Kinderen en nieuwe partner

Je kunt het niet afdwingen

Hij zit er niet op te wachten. Logisch.

En wij niet op jou

Maar ja, wat doe je eraan...?

wel fatsoensnormen verder niks

Ik ben het eens met degenen die zeggen dat kinderen wel enige vorm van beleefdheid moeten opbrengen tegen vriend van TS. Dat doen ze ook met mijn vriendinnen. Maar voor het overige ben ik het wel eens met Lanza. De meeste kinderen hebben geen behoefte aan een samengesteld gezin. En feit dat ze dat al bij de andere ouder hebben maakt niet dat ze dat bij jou ook willen (jaja dat klinkt heel oneerlijk maar is wel vaak praktijk). Mijn kinderen vinden (vonden) het fijn dat het leven bij mij thuis gewoon zonder complicaties van een nieuwe partner was. En wat Lanza zegt, met co-ouderschap is er doorgaans wel wat te regelen op de dagen dat de kinderen niet bij jou zijn.
Ik begrijp dat degenen die wel een samengesteld gezin hebben gevormd daar anders tegen aan kijken en ook zullen zeggen dat het wel mogelijk moet zijn. Maar dat wil niet zeggen dat Lanza ongelijk heeft omdat ze niet in de situatie heeft gezeten.

Annemarie

"Wat niet kan, maar als je een serieuze relatie wilt een persoon met wie je een toekomst wilt opbouwen, dan is dat natuurlijk niet jaren houdbaar."
Dat is maar zeer de vraag. Uitgangspunt bij een nieuwe relatie is wel dat er al een relatie met kinderen aan vooraf is gegaan. En dat maakt zaken ingewikkelder.
Ik heb al 6 jaar een relatie op een manier waarbij de kinderen nauwelijks betrokken zijn. En ja dat is een serieuze relatie. En ja het is een andere relatie dan toen ik de vader van mijn kinderen ontmoette. Er is nu eenmaal een verleden.

Precies

dat zul je echt moeten onderkennen. Bewaar de rust en de veilige thuisbasis voor je kinderen. Zo te horen snakt je zoon daarna. Hij heeft al het gedoe van een samengesteld gezin bij zijn vader, dat x2 is echt veel voor een opgroeiend kind.

Hou je verliefdheid lekker voor jezelf. Ga samen leuke dingen doen, maar betrek je kinderen er zo min mogelijk bij. Het is jóuw vriend, niet die van je kinderen. Hou dat goed scherp in je brein.

Alkes

"Maar dat wil niet zeggen dat Lanza ongelijk heeft omdat ze niet in de situatie heeft gezeten."

Dat inzicht van Lanza is nogal beperkt. Kind heeft er niet om gevraagd, dus hoeft het geen kennis te maken met je nieuwe partner. En dan komen er weer allemaal reacties en nuanceringen door anderen
Er is van haar uit geen nuance, inlevingsvermogen, tussenoplossing. Je hoeft echt geen ervaringsdeskundige te zijn om een beetje geloofwaardig over te komen. Ik denk nog steeds dat ze een journalist is of iets anders: geen ouder in ieder geval.

@Emma

Tja. Ik vind wel dat mijn kinderen beleefd gedag kunnen zeggen, maar ze hoeven verder geen kennis te maken - als in gezellige gesprekken voeren of gezamenlijke uitstapjes te gaan doen.

Heel goed Alkes

Zo zou het ook moeten gaan na een scheiding. Niet gaan samenwonen, vooral blijven latten dat is zoveel meer ontspannen voor alle partijen.

Eens met Alkes

Inderdaad: van mijn kinderen verwacht ik een beleefd "goedenavond" en een normaal antwoord als er iets gevraagd wordt (zoals ik ook van hen verwacht dat ze mijn vrienden normaal te woord staan), maar ik verwacht niet dat zij een band met mijn vriend opbouwen. Toen mijn kinderen jonger waren (en ik heb nooit co-ouderschap gehad, mijn kinderen waren 24/7 bij mij) betekende dat simpelweg dat ik geen relatie had. Vond ik weleens niet leuk, maar ja, mijn kinderen hadden om deze situatie immers niet gevraagd.

Nu ze ouder zijn, meer hun eigen leven hebben en dus ook geen moeite meer hebben met het feit dat ik een vriend heb, verwacht ik nog steeds geen commitment van hen ten opzichte van mijn vriend. Fatsoen, meer niet. En guess what: misschien wel omdat er niets van hen verwacht werd, blijken ze mijn vriend heel leuk te vinden en zoeken ze zelfs uit zichzelf toenadering tot hem.

Als ik TO was, zou ik dus mijn vriend voorlopig buiten het blikveld van mijn kind houden. De tijd dat dat anders kan, komt nog wel.

Alkes

Wat niet kan, maar daar heb je dus 2 nieuwe partners voor nodig die het prima vinden dat een deel van hun partner buiten hun leven blijft, anders houdt de relatie geen stand. Misschien den ik ook wel te ver door hoor, maar persoonlijk is dat voor mij ondenkbaar. Als van mij geacht wordt te accepteren dat mijn partner kinderen heeft, wat logisch is, dan ben ik ook al is het voor veel zaken op de achtergrond onderdeel van ook dat leven van hem en zijn kinderen. Anders is het onmogelijk voor mij om volwaardig partner te zijn als ik daar volledig buiten beeld zou moet blijven. Zijn kinderen moeten een gespreksonderwerp kunnen zijn van hem aan mij, hij moet kunnen delen met mij, zijn partner en hij moet ze thuis kunnen ontvangen, ook als ik thuis ben.(wij wonen inmiddels wel samen in 1 huis) Je zou kunnen latten tot de kinderen volwassen zijn of het huis uit( wat als ze tot 25e thuis blijven wonen ivm studie etc? ), maar ook volwassen op zichzelf wonende kinderen komen op bezoek mag ik hopen. Of zou je nooit meer met iemand kunnen gaan samen wonen als die persoon kinderen heeft. (Wat overigens bij TS nog niet eens aan de orde is volgens mij, ze verwacht alleen beleeft gedrag) Bovendien zou je dan als er gelat wordt niet bij je partner langs kunnen als de kinderen er zijn? Dat je niet direct de hele week blijft en blijft slapen etc, of dat partner zaken alleen met kinderen doet, dat is voor mij allemaal heel vanzelfsprekend. Maar wat als je bij je partner bent en de kinderen komen spontaan langs? Moet de nieuwe partner dan maar direct vertrekken want die “bestaat dan niet meer” Dus ik spreek voor mezelf ik zou het niet kunnen een relatie hebben met een man die mij in een deel van zijn leven “buitensluit’ Voor mij is een serieuze relatie een relatie waarin je ervoor kiest het leven met iemand te delen en alles wat daar bij hoort. Dat de kinderen daar niet op zitten te wachten snap ik, maar er wordt ook niet gevraagd, ook niet in dit topic, dat de kinderen de nieuwe partij juichend ontvangen, maar fatsoenlijk gedrag mag te verwachten zijn lijkt me. Ik hoop voor TS dat ze er een weg in vinden. Het is een lange weg kan ik uit ervaring vertellen. De kinderen van mijn partner zien mij niet als familie , maar als de partner van en dat mag, gelukkig is er wel normaal contact. Een appje met gefeliciteerd op verjaardagen of een hoe ging je presentatie, hoe was je feestje noem maar op. Wel weet ik dat zijn oudste vroeger, het eerste jaar, ook na 1 kopje thee ca een half uur of direct na het avond eten, boven ging zitten en haar eigen ding doen. Ze kwam weer naar beneden om gedag te zeggen als ik weg ging en dan bleef Dat vond ik en mijn partner ook, overigens prima. Nogmaals samenwonen zo ver is het nog niet eens bij TS, voordat dit topic volledig andere discussie wordt, maar beleefd gedrag en je partner thuis kunnen ontvangen vind ik wel iets dat zou moeten kunnen. (maar dat is mijn mening) Overigens vind ik beleefd gedrag ook een hallo en na half uur boven zitten. Hij doet zijn best

Het is niet aan

de nieuwe vriend/ vriendin om eisen te stellen aan omgang met de kinderen.

Annemarie

"Als van mij geacht wordt te accepteren dat mijn partner kinderen heeft, wat logisch is, dan ben ik ook al is het voor veel zaken op de achtergrond onderdeel van ook dat leven van hem en zijn kinderen."

Zo dacht de nieuwe vriendin van mijn ex-man er ook over. En hij faciliteerde haar wensen. Dus bij iedere gelegenheid werd zij door de strot van mijn kinderen geduwd.

Ze hebben inmiddels al jarenlang geen contact meer met hun vader.

iedere gelegenheid/eisen

Iedere gelengheid vind ik ook wel wat erg overdreven en dat is ook niet wat ik zeg, ik geef aan ook al is het een groot deel voor zaken op de achtergrond. Achtergrond is geen voorgrond. Een onderdeel zijn van betekend gewoon dat je bestaat niet dat je overal bij bent of vind dat je er bij moet zijn, maar ook niet dat je onzichtbaar moet zijn. Je agenda aanpassen, zeker toen ze kleiner waren gin voor mij redelijk makkelijk omdat ik zelf helaas geen kind(eren0 heb, maar war als je partner ook kinderen heeft met afspraken dan kan het soms niet anders. Mijn vriend gaat zeer regelmatig met beide of met 1 van zijn kinderen iets doen. Gaat alleen naar de sport(en) en/of school activiteiten. (overigens zijn de dames hier inmiddels 19&17)Daar hoef ik echt niet bij te zijn, ook ik heb een eigen leven en hobby

Ze wonen 100% bij hun moeder, dit omdat ze het niet zagen zitten vaak te verkassen, maar ook het appartement van mijn partner destijds vervelend vonden, maar zijn (en waren ) zeer vaak bij mijn vriend omdat in dezelfde woonplaats wonen. Zeker nu ze ouder zijn en zelf kunnen bepalen / fietsen komen ze steeds vaker langs. Nu wij dit jaar een huis gekocht hebben komen ze soms bijna elke dag langs en blijven zelfs slapen. Op de vaste donderdagavond samen kookavond met zijn meiden ben ik in al die jaren, lattend en samenwonend nog nooit thuis geweest. De oudste heeft een vriendje en ook die neemt ze op die avond wel gewoon mee (zonder overleg met papa die dat eerst niet zo leuk vond, maar dochter zei het is toch mijn vriend die hoort er gewoon bij) en nog steeds heb ik niet de neiging om dan ook aan te schuiven. Ook als ze nog keer extra alleen met papa willen zijn kan dat. Elke dinsdagavond ben ik niet thuis, dat weten ze en toch zijn ze er dan nooit…. Als ze spontaan kiezen langs te komen of vragen of ze kunnen langskomen, dan ben ik gewoon thuis. (tenzij ik al andere plannen heb) Als we al eventueel uit eten plannen hebben, dan mogen ook dan mee (als er nog plek is) maar dan ga ik niet ineens mijn plaats afstaan of “verdwijnen” zeker niet na zoveel jaren relatie. Je hoeft me niet als familie te zien, maar ik ben wel de partner van je vader
Als de oudste mijn auto wil lenen mag dat, maar dat wordt dan wel netjes aan ons beide gevraagd (mijn partner gebruikt ook mijn auto en ja het is echt alleen de mijne), omdat we allemaal een agenda hebben en plannen zouden kunnen hebben.
Echter als ze spontaan besluiten langs te komen of vragen of ze mogen komen, dan ben ik gewoon thuis. (tenzij ik andere plannen heb() Als wij plannen hadden, dan mogen ze mee (hoeft niet Als ze met hem alleen willen eten dan kan dat elke dinsdagavond dan ben ik niet thuis en toch kiezen ze er bijna nooit voor die dag uit te zoeken.

@Lanza het is weer lekker kort door de bocht. In een relatie welke dan ook, maar zeker met kind(eren) erbij zal je compromissen moeten sluiten anders gaat het niet werken. Met gescheiden ouders helemaal En 1 binnen een relatie buitensluiten op 1 belangrijk als ik het alleen emotioneel gebied, werkt niet. Je kinderen zijn toch geen onzichtbare mensen, die je kan verstoppen voor je partner? Eisen stellen is , als jij niet doet wat ik zeg dan heeft dat x consequentie… Dus eisen… nee. Normale beleefde omgangsvormen : ja Ze zullen me nooit als familie zien, prima, maar ik ben wel de vriendin van je vader en beleeft zijn gaat niemand kapot aan.

overigens

overigens is er nog wel meer strijd geweest dan hier blijkt, tevens zal er ook altijd wat strijd blijven op bepaalde gebieden, maar dat is blijkbaar toch waar je doorheen moet en ik vind niet dat ik dat hier nogmaals allemaal moet aankaarten. overigens zover is TS nog niet eens en ik doe nu al aardig mee in het topic de verkeerde kant op sturen en te kapen en dat was niet het plan.

Annemarie

Ik verstop mijn kinderen niet voor mijn nieuwe partner, maar ik zie hem vooral op de dagen dat kinderen bij hun vader zijn. En twee keer per jaar of zo gaan we uit eten (soms met meer familie erbij). Vinden ze prima. Ze vinden mijn nieuwe partner ook verder een aardige vent maar ook vooral omdat hij geen bemoeienis heeft in hun leven. Net zo min als mijn vriendinnen dat hebben. En ja ik bespreek wel eens zaken of zorgen over de kinderen met mijn nieuwe partner. Net zo goed als ik dat met mijn vriendinnen doe.
Ik vind het lastig uitleggen maar hoezeer ik ook op mijn nieuwe partner gesteld ben, mijn kinderen staan voorop. Overigens zeg ik niet dat ik nooit ga samenwonen. Zeker met kinderen die niet meer thuis wonen is de situatie anders.

alkes

Als dit voor jou en jouw partner werkt dan is dat prima. Jouw partner vind dit blijkbaar ook prima, nou hartstikke fijn geregeld. Iedereen moet zijn/haar leven kunnen leiden waarbij hij/zij het zich het prettigst voelt. Helaas is het zo wat voor mij werkt niet voor een ander werkt en andersom ook zo.

Voor mij zou dit als partner van een man met kinderen het niet jaren werken om allebei apart te wonen en alleen af te spreken zonder kinderen omdat ik een ander mens ben. Ik heb behoefte aan mijn leven te kunnen delen met mijn partner, dat hoeft niet direct en dat is ook niet gebeurd.Wat natuurlijk niet zegt dat ik of mijn partner omdat we uiteindelijk wel zijn gaan samen wonen niet de de kinderen en hun belangen voorop hebben staan.Alleen op een andere manier dan de keus van een ander zou zijn. Ook voor mij is het lastig uitleggen, maar dat komt omdat het gevoel is, dat is bij jou ook zo en gevoel is lastig uitleggen.Voor mij zou een relatie niet jaren een latrelatie kunnen zijn.Als ik iemand getroffen had die daar wel zo in zou hebben gestaan, dan waren wij geen match geweest en had onze relatie het waarschijnlijk ook niet gered. Op dit soort wezenlijke vlakken moet je wel op1 lijn zitten.
En nee ik heb ook geen bemoeienis met zijn kinderen, behalve toch de normale zorg een aandacht die ik voor iedereen zou hebben die bij mij over de vloer is.
Overigens ook in die vorm heb ik bemoeienis met de kinderen van vriendinnen. Wij spreken wel degelijk ook af als hun kinderen thuis zijn anders wordt het af en toe echt onmogelijk om afspraken te kunnen maken met al die volle agenda's. Bij 1 vriendin met jonge kinderen pas ik af en toe (alleen of samen met vriend) op of komen deze jongens bij ons logeren, zodat zij ook eens weg kan. Ook met vriendinnen wil ik delen en voor elkaar zorgen.
Met mijn ex heb ik nog zeer goed contact, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen horen bij hem en die komen ook met hun allen af en toe over de vloer en er is niemand meer die dat ongemakkelijk vind. Ook heb ik nog contact met mijn ex zijn zus en haar kinderen. Is dat allemaal vanaf dag 1 na de break altijd in alle vrede gegaan, nee zeker niet! Maar ik ben oprecht wel blij dat ik altijd vast heb gehouden aan mijn eigen waarden en normen. Het werkt nl voor mij en daarmee voor mijn omgeving. Hoewel op sommige vlakken de strijd m.b.t. Vriend en zijn dochters echt nog niet gestreden en en wellicht nooit begraven kan worden. Echter wij doen wat we kunnen en zoals het nu gaat is het voor iedereen werkbaar. En Alkes als voor jou werkt zoals jij het doet dan is dat prima en gaat jou omgeving zich daar dus ook prettig bij voelen.
TS wil graag dat haar partner af en toe(!) over de vloer kan komen als het zo uitkomt en dat haar kinderen dan beleeft gedag zeggen en ik vind dat niet te veel gevraagd. Als ze nou gezegd zou hebben dat ze volgende week wilde gaan samenwonen dan was het wel even van een andere orde geweest.

Maar het gaat

niet om jou, Annemarie. Jij wil voor alles en iedereen zorgen, maar kinderen hebben daar niet altijd behoefte aan na een scheiding. Dat er ineens een wildvreemde vrouw is in huis die voor hen zorgt en die haar normen en waarden zo belangrijk vindt.

Ik lees alleen maar ik, ik, ik in je verhaal. Jij vindt het belangrijk om je leven te delen met een man die al kinderen heeft. Jij wil zorgen. Jij wil dat het zo en zo gaat.

Feit is dat een vader na een scheiding al een gezin heeft, waar jij geen onderdeel van bent, dus dan kun je van alles vinden en willen. Het is niet je plek om dat af te dwingen. De kinderen hebben recht van spreken, want het gaat om hun leven en dus over wat zij belangrijk vinden en jij staat waarschijnlijk niet op hun lijstje.

Lat

Het gaat hier over een lat-relatie, laten we dat voorop stellen. Er is geen sprake van meteen samenwonen tegen de zin van de kinderen, bij Ts niet en bij Annemarie ook niet. Ik heb helemaal niet de indruk dat in deze discussie geen rekening wordt gehouden met de gevoelens van kinderen.
Hier als Annemarie: het is maar net hoe jij, je partner en de kinderen in elkaar zitten. Bij ons werkt het, na drie jaar, één avond in de week. Gaan samenwonen of gezellig als samengesteld gezin op vakantie: no way. Mijn relatie weghouden bij mijn dochter is geen optie want zij is 24/7 bij mij. Dat lijkt makkelijk praten als co-ouder, maar ik ken mensen die zo al zeker zes jaar hun relatie buitensluiten en dat lijkt mij bijzonder onplezierig. Je zou zo overigens ook kunnen zeggen dat je je kind buitensluit. Je zult als kind op je 20e maar horen dat je moeder al zes jaar een stiekeme relatie heeft omdat jij vroeger hebt gezegd dat je dat niet wil.
Investeren in je kind betekent niet: oke, ze wil niet dus hou ik haar weg. Dat geldt ook voor je relatie. Ik vind de wezenlijke dingen in mijn bestaan wel degelijk bij elkaar horen, ook fysiek in gezelschap. En dat gaat op den duur verder dan beleefd groeten en vervolgens naar je kamer gaan.
Ik had er op mijn 15e ook niet aan moeten denken: mijn moeder met een vreemde. Dus nee, vanzelf gaat het niet. Het vraagt veel investeren en geduld. En dan nog: het ene kind is het andere niet. En het leven zit vol tegenstrijdigheden, ook hier.

@Emma

"Je zou zo overigens ook kunnen zeggen dat je je kind buitensluit. Je zult als kind op je 20e maar horen dat je moeder al zes jaar een stiekeme relatie heeft omdat jij vroeger hebt gezegd dat je dat niet wil.""
Even om misverstanden te voorkomen. Ik houd mijn partner niet verborgen voor mijn kinderen en mijn kinderen niet voor hem. Het idee zou tamelijk bizar zijn zowel in mijn relatie tot kinderen als tot partner. Dat is wat anders dan dat ik vind dat zij gezellig samen dingen moeten doen.
En jouw stelling dat dat een verkeerde manier van opvoeden zou zijn ("Investeren in je kind betekent niet: oke, ze wil niet dus hou ik haar weg. Dat geldt ook voor je relatie") laat ik voor wat het is.

Alkes

"En jouw stelling dat dat een verkeerde manier van opvoeden zou zijn ("Investeren in je kind betekent niet: oke, ze wil niet dus hou ik haar weg. Dat geldt ook voor je relatie") laat ik voor wat het is."

Ja doe dat maar want het is ook niet meer dan wat er staat.

weerstand

De weerstand van je zoon kan zijn omdat hij bang is dat je vriend de rol van "vader" wil innemen. Maar het kan ook zijn dat je zoon bang is dat een nieuwe relatie van zijn moeder leidt tot "gedoe". Toen ik mijn partner leerde kennen zei mijn dochter (ze was toen 12) dat ze niet blij was dat ik verliefd was. Thuis bij mij was immers alles ok en wie werd ik wel ongelukkig als de nieuwe relatie toch niet zo leuk zou zijn als het leek. Dat wilde ze niet. De scheiding was drie jaar daarvoor geweest en nu was alles weer op orde (in ieder geval bij mij thuis). Ik heb haar toen gezegd dat ik niet wist of deze nieuwe relatie voor de eeuwigheid zou zijn en wie weet zou ik over een tijd wel snikkend op de bank zitten, maar dat het plezier wat ik er nu van had echt zou opwegen tegen eventueel verdriet als het niet goed zou lopen.
Maar ik begreep wel heel goed waar haar ongemak uit voortkwam

Annemarie

Als je een LAT-relatie aangaat omwille van de kinderen, dan gebeurt dat net omdat je de kinderen voorop stelt en ze niet permanent wil opzadelen met iemand waar ze niet om gevraagd hebben en die ook nog eens haar/zijn waarden en normen belangrijker vindt dan het belang van de kinderen.
En de kinderen van jouw vriendinnen, laat dat nou net iets van een geheel andere orde zijn dan de kinderen van jouw partner; dat is geen vergelijking.

william

Ik leg niemand mijn normen en waarden op, ik blijf er alleen voor mezelf heel dichtbij en dat werkt voor mij en dan daarmee voor mijn omgeving. Men heeft het recht anders te denken dan ik. Een lat relatie zou voor mij als persoon (dat is persoonlijk) niet werken, had mijn partner wel zo in het leven gestaan, dan waren wij (zoals eerder ook al aangegeven) geen match geweest. Ik kan me daarom heel goed indenken dat TS op termijn (lees goed op termijn!!!! ) hoopt ook graag zaken te kunnen combineren, omdat zij als mens dat prettig vind. Is dat erg nee. Het is dus maar net wat voor jou als persoon werkt . Ik vind het prima als andere mensen zich prettig voelen bij een lat relatie of wat voor vorm van relatie dan ook, echter vind ik niet dat dat perse een norm is of moet zijn. Tevens vind ik het dan niet te veel gevraagd dat zij normale omgangsvormen , (wederom op termijn!!!!) vraagt. TS zeg zelf dat ze niet dwingend wil zijn in allerlei gezamenlijke activiteiten etc… (overigens wat bij mijn vriend en mij ook niet gebeurd is en nog steeds niet gebeurd!) Dus er is geen sprake van geen rekening houden met kinderen. Er wordt anders reken gehouden met kinderen dan sommige andere mensen zouden doen. Is dat erg? Nee hoor, nogmaals ieder heeft recht op zijn/haar leven zo in te richten zo goed en kwaad als kan wat voor /hem haar werkt.

Nogmaals

het gaat niet alleen om wat jij allemaal wil, Annemarie. Is dat zo moeilijk te begrijpen? Je kunt een ander mens niet dwingen om met jou samen te wonen, ook niet als het een kind is.

Als jij per se wil samen wonen, dan zul je dus op zoek moeten naar een man zonder kinderen, of eentje met kinderen die al wat groter zijn en het huis uit zijn (of bijna gaan), of met kinderen die dat wel zien zitten met jou.

Je hebt rekening te houden met anderen. Je kunt niet gewoon maar ergens gaan wonen in een huis waar al mensen wonen, omdat jij het zo belangrijk vindt om samen te wonen. De inwoners van het huis moeten het daar stuk voor stuk mee eens zijn.

Ervaring

Lanza, hoe lang ben jij al gescheiden en hoeveel relaties heb jij sindsdien gehad? Hoe verliepen die? Wat vonden en vinden je kinderen daarvan?

lanza

Je bent erg grappig lanza, alsof ik met mijn koffer op de stoep van mijn partner ben gaan staan en heb gezegd ik trek bij jullie in ongeacht wat de “rest “ ervan vind? (en/of ik niet mijn eigen huis ook nog had) Overigens wij wonen samen inmiddels (het is geen wens meer) en wij hebben samen een huis gekocht. Dus niemand is bij iemand ingetrokken en/of heeft plek opgeëist. Denk je niet dat als je gaat samen wonen dat dat van te voren besproken is/wordt?? Tot in den treure aangezien er kinderen bij betrokken zijn???!! Overigens wonden de dames heb je ook kunnen lezen full time bij hun moeder, echter zijn ze bijna dagelijks bij ons even over de vloer. Is vrije keus, niemand dwingt ze. De oudste appt me net dat ze papa niet kan bereiken, maar of het goed is dat ze vanavond samen met vriendje even langs komt…. Aannames zijn erg gevaarlijk, staat ook overigens nergens in wat ik gezegd heb, dat ik iemand gedwongen heb. Mijn vriend wilde zelf ook samenwonen en zag het niet ook niet zitten nog jaren te latten . Er staat ook nergens dat zijn kinderen een hekel aan mij hebben of mij niet zien zitten. Ze zien me niet als familie en dat is prima!

Mogen ze niet bij jullie 'logeren'

Waarom is het huis van hun vader geen thuis voor ze?