Mijn vriend heeft een hekel aan mijn zoon.

weggaan

weggaan is wel een optie, maar 1 die je nu (nog) niet wil overwegen.

Weet je vriend wel wat ADHD allemaal omvat en dat dit ook op precies die dingen werkt waar hij nu zo'n moeite mee heeft. ADHD is niet dat drukke kind, het is heel veel meer.

Pfff

Dit kan echt wel schade opleveren voor je kind. Kinderen moeten zich in hun eigen huis veilig voelen en zichzelf kunnen zijn.
Dit komt niet meer goed hoor. Het is een basisinstelling van je vriend. Ik heb ervaring mee tot en met de vervelende afloop en dat wil je je kinderen dus niet aandoen.

Zo niet ( vraag van Tsjor uitbreidend)

dan vind ik dat de prioriteit bij je zoon moet liggen. Verdrietig voor jou, noodzakelijk voor je zoon.

Psycho educatie

Ik zou van vriend eisen dat hij een cursus psycho educatie doet om je zoon te leren begrijpen. Als dat zijn vruchten niet afwerpt zou hij van mij mogen vertrekken. Ik snap trouwens al niet hoe je iemand aantrekkelijk kan vinden die een hekel heeft aan jouw kind, want een mega afknapper.

skik

Vriend

Je vriend brengt jou in een onmogelijke positie. Hij heeft een mening over jouw kind maar zolang dat nergens aan bijdraagt brengt het alleen maar negativiteit.
Wat Flavia zegt: weet hij wel wat adhd betekent? Je zou hem dit kunnen laten lezen :

https://balansdigitaal.nl/stoornis/adhd/
Ik noem maar wat, misschien ken je het al.

Veel volwassenen moeten echt een basishouding ontwikkelen om hier constructief mee te kunnen omgaan.
Hij is volwassen, een hekel hebben aan een kind van 7 is echt niet oké, en al helemaal niet als het jouw kind is.

Oh. Nou...dag vriend!

Dat was mijn reactie toen ik alleen de titel van je bericht las.
Met meer kennis van zaken ben ik ook geneigd om nog richting psycho-educatie te denken, maar dan moet je vriend daartoe wel bereid zijn.

Ik denk dat je zoontje ook wat psycho-educatie kan gebruiken. Leg hem uit dat sommige volwassenen er slecht tegen kunnen dat kinderen zich soms anders gedragen dan zoals het in hun hoofd hoort te gaan. Dat sommige volwassenen best lief kunnen zijn, maar zich toch veel ergeren aan het gedrag van anderen. Dat die anderen dan niet per se iets fout doen (en al helemaal niet fout zíjn) , maar zich gewoon niet gedragen, zoals het in het het hoofd van die volwassene zou moeten. Dan komen ze boos over, maar het is de ergernis en het onvermogen om met deze nieuwe situatie om te gaan.

Fijn dat je zoontje ruimte geeft aan jouw vriend om met hem te voetballen én boos over te komen. Maar ik zou me wel zorgen maken. Niet alleen over het achterwege blijven van een band, maar vooral over het effect op je zoontje, als hij gedurende langere tijd zo negatief benaderd wordt door jouw vriend.

grenzen

Je vriend zou moeten leren inzien dat het gedrag van je zoontje niet is uit onwil maar uit onmacht. En jij zal grenzen moeten stellen aan hoe je vriend met je kind omgaat. Hij moet stoppen met die onaardige opmerkingen, je wil niet dat je kind de hele tijd de grond in wordt getrapt. Als je tegen een kind zegt; "..je doet het ook nooit.." - en met gelijke munt terugbetaald door ook geen goedemorgen te zeggen, dat kan echt niet. Wie is hier nou de 'wijze?' Dat is niet liefdevol en op den duur schadelijk voor jouw zoon. Die mag er ook zijn, ook met zijn soms lastige gedrag. Op deze manier leert hij dat niet bepaald af. Je zoontje is nu 7, als hij puber is kan hij nog veel pittiger zijn.
Ik denk dus eigenlijk dat jij moet leren tegen je vriend in te gaan..

Kind met adhd

Zo'n kind heeft juist positiviteit en vertrouwen nodig van volwassenen. Kinderen met adhd ontwikkelen heel erg vaak en negatief zelfbeeld, omdat ze best vaak iets fout doen. Ze hebben echt wel door dat dingen anders gaan dan zou moeten. Dat moet heel veel geduld en positiviteit tegenover staan om een gezonde ontwikkeling mogelijk te maken. Tuurlijk zegt je kind dat hij gelukkig is zo. Dat wil jij toch horen en hij wil het zo graag goed doen. Dit is echt heel schadelijk voor je kind.

Ik zou heel erg duidelijk zijn tegen je vriend dat je geen negatief gedrag tegen je zoon accepteert (wat een ontzettend kinderachtig gedrag ook zeg, durft ie wel tegen een ventje van 7).

Ik word er echt boos van, Ik heb dan ook een kind met adhd.

Uitleggen

Het is voor je kind moeilijk om zich altijd 'goed' en doordacht te gedragen. Hij maakt vanuit de drukte in zijn hoofd en impulisiviteit makkelijk foutjes. Het is de taak van de volwassenen om te zorgen dat hij toch altijd goed gedrag terugkrijgt waar hij zich aan kan spiegelen en zijn best kan blijven doen om het goed te doen.
Negatief reageren zorgt juist voor toenemend slecht gedrag, dus dat wil je niet. En waarschijnlijk moet je partner ook af van dat ingebeelde consequentiesgedrag en niet pikken en zovoort. Goed voorleven, niet op alle slakken zout leggen, eens wat bespreken op een beslist gunstig moment, maar onvoorwaardelijke steun en incasseringsvermogen gaat hem en jullie helpen.

Later instappen

Als je aan een tweede relatie begint denk ik dat het goed is, dat je je realiseert dat de nieuwe liefde een jarenlange achterstand heeft in de omgang met kinderen. Zeker ook als het een kind is met een bepaalde problematiek. Van de vreugde om de pasgeborene, naar zorgen,w aarbij de een het wel zie t en de ander niet, de een denkt dat er een probleem is en de ander dat het aan de opvoeding ligt, verschillende manieren uitproberen van omgang, die dan toch niet blijken te werken, tot het raadplegen van een deskundige, de diagnose, de verbazing, teleurstelling of juist opluchting en de eerste handreikingen: hoe gaan we hiermee om.
Nieuwe liefde heeft een achterstand van jaren. Wil hij die achterstand inlopen en zo ja, hoe?
Aardig zijn , goed bedoelen, leuke dingen doen, dat is niet het recept, anders was er geen probleem geweest. Iedereen wil wel aardig doen tegen een kind, voetballen en iedereen bedoelt het goed (nou ja, bijna iedereen dan).
Achterstand inlopen kan, als hij dat wil, deels door verhalen over hoe het was, die afgelopen jaren. als je ze kunt vertellen zonder ex negatief voor het beeld te halen. Achterstand inlopen kan ook door bijlezen, meegaan naar een arts of een andere deskundige, deelnemen aan een platform voor lotgenoten etc.
Je moet het alleen wel willen. Liefst test je dat voordat je gaat samenwonen, want het komt er 'zomaar' bij.

Tsjor

Dus je bent gevallen voor een man met nare trekjes?

Ik snap niet waarom Weggaan geen optie is.

Je vriend heeft blijkbaar leuke trekken - anders was je niet gaan samenwonen. Maar hij laat nu zien dat achter die leuke trekken een man zit, die wraaklustig naar je ex is (hoezo haat hij die ex, daar heeft hij niets van te vinden). Eentje die een 7jarige Niet de kans geeft om hem te leren kennen, die zich niet wil verdiepen in de handleiding van dit kind en die hem negeert. En een die en passant ook nog even jou affikt door jou te verwijten hoe je zoon zich gedraagt.

Je hebt dus een vriend die een Zevenjarig kind behandelt op een vervelende manier. Even los van de handleiding van je kind - want ja die kunnen erg dik zijn. En zeker zonder psychoeducatie is het best pittig om te begrijpen, maar je vriend wil die moeite niet eens doen.

Samengevat; Je vriend is met dit gedrag, sorry voor mijn taalgebruik, een eikel eerste klas. En daarmee lijkt hij voor mij totaal niet aantrekkelijk. Want een ding; er is geen toverstaf die ervoor zorgt dat vriend plotseling wel leuk wordt.

Dus ik herhaal mijn vraag; waarom vind jij hem wel zo leuk dat weggaan geen optie is?

Voor de toekomst geef ik je dan nog een gedachte mee; een 7jarige adhder is pittig, een puber adhder is echt heel zwaar. Zeker als die puber zich dan thuis niet welkom voelt omdat zijn stiefvader hem niet mag.

Hmm

Ik begrijp ook niet waarom weggaan geen optie is. Je vriend heeft een hekel aan je kind, maar verder is het ok?
Voor mij zou dat echt een afknapper zijn. En vergeet het zou. Ik heb kinderen en een nieuwe partner. Hij weet vanaf begin dat mijn kinderen voor mij op eerste plaats staan.

Lastig

Nee hij weet niet wat het inhoud... vind het ook allemaal maar onzin ' dat soort labels'
Hij zegt wel te willen maar dat het van mn zoontje uit moet komen, in mijn beleving kan dat niet.. hij is de volwassenen lijkt mij.
Hij klaagt altijd tegen mij en niet tegen mijn zoontje( omdat dat dus niet mag van mij) daarom ervaart mijn zoon het dus anders dan ikzelf..

Toch

Toch zegt je zoon dat je vriend altijd boos is. Vergis je niet, hij voelt de diepe afwijzing echt wel.

Een man die vindt dat labels onzin zijn is echt niet te doen met een adhd-kind in huis. Die van mij is 17 en je hebt nog een hele weg te gaan. Waarbij je juist heel erg moet proberen te genieten van de leuke kanten, want die zijn er juist ook. En je kind heeft dat nodig, dat jij daarvan geniet.

Een man die zegt dat de eerste stap van een 7-jarig kind moet komen zou ik eerst uitlachen en vervolgens de deur wijzen. Dat slaat natuurlijk nergens op. Klinkt ook erg onvolwassen trouwens, ik kan me dan ook niet voorstellen dat verder alles rozengeur en manenschijn is, maar goed.

Laat je kind niet beschadigen.

Uit een 7 jarige?

Je vriend is niet alleen een eikel, maar heeft ook geen empathie of verstand van mensen. ‘Dat het uit de 7jarige moet komen’ is echt een bewijs dat hij niet snapt hoe mensen werken en onaardig is. En natuurlijk merkt je kind alles. Kinderen zijn gevoelig, en adhders al helemaal. Maak jezelf niets wijs; je zoon voelt zich afgewezen en houdt zich naar jou toe groot.

Ik herhaal mezelf; ik snap niet waarom zo’n onaardige man zonder empathie en behoorlijk dom, zo leuk is.

Zo leuk dat je hem je zoon laat beschadigen en jezelf eraan onderdoor gaat. Is hij dat echt waard?

Goed gesprek

We hebben.. naar aanleiding ooknvan jullie reacties een goed gesprek gehad! Ik heb hem de keus gegeven.. of je kiest voor ons allemaal of niet. Hij gaat voor ons allemaal... hij wil mee leren over de ADHD en gaat de positieve dingen benoemen, ook naar mij toe.

Mijn zoontje kan ook zeggen dat hij niet gelukkig is, dit heeft hij hij namelijk al eerder gezegd toen ik nog met mijn ex-man was... hij kan en mag zeggen wat hij wel en niet goed vind gaan.. net zo goed als dat wij dat doen..

Ik heb jullie tips en opmerkingen gelezen en meegenomen wat bij mij past...

We zijn er nog niet, maar het begin is er... dank jullie wel! 🙏🏻

Onderschat het niet

"Mijn zoontje kan ook zeggen dat hij niet gelukkig is, dit heeft hij hij namelijk al eerder gezegd toen ik nog met mijn ex-man was..." En toen gingen jullie scheiden. Ik neem aan dat je nu zevenjarige toen nog een heel stuk jonger was. Zo'n kleintje kan makkelijk denken dat hij een rol heeft gespeeld in die scheiding, die kijkt wel link uit om nog een keer te zeggen dat hij niet gelukkig is.

skik

Weggaan is de beste optie

Een samengesteld gezin is sowieso heel ingewikkeld, maar in jullie geval pakt het wel heel slecht uit. Uiteraard voor je zoon, die in een onveilige thuissituatie leeft, maar ook voor jou, die constant tussen vriend en kind in staat. En ook voor vriend, het is niet makkelijk om met andermans kinderen samen te wonen, en zeker niet als dat een kind met adhd is. Heel fijn dat hij zich wat meer wil verdiepen, maar ik zou zeker gaan latten als ik jou was. Ook omdat je vriend überhaupt niet klinkt als een lot uit de loterij.

gevaarlijk

Weet je wel hoe gevaarlijk stiefvaders kunnen zijn voor hun stiefkinderen?

* psychisch
(ik heb ervaring, ben tot mijn 19e zeer, zeer erg naar beneden gehaald en dat heeft tot op de dag van vandaag invloed - overigens doet hij het nog als hij de kans krijgt)

* lichamelijk (kijk in het nieuws, met de slechtste uitkomst jaarlijks meerdere keren)

Je kinderen verdienen jouw liefde en bescherming als eerste.
Daarna komt een hele tijd niets.

Je moet je prioriteiten op orde stellen.

Dat heeft ze gedaan

'Je moet je prioriteiten op orde stellen.' Volgens mij heeft ze dat gedaan. zie #18.

'We zijn er nog niet, maar het begin is er' Goed om te horen.
Wat ik zo lees is dat de reactie van je nieuwe partner er eens is, vergelijkbaar met die van een buitenstaander die het kind niet kent: bij afwijkend gedrag denken mensen: die moet je beter opvoeden.
Wellicht heb je zelf in het begin ook die fase doorgemaakt: als ik het nu eens anders aanpak, dan gaat mijn zoon wel....... Totdat je ontdekte dat dat niet hielp. Ergens ben je op een gegeven moment op zoek gegaan naar wat er dan wel aan de hand is en ben je uitgekomen bij een diagnose. Dat verklaart het dan voor jou.
Voor relatieve buitenstaanders kan zo'n verklaring overkomen als 'flauwekul'. zij blijven hangen in: 'die moet je beter opvoeden'. Zolang iemand denkt dat de oorzaak van afwijkend gedrag ligt in wat een kind geleerd heeft is het moeilijk om de overgang te maken naar: met dat kind is wat aan de hand.
Ik denk dus dat het belangrijk is om met elkaar te praten over dat moment van jezelf: waar heb je de overgang gemaakt van: opvoeden helpt niet, met dit kind is wat aan de hand? Wat heb je daarvoor allemaal geprobeerd om te ontdekken dat dat niet hielp? Welke stappen heb je gezet en wat betekenden die stappen voor jou als ouder?
Het tweede deel is dan: heb je zelf uitgevonden wat dan wel helpt? Heb je voor jezelf bewust of onbewust richtlijnen gevonden, handelingen, maar ook : wat heb je geleerd om te accepteren en waar ga je je nog voor inspannen om dat te verbeteren bij je kind?
Ik kan me herinneren dat een van mijn kinderen (geen diagnose) 'niet luisterde' als ik iets vroeg. Tot iemand me erop wees dat ik de opdracht in stukjes moest geven. Dus niet: haal een theedoek voor mij; maar: ga naar boven en pak uit de kast een theedoek voor mij. en breng die naar beneden.
Wellicht kun je voor jezelf eens nagaan, wat je hebt aangepast in de omgang met je kind, wat heb je geleerd om te accepteren (wat iets anders is dan dat andere mensen dat moeten accepteren) en waar wil je nog aan werken, dus welke dingen corrigeer je wel nog.
Heb je zelf begeleiding gehad na de diagnose? Kun je daar iets over vertellen aan je nieuwe vriend?
Met zulke gesprekken verleg je de focus van: mijn nieuwe vriend moet beter omgaan met mijn zoon; naar: ik wil dat mijn nieuwe vriend mijn partner is bij de opvoeding van mijn zoon. Het gaat dan niet meer om de relatie vriend-zoon, waar jij toeschouwer en beoordelaar en scheidsrechter bij bent, maar om de relatie tussen jou en je nieuwe vriend als partners in de opvoeding.

He begin is er. Fijn. En de weg die je moet gaan is ook wel begaanbaar, omdat er van beide kanten een goede wil is. Maar er zijn nog wel wat stappen te zetten. Succes.

Tsjor

Ongelooflijk

Hoe snel de nieuwe vriend op een zondagavond hier afgebrand wordt. Een compliatie.

Een afknapper, wraaklustig naar je ex is (waar denk je dat hij de informatie over de ex vandaan heeft?), iemand die jou affikt, die niet eens de moeite wil doen, een eikel eerste klas, totaal niet aantrekkelijk, die wordt niet plotseling leuk, niet te doen, pas op dat hij je kind niet beschadigt, een eikel, geen empathie voor mensen, geen lot uit de loterij, psychisch en lichamelijk een gevaar voor je kind.

Vraag je advies, krijg je deze bagger erbij. Hoe zeggen ze dat: met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

Tsjor

Tsjor

Ik weet waar ik het over heb. Een nieuwe liefde die hekel aan mijn kind zou hebben zou voor mij een afknapper zijn. Waarom is dat bagger of affakkelen.
Een samengesteld gezin vormen is al lastig zonder dat een partner hekel heeft aan kind van de ander.

Alkes

Noem je mijn compilatie dan geen affakkelen?
Loesje36 heeft toch geen relatie met jouw nieuwe liefde. Het is toch niet zo dat we gaan redeneren vanuit: ze zijn allemaal hetzelfde.
In #12 en #22 heb ik wel wat algemene dingen gezegd over later instappen in opvoedingssituaties, zeker als het gaat om een kind met specifieke problemen.
Je kunt stampend eisen dat nieuwe liefde hetzelfde voor je kind voelt als wat jij voelt (overlopend van liefde), hem kwalijk nemen dat hij dat niet doet en dan vervolgens concluderen dat jij 'kiest' voor je kind. Maar daarmee heb je wel een heel erg kortzichtige visie op de situatie, de menselijke mogelijkheden en wat dat van jezelf vraagt als nieuwe partner. Dat is 'slikken of stikken'. Ik zou dan zeggen: stik er maar in. Blijf maar lekker alleen met je geïdealiseerde kind.
Het vraagt ook iets van het voorstellingsvermogen, empathie, begrip, inzicht en volwassenheid van jouzelf als nieuwe partner als je iets wil maken van de nieuwe situatie. Het kost meer werk dan iemand eruit te gooien als hij niet onmiddellijk voldoet.
Als je niet bereid bent om dat te doen, of niet in staat bent om dat te doen, dan moet je er niet aan beginnen. Dan kun je rustig verder gaan met kankeren, ze zijn toch allemaal hetzelfde.

Tsjor

Joh, Tsjor

"Je kunt stampend eisen dat nieuwe liefde hetzelfde voor je kind voelt als wat jij voelt (overlopend van liefde), hem kwalijk nemen dat hij dat niet doet"

Dat doet hier niemand. En dit is ook het probleem niet van to. Haar probleem is dat haar vriend haar kind een rotkind vindt en een hekel aan hem heeft, dat kind geen contact zoekt met vriend en ervaart dat vriend altijd boos is, en dat to verdrietig is daardoor.

skik

Algemene tip dan

Voor nieuwe liefdes. Ga er niet van uit dat nieuwe liefde net zoveel van jouw kind houdt als jij. Wees realistisch. Kijk om je heen. zijn er kinderen van andere mensen, van wie je net zoveel houdt als van je eigen kind? Terwijl je toch geestelijk gezond bent?
Ga je nieuwe liefde jouw liefde voor je kind niet opdringen. Besteedt geen tijd aan verhalen over hoe geweldig je kind wel niet is. Vrijwel elke ouder houdt overmatig veel van zijn/haar kinderen. Is verder niet interessant.
Als je serieuze plannen wil maken met een nieuwe liefde, vraag dan of hij/zij jou kan ondersteunen in de opvoeding van je kind. en vertel eerlijk waar je tegenaan loopt, wat je moeilijk vindt, waar je over nadenkt en twijfelt.
Je nieuwe partner als steun in jouw opvoedingsproject is al heel veel waard. Het is niet zo belangrijk wat zijn/haar gevoel is voor je kind, dat is iets tussen nieuwe partner en kind zelf. Liefde (voor een kind) kun je niet opdringen. Je kunt het hooguit de tijd geven om het te laten ontwikkelen. Het kan zeker geen eis vooraf zijn, dan moet je er niet aan beginnen.

Tsjor

Maar

het is niet de sfeer in dit draadje. Jouw compilatie komt uit enkele posts. Maar ook ik maak me zorgen over het jongetje in kwestie. Dus ja, voor mij zou het ook een afknapper zijn. Het gaat er niet om of hij van het kind houdt, het gaat erom dat hij ervan af moet zien beschadigende opmerkingen te maken.

Er is een verschil

Tussen een hekel hebben aan en net zo veel liefde voelen als een ouder.

Iemand die een hekel heeft aan mijn kind, zou ik niet graag in de buurt van mijn kind willen hebben.

Iemand die niet net zoveel van mijn kind houdt en zich af en toe irriteert aan zijn gedrag, vind ik een ander verhaal

Tsja tsjor

Ik was een van de affikkers. En ik deed niet aan #doeslief, waar ik normaal wel wat gematigder probeer te zijn.

De reden? Het verhaal van het kleine mannetje raakte mij in mijn hart. En ik werd een beetje moedeloos van de ‘weggaan is geen optie’ opmerking. Alles waar ik haar vriend van beticht, is op basis van wat ze zelf zegt. Natuurlijk is er wat te vinden van de waarom de vriend dat zegt, maar feit blijft dat het zevenjarig mannetje het al merkt. En dat maakte me minder lief dan sociaal gewenst.

Dat is vervelend voor ts, omdat ze misschien alleen maar tips had verwacht om het beter te maken. En die geef jij zeker. Maar ik wilde dat ts snapt dat er geen magische toverstafjes zijn die het oplossen. Hoe graag ze het ook zou willen.

Dat ging niet lief. Maar als vriend nu wel wil luisteren en zich wel wil verdiepen, dan heeft TS misschien in het begin voor zichzelf zijn reactie overdreven. Of ze vertelt het nu te positief - dat kan ook. Als ze maar onthoudt dat ze altijd een keuze heeft - waarbij in mijn ogen het belang van de 7jarige behoorlijk groot is.

nuance, Tsjor. Maar ik meen het toch

Beste Tsjor, je reactie is weldoordachter en een stuk constructiever dan het mijne van gisteravond. Dat vind ik echt. Al vind ik het ook een beetje erg optimistisch over de mogelijkheden van dit koppel, maar je kunt altijd een poging doen natuurlijk.

Toch schrijf je nu iets over affakkelen, je noemt al een van de voorbeelden dat iemand (ik) geschreven zou hebben: "psychisch en lichamelijk een gevaar voor je kind".

Er is wel een nuance. Ik bedoelde: kán een gevaar zijn voor je kind. En ze zal niet de eerste zijn. Ik vind dat ze nóg meer op haar hoede moet zijn daarvoor. Ze is al bezorgd, anders schreef ze hier niet. Goed op weg dus!

Ik zie trouwens wel veel aanleiding voor de psychische schade. Die is ongetwijfeld al aangericht. Hoe langer de moeder haar zoons in deze situatie laat, hoe meer schade.
Prima om (nu nog) niet weg te gaan, maar ik zou op korte termijn al veel verandering willen zien. Anders, ja toch echt, anders vind ik dat ze haar prioriteiten niet op orde heeft.

Hier de uitspraken waar die reacties vandaan kwamen. Stel je even je eigen kind voor die dit mee moet maken, of jezelf als klein kind:

"(..). en hierdoor vind hij het een rotkind."

"Hij is dus met alles negatief over hem"

"Het maakt me verdrietig dat mijn vriend gezegd heeft dat ie een hekel aan hem heeft" ".(..) en vergelijkt mijn zoon met mijn ex."

"mijn kind (....)..alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is."

"Hij zegt wel te willen maar dat het van mn zoontje uit moet komen"