Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan

Inderdaad

Je kunt nu het huis te koop zetten. Daar heb je wel de medewerking van de mede-eigenaar voor nodig (ex is nog niet ontslagen uit de hoofdelijke aansprakelijkheid). Voordeel is dat je daarna weet hoeveel geld je overhoudt. Bovendien is het dan wellicht iets gemakkelijker om te bespreken of ex de helft van de hypotheeklasten overmaakt, totdat het huis verkocht is. Dat is iets duidelijker dan 'tot de jongste van de middelbare school af is', omdat je daarmee het huis nog niet verkocht hebt.
Verder heeft moederziel gelijk: noteer de helft van de lasten die je ex zou moeten betalen, dus lasten die te maken hebben met de woning als gebouw, niet met het gebruik van de woning. Dan kan straks dan verrekend worden, houd je meer geld over. Het is nu krap, maar hopelijk straks beter.
In elk geval kun je nu ook de toeslagen aanvragen. Dat scheelt.

Tsjor

Tip er bij

Schrijf elke maand een mail naar je ex met daarin hoe je dit bijhoudt. Geen vragen er in, geen begrip of reactie verwachten. Gewoon “ter informatie”. Steeds optellen. Door het te mailen houd je hem van deze verdeling op de hoogte. Hij communiceert niets en reageert niet, jij regelt dingen en stuurt dan steeds een bevestiging/informatie er over naar hem. Mededelend. Goed om de consequenties op een rij te hebben en te bewaken en borgen wat je doet en besluit.

Mara

Mara hoe gaat het?
Is je ex inmiddels uitgeschreven?

Korte update

Het gaat hier wisselend.
Ex heeft zich uitgeschreven (bleek na opstarten adresonderzoek, want antwoord op die vraag, zelfs via de advocaat gesteld, heb ik nooit gekregen).
Toeslagen zijn dus aangevraagd.
Verder financieel geen nieuws. Van zijn kant komt nog steeds geen geld
Wel veel andere ellende en nog meer leugens, maar daar wil ik nu niet te veel over kwijt. Hij liegt blijkbaar ook tegen zijn advocaat, maar ik kan dat allemaal weerleggen. De vraag is wat ik er mee op schiet. Verder is zijn toon naar mij toe steeds bedreigender aan het worden.

Het duurt nu echt allemaal veel te lang. Maar hij wil geen millimeter toegeven en ik kan echt niet overal zomaar mee akkoord gaan.

Dus hoop binnenkort weer iets positiefs te kunnen melden maar voor nu is dit zoals het nu gaat..

Mara

Mara

Ha Mara, sorry! Ik zie pas laat jouw update. Je klinkt wanhopig. En in jouw update is de focus nog steeds op hem. Lukt het jou om op een of andere manier vorm te geven aan je nieuwe bestaan? Lukt het je om je blik van hem af te halen en goed voor jezelf te zorgen? Ik hoop het zo. Het duurt te lang, schrijf je terecht. En natuurlijk kun je niet overal mee akkoord gaan. Maar als ik jou was, zou ik per punt nagaan of je écht afhankelijk bent van wat hij vindt, denkt, wil en doet, of dat je dat punt ook zelf kunt invullen. Lukt jou dat? Ik gun het je zo! Sterkte! RoosjeRaas.

Duurt te lang

Mara, als het jou te lang duurt, kun je zelf actie gaan ondernemen. Geef bij je advocaat aan dat het te lang duurt en ga termijnen stellen. In ieder geval voor jezelf. Jullie sukkelen al een half tot driekwart jaar zo en dit is schadelijk voor iedereen. Zet uit je hoofd dat hij gaat bijdraaien over de afspraken.
Het wordt tijd dat je nu vertrekt vanuit wat JIJ wilt. En ga dat DOEN. Uit de wachtstand. Je wacht op iets dat niet gaat komen.
Je kunt eenzijdig naar de rechter om het scheidingsverzoek in te dienen. Je kunt met je advocaat de conclusie trekken dat mediation zo niet slaagt. Je kunt het allemaal, zonder hem.
Stel je doelen, stel je termijnen. En ga ernaar handelen. Dit werkt verlammend en geloof me, ik ken dit. Niet doen, het gaat je niet helpen.

Sterkte maar weer en dikke knuffels

Het duurt te lang..

Het klopt zo dat het allemaal te lang duurt, maar het einde lijkt nu wel een beetje in zicht. (Ex is nu lekker op vakantie met buurvrouw, dus enige vertraging loopt het wel weer op..)

We zijn in ieder geval via de advocaten tot de conclusie gekomen dat we niet naar beider wens tot volledige overeenkomst zullen gaan komen. Mijn voorstellen worden niet aangenomen (behalve waarschijnlijk voor het huis) en zijn voorstellen zijn voor mij echt niet allemaal acceptabel.
Mediation was het allang niet meer. Hij dreigt bij alles dat ik snel akkoord moet gaan omdat anders het voorstel weer ingetrokken wordt. Dat doe ik overigens niet hoor. Ik ga er waarschijnlijk sowieso financieel heel erg bij inschieten, maar voor een groot deel heb ik mij daar bij neergelegd. Beter klaar met dit gezeur en geen geld dan nog heel lang doorgaan en dan alsnog geen geld omdat alles aan een advocaat op gaat. Ook moet er nu gewoon rust en duidelijkheid komen.
Het moet alleen wel financieel goed geregeld worden voor de kinderen, dat is nu het belangrijkste. Dan kan hij eindelijk kinderalimentatie gaan betalen, daar loopt hij nu natuurlijk al twee maanden mee achter en hij weigert een voorschot te betalen. De berekeningen van onze advocaten lopen te ver uiteen, de zorgkorting worden we het niet over eens, dus dat is een groot probleem. Waarom hij geen verantwoordelijkheid naar zijn kinderen toe wil nemen en gewoon een voorschot of alvast het bedrag dat hij wel wil betalen, betaalt, is mij een raadsel. Dat is tenslotte niet voor mij, maar voor zijn kinderen. Die minder en minder contact met hem hebben en willen... Maar dat is hun keuze. Maar dat ziet hij natuurlijk niet zo.

Ik heb mijn dingen klaar en geregeld. Voor de rest is het nu weer afwachten op zijn reactie. Maar ja, hij is op vakantie terwijl er nog geen vrije dag voor zijn kinderen vanaf kan... Gelukkig zien die dat zelf ook meer en meer. Zijn prioriteit ligt ergens anders... Maar hij is wel boos wanneer de jongens niet direct staan te springen om hem te zien. Tja, zo gaat dat nu eenmaal en daar is hij toch echt zelf verantwoordelijk voor.

Wie weet komt er dus wel enige duidelijkheid binnenkort. Wordt vast weer vervolgd

Mara

Wat de kinderen zien

Hai, ik heb niet alles gelezen en kwam op dit draadje omdat ik zelf aan het scheiden ben met pubers. Je eerste post is mooi, je stopt met energie steken in het negatieve. Maar ik maak me ernstig zorgen over de terugkerende tekst dat je kinderen "gelukkig" ook steeds meer zien over hoe je ex is. Ik hoop van harte dat je ze een loyaliteitsconflict kunt besparen maar daar lijkt het niet op, tenminste zoals je het hier verteld. Je bent aan het opleggen hoe jij vindt dat je ex met de kinderen om moet gaan. Realitycheck: daar ga je niet meer over! Laat het los en laat je kinderen een eigen weg zoeken inzake het contact met hun vader. Lucht je hart hier maar niet tegenover je kinderen als je het niet eens bent met wat hij doet. Ik zit in eenzelfde situatie en moet een heleboel voor mezelf houden tegenover mijn kinderen, en dat is echt heel erg lastig. Maar voor hun welzijn het beste. Het is jullie conflict, niet die van de kinderen. Die hebben hier niet om gevraagd. Sterkte met alles.

LouiseB

Wat vervelend om te lezen dat je ook aan het scheiden bent, valt niet mee. Ook niet voor je pubers.

Ik wil geen loyaliteitsconflict. Heb ik ook nooit gewild.
Ik ben mijn ex niets aan het opleggen, maar ik vind respect en fatsoen wel heel belangrijk.
Mijn kinderen vragen zelf naar bepaalde dingen en dan ga ik er niet om liegen. Als zij mij om advies of raad vragen, of steun, dan geef ik die. Ik belicht dan voor en nadelen, niet alleen ten gunste van mij hoor.
En ik zeg ook heel vaak dat het wel hun vader is en blijft.
De kinderen hebben hier inderdaad niet om gevraagd (ik overigens ook niet hoor..)
Maar wat er nu allemaal gebeurt, kan ik echt niet allemaal voor ze verborgen houden, temeer omdat hun vader nu bij de buurvrouw naast ons woont en met zo goed als alle dingen zijn eigen "nieuwe" leven voor laat gaan. Mijn kinderen zijn groot en wijs genoeg om dat in te zien. Zij staan niet meer op zijn prioriteitenlijst. Zij moeten inderdaad zelf hun weg daar in vinden. Ik zal het contact niet tegenhouden, dat weten ze. Het is eerder andersom. Ex houdt zelf het contact minimaal en alleen wanneer het hem wel uitkomt (en vooral ook niet wanneer het hem niet uitkomt). Dat is nu meerdere keren gebeurd. En wanneer ze daar dan verdrietig of boos of teleurgesteld over zijn, mag dat. Misschien is het woord "gelukkig" niet goed gekozen. Maar het is wel de werkelijkheid dat de kinderen meer en meer gaan inzien wat hun vader allemaal doet en laat. En welke plek in het leven van hun vader zij nu innemen.
Ik hoop oprecht dat jouw kinderen dat bespaard gaan blijven.

Mara

Andersom

Soms zijn er ouders die in een scheiding kinderen hun kamp in trekken, om wat voor reden dan ook. Vaak wordt dit moeders verweten. En in sommige gevallen vast terecht.
De ervaring die Mara beschrijft, kan ik helaas delen. Soms checkt een ouder gewoon uit en laat de kinderen voor wat ze zijn. Onder het mom van 'ik kies nu voor mezelf' mogen ze het doen met kruimeltjes aandacht of tijd.
Het is heel erg moeilijk om je kinderen daarin te ondersteunen. Zaken voor jezelf houden en doen alsof je neus bloedt uit een bepaalde loyaliteit naar de andere ouder, kan juist in dit soort zaken zo destructief zijn. Kinderen voelen zich al in de steek gelaten en hen daarin niet erkennen, geeft hen nogmaals de boodschap dat ze er niet toe doen.

Ik ben mijlen verder dan Mara op dit moment is. Ik heb mijn kinderen de afgelopen jaren begeleid in zo'n naar scheidingstraject met een uitgecheckte ouder, ik heb fouten gemaakt en juiste dingen gedaan, maar bovenal heb ik altijd, altijd, altijd geluisterd naar wat zij erover vertelden. En hun gevoelens serieus genomen.
Dat heeft ze geen structureel contact met hun vader opgeleverd, helaas, want die kiest op belangrijke momenten zelf anders. Wat het inmiddels wel heeft opgeleverd zijn kinderen/pubers die staan voor hun gevoelens en die realistisch kunnen omgaan met de situatie zoals-ie is. Dat is een kracht die ze hebben verworden en die ze niet hadden gehad als ik mijn eigen gevoelens voor me had gehouden. Ik ben ontzettend trots en heb er alle vertrouwen in dat ze opgroeien tot evenwichtige, fijne mensen die in hun volwassen leven zelf niet uitchecken als het te moeilijk wordt (hoewel niemand dat natuurlijk weet).

En Mara

Jou wens ik toe dat je niet 'blij' bent met de ontdekking dat je kinderen hun vader zien met de ogen van nu. Ze mogen er oprecht verdrietig over zijn en hem missen, natuurlijk! Je kunt bevestigen dat het pijn doet hoe hun vader handelt, maar je hoeft hem als vader daarmee nog niet af te keuren. Nuance, maar wel een belangrijke nuance.
Vraag je kinderen wat zij willen en maak je sterk om dat te bereiken met ze. Dat is het enige dat voor jou zou moeten tellen, in mijn beleving.
Moeilijk, maar mogelijk.

Moederziel

Ik ben inderdaad niet "blij" met de ontdekking. Maar het is nu eenmaal zo. Ze zien het namelijk voor hun ogen gebeuren. Ik keur zijn manier van leven nu zeker af, zeker omdat ik zie dat het de kinderen erg veel verdriet doet. Maar ik blijf ook zeggen dat het hun vader is en blijft en zal contact echt niet in de weg staan. Zijn manier van leven nu staat los van het vader zijn. Als vader heeft hij het (tot een jaar terug) altijd goed gedaan. Ik hoop voor de kinderen dat dat weer terug gaat komen.
Ik gun ze dat zo. Maar dat moet hij zelf in gaan zien. Anders vrees ik het ergste.

Ik ben het eens met jouw stukje over uitchecken, dat herken ik zo.. wanneer het hem uitkomt, moeten de kinderen in de houding voor hem springen, ongeacht hun eigen plannen. Die moeten maar opzij gezet worden omdat hun vader dat nu eenmaal zo wil. Maar wanneer het hem even niet uitkomt, geeft hij niet thuis.. dan vind ik wel dat ik ze daarin mag steunen inderdaad. Maar ik zeg ook zeker dat ze dat dan ook tegen hun vader moeten zeggen. Alleen geven de kinderen aan dat ze er bij hun vader niet doorheen komen, waardoor ze minder en minder contact willen, juist omdat ze zich niet gehoord en begrepen voelen.

Wat de kinderen willen?
Normaal contact met hun vader, geen contact met de buurvrouw en een eigen plek in het nieuwe huis van hun vader. Ik heb hulp gezocht voor jongste, in verband met zijn zelfmoord gedachtes, waarbij dat ook voornamelijk naar boven kwam. Ik hoop dat hij met de hulp het gesprek met zijn vader aan kan gaan en er weer vertrouwen komt. Meer kan ik daaraan (naast mijn luisterend oor) bijna niet doen. Er zijn, proberen mijn eigen problemen niet te laten merken (lukt echt niet altijd hoor) en vooral vooruit kijken en het met zijn drieën leuk proberen te hebben. Dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Mara

Ja Mara

Je hebt helemaal gelijk, meer kun je niet doen. En intussen ook jezelf niet vergeten. Ook jij bent er nog.
Heb jij hulp?

Hou je haaks, het zal steeds een beetje beter gaan. Echt.
dikke knuffel

Stop er toch mee!!

Oei wat schrijnend Mara.
Dit wil je niet horen, hoop dat je het wel doet!!
Als buitenstaander lijkt het er vanaf te spatten: de kinderen zitten nog steeds in JULLIE conflict vast.
Laat dat toch! Laat los die handel! Dit is NIET ok voor je kinderen!
Zelf loop je ook een groot risico deze bal ooit teruggekaatst te krijgen. Misschien pas als je kinderen 30 zijn. (en vele therapie sessies verder)
Maar voor je kinderen, nu, alsjeblieft, gooi het roer om! Hij gedraagt zich misschien als een schoft, maar jij doet mee in dit conflict. Minstens evenveel als hij.

Maria

Het is een knoop waarin je zit: zolang je nog gezamenlijk de scheiding moet afronden en de zorg voor kinderen hebt te verdelen, kun je niet loslaten. Je kunt zo ver mogelijk op afstand gaan staan en je zo veel als mogelijk op jezelf en je gezin richten, maar zolang de zaken niet geregeld zijn blijf je in het conflict van de ander betrokken. Ook als je dat niet wilt.
Daarom wordt het tijd dat Mara eenzijdig naar de rechter stapt om de knopen door te hakken. Daarna kan er rust ontstaan voor haar kinderen en haar. Maar zover is het nu nog niet, helaas.

Eenzijdig

' Daarom wordt het tijd dat Mara eenzijdig naar de rechter stapt om de knopen door te hakken. ' Dat knopen doorhakken, in de zin van opeisen wat je wil, daarin zal het probleem niet zitten. Wel dat het financieel voor Mara niet aantrekkelijk is. Ze wacht dus.

Tsjor

Geen loyaliteitsconflict

Mara: ' Maar ja, hij is op vakantie terwijl er nog geen vrije dag voor zijn kinderen vanaf kan... Gelukkig zien die dat zelf ook meer en meer. Zijn prioriteit ligt ergens anders... Maar hij is wel boos wanneer de jongens niet direct staan te springen om hem te zien. Tja, zo gaat dat nu eenmaal en daar is hij toch echt zelf verantwoordelijk voor.'

Het is bijzonder knap als je dat niet uitstraalt naar de kinderen en neutraal kunt blijven in je antwoorden. Eerlijk gezegd vermoed ik dat je dat niet lukt. Vandaar dat mensen beginnen te praten over kinderen in een loyaliteitsconflict brengen etc.

Tsjor

Eens met Tsjor

Mara, je zei dat het woord 'gelukkig' (zie citaat van Tsjor) niet handig gekozen was. Maar het laat wel zien hoe jij erin staat. Het doet jou goed dat jullie kinderen zien dat vader het niet goed doet. En dat is triest.

Hoezo naar de rechter

Ze zijn niet getrouwd. Het samenlevingscontract is al opgezegd. Het is mogelijk dat financiële zaken t.a.v. huis en vermogen nog geregeld moeten worden. En er moet een ouderschapsplan komen met kinderalimentatie voor zover van toepassing. Dat laatste is handig om bij de notaris te regelen, lees ik op de volgende site:
https://rechtwijzer.nl/uit-elkaar/samen-scheiden/samenwonen-scheiden

Financieel

Nee Tsjor, het is inderdaad financieel niet aantrekkelijk voor mij om naar de rechter te stappen. Dat komt omdat ik nu al mijn spaargeld moet aanspreken om het eind van de maand te halen nadat alle vaste lasten, hypotheek en dergelijke betaald zijn. Hij betaalt immers helemaal niets, niets aan vaste lasten, niet voor zijn kinderen. Ook de aanvraag voor het kind gebonden budget loopt nog. Maar dat komt als het goed is wel binnenkort. Maar tot die tijd moet het allemaal alleen bij mij vandaan komen hoor.
Ik heb dat spaargeld ook gewoon nodig om dit huis over te nemen of te verhuizen. Dus wil ik dat niet gebruiken om naar een rechter te stappen. Nog niet in ieder geval. Daarbij komt ook dat hij ook gewoon een voorschot kan gaan betalen. Vroeg of laat moet hij toch gaan betalen, dan straks met terugwerkende kracht ineens.

De kinderen zijn oud en wijs genoeg om te zien hoe het gaat nu. Hoe en wat hun vader doet.
En nee Sas, het doet mij natuurlijk geen goed dat het allemaal zo gaat. Ik vind het allemaal erg genoeg. Denk je niet dat ik veel liever zou hebben dat het contact gewoon normaal zou kunnen verlopen tussen vader en kinderen? Dat ze zich gewaardeerd en belangrijk vinden? Dat hun vader hen ziet, met hun problemen, hun leuke dingen, gewoon zoals hij altijd geweest is en nog gewoon zou kunnen zijn als hij dat nog wilde? Dat zijn nieuwe leven niet overal voorrang op krijgt?
Jullie denken echt wel heel slecht over mij.
Ik bedoelde te zeggen dat het voor de kinderen "goed" (met het risico dat jullie hier weer over vallen, ik weet niet hoe anders het op te schrijven, soms komt het op papier anders over dan wat de bedoeling is) is om te zien wat hun vader doet en zegt. En dat ze doorhebben dat hij alles bij elkaar liegt, ook tegen hen. Dat hebben ze gewoon door hoor. Jullie weten de helft nog niet van wat er allemaal gebeurt. Maar ik ga dat niet meer vertellen. Ik vraag me sowieso af of ik nog iets ga posten. Of jullie begrijpen het niet, of jullie willen het niet begrijpen. Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat er weer reacties gaan komen dat het aan mij ligt, dat ik los moet laten en dergelijke. Geloof me maar, ik heb hem al lang los gelaten. Ik wil en kan hem niet veranderen. Voor mij maakt het niet meer uit. Voor zijn kinderen zou ik het heel graag anders zien. En nee, daar bedoel ik niet mee dat ik hem wil veranderen, ik gun mijn kinderen een goed contact, met een vader die zich als een vader gedraagt.
Net hebben de kinderen weer bevestigd gekregen dat hij ook tegen hen liegt, ze waren zelf bij iets en hun vader komt nu met een hele andere versie. Dus nee, ik betrek ze niet in een conflict. Dat doet hij echt zelf.

Het hele financiële plaatje moet nog rond komen. Al mijn voorstellen worden de grond ingetrapt, al bij voorbaat naast zich neergelegd of überhaupt niet bekeken. Hij betaalt niets, geen cent.
Zelfs geen voorschot, terwijl daar wel zeker om gevraagd is. Blijkbaar beseft hij niet dat het kinderalimentatie is, voor de kinderen dus. Het is gewoon een verplichting, geen kwestie van goede wil. Dat zegt toch ook wel iets over hoe hij er in staat.

Mara

Dat met terugwerkende kracht

Weet je dat zeker?

Terugwerkende kracht

Ginny,
In zoverre, dat is wat de advocaten op papier hebben gezet, dus het is ook door de advocaat van ex bevestigd.
Maar echt zeker weten doe ik het natuurlijk pas als het daadwerkelijk op mijn rekening staat...

Mara

Mara

Je zult nog een lange tijd het idee hebben dat je je moet verdedigen. Stop je energie er niet in. Echt zonde van je tijd. Richt je op wat jij en je kinderen nodig hebben. De buitenwacht is niet voor niets de buitenwacht. En straks na een paar jaar ‘bewijs’ dat vader echt geen boodschap meer heeft aan zijn ex-gezin, zullen mensen tegen je zeggen dat ze dat toch echt noooooit van hem hadden gedacht en wat erg voor de kinderen en hoe kan zoiets toch etc. En ook dan zul je je schouders ophalen over wat anderen zeggen, want duh, je meent het. Jij zit hierin, al enige tijd, en jij weet het beste hoe jij als moeder je kinderen wilt en kunt ondersteunen. Je bent hun moeder. Wees meer moeder dan ex-partner.

Ik wilde dat ik ook over het zakelijke deel advies voor je had, maar ik vergeet steeds dat er geen huwelijk is geweest. Dat maakt het lastig en ik weet daar te weinig vanaf.

En ik blijf het zeggen: zoek ook ondersteuning voor jezelf.
Liefs

Maria

"Stop er toch mee!"

"Maar voor je kinderen, nu, alsjeblieft, gooi het roer om!"

Waar moet Mara in jouw ogen precies mee stoppen?
En welk roer moet ze omgooien?

Ik kan oprecht niet verzinnen wat Mara nu echt compleet anders moet gaan doen.

Ja, natuurlijk is het vanuit de zijlijn makkelijk bedenken wat ze niet perfect doet. Maar jee, ze is gewoon maar een mens. Mensen zijn niet perfect.

En natuurlijk merken de kinderen dat hun vader een hork is. En natuurlijk zien ze dat er wat aan de hand is. Pa en ma gaan niet voor niets uit elkaar toch? Moet Mara dan maar doen naar de kinderen alsof er helemaal niets aan de hand is en het de normaalste zaak van de wereld is dat hun vader zo met hen omgaat? Mag ze haar kinderen niet steunen als ze het moeilijk hebben?

Trek het je niet aan!

Beste Mara, Ik lees al een tijd mee met dit draadje en herken erg veel. Ik lees opbeurende woorden, tips en opbouwende kritiek (wat er ook mag zijn) Helaas ook tenenkrommende uitspraken (zal geen namen noemen) Ik heb jaren in dezelfde situatie gezeten. Vader ging weg, bouwde heel snel een nieuw leven op (ja ook met de buurvrouw ) maar vergat kind en zaken netjes af te handelen. Ik heb jaren 24/7 met een boos, verdrietig en uiteindelijk depressief kind te maken gehad. Vader zei letterlijk; Het valt wel mee en het is maar net wat je wil zien. Hij moest eens weten wat ik ervoor heb gedaan en heb gelaten om die deur op een kier te laten. Neemt niet weg dat een kind feilloze radars heeft voor stemmingen, zorgen en verdriet. Natuurlijk heb ik gesprekken gehad met mijn zoon. (en nee, niet over zaken als er voor de zoveelste keer geen alimentatie kwam) Hij weet hoe ik over vader denk en dat is mijn stuk. Maar ik heb nooit geprobeerd om kind in kamp moeder te krijgen. Dat komt uiteindelijk als een boemerang bij je terug. Ik gun hem een vader en dat is wat Jij Mara ook doet. Dus probeer je niets aan te trekken van nare uitspraken hier. Deze mensen weten helaas (of misschien wel gelukkig) niet beter. Mijn zoon heeft inmiddels weer contact met vader en ik zie iedere dag hoe goed hij het daarop doet!

Mara

Het was van mij uit gewoon een constatering. Je hebt financieel gezien een plaatje in je hoofd van hoe het zou kunnen zijn en wat het beste is. Alleen moet je dan je ex meekrijgen en dat lukt niet. En een andere financiële oplossing is er niet of wil je niet. Dat is volgens mij de reden waarom het zo lang blijft duren.

Wat betreft de relatie kinderen-vader: jij wil dat vader zich op een bepaalde manier gedraagt. En vader doet dat niet. Daar ben je boos over. Wat ik je al eerder probeerde te zeggen en wat ik nu nog 1 keer zal herhalen is, dat de kinderen een relatie hebben met hun vader zoals hij is, niet zoals jij wil dat hij is. Zelfs met een liegende en bedriegende vader zullen ze op een andere wijze een relatie onderhouden dan de echtgenote of partner dat doet: de partner kan scheiden en ex voor rotte vis uitmaken, maar kinderen hebben een levenslange relatie met hun vader, dus zij moeten daar op hun manier ook iets mee, ook met het liegen en bedriegen. zij zullen daar een andere balans in (moeten) vinden dan jij. Omdat de man hun vader is en dat is iets anders dan jouw partner.

Tsjor

Bovendien

Bovendien zijn Mara’s kinderen bijna volwassen. Het zijn geen kleuters die de wereld door de ogen van hun moeder zien. Ik vind het beetje gek om te veronderstellen dat je als ouder nog zo’n invloed kan uitoefenen op hun mening op deze leeftijd. Ze zijn niet gek! Zou ook erg ongezond zijn. Ik heb kinderen in dezelfde leeftijd en het is gewoon lastig. Ze hebben nog heel veel emotionele en financiële steun nodig maar ze nemen echt niet alles meer van je aan. Het zijn allemaal leuke en vast goed bedoelde opmerkingen hoor, maar hebben jullie ooit een 18jarige ontmoet?

Kinderen

Mussie, ik ben het helemaal met je eens. De zoons van Mara zullen ieder op hun eigen wijze naar hun vader kijken. Het is zo kortzichtig om te denken dat Mara daar een grote rol in heeft. Die jongens zien het echt wel voor wat het is. Dat is al pijnlijk genoeg en daar lijden ze al genoeg onder.
Sommigen hier blijven maar hameren op Mara, op wat zij moet denken, willen, hoe ze naar haar ex-partner kijkt, wat ze financieel mag vragen. Ik krijg er plaatsvervangende schaamte van.
Als je ex in al z’n verliefdheid (?) een egocentrisch stuk kerel blijkt te zijn, is dat eerst en vooral verbijsterend om te ontdekken. Om vervolgens je kinderen te zien worstelen met een vader die ze nauwelijks terug kennen en waar ze geen raad mee weten, is een volgende keiharde klap. Ik vond dat het ergst. Ik begreep het ook niet. Nog steeds niet trouwens. Hoe kun je je zo weinig aantrekken van de gevoelens van je kinderen?
Gelukkig zijn de meeste kinderen/pubers niet achterlijk maar realistisch en als het grootste verdriet verwerkt is, zullen ze hun eigen weg daarin kiezen. Tot het zover is kun je alleen maar ondersteunen, erkennen en troosten.

Tsjor

Met een liegende en bedriegende ouder hoef je als kind niets. Dat is het voordeel van een scheiding en een vertrekkende ouder. Je kunt als kind gewoon het lijntje met de vertrekker doorknippen als je dat beter lijkt. Einde contact, klaar.
Geen contact meer willen met de uitwonende ouder komt heel veel voor onder pubers, en dat is echt niet omdat mams het zegt.