Niet verantwoordelijk voor zijn keuzes

Weten jouw kinderen, met name je zoon, van hun vaders autisme? Ik ben zelf gescheiden toen mijn dochter anderhalf was, haar vader heeft een persoonlijkheidsstoornis (gediagnostiseerd door een psychiater na een zelfmoordpoging). Mijn dochter heeft er heel veel aan gehad dat ik haar vertelde dat papa wel wil, maar niet kan. Het ligt niet aan haar dat papa weinig aandacht voor haar heeft, dat hij zijn nieuwe (inmiddels vierde) vrouw belangrijker vindt. Hij kan niet anders. Zijn reactie op druk van mijn kant was ook boos worden en dreigen. De rechtbank is meerdere keren voor mijn voeten gegooid, hij zou wel dit en hij zou wel dat. Nooit gebeurd, ik denk dat hij wel beter wist. 
Gelukkig hadden opa en oma (mijn ouders) wél alle aandacht voor dochter en was ik bewust zo voorspelbaar en betrouwbaar dat het bijna saai was. Elke keer als vader het weer liet afweten, zorgden wij voor een leuk alternatief, met positieve aandacht. Met z'n allen spelletjes doen, naar het bos met een knapzak om te picknicken, in de winter sleeën, dat soort dingen. Met die aandacht gaven we aan: jij bent het absoluut waard om aandacht aan te geven (ook al komt die niet van papa). Er wordt van je gehouden.
Hebben jouw kinderen een betrouwbaar mannelijk rolmodel in hun leven? Wil/kan die meer betekenen voor ze?
Houd je hoofd koel. Je kinderen worden vanzelf groot en gaan dan hun eigen keuzes maken. Je zoon is daar al mee bezig. Maar ik weet uit ervaring dat het je hart kan breken als een vader niet kan inzien wat zijn gedrag met zijn kinderen doet.

Hier geen mediation of andere gesprekken gehad.
Maar Wow het is allemaal heel herkenbaar. Ook ik heb een paar jaar terug geroepen het is 5 voor 12 je moet op gaan staan.
Toen ging de relatie meteen na onze scheiding stuk. De kinderen blij want nu zou de situatie vast veranderen. Hele gesprekken hebben de kinderen met hun vader gehad.
En toen... kwam er een nieuw iemand in beeld.
En nu paar maanden kwam weer dat zelfde cirkeltje.
En hebben de kinderen besloten ondanks de regeling niet meer naar hun vader te gaan.
Ik durf niet te veel in detail te gaan ivm je weet maar nooit.

Luister eens naar de nieuwste aflevering van de podcast van omdenken. https://open.spotify.com/episode/0rIjlGl74aD6kDjiC5i4QZ?si=YPW-XfX-TgCj7cJg4UeVlw

Dat verantwoordelijk voelen in combinatie met je schuldig voelen dat je ex zijn vaderrol niet kan pakken, kost je veel onnodige energie. Zou fijn zijn als je dat eens van je af kan laten vallen. 
Zonder die ballast is de vraag belangrijk wat goed is voor je kind. En als dat meer flexibiliteit is dan een in beton gegoten omgangsregeling moet je dan omdat iemand een klap op de tafel geeft dit uit je handen laten vallen? Stel je zelf eens voor dat je na die klap op tafel, jij een harde klap op tafel had gegeven, met de opmerking: helemaal goed dan gaan we naar de rechtbank. Want deze ex kan dan misschien wel beperkt zijn door zijn autisme, dit geeft geen vrijbrief om je te laten manipuleren en je zoons belangen ondergeschikt te maken. 
Kan je niet een flexibel oudersplan uitwerken (misschien kan de communicatie ook door je zoon zelf worden gedaan, dat hij kan bepalen of er vanaf geweken wordt, een veto krijgt en dit doorgeeft) en dit aan zijn vader doorgeven, zonder discussie daarop!. Mocht hij dit niet willen, dan gaan we het bij de rechtbank vast laten stellen. 
Met je kinderen komt het goed, rug recht!

'Maar ik had ze die aandacht op een andere manier gegund.' Dat kan zijn dat je ze dat gunt, heel begrijpelijk, maar het is er niet.
Ik lees de beschrijving van je relatie: 'In onze relatie hield ik alle ballen in de lucht en nam ik een groot deel van de zorg voor onze kinderen op me. Vader leek geen eigen mening te hebben, geen eigen wil, geen initiatief. Er kwam niks uit. Vandaar mijn keuze bij hem weg te gaan, dan kan ik het ook beter ècht allemaal zelf doen, dan de verwachting te hebben dat we er samen voor staan.'
Achteraf gezien is het dus niet waar, dat je er beter alleen voor kunt gaan staan, want vader is en blijft vader en jouw verwachtingen (meer dan dat eigenlijk) over hoe hij zich moet gedragen blijven recht overeind staan, alleen leidt het nu tot 6 jaar lang al gedoe met begeleiding etc.
Je brengt jouw wens, en de reden van je scheiding, nu over als wens van de kinderen. Dus dat hij het dan toch in elk geval zich zo zou moeten gedragen zoals jij je kinderen die aandacht gunt. Dat maakt het explosiever, want nu is het verhaal dat hij zelfs de wens van de kinderen negeert en dus de kinderen beschadigt.
Wat je niet voor elkaar kreeg toen jullie samen waren krijg je ook niet voor elkaar nu jullie uit elkaar zijn. Je zult er op een andere manier mee om  moeten gaan, want nu straal je uit dat je het zo erg vindt voor de kinderen en dat krijgen de kinderen ook mee.
Voorheen zou ik gezegd hebben: bemoei je niet met hoe het bij vader gaat. In totaal vijf kinderen in een gezin is druk, maar het is wel leefbaar, weet ik uit ervaring (met overigens maar één ouder). Ondertussen is zoon 12, dus als hij ergens moeite mee heeft kan hij dat ook tegen vader zeggen of je kunt met hem bespreken waarom hij dat niet wil zeggen en dan concluderen dat het jammer is dat het niet kan, maar zo is het nu eenmaal. Tussen alle regels door geloof ik wel dat vader van zijn kinderen houdt, op zijn manier dan.
Jij hebt een nieuwe relatie, hij heeft een nieuwe relatie, misschien was hij iets sneller dan jij, maar jullie hebben allebei weer een eigen leven opgebouwd. Probeer op te houden met denken dat je invloed kunt uitoefenen op het gedrag van je ex en zijn nieuwe gezin. Ook niet via een nieuw ouderschapsplan. Maak overzichtelijke, praktische afspraken. Helaas is flexibiliteit niet een eigenschap van mensen met autisme, dus daar kun je niet van uit gaan. Maar je kunt wel een zodanig rooster maken dat carnaval volgend jaar bij jou is.
Je  vermijdt nu het gesprek over alimentatie. Hij is gaan samenwonen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen en draagt dus ook financieel de zorg voor dat gezin. Jij bent niet gaan samenwonen met je nieuwe vriend, dus die draagt financieel niet bij aan jouw gezin, dat moet je ex dus nog steeds doen. Ik weet niet hoe de ontwikkelingen rond inkomen zijn geweest de afgelopen jaren (ben je meer gaan werken, heeft ex promotie gemaakt etc.) en hoe hoog de bijdrage van ex aan jouw gezin is, maar kan het zijn dat je daar nog eens naar kunt kijken, bijvoorbeeld via het LBIO een herberekening laten maken? Dan kom je hem ook tegemoet in zijn wens.

Tsjor

Goed dat je voor jezelf hulp inschakelt. Het is idd nu loslaten van een ideaalbeeld wat je had. Wil het "optimisme" niet verpesten maar jullie zijn er nog lang niet ook als er een ouderschapsplan komt. Ook dan word het veel tot 10 tellen en vader niet meer pushen om anders te zijn van wie hij is.

 Ook de kinderen zullen hun ideaalbeeld los moeten gaan laten en het doen met hun vader zoals hij is. Leer je kinderen weerbaarheid en hoe om te gaan met teleurstellingen, hoe om te gaan met groepsdruk, eigen mening vormen, eigen gevoel herkennen en benoemen, zelf oplossingen bedenken. Deze skills zullen ze irl maar ook met hun vader kunnen gebruiken. 

Hier ook wel herkennning in je verhaal. Ik noem het emotioneel onvermogen van de vader van de kinderen. 

Even een reactie op bovenstaande 2 posts. Eens dat je ideaalbeeld los kan laten. Maar 'geen invloed kunnen oefenen'? Het is niet zo dat jij en je zoon in alle bochten moeten wringen omdat de ander star is. Dat jouw zoon zo flexibel moeten zijn, dat hij zich maar moet aanpassen, omdat je van een autist geen flexibiliteit mag en kan verwachten. 
Ik weet niet wat jouw ex voor werk doet, maar ik denk niet dat zijn werkomgeving ook zo om heen aan het werken is. Je zoon mag zijn eigen grenzen leren stellen en is niet verantwoordelijk voor het gedrag van zijn vader. Leer deze les zelf en leer hem je zoon. Stop de parentificatie. 

Vreemd, want niemand zegt dat zoon flexibel moet zijn etc. in de laatste twee posts.
Hoeveel invloed mag ex dan gaan uitoefenen op Love1987? Mag hij bijvoorbeeld zeggen dat ze maar moet gaan samenwonen met haar nieuwe vriend als ze een vaderfiguur zo belangrijk vindt?
Na een scheiding moet je elkaar een eigen leven laten leiden. De constante stress die er nu is, met allerlei begeleiding en ingrepen, en nog steeds ontevredenheid en onrust bij beide exen is zeker niet goed voor de kinderen.
Je kunt bijvoorbeeld ook benadrukken dat vader veel van de kinderen houdt, dat hij dat doet door veel te werken, daardoor geld te verdienen, dat hij dat geld ook aan moeder geeft, zodat zij iets voor de kinderen kan kopen of betalen. Stel dat je dat concreet maakt (kijk, daarom kan ik een nieuwe fiets voor je kopen, of kun je naar voetballen etc.) dan wordt de liefde van de vader op een materiële manier manifest in het leven van het kind en misschien is dat dan iets waar het kind mee kan leven.
En verder inderdaad wat Linn19 zegt, kind leren om te gaan met dingen teleurstellingen etc. Dat is niet dramatisch voor het kind! Integendeel! Het is een van de belangrijkste levenslessen die een kind kan, mag, zelf moet meekrijgen. Dat is nou opvoeden.

Tsjor

Wat een onzin, Tsjor, dat het niet dramatisch zou zijn. Leren omgaan met teleurstellingen is zeker belangrijk, maar dat doen kinderen bij voorkeur op andere gebieden dan m.b.t. hun eigen vader, van wie ze -terecht- verwachtingen mogen hebben. 
Natuurlijk weet ik dat het soms anders loopt dan je zou willen en dat ouders niet maakbaar zijn. Maar jouw reflex om het bijna nog als een kado om te buigen voor de kinderen, stuit me tegen de borst. En bovenal doet het geen recht aan de gevoelens van de kinderen. Uit ervaring kan ik je vertellen dat een gebrekkige ouder één ding is, maar als je daar ook nog eens geen erkenning voor krijgt, is dat nog een extra beschadiging. Kinderen zijn niet gek. Ze voelen wat ze voelen.

Oké, dus die kinderalimentatie, die telt niet mee, daarover vertellen we niets aan de kwetsbare kinderziel.
Voor een deel ligt het er ook aan hoe jij als ouder met dingen omgaat. Uit het hele verhaal van Loves1982 spreekt, dat zij nog steeds niet kan accepteren dat hij niet de vader is zoals zij denkt dat een vader moet zijn. Nu blijkt dat er ook een serieus probleem is, autisme. Maar dan toch praat je over de 'terechte' verwachtingen van een kind.
Hoe jij daar als andere ouder mee omgaat is echt heel erg beslissend voor kinderen. Het is precies wat Linn19 zegt: tijd voor Loves1982 om het ideaalbeeld los te laten. Dat zou haar kinderen helpen. Hier gaan roepen hoe dramatisch en ontwrichtend het wel niet is voor de kinderen helpt in elk geval helemaal niet. Tenzij je die kinderen het volgende begeleidingstraject in wil helpen. Of erger. Doe voor hoe je zelf omgaat met teleurstellingen. Maar dan moet je dat wel zelf eerst onder de knie krijgen.

Tsjor

Omgaan met teleurstellingen is voor mij niet het verdriet van niet gezien wegdrukken en rationaliseren, ' je vader geeft je wel een nieuwe fiets'. Dat verdriet mag en 'moet' er eerst kunnen zijn, om verder te kunnen. Ook de eerlijke vraag moet gesteld worden, of omgang op deze manier niet schadelijker is dan helemaal geen omgang met vader of op een zeer laag pitje.