Ik ga kapot aan het wegblijven van mijn kinderen

M. Lavell

Dat is heel mooi dat jullie dat 33 jaar geleden zo helder hebben be- en afgesproken. Jullie kinderen zullen dan nu wel volwassen zijn, dus dan heb je zo wie zo geen (of minder) gedoe en geregel in geval van een scheiding. Maar stel nou he, dat 21 jaar geleden je man ineens de benen had genomen. Met de noorderzon vertrokken of met de een of andere jongere Truus zonder kinderen en gedoe 'voor zichzelf had gekozen'. Hoe denk je dat een scheiding er dan uitgezien zou hebben? Of als hij ervoor had gekozen jou dwars te zitten, zoals met toestemming geven voor een ID-bewijs zoals in een ander draadje hier?

Dat je van tevoren van alles bespreekt en op papier zet, is geen garantie dat het ook allemaal zo zal gaan. Bij een huwelijk zet je ook je handtekening onder je trouwbelofte 'tot de dood ons scheid' en 'in voor- en tegenspoed'. Toch gaat het best vaak mis.
Ik vind het nogal naïef als je denkt iedereen altijd zijn/haar afspraken nakomt, en ik vind het nogal aanmatigend om tegen anderen te zeggen dat ze er dan maar van tevoren over na hadden moeten denken. Helaas is het leven niet maakbaar, zijn mensen lang niet altijd redelijk en is redelijk ook nog eens een subjectief begrip. En dan heb je ook nog eens de mogelijkheid dat zaken dan wel besproken zijn, maar toch anders geïnterpreteerd. Dan is er niet eens opzet in het spel, maar zit je wel tegenover elkaar.

Zo begint het

Fransien "Bij veel vechtscheidingen zie ik dat de een de ander uit het leven van de kinderen wil wissen."
Inderdaad. Maar de (meestal) vrouwen die dat zo willen denken daar niet pas zo over al ze gaan scheiden. Scheiden staat wellicht helemaal niet als mogelijkheid in hun balboekje, maar als het er al van komt dan vinden ze dat de kinderen bij moeder moeten blijven.
Je kunt het daar vooraf over hebben.
Pluis "Maar stel nou he, dat 21 jaar geleden je man ineens de benen had genomen."
Wij hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Toen er kinderen waren bewoonden we _dus_ een huis dat eenvoudig te bewonen was voor mij met mijn nieuwe Tarzan of hij met zijn nieuwe Truus, zonder dat de kinderen daar last van zouden hebben.
Een hekje in de tuin.
"Of als hij ervoor had gekozen jou dwars te zitten, zoals met toestemming geven voor een ID-bewijs"
wat een toonbeeld van kinderachtig gedrag is en bovendien eenvoudig te omzeilen. Maar onze kinderen hadden vanaf geboorte al ieder een eigen paspoort. Mijn man heeft bovendien nooit het waanbeeld gehad dat hij als man het hoofd was van het gezin en dus over dit soort dingen een veto kon uitspreken.
We hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Was hij die mening wel toegedaan, dan waren er tussen ons geen kinderen geweest.
Pluis "Bij een huwelijk zet je ook je handtekening onder je trouwbelofte 'tot de dood ons scheid"
Welnee. Dat heb ik nooit gedaan. Volgens mij staat dat ook helemaal nergens dus teken je er ook niet voor.
Een vechtscheiding begint met dit soort misverstanden. Het is beter om die voor het huwelijk uit de weg te ruimen. Kun je daar maar alvast geen ruzie meer over krijgen.

Maakbare wereld

M Lavell, je denkt duidelijk dat het leven en de wereld maakbaar zijn. Prijs jezelf maar heel gelukkig dat het allemaal goed verlopen is, volgens jouw regels en wensen. En sla jezelf maar op de borst over hoe goed jij/jullie het allemaal geregeld hebben, en verbaas je maar flink over al die sneue tiepes die dat niet kunnen of het intellect niet hebben om er van tevoren goed over na te denken. Ik hoop oprecht voor je dat je je wereldbeeld nooit bij zult hoeven stellen.

Vooral deze zinnen...

"Wij hebben het daarover gehad voordat er kinderen kwamen. Toen er kinderen waren bewoonden we _dus_ een huis dat eenvoudig te bewonen was voor mij met mijn nieuwe Tarzan of hij met zijn nieuwe Truus, zonder dat de kinderen daar last van zouden hebben."

Alsof kinderen geen last hebben van een scheiding als hun vader of moeder zonder problemen het ouderlijk huis kan bekostigen. Je gaat echt totaal aan het punt voorbij dat mensen zich soms niet houden aan de afspraken die ze hebben gemaakt, er ruzies ontstaan over dingen die van tevoren zijn besproken, dat er verschillen van inzicht ontstaan, mensen gewoon egoïstisch blijken te zijn. En dan heb je ook nog zaken die buiten je invloed liggen zoals ziekte, het verlies van inkomsten en dat soort dingen. En die hebben ook invloed op relaties.

oei Miriam,

Ik val hier ook wel over. Wij hebben ook heel veel dingen van te voren afgesproken ej besproken. Mijn (inmiddels ex) man was in zijn uitspraken en daden ook heel lang de perfecte man (je gaat immers niet voor niets trouwen ) we waren het over alles eens.
We hadden ook vrienden die op een gegeven moment gingen scheiden, nou wij doen dat niet zeiden we. En wij hadden ook commentaar over die vrienden, dingen waarvan we zeiden 'dat dóe je toch niet' ...
Ik noem 2 voorbeelden: een kennis ging scheiden en papa keek niet meer naar zijn eigen zoon om, maar ging wél kijken bij het voetballen van de zoon van zijn vriendin. Ander voorbeeld, mijn ex zei, poeh al die sukkels gaan alleen pas weg bij hun vrouw zodra ze een ander hebben, als je een echte vent bent, en een huwelijk werkt niet meer dan ga je éérst weg, en niet wachten tot je een ander hebt gevonden.
Je kunt vast raden waarom ik deze voorbeelden noem, dit is namelijk hetgeen wat mijn ex-man gedaan heeft, terwijl hij echt heel vaak dit soort dingen verwierp en afschuwelijk vond.
Dus ja, ik vind het fijn voor je dat jouw huwelijk goed loopt en je man geen leugenaar is gebleken, die van mij wel helaas.
Hij mag de kinderen zien zo vaak hij wil, helaas heeft hij er geen interesse in, kinderen zijn zwaar teleurgesteld in hem. (en ik ook)

Dramatiseren helpt niet

Jullie worden het niet met me eens want jullie vinden dat ruzie maken erbij hoort en jullie willen vooral niet dat alle ruzie die er al geweest is zo nutteloos en zinloos blijkt te zijn.
Maar ondertussen.
Die ruzies gaan in essentie over meningsverschillen die er voor en tijdens het huwelijk ook al waren. Opvattingen over man- vrouw verhoudingen en wie die kinderen heeft/krijgt. Vechtscheidingen zijn niet zelden wraakoefeningen op overtredingen van verwachtingen. Over eeuwige trouw. Over financiele verantwoordelijkheden. Over "huwelijkse plichten" in bed.
Het is niet verstandig om te trouwen met iemand als je het op die punten niet eens bent.

Pluis, afspraken en verwachtingen zijn maakbaar en veranderbaar. Daarmee zijn wraakoefeningen vermijdbaar.

Koffiekop, kinderen hebben last van de letterlijke afstand die er tussen vader en moeder is. Mijn man en ik waren en zijn het daarover eens. We hebben dus een huis gekocht waar scheiden zonder afstand scheppen mogelijk was.
En ja, geld speelt een rol bij geluk en voorspoed. Maar in essentie gaat het over fundamentele waarde. Een alternatief voor het beperken van de afstand na een scheiding is birdsnesting. Ik denk dat man in ik daarop hadden ingezet als we niet zelf hadden kunnen kopen.

Maar goed, de kern is niet de vorm van de oplossing, maar dat je het in essentie met elkaar eens bent over basale waarden.

Ik denk dat heel veel stellen die waarden helemaal niet bespreken en erger nog hun eigen waarden als vanzelfsprekend en algemeen geldend aannemen.
Dan kom je van een koude kermis thuis.

Heeft iemand van jullie voor het huwelijk en of voor het krijgen van kinderen met de ex partner besproken hoe een eventuele scheiding eruit zou zien?

Het gaat er in bovenstaande voorbeelden over dat hoewel de persoon tijdens het huwelijk altijd X zei aan het eind daar van toch iets heel anders blijkt te doen. (kan man of vrouw zijn)

Wij hebben ze net als jullie van te voren wel besproken maar ook bij ons zijn er dingen waar mijn ex toch heel andere dingen gedaan heeft dan wij vooraf afgesproken hadden en dat zelfs vastgelegd hadden.

Jij kan het je duidelijk niet voorstellen, toch gebeurt het in veel gevallen wel bij een scheiding. Ik hoop dat het je niet overkomt, maar garanties heb je niet in het leven.

op de borst slaan

Ach ik heb zo meegemaakt toen ik zelf met een ex te maken kreeg die echt zo lullig deed zodra hij een nieuwe relatie had: de dames op het schoolplein die het zo anders zouden aan pakken, die 'waar twee vechten hebben er twee schuld' uitwasemden als ze mijn verbijstering hoorden over de daden van die ex. Die altijd de wijste zouden zijn en zich bij voorbaat al op de borst sloegen dat zíj geen vechtscheiding ooit zouden krijgen.
Totdat ze zelf gingen scheiden: oh wat een &*()%^zak was hun ex en ja en natuurlijk konden zij het gedrag van hun ex niet pikken want het was zó abject. Nee nu begrepen ze me wel: je denkt binnen een relatie dat je altijd wel vrienden zal blijven maar hebt geen idee hoe een ander kan omkeren als een blad aan een boom na een echtscheiding. Echt geen idee

Wel blijven praten hoor

Onze berichten hadden zich gekruist maar dan nog:
Ik kan me alles voorstellen want het komt in hordes langs, maar dat wil niet zeggen dat een vechtscheiding een lot is dat een ieder van ons kan treffen en waar je verder niks aan kunt doen.
Scheiden kan iedereen overkomen maar daar oeverloos over vechten kan echt alleen maar als er twee partijen zijn die dat vol blijven houden.
Dat begint al met "beloftes" die niet waar te maken zijn. Eeuwige trouw bijvoorbeeld.
Of beweringen als deze "Ander voorbeeld, mijn ex zei, poeh al die sukkels gaan alleen pas weg bij hun vrouw zodra ze een ander hebben, als je een echte vent bent, en een huwelijk werkt niet meer dan ga je éérst weg, en niet wachten tot je een ander hebt gevonden." Waarmee de mogelijkheid dat je een ander vindt in een goed of overigens best acceptabel huwelijk, volkomen genegeerd is.
Dat is deze man waarschijnlijk overkomen.
En dan zegt Renate "Dus ja, ik vind het fijn voor je dat jouw huwelijk goed loopt en je man geen leugenaar is gebleken, die van mij wel helaas."
Kijk. Daar gaan de verwijten al. Leugenaar zegt ze. Romanticus is misschien beter op zijn plaats.

Niet de norm

Marga, vechtscheiden is niet de norm.
Gewoon scheiden kan ook.

Nogmaals M Lavell

Mensen en situaties veranderen. Een man of vrouw kan nog zoveel afspreken en nog zoveel overeenstemming hebben met partner, ze kunnen het nog zo eens zijn met elkaar over normen en waarden en de opvoeding van de kinderen, als de situatie verandert, verandert ook echt, heus, vaak hoe mensen tegen die afspraken aankijken.

Ik vind het onvoorstelbaar dat jij je dat niet voor kunt stellen. Mensen die verliefd zijn, zien de dingen niet meer scherp. Die doen hele rare, uiterst egoïstische dingen. En nee, ik ben niet gescheiden. Maar ik zie het genoeg om me heen en ik lees het ook genoeg hier op OO. Man en ik bleken op een dag heel verschillend aan te kijken tegen een afspraak die we hadden gemaakt. We waren beiden overtuigd van ons gelijk, de afspraak was volgens beiden heel helder maar man bleek er diagonaal anders tegenaan te kijken als ik. Zijn intentie was heel anders dan de mijne, en omdat we allebei onze uitleg zo ontzettend logisch en voordehandliggend vonden, hebben we gewoon jaren langs elkaar heen gepraat. Dat kan ook nog. En als zo'n verschil van inzicht boven komt tijdens een scheiding kan het zomaar ineens een strijdpunt worden.

net zo iets als opvoeden:

scheiden: je hebt van te voren alle mogelijke ideeën erover. En het is ook goed om die te hebben, dat is je Noorden. Maar de praktijk kan helemaal anders uitpakken, ook al heb je beiden nog zulke goede bedoelingen van de voren. En ook heb je zaken doorgesproken (bij ons wel). Veel dingen weet je gewoon niet totdat je het meemaakt.
En net zo als het met een korreltje zout te nemen is als mensen zonder kinderen je gaan vertellen hoe zij het wel zouden aanpakken, is ook de vaste overtuiging dat zij het helemaal anders zouden door mensen die nog getrouwd zijn, wellicht aan voortschrijdend inzicht ingegeven door de praktijk onderhevig. (ai dat is wel een hele erge tangconstructie)

Niet de norm

nee, maar jij doet alsof het mogelijk is dat een scheiding op een vechtscheiding uitdraait. En wij beweren dat je er soms gewoon bij staat en ernaar kijkt. Dat er ex-partners zijn die willens en wetens hun ex kapot willen maken, ze het licht in de ogen niet gunnen, ze de kinderen niet gunnen. Waarbij ze er totaal aan voorbij gaan dat ze dan dus eigenlijk hun kinderen de andere ouder ontnemen. Maar daar zijn ze blind voor. Dát soort mensen, daar kun je niet 'gewoon' van scheiden. Echt niet.

En nu weer terug naar Hendrik graag. En hoe hij kan leren zijn verdriet te handelen en geduld te oefenen tot zijn kinderen oud en wijs genoeg zijn om te zien wat er is gebeurd.
Ik heb zelf helaas geen idee. Ik zou ook kapot gaan.

Sprookjes

Pluis feit is dat vechtscheidingen gaan over zaken die je wel van te voren had kunnen weten. Bijvoorbeeld over de vraag of er iets als eeuwige trouw bestaat.
Heel veel draadjes op dit forum gaan over boze vrouwen die zich juist op dat punt bedrogen voelen, terwijl ze feitelijk zichzelf al die tijd bedrogen hebben met het koesteren van een sprookje dat nu eenmaal geen werkelijkheid wordt.
Precies zoals heel veel mannen zichzelf bedriegen door te denken dat zij het voor het zeggen hebben (het hoofd van het gezin zijn) of vrouwen die menen dat zij het meeste recht op de kinderen hebben.
"Mensen die verliefd zijn, zien de dingen niet meer scherp"
Dat lijkt me ook een sprookje.
Het is in ieder geval geen excuus.

Miriam

De vader van mijn kinderen en ik heb dat wel gedaan 33 jaar geleden.=

Knap hoor dat jullie zo'n leven op voorbedachte rade kunnen leiden. Wij hebben vorige maand de 34 jaar onder een dak bereikt, maar volslagen planloos. Maar zijn jullie nu nog bij elkaar uit principe, of gewoon omdat je dat op prijs stelt? Of uit plichtgevoel? Uit principe bij elkaar blijven kan niet iedereen opbrengen. Het geeft namelijk geen garantie voor een tevreden en gelukkig bestaan. Bij elkaar blijven uit plichtsbesef is uiteindelijk ook niet gezond, maar komt nog steeds veel voor. Tenzij bij elkaar blijven niet letterlijk genomen moet worden. Als je wel getrouwd bent maar gescheiden woont bijvoorbeeld. Dat is voor veel mensen een te kostbare overlevingstaktiek. Dus toch maar echt scheiden, ook al stond dat niet in je planning. Uiteraard kalm en beheerst zolang iedereen dat op kan brengen. Dat beslist je helaas niet alleen of automatisch nog steeds in goed overleg.

Vechtscheiding

'Scheiden kan iedereen overkomen maar daar oeverloos over vechten kan echt alleen maar als er twee partijen zijn die dat vol blijven houden.'

Dat klopt. Als 1 van de 2 zich gewoon neerlegt bij de eisen van de ander, heb je geen vechtscheiding. Loop je wel het risico dat je je kinderen nooit meer ziet, maar goed. Je hebt in ieder geval géén vechtscheiding 😈

Dat is onzin

Knurf "Dat klopt. Als 1 van de 2 zich gewoon neerlegt bij de eisen van de ander, heb je geen vechtscheiding. Loop je wel het risico dat je je kinderen nooit meer ziet,."
Welnee. Als je er werkelijk samen niet uitkomt dan is er altijd nog de rechter. Een oordeel aan de rechter vragen, net als een mening aan een mediator vragen, kan ook zonder te vechten.

Het gaat om het verleggen van de focus van "hoe krijg ik mijn zin" naar "hoe kom ik, komen we, hier zonder vechten uit"

Miriam

Ik vrees dat je je nu begeeft op het terrein van 'de beste stuurlui staan aan wal' en/of 'schoenmaker hou je bij je leest'. Ik vind het nogal zelfgenoegzaam om vanuit jouw situatie (hoe die ook is) de kunst van een kalme echtscheiding uit te leggen.

Miriam

De gang naar de rechter wordt in het normale spraakgebruik uitgelegd als vechten. En dan moet je nog maar afwachten of de andere partij zich aan de uitspraak houdt.

Ja hoor

Kaaskopje "Maar zijn jullie nu nog bij elkaar uit principe, of gewoon omdat je dat op prijs stelt?"
Even tot tien tellen. Pffff
Kaaskopje je hebt een bijzonder talent om je normatieve oordelen en persoonlijke meningen over personen te larderen met je eigen bekrompen inzichten en dit alles in je berichten te verweven. Je past daarbij steevast een techniek toe die niet zo netjes is: je gebruikt informatie over personen die uit andere draadjes komt.
Ik vind het een achterbakse manier van discussiëren.

Maar vooruit, toch antwoord op je vraag.

Ja, wij zijn nog bij elkaar. Dat besluit voert niet terug op de huwelijkse ceremonie van 33 jaar geleden, of onze eerste kus van 39 jaar geleden, maar op het antwoord op die vraag:willen we nog bij elkaar zijn? Een vraag die we ons met enige regelmaat stellen, zeker als er dingen veranderen in het leven.

We proberen bij het zoeken naar een antwoord de consessies die gedaan moeten worden altijd evenredig te verdelen. Dat betekent niet dat ieder hetzelfde krijgt (uitgedrukt in geld of tijd) maar wel dat met ieders wensen en noden voldoende rekening gehouden wordt.

Op die manier zal er geen sprake zijn van bij elkaar blijven uit principe of opofferingsgezindheid of plichtsgevoel. Dat zijn allemaal waarden die de tand des tijds niet kunnen doorstaan. Het draait om vertrouwen en op dat punt hebben wij tussen ons 39 jaar voorsprong.

Er is wel een andere manier van "bij elkaar" ontstaan dan kennelijk in jouw normatieve kader past.

Dat vind ik niet zo erg. Ik vind het vooral fijn dat wij onze kinderen een manier van vertrouwen kunnen voorleven waar zij een voorbeeld aan kunnen hebben voor hun gezamenlijke toekomst ook wat aan kunnen hebben.

Dat heb je mis

Fransien "De gang naar de rechter wordt in het normale spraakgebruik uitgelegd als vechten."
Nee. Voor elke scheiding moet je naar de rechter. Niet elke scheiding staat te boek als een vechtscheiding.

Miriam

Ik bedoelde de gang naar de rechter nadat de uitspraak al was geweest, ofwel om aanpassing van de regelingen ofwel voor afdwinging.

Niet altijd

'Het gaat om het verleggen van de focus van "hoe krijg ik mijn zin" naar "hoe kom ik, komen we, hier zonder vechten uit"'

Niet altijd. Mijn zus was vastbesloten haar ex uit het leven van hun kind te bannen. Er viel niet te overleggen. De rechter heeft meerdere (!) keren mijn zus in het ongelijk gesteld. Dan startte ze een half jaar later gewoon weer een nieuwe rechtszaak. Begon het moddergooien weer van voren af aan. Doodmoe werden haar ex en hun kind ervan.
Voor een vechtscheiding heb je echt maar 1 persoon nodig.

Ben niet getrouwd ooit

Maar overal lees ik vechtscheiding. Tuurlijk zijn er ook andere termen voor als er gevochten wordt om een kind.

Fijn te lezen dat er nog steeds mensen zijn die nooit scheiden en nooit ergens niet uit komen.

Volgens mij gaat de discussie over alles behalve goeie tips voor Hendrik. Die wel degelijk aan lotgenoten iets zou kunnen hebben maar hij is al afgehaakt.

Ik zou hem een goeie hulpverlener gunnen waarmee hij zelf verder kan en tips krijgt ondanks alles zijn verdriet te verwerken. En soms is er gewoon geen oplossing. dat accepteren is echt moeilijk (maar er bestaan ook mensen die hun leven wel verder gaat)

PAS

' En soms is er gewoon geen oplossing. dat accepteren is echt moeilijk (maar er bestaan ook mensen die hun leven wel verder gaat)'
Uit de verhalen van mensen die hun kinderen na een scheiding nooit meer zien begrijp ik juist, dat het verdriet enorm groot is en niet minder wordt. Anders dan bij overlijden blijft er elke dag een waakvlammetje hoop zitten, dat heel graag opflikkert; en anders dan bij overlijden is de keuze om ' gewoon' verder te leven alsof de kinderen er niet zijn een pijnlijke keuze, omdat het dan lijkt alsof je ze bij leven al afgezworen hebt. Iets wat je juist niet wil doen. Je wil heel graag duidelijk maken dat je er wel bent voor ze.
Het leven gaat wel verder, maar dat is een beetje de ogenschijnlijke buitenkant. Van binnen wacht alles op het moment, waarop je de kinderen weer in de ogen kunt kijken.

Tsjor

Brave Hendrik

Wellicht was het beter geweest als je jezelf Hendrika had genoemd en overal waar ' zij' staat ' hij' had geschreven. Ik denk dat sommige forumlezers je dan zouden herkennen als iemand met dezelfde ervaring en dan zou je wellicht wat andere reacties hebben gekregen.
Voorlopig kun je niet meer doen dan bedenken en bekijken op welke wijze je de kinderen zo goed mogelijk kunt ondersteunen in de omgang met hun moeilijke moeder. Het kan zijn dat je op sommige punten (bijvoorbeeld opeisen van ' tijd) dan een stapje terug moet doen en dat je op andere punten juist weer meer voor hen kunt betekenen, bijvoorbeeld als ze zich ooit wat losser willen maken van hun moeder.
In elk geval zou jij dan zover moeten zijn dat je het conflict en de narigheid tussen moeder en jou achter je hebt gelaten, dat het voor jou van geen belang meer is, dat je niet meer vanuit emoties die te maken hebben met je ex gaat reageren naar de kinderen toe. Dat is een hele grote stap, maar daar kun je nu zelf aan werken, daar heb je niemand voor nodig.

Tsjor

Ja dat bedoelde ik ook Tsjor

Ik vond het namelijk ook heel erg zielig overkomen. Wat ook begrijpelijk is. En de reactie van bij de pakken neer gaan zitten, Kom op, dat de reactie van hendrik overkomt dat hij aan de grond zit. Het is gewoon jammer dat de een (mede via de kids) de ander zo ver krijgt dat ie wil emigreren.
Maar dat lijkt mij geen oplossing voor het verdriet. ook op de noordpool heb je verdriet en mis je de kinderen.

Wat ik tussen haakjes zette was juist om de ene die dat wel kan niet over te slaan.

Lijkt mij ook heel erg als je kinderen je niet meer willen zien om wat de "verzorgende ouder" ze allemaal heeft ingefluisterd. Over twintig jaar komen ze er achter dat vaak de vader ze toch wel had willen zien en dat de vaak moeder zoveel slechts heeft verteld. Nog erger over vader mocht niet worden gesproken of naar gevraagd.

Ik zag hier eerder een reactie met een tip om te zeggen dat je altijd van ze zult houden en altijd contact kunt zoeken, dat ze op het hart te drukken.

Hendrik heeft nog wel contact, ik zou elk moment dat er is dan ook maar pakken. Hoe kl*te ook dat het niet leuk is zoals gezegd.

Misschien had ik moeten zeggen

Om mee om te gaan of afleiding te zoeken. Niet dat het verdriet minder wordt maar zou hem wel steun gunnen waar hij weer energie uit haalt en niet alleen wat hier meehuilen werd genoemd.

En voor mij is het niet geslachtsafhankelijk wie het is.

Ouderverstoting nog niet strafbaar in Nederland

Lees mijn artikel eens over MIJN VERSCHEURDE KINDEREN.
Jouw verhaal is zeer herkenbaar. Ik maak het zelfde mee en ik begrijp heel goed dat je een dag van slag bent als je kinderen toch opeens af zeggen.
Mijn advies is om haar financieel te raken. Alle beschuldigingen van haar of van je kinderen zijn gevoed en kloppen vaak niet. Voel je niet schuldig en heb vertrouwen dat je kinderen ook gaan inzien dat het niet gaat om het zoeken naar schuldigen, maar dat iedereen verder moet met zijn of haar leven. Blijf er over praten en laat je niet beïnvloeden door mensen op dit forum.

Mensen zijn zo hard en zoeken naar 1 schuldige. Het gaat niet eens om de schuld. Een huwelijk kan gewoon 'op' zijn en daar zijn ook 2 partijen voor nodig.