Niet meer naar de andere ouder willen

kaatjecato schreef op 10-11-2024 om 10:12:

[..]

Op wie wordt die druk door de familie uitgeoefend? Op jou en/of op de kinderen zelf? Je hebt geen controle over gedrag van ex of zijn familieleden, en de kinderen moeten zelf vorm geven aan hun relatie met hun vader. Je kunt ze dus alleen maar steunen van een afstandje. Het is niet aan jou om de relaties te verbeteren. Misschien kan het je helpen om te denken in cirkels van invloed. Wat ligt binnen jouw invloed en wat niet. Ik kan mij voorstellen dat je inderdaad zelf wat hulp kan gebruiken om hier wat steviger in te gaan staan. Want eigenlijk weet je heel goed hoe het zit en wat je kind nodig hebben volgens mij, maar laat je je dus toch uit balans brengen door wat anderen er (mogelijk) van vinden. Hier kan je zelf mee aan de slag.

Als familie van ex jou onder druk zet, kun je nadenken over hoe je daar grenzen aan kunt stellen. Door contact af te kappen of een vaste zin te herhalen als ze erover beginnen. En als het vooral gaat over druk op de kinderen, kun je hen helpen om zelf grenzen te stellen.

Kortgezegd: jij hoeft dus niks te doen om te zorgen dat ex zijn kinderen meer ziet, dat ligt buiten jouw invloed. Je kunt alleen je kinderen steunen in de keuzes die zij maken, en hen steviger te maken. Zo te horen, zijn zij daar zelf ook al mee bezig.

Zijn familie zet druk op de kinderen. Niet op mij hoor ik spreek ze amper.  Ik weet ook heel goed wat mij uit balans brengt dat klopt.

En weet ook heel goed dat het niet aan mij ligt om het contact te verbeteren (al vind zijn familie dat wel hoor ik via de kinderen) maar ik steun de kinderen door er voor ze te zijn.  Hierin staan mijn kinderen echt steviger in hun schoenen dan ik. Want zij weten precies wat ze willen en hoe ze het niet willen.

tsjor schreef op 10-11-2024 om 10:21:

Eens met IMI-x2. Jouw reactie is aanvallend: 'Waarop ik wel zeg "een verhaal heeft altijd 2 kanten en zolang je maar naar 1 kijkt en luistert word het wel lastig".'. Je geeft de ander de schuld. Het is beter om neutraal te blijven, zoals Imi-x2 zegt: 'De kinderen nemen wel weer contact op als ze eraan toe zijn'.
Vergeet niet dat ook kinderen van ouders die bij elkaar wonen in hun puberteit wel eens afstand nemen of willen nemen van (een van hun) ouders. Dat gebeurt dan op verschillende manieren. Met een scheiding wordt dat allemaal wat zichtbaarder en ook meer geproblematiseerd, doordat het in de relatieproblematiek wordt getrokken. Ten onrechte overigens, de relatie kinderen-ouders is anders dan de relatie tussen twee partners. Even afstand nemen van je ouder(s) is geen slechte of problematische ontwikkeling, maar kan juist een gezonde stap zijn om op die leeftijd te bepalen wat je eigen positie is als kind, tegenover je ouders. En dat gaat in de loop van de tijd ook weer veranderen, als je daarvoor tenminste de ruimte krijgt. Dan bepalen ze opnieuw hun relatie tot hun ouders, inclusief de moeilijke kanten die er waarschijnlijk ook zijn. Mijn kinderen hebben dat overigens zonder therapeuten gedaan, gewoon zelf uitgedokterd.
Ik las net het verhaal van Bas Kok, schrijver van Gochem, een boek over Amsterdam. Op zijn 25ste schreef hij zijn autobiografie, herlas die op zijn 58ste. Op zijn 25ste gaf hij van alles de schuld aan zijn falende opvoeding, op zijn 58ste is hij zelf vader en zijn zijn ouders aan een herwaardering toe, die beter uitpakt voor de vader dan voor de moeder. Helaas zijn de ouders dan al overleden.

Tsjor

Ja over het algemeen ben ik ook neutraal en ook naar de kinderen toe. En de rest je tekst vind ik heel mooi en duidelijk dit neem ik zeker mee dank je wel! 

Het is ook gewoon mijn onzekerheid over deze situatie want er zijn zoveel situatie waar ik wel sterk sta en deze mag ook wel even bij geschaafd worden 😀

tsjor schreef op 10-11-2024 om 10:36:

Dus jij hebt nu vooral last van de familie van je ex, die druk uitoefenen op de kinderen, terwijl de kinderen daar wel mee om kunnen gaan. Tsja, je ex mag klagen want het is ook vervelend, als familie zou ik me er niet mee bemoeien, maar gelukkig kunnen je kinderen het wel aan.

Tsjor

Ja en dat komt vooral voort uit hoe ik ben behandeld voor en rond mijn scheiding. Een narcistische ex dat werkt niet echt mee aan je zelfvertrouwen zullen we maar zeggen. En moet zeggen ben ook mega trots op de kinderen zijn staan sterker in hun schoenen.

Ook ik kom er wel even stappen zetten voor mezelf. En daarom deel ik het ook hier zodat ik een spiegel voor krijg waar ik iets aan heb en want ik kan doen.

kaatjecato schreef op 10-11-2024 om 11:16:

[..]

Je doet het dus eigenlijk gewoon heel goed, maar twijfelt af en toe even. Dat is heel normaal, zeker als je weet dat dit soms je eigen valkuil kan zijn, en ook daar hoef je niet zo streng over te zijn naar jezelf. Door hier even te checken, kun je hopelijk die twijfel weer loslaten. Je kinderen doen het ook goed, en jij kunt ze daarin bevestigen.

Dank je wel voor je spiegel. Die twijfel is irritant maar inderdaad door even te checken bij ouders die dit ook hebben meegemaakt probeer ik mijzelf te checken voor mijn valkuil.