Ik ga kapot aan het wegblijven van mijn kinderen

Lekker advies Johan

Twee schuld inderdaad. Als je op dit moment al zo ver bent zou ik hulp zoeken. En niet alleen maar verklaringen voor het verhaal erop toepassen.

Geen een ouder heeft het recht om kinderen de andere ouder uit hun leven te bannen. Raken en schaden, pas op dat de kinderen niet gezegd wordt dat ze minder centjes hebben door papa.

Minder geld maakt niet minder gelukkig. Zeker niet als je dan wel van een ander vervelend probleem af bent. Maar daar gaat het niet om. Ging om dat de kinderen geen schade van dat ouders elkaar proberen te raken hebben.

Liefde voor je kinderen

Ik snap dat je vanuit je liefde voor je kinderen iets heel anders wil voor je kinderen en voor jezelf dan dit. Maar als dit het nou is, als je aanvaardt dat moeder is zoals ze is, wat wil je dan doen, vanuit je liefde voor je kinderen? Ik zou steeds op mijn netvlies proberen te houden wat mijn handelen, mijn energie in de situatie voor het leefklimaat van mijn kinderen betekent, of het helpend, verzachtend is of verhardend en verwarrend. Dat lijkt mij de enige manier om bij zinnen te blijven en me niet te verliezen in mijn woede. Maar hoe dan ook is het een hartverscheurende situatie. Heb jij een uitlaatklep? Een plek waar jij je frustratie kan ventileren? Dat lijkt me belangrijk.

Groet,
Jo Hanna

Vechtscheiding

Toch nog even terugkomend op de discussie over vechtscheidingen en de mogelijkheid om dat te voorkomen.
Mirjam: Pluis feit is dat vechtscheidingen gaan over zaken die je wel van te voren had kunnen weten.'
Maar terecht dat iedereen erop wijst dat vooraf gemaakte afspraken geen stand houden als er niet meer getrouwd wordt en alles in een ander perspectief komt te staan.
Een vechtscheiding voorkomen kan (deels) wel, maar dat zit volgens mij dan vooral in de procedure rond de scheiding. Bijvoorbeeld: genoeg tijd nemen voor de scheidingsmelding (dus zonder dat je concrete stappen zet). Ieder tijd gunnen om alle emoties te doorlopen en tot de conclusie te komen dat je niet in je eentje een relatie kunt volhouden. Je hoeft het niet eens te zijn met de redenen, als je maar begrijpt dat iemand die wil scheiden niet vastgebonden kan worden.
Daarna moet het besef indalen dat een scheiding fundamentele veranderingen met zich meebrengt. Nog voordat je afspraken maakt. De normale, menselijke reactie van verzet daartegen moet even tijd krijgen om om te slaan in realisme: het is niet anders, wat was zal niet blijven.
De derde stap is dan dat je afspraken gaat maken op basis van waar je allebei overeenkomsten over hebt: ieder wil het beste voor de kinderen, ieder wil een eigen leven kunnen voortzetten of herstarten, ieder wil dat op basis van een gevoelde rechtvaardigheid, ieder wil dat het liefste regelen zonder ruzie. Als je het daarover eens bent, dan pas kun je afspraken gaan maken.
Het is geen 100% garantie, maar bij vechtscheidingen zie je wel dat het vaak al snel in het begin mis gaat: de ruzie begint over de nieuwe liefde, terwijl nog niet geland is dat de oude liefde dus voorbij is; de verwachting is dat 'voor de kinderen' alles bij het oude kan blijven en die verwachting wordt een keiharde eis; de scheiding zelf wordt meer gezien als de afrekening van het verleden, in plaats van het begin van ieders verdere leven; het gevoel van rechtvaardigheid wordt in beton gegoten door dat te koppelen aan het belang van de kinderen; en uiteraard begint de ruzie niet bij jou, maar bij het gedrag van de ander, de gang naar de rechter (afgezien van de eerste formele regeling) wordt gezien als een krachtdadig optreden en vechten voor de recht, terwijl het eigenlijk een nederlaag is: je bent er niet uitgekomen, je hebt het niet gered.
Met het ouderschapsplan zijn er nieuwe redenen gekomen voor een vechtscheiding: mensen lijken te denken dat ze na een scheiding via de afspraken in het ouderschapsplan alsnog de ideale partner/ouder kunnen creëren die er tijdens het huwelijk niet was: iemand die met je overlegt, betrouwbaar is, zich aan afspraken houdt, aandacht heeft voor de kinderen, financieel zelfredzaam is etc. etc. Dat is niet zo. Na de scheiding is zij hetzelfde kreng en hij dezelfde schoft. Alleen hebben ze mogelijk nieuwe partners gevonden die daarmee beter om kunnen gaan.

Tsjor

De theorie is mooi

maar de praktijk is weerbarstig.
Als ik alles van te voren had geweten....
Dat weet je niet dus niet. En de goede intenties zijn er bij beiden. Maar wel bezien vanuit eigen perspectief.
Ik heb voor mijn relatie mijn stinkende best gedaan, maar het werkte niet. Ondanks mijn goede bedoelingen ook toen het minder ging (menig forum lid was het daar niet mee eens, terwijl ze mij nog in het echt hebben ontmoet) ben ik in een smerige vechtscheiding terecht gekomen. Iedereen die zegt dat daarvoor twee mensen nodig zijn moet zich eerst maar eens afvragen waarop die stellige uitspraak is gebaseerd!
Het is niet voor niks dat ik inmiddels meerdere keren heb geschreven dat je in de jungle beland. Als het gaat om de dingen die er werkelijk toe doen in het leven dan blijkt opeens elke vorm van redelijkheid en fatsoen te verdwijnen.
Sorry Tsjor, ik vind jouw verhaal veel te theoretisch, ook al zie ik dat jij veel oprechter bent dan menig eerdere schrijver in deze draad.

Procentueel

Het merendeel van de vechtscheidingen ontstaan omdat er een psychische of psychiatrische problematiek speelt of een verslaving bij een van beide ex echtlieden, of als er sprake is van lichamelijk of psychisch geweld.
Dat maakt het dat het voorkomen van een vechtscheiding heel lastig is.

Niet helemaal

Brave Hendrik, ik beschrijf het als theorie, maar het is wel mijn praktische ervaring. Zo he ik het proces doorlopen. Onder begeleiding van een goede advocaatmediator. En na het lezen van het boek samen getrouwd, samen gescheiden van Hoefnagels. Het is alweer lang geleden allemaal, maar het heeft niets aan actualiteit ingeboet.
Dat het vaak niet zo gaat besef ik heel goed. Soms doordat er geen goede begeleiding is, wel een mediator, maar dan iemand die niets weet van de juridische kanten en vooral gaat over de emotionele aspecten; of wel een advocaat, maar dan iemand die niets weet van het proces rond de scheiding; soms doordat juist vrienden en familie zich ermee gaan bemoeien om een van de twee te 'ondersteunen'; soms doordat mensen de scheiding zelf niet serieus nemen, bijvoorbeeld als ze ervan uitgaan dat je na de scheiding met elkaar moet kunnen overleggen over de kinderen, of dat mensen zich dan gaan houden aan afspraken.
Het is dus gelukkig geen theorie, maar ik zie ook wel dat het te vaak geen praktijk is en als je eenmaal in een vechtscheiding bent beland, dat dan de weg terug bijna onmogelijk is. Veel hangt af van het moment rond de scheiding.

Tsjor

Doenja

Maar veel vechtscheidingen kennen ook het fenomeen, dat een van de partijen daarna een nieuwe relatie opbouwt, waarin de psychische of psychiatrische problematiek niet meer speelt, of anders opgevangen wordt of zoiets.

Tsjor

tsjor

"Maar veel vechtscheidingen kennen ook het fenomeen, dat een van de partijen daarna een nieuwe relatie opbouwt, waarin de psychische of psychiatrische problematiek niet meer speelt, of anders opgevangen wordt of zoiets."

Hoe weet je dat? Link?

Link

Op https://www.huiselijkgeweld.nl/vechtscheiding gaat men vooral in op de positie van het kind (die zijn nl. echt de slachtoffers) en somt men de risicoverhogende factoren voor het belanden in een vechtscheiding op.

Ik citeer even:

“ Risicofactoren: wie heeft meer kans om slachtoffer te zijn?
Ieder kind met scheidende ouders heeft kans om in een conflictscheiding terecht te komen en hierdoor klachten te ontwikkelen. Toch zijn er enkele risico’s te benoemen op het ontwikkelen van problemen bij kinderen in een scheidingssituatie.

Het voorkomen van eerder en/of ander geweld en kindermishandeling.
Verslaving of psychische of psychiatrische problematiek bij (een van) de scheidende ouders.
Psychisch geweld in het gezin, in het bijzonder psychologische oorlogsvoering tussen de ouders; ernstige en langdurige ouderlijke conflicten.
Als het kind een slechte band heeft met (een van) de ouder(s) of stiefouder(s).
Veranderingen zoals verhuizing, schoolverandering en nieuwe partners.
Financiële problemen (in het algemeen achteruitgang in SES en in het bijzonder als er sprake is van armoede) “

Het idee dat het gaat over twee personen die blijven vechten lees ik hier niet terug.

Ik distantieer mij hier nadrukkelijk van!

Doenja,
Ik weet niet wat jij probeert duidelijk te maken, maar je gooit een link over de schutting naar een factsheet dat tot doel heeft te helpen bij het signaleren van specifiek typen geweld, mishandeling, misbruik, verwaarlozing en/of uitbuiting.

In mijn situatie is nooit sprake geweest van fysiek geweld naar mijn kinderen!

Anders

Brave Hendrik, deze link laat zien dat vechtscheidingen en ouderverstoting zelden op zichzelf staan. Vaak is er dan al sprake van voornoemde feiten zoals n psychische problematiek. De verstotende ouder is dan bijv. door de psychische stoornis niet is staat om de scheiding op normale wijze te verweken. Hierdoor werkt die ouder er hard aan om de andere ouder buiten beeld te krijgen.
Ik probeer zeker niet te vertellen dat jij je kinderen mishandelt! Vaak zie je de mishandelende ouder alles uit de kast trekken om maar te bewijzen dat de andere ouder de kwade is. Met als resultaat ouderverstoting. De kinderen worden meegetrokken in dit verhaal en gaan langzaamaan geloven dat de verstoten ouder de kwade is.
Herken jij in de moeder van je kinderen een van de risico factoren?
Als verstoten ouder in een vechtscheiding sta je vaak machteloos en alleen. De omgeving denkt dat jij wat fout hebt gedaan. Maar meestal is het andersom: de verstotende ouder doet er alles aan om jou de zwarte piet toe te spelen. En in je wanhoop en woede denkt de buitenwereld te zien dat er inderdaad iets mis met je is. Heel frustrerend allemaal. En dit overkomt echt niet alleen mannen. Er zijn ook genoeg vrouwen die hun kinderen na de scheiding (bijna) niet zien omdat de vader de kinderen tegen de moeder opzet.

Ik reageerde vooral op Tsjor die aangeeft dat je niet in een vechtscheiding belandt als je maar de juiste stappen onderneemt. Dat zij geen vechtscheiding had kwam misschien vooral omdat haar ex geen psychische problemen had, er geen lichamelijk of psychisch geweld was, geen verslaving speelde of financiele problemen. Spelen dit soort zaken bij je ex? Dan is t misschien de oorzaak van je problematiek. Helaas kan ik je niet snel n oplossing geven, maar soms geeft t al rust de oorzaak te weten.

Niet gezegd

' Ik reageerde vooral op Tsjor die aangeeft dat je niet in een vechtscheiding belandt als je maar de juiste stappen onderneemt. ' Je mag daarop reageren, alleen heb ik dat niet gezegd. En over mijn ex heb ik volgens mij al helemaal nooit iets gezegd.
Het is wel mijn ervaring dat een goede scheiidng kan, maar ik weet ook dat er heel veel momenten en redenen zijn geweest om er een vechtscheiding van te maken. Dat voorkomen is niet vanzelfsprekend en ook niet gemakkelijk.
Ik heb veel te danken aan een boek (al vaak genoemd) en een hele goede advocaat-mediator (al vaak genoemd.)
Terugluisterend en lezen bij veel verhalen is inderdaad het niet goed verwerkt hebben van de scheiding een van de oorzaken van een vechtscheiding, maar dat niet goed verwerkt hebben heeft oorzaken. Deels is het wellicht mogelijk om die oorzaken te voorkomen door een zorgvuldige procedure. Maar er zijn ook mensen met psychische problemen waarmee geen land te bezeilen is, die zelfs gevaarlijk zijn, of zo wanhopig dat ze dramatische dingen doen.

Tsjor