Gescheiden ouders
Nu 5 jaar gescheiden, 2 kinderen uit deze relatie (10 en 12). Met mijn huidige partner heb ik een zoontje van 3 jaar welke zeer gedreven, energiek en ondernemend is. Omdat mijn ex-partner en ik niet op 1 lijn kunnen komen wat de opvoeding betreft is mijn dochter nu uit huis geplaatst (tijdelijk). Hoe heeft het zover kunnen komen? Vanaf het begin af aan heeft mijn ex-partner alles gedwarsboomd wat mogelijk was. Na de eerste rechtzaak heeft de rechter ook aangegeven dat we een ONS traject moesten volgen om samen beter te leren communiceren omwille van de kinderen. Helaas heeft mijn ex-partner tijdens dit traject alleen geprobeerd de regeling aan te passen, terwijl dit door de rechter was vastgesteld en niet door mij. De regeling zou zijn (omdat hij fulltime werkt) dat de kinderen doordeweeks bij mij zouden verblijven, want ik woon op een paar 100 meter afstand van school. Tevens betekent dit ook dat veel vriendjes en vriendinnetjes in de buurt wonen. Als hij dan zou werken kon zijn moeder wel oppassen. Oma's zijn oma's en in eerste instantie niet primair aan de opvoeding van de kinderen. Omdat mijn kinderen doordeweeks veelal dus bij mij verbleven had ik uiteraard regels! De kinderen vinden dit verschrikkelijk want bij papa mag alles of oma knapt het wel op. Ook voor elke scheet of boer die ze laten krijgen ze geld, iets waar ik als moeder niet tegenop kan boksen en dit daarnaast ook niet eens wil. Door de jaren heen heeft deze situatie voor veel problemen gezorgd. Mijn partner en ik hebben vrijwillig hulpverlening aangevraagd omdat het zeer onrustig was in huis en we de structuur kwijt raakten. Hoe konden we dit op een juiste manier terugbrengen en daarnaast ook regels hanteren waar we allemaal aan konden voldoen? Samen met de kinderen en hulpverlener regels opgesteld, ook gevraagd waarom de kinderen deze regels belangrijk vonden zodat we elkaar zouden begrijpen en hier dus rekening mee konden houden. Zo hebben we ons ermede doorheen geslagen tot een aantal maanden geleden.(teveel gebeurtenissen om hier neer te zetten) de hulpverlener had in het eindverslag aangegeven dat ze onze thuissituatie zeer zorgwekkend vind, voorbeeld: weerklinken omhooggaat voor onze 3 jarige zoon evenals de stoelen op tafel zodat hij niet kon gaan klimmen. We stonden perplex! De hulpverlener heeft beslist, omdat wij geen hulpverlening meer van deze instantie wensten, om de Raad van de kinderbescherming op de hoogte te stellen. Wij hebben vervolgens 3 uur met de raadaonderzoeker gesproken, die ons veel begrip gaf voor hoe alles was gelopen. De oudste 2 kinderen zouden 2 weken later o gesprek gaan. Helaas heeft mijn oudste gelogen over gebeurtenissen alleen omdat ze er alles aan zou doen om naar haar vader te kunnen. Diezelfde middag waren er 2 mensen van de Raad bij mij thuis om mijn dochter per direct naar haar vader te brengen. Naar wat mij is verteld kon ik werkelijk waar geen woord meer uitbrengen, ik stond volledig aan de grond genageld. Hoe kon dit waar zijn wat er nu gebeurde?? Tot de dag van vandaag weet ik niet wat voor vervolg dit gaat hebben, fijn zo'n transparante organisatie 
Ik als moeder slaap niet, alles gaat de hele dag door mn hoofd als een film, mn focus is weg en ik voel me leeg. Hoe kun je hier mee omgaan?
Paar punten
Je hebt zelf zorgen over je gezin. En je bent als ouder zelf probleemhouder over die zorgen. Jij gaat er over.
Je matchte niet met de vorige hulpinstelling. Daarom heb je, in overleg met de huisarts, een andere instelling gevonden waar het nu veel beter mee gaat. Er is een goede 'klik' met jou maar ook met je kinderen en de hulpverlening. En je werkt goed met ze samen. De vorige instelling heeft daarop helaas een zorgmelding gedaan. Niet nuttig want je hebt als ouder het recht zelf te bepalen wie jou en je kinderen helpt. En je zit niet zonder hulp.
Er moeten zwaarwegende redenen zijn om een gezin onder toezicht te stellen. Die redenen zijn er niet. Ja, er zijn zorgen, maar daar ga jij over. En je werkt er aan.
UHP
Je dochter heeft geen UHP. Noem dat zelf ook beslist niet zo.
Je dochter woont nu liever bij haar vader. Prima, je bent inmiddels in overleg hoe jij nu goed contact met haar kunt onderhouden.
Ook om die reden is een OTS of UHP niet nuttig. Je werkt samen met de hulpverlening om daar goed mee om te gaan.
Een onder toezichtstelling wordt verleend als je niet vrijwillig hulp accepteert. Maar dat doe je wel.
Je zoon
Ook je zoon mag zelf aangeven of hij bij vader wil zijn of bij jou. De kinderrechter kan hem daartoe uitnodigen om zich daarover te informeren wat zoon wil.
Mits vader uiteraard akkoord gaat.
Ook daar komen jullie wel uit. En dan is er geen reden voor een OTS of UHP.
Dat is je standpunt.
Of ze je gelijk geven is natuurlijk een ander verhaal. Maar jij stelt je kalm en redelijk op. En houdt het klein.
Het is geen voordeel om voorbarig akkoord te gaan met een maatregel, maar dat zal de kinderbescherming wel van je vragen. Ga daar niet in mee. Laat dat over aan de kinderrechter. Dan leg je je er bij neer. Maar een OTS of UHP voegt niets toe en bezorgt een gezin een hoop stress.
En is niet nodig. Er is vrijwillige hulp, je werkt samen. En hebt een kort lijntje met de huisarts. En jij gaat er over.
Dossier
Ik raad je toch aan om dit niet alleen te doen. Je kunt zo uit je evenwicht raken van deze zaken.
Het klinkt alsof de Raad alweer behoorlijk stelling heeft genomen.
Die stelling hebben ze dan onderbouwd met alles wat beweegt. Niet noodzakelijkerwijs feiten, maar vaak ook meningen of prive opvattingen of ze hebben de klok horen luiden maar halen de bel naar beneden.
Dat heet 'dossiertje bouwen' en is bedoeld om zoveel mogelijk argumenten te verzamelen rijp en groen om hun mening er door te drukken.
Het is niet per se bedoeld om jou gezin bij elkaar te houden. Het is bedoeld om de kinderrechter te imponeren. Want die gaat er over. 95 procent van de verzoeken van de Raad worden toegekend. Wil je je kans vergroten om tot de 5 procent ouders te behoren bij wie er geen maatregel doorgedrukt wordt houd je dan kalm en redelijk, probeer niet sneaky toch nog ergens winst op je ex te behalen (oma telt niet mee toch? Nee, ga je niet over!) en houd een evenwichtig verweer.
Zorg dat je er netjes verzorgd uitziet. En nogmaals, doe dit soort dingen toch niet alleen!
Daar kun je behoorlijk van schrikken. Maar realiseer je dat dat jargon is. Als jij je maar rustig houdt en liever niets zegt dan in het wilde weg ontkennen wat op voorhand al niet waar is. Inderdaad, dat is (onlangs Temet) 'wrijven in een vlek'.
heel veel sterkte
Wat je mee maakt lijkt me ontzettend moeilijk. Wat ik me wel afvraag: gaat het nu om wonen bij de vader? Of om echte uithuisplaatsing. Dat maakt wat mij betreft wel verschil.
Reactie algemeen
Ben erachter dat ik het lastig vind ook te reageren via dit forum. Het is bij elkaar zoveel informatie wat in korte tijd verwerkt moet worden.
Na het verkregen hebben van de rapporten van de Raad heb ik contact opgenomen met een advocaat. Haar heb ik de concepten inclusief verweer en samenvatting toegestuurd voor eventuele tips en/of aanpassingen. Afgelopen donderdag alles teruggestuurd naar de raad. Nu weer afwachten.
Ondanks dat ze mijn middelste zoon ook bij mij uit huis willen halen en bij mijn ex partner onder willen brengen, komt hij vanaf vanmiddag deze week weer bij mij. Dit blijft zo tot de uitspraak van de kinderrechter. (De raad heeft wel meerdere termen hiervoor gebruikt, 'uithuisplaatsing, naar ex partner toebrengen etc) Wat ik niet begrijp is dat wanneer de raad de situatie bij mij zeer zorgwekkend/onveilig voor de kinderen vinden ... waarom mag mijn jongste zoon dan wel blijven en waarom komt mijn middelste zoon dan vanmiddag weer bij me??
Heb eerst alle informatie gelezen van stichting kog. Dit wordt verder besproken en doorgenomen in een gesprek met de advocaat.
steun en knuffel
Mag-84, ik heb dan wel een andere situatie meegemaakt maar wil je steunen in je moeilijke en onduidelijke machteloze tijd. Ik hoop dat je de juiste mensen vind die je gaan helpen en ga inderdaad naar de stichting Kog. Heb ik nooit mee te maken gehad, maar mijn kinderen zijn door hele nare leugens en verdraaingen dingen gaan roepen bij de rechter waardoor ik ze bijna niet meer zie. Zelf zie ik het als angst bij kinderen om de ene ouder niet tevgehoorzamen, en dat ze daarom de andere ouder maar afwijzen of beschuldigen. En meestal wijzen ze de lieve niet straffende ouder af, en zijn ze gehoorzaam aan de ouder die ze streng toespreekt dat als ze niet doen wat hij/zij zegt, de kinderen de gevolgen zullen moeten dragen. Altijd in een terminologie die gewoon was in het gezin, maar waardoor kinderen bang worden.
Probeer te achterhalen wat er zo gevaarlijk bij je was waardoor de kinderen niet meer bij je zouden mogen komen. En probeer met de stichting Kog zsm te bewijzen dat dat niet het geval is. En heb je al een advocaat die hier ervaring mee heeft? Ook bijv. met ouderverstoting? Want dat is hier denk ik aan de hand.
MAG-84
Je doet wat je kunt en dat is onder deze omstandigheden heel wat.
Dat je jongste kind niet uithuisgeplaatst wordt kan komen omdat je jongste kind van je huidige partner is en niet van je ex. De andere twee kinderen zijn van je ex. Als de gedachte postgevat heeft, dat de kinderen lijden onder de scheiding en één kind geeft aan dat het bij vader beter is dan bij moeder; als er dan bovendien tekenen zijn dat je zelf problemen ervaart in je gezin, dan kan het zijn dat men denkt: de kinderen kunnen beter naar vader gaan.
Dit is in feit een wijziging van de woon- en verblijfplaats of een wijziging van de afspraken in het ouderschapsplan; en niet een ondertoezichtstelling (OTS) en uithuisplaatsing (UHP).
Ik hoop dat het op dat niveau kan blijven: de verblijfplaats van de oudste twee kinderen wisselt, er komen nieuwe afspraken voor de omgang en het kontakt met beide ouders. en iedereen kan daarmee leven. Je jongste kind blijft bij jou en jij pakt de problemen aan die je zelf ervaart zoals je dat zelf wil doen, in overleg met huisarts etc.
Ik hoop dat er geen OTS komt. Als ex en jij goede afspraken kunnen maken is dat ook niet nodig.
Veel sterkte en hopelijk goede steun van advocaat en KOG.
Tsjor
Rechtbank
Heb de officiële verslagen (inclusief mijn verweer) ontvangen evenals de oproep aan de rechtbank. Deze is begin volgende maand. Het gaat dus wel om een OTS voor beide kinderen en een UHP voor mijn middelste zoon.
Om hier tegen te blijven vechten en voor mijn kinderen heeft me compleet uitgeput. Ik kan niet bevatten dat het 'systeem' in Nederland zo werkt en er geen waarheidsbevindingen worden gedaan.
Ik zal nu iig nog 1x weer in de documenten moeten duiken voor mijn verweer in de rechtbank. Daarvoor zal ik ook contact op moeten nemen met oa de school van de kinderen, de nieuwe hulpverleningsinstantie, omdat er dingen in het rapport van de Raad staan mbt school en hv die niet waar zijn. En dit zijn dan 2 punten van de .... alleen het feit om dit te moeten bewijzen doet zeer.
Hoe verdrietig ik nu ook ben, hoe kapot ik telkens ga wanneer ik weer een stukje probeer te lezen uit de rapporten, ik kan mezelf elke dag recht in de spiegel aankijken!
@Doenja
Ik heb heel lang nagedacht wat er bij mij thuis zo gevaarlijk voor de kinderen kon zijn waardoor ze niet bij mij wilden zijn. Mijn conclusie is dat het hier gevaarlijk is dat ik geen playstation heb en de kinderen dus iets anders moeten doen als bij hun vader. Vorige week met mijn zoon gepuzzeld, spelletjes gedaan etc aan tafel, was erg gezellig en had echt niet het idee dat er wat miste. Ook samen naar training voor de hond geweest, lekker in de buitenlucht.
Ik blijf bij wat ik van begin af aan heb gezegd, bij papa mag alles en bij mama zijn wel regels. Van de kinderen hoor ik tot op de dag van vandaag niks anders wanneer ze bij hun vader wegkomen. Evenals het feit dat ze overal geld voor krijgen.
Mijn dochter is hier afgelopen week ook geweest, heeft uit zichzelf gebeld, was erg gezellig ... helemaal niks aan de hand. Tot ze weg ging want ze moest nog een boodschapje doen voor oma en dan mocht ze het wisselgeld houden.
Kinderen zullen altijd de weg van de minste weerstand kiezen.
Tsjor
Als mijn ex en ik goede afspraken hadden gemaakt (en die zijn er zeker geweest) was het niet zover gekomen.
Ben veel aan het nadenken geweest hoe het zover heeft kunnen komen. Heb dit gisteren ook nog met een hulpverlener besproken.mijn conclusie is dat ik altijd TE eerlijk ben geweest en TE veel heb gezegd. Dit omdat ik het graag goed wilde doen voor iedereen. Dat mijn ex-partner nu met al zijn leugens, want dat zijn het! De empathie van de Raad heeft gekregen met zijn zielige gedrag, maakt dat ik ook heel anders naar mezelf ben gaan kijken.
Blijkbaar wil de maatschappij geen mensen zien die eerlijk zijn of teveel zeggen, je moet je zo gedragen dat je binnen het kader van de maatschappij past dan doe je mee. Is dit niet het geval dan zijn er dus heel veel instanties die er wel voor zorgen dat je kapot gemaakt wordt en ervoor zorgen dat jij degene bent die hulp nodig heeft om weer 'normaal' te kunnen functioneren binnen de maatschappij ....
Algemeen
Wil me hier op dit forum op niemand afreageren, ik begrijp het gewoon niet meer.
Nou
Eerlijk gezegd denk ik dat je juist nogal cliche met je rol als ouder bent omgegaan. En dat is ook de valkuil die je met dit soort instanties hebt. De grondgedachte is: in een gezin heb je regels en stel je grenzen en daar moeten kinderen zich aan houden en dat consequent hanteren maakt jou een goede ouder.
Nu ben jij van mening dat als je deze algemeen gedeelde regel naar voren brengt dat men jou gelijk gaat geven want het is toch een sterk argument?
Maar zo werkt het helaas niet zoals je al gemerkt hebt. Dus je kunt daar op blijven hameren maar dat gaat je helaas niet helpen. Het kan zelfs tegen je werken want het brengt de rust in je gezin niet terug.
"Heb het gesprek met de raad gehad, ze gaan/willen mijn middelste zoon ook bij mij uit huis halen. Verder werd er alleen gezegd dat zij er redenen voor hadden, welke in kan lezen in het verslag wat me toegezonden wordt."
Klopt het dat je inmiddels in het verslag hebt kunnen lezen wat de redenen zijn voor de gewenste UHP van je middelste zoon?
Het enige dat je nu kunt doen is de schade beperken en de problemen niet uitvergroten maar terugbrengen tot praktische proporties.
Heb je nog de mogelijkheid gehad om schriftelijk te reageren op het verslag van de kinderbescherming? Dat hechten ze dan aan het verslag voor het naar de kinderrechter gaat.
AnneJ
Rapport van de Raad inmiddels gelezen. Nergens in het rapport een verwijzing te vinden naar een reden om mijn zoon uit huis te plaatsen. Dit is hun algemene bevinding nav gesprekken die de Raad heeft gehad met school, hulpverleners, vader, moeder en de kinderen.
Heb mijn reactie idd toegevoegd bij het rapport van de Raad en hier inmiddels een definitief exemplaar van ontvangen.
Strijd
Als het je lukt om er geen strijd van te maken, en lees nog eens #39 van Tsjor dan hoop ik voor je dat je er zonder OTS en UHP vanaf komt.
Hopelijk lukt het je om je rust te vinden en kalm te blijven.
Ik wens je heel veel sterkte want zo'n 'bescherminsproces' bezorgt je veel stress en angst. Hopelijk lukt het je om daar zo goed mogelijk mee om te gaan.
Ik wens je heel veel sterkte.
Hoe komt het
"Ben veel aan het nadenken geweest hoe het zover heeft kunnen komen. Heb dit gisteren ook nog met een hulpverlener besproken.mijn conclusie is dat ik altijd TE eerlijk ben geweest en TE veel heb gezegd. "
Je hebt de eerste hulpinstelling opgezegd en daarmee onbekwaam verklaart in het terugbrengen van de rust in je gezin. Dat is de reden van de zorgmelding.
Neem het niet al te persoonlijk want dat is het niet.
Noem het liever 'onbegrip' en er was geen 'klik' en daarom lukte het niet. Verstandig om dan te veranderen, in overleg met de huisarts. Met de huidige hulpinstelling heb je een beter onderling begrip en wel een 'klik'.
Teveel praten
Wat je teveel bepraat hebt en je wat onrealistische verwachtingen van de hulpverlening die je kreeg en het gebrek aan succes van de eerste hulpinstelling is de ammunitie die men gebruikt om een zorgmelding te onderbouwen.
Ga daar niet op in. Probeer in je verweer zo kalm mogelijk zaken klein te houden en aan te geven dat jij daar de verantwoordelijke over bent en je hebt al vrijwillige hulpverlening.
Je doel
Het klinkt namelijk nog steeds alsof je je verdedigt en denkt met argumenten je gelijk te kunnen halen.
Maar je doel voor de rechtzitting is: zelf de regie houden over het hulpverleningsproces aan je gezin en te voorkomen dat er een maatregel als OTS en UHP ingezet wordt.
Hoe twistzieker jij overkomt, het ligt aan ex, hadden we maar afspraken kunnen maken, had hij zich er maar aan kunnen houden, had de 1e hulpinstelling ons maar beter geholpen, had de kinderbescherming maar niet de tekst in het dossier verdraait want school en hulpverlening zijn niet goed geciteerd, had en had en had, gaat je niet helpen.
Het gaat hier niet om je gelijk maar je hebt een doel: zonder maatregelen zelf verder gaan met de hulpinstelling die je zelf vrijwillig hebt gekozen en waar je nu mee op de goede weg bent voor iedereen. En jij gaat er over.
inderdaad een OTS
is vooral wanneer een gezin zelf geen hulp accepteert. Dus laat zien dat jullie dat juist wel doen. Of is de vader van je kinderen het niet eens met de nieuwe hulp die jij gezocht hebt? Dat maakt het wel gecompliceerder denk ik.
AnneJ
De reden van de melding is mij zeker duidelijk. Hierin is het protocol vanuit de hulpverlening gevolgd. Ook wat betreft het onbegrip en het hebben van een totale mismatch kan ik prima naast me neerleggen.
Dat het zover heeft kunnen komen als waar we nu staan is niet te bevatten voor me. De hulpverlener van de 1e instantie heeft namelijk aangegeven dat er onwaarheden in het verslag kunnen staan, dit niet op waarheidsbevindingen dus geplaatst is echter wel doorgestuurd naar andere instantie waaronder dus ook de Raad. Wanneer je dus al 1 verslag hebt wat niet berust op de waarheid alleen op aannames van jezelf en van derden kun je het verslag wat mij betreft direct nietig verklaren. Helaas gaf de persoon in kwestie aan dat dit haar werk is!!! Het eerste wat ik dacht, zo'n baan wil ik ook!! Zou ik dit in mijn werk doen dan krijg ik ontslag.
Morgen heb ik weer contact met mijn advocaat en hoop dat we ons goed kunnen voorbereiden op de zitting.
Wat de huidige hulpverleningsinstelling betreft heeft de Raad als het gaat om de communicatie tussen de instantie en mij ook onjuist in het verslag gezet. Ik zal hiervoor dus alle stukken mbt deze communicatie op moeten zoeken om aan te tonen dat dit niet het geval is. Mijn wantrouwen is op dit moment groot en alleen aan het groeien.
Onwaarheden
Die onwaarheden dat is gewoon jargon. Hoe je van een muis een olifant maakt.
Misschien helpt het je om je te realiseren dat de kinderrechter heel goed op de hoogte is van deze manier van dramatiseren door de kinderbescherming. Het is gewoon jargon, vaktaal, bedoeld om zaken uit te vergroten en toe te leiden naar de vooropgestelde conclusie: OTS en UHP. Dat kunnen ze best proberen, maar de kinderrechter weet al dat het jargon is.
Zolang jij dat maar niet allemaal precies gaat becommentarieren.
Je herkent je niet in het jargon van het dossier. School en hulpverlening zijn niet ontevreden.
Jij bent bezig met het op orde brengen van de rust in je gezin en dat doe je met een goede hulpinstelling waarmee het een goede match is.
JIj neemt de verantwoordelijkheid dat het goed komt. Dat is je taak en je recht als ouder.
De kinderrechter
Je richt je tot de kinderrechter. Niet tot de kinderbescherming.
En laat je niet verleiden
Je kunt zonder ouderschapsplan, dat is toch een tijdelijke afspraak, omgaan met je gezin. Je kinderen kunnen naar hun vader als ze dat wensen, ze hebben twee ouders, ze kunnen bij jou zijn. Daar heb je geen maatregel of plan voor nodig.
Natuurlijk vind je jezelf de beste opvoeder, dat vind iedere ouder, maar bij vader is het gewoon anders, daar ga je niet over.
Nogmaals
Het gaat om je doel, niet om je gelijk. En, net als het ouderschapsplan, kom je met een OTS, en UHP, in weer nieuwe wespennesten van onmacht en conflict terecht.
Echt, dat wil je niet.
Reactie op onwaarheden
Bedankt voor je stukje tekst, goed om te lezen!
Ik zal er zeker alles aan doen om de rust te bewaren tijdens de zitting en te zorgen dat alleen gezegd wordt wat nodig is.
Kleine correctie op mezelf
Positief formuleren: school en hulpverlening zijn WEL tevreden.
Waarom
Waarom sta jij bij de rechter? Omdat je niet tevreden was met de 1e hulpverleningsinstantie. Deze instelling heeft daarop volgens hun eigen protocol, voortijdig gestopt met de hulpverlening, een zorgmelding gedaan.
Echter je hebt in overleg met de huisarts een hulpverleningsinstelling gevonden waar wel begrip is en waar je een goede match hebt met jou en je kinderen.
Dat is je recht als ouder om zelf te bepalen met wie je in zee gaat.
Je herkent je dan ook niet in het verslag van het onderzoek door de kinderbescherming. Scholen en hulpverlening zijn tevreden en jij zet het door tot de rust in je gezin is weergekeerd. Dat is jou taak en jou recht als ouder.
Je wil niet met instanties in de weer maar je richten op de hulpverlening aan je gezin, anders niet. En gedoe met instanties leidt alleen maar af, het voegt niets toe.
De door jou in gang gezette vrijwillige hulpverlening rechtvaardigt geen maatregelen.
MAG-84
Ik kan me voorstellen dat je helemaal over de top bent van de zenuwen en dat je het gevoel hebt een strijd te moeten voeren om de waarheid boven tafel te krijgen.
Er is helaas geen gouden recept, waarmee je deze situatie goed en veilig kunt oplossen. Je hebt al een reactie geschreven op het raadsrapport, ik neem aan dat je daarin alle onwaarheden hebt benoemd etc. En de advocaat staat klaar.
Mijn advies zou zijn: zet alles voor jezelf nog eens rustig op een rijtje en breng het terug tot maximaal zeven korte punten die je de rechter voor wil leggen. Iets in de geest van:
1. kernvraag: welk probleem wordt opgelost met een OTS en een UHP?
2. kinderen vrijheid geven om te bepalen waar ze willen wonen en zijn, kinderen zijn oud genoeg om dat zelf aan te geven. Geen dwang voor de kinderen.
3. als er nieuwe afspraken moeten komen tussen exen, dan bij voorkeur onder begeleiding van een mediator.
4. hulpverlening die nu loopt moet door kunnen blijven lopen.
Meer punten weet ik eigenlijk niet.
Met andere woorden: met een andere regeling en nieuwe afspraken, eventueel vastgelegd in een ouderschapsplan, kunnen we dit ook oplossen. Een OTS en UHP is een vorm van dwang die niet in het belang van de kinderen is en niet in het belang van de ouders.
Let wel, ik weet niet wat er in het raadsrapport staat en ik weet ook niet wat er gebeurd is voorafgaand aan de melding (veel in een korte tijd, schreef je).
Bovendien: zoals jij het beschreef heeft de inzet van hulpverlening met name te maken met het drukke gedrag van de jongste. Maar daar kun je ook niet teveel over uitweiden, want dan heb je kans dat de jongste ook nog uit huis wordt gehaald.
Veel sterkte in deze zware tijd. Maak het voor jezelf niet zwaarder dan het is: je dochter komt toch wel thuis, liever dat ze zomaar af en toe komt binnenwaaien dan dat je een uitgebreid bezoekschema krijgt opgelegd. Maar je moet zelf aanvoelen wat uiteindelijk, in de toekomst, voor de kinderen het beste is. Nu ben je bezig met een grote strijd en voelt het als onoverkomelijk als je dat niet kunt winnen. Maar ook daarna gaat de zon weer op, kunnen de kinderen en jj alles weer oppakken en komt er in de toekomst hopelijk weer wat meer ontspanning, waardoor de kontakten over en weer beter worden.
Tsjor