Kind natuurlijk op nr 1, maar hoe om te gaan je met je eigen pijn?
Hallo mede (gescheiden) ouders,
Ik ben een single moeder (44) van een zoontje (bijna 5). Vorig jaar is na veel ellende (extreem veel vreemd gaan van mijn ex, geen spijt daarover en nog veel andere respectloosheid en toestanden) en een lange pijnlijke nasleep de relatie van 5 jaar gestrand...
Het gaat nu welliswaar veel beter met me, want vorig jaar ben ik er fysiek bijna aan onder door gegaan en was ik alleen nog maar dáár mee bezig.
Nu eet ik weer normaal en kan weer lachen en praten en denken over gewone dagelijkse dingen. Ik zou dus niet meer terug willen naar toen.
Maar.... ik heb er toch nog steeds zó veel moeite mee, op diverse, ándere manieren. Geen opluchting dat ik er van af ben...
Met name dat ik ons als gezin, met mij als onderdeel daarvan, zo mis! Ook al was onze relatie slecht. De gelukkigste momenten van mijn leven waren de vredige momenten met zijn drieën. Een wandeling op een zonnige herfstzondag door het bos, daarna samen koken met een glas rode wijn en en onze zoon om ons heen spelend... (sorry, even melancholisch, maar wellicht herkenbaar?)
Daarnaast: het is een soort taboe of iig not done om te zeggen dat jijzelf vreselijke moeite met een dergelijke situatie hebt, omdat het belang van je kind bovenaan moet staan (wat het sowieso ook wel staat).
Herkenbaar ws, er wordt zo vaak gezegd/geschreven: "Wat jij vindt of voelt is nu even niet van belang: het gaat om het welzijn en geluk van jullie kind!"
Maar, ik kan mijn eigen gevoelens, verdriet en onzekerheid over toen, nu en later gewoon niet negeren.
Ik vroeg mij af of hoe anderen dat hebben en hoe jullie daar over denken.
Persoonlijk loop ik aan tegen:
- met stip op 1: de pijn van mijn kind zo vaak moeten missen. Hij is 3 à 4 dagen per week niet bij mij. Voor mij als moeder echt geen doen soms! Heb mijn hele leven kinderen gewild en gelukkig op mijn 39e eindelijk gelukt en nu moet ik hem zo vaak missen!
- het over het algemeen slechte contact met mijn ex. Normaal en goed praten met hem gaat niet. Hij loopt weg, hangt op, praat er door heen of draait alles om naar iets negatiefs. Ook vertelt hij niets over de dagen dat onze zoon bij hem is.
- dat ik door alle gebeurtenissen zo verandert ben van binnen: ik heb het gevoel dat ik al m'n onbevangenheid en prettige naïviteit kwijt ben en niets meer kan voelen voor iemand. Het is allemaal zo anders dan vroeger. Sommigen die zoiets nooit hebben gemaakt zeggen: "Joh, ga lekker daten, voor je het weet heb je weer een leuke man!" Maar zo werkt het dus niet. gevoelsmatig niet en in de praktijk ook niet. Daarnaast zie ik alleen nog maar vreemdgaande mannen om me heen en verlaten en bedrogen vriendinnen... heel ontluisterend.
- alles komt op mij neer: Opvoeden, alles regelen, financiën, leuke dagindeling verzinnen, omgaan met het de emotionele kant van gescheiden zijn etc
- omgaan met het feit dat mijn ex eind 2013 een nieuwe vriendin heeft die ook al bij hem woont met haar dochter. Het is maar een huis, maar het is een huis waar ik in 2012 mijn ziel en zaligheid heb gestopt, helemaal heb ontworpen en wat ook nog eens op een hele mooie plek staat. Ik woon nu in een flat. Ik vind het (heel) moeilijk dat zij nu een gezin zijn met mijn zoon in dit huis! En ik dan hier alleen ben. Dat hij zo makkelijk door kan (hij is immers niet gekwetst en het interesseert hem ook niet dat ik dat wel ben) en ook nog eens een nieuw gezin in dat mooie huis op de koop toe krijgt. Alsof er niets gebeurt is. Het voelt zo oneerlijk.
De tijd dat mijn zoon daar is, is ook een blinde vlek, mijn ex vertelt niet hoe het gaat. Hij heeft bv 2 dochters uit twee andere relaties die hem jaren niet willen/wilden zien omdat ze het contact met hem emotioneel niet meer aankonden (hij is heel dwingend, egoïstisch, negatief, boosaardig. Schold zijn oudste dochter bv uit voor vies vet zwijn (!!!)). Ik maak me dus wel eens zorgen of dat nu met onze zoon wél goed gaat. Uit andere bronnen hoor ik van wel, maar toch ben ik er niet 100% gerust op. Maar ik moet het ook een beetje loslaten want anders wordt je gek, ik kan ook geen camera's ophangen in dat huis...
- Ook zo'n taboe: toegeven dat het pijnlijk voelt (ook al is het goed voor hém!!) dat mijn zoon soms met veel plezier naar zijn vader en de rest van de nieuwe familie gaat... maar dat komt in mijn gevoel omdat hij zo'n kwaadaardige partner voor mij was. Dit staat echter los van onze zoon. Maar een tikkie pijnlijk is het soms wel.
En nu heeft mijn ex ook nog tegen onze zoon gezegd dat als hij blijft zeuren om mij, de nieuwe vriendin zijn nieuwe moeder wordt!!
Van die dingen...!
Waar ik gewoon erg tegenaan loop is mijn eigen verdriet over alles wat gebeurt is, de uiteengespatte toekomstdromen, een ex waar ik niet normaal mee kan communiceren, waar ik wél aan vast zit en waar ik ook nog -in stilte- boos op ben om wat er gebeurt is en hoe hij zich nog steeds gedraagt.
Hij is alleen wél de andere hele belangrijke persoon in mijn zoons leven...
Het voelt zo raar allemaal. Ik zag het allemaal zo anders voor me.
Ik vind het soms zo surrealistisch dat mij dit is overkomen. En dat het soms zo uitzichtloos voelt. Heb het gevoel dat ik vooral pech pech de boot voorgoed gemist heb.
...Ik ga naar mijn werk, ik doe elke week 1 of meerdere sociale dingen, ik doe leuke dingen met mijn zoon, maar op de een of andere manier voelt het altijd geamputeerd. Er mist iemand, waarmee ik alles van mijn zoon had willen delen, ook de minder leuke dingen, die mij ook los van ons kind het gevoel zou geven dat ik er mag zijn, die me kan liefhebben, die helpt etc.
Het vóelt alsof het nooit echt weg zal gaan. Het wordt niet minder, ánders hooguit, maar als mijn zoon weer eens is opgehaald door mijn onvriendelijke ex, kan ik daarna nog steeds heel hard huilen (wat ik dan ook wel een doe) om de hele &%#* situatie....
En ja, mijn zoon staat op 1 en zelfmedelijden mag eigenlijk niet, maar toch ben ik verdrietig. Je leeft maar 1x, en dan loopt het zo, vind het een desillusie (let wel: dit los van dat ik natuurlijk dolblij ben met mijn zoon! Alleen gunde ik hem dit ook niet, da's absoluut een groot onderdeel van mijn verdriet, mijn zorgen over hem).
Sorry voor het lange verhaal.
Ik hoop en denk ook wel dat andere gescheiden ouders die dit herkennen. Laat het me weten hoe jullie dit voelen, met name mbt die 'taboes'.
Hoe er mee om te gaan weet ik denk ik wel: accepteren, loslaten, zelf leuke dingen gaan doen etc... maar valt in de praktijk alleen niet zo mee....
Dank en liefs, Mini
Hi Ls en andere lezers,
En nu, LS, zijn we weer veel verder in de tijd! Het is nov. 2024, ruim 7 jaar om precies te zijn! Hierin de afgelopen 10 jaar natuurlijk veeeeeeeeel gebeurd.
Kort (hoop ik) gezegd:
-deel 1 vd relatie die ik helemaal hierboven geschrijf duurde van 2008-2012
-we zijn van 2012 tot eind 2019 uit elkaar geweest (maar was emotioneel heel moeilijk om div redenen, hij heeft 3 x andere vrouw gehad, wij ging tegelijkrtijd ook nog wel regelmatig met elkaar en onze zoon op vakante, dus loskomen was heel moeilijk)
- In 2019 bleek dat er toch van 2 kanten nogw at in het vat zat, en ondansk alle ellende van onze 1e poging moest ik het proberen (want anders spijt van het NIET geprobeerd hebben) en met het idee dat iemand wellicht leert van de 1e poging.
-Ondanks een goed begin liep dat helaas toch weer op dezelfde punten mis in 2021
-ik was toen wel eens tuk sterker dan in 2012 en de jaren erna.
-ik kocht eigen huisje met tuin en was echt opgelucht dat het over was, en bevrijd en dat ik me er nu ook veel beter bij voelde. Er was de eerste maanden ook geen contact meer met ex
-tot hij op mijn verjaardag (2022, en na een ellendige ruzie tussen hem en m'n zoon) met bloemen voor m'n deur stond: sorry sorry sorry etc.
-Even heeeel kort gezegd: we kregen weer contact en ik voelde dat hij het wéér wilde proberen. Ik vond dat lastig want ik was eigenlijk wel blij met mn vrijheid, maar vond het ook bijzonder dat hij nog zo aan mij bleef hangen, was dit dan mss toch echte liefde? Na al die jaren dat het vaak zo liefdeloos was, voelde dit ook wel fijn/rechtvaardig.
-Ik had echter in 2021 voor mezelf 3 keiharde voorwaarden gesteld om verder te kunnen met hem. Die voorwaarden had in 2022 ook nog.
- hij wilde zijn best gaan doen en te gaan voldoen aan die 3 voorwaarden (een ervan was therapie). Ik had altijd beloofd dat ik hem daar dan bij zou helpen, dus deed ik dat. Althans ik probeerde het...
- Dit jaar, 2024, hadden we toch nog steeds veel ruzie en wist ik wat ik in 2021 eigenlijk ook wel wist: alles wat stuk gemaakt is, kan gewoon niet meer in mijn hoofd en gevoel gerepareerd worden. Hij hard hij en ik ook nog proberen en het zó graag willen laten slagen: het gaat niet meer. Ten 1e het wantrouwen dat zo diep in mij zit (de pijn die ik daarvan heb gehad en boosheid daarover naar hem). En ook de onstabiliteit van zijn karakter, de dingen die hij zegt, doet, het gebrek aan empathie, het met 2 maten meten, altijd alles negatief zien, altijd alles als kritiek opvatten enz enz. Ik KON het niet meer. Ik was er totaal allergisch voor geworden. En ook al deed hij ook dit jaar nog ZO z'n best, met dure rozen, ringen, Valentijnsuitjes, nog meer therapie, samen therapie, boodschappen doen, koken.... ik kreeg het gewoon niet meer goed in mijn hoofd. De tijd om van alle ellende en kwetsuren van hem te herstellen was er nooit omdat hij altijd wel weer snel terug viel in dat stomme gedrag...
Deze zomer is ook officieel borderline/narcisme bij hem vastgesteld. Ik drong ook aan op een diagnose (omdat ik dit natuurlijk al 15 jaar weet, hijzelf alleen niet, wat het zo lastig maakte) en ivm de verzekering en door te kunnen gaan met zijn therapie móest er ook een diagnose komen.
En was het eindelijk duidelijk... Na weer eens een ruzie met onze zoon, vertelde hij het, in tranen, hier in mijn tuin en hoe moeilijk hij het er mee had, dat hij niemand wilde kwetsen, maarja...
Het was waar ik altijd op hoopte, dat het iig duidelijk was, ook als een soort erkenning naar mijn leed (wat veel mensen toch vaak bagatelliseerden) en dat hij er nu zelf mss ook inzicht in zou krijgen... en er beter mee aan de slag zou kunnen gaan.
Maar in september dit jaar liep het weer mis tijdens een etentje met zin 3-en bij hem thuis. Omdat beschermingsmuur tegen zijn kwetsende gedrag (want dat stopt niet meteen na een diagnose) van mezelf inmiddels zo gevoelig was dat ik direct een grens trok als hij eroverheen ging, wat je ook met borderliners schijnt te moeten doen. Maar hij kon daar nog steeds niet mee dealen...
En sindsdien bleef het stil, vanaf mij, vanaf hem.... Want wat konden we nou nog verder doen... ik wist het niet meer...
Hij appte nog wel met een traan dat wat hij had gezegd die avond niet zo bedoeld was enz.... maar het ging niet eens daarom. Het ging om het feit dat hij weer zijn gezicht wegdraaide toen ik met een kus afscheid wilde nemen. Dat narcistische. En ik kán daar gewoon niet meer mee dealen. Ben weggegaan, waarna het dus stil werd. 2 weken later zag ik hem nog tijdens ouderavond (awkward) en we hadden nog eens een tel gesprek over iets, en nu hoorde ik gister tussen neus en lippen door dat hij een nieuwe vriendin heeft...
Dat wat ik de laatste 2 jaar eigenlijk wenste om dit slepende, pijnlijke proces van proberen en opnieuw proberen te doorbreken. Dat hij een ander kreeg omdat ik gewoon té beschadigd ben en ik kan er niets meer aan doen.
Maar nu voel ik me toch een beetje down. Ik kan de ingewikkelde mix van oorzaken niet echt ontwarren waarom ik me nu zo voel, want ik wil hem echt niet terug, maar dat het nu echt definitief is en hij echt gestopt is met moeite doen, na zó lang, zal er mee te maken hebben...
Kortom: sinds 2014 heeft deze relatie nog heel heel lang gesleept. En ik denk dat het zo moest gaan. Om nog te kijken wat er in dit vat zat en er zat toch nog heel veel in. We hebben daarna toch ook nog heel veel mooie momenten mee kunnen maken, met veel meer liefde en oprechtheid (voor zover mogelijk van en borderliner) dan tijdens de 1e poging, en hebben tot het laatste moment (sept dit jaar) er nog alles, alles uitgewrongen wat erin zat, maar in de praktijk op een vredige manier samen zijn zat er gewoon niet meer in.
Ik bedacht me vanmorgen toevallig de vergelijking met een mooie porseleinen vaas die stuk gegooid wordt, maar dat je die zó mooi vond dat je hem keer op keer weer (samen) in elkaar probeert te lijmen terwijl hij iedere keer weer stuk valt en steeds stukker gaat. De scheuren die je bij de eerste lijmpoging nog enigszins kon/wilde negeren, zijn nu zó onmiskenbaar dat je eigenlijk alleen nog maar de scheuren ziet en niet meer de mooie stukken porselein die er tussen de scheuren zitten. Het enige dat je dan nog ziet is een lelijk ding, een sta-in-de-weg die niet meer te redden is, de bij het vuilnis kan. Ondanks die prachtige, verfijnde, diepgaande, bijzondere, pure stukken die er ook nog te zien zijn. En die gooi je dan ook weg...
Het is gewoon heel lastig en ingewikkeld, zeker de onbewuste gevoelens die erin mee spelen.
We gaan hier ook weer me dealen. Het is goed zo. Ik ben nu echt vrij. Ik kan nu echt door. En ik hoop dat de onverklaarbare gevoelens die ik toch weer heb, snel weer weg zijn en dat ik me er deze keer ECHT bij neer kan leggen.
