Mijn vriend heeft een hekel aan mijn zoon.

Tsjor

“Voor nieuwe liefdes. Ga er niet van uit dat nieuwe liefde net zoveel van jouw kind houdt als jij. “
Heel verstandig. Maar er is wat mij betreft (en jij kan dat anders zien) een verschil tussen niet even houden en hekel hebben.
Misschien is de les hieruit dat een samengesteld gezin vormen best lastig is. De vraag is wat je daarvoor wilt opgeven. Ik - en meerderen met mij- waarschijnlijk minder dan jij of TS

Vriend weg

Is zoon dan gelukkig?

'Hij klaagt altijd tegen mij en niet tegen mijn zoontje( omdat dat dus niet mag van mij) daarom ervaart mijn zoon het dus anders dan ikzelf..' Er is dus wel degelijk enige terughoudendheid ter bescherming van het kind.

'Mijn zoontje kan ook zeggen dat hij niet gelukkig is, dit heeft hij hij namelijk al eerder gezegd toen ik nog met mijn ex-man was... ' Ik denk dat jullie hier overheen lezen. Het ongelukkig zijn van zoontje was er al toen vader en moeder nog samen waren. Mogelijk waren de problemen rond de opvoeding en het ongelukkig zijn van het kind mede oorzaak van de scheiding. Het blijkt namelijk heel vaak voor te komen, dat kindeigen problematieken oorzaak zijn van de scheiding (en niet andersom).

Nu is het kind weer ongelukkig en nu zou moeder weer man weg moeten doen, want nu zou het aan nieuwe vriend liggen.

Zo kom je toch geen stap verder. Ook niet met het kind.

Tsjor

Of misschien maar beter blijven latten.

Ik begrijp de insteek van Tsjor tot op zekere hoogte wel, maar als vriend hier inderdaad zelf heeft gezegd dat hij een hekel heeft aan dit kind en dat de toenadering van de zevenjarige moet komen dan denk ik wel dat er bij deze man meer aan de hand is dan dat hij een paar jaar later dan moeder is begonnen in de opvoeding van dit kind.

Groeten,

Temet

Nee hoor

Een goed gesprek hielp al. Zie #18.

zou je niet eens een goed gesprek proberen?

Tsjor

Naar

"Ja je eet nooit je eten op waarom zou je het nu wel doen"

Dit zijn gewoon nare opmerkingen. Tegen een volwassene, maar zeker tegen een jong kind. Ik kan me voorstellen dat je geduld flink op de proef wordt gesteld als je ineens in zo'n gezin valt, en dat je wat bij moet leren. Maar deze man maakt hele nare opmerkingen tegen moeder en kind. Kinderen met adhd zijn bijzonder kwetsbaar. Je hoeft de relatie niet te beeindigen, maar latten zou voorlopig een goede oplossing kunnen zijn. Deze man heeft nog een flinke weg te gaan.

Alkes

'De vraag is wat je daarvoor wilt opgeven. Ik - en meerderen met mij- waarschijnlijk minder dan jij of TS'. Jij kent me blijkbaar, dus ik ben beneiwud wat je hiermee bedoelt. Wat is meer en wat is minder, en is daar ook een kwalificatie aan verbonden, bijvoorbeeld dat jij je een betere moeder voelt dan ik zou zijn.

Tsjor

Pluk

Ja, dat is een nare opmerking, maar ik snap oprecht niet dat je iemand daarom het huis uit gooit. Wat voor voorbeeld geef je daarmee aan je kinderen? Wie gaat er dan nog voetballen met het kind?
Het gesprek van #18 is toch een veel betere oplossing, voor iedereen?

Tsjor

Tja

Ik ben best wel optimistisch ingesteld maar ik geloof er geen barst van dat dit met een paar goede gesprekken is opgelost. Ik zou zeggen: latten totdat blijkt dat het goed gaat.

Hoe stel je dat voor?

'latten totdat blijkt dat het goed gaat.' Wat moet nieuwe vriend dan doen om te laten merken dat het wel goed gaat? Zonder direct contact?
Ik lees in #18 meer dan alleen maar 'een paar goede gesprekken': hij wil mee leren over de ADHD...'. Dat lijkt mij zinnig.

Tsjor

Latten

Dat wil toch niet zeggen dat je elkaars kinderen nooit ziet. Kun je rustig oefenen, lijkt me. Als je er dagelijks in zit is het moeilijk denk ik.

tsjor

Ik suggereer niet dat ik een betere moeder ben. Ik stel wel vast dat ik minder snel dan anderen een samengesteld gezin zal gaan vormen als mijn nieuwe partner moeite zou hebben of zoals de man in kwestie 'een hekel aan" mijn kind.
Latten kan ook prima

Dagelijks

'Als je er dagelijks in zit is het moeilijk denk ik.' Maar het gaat toch juist om het dagelijkse? Als je op bezoek bent of korte tijd ergens bent kun je veel tolereren. Irritaties over dingen als wel of niet alles opeten komen pas als je dagelijks met elkaar verkeert.
Ik neem aan dat er voorafgaand aan het samenwonen wel een periode is geweest waarin hij kennis heeft gemaakt met de kinderen. Dat zal toen geen problemen hebben opgeleverd.
En dan: latten betekent dat er andere woonruimte gezocht moet worden, spullen verhuisd, uitleg aan de kinderen etc. Volgens mij maak je meer kapot dan wanneer je er samen voor gaat, zoals uit #18 blijkt. Natuurlijk zal het niet vlekkeloos gaan, zullen de problemen nog wel eens de kop op steken. Maar wie is er bang voor problemen, als je allebei de wens hebt om die te overkomen?

Tsjor

Alkes

Als iemand op voorhand stelt dat hij/zij een hekel heeft aan je kind, dan moet je er inderdaad niet aan beginnen.
Het kan ook zijn dat iemand vol goede moed eraan begint, ontdekt dat in het dagelijkse verkeer bepaalde dingen toch wel ergeren, dat iemand te gemakkelijk heeft gedacht dat met een goede opvoedkundige hand de problemen rond ADHD wel op te lossen zouden zijn, om vervolgens te ontdekken dat dat niet zo is, dat hij dus anders met de irritaties om moet gaan. (volgens mij is dat de weg die ouders ook gaan met een kind waarmee iets aan de hand is)
Als iemand dan zegt dat hij zich daarin wil verdiepen en ervoor wil gaan, dan is dat toch mooi? Dan heb je er als opvoeder een maatje bij. Dan sta je samen voor de problemen.
Beter dan weer uit elkaar gaan.

Tsjor

Oefenobject

Het kind is geen oefenobject.

Tsjor

Prima, dan komt het allemaal goed omdat partner zich er in wil verdiepen. Misschien had TS dan post niet moeten beginnen met “vriend heeft hekel aan zoon”. Dat zette mij op verkeerde been, nu blijkt dat een gesprekje al genoeg is.

Een hekel

Ja, een hekel hebben aan, klinkt mij ook nogal fundamenteel in de oren.
Heeft moeite met, botst met, krijgt steeds ruzie met... Allemaal op te lossen.
Maar een hekel hebben aan... Tja.

Ik hoop dat ts het gewoon een beetje te donker zag en dat vriend inderdaad voor het hele pakket kiest. En dat vriend bereid is om naar zichzelf te kijken en dit (ingewikkelde) proces samen te doorlopen Zoontje geeft hem in elk geval nog het voordeel van de twijfel. Dus laat hij dit vertrouwen alsjeblieft niet beschamen.

Pluk

Maar helaas is er geen enkele ouder die ervaring heeft met elk uniek kind. Net als je denkt dat je het weet komt er weer een nieuwe fase. Elke ouder is een goedwillende amateur. En de professionals zijn nog erger.

Tsjor

Grondhouding

Zeker, maar als de grondhouding geen positiviteit is, maar negativiteit (rotkind), dan zou ik zo iemand liever niet in de buurt van mijn kind hebben. Jij wel dan? Eerst die houding maar eens ombuigen en als dat lukt het gezin weer opbouwen.

Wilde weg

"Ik heb jullie tips en opmerkingen gelezen en meegenomen wat bij mij past..."

Het gevoel kreeg ik toen er gezegd werd een goed gesprek gehad te hebben.
Alsof je dat met 1 gesprek oplost.

TS kreeg niet de voor haar juiste tips en probeerde het onderwerp z.s.m. te sluiten.
Die wilde alleen een zegen over haar relatie en het afkopen van schuldgevoelens.

Grondhouding

Dat proef ik ook uit de laatste bijdragen van Tammy en Pluk: een negatieve grondhouding, zeker ten aanzien van nieuwe vriend, maar bij Tammy ook ten aanzien van TS. En dan wordt alles negatief.
Tammy: het is niet met 1 gesprek opgelost, lees #18 nog maar eens.
Pluk: ik schat de grondhouding van nieuwe vriend positiever in op basis van wat TS schrijft in #1: 'En nee ... weggaan is geen optie.. mijn kind zegt verder gelukkig te zijn hier, en mijn vriend leuk te vinden.. ( doen wel dingen samen zoals voetbal, quadrijden, samen klussen) alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is.'
Nieuwe vriend zal zeker geïrriteerdheid uitstralen, omdat hij denkt dat zoon van 7 hetzelfde is als de twee zonen van 10. Dat is niet zo en hij moet nog leren om daarmee om te gaan. Als je je erop instelt dat je alles moet herhalen gaat dat gemakkelijker dan wanneer je denkt: dat heb ik toch al gezegd.
Obnder de irritatie zit dan de wens om met zoon van 7 om te gaan, zoals hij met zonen van 10 doet. een nobele wens, alleen niet haalbaar.
Ik kan me een fragment herinneren uit Perpetuum mobile van Renate Dorrestein: ik-figuur zit met buurvrouw te praten over mannen; ik-figuur is supernegatief en moppert wat af; waarop buurvrouw vraagt: waarom maak je je daar nog zo druk om; ikfiguur zegt dan: ik denk nog dat ze kunnen veranderen.
Ik heb het onthouden, omdat het een mooie invalshoek is voor mensen kritiek, zelfs vernietigende kritiek: daarachter schuilt de hoop dat iemand nog kan veranderen.
Bij een kind met een diagnose zit er een grens aan wat er kan veranderen. Dat zal nieuwe vriend nog moeten ontdekken. Als die wil er is, dan is dat prima.

Tsjor

Tsjor

" Dat zal nieuwe vriend nog moeten ontdekken. Als die wil er is, dan is dat prima."
TS moet natuurlijk zelf weten of ze dat wel of geen goede weg vindt (ze zal wel moeten trouwens als weggaan geen optie is). Maar voor kind van TS hoop ik wel dat vriend in vrij rap tempo ontdekt hoe hij met zoon kan omgaan. Want zeker jonge ADHD-ers hebben vaak al last van frustraties dat dingen niet gaan zoals bij een ander, dat ze vaak dingen "fout" doen. Het is wel fijn voor hun zelfbeeld als de volwassenen in hun directe omgeving dat beeld niet versterken.

aanvulling

Ik heb het beginbericht van TS nog eens gelezen en ik krijg er nog steeds buikpijn van. Niet alleen het hekel hebben aan de adhd zoon, maar ook "Hij haat ook mijn ex en vergelijkt mijn zoon met mijn ex."
Fijn een nieuwe partner die de vader van je kinderen haat. Ook voor fijn voor TS die toch zal moeten balanceren tussen (waarschijnlijke negatieve) gevoelens ten opzichte van haar ex en feit dat die ex wel de vader van haar kinderen is. Ik heb het vaker gezien dat een nieuwe partner het vuurtje richting de ex wat opstookt. Wat er ook van komt, de kinderen zijn er de dupe van.

Buikpijn

"Want zeker jonge ADHD-ers hebben vaak al last van frustraties dat dingen niet gaan zoals bij een ander, dat ze vaak dingen "fout" doen. Het is wel fijn voor hun zelfbeeld als de volwassenen in hun directe omgeving dat beeld niet versterken"

Precies. Ik heb er ook buikpijn van. Als je ziet wat een juf of meester met een negatieve houding al voor schade toebrengt aan een jong adhd-kind, dan wil je echt niet dat een stiefouder met zo'n houding altijd bij je kind is.

Als een kind zegt dat vriend altijd boos is kan ik dat echt niet uit concluderen dat het kind daarmee gelukkig is. Ook al zegt het van wel. Mama is er gelukkig mee toch?

Loesje36

Is het geen optie dat de kinderen bij hun biologische vader gaan wonen en eens in de 14 dagen een weekend bij jou komen? Dat is voor je vriend waarschijnlijk beter te behappen.

Jee

Wat een heftige reacties, nav 1 kort bericht.
Jullie versie kan best waar zijn, maar dat hoeft toch helemaal niet?
Ik kan me ook tig andere scenario's voorstellen.
Het kan ook een emotionele opwelling zijn geweest, van ts.

En jullie zijn blijkbaar allemaal heilig, maar ik heb mijn kind ook weleens een rotkind gevonden.
Terwijl ik uiteraard zou sterven voor dat kind.

Scenario's

Het scheelt nogal of de situatie is dat nieuwe vriend moeite heeft met het kind (en dan vooral met de stoornis) omdat het anders is dan hij gewend is, nog moet leren hoe er mee om te gaan, of omdat hij er in staat zoals to omschrijft. Dat maakt iedereen die dit een schadelijke situatie voor dat kind vindt niet heilig.

skik

Bas

"En jullie zijn blijkbaar allemaal heilig, maar ik heb mijn kind ook weleens een rotkind gevonden.
Terwijl ik uiteraard zou sterven voor dat kind."
Precies dat laatste maakt het verschil. Ik weet niet of iedere ouder dat ook voor zijn stiefkind voelt. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat niet het geval is.

Natuurlijk

komt het heel anders aan als iemand anders zoiets van je kind vindt.
Maar we weten gewoon niet hoe deze stiefvader er in zit. Of ts een goede samenvatting gaf van hele proces, of zich in een opwelling heftig of te emotioneel uitdrukte.
Hij doet wel het eea met het kind, iets dat iig de indruk wekt dat hij wel betrokken is.

Ook gebruiken sommige mensen heftiger taalgebruik dan anderen. Rotkind kan voor de een een klap in het gezicht zijn, voor de ander slechts een woord. Sommige mensen kunnen rotkind ook weer heel liefkozend zeggen.

Dat hij de bal bij kind legt kan ook onwetendheid zijn en vanuit goede bedoelingen. Misschien denkt hij dat het juist prettiger voor kind is als initiatief vanuit kind komt, weten wij veel.

Natuurlijk is het vreselijk als een kind zich niet geliefd voelt, begrijp me niet verkeerd.
Ik vind alleen niet dat we zo snel moeten oordelen.

eerst sterven

En dan samenwonen. Dat lijkt me prima.
Ga er maar van uit dat andere mensen net zo naar je kind kijken als jij naar andermans kinderen kijkt.
Je mag er ook van uit gaan dat kinderen (er zijn er 3) lijden onder een tweede scheiding.
Mijn persoonlijke mening is, dat kinderen er iets van leren als ouders moeilijkheden overwinnen.
Ik vind het 'een schadelijke situatie voor het kind' behoorlijk negatief. Zeker omdat andere dingen niet meegenomen worden (voetballen etc.).

Tsjor