Kind natuurlijk op nr 1, maar hoe om te gaan je met je eigen pijn?

Het wordt beter

Ik herken veel dingen uit je verhaal en heb eigenlijk niet zoveel adviezen. Alleen de 'belofte' dat het echt beter wordt, en dat loslaten en zelf zorgen dat je het leuk hebt inderdaad het beste is. Jouw ex klinkt niet als een geweldige vent dus wat dat betreft mag je blij zijn dat hij je leven niet meer kan vergallen. Ondanks dat hem nu alles lijkt mee te zitten, moet hij nog steeds door met zichzelf, dat is veel erger.

verdriet

Hopelijk lukt het je om je gedachten eens wat uit te dagen. Natuurlijk is er verdriet en rouw over een leven dat anders gaat dan je je gewenst had. En ik denk dat fijne herinneringen koesteren niets mis mee is. Hopelijk kun je dat ook delen met je zoon. Er waren ook goede tijden als gezin en dat was fijn voor jullie.
Dat kan best nog even duren voor je je toekomstdromen over dat fijne gezin kunt loslaten. Dat kan echt pijn doen dat dat het niet meer wordt.
Maar je hoort nu bij de gewone volwassen mensen waar het leven niet altijd over rozen gaat en dan pak je toch de draad weer op.
En probeert de goede kanten in te zien.
Als je ex zo'n moeilijk type is is het ook juist fijn dat er meer mensen om hem heen zijn als hij bij zijn vader is. Meer kans dat eventuele negativitet je zoon minder treft.
Het leven is helemaal niet eerlijk.
En ik kan me goed voorstellen dat het wrikt als je ziet dat hij in dat door jou ingerichtte mooie huis zit met zijn nieuwe gezin.
Helaas, je kunt er niets mee.
Kind op nummer 1, dat is een moderne onzin zin. Ook voor je kind wil je dat het met jezelf ook goed gaat. Laat je niet gek maken.
Ja, ik denk ook weleens dat ik een loser ben. Een lang gelukkig huwelijk is mij niet gelukt. Met mij velen. Daar kan ook troost vanuit gaan. Je bent niet de enige die niet aan het plaatje heeft kunnen voldoen.
Het leven is geen sprookje. Jammer dan.
Beetje flauw misschien maar je kunt ook je gedachten richten op wat je wel hebt. Tel je zegeningen. Je hebt vriendinnen, je hebt een leuk kind, er zijn er genoeg die ongewenst kinderloos zijn. Je begint je leven weer op te pakken in vrijheid. Jij gaat erover. Maak er wat van. Meer tijd om leuk werk te zoeken of een opleiding te doen. Misschien wil je wel ander werk. Meer met kinderen. Als je die niet van jezelf hebt dan andere kinderen.
Blij zijn dat je niet verder levenslang samen bent met iemand die je bedriegt en ook nog negatief reageert. Niet alle huwelijken lukken. Maar jou leven is een gegeven.
Zorg goed voor jezelf, verwen jezelf en houd op met dat opofferige 'kind eerst'. Je kind heeft ook een moeder nodig die met zichzelf in het reine komt en er samen wat van maakt. En dat kun je.
Je hebt toch ook trots hoop ik? Ook zonder zo'n vent heb je een leuk leven hoor. Ga samen kamperen, stedentrips, logeren bij familie. Leg nieuwe contacten.
Als je de komende vijftig jaar een treurende exvrouw wordt heeft je zoon het ook niet fijn bij jou en gaat het gezin bij vader hem steeds meer trekken.
En als je nog een kind wilt, regel dat dan. Kan ook zonder man.
En misschien ook met. Probeer uit de diepte te komen. Het leven is zoveel leuker als je accepteert dat het leven een kans is die je steeds weer opnieuw aangaat.
Ik wens je heel veel sterkte. Mannen zijn leuk, soms niet, maar daar laat je toch niet je levensgeluk van afhangen.

Rust

Die diepgewortelde hang naar een relatie heeft te maken met de unieke band die je met je moeder had. Als baby heb je onvoorwaardelijke liefde nodig en absolute bescherming en verzorging. Dat ligt er onder. Echter ook je moeder was niet onvoorwaardelijk want ook maar een gewoon mens en partners zijn dat ook niet. Hoewel je moeder en een partner veel voor je over kunnen hebben ben jezelf uiteindelijk degene die voor jezelf zorgt samen met allerlei soorten andere mensen die ook niet onvoorwaardelijk zijn. Ben je zelf ook niet.
Misschien gaan daarom wel zoveel relaties stuk omdat je er teveel van verwacht en men moet aan een onmogelijk verwachting voldoen die niets met de huidige partner te maken heeft maar met een onbewuste afhankelijkheidsrelatie in je kindertijd.
Er voor elkaar zijn is er eerst voor jezelf zijn en dan voor elkaar. En er zijn zoveel mensen voor wie je er kunt zijn. Ook voor vriendinnen en familie en buren en collega's. Geven is soms nog wel prettiger dan ontvangen. En geeft je ook een stuk zelfvertrouwen.
En als je het goed hebt met jezelf maakt het niet meer uit. Met jezelf of met een nieuwe relatie, je bent je eigen mens, het leven is goed.
Je hebt al een goede relatie gehad, daar kun je ook uit putten.
Eerlijk gezegd vind ik het voor mezelf wel genoeg. Leuke mannen gekend, leuke dingen gedaan, maar dat was mooi. Is ook wel genoeg geweest. Het is ook fijn om je eigen mens te zijn. Ik vind oudere vrouwen vaak ook gewoon leuke mensen. Laatst nog een vriendinnenfeest meegemaakt. Heerlijk allemaal dagje ouder, leuke mensen, veel gelachen en gedeeld.

herkenbaar

Na een relatie van 30 jaar, waarvan 25 jaar getrouwd, is ook hier de relatie verbroken.
Ik mis het hebben van mijn gezin om me heen, ik mis het hebben van een partner, ik mis het hebben van vriendschappen, ik mis het op orde hebben van mijn leven zelfs van toen het niet goed was.
Maar ik weet ook dat dit een rouwproces is.
Je bent losgescheurd van hetgeen je had en ook nog eens verraden, je moet je zoon inmiddels delen en je mag van afstand zien hoe jouw geliefde huis wordt bewoond door een ander.
Een inmiddels overleden vriendin van mij zei: geef het tijd, geef het tijd, geef het tijd.
Van andere gescheiden vrouwen hoor ik dat het echt wel een paar jaar kost eer je weer op orde bent met jezelf.
Met hem had je niet gelukkig geworden/gebleven, dat is een feit.
Dat jij het wel gaat redden is ook een feit.
Alleen: Wees lief voor jezelf, wees geduldig met jezelf en houd niet vast aan het feit dat het "al" een jaar geleden is.
Zeker als je al wat ouder bent (dus geen twintiger of dertiger), liggen de partners niet voor het oprapen.
Ook mis je vaak de energie om heel goed voor jezelf te zorgen, omdat je meestal al blij bent dat je de gewone dingen die week alweer hebt volbracht.
Dus om met de woorden van mijn vriendin te spreken: geef het tijd. Nu lijkt dat nog lastig, maar het zal elke dag, week, maand, jaar beter met je gaan.
Ook ik zit met nieuwe relaties in mijn maag.
Hoe moet dat (nooit eerder gedaan of gehad), durf ik wel, kan ik wel en waar ontmoet ik die dan, want ik werk en slaap en heb de kinderen om me heen en ben te moe om zelfs maar iets leuks te doen voor mezelf.
Ik zie dus duidelijk alleen nog maar beren op de weg en dat is voor mij een teken dat ik er niet aan toe ben.
Wanneer wel? Geen idee. Ben ik dan niet te oud? Geen idee. Wil ik altijd alleen blijven? Liever niet.
Maar liever alleen dan in een ongelukkige relatie, dat is een ding dat zeker is.
Koppie op, je bent zeker niet alleen.

werk en zoonloos

Je zoon is vanmorgen opgehaald, betekent dat dat je altijd als je vrij bent zoonloos bent? Welke dagen werk je en welke dagen heb je je zoon? Het worden van die lange dagen denk ik als je niet werkt en je ook je kind niet hebt?

Een man

Ik ben niet zo berustend als AnneJ want ik wil uiteindelijk wel weer een man, en niet de rest van mijn leven alleen blijven. Dat wil ik natuurlijk ook veel te snel want ik ben nu al aan het rondkijken terwijl ik mijn (prille) ex nog steeds het leukst vind. Niet zo handig dus, maar hoe het is om alleen te zijn heb ik in het verleden al lang genoeg geprobeerd. Dat kan ik dus best wel, ik vind met zijn tweeën alleen veel leuker.

Ook herkenbaar

Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees van 7 jaar geleden. En wat nam ik het mijn ex kwalijk, dat hij mijn leven totaal om had gegooid door verliefd te worden op een andere vrouw. Natuurlijk werd hij dat niet zomaar, er was niet veel verbondenheid tussen ons. De enige verbintenis waren de kinderen, maar 's avonds zaten we allebei in een ander deel van het huis. Toch vond ik het na de scheiding nog lang moeilijk, vooral omdat we wél goede ouders waren samen. En nu moest ik het allemaal alleen doen. Alleen de kar trekken met de kinderen... liep ik op zondag door het bos tussen alle (complete) gezinnen. En de week daarop moest ik mezelf alleen vermaken. Dat lukte niet, omdat ik jarenlang de mogelijkheid niet had gehad (of had genomen) om alleen weg te gaan, en zodoende daar ook niks in had opgebouwd. Ik proef dat tussen de regels door bij jou ook een beetje. Het is vooral een wennen hoe je je nieuwe leven invult, een leven met grote contrasten... alles of niets. Het ene deel komt alles op jou neer, het andere deel ben je op jezelf aangewezen en heb je tijd genoeg om te malen en na te denken... wat je, gezien de openingspost, duidelijk heel veel hebt gedaan.
Maar wat hierboven al wordt gezegd... op een gegeven moment groei je in je nieuwe leven. Dan houd je ermee op om te vergelijken, dan zorg je dat je het zelf (ook) leuk hebt. Daar ben je verantwoordelijk voor. En cliché, dan ben je én een leukere moeder én je kunt het alleen ook beter aan.

Als ik naar mezelf kijk... ik had ook alle reden om op dezelfde manier naar mijn ex te kijken. Die verliet mij voor een ander, dus ik bleef alleen achter. Uiteindelijk strandde die relatie toch. De relatie die hij erna heeft gehad, strandde ook. Hij is nu alleen en ik ben gelukkig met een leuke man die het ook leuk vindt om er voor mijn kinderen te zijn. Dat had ik zeven jaar geleden niet kunnen denken maar het leven maakt soms rare sprongen.

rouw

Met rouw is niets mis. Geef daar op je eigen manier invulling aan. Luister naar muziek, lees een goed boek, een roman over echtscheidingsproblematiek, lees de bijbel, ga op een forum met andere gescheidenen. Begin een blog. Rouw kun je ook niet overslaan.
Verwarm jezelf in de sauna of met een warme handdoek na een warm bad. Bedenk wat jou troost en jou een goed gevoel geeft om weer tot jezelf te komen.

storen

Tsja, ik stoor mij ook aan mensen die niet uit hun doppen kijken bij het aangaan van een relatie en alleen de schuld op hun partner aanschuiven terwijl zij zelf voor die partner gekozen hebben.
Niet leuk om te lezen, maar als je je aan alle verantwoordelijkheid onttrekt blijf je hangen in je slachtofferschap en kom je geen stap verder.
Dus kop op, laat je ex zijn eigen leven leiden, wees niet jaloers maar kijk hoe jij zo prettig mogelijk verder kan.
Jaloers zijn op mensen die wel gelukkig zijn is kul, ieder heeft of krijgt wel z'n eigen kruisje(s). Qua relatie, dan wel gezondheid, geld of overlijden van familieleden of wat dan ook.

Sien off topic

"Tsja, ik stoor mij ook aan mensen die niet uit hun doppen kijken bij het aangaan van een relatie en alleen de schuld op hun partner aanschuiven terwijl zij zelf voor die partner gekozen hebben."

Dan stoor ik mij weer aan jouw gebrek aan inlevingsvermogen of in jouw variaties van redenen waarom huwelijken eenzijdig mislukken.
Zal een paar voorbeeldjes geven:
Man of vrouw is sex verslaafd.
Man of vrouw had eerder uit de kast moeten komen.
Man of vrouw blijkt a-sexueel (ja en er zijn nog mensen die geen sex voor het huwelijk hebben)
Man of vrouw heeft nooit van de ander gehouden terwijl de ander dat wel deed.
Man of vrouw wordt na het samenwonen gewelddadig.

Nouja, zomaar een greep uit de zak met redenen waarom iemand geen schuld heeft aan het niet slagen van de relatie en de ander wel en redenen die je echt van te voren soms niet ziet aankomen.
Mensen kunnen veranderen tijdens een relatie en in je eentje vechten voor een goed huwelijk of om samen te blijven, terwijl een ander dat niet wil, is als trekken aan een dood paard. Nutteloos.
En ongewenst alleen zijn, verliezen wat je had is iets dat echt niet met een jaartje over is, ook al lijk jij daar makkelijker over te denken. Misschien gold het voor jou, kan best, maar dat zegt niets over de ander.
Zeiden sommigen tegen mij ook met mijn depressies ooit: hop kom op, gewoon doorgaan, niet zeuren, geen aandacht vragen, je hebt een schop onder je kont nodig. Dat is cliche advies en te makkelijk.

Als een slachtoffer zich sterk gedraagt (lijkt te gedragen) is dat alleen maar makkelijk voor de omgeving, hoeven zij minder te doen namelijk.

Jodi

Maar het is ook te gemakkelijk om iedere vrouw slachtoffer te noemen. De man van Mini70 had voor haar relatie met hem blijkbaar al twee relaties gehad, waaruit kinderen zijn geboren. Toen met haar, nu weer met een ander. Het is vooral het romantische beeld waar Mini70 keihard tegenaan gelopen is: een droomprins die dat niet blijkt te zijn. Maar blijkbaar weet hij dat beeld gemakkelijk op te roepen bij vrouwen. Mini70, jammer dat je de relatie die tien jaar geduurd heeft niet hebt kunnen voortzetten en dat je uit die relatie geen kinderen hebt gekregen.

Wat mij opviel Mini 70 is dat je schreef dat je het huis zelf ontworpen had. Bedoel je dan de inrichting of de vormgeving van het huis? Ik vind dat wel een talent. Is het ook je werk? Of zou je daar verder mee willen, cursussen voor volgen of zoiets?

Mijn beste remedie tegen het alleen zijn is een studie volgen. Je hersenen aan het werk zetten met iets wat je interesseert. Daar kom je ook de avonden mee door.

Tsjor

Wat ik niet snap

Is dat je zo naïef kunt zijn te denken dat het vanzelfsprekend is, bijna een recht, dat je leven verloopt zoals jij denkt dat het ideaal is. Je leest toch ook kranten en kijkt tv? Je weet toch ook dat de meerderheid van de mensheid onder slechtere onstandigheden leeft dan jij? Waarom denk je dan dat, als kers op de taart, je ook nog aanspraak kunt maken op picture perfect?
Natuurlijk weet ik hoe Maslov werkt en dat je niet gelukkiger wordt van kijken naar mensen die het minder getroffen hebben. Maar nu komt het over alsof je dacht recht te hebben op picture perfect en dát snap ik niet.
Ik zeg niet dat je niet mag rouwen om wat je kwijt bent en dacht te hebben. Maar dat kun je ook doen vanuit acceptatie dat dit is wat het is. Dit is jouw verhaal, het verhaal van jouw leven, het brengt je alleen maar negativiteit om je blind te staren op hoe het anders had kunnen zijn. Je kunt heel veel bereiken als je kijkt naar wat er in jouw macht ligt om het beter te maken. En de dingen die nou eenmaal een feit zijn te accepteren. En het verschil te zien tussen die twee.
Wat AnneJ ook een beetje zegt: welkom in de wereld van gewone mensen, waarvan het leven soms heel anders loopt dan ze van droomden. Wees dankbaar dat je blijkbaar zo lang hebt kunnen droomleven, nu is het de kunst ervan te maken wat er van te maken valt. Een leven op rolletjes is geen recht maar een voorrecht.

Wel begrijpelijk

Het klinkt niet alsof Mini70 zich afhankelijk had gemaakt van de man die haar verliet. Ze beschrijft vooral een psychisch lijden, omdat het niet is gelopen zoals ze voor ogen had, niet voor haar kind, niet voor haarzelf. En daar hoort ook een terugval bij in inkomen, niet meer in het mooie huis van hen samen. Het kost gewoon tijd om dat een plek te geven. En ja, stellen die nog bij elkaar zijn kunnen ook nog hardnekkig denken dat het lot hén niet treft (en dan word je geconfronteerd met dommig onbegrip). Maar ook al denk je dat alles goed zit, het zou zomaar kunnen dat de ander een verborgen agenda heeft. Dat kun je naïef noemen, dat je daar niet over na wil denken. Maar als je het wel doet, is dat dan niet heel berekenend? Heeft met overgave te maken... als dat niet kan binnen een relatie, wat voor relatie heb je dan? Ik doe het gewoon weer hoor, denken dat mijn huidige relatie is 'tot de dood ons scheidt'. Ik zal dezelfde stadia van rouw weer in gaan als ook dit anders mocht zijn. Maar stel, dan is de situatie zo dat mijn kinderen al veel meer hun eigen leven hebben. Ook dat zal weer een moeilijke fase zijn, hoewel dat een natuurlijk verloop is ten opzichte van een vader die je met zijn keuze dwingt je kind de helft van de tijd te moeten missen.

Open deur

Heb je niet altijd verdriet om hoe het had kunnen zijn of hoe je gewild had dat het was geweest? Dat is niet slachtofferig en dat is niet de verantwoordelijkheid bij een ander leggen. Het is zoals het is, en soms had je dat liever anders gehad. Daar mag je best even verdrietig over zijn.

katniss

Natuurlijk mag je rouwen. Dat is normaal na een verbroken relatie. En natuurlijk, hoe dapper je ook verder moddert met je leven komt het verdriet in vlagen weer terug. Dat is een proces.
Je moet nu nog de kracht vinden dit alles achter je te laten en verder je leven op te bouwen, door van je nieuwe flatje een fijn huis te maken bv.
Maar ik wilde met mijn eerdere posting juist niet meehuilen, daar heb je niets aan. Ik zou zeggen: leer van deze ervaring, zodat je niet op dezelfde manier je neus gaat stoten bij een volgende relatie. En je leert alleen maar door ook je eigen aandeel onder ogen te zien. Wat voor klojo het ook bleek te zijn, hij was al eerder gescheiden geweest bv., ik vrees dat je alles teveel met een roze bril bekeek.

Sien

Het is niet mijn topic hoor. En verder ben ik het wel met je eens, maar het kijken naar je eigen aandeel staat los van het rouwen en het feit dat de ex best een klojo kan zijn (dat is de mijne overigens niet).

Wat is er mis

met "meehuilen"? (denk aan de klaagvrouwen bv )
Soms als je verdriet hebt is dat gewoon even fijn. Iemand die het herkent en erkent, die even een arm om je heen slaat en zegt dat het wel goed komt, dat je best je verdriet mag hebben.
Ik had daar meer aan dan mensen die mij feliciteerden met mijn keuze, me zo heel stoer vonden, blij voor me waren, zeiden dat nu alles anders en beter zou zijn. Daarna heb ik nooit meer iets van ze gehoord of gezien trouwens.
Maar ik was nog helemaal niet in die fase. Ik was in de fase dat ik ongestoord wilde rouwen wanneer dat zich aandiende en meestal deed ik dat alleen.
Ik weet uit ervaring dat als je niet je rouwproces doormaakt, het je op een later tijdstip inhaalt en lastig valt.
Ik zou doodmoe geworden zijn van dat altijd maar flink zijn en net doen of ik er een te gek leven van aan het maken ben.
Ik moet van mijn huis een thuis maken. Het is na een jaar wel mijn huis, maar een echt thuis nog niet. Ik mis gezinsgeluiden.
Ik weet gerust dat ik het wel overleef en je eigen slingers ophangen daar weet ik ook alles van.
Maar soms is een stukje herkenning gewoon heel fijn. Even weten dat je niet de enige bent. Dat hardere gedoe komt in het echte leven al vaak genoeg.

Weten dat je niet de enige bent

Weten dat je niet de enige bent is zo waar. Dat zie ik hier steeds meer terug.

Ik had een relatie van 15 jaar. De laatste vijf jaar hiervan heb ik veel gevochten om de relatie te behouden. Helaas is dat niet gelukt. Heel veel van wat ik aangegeven heb is niet doorgekomen. Pas toen ik zei dat ik het niet meer trok en de relatie ging verbreken drong het door.

Ik was niet op zoek maar heb toch een hele lieve vriend getroffen. Het klikt gewoon en we hebben dezelfde interesses. Ik mag weer echt mezelf zijn en dat is zo heerlijk. Mijn ex kon hier niet tegen. Dat ik zo snel weer een leven opbouwde. Kort erna had hij zelf ook een vriendin. Dus zo snel kan het gaan.

Maar toch denk ik veel aan de tijd die we hadden. Er zijn heel veel goede herinneringen aan maar toch ook slechte. Maar een gezin zijn we vanaf dat mijn dochter geboren is eigenlijk niet geweest. Dat zag ik toen niet maar de laatste vijf jaar wel. Toch probeer ik steeds alleen de positieve dingen van het verleden te zien. Al wordt me dat wel zeer moeilijk gemaakt.

Nu gaat het nog steeds niet goed tussen mij en mijn ex voor mijn dochter. Maar dat is een andere discussie. Als mijn dochter eens een keer bij mijn ex is mis ik haar ook ontzettend. Maar dat probeer ik dan toch van me af te zetten en laat ik dit niet blijken. Zij mag blij zijn dat ze naar haar vader mag, ze mag blij zijn dat ze ook van hem houd, ze mag er plezier hebben. Ik moet er van mezelf vanuit gaan dat hij goed voor haar is als ze daar is.

Het zou niet goed zijn dat ik haar laat blijken dat ik het vreselijk vind als ze er niet is. En dat ik haar dan zo mis. Dat zou haar het gevoel geven dat ze me pijn doet en dat mag niet gebeuren.

Alle verhalen hebben twee kanten denk ik altijd. De kant van mama en de kant van papa. Ieder ervaren we dat op een andere manier en vertellen we het anders. Sommige dingen komen dan wel overeen en sommige dingen niet. De dingen die niet overeenkomen zijn door het niet begrijpen wat de ander nu precies bedoelt denk ik. Tenminste dat is mijn ervaring ermee. Heel vervelend en verwarrend vaak maar toch iets waar ik me niet meer druk over maak. Ik ben tevreden over de keuzes die ik gemaakt heb en ben weer helemaal mezelf. Zonder op mijn tenen te hoeven lopen. Het soort van rouwen over de misgegane relatie heb ik al die vijf jaar eigenlijk al gehad. Ook mis ik sommige dingen nog. Ik denk dat we dat allemaal wel hebben. Of we nu een nieuwe relatie hebben of niet. Maar we zitten er nu eenmaal in. Of je er zelf voor gekozen hebt of niet. We moeten er het beste van maken en blijven proberen positief te denken.

lezen

Heel veel herkenbare woorden in dit topic. Hier nu na relatie/huwelijk van 27 jaar 2 jaar verder. Ik zit nog steeds in een nare nasleep (financieel en slecht contact vader en zoon) maar begin wel sterker te worden. Altijd veel gepraat met mensen om mij heen. Veel troost en steun gehad maar ze voelde niet waar ik doorheen ging. Ik ben uiteindelijk veel gaan lezen wat mij mooie inzichten heeft gebracht. In het boek de 1e 100 weken na de scheiding staan verhalen van vrouwen die dit hebben meegemaakt. Zelf de knoop doorgehakt of verlaten....Waar ik erg mee bleef zitten was dat (voor mij) de scheiding totaal onverwachts was en ik hoorde dat mijn ex hier al 4/5 jaar mee bezig was. Ik heb niets gemerkt en jullie snappen dat ik me enorm voor de gek gehouden voelde. Toch lees ik in die verhalen dat het vaak zo werkt. Het is een proces. Het is niet mijn manier. Dit doe je samen. Maar begrijp mijn ex wel beter. Hij heeft op zijn manier gevochten maar het helaas niet gedeeld...Heel veel sterkte. Geef het tijd en blijf praten/lezen.

bij ons ook

Wat jij zegt was bij ons ook engel. Ik was al vijf jaar aan het vechten en onbewust was ik me ervanaf aan het zetten. Voor mijn ex kwam het als een bom. Al ben ik steeds duidelijk geweest dat er iets moest veranderen en dat hij zijn gezin op de eerste plaats moest gaan zetten ipv andere. Hij voelde zich ook voor de gek gehouden omdat ik er toch al een tijd mee bezig was in mijn hoofd.

Ik denk toch vaak terug aan hoe het is gegaan. Heb ik hem voor de gek gehouden vraag ik me steeds af. Ik vind nog steeds van niet. Alles wat niet goed ging heb ik steeds gezegd en hij heeft er niets mee gedaan. Zelf was hij een binnenvetter en gaf niets aan. Achteraf zei hij ook dat ik dit inderdaad vaak had aangegeven maar dat hij het niet belangrijk genoeg vond. We hebben op zich ook wel goede gesprekken gehad. Tot ik een nieuwe vriend kreeg. Toen was het ineenkeer allemaal anders en zou ik hem bedrogen hebben en weet ik wat nog meer. Vanaf toen zijn de ruzies pas echt begonnen.

Snap de reactie wel. het is makkelijker om de schuld bij een ander te leggen dan bij jezelf te leggen.

schuld?

Ik merkte wel dat mijn ex man veranderde en heb zo vaak gevraagd of er iets was of waarom hij zo deed. Ik dacht aan een midlifecrisis maar er was niets! Ik zag beren en spoken....Er zijn voor hem zoveel openingen geweest om er over te beginnen. Toch heb ik verder niets gemerkt wat voor mij aanleiding zou zijn om over de relatie/scheiding na te denken. Tot een week voor de BOM waren we nog intiem en kreeg sms jes terug LYT! Zo schijnt het te werken bij mannen. Nu ik terug kijk zie ik wel de signalen en vallen de puzzelstukjes op z'n plek maar toch.... Ze beseffen niet dat ze zo iemand enorm beschadigen.

beschadigd

De puzzelstukken bij ons vielen ook op hun plek.

Voor hem was het inderdaad ook een BOM. Al is achteraf gebleken dat ik die jaren toch wel genoeg gezegd had maar hij het niet belangrijk genoeg vond of niet begreep wat ik nu eigenlijk bedoelde.

IK ben degene die bij ons de relatie verbroken heeft. Maar dan niet omdat ik een ander had of vreemd ging. Maar omdat ik het zat was een schaduw te zijn die niet belangrijk was. Ik voelde me al vijf jaar alleen in de relatie ondanks dat je met drie bent.

Ik ben nog steeds van mening dat het verbreken van een relatie een beschadiging voor beide kanten is. Waar twee vechten hebben twee schuld.

Beiden zijn we niet perfect. En ik vind het vreselijk dat het nu zo moet gaan inzake onze dochter. Zowel van zijn kant als van mijn kant. Ook nu is het waar twee vechten hebben twee schuld. Ik wil het graag anders doen maar ik weet gewoonweg niet meer hoe.

Ik wil mijn dochter niet nog meer beschadigen. Zij heeft er niet voor gekozen dat wij uitelkaar zijn.

te fel?

Als ik te fel uit de hoek kom met schrijven moeten jullie het even zeggen aub

Dat kan ik onbewust wel hebben.

de manier waarop...

Zijn woorden: Je had beter in de kantlijntjes, tussen de regels moeten kijken/luisteren. Je had echt wel kunnen weten dat een scheiding in het verschiet lag! Heeft het nooit verbaal benoemd. Ik heb denk ik echt onder een steen gelegen....Is verbaal geen sterke man maar toch. Ik kreeg emmers stront over me heen. Mijn emmer was leeg. Ik ventileerde wel als ik ergens tegenaan liep.Ik vind dat je het laatste stuk samen doet. Ongeacht wie het zo voelt en voor wie de liefde op is. Staat of valt ook erg met hoe je je na huwelijk in gaat. Ik hoor al 2 jaar: Ik vaar mijn eigen koers! Dit is de nieuwe situatie, wen er maar aan! Heel naar na 27 jaar. Ik weet niet of dat stuk ooit nog goed komt.

je blijft er altijd aan denken maar.....

Het is iets waar je altijd aan blijft denken.

Je vergeet het nooit maar de pijn wordt minder. Het heeft tijd nodig en die moet je jezelf geven. Hoelang die tijd is weet niemand. Bij de een gaat het sneller dan bij een ander.

Neem er ook de tijd voor. Maar vergeet je zelf zeker niet. Blijf niet hangen in het onmogelijke.

Dat wordt mij nu ook gezegd in een andere discussie. En weet je, hoe meer ik er over nadenk hoe meer gelijk ik ze geef.

nasleep

Door de lange nare nasleep (waar ik nog inzit) heeft dat bij mij (veel) langer geduurd. Was zo niet nodig geweest. Heel krom eigenlijk. Hij wilde dit maar slaat en schopt al 2 jaar om zich. Beseft niet dat we voor altijd aan elkaar verbonden blijven als ouders. Ik word al sterker maar de pijn en het verdriet van mijn zoon (14) blijft een trigger voor me. Ik zal zeker een aandeel hebben gehad in de uiteindelijke scheiding maar heb de woorden nog nooit gehoord....

Hoe gaat het Nu?

Allen,

Ik zie dat deze berichten ondertussen 3 jaar oud zijn en ben benieuwd hoe het nu gaat?

Zelf ben ik nu 6 maanden van mijn ex af, we hebben samen 1 dochtertje van 4. Tijdens begin van onze breuk heeft mijn dochtertje ook nog een zeden zaak rondom een ander familie lid aangegeven. Hier ben ik heel anders dan mijn ex om gegaan (ik geloof het wel hij niet). Ik weet niet wat er wel of niet is gebeurd, heb er wel alles aan gedaan om mijn dochter te beschermen. Door deze reden is mijn dochter veelal bij mij geweest.
Nu hebben we net de zomervakantie verdeeld. Ik ga hier kapot aan. Misschien heel egoïstisch, maar ik wil mijn kind niet hoeven delen! Ik wil zeker dat ze contact heeft met papa, Maar ik wil haar niet missen!
Onze relatie is denk ik kapot gegaan doordat hij heel erg psychisch ziek werd en ik er niet mee kan / kon omgaan. Liefde was er wel vanuit beide kanten. Geen vreemd gaan of iets dergelijks, wel allebei een andere levensfilosofie.
Het zijn 6 heftige maanden geweest, voor mij gecontroleerd door emoties. Dit heeft voor veel extra spanningen tussen mijn ex en mij gezorgd. Wat ik wel ervaar, ik ben weer mezelf geworden en heb thuis echt rust ipv spanningen. Maar ik mis het gezin! Ik mis mijn dochter als ze er niet is en voel me schuldig dat ik mijn dochter veilige omgeving van 1 gezin, 1 huis heb gebroken.

Mijn ex zit in therapie en wilt graag beter worden. Nu zit ik met de vraag... ergens zal ik offers moeten maken. Of mijn kind missen of bepaalde dingen van mijn ex accepteren ermee leren leven en wel mijn dochter een gezin kunnen bieden (en daarmee haar ook om me heen hebben).
Er bestaat misschien kunnen we zelfs wel weer verliefd worden op elkaar?!

Zonder mijn dochter had ik dit nooit overwogen, Maar zoals gezegd, ergens zal ik iets moeten opgeven. Is kiezen uit het kwade. Zou het heel gek zijn om op basis hiervan te kijken of we toch weer een gezin kunnen vormen?

Groetjes