Man in midlifecrisis
Beste allemaal,
Na alle 1000-den draadjes gelezen te hebben van Moederziel en daarna van Madlief wil ook ik graag eens mijn verhaal van me afschrijven.
3 maand geleden dropte man de bom bij me. Hij liet me telefonisch weten dat hij wou scheiden. Dit na een relatie van 24 jaar, 2 kinderen en een eigen bedrijf samen.
Onze relatie was uitgebloeid, er was geen liefde meer en het hoefde niet meer voor hem. Ikzelf, familie, vrienden, iedereen was vol ongeloof. Op alle mogelijke manieren proberen duidelijk maken dat wat hij beweerde niet klopte en dat ik hem super graag zag.
5 dagen later kreeg ik te horen dat er een andere vrouw was. Hij had haar maar 3 dagen gezien tijdens het werk, maar het was liefde op het eerste gezicht en ze waren ondertussen al honderden sms’en verder.
Daarna volgden 3 maanden van twijfel, nu weer naar mij neigen, dan weer naar haar, of naar helemaal vrij zijn zonder vrouw. Duidelijk niet weten wat hij wilde. Want eigenlijk wou hij het liefste vrij zijn, geen verantwoording meer moeten afleggen bij iemand. Naar de kinderen keek hij heel weinig om. Die waren (zoals altijd al geweest) voor mijn rekening.
Hij verving ondertussen zijn camionette tegen een dikke Volvo, loopt rond met nieuwe kledij, nieuw horloge, kocht een nieuwe gravelbike…. Midlifecrisis overduidelijk. ‘Nu is het mijn beurt, mijn geluk op de eerste plaats, in plaats van te werken opdat de kinderen later niet zouden moeten werken. Ik kies voor mezelf. Ik wil vrij zijn, leven, voor de tijd die me nog rest.’
Vandaag nu op het punt naar de psycholoog te vertrekken samen, al weet hij nu al dat hij niet met me verder wil. Dat gaf hij 2 dagen geleden weer duidelijk aan. Die psycholoog had hij beloofd, dus eenmalig komt hij mee. En nu heb ik daar mijn laatste sprankeltje hoop in gelegd.
Ik zie gans mijn leven in mekaar storten. Mijn kinderen die ongelukkig zijn, mijn job die ik zal kwijt zijn na de verdeling (hij wil graag het bedrijf houden, ikzelf zou de gezinswoning houden en 2 opbrengsteigendommen), onze families kapot van verdriet.
Maar man, die loopt te zingen en te fluiten. Pluk de dag en geniet van elk moment. Het geluk zit in jezelf.. Eindelijk vrij 😪..
Nooit, nooit gedacht dat dit ons ging overkomen…
Ik herken het volledig, ook hier gebeurde het plotseling: mijn man vond ineens een andere vrouw met een huis. Zonder enige waarschuwing of aanleiding wilde hij meteen scheiden. Alles moest wijken voor zijn nieuwe leven. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan en hield ik het huis, omdat hij direct bij haar introk.
Onze kinderen waren aanvankelijk niet meer welkom. Die vrouw wilde ze eerst wel zien, maar toen de kinderen, na lang aarzelen, besloten haar een kans te geven, veranderde ze ineens van gedachten. Dit was voor de kinderen, die toen 15 en 18 jaar waren, erg ingrijpend.
In de jaren die volgden, leefden mijn ex en ik in een soort constante ruziesfeer. Hij maakte alles moeilijk. Gelukkig vond ik na ongeveer een jaar een nieuwe, geweldige partner, waar ik nog steeds gelukkig mee ben. Mijn ex-man trouwde binnen een jaar met zijn nieuwe liefde, maar na vijf jaar liep dat huwelijk stuk. Hij ging van tijdelijke woning naar tijdelijke woning en herstelde ondertussen het contact met onze kinderen. Ook naar mij toe deed hij weer normaal.
Nu, negen jaar later, is alles weer in balans. Ik ben gelukkig met mijn nieuwe man, die eigenlijk veel leuker is dan mijn ex. Ook met mijn ex-man kan ik weer normaal omgaan. Hij heeft nu een nieuwe vriendin en woont samen met haar. Met de kinderen gaat het ook weer helemaal goed.
Achteraf gezien dacht ik dat mijn leven instortte, maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
Dank je Anoniem voor jouw reactie.
Ja, ik geloof best dat ik ooit weer gelukkig kan worden, enkel zal het niet voor de eerste maanden/jaren zijn.
De psychologe bevestigde dat ze merkte dat de deur van man nog maar op een heel klein kiertje staat.
Ik ga hem zo missen, ik kom in de moeilijkste situatie ooit in mijn leven, en de enige persoon die me kan troosten is net degene die me verlaat. Dan sta je daar moederziel alleen.
Ik vind het ook zo erg voor de kinderen 😪, heb zo mijn best gedaan om hem van gedacht te doen veranderen.
Maar T is als trekken aan een dood paard.
Ik zal sterk moeten zijn en hem laten gaan nu. Voor er niks van eigenwaarde meer overschiet.
Ik heb een dagboek uit die tijd en ik schreef echt ongeveer hetzelfde als jij nu schrijft. Ik weet nog dat ik in bed lag te huilen en tegen de kinderen had gezegd dat ik ziek was (was echt de eerste dag en ik wist me even geen raad wat te doen) en net wat jij nu schrijft, hij was de persoon die me altijd troostte, het was echt mijn maatje. Ik voelde me zo ontzettend in de steek gelaten. En ik lees ook in mijn dagboek dat ik hoopte dat hij van gedachten zou veranderen, dan zou alles weer goed zijn.
Ik heb na een of twee dagen mijn vriendinnen ingelicht en echt, die waren goud waard. Ze hebben me regelmatig opgehaald of kwamen met eten bij me langs, zorgden dat ik wat at, want van ellende had ik geen honger meer. En met hen kon ik iedere dag bellen/appen/langsgaan. Dat heeft me er doorheen geholpen én mijn abonnement op Netflix. Iedere avond ging ik een feelgood film kijken en probeerde dan maar mijn eigen beste vriend te zijn door toch lekkere dingen te halen en afleiding te zoeken. Dat ging iedere dag een beetje beter. En na een paar weken heb ik de regie in eigen handen genomen en ben de scheiding en de financiën gaan regelen. Ondanks de ellende gaf het me wel een beetje houvast door dan zelf maar alles in orde te maken. Achteraf een heel heftige tijd, maar het is goed gekomen dus. Trek een plan voor jezelf, voor je kinderen. Zorg goed voor jezelf, en als hij ooit weer terug bij je wil komen, vraag jezelf dan af of je dat zelf eigenlijk ook wel wil, iemand die je met zoveel gemak verdriet heeft gedaan en voor zichzelf is gegaan....
Wat heb jij snel stappen genomen. Echt bewonderenswaardig!! Ik heb al verhalen gelezen van vrouwen die langer dan een jaar aan hun man trekken.. maar uiteindelijk toch altijd met hetzelfde resultaat. Toch van wat ik op fora lees. Maar dan denk ik soms: misschien lezen we niks van de verhalen die een goede afloop kennen. Want dan is er niet zo de behoefte om zelf je verhaal te doen en steun te zoeken.
Denk je dat als jij nu single was geweest, jij en jouw ex mekaar hadden kunnen terugvinden? Of was dat geen optie meer? Want ergens hoop ik daar soms op. Misschien vinden we mekaar binnen 10 jaar wel terug…
Hier op 3 maand tijd ook 5kg kwijt. Nu nog 46kg over… dus hoogtijd dat ik het roer omgooi. Net nog een uurtje flink doorgehuild in de zetel. Bij thuiskomst van de voetbaltraining van onze zoon kreeg ik een schouderklopje van man. Ik denk dat dit voor hem ook echt niet gemakkelijk is.
De ‘affaire-vrouw’, in eerdere draadjes ‘Truus’ genoemd, dus dat neem ik hier graag over woont op 4uur rijden van ons huis. Dus echt met haar een betekenisvolle relatie beginnen zit er niet in voor man. Niet als zijn kinderen hier wonen.
En ons bedrijf bevindt zich op 2 dagen reizen… dus we hebben echt wel een heel moeilijke verdeling te maken 😣.
Ohhh, wat rot voor je dat dit is gebeurt 
Zo’n schok en veel verdriet en trieste gevoelens.
En vooral omdat het toch zo uit het niets komt. Je geen vermoeden had.
Merkte je in het verleden wel eens iets bij hem van onvrede of onrust?
Wat ontzettend moeilijk voor je.
Goed dat je je verhaal vertelt Morgane.
Hoe komt het dat hij altijd al weinig omkeek naar de kinderen?
In die zin zal, als een scheiding plaatsvindt, wellicht minder impact bij de kinderen plaatsvinden. Want die zijn toch al weinig betrokkenheid en een rol van hun vader in hun leven gewend.
Achteraf heb ik pas echt beseft hoe verschillend we op bepaalde vlakken waren en dat mijn ex ook zeker zijn mindere kanten had. Maar ja, je kiest 25 jaar geleden voor elkaar (waarvan 20 jaar getrouwd), en dan zet je je schouders eronder, zelfs als het soms wat stroever gaat. In de periode dat de kinderen klein waren en we beiden hard werkten, zagen we elkaar minder. Ik dacht altijd: zodra de kinderen wat zelfstandiger worden, komt dat wel weer goed.
Maar achteraf gezien, was mijn ex veel meer gefocust op het leven buiten de deur. Hij was druk met zijn eigen sport en hobby’s, en hij wilde vaak uitgaan. Ik was veel meer huiselijk ingesteld en mijn hobby’s namen veel minder tijd in beslag. Ik wilde zeker niet twee keer per weekend uitgaan, omdat ik dat ongezellig vond voor de kinderen. Lang verhaal kort: ik denk dat we op een gegeven moment uit elkaar waren gegroeid. Dat besef kwam eigenlijk pas echt na de scheiding, toen ik merkte hoe gemeen hij kon doen (onder invloed van zijn nieuwe vrouw, al vraag ik me af wie zich zó enorm laat beïnvloeden).
Toen ik ongeveer een jaar later mijn huidige man ontmoette, merkte ik pas het verschil. Hij zag me écht, luisterde naar me, én herinnerde zich de dag erna nog wat ik had gezegd. (mijn ex luisterde dus nooit, zei heel vaak 'nee hoor, heb je niet gezegd' ) Pas toen besefte ik hoe weinig ik kreeg van mijn ex, en hoe blij ik toen was met de kruimeltjes die hij wel gaf.
Nu, 9 jaar later, komt mijn ex nog wel eens over de vloer. We drinken samen koffie of bellen af en toe, en kunnen inmiddels weer lachen zoals vroeger. Er is nog steeds iets in hem dat ik leuk vind, maar absoluut niet meer als relatiemateriaal. Het voelt nu meer als een band met een leuke broer of familielid, maar nooit meer als partner
Gelukkig gaat het tussen mijn ex en de kinderen nu ook weer goed. Ik denk dat het voor hen ook fijn is dat wij weer normaal met elkaar omgaan en ze gewoon kunnen kletsen over dingen zoals: 'Papa is langs geweest en we hebben dit-en-dat gedaan', zonder dat ik daar moeilijk over doe. Hoewel ik er zelf nooit moeilijk over deed, hadden de kinderen misschien toch het gevoel dat het wel zo was. Het geeft hen rust dat er geen spanningen meer zijn, en dat we op een normale manier met elkaar kunnen praten
Jij schreef:
Denk je dat als jij nu single was geweest, jij en jouw ex mekaar hadden kunnen terugvinden? Of was dat geen optie meer? Want ergens hoop ik daar soms op. Misschien vinden we mekaar binnen 10 jaar wel terug…
Dat is precies wat ik me ook afvroeg. Als ik nu single was geweest, zou ik me afvragen of mijn ex en ik elkaar weer hadden kunnen terugvinden. Maar eerlijk gezegd denk ik dat het geen optie meer zou zijn. Iemand die me zó heeft laten vallen voor een ander en zó gemeen heeft gedaan, daar wil ik niet naar terug. Het vertrouwen en de veiligheid zijn weg. Hoewel we nu weer goed met elkaar omgaan, zie ik hem niet meer als partner. Dus nee, ik zou het niet willen.
@Moree
Nee, ik heb nooit onvrede gemerkt bij man. Het laatste jaar voelde ik wel dat de afstand tussen ons groter werd. En nu snap ik dat hij zich toen al begon af te scheuren.. Had hij maar gepraat met me, dan had het nooit zover moeten komen.
Hij heeft een minder goede band met de kinderen doordat ik altijd de ouder was die aanwezig was, en hij vaak afwezig door het werk. Soms tot 6 weken lang apart. Als hij thuis was keek hij wel om naar de kinderen wat activiteiten, sport en spel betreft. Enkel alles wat school, gezondheid.. betrof was altijd al voor mij. Op zich kon ik me in die verdeling wel goed vinden.
Doordat ik altijd de aanwezige ouder was geeft hij ook aan dat ik mag kiezen welke verdeling we nemen. Of we kiezen voor 50/50, of eerder 9/5 of wat ook. Dit omdat de kinderen het gevoel zouden hebben dat ze 1 echte thuis hebben.. en niet half half. En wat vind ik dat een super moeilijke keuze!! Zó moeilijk om dat nu te beslissen 😓
@ Anoniem Dat is dan wel weer fijn dat jij hebt ontdekt dat jullie eigenlijk niet meer zoveel met mekaar gemeen hadden. Dat is dan weer iets wat ik in onze relatie niet als gevoel heb. Ik zag ons echt samen oud worden en de dingen doen die we het liefste doen tot we niet meer konden. Dus dan denk ik dat het heel erg moeilijk wordt om ooit een nieuwe partner te vinden die evengoed bij me past. We vulden mekaar ook heel goed aan. Zo spijtig dat hij dat allemaal niet meer ziet doordat Truus in zijn hoofd en hart zit. Uiterlijk vindt hij mij nog steeds aantrekkelijker, maar op emotioneel vlak kan hij met haar beter praten, is ze liefdevoller als ik en vrolijker..
ah ja, dat begrijp ik met betrekking tot de kinderen. Hoe jullie rolverdeling altijd is geweest.
Zo sorry dat dit gebeurt in je leven.
Wat Anoniem ook schreef, zoek vriendinnen op, of familie, zus, moeder. Iemand waarmee je je vertrouwd voelt.
En geef toe aan aan emoties, huilen, schreeuwen, opschrijven van gevoel, Binge Netflixen.
En eet goed. Goede eiwitvolle en koolhydraatrijke maaltijden.
Iets als rijst met vis of vlees.
Aardappels met jus, wat groente en braadworst of iets anders wat je normaal zou eten en wat je normaal gesproken lekker zou vinden.
Lunch, broodje met zalm of tonijn uit blikje. Beetje mayo erbij.
'Doordat ik altijd de aanwezige ouder was geeft hij ook aan dat ik mag kiezen welke verdeling we nemen. Of we kiezen voor 50/50, of eerder 9/5 of wat ook. Dit omdat de kinderen het gevoel zouden hebben dat ze 1 echte thuis hebben.. en niet half half. En wat vind ik dat een supermoeilijke keuze!! Zó moeilijk om dat nu te beslissen.'
Hij door de week en jij in het weekend de kinderen? Heb je door de week tijd om meer te gaan werken, zodat je meer inkomen hebt en ook meer tijd voor jezelf. Ik snap dat het geen serieuze optie zal zijn, omdat jij graag de kinderen wil hebben, maar het schrikeffect kan ertoe bijdragen dat hij beter inziet wat hij aan het doen is. Hij kan de 'last' van de kinderen niet zomaar bij jou neerleggen (als je kinderen als last wil zien, het kan je ook helpen om te zien dat 'de kinderen hebben' geen opoffering is, maar echt je eigen wens, het beste wat je wil overhouden).
Tsjor
Lieve Morgane,
Allereerst heel veel sterkte. Mijn advies, wees lief voor jezelf!
Wordt de beste versie van jezelf. (sporten kan ook veel doen mentaal)
Zet het verdriet om in kracht. Je gedachten worden omgezet in gevoel en daarna in gedrag. Elke keer als er een negatieve gedachte in je hoofd komt, zet die om in een positieve. Is even oefenen. Lukt de ene keer beter dan de andere.
Zal met vallen en opstaan gaan.
Probleem zit niet bij jou, maar bij hem. Hij ziet niet in wat hij zomaar laat gaan. Dat komt nog wel, maar daar kan je beter niet op wachten.
Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe.
x
Morgane schreef op 11-10-2024 om 16:16:
@ Anoniem. Ik zag ons echt samen oud worden en de dingen doen die we het liefste doen tot we niet meer konden.
Precies dit zei ik in de eerste maanden ook hoor! Ik was bij de drogist en zag een koppel luiertjes kopen want ze waren voor het eerst grootouders geworden. Mijn hart brak, want dat had ik ook graag met hem gedaan. Maar nu ik echt jaren verder ben, zie ik dat ik nu echt beter af ben. Het kan zijn dat je man weer omdraait en voor jou kiest (dat is wat ik het liefste wilde, dat alles weer normaal werd) maar er blijven barsten in jullie relatie zitten, hoe dan ook. (sorry als dat niet leuk overkomt) Maar je verdient toch beter dan iemand die jou eigenlijk zo makkelijk aan de kant schuift?
Nog een aanvulling: jij bent het waard om geliefd te worden. Begin daar zelf mee, wees heel lief voor jezelf. Mindfullness technieken kunnen ook helpend zijn. Vroeger kon ik daar niets mee, maar laatste tijd veel aan gehad. Is eigenlijk heel simpel toe te passen en overal.
Ik had ook man met midlifecrisis (koopgedrag, vreemdgaan, niet tevreden zijn enz.)
Hij kwam gelukkig tot inzicht.
Morgane schreef op 11-10-2024 om 16:16:
@Moree
Nee, ik heb nooit onvrede gemerkt bij man. Het laatste jaar voelde ik wel dat de afstand tussen ons groter werd. En nu snap ik dat hij zich toen al begon af te scheuren.. Had hij maar gepraat met me, dan had het nooit zover moeten komen.
Hij heeft een minder goede band met de kinderen doordat ik altijd de ouder was die aanwezig was, en hij vaak afwezig door het werk. Soms tot 6 weken lang apart. Als hij thuis was keek hij wel om naar de kinderen wat activiteiten, sport en spel betreft. Enkel alles wat school, gezondheid.. betrof was altijd al voor mij. Op zich kon ik me in die verdeling wel goed vinden.
Doordat ik altijd de aanwezige ouder was geeft hij ook aan dat ik mag kiezen welke verdeling we nemen. Of we kiezen voor 50/50, of eerder 9/5 of wat ook. Dit omdat de kinderen het gevoel zouden hebben dat ze 1 echte thuis hebben.. en niet half half. En wat vind ik dat een super moeilijke keuze!! Zó moeilijk om dat nu te beslissen 😓
@ Anoniem Dat is dan wel weer fijn dat jij hebt ontdekt dat jullie eigenlijk niet meer zoveel met mekaar gemeen hadden. Dat is dan weer iets wat ik in onze relatie niet als gevoel heb. Ik zag ons echt samen oud worden en de dingen doen die we het liefste doen tot we niet meer konden. Dus dan denk ik dat het heel erg moeilijk wordt om ooit een nieuwe partner te vinden die evengoed bij me past. We vulden mekaar ook heel goed aan. Zo spijtig dat hij dat allemaal niet meer ziet doordat Truus in zijn hoofd en hart zit. Uiterlijk vindt hij mij nog steeds aantrekkelijker, maar op emotioneel vlak kan hij met haar beter praten, is ze liefdevoller als ik en vrolijker..
Serieus dat laatste: zegt hij dat tegen je?
Luister. Het is hooguit dat hij haar liefdevoller en vrolijker vindt! Jij zal zeker ook heel liefdevol kunnen zijn voor iemand die dat verdient en jij zult andere leuke eigenschappen hebben die hij momenteel even niet meer zag. Dus laat je daardoor niet omlaag praten hoor!
En als hij inderdaad ook tegen jou zegt dat hij jou aantrekkelijker vindt kwa uiterlijk, kun je nagaan hoe hij op een niet respectvolle manier jullie vergelijkt en dit ook nog zegt. Ik bedoel. Hoe zou het voor zijn nieuwe vriendin zijn dat hij dat tegen jou zegt? Nee, hij zal het haar misschien niet zeggen. Maar ook dat zegt iets. Namelijk dat hij echt een botte boer is.
Ja, natuurlijk is ze liefdevoller en vrolijker. Gras lijkt altijd groener... en hij ziet haar op haar best. Spannende leuke uitjes.
Oneerlijke vergelijking en inderdaad heel slecht om dat met elkaar te vergelijken.
Ik heb de Truus van mijn man ook ontmoet, snap er niets van dat hij daar op viel. Ik vind mezelf veel leuker 😊. Maar ze gaf hem veel aandacht en daar was hij heel gevoelig voor, door een diepere oorzaak (niet tevreden met zichzelf)
Als ik terugkijk zie ik ook dat ik het voor lief nam (en hij ook). Dat het vanzelf wel goed bleef gaan. Te weinig tijd voor elkaar. Druk met van alles. Daar zit denk ik ook groot probleem anno 2024. Er is zoveel, we willen zoveel, en eigenlijk hebben we maar weinig nodig om je echt gelukkig te voelen.