Ik wil geen co ouderschap

Robbie001 schreef op 06-12-2021 om 22:57:

[..]

MamaE,

Als ik je met mijn bijdrage heb geraakt en pijn gedaan, dan spijt me dat. Dat was niet de bedoeling. Mijn reactie was om onderstaande:

Het is niet zo dat alle mensen met ASS, niet zouden kunnen opvoeden. Absoluut niet. dat label zegt ook helemaal niets over de vaardigheid die je zou missen als ouder. Het is zeker niet makkelijk. Dat heb ik uit ervaring gezien.

Maar mensen verschillen. Vele mensen verschuilen zich achter een label. Ik kan het niet, want ik heb ASS. Ik heb dyslexie. Ik was altijd bang om iets te schrijven. Ik kan ook nooit iets kort opschrijven. Maar ik heb mijzelf geleerd, het gewoon te doen en niet te zeuren en weg te kwijnen in zelf medelijden.

Dat is waarom ik denk dat blue kan zeuren wat hij wil. Maar hij heeft zichzelf lang geleden voorgenomen om tegen iedereen en alles te vechten. En misbruikt daarbij zijn labeltje. En passief agressief gedrag is bij uitstek een geschikt middel. Zodra hij in het nauw zit, gebruikt hij een passief agressief middel, of roept hij medelijden op met het argument 'Ik heb ASS en daarom kan ik er niks aan doen dat ik een zoals ik ben.

En ik denk dat een post als deze, misbruikt hij, om argumenten te verzamelen die hij kan misbruiken tegen zijn ex en zijn familie.

Nee hoor, je hebt me geen pijn gedaan. Het ging niet om één specifieke reactie maar in het algemeen de opvatting dat autisme een belemmering zou zijn voor goed ouderschap. Wat betreft de rest van jouw post ben ik het volkomen met je eens. Ja, er zijn vast mensen die door ASS geen goede ouder kunnen zijn. Dan kun je ofwel vooraf al bedenken dat je geen kinderen neemt of ze niet erkent als een ander beweert dat ze van jou zijn, zeker als je al zes jaar hebt geoefend. Ofwel je zoekt hulp op het moment dat je tegen problemen aanloopt ipv je gelijk door te drijven en tegen alles en iedereen te liegen, te bedriegen, te chanteren en tegen dingen aan te schoppen.

Ik kan erg slecht tegen mensen die zich verschuilen achter diagnoses. Het betekent dat sommige dingen voor jou extra zwaar zijn. Maar dat betekent niet dat je geen verantwoordelijkheden hoeft te dragen. Ik kan het niet want *label* is te makkelijk, zeker als het om kinderen gaat die van jou afhankelijk zijn. Door dingen te doen en aan te gaan leer je juist. Ook in het ouderschap. En dat geldt ook voor ouders zonder diagnose. Die leren gaandeweg ook dingen bij en worden met nieuwe situaties geconfronteerd. Alle kinderen hebben recht op liefdevolle ouders die van ze houden, voor ze zorgen, er zijn als het nodig is en hun ontwikkeling stimuleren. Je kunt dat je kind niet ontzeggen omdat je zelf te eigenwijs bent om hulp te vragen waar je als ouder vastloopt in je rol of omdat je denkt dat je diagnose een excuus is om die verantwoordelijkheid niet (geheel) aan te gaan en te nemen.

Ik heb mijn diagnose nog nooit misbruikt om me ergens achter te verschuilen. Er zijn zelfs bijzonder weinig mensen die er van weten. Dat komt deels doordat mijn ouders me dat als kind nooit verteld hebben, maar pas toen ik halverwege de twintig was. Daar kun je heel veel van vinden, maar daardoor werd ik wel altijd behandeld als 'normaal'.
Er waren geen uitzonderingen, aparte regels of speciale aanpak en ik denk dat me dat ergens ook wel een heel eind heeft gebracht qua socialisatie en het meedraaien in 'het systeem'. Ik vind het voor mijn werk of sport of iets dergelijks ook niet relevant om te melden. Beoordeel me op basis van wat ik doe en laat zien. Als er dingen niet goed gaan, om welke reden dan ook, dan zal ik daar mee aan de slag moeten, al dan niet met hulp van buitenaf.