Niet verantwoordelijk voor zijn keuzes
Ik weet dat ik niet verantwoordelijk ben, maar toch. Als je ziet en hoort wat het met je kinderen doet, is dat verdomd lastig.
6 jaar geleden gingen de vader van mijn twee kinderen en ik uit elkaar. Onze zoon was toen 6, onze dochter net 2. In onze relatie hield ik alle ballen in de lucht en nam ik een groot deel van de zorg voor onze kinderen op me. Vader leek geen eigen mening te hebben, geen eigen wil, geen initiatief. Er kwam niks uit. Vandaar mijn keuze bij hem weg te gaan, dan kan ik het ook beter ècht allemaal zelf doen, dan de verwachting te hebben dat we er samen voor staan. Maar ik begreep niet waar het vandaan kwam. Waarom was hij zo’n andere man geworden sinds we kinderen hadden? Of was hij geen andere man, maar kwam de ‘ware aard’ met de kinderen meer aan de oppervlakte?
De afgelopen jaren waren pittig.ondanks dat we op vriendschappelijke voet uit elkaar gingen veranderden onze verhoudingen direct toen hij vrij snel in een nieuwe relatie stapte. Een nieuwe relatie met een vrouw met nog 3 kinderen op 30 km van de plek waar onze kinderen hun basis hebben. Vanaf dag 1 hadden de kinderen het moeilijk. Ze moesten nog wennen aan de scheiding, maar hadden zelden een momentje met papa alleen. Direct samen op vakantie en al vrij snel kochten ze samen een huis, op afstand. Voor de kinderen moeilijk ‘ik had ze liever eerst wat beter leren kennen’ zei mijn zoontje toen. ‘Waarom hebben ze geen huis in het midden gekocht? Zodat we allemaal wat moeten reizen?’ Ik zei dan ‘als papa woont op de plek waar hij zelf het meest gelukkig wordt, hebben jullie ook de leukste papa, want alles draait toch om gelukkig zijn? De rest komt vanzelf’ maar de communicatie tussen ons werd direct anders. Viel zelfs volledig weg. Als ik iets wou afstemmen, kwam er geen antwoord. Als hij iets wou afstemmen reageerde ik wel altijd direct, want het gaat om de kinderen.
De kids mochten bij papa thuis niet over mij praten ‘want je bent nu hier’. In de auto naar papa bereide grote broer zijn zusje daar al op voor ‘je weet het he, niks zeggen zometeen’ want stel dat ze iets leuks hadden gedaan, dan maakten ze haar kinderen misschien wel jaloers.onze zoon kreeg het steeds moeilijker. Schoolmaatschappelijk werk werd ingezet. Na vele 1 op 1 gesprekken kwam naar boven dat onze zoon de echte aandacht van zijn vader mist. Toen we dat teruggekoppeld kregen werd vader boos. De hulpverlener was partijdig, want er kwam niks naar boven wat bij mama anders zou moeten. En dat over vader, dat praatte ik hem als moeder vast allemaal aan. Schoolmaatschappelijk werk kwam niet verder en zette gezinstherapie in.
Ook gezinstherapie gaf aan dat inmiddels beide kinderen aandacht van papa misten. Papa zei ‘dat nog nooit gehoord te hebben’ en veegde het van tafel. Onze zoon bleek vaak boos op zichzelf te zijn en zich pijn te doen. Ook vroeg hij vriendjes of zij hem pijn konden doen. Toen papa dat hoorde was zijn reactie om direct naar de ouders van die vriendjes toe te stappen. Maar het ging hier om onze zoon, hij had ons nodig!
En toen kwam autisme aan bod, vader noemde onze zoon ‘ons autistje’. Xonar kwam ons begeleiden aan huis. Vrij intensief aan mijn adres. De hulpverleenster gaf vrij snel aan dat ze autisme niet terug zag bij onze zoon. Wel bij vader. Ik heb me door haar laten vertellen wat het inhield en veel boeken gelezen. Kijk! Het is niet een kwestie van niet willen, maar niet kunnen!
Voor papa lukt het niet met mij in contact te blijven, hij heeft een nieuw leven en wil het mijne erbuiten ‘duwen’. Papa krijgt de communicatie niet voor elkaar, niet omdat hij niet wil, maar het niet kan! Ik bereikte een vorm van acceptatie. Maar wat lastig was was dat zodra Xonar met papa aan de slag wou gaan alle deuren dicht gingen. Hij wil zelf niet geholpen worden, terwijl dat voor zijn kinderen, maar ook zijn nieuwe relatie zo belangrijk is! Inmiddels zijn we 6 jaar verder en zaten we vandeweek aan tafel bij de 6e hulpverlener, dit keer mediation.
Er moet een nieuw ouderschapsplan komen nu onze zoon naar de middelbare school gaat. En vader vindt dat hij teveel kinderalimentatie betaalt en wil een herberekening. De mediation heeft een kindgesprek gevoerd en kwam daar vandeweek op terug.
‘Papa? Praat jij weleens met je kinderen? Ze geven duidelijk aan zich niet gezien te voelen, van jou geen aandacht te krijgen. Dat de kinderen van je nieuwe kinderen belangrijker voor je zijn. Het is 5 voor 12. Je kunt nu accepteren dat je geen band meer met ze krijgt of juist nu iets doen’ Heftig! Het raakte mij direct, wederom, terwijl ik eigenlijk niks nieuws hoorde. Maar papa? Die reageerde met ‘dit heb ik nog niet eerder gehoord nee. Ik praat weleens met ze, maar ze zeggen niet veel. En ik ben ook druk met werk en andere afspraken dus er kan ook gewoon niet veel’.
We gingen aan de slag met het plan. Vader wil een plan waarin alles zo gedetailleerd vast ligt waardoor we als ouders niks meer hoeven af te stemmen. Maar dat gaat niet, we zullen steeds vaker in staat moeten zijn in overleg af te wijken. Onze zoon vond het dit afgelopen jaar al lastig dat hij volgens ons plan met carnaval bij papa zou zijn, terwijl hij hier zijn vrienden wil zien. We moeten juist gaan afstemmen en overleggen, waarop papa zegt ‘oh nee, ik vraag niks meer aan haar’. Toen knapte ik. Als jij niet in staat bent te overleggen voor de kinderen (want het gaat alleen om hen, niet om mij!) dan heeft een nieuw ouderschapsplan geen zin. Dan is dit weggegooid geld en weggegooide tijd! Dan stap ik er nu uit.
En toen werd hij boos. Hij boog voorover, sloeg met zijn platte hand voor me op tafel en keek me dreigend aan ‘niks daarvan, jij maakt nu dit plan! En anders ga ik naar de Rechtbank’. Tja misschien moet je dat dan maar doen, en je afvragen wat je daar wilt bereiken. Want voor mediation moet je toch echt met elkaar in gesprek kunnen zijn.
Ik kwam nogal emotioneel thuis vandeweek. Het deed me meer dan gedacht. Het raakt mij zo enorm, dat er geen beweging in zit, dat hij niet inziet hoe de kinderen naar hem kijken. Ik had niks liever gehad dan alle zorg gezamenlijk te dragen, co ouderschap. Ik had de kinderen niets anders gegund dan een goede band met hun vader, maar het zit er niet in! En dat weet ik al een paar jaar, maar het blijft zo pijnlijk als het om je eigen kinderen gaat. Ik gun ze zo erg iets anders!
Ik ga dat ouderschapsplan gewoon afronden, want met een rechtszaak wordt het voor de kinderen nog lastiger en dan moet ik het echt gaan loslaten. De keuzes die vader maakt zijn niet mijn verantwoordelijkheid. Maar gevoelsmatig zit dat niet zo eenvoudig in elkaar. Ik ga daarom zelf nu hulp inschakelen. Iemand waar ik zelf mijn verhaal kwijt kan. Omdat ik overeind moet blijven, want het begint wel zwaar te wegen.
Maar loves1982, wat jij vader, je kinderen en jezelf gunt is heel mooi, maar dat kan niet met deze man. En het kan niet, niet omdat er kwade wil is, maar omdat deze meneer autistisch is. Zijn vorm van zorg is: hard werken, geld verdienen voor vrouw en kinderen. Je blijft erop terugkomen wat je iedereen, vooral je kinderen gunt. Maar wat jij gunt moet iemand anders bewerkstelligen. En daar houdt het op.
Ik gun mezelf dat ik lange wandelingen kan maken, maar dat kan niet, omdat ik pijn krijg met lopen. Nu kan ik daar heel veel dokters voor aflopen en nog therapieën en nog meer, maar het blijft simpel: ik kan niet ver lopen dus ik kan ook geen lange wandelingen maken. Ik kan ook mijn tijd en energie steken in dingen die wel kunnen, met de trein, stukje lopen en dan koffie drinken.
Mijn vader overleed toen ik 6 jaar was. Gelukkig heeft mijn moeder nooit iets gezegd in de zin van: had je vader nog maar geleefd dan..... Ze heeft geaccepteerd dat hij dood was en zodra dat kon is ze gaan werken en studeren. Dat heeft mij geholpen. Daarom ben ik niet met brokken komen te zitten. Ik wist dat, ook al gebeurt het allerergste, dan nog gaat het leven door en kun je er wat van maken.
Tsjor
het zal echt goed bedoeld zijn, maar volgens mij praten we langs elkaar heen. Dat mijn ideaalbeeld van een vader niet samengaat met deze man, dat weet ik. Dat is toch ook precies wat ik zelf zeg?
Maar mag dat dan niet ‘gewoon’ verdrietig/jammer zijn?
Ik zeg toch helemaal niet dat mn kinderen en ik nu niks meer van het leven kunnen maken? Daar zijn we juist best wel goed in.
Ik heb ook grote verliezen gekend, en kan nog iedere dag de mooie dingen zien.
Maar dat deze situatie iets met mij doet, dat ga ik niet ontkennen. Ook die teleurstellingen horen bij het leven.
Het gaat er niet om dat jij en je kinderen niet iets van het leven zou kunnen maken. Zo te lezen kan jij dat best.
Dit gaat specifiek over iets kunnen maken of anders gezegd het accepteren en leefbaar maken van een leven met een emotioneel afwezige vader.
Dus niet het leven wat jullie buiten vader leven maar het leven waarin vader wel een rol speelt ( fysiek of emotioneel dat maakt niet uit, hij blijft als vader en ex toch in beeld op de voor grond of op de achtergrond.)
Voor zowel jou als de kinderen begint dat proces nu pas omdat je dat bij de laatste mediationsessie pas echt realiseerde.
Hoe gaan bv de kinderen naar vader? Gaan ze met tegenzin? Gaan ze met hoop dat hij nog gaat veranderen? Gaan ze met berusting, dat ze het met hem moeten doen zoals hij is?
Hoe ga jij ermee om dat ex de deur naar overleg met jou volledig heeft dichtgegooid?
Hou je rekening met het feit dat jouw kinderen ook kunnen gaan zeggen dat ze niet meer naar vader willen?
Vooral voor de oudste die nu naar middelbaar gaat en hij ook steeds meer zijn eigen tijd wil invullen.
Dit alles met de gedachte in het achterhoofd dat vader emotioneel niet gaat aanhaken.
Hoe dit alles in een ouderschapsplan verwerken?
Jij en je kinderen hebben een emotionele omslag te gaan EN er moeten zaken praktisch op papier komen.
Er ligt dus best wel een last bij jou op je schouders, daar kom je niet onder vandaan.
De wensen van de kinderen kunnen haaks staan op wat jij en ex bespreken over het ouderschapsplan en dat word voor jou balanceren op een dun lijntje want jij bent de wel de emotionele beschikbare ouder, jij ziet wel wat iets met de kinderen doet en dat zal de komende tijd best pittig kunnen gaan zijn.
Herkenbaar in ieder geval de ex waar weinig mee aan te vangen valt.
Dat is dus iets waar je je verwachtingen van bij moet stellen. Je bent er niet verantwoordelijk voor en je hoeft blijkbaar ook weinig van hem te verwachten.
Dat is rot, maar ik vond dan dat ik het makkelijker/ rustiger/ gezelliger met de kinderen samen opknapte dan dat er ergens nog de behoefte aan een vader was. Dat kostte alleen maar energie.
Als de kinderen bij hem waren, dan was het verantwoordelijkheid. Als ze bij mij zijn dan is het mijn verantwoordelijkheid.
De ervaring is dat schuiven en ruilen 100 x meer energie kost dan dat het oplevert. Daar begon ik dus niet meer aan. Helaas, van de verjaardagen van oma en de carnaval.
Echter jullie zitten voor een nieuw plan. Stel ex gaat naar de rechter, dan gaat de rechter jullie sowieso terugsturen voor mediation. Die zal er niet zomaar een klap opgeven.
Afhankelijk van welke rechtbank, sommigen is vanaf 8 jaar, worden de kinderen ook uitgenodigd voor een gesprek. De rechter neemt dat dan mee in zijn beslissing, maar neemt niet 1 op 1 over wat kind zegt. Ook niet als hij 12 is.
Als mediation niet lukt zou je ook nog naar solo parallel ouderschap kunnen kijken.
En ja, ik gun mijn kinderen ook een lieve vader en mezelf een lieve partner, maar dat is niet in die man te vinden... Gelukkig zijn er meer mensen op de wereld die wel een lieve partner zijn of een vaderrol kunnen hebben.
Sterkte, het is een rollercoaster.