Herkent u ouderverstoting?

Ja tuurlijk! Omdat ik benieuwd ben of ouders, zonder professional te zijn, wel weten wat ouderverstoting is en hoe zich dat toont.... Punt is namelijk dat ouderverstoting nooit door professionals wordt waargenomen als zij daar niet op attent gemaakt worden. Als het aan pathogene ouders ligt, bestaat ouderverstoting niet eens.

Ik begrijp niet helemaal waar dit naar toe gaat en ervaar dit niet als heel prettig. En al helemaal niet van een beheerder van een forum... Waarom deze vijandelijkheid?

Een forum is om een discussie te starten, om wederzijdse inzichten te bespreken, om vragen aan elkaar te stellen....  Ik doe dat en ben benieuwd naar de manieren waarop mensen, ouders dit zelf wellicht zouden herkennen en of deze gedragstoornis ook werkelijk herkent wordt.
En je hebt gelijk, ik ben geen gewone ouder, die een puber heeft, die ze niet los willen laten en waarbij de puber zich dus gaat losvechten.... of een ouder die zich af vraagt hoe ik mijn kinderen achter een schermpje vandaan kan krijgen..... Dat klopt.. Ik zou een moord voor die "problemen" doen.... Ik ben een ouder die zijn kinderen al vier jaar niet gezien heeft zonder enige notie waarom.... En nee... daar heb je gelijk in, dat is inderdaad niet gewoon.

Ik kan het niemand, daarmee ook jou, kwalijk nemen dat men geen enkel idee heeft wat je doormaakt en hoe het voelt zodra je dit niet zelf meemaakt of meegemaakt hebt.

oke. Esther, dat is een duidelijke vraag. Mijn antwoord: IK BEN GEEN JOURNALIST... Ik ben geen buitenstaander.

Ik ben een vader die drie kinderen heeft, met heel veel liefde heeft opgevoed, zowel voor en na zijn scheiding en na uit het gezag te zijn ontzet omdat de moeder de kinderen tussen onenigheden over de opvoeding zette en bij de rechter vijnsde dat dat geheel door mijn toedoen was ontstaan nu zijn kinderen al 4 jaar al niet meer zie. Voor mij is dit al heel naar omdat mij een gevoel bedruipt dat ik WEDEROM mijzelf moet verdedigen waarom ik voor mijn kinderen op kom!
Ik zie om mij heen heel veel onwetendheid omtrent ouderverstoting. En daarom ben ik heel benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit "fenomeen"/ probleem als zij dat in hun omgeving waar denken te nemen. Helaas denken veel mensen "dat het dan wel bij jou zal liggen" en "de kinderen daar dan wel een reden voor zullen hebben".

Ik heb mijzelf ingelezen tot een behoorlijk diepgaand niveau over de manieren waarop AB-PA zich manifesteert en met name, wat daaraan ten grondslag ligt. Dit heb ik gedaan omdat ik op een gegeven moment aan mijzelf ging twijfelen of het inderdaad niet aan mijzelf lag.

Ik ben heel benieuwd hoe mensen in het algemeen en ouders in het bijzonder, omgaan met vermoedens of wetenschap van ouderverstoting. Wellicht en zeer waarschijnlijk niet zozeer binnen hun eigen situatie.... wel in hun directe omgeving van hun eigen broers, zusters, vrienden en kenissen.

M Lavell schreef op 02-02-2022 om 08:13:

Ik heb een tegenvraag:
Wat schiet u er persoonlijk mee op om te geloven dat uw kinderen belast zijn geraakt met een stoornis waardoor zij niet meer van u willen en kunnen houden?

Allereerst ben ik niet degene die gelooft dat mijn (en ca. 150.000 andere) kinderen belast zijn geraakt met een (gedrag)stoornis. De wetenschap geeft aan dat dit zo is. Het zijn niet mijn eigen ideeën, maar t is wetenschappelijk onderzoek van een vooraanstaand Amerikaans klinisch psycholoog, die hier zijn levenswerk van heeft gemaakt.

Heel kort samengevat komt het op het volgende neer:

"Als een ouder liefhebbend, opvoedend en beschikbaar is, zal een kind NOOIT, UIT  ZICHZELF die ouder verstoten. Daarvoor is zeer specifieke manipulatie van buitenaf voor nodig"

De betreffende klinisch psycholoog is overigens Dr. Graig Childress.

Aangezien ik (altijd) liefhebbend, opvoedend en beschikbaar ben (en ben geweest) binnen het normale spectrum, is het niet zo dat ik "geloof" dat er sprake is van een gedragstoornis. De psychische wetenschap geeft aan dat dat zo is. En nee, ik ga mij niet verdedigen op het punt wat dan voor mij het normale spectrum is. Dan zou ik namelijk mijzelf en daarmee mijn kinderen voor de gek houden.

Op de vraag  "Wat schiet ik er mee op?". Ik zelf niet zo veel meer ben ik bang. Maar dat is voor mijzelf de last om te dragen.. Het belangrijkste is niet mijn eigen gevoel. Het belangrijkste is het gevoel van de betrokken kinderen, in dit geval: mijn kinderen. Mijn kinderen zijn nu dusdanig gehersenspoeld dat ik niet de illusie heb dat zij morgen op mijn stoep staan. Gehersenspoeld: dit kan men zelf beschouwen als men de nodige informatie omtrent deze gedragstoornis gaat bestuderen.

Maar ik hoop dat er met dergelijke discussies meer "awareness" komt voor de tekenen en dat het aanzetten tot deze gedragstoornis gezien zal gaan worden als psychische kindermishandeling en ook als zodanig behandeld gaat worden in ons rechtsysteem.

Vinden we "roken in een klas" normaal? volgens mij niet... Vinden we "jezelf laveloos zuipen als je zwanger bent" normaal? volgens mij ook niet... Vinden we "als man aan een vrouw zitten die dat niet wil" normaal ? ik verwijs slechts naar de recente historie. en allemaal HELEMAAL goed!!! Waar we ons nu nagenoeg niet mee bezig lijken te houden of wellicht "normaal" lijken te vinden is dat een ouder diens kinderen zo manipuleert dat deze de andere ouder niet meer wil zien.

Dit hoop ik om in de toekomst deze diepe donkere nachtmerrie voor kinderen te gaan wegnemen. Kinderen die de helft van hun eigen "zijn" moeten verlochenen omdat zij gemanipuleerd zijn in het geloven dat die helft de vijand is.

M Lavell schreef op 02-02-2022 om 18:33:

[..]

Ten eerste: als je een discussie wilt dan moet je open staan voor andere denkbeelden dan de jouwe. Anders is elke discussie zinloos.

Ten tweede: nee. Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van ouderverstoting.
Het is wel waar dat het hier en daar met zware bewoordingen en semi wetenschap wordt neergezet, maar daarmee is het nog geen feitelijkheid.

Het is juist daarom dat ik mij afvraag wat u (of meer in het algemeen de vermeende verstotene) wint bij de gedachte dat dit syndroom zou bestaan.

Zou u niet beter af zijn met de gedachte dat uw kinderen eens een moment zullen kiezen om wel met u in contact te komen?

Ja, ik twijfel aan de echtheid.

Dat doe ik omdat het het fenomeen dat aan de vermeende verstoting ten grondslag ligt, zich pas voordoet sinds vaders moeten betalen of ze zich nu wel of niet met hun kindereen willen bemoeien.

Voor die tijd, toen moeders zelfs elke bijdrage van vader konden weigeren, bestond de ziekte niet.

Dat vind ik gek

Allereerst wil ik aangeven dat ik het op prijs stel dat nu met uw reactie het gesprek daadwerkelijk op gang komt.

DENKBEELDEN:
Ik sta voor alle andere denkbeelden open en wil met mensen wel in discussie gaan al zijn tot nu toe alle denkbeelden, die naar mij geventileerd worden, de revue reeds gepasseerd. Tot nu toe houden deze geen stand. In veel van dergelijke denkbeelden worden aannames gedaan: "Je zult <dit-of-dat> wel / niet gedaan hebben, en dat is de oorzaak". En ik neem aan dat het bekent is wat aannames zijn... "Assumptions are the mother of all f*ck-ups". Niemand, op mijn ex-partner en haar gevolg na, heeft mij kunnen vertellen wat ík fout heb gedaan zodat mijn kinderen mij niet meer willen zien. En dat wat door mijn ex-partner is aangedragen heb ik altijd kunnen weerleggen.

WETENSCHAP:
De stelling dat er geen wetenschappelijke bewijs voor het bestaan van ouderverstoting verwijs ik naar het land der fabelen. De term "ouderverstoting" is een door de mens, door de maatschappij zelf in het leven geroepen term. Het is niet een naam die we hebben toegekent aan een fysiek object maar een term voor een specifieke gedraging, in dit geval, bij kinderen. Alleen dat al bewijst dat het klaarblijkelijk nodig was om er een term aan te hangen. Het bestaat dus. Is het wetenschappelijk aangetoond?

Wetenschap heeft zijn basis in reproduceerbare resultaten van onderzoeken bij het gebruik van gestructureerde werkmethodieken, gebruikt tijdens onderzoeken naar de steekhoudendheid van specifieke theorieën. Het is de meest verbonden bezigheid bij het vergaren van "kennis".

Binnen de psychologische wetenschap is dit weldegelijk gedaan. Psychologie is weliswaar een  "soft"-science, geen exacte wetenschap, maar ook binnen deze tak van de wetenschap gelden dezelfde regels om het "wetenschap" te kunnen noemen.

Met specifieke onderzoeken bij kinderen, die aangeven één der ouders niet meer te willen zien, kwamen daarbij dus telkens dezelfde punten naar voren, de punten die ik hierboven eerder al heb genoemd. Niet bij 1 kind gedaan... niet mij 10.. bij duizenden. Daarmee zijn dat in mijn wereld: feitelijkheden die volgen uit wetenschappelijk onderzoek naar de gedragstoornis: Op hechtingsbasis geënte Ouderverstoting.

Dat een deel van de menselijke populatie de onderzoeken en uitkomsten wellicht niet kunnen bevatten, niet begrijpen of zelfs niet willen kennen wil niet zeggen dat het daarmee niet waar is. Een beetje als: niet kunnen bevatten dat we op de maan zijn geweest en het daarom maar afdoen met:"Dat bestaat niet, dat is nooit gebeurt, het is in een studio opgenomen en bewijs maar dat dat niet zo is!".

MIJN HOOP
Dat ik er op hoop dat mijn kinderen op een gegeven moment weer in contact willen komen met mij is inderdaad waar ik nu mee leef. Maar dat is niet mijn hoofdzorg....Wat het probleem is, is dat kinderen, onderhevig aan, zoals in de wetenschap omschreven vorm van ouderverstoting, mentaal trauma oplopen die niet, dan wel: heel moeilijk weg te halen is.

Er zijn namelijk zaken die (ook weer door wetenschap aangetoond) binnen de kindertijd, tot aan jongvolwassenheid "in place" gezet moeten worden om, binnen ons maatschappelijk kader, op een normale manier in de maatschappij te functioneren. Is dat niet gebeurt, dan wordt het leven van het kind binnen die sociaal-maatschappelijke omgeving uitermate lastig voor dat kind. Die gaat tekens tegen sociaal-maatschappelijke problemen aanlopen vanwege het "niet passen" in deze maatschappij. En het gaat niet om 3 of 4 kinderen. In Nederland alleen gaat het al om 150.000 kinderen. Dit geeft straks een maatschappij waarin meer en meer mensen niet op een normale manier kunnen functioneren. De normaal zal daarmee verschuiven en niet in het voordeel van een prettig samenleven voor de mensen binnen de maatschappij op dat moment. Het zal dus óók de mensen gaan raken die niet met dit probleem te maken hebben gehad. Het wordt een maatschappelijk probleem.

RELATIE "BETALEN" vs. "OUDERVERSTOTING"
Waar ik erg benieuwd naar ben is hoe de onderbouwing van de aangedragen correlatie tussen "het betalen door vaders" en "ouderverstoting" wordt gemaakt.  Ik zie hier totaal, maar dan ook totaal geen relatie tussen. Voor mij is dit een gevalletje van: een zelf-conclusie los van elker vorm van wetenschap....

Het is absurd dat ik het doe en voel dat ik mij ervoor dien te verdedigen, maar ik heb zonder morren, zonder enige spijt en zonder enig idee dat het onterecht was, elke maand meer dan 600 euro aan levensonderhoud kinderen betaald voor mijn kinderen. Betaald aan de persoon die, wetenschappelijk bewezen (!!), mijn kinderen dusdanig gemanipuleerd heeft tot het punt waar zij mij niet meer willen zien. En de tijd dat "moeders" (ik prefereer: ouders) dat zouden kunnen weigeren is er nu nog steeds. Niemand dwingt een ouder om levensonderhoud kinderen te accepteren.

BENOEMEN "MOEDER" OF "VADER"
Ik vind het binnen de gedane stelling overigens behoorlijk vervelend om hier "moeder" en "vader" niet als "ouder" te noemen. Ouderverstoting is namelijk niet een gedragstoornis die alleen door een moeder of vader wordt veroorzaakt bij het kind. Het komt aan beide zijden van het geslacht-spectrum voor. Er zijn wetenschappelijke onderzoeken gedaan waarom vaker de moeder dan de vader de pathogene ouder is, maar dat heeft in de basis absoluut niets met de sexe te maken.

DE DISCUSSIE
Maar even terug, want het lijkt in deze uitwisseling te gaan over óf AB-PA, ouderverstoting, bestaat. Dit is hier niet de discussie, daar het bestaan van ouderverstoting een feit is welke wetenschappelijk is aangetoont. Dit nu nog ontkennen is wetenschappelijk gelijk aan zeggen dat Covid niet bestaat.

De discussie is hier of andere ouders die hier wellicht niet mee te maken hebben, dit zien en wat zij doen als zij dit waarnemen. M Lavell lijkt dit dus niet waar te nemen, sterker nog: te ontkennen. Evenzogoed: Dank voor de bijdrage.