Man in midlifecrisis

Och Morgane, wat een nare situatie… Zoals al meer gezegd: wees vooral lief voor jezelf, zorg goed voor jezelf, zorg dat anderen nu ook een beetje voor jou zorgen en geef jezelf alsjeblieft de tijd om een beetje te rouwen. Alles wat zakelijk geregeld moet worden, zal nu een enorme puinhoop lijken in je hoofd, maar er zijn mensen die je daarmee gaan helpen. Dat hoef je niet alleen te doen.
En voor wat betreft midlifecrisis… Tja, is dat echt iets? Mijn ex is er anderhalf jaar geleden ook ineens vandoor gegaan. Zomaar, na een paar weken te hebben nagedacht. Hij had een andere vrouw, alvast een ander huis. Hij heeft gebroken met al zijn vroegere vrienden, hij heeft nieuwe hobby’s, hij heeft een dure auto, gaat een boot aanschaffen en ziet er compleet anders uit. Natuurlijk is zij leuker, liever, grappiger. Natuurlijk was alles mijn schuld en natuurlijk twijfelde hij wel eens, ‘maar ja, hij wist het echt zeker na 3 weken.’ Natuurlijk moesten de kinderen al na 3 weken kennismaken en natuurlijk is zij daarna nooit meer weggegaan.
Is dat een midlifecrisis? Vast wel, als je al deze punten op een rij ziet. En ja, ook ik hoopte dat hij terug zou komen.
Maar inmiddels zie ik vooral een kl**tz*k die zonder te beseffen wat hij heeft aangericht, weg is gerend voor de eerste de beste. Ik zie een stel dat niks voor elkaar heeft, mij nog steeds de schuld geeft van alles, ontzettend veel ruzie zoekt, drinkt als een malle en vooral de schijn ophoudt. Midlifecrisis of niet; hij heeft hiervoor gekozen en daar kan ik niks aan veranderen. En ik ben inmiddels over die fase heen dat ik dacht: ach, hij moet aan zichzelf werken en dan ziet hij het wel. Ik red het inmiddels prima, denk vooral aan mijzelf en de kinderen en probeer me, met vallen en opstaan, vooral te wapenen tegen zijn acties en opmerkingen.
Mijn advies: nu eerst voor jezelf gaan zorgen, niet meer aan hem denken en wat er eventueel in zijn hoofd omgaat. Dat is aan hem en als hij aan zichzelf wil gaan werken, is dat ook aan hem. Die keuzes kan jij niet meer voor hem maken. Als hij besluit het gekozen pad verder te volgen, dan is dat ook aan hem. En daar mag je om rouwen. Probeer alsjeblieft te stoppen met denken wat er in zijn hoofd omgaat en stop alsjeblieft met denken dat je zijn keuzes op welke manier dan ook kan beïnvloeden. Zoek t.z.t. hulp om dit een plekje te geven en schakel mensen in die je gaan helpen om zakelijk alles op een rij te zetten. 
je gaat hier hoe dan ook weer sterk uitkomen, al zie je dat op dit moment echt nog niet. Echt waar, de zon gaat weer schijnen. Maar laat voorlopig het verdriet toe, want dat is heel normaal.

Ga je eens verdiepen in de midlifecrisis. Er is online genoeg over te vinden. In bijna alle gevallen is het einde verhaal voor de relatie. Het is een natuurlijke fase waar mannen doorheen gaan. Heeft te maken met hormonen. Zoals vrouwen de menopauze hebben. Alleen bij een klein deel van de mannen raken ze in een crisis. En dan is het foute boel. Het is een proces van jaren. Lichamelijke en mentale veranderingen. En het besef dat ze op de helft zijn. De kinderen zijn er dus dat levensdoel is behaald. En dan komt de vraag wat wil ik met de 2e helft van mijn leven? Als je nog wat anders wilt moet het nu. Anders ben je te laat (lees oud). Dus ander werk, een opleiding, huis en ook een partner. 

Vraag jezelf ook af. Wat wil jij? Wil je hem nog wel als hij dit soort dingen doet? 

misschien komt hij gewoon weer terug na een jaar of 2 te zijn uitgeraasd. Mijn moeder is ook door haar tweede man verlaten omdat hij ineens vrouwtjes wilde versieren zich aan de ketting voelde en wilde luchthappen. Nu een paar jaar later wil hij haar terug, het viel tegen, zoveel viel er niet te neuken en de warmte en gezelligheid was ver te zoeken,  maar nu is moeder weer bezet. Hij zit nou in zijn eentje te appen en te leuren op datingssites vol frustratie en wrok over de moeilijke vrouwtjes.