Niet meer naar de andere ouder willen
Tsja ik weet niet eens waar ik moet beginnen. 
De scheiding is nu bijna 7 jaar terug uitgesproken dus er heeft al een hoop gespeeld.
Maar de kinderen willen niet meer naar de andere ouder.
En gaan daar echt om gegronde redenen niet meer naar toe sinds 6 maanden.
Beide hebben ze gesprekken gehad met kinderartsen (ieder een ander) ook die snapte de kids.
Toch blijft het lastig. Ik snap goed de verdriet van de andere zijde.
Maar snap ook goed de kinderen.
En ik zit in een splitsing gedrukt. En twijfelde ook om het hier neer te zetten ivm mening van andere.
Ik ben op zoek naar ouders die ook in deze positie zitten.
Begrijp ik goed dat je het vooral vervelend vind voor je ex? Is hij het eens met de beslissing van de kinderen?
Als je vind dat de kinderen een goede beslissing hebben gemaakt en je ex laat de boel rusten dan zou ik me daar geen zorgen meer over maken.
Laat de kinderen herstellen, al dan niet met hulp en ga verder met je leven.
Mijn oudste gaat niet meer na mishandeling 2 jaar geleden, vader trekt nog steeds en met hem de kinderrechter. Jongste ziet hem af en toe maar het is steeds weer een teleurstelling. Alleen vader en de kinderrechter willen daar niet aan, dus wordt er gewoon een omgangsregeling uitgerold.
Knijp in je handjes.
Hoe oud zijn de kinderen?
Waarom willen ze niet meer naar de andere ouder?
@evaluna ik vind het niet vervelend voor mijn ex. Sterker nog ik had het na zijn houding en handelen wel verwacht. Maar in mijn hoofd gaat het dan wel van "ja het is wel hun vader"
Mijn ex laat de boel niet rusten want hij zegt tegen zijn naasten dat hij het niet snapt.
Het is meer dat het niet gaat zoals hij wil en de kinderen duidelijk hun mening hebben gegeven. Maar hij vind dat het zo moet zoals hij het wil.
De oudste hersteld zelf door vooral te praten de jongste met hulp die was er mentaal wel slechter aan toe.
Ik knijp zeker in mijn handjes dat ze ouder zijn en dat ze voor zich zelf opkomen. En dat hij niets hier aan doet.
@IMI-X2 ze zijn 17 en bijna 15 omdat hij het zeg maar goed verpest heeft. Het is een lang verhaal van 7 jaar maar vooral hebben zich nooit zijn nummer 1 gevoeld. Hij zegt ook letterlijk "ja ik heb ook een leven en moeten maar meebuigen"
Ze hebben beiden mentaal er doorheen gezeten kregen lichamelijke zoveel klachten. En de hoofd reden bleek stress van af hem.
Hoe oud zijn de kinderen?
Waarom willen ze niet meer naar de andere ouder?
Hupsakee schreef op 09-11-2024 om 12:09:
@evaluna ik vind het niet vervelend voor mijn ex. Sterker nog ik had het na zijn houding en handelen wel verwacht. Maar in mijn hoofd gaat het dan wel van "ja het is wel hun vader"
Mijn ex laat de boel niet rusten want hij zegt tegen zijn naasten dat hij het niet snapt.
Het is meer dat het niet gaat zoals hij wil en de kinderen duidelijk hun mening hebben gegeven. Maar hij vind dat het zo moet zoals hij het wil.
De oudste hersteld zelf door vooral te praten de jongste met hulp die was er mentaal wel slechter aan toe.
Ik knijp zeker in mijn handjes dat ze ouder zijn en dat ze voor zich zelf opkomen. En dat hij niets hier aan doet.
@IMI-X2 ze zijn 17 en bijna 15 omdat hij het zeg maar goed verpest heeft. Het is een lang verhaal van 7 jaar maar vooral hebben zich nooit zijn nummer 1 gevoeld. Hij zegt ook letterlijk "ja ik heb ook een leven en moeten maar meebuigen"
Ze hebben beiden mentaal er doorheen gezeten kregen lichamelijke zoveel klachten. En de hoofd reden bleek stress van af hem.
Oké, het plaatje is duidelijk. Hier een soortgelijk geval, vader zonder empathie, die fysiek en mentaal geweld gebruikt(e) die zijn eigen leven 100% voorop stelt. Het verschil is dat de jongste juist minder te verduren heeft gehad. Mijn oudste wilde vanaf zijn 17e ook niet meer naar vader. Al jaren daarvoor kwam hij in de vaderweek na school eerst bij mij en ging pas vlak voor het avondeten naar vader. Hij sliep de laate jaren nog 1 of 2 nachten per week bij vader als zijn zusje daar ook was. De rest van de tijd bij mij. Nu zit hij nog steeds veel bij mij en is hij nog maar zelden bij zijn vader, meestal maar voor 2 uurtjes, even eten en weer weg. Hij is inmiddels 22 en vader heeft nog steeds geen idee wat zoon nodig heeft, hij heeft alleen maar kritiek op hem omdat hij niet aan het ideale plaatje voldoet. Hij blijft hem bestoken met zijn onrealistische verwachtingen. Ik zie het voorlopig ook niet beter worden. Ik ben het stadium echt wel voorbij dat ik dat sneu vind voor mijn ex. Hij heeft het er zelf naar gemaakt.
IMI-x2 schreef op 09-11-2024 om 12:27:
Hoe oud zijn de kinderen?
Waarom willen ze niet meer naar de andere ouder?
[..]
Oké, het plaatje is duidelijk. Hier een soortgelijk geval, vader zonder empathie, die fysiek en mentaal geweld gebruikt(e) die zijn eigen leven 100% voorop stelt. Het verschil is dat de jongste juist minder te verduren heeft gehad. Mijn oudste wilde vanaf zijn 17e ook niet meer naar vader. Al jaren daarvoor kwam hij in de vaderweek na school eerst bij mij en ging pas vlak voor het avondeten naar vader. Hij sliep de laate jaren nog 1 of 2 nachten per week bij vader als zijn zusje daar ook was. De rest van de tijd bij mij. Nu zit hij nog steeds veel bij mij en is hij nog maar zelden bij zijn vader, meestal maar voor 2 uurtjes, even eten en weer weg. Hij is inmiddels 22 en vader heeft nog steeds geen idee wat zoon nodig heeft, hij heeft alleen maar kritiek op hem omdat hij niet aan het ideale plaatje voldoet. Hij blijft hem bestoken met zijn onrealistische verwachtingen. Ik zie het voorlopig ook niet beter worden. Ik ben het stadium echt wel voorbij dat ik dat sneu vind voor mijn ex. Hij heeft het er zelf naar gemaakt.
Precies hiet is het vooral mentaal geweld gebruiken en oma doet mee. Die vind dat de kinderen het moeten oplossen met hun vader dus die zet ook nog eens druk.
Vader heeft inderdaad geen idee wat ze nodig hebben. En zoals ze hier zeggen "we worden lokt met kadootjes enz". Als hij ze dan weer 1 weekend had nog willen ruilen om met zijn vriendin op vakantie te gaan.
Hoe ben jij uit dat stadium van "vervelend voor ex" gestapt. Ik wil daar namelijk ook uit, want merk dat ik mezelf verdedig en daar wil ik mee stoppen maar hoe.
Wat vind je moeilijk? Heb je moeite met hoe anderen naar de situatie kijken?
Hier heeft ex vanaf de scheiding leugens verspreid en ik kon niet anders dan te denken: dat is zijn pakkie-an. Echte vrienden vragen wel hoe het echt zit, de rest tja, die laat ik gaan.
Ik weet hoe het zit en ik weet dat deze situatie niet door mijn toedoen ontstaan is. Voor mij is dat genoeg.
Ja je benoemd precies het goede!
Dat ik meer sch**t aan moet hebben hoe andere er over denken. Of ik denk hoe ze er over denken.
Dat alleen ik weet hoe het echt is gegaan.
Maar ook mijn kinderen probeer te beschermen tegen de mening van andere maar die staan sterker in hun schoenen hierin dan mij.
Dat wil ik ook en heb ik het ook wel eens met de kinderen over die zeggen ook "mam laat los het gaat hier goed toch!"
Hier ook de jongste die het meest in de luwte bleef in eerste instantie. Maar ze wordt ouder, richting puberteit en ze ontkomt ook niet meer aan zijn psychische terreur. Ze is loyaal, zet zich er makkelijker overheen dan haar zus. Maar ik hoop toch echt dat ze op een gegeven moment haar grenzen aangeeft.
Heb je hulp gehad bij je verwerking van alles? Ik heb brainspotting gedaan en dat heeft me wel geholpen om hem los te laten en dus ook niet meer door te blijven malen over vanalles.
ja die grens aan geven is zo lastig voor kinderen. En juist doordat beide kinderen een gesprek hebben gehad met een kinderarts. Kwamen ze er wel achter dat het zo niet door kan gaan.
Ik heb in het begin van de scheiding een psygoloog gehad. Die ook EMDR therapie heeft toe gepast
Maar dat brainspotting klinkt ook heel goed misschien moet ik ook maar hulp gaan zoeken om hem los nog meer los te laten.
Praten doe ik soms wel hoor met de dokter om weer even te ventileren maar misschien moet ik wel meer doen dan dat.
6Alledrie mijn kinderen hebben in hun puberteit, ergens tussen 14 en 16, een periode gehad waarin ze geen contact wilden met vader. Ik heb daar verder niet meer over gecommuniceerd met ex en hij ook niet met mij, ook niet gepusht. Tegen de kinderen heb ik alleen maar gezegd: zorg dat je de deur niet definitief dicht gooit. Alledrie hebben ze op een gegeven moment weer een aanleiding gehad om toch weer contact op te nemen en dat op een eigen manier voortgezet. Vaak niet meer met overnachtingen, maar met eten, winkelen etc. Ik heb er later wel voor gezorgd dat hij meeging naar verjaardagen etc, maar meer praktisch, ik kon auto rijden en de afstanden zijn groot. Hij is ook wel eens alleen op de fiets gegaan, of met de trein. Rond zijn ziekte en overlijden waren ze er alledrie probleemloos bij betrokken.
Voor mij was dat het belangrijkste: nu geen contact is geen probleem, maar het leven is nog lang en daarom vind ik het belangrijk dat ze de deur openhouden naar veranderingen op dit gebied. Dus dat zou ik zeggen: zorg dat je de deur niet definitief dicht gooit.
Tsjor
@Tsjor dat zeg je heel mooi en dat roep ik ook.
Maar de kinderen zeggen zelf ook wel ooit zal er wel weer contact zijn maar nu niet.
Probleem is alleen dat vanaf de andere zijde wel druk zit als jullie maken de familiebanden stuk.
Waarop ik wel zeg "een verhaal heeft altijd 2 kanten en zolang je maar naar 1 kijkt en luistert word het wel lastig"
Hupsakee schreef op 10-11-2024 om 09:46:
@Tsjor dat zeg je heel mooi en dat roep ik ook.
Maar de kinderen zeggen zelf ook wel ooit zal er wel weer contact zijn maar nu niet.
Probleem is alleen dat vanaf de andere zijde wel druk zit als jullie maken de familiebanden stuk.
Waarop ik wel zeg "een verhaal heeft altijd 2 kanten en zolang je maar naar 1 kijkt en luistert word het wel lastig"
Ik neem aan dat je ex-schoonfamilie best weet waarom de kinderen niet meer willen komen. Ik zou daarom niets meer uitleggen en je zeker niet verdedigen. Ik zou alleen nog maar zeggen (en steeds herhalen): wanneer de kinderen eraan toe zijn, zullen ze wel weer contact opnemen. En dan het gesprek afkappen/niet meer antwoorden/ophangen.
Therapie is voor mij heel nuttig geweest, ik had het echt nodig na mijn scheiding, want ik was er behoorlijk beschadigd uit gekomen. Ik kan het je van harte aanbevelen, ik ben sindsdien sterker dan ooit.
@IMI-×2 dat is het "mooie" aan het verhaal hij verteld de mensen dat hij werkelijk geen idee heeft waarom zijn kinderen hem niet willen zien.
En de kinderen zijn dus ook in gesprek geweest met opa oma enz. En die gaan aan zijn kant staan.
Maar je hebt wel een goed punt je zegt precies wat ik ook al benoemd heb "als ze er aan toe zijn nemen ze wel contact op".
Ik heb ook al therapie gehad dat was in het begin van mijn scheiding. Maar met alles wat we er na mee hebben gemaakt is het misschien verstandig dit nogmaals aan te pakken. Beschadigd was/ben ik ook. En ik wil daar boven gaan staan en er zijn zat dagen dat het mij goed lukt maar onderwerp ex blijft een lastige.
Hupsakee schreef op 10-11-2024 om 09:46:
@Tsjor dat zeg je heel mooi en dat roep ik ook.
Maar de kinderen zeggen zelf ook wel ooit zal er wel weer contact zijn maar nu niet.
Probleem is alleen dat vanaf de andere zijde wel druk zit als jullie maken de familiebanden stuk.
Waarop ik wel zeg "een verhaal heeft altijd 2 kanten en zolang je maar naar 1 kijkt en luistert word het wel lastig"
Op wie wordt die druk door de familie uitgeoefend? Op jou en/of op de kinderen zelf? Je hebt geen controle over gedrag van ex of zijn familieleden, en de kinderen moeten zelf vorm geven aan hun relatie met hun vader. Je kunt ze dus alleen maar steunen van een afstandje. Het is niet aan jou om de relaties te verbeteren. Misschien kan het je helpen om te denken in cirkels van invloed. Wat ligt binnen jouw invloed en wat niet. Ik kan mij voorstellen dat je inderdaad zelf wat hulp kan gebruiken om hier wat steviger in te gaan staan. Want eigenlijk weet je heel goed hoe het zit en wat je kind nodig hebben volgens mij, maar laat je je dus toch uit balans brengen door wat anderen er (mogelijk) van vinden. Hier kan je zelf mee aan de slag.
Als familie van ex jou onder druk zet, kun je nadenken over hoe je daar grenzen aan kunt stellen. Door contact af te kappen of een vaste zin te herhalen als ze erover beginnen. En als het vooral gaat over druk op de kinderen, kun je hen helpen om zelf grenzen te stellen.
Kortgezegd: jij hoeft dus niks te doen om te zorgen dat ex zijn kinderen meer ziet, dat ligt buiten jouw invloed. Je kunt alleen je kinderen steunen in de keuzes die zij maken, en hen steviger te maken. Zo te horen, zijn zij daar zelf ook al mee bezig.
Eens met IMI-x2. Jouw reactie is aanvallend: 'Waarop ik wel zeg "een verhaal heeft altijd 2 kanten en zolang je maar naar 1 kijkt en luistert word het wel lastig".'. Je geeft de ander de schuld. Het is beter om neutraal te blijven, zoals Imi-x2 zegt: 'De kinderen nemen wel weer contact op als ze eraan toe zijn'.
Vergeet niet dat ook kinderen van ouders die bij elkaar wonen in hun puberteit wel eens afstand nemen of willen nemen van (een van hun) ouders. Dat gebeurt dan op verschillende manieren. Met een scheiding wordt dat allemaal wat zichtbaarder en ook meer geproblematiseerd, doordat het in de relatieproblematiek wordt getrokken. Ten onrechte overigens, de relatie kinderen-ouders is anders dan de relatie tussen twee partners. Even afstand nemen van je ouder(s) is geen slechte of problematische ontwikkeling, maar kan juist een gezonde stap zijn om op die leeftijd te bepalen wat je eigen positie is als kind, tegenover je ouders. En dat gaat in de loop van de tijd ook weer veranderen, als je daarvoor tenminste de ruimte krijgt. Dan bepalen ze opnieuw hun relatie tot hun ouders, inclusief de moeilijke kanten die er waarschijnlijk ook zijn. Mijn kinderen hebben dat overigens zonder therapeuten gedaan, gewoon zelf uitgedokterd.
Ik las net het verhaal van Bas Kok, schrijver van Gochem, een boek over Amsterdam. Op zijn 25ste schreef hij zijn autobiografie, herlas die op zijn 58ste. Op zijn 25ste gaf hij van alles de schuld aan zijn falende opvoeding, op zijn 58ste is hij zelf vader en zijn zijn ouders aan een herwaardering toe, die beter uitpakt voor de vader dan voor de moeder. Helaas zijn de ouders dan al overleden.
Tsjor