Ik kan niet meer
Even van me af schrijven...want echt, ik kan niet meer.
Nog drie maanden tot mijn ex het huis uit moet zijn. Hij is actief aan het zoeken geloof ik, maar ja, de huidige woningmarkt werkt niet mee.
Ondertussen laat hij mij alles alleen doen (kinderen en huishouden), maar doet hij ook nog eens moeilijk over alles waarin overleg echt nodig is. De spanningen in huis zijn om te snijden, communicatie is minimaal en snauwerig, en hoe meer ik mijn grenzen aangeef, hoe bozer hij wordt.
Ik loop bij maatschappelijk werk en heb ze van de week gevraagd of het echt moet escaleren voordat we hulp krijgen.
Ik ben weer een paar keer in het weekend naar mijn moeder gegaan, maar dat heen en weer sjouwen met de spullen van mij en de kinderen breekt me ook echt op. Alles komt op mijn schouders. Ik ben van 's ochtends 6 tot 's avonds 22u in touw en heb geen enkel moment om te ontspannen. 's Nachts zijn de kinderen ook regelmatig wakker. Soms lukt het me om te vertrekken zonder de kinderen voordat ex zelf weg gaat, en dan heb ik wat uurtjes voor mezelf. Maar dat is niet structureel en veroorzaakt weer veel spanningen bij mij: lukt het wel of lukt het niet?
Vandaag heb ik een oproep geplaatst voor tijdelijke woonruimte, al is het maar een maand of zo. In het uiterste geval moet ik toch maar bij mijn moeder gaan zitten, dan zijn we in ieder geval uit de spanningen. Maar ik heb eerder met de kinderen bij haar gezeten, en dat was voor iedereen teveel. Ze is 70 en al 20 jaar alleen, plus de scheiding en al mijn emoties trekken ook een enorme wissel op haar waar ze dan nooit even afstand van kan nemen.
Het zijn maar drie maanden, maar zoals het nu gaat, is dat veel te lang.
En die comfortzone brokkelt vanzelf sowieso af meestal als kinderen in pubertijd komen, maar dat wil niet zeggen dat het zijn nut niet heeft gehad in kindertijd.
Even voor de duidelijkheid: die cocon waar ik het over heb, geldt voor nu. Een shelter in the storm, zeg maar. Op de langere termijn, als in: zodra ex uit huis is en hopelijk een eigen woning heeft, zie ik het net als Mija. Fijn als de kinderen er zijn, maar zeker ook fijn als ze bij hun vader zijn. Ik heb die momenten ook nodig.
En ik zie het ook niet als 'wij tegen de wereld'. Alleen zijn er zoveel spanningen dat ik heel erg de behoefte voel om met mijn kinderen te schuilen voor de storm. En die storm is niet hun vader, maar de spanningen.
'En die storm is niet hun vader, maar de spanningen.' Goed dat je dat onderscheid ziet, want dan kun je ook nadenken over wat je zelf kunt doen om die spanningen te verlichten. Alles wat begint met: 'als hij nou maar....' is niet bruikbaar. Je kunt ook beginnen met: wat biedt voor de kinderen ontspanning; of: hoe gaan andere mensen om met spanningen; of met humor; of nadenken: wat levert mij nu al die spanning op?
Tsjor
Hoe is het mevrouw Krul?
MRI schreef op 13-06-2022 om 18:52:
Hoe is het mevrouw Krul?
Lief dat je het vraagt. Het gaat wel. Ik ben nu weer bij mijn moeder sinds vanavond. De spanningen thuis liepen zodanig op, dat hij dreigde met geweld. Dus ik ben gegaan.
Ik ben voor nu vooral moe en verdrietig dat het zo ver heeft moeten komen. Ik zie ook wel dat hij net zo goed onwijs te lijden heeft. Niet dat ik hem daarmee verexcuseer of zo, hoor. Ik neem het hem kwalijk dat hij geen hulp zoekt of eens kritisch naar zijn eigen gedrag kijkt. En zo'n dreiging is echt over grenzen heen gaan. Maar ik zie ook wel dat hij ook wanhopig is, en eenzaam.
Overigens is de explosiviteit wederkerig hoor. Ik voel niet de neiging om hem fysiek aan te vallen, maar ik ben ook gewoon doodop en kan hem ook niet meer in mijn buurt verdragen. Dus ik ben ook snauwerig en kortaf.
MevrouwKrul schreef op 14-06-2022 om 23:10:
[..]
Lief dat je het vraagt. Het gaat wel. Ik ben nu weer bij mijn moeder sinds vanavond. De spanningen thuis liepen zodanig op, dat hij dreigde met geweld. Dus ik ben gegaan.
Ik ben voor nu vooral moe en verdrietig dat het zo ver heeft moeten komen. Ik zie ook wel dat hij net zo goed onwijs te lijden heeft. Niet dat ik hem daarmee verexcuseer of zo, hoor. Ik neem het hem kwalijk dat hij geen hulp zoekt of eens kritisch naar zijn eigen gedrag kijkt. En zo'n dreiging is echt over grenzen heen gaan. Maar ik zie ook wel dat hij ook wanhopig is, en eenzaam.
ach wat ontzettend naar voor iedereen. In de zomer zijn er misschien huisdieren oppas-adressen te krijgen? Ik zal nog eens kijken bij de site waar ik lid van ben, en dan in het zuiden van het land. Het zou zo maar een kleine vakantie kunnen zijn voor jou en de kinderen?
In ieder geval: heel veel sterkte, de tijd tikt door en over een paar maanden is alles anders.
Ik stuur je even een prive bericht
Ach wat rot mw Krul. Je zou hopen dat hij op een gegeven moment zichzelf bij elkaar grabbelt en zich op de toekomst richt. Verdrietig dat dat niet lukt en ronduit belachelijk dat hij dan jou met geweld gaat dreigen. Ik hoop dat het toch lukt om een beetje tot rust te komen bij je moeder en dat je ex bij zinnen komt en er een keer garen op de klos komt wat betreft woonruimte. Sterkte! Dit is een enorm taaie tijd.
Mija schreef op 15-06-2022 om 12:29:
Ach wat rot mw Krul. Je zou hopen dat hij op een gegeven moment zichzelf bij elkaar grabbelt en zich op de toekomst richt. Verdrietig dat dat niet lukt en ronduit belachelijk dat hij dan jou met geweld gaat dreigen. Ik hoop dat het toch lukt om een beetje tot rust te komen bij je moeder en dat je ex bij zinnen komt en er een keer garen op de klos komt wat betreft woonruimte. Sterkte! Dit is een enorm taaie tijd.
Volgens mij kan dat pas als je beiden niet meer zoveel met elkaar te maken hebt. Dat kan nu gewoon niet als je zelf niet wilde scheiden, tenminste: maar weinig mensen kunnen dat.
Suusje. schreef op 15-06-2022 om 12:42:
[..]
Volgens mij kan dat pas als je beiden niet meer zoveel met elkaar te maken hebt. Dat kan nu gewoon niet als je zelf niet wilde scheiden, tenminste: maar weinig mensen kunnen dat.
Ook als je degene bent die wel wil scheiden. Het is gewoon niet meer te doen. Allebei zijn we enorm getriggerd zodra we in elkaars energieveld zitten. Er gaat nu ook zoveel kapot voor de lange termijn.
Het ergste vind ik het voor de kinderen. De oudste is zo gevoelig, en zij draagt her verdriet van papa. Ik ben zo nerveus, dat ik bij het minste dingetje begin te schreeuwen. Dat ik ADHD heb, helpt ook echt niet.
Het moet gewoon NU stoppen, maar dat gaat dus niet. En dat is voor iedereen een zeer schadelijke situatie.
Suusje. schreef op 15-06-2022 om 12:42:
[..]
Volgens mij kan dat pas als je beiden niet meer zoveel met elkaar te maken hebt. Dat kan nu gewoon niet als je zelf niet wilde scheiden, tenminste: maar weinig mensen kunnen dat.
Niet willen scheiden is één. Maar niet accepteren dat de ander het wel wil en je ogen blijven sluiten en je blijven verzetten tegen de werkelijkheid dat er dingen moeten veranderen, vind ik toch wel wat anders. Om maar een rare vergelijking te maken: niemand wil kanker maar bijna iedereen zal de realiteit ervan onder ogen zien en zich laten behandelen. Deze man had misschien allang een tijdelijke noodoplossing kunnen vinden als hij niet zo in de weerstand zat, waardoor hij had kunnen beginnen zijn wonden te likken. Maar hij blijft zitten waar hij zit en gijzelt als het ware zichzelf en zijn gezin in zijn pijn. Dat is enorm triest omdat hij daarmee zoveel extra kapot maakt.
Ik begrijp heus dat de ex van mw Krul veel pijn heeft en hier niet voor heeft gekozen. Maar er komen in het leven vaker moeilijkheden en pijn op ons pad waarvoor we niet hebben gekozen. En dan gaan we er toch maar aanstaan. Dat ex-mijnh. Krul dat niet lijkt te doen, is niet zo’n goed teken voor zijn mentale gezondheid en weerbaarheid. Hij leeft inmiddels al langere tijd buiten de realiteit, lijkt wel. Maar goed, daar kan mw. Krul niets aan veranderen. De tijd zal het moeten uitwijzen, of hij op een constructieve manier vertrekt binnen de tijd die de rechter hem heeft gegeven. Ik hoop het voor alle betrokkenen.
"De tijd zal het moeten uitwijzen, of hij op een constructieve manier vertrekt binnen de tijd die de rechter hem heeft gegeven. Ik hoop het voor alle betrokkenen."
Ik ook. Maar ik zou mevrouw Krul evengoed aanraden om alvast wat geld opzij te leggen voor de slotenmaker om na zijn vertrek (hopelijk vrijwillig maar desnoods met behulp van "de sterke arm") onmiddellijk alle sloten te vervangen waarvan hij een sleutel heeft. Meteen doen, niet aankondigen, niet overleggen, en niet verontschuldigen.
Mogelijk is het weggegooid geld. Maar zie het als een verzekering, daarvan ben je ook blij als je hem niet nodig hebt, ook al betekent dat dat je eigenlijk premie hebt betaald voor niks.
En in dezelfde wantrouwende trant nog even doorgaand: breng persoonlijke spullen en belangrijke papieren alvast buiten de woning. Voor het geval dat ex rond de deadline ineens letterlijk of figuurlijk wild om zich heen gaat slaan.
Ik geloof wel dat mijn ex echt bezig is met zoeken. Ik denk ook dat juist dat de situatie verslechterd, omdat hij zich nu realiseert hoe moeilijk het is. Hij schetste laatst een beeld van de daklozenopvang waaruit ik opmaakt dat hij zich daar al in heeft verdiept.
Als ik jou was zou ik voorzichtig zijn met (te herkenbare) dingen op internet zetten, mogelijk is hij heel het internet aan het afstruinen naar oplossingen en mogelijkheden en komt hij ook hier terecht.
Jouw hele verhaal gevolgd hebbende en spiegelend naar het mijne kan het zijn dat hij een zogenaamde "nieuwe" dakloze wordt en van daaruit moet herstarten. In veel gemeenten is het maar matig geregeld en geen pretje maar ik vermoed toch altijd beter als onder een brug, enerzijds ben ik opgelucht dat hij deze mogelijkheid gevonden heeft al vind ik het toch ook wel beangstigend wat je schrijft. Hoe jij ermee om gaat vind ik bewondering waardig.