Geen contact met kinderen

'Ik heb hem ook al vaker duidelijk gezegd dat hij ten alle tijde ze mag contacten of zien, maar hij gebruikt zijn tijd liever om andere dingen te doen helaas.'
Wat bedoel je met 'andere dingen'? Het klinkt alsof hij, na de voor hem niet gewenste feitelijke scheiding, is gaan feesten. Kan het zijn dat hij het even moet verwerken? Dat de toezegging 'je mag contact met de kinderen opnemen' nogal een dramatische verandering is in de verhoudingen? Dat het een belemmering is dat de kinderen nu bij jouw ouders zijn? Het klinkt alsof jullie allebei in een oud patroon stappen: jij de kinderen, hij betalen.
Ondertussen ben je jezelf nog meer aan het ingraven, door de onrust etc. aan hem te wijten. Ik vermoed dat je dat in gesprekken met je ouders en de huisarts zijn kwalijke kanten ook verder zal verdiepen. Ik vind het altijd vreemd dat bij een echtscheiding het gedrag van de ander tijdens de scheiding als grootste probleem en grond voor de latere problematische afspraken wordt gezien. Tijdens een scheiding is niemand op zijn best. Het is een periode van drastische veranderingen. Het lijkt alsof jij nu een redelijk eenvoudig beeld in e hoofd hebt: jij gaat terug naar het huis, de kinderen zijn bij jou (hooguit wat je nog toestaat aan hem, maar je bent daar heel welwillend in) en financieel gezien kom je er wel met afspraken over de alimentatie. Hij moet het huis uit, andere woning zoeken (het beeld van alleen op een zolderkamertje zitten, waar geen ruimte is voor de kinderen, is echt een schrikbeeld) en een stevige vermindering van de financiële mogelijkheden.
Hoe doorbreek je dat, want jullie zitten nu allebei vast op in rots gebeitelde posities: jij 'veilig' met de kinderen en hij met zorgen over wat hij zal moeten gaan betalen (met het wel of niet mogen zien van de kinderen als mogelijke sanctie).
Hebben jullie elkaar wel al een keer ontmoet, of communiceren jullie alleen per mobiele telefoon of emails? Mocht dat het geval zijn, dan zou ik zeggen: ga een keer koffie drinken met elkaar en praat over jullie relatie (niet over de kinderen). Hoe kijk je terug op de relatie en hoe is de stand van zaken nu? Probeer dat te doen zonder verwijten. Probeer elkaars pijn te zien en te accepteren. En praat dan pas over 'hoe nu verder'? Probeer overeenstemming te krijgen over het vervolgproces: hoe gaan jullie afspraken maken?

Tsjor

MenMs schreef op 20-09-2021 om 18:43:

[..]

Ja daar kan ik me wat bij voorstellen. Heb je wel iets van hulpverlening gehad of geen behoefte aan? Ik heb bij de huisarts al wel aan de bel getrokken voor wat hulp. Nog niet direct therapie of iets dergelijks maar wel dat ik met iemand kan praten af en toe en wellicht dat als de rust wat weergekeerd is dat ik dan verder stappen daarin kan nemen. Voor nu ga ik maar een beetje op de automatische piloot..

Maargoed. Ik vind het dan zo vreemd dat de prioriteiten ergens anders liggen. Ik denk dat zo’n regeling voor onze kinderen ook het beste zou zijn. Alle verzorging heb ik altijd gedaan vanaf het moment dat ze geboren waren dus dat zou dan toch opgebouwd moeten worden. Ik heb hem ook al vaker duidelijk gezegd dat hij ten alle tijde ze mag contacten of zien, maar hij gebruikt zijn tijd liever om andere dingen te doen helaas.

Nee, dat heb ik niet gehad. Achteraf had dat wel gemoeten. Ben toen vooral in de overlevingsmodus gegaan, maar wat er is gebeurd, heeft me wel veranderd en dat heeft wel gezorgd voor problemen in relaties daarna, vooral als er kinderen bij betrokken waren. 

Ik kan me er ook niks bij voorstellen. Was hier precies hetzelfde. Ik deed alles. Kinderen daar een week heen, dat had sowieso niks uitgehaald. Hij zou alles nog moeten leren, plus zich moeten leren beheersen. 

Uiteindelijk kun je niemand dwingen. Het moet vanuit hem komen. 

MenMs schreef op 21-09-2021 om 13:26:

[..]

Er is al zoveel vooraf gegaan aan het uiteindelijke besluit van mij om te gaan scheiden. Eindeloze gesprekken, smeekbedes van mij om toch iets te veranderen aan hetgeen de problemen veroorzaakte tussen ons, maar ook binnen ons gezin en voor de kinderen. Hij dronk en blowde er dagelijks op los, zorgde voor geluidsoverlast naast ons huis omdat hij daar een soort buurtcafé gemaakt had in de garage, verzorging van de kinderen, het huishouden, alle administratie en ook het contact tussen hem en zijn ex voor zijn al oudere kinderen uit een vorige relatie kwam allemaal op mij neer. Daarnaast werkte ik ook nog 32 uur, hebben we voor beide kinderen een ivf traject doorlopen en heb ik na beide bevalling last gehad van een postnatale depressie. Dit alles speelde zich af terwijl hij al die tijd de bloemetjes buiten zette en ik alles alleen mocht uitzoeken en oplossen. Dus als conclusie: ik ben niet zielig, ben niet op zoek naar medelijden, ik wil hem niet zwart maken want hij is de vader van mijn kinderen en ik had ze niet gehad zonder hem. Maar ik heb wel een hele zware tijd achter de rug die ik graag een plekje wil gaan geven. (Vandaar mijn hulpvraag bij de huisarts). Dat hij ook zijn pijn heeft en dat hij ook dingen zal moeten verwerken dat geloof ik helemaal, maar dat wil niet zeggen dat hij ondertussen onze kinderen moet/mag laten vallen. Dat hij alimentatie moet betalen vind ik niet meer dan normaal. Hij hoeft niet krom te liggen maar ik wil wel dat hij, net als mij, zijn (financiële) verantwoordelijkheid neemt voor zijn kinderen. En voor de duidelijkheid; het al dan niet betalen van kinderalimentatie (partneralimentatie zie ik vanaf) hangt voor mij geenszins samen van het wel of niet zien van de kinderen.
Jarenlang heb ik het spreekwoordelijke karretje alleen getrokken en gehoopt dat als ik maar genoeg mijn best zou doen, hij wel mee zou komen. Maar helaas. In die zin voorspelt zijn gedrag van de afgelopen jaren (en nu dus ook) niet veel goeds voor de toekomst.

We hebben elkaar twee weken geleden gezien, maar hij is alleen maar ontzettend bezig met op mijn gevoel spelen en als ik daar niet naar luister of in meegaword ik uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is. Daar pas ik voor. Hij heeft mijns inziens meer dan genoeg kansen gehad om met mij in gesprek te komen en ik vind dat het balletje nu bij hem ligt. Ik begrijp niet goed hoe ik dan ineens de boeman geworden ben in dit verhaal.

In dat geval is er dus al heel veel geprobeerd en kun je jezelf de vraag stellen: 'Als hij eerst niet gevoelig was voor mijn smeekbedes, waarom zou dat nu dan wél het geval zijn?' Ik denk dat er weinig anders op zit dan los te laten dat hij nu wel de ideale vader gaat worden. De kans dat hij een meer betrokken vader wordt door jouw aansporingen, is in ieder geval bijzonder klein, gezien je ervaringen uit het verleden. Dat weet je ook. Je vraagt ook geen tips. Je zegt: het doet me verdriet en ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Ik vind het logisch dat het je verdriet doet. Je had een ander toekomstbeeld voor je kinderen in gedachten maar het ligt niet in jouw macht dit te realiseren. Tegelijkertijd is het ook goed om te beseffen dat, zelfs als vader ervoor zou kiezen zich nooit meer te laten zien, jullie kinderen óók een waardevol leven kunnen leiden. Anders, met een kras, maar evengoed waardevol: met alles wat er wél is. Verder zou ik proberen vaders handelen voor jezelf en voor je kinderen met mededogen te bekijken. Je ex klinkt niet als een liefdevolle, warme man en vader. Je kunt dat als onwil beschouwen en verwijtbaar vinden. Daar heb je waarschijnlijk genoeg redenen voor. Maar je zou ook kunnen proberen te denken: als hij had geweten hóe hij een liefdevolle man voor mij en een betrokken vader voor de kinderen kon zijn, had hij dat heus wel gedaan. Het voordeel daarvan is dat het niemands schuld is. Dat is vooral voor je kinderen belangrijk: het is niet zo dat vader ze niet wíl, hij weet alleen (nu) niet hoe hij dat moet doen. Jij hebt in het verleden geprobeerd hem daarin 'mee te krijgen', hem te helpen, en dat is niet gelukt. Nu mag je hem loslaten. Het is nu aan hem om zijn eigen manier te vinden om vader te zijn, al dan niet met hulp van anderen. Of niet. Jouw kinderen zijn nog erg jong. Ze hebben nog weinig verwachtingen van hem. De kunst voor jou wordt om die verwachtingen ook niet te voeden (alsof hij éigenlijk veel meer zou moeten doen en er allerlei negatieve motieven aan te hangen waarom hij dat niet doet) en wat vader wél met en voor de kinderen gaat doen hoog te houden en voor hen simpelweg te waarderen zoals het komt. 

Voor jouzelf is het belangrijk om te zorgen voor ondersteuning bij het leven met en de opvoeding van je kinderen. Je hebt nog een hele tijd met ze te gaan! Regel dus dat je hem in praktische zin niet nodig hebt. Ook volwassen gesprekspartners zijn belangrijk, al dan niet hulpverleners, bij wie je af en toe je boosheid en frustratie kan ventileren en dan je perspectief kan terugkrijgen. Het is logisch dat die gevoelens er zijn. Het is soms nodig om uit te razen voordat je weer in de werkelijkheid terug kan keren waarin je de dingen neemt zoals ze zijn, regelt wat je moet regelen en geniet van het goede leven met je kinderen en de zegeningen telt die ze hopelijk ten opzichte van hun vader ook kunnen tellen. 

Waardevolle reactie van Mija. Voor jezelf samengevat in de conclusie: ik heb me vergist. Je dacht dat je hem kon veranderen, maar in feite stonden alle seinen al op rood: dit is niet de ideale vader zoals jij die in gedachte had. En dat zal hij ook niet worden na de scheiding.

Tsjor

Goh ik heb hier alles even meegelezen, en zelf zit ik in een soortgelijke situatie. Ben ook naar mijn ouders terug gegaan met dochtertje. Hij zit in de gezamenlijke woning nu en wilt nergens aan meewerken, brief van de advocaat in januari heeft hij verscheurd en sinds heb ik geen 2e brief durven sturen. We zitten sinds maart bij mijn ouders, en mijn geduld begint langzaamaan op te raken. Ik wil mijn leven ook weer in gaan vullen, vind het alleen zo pijnlijk hoe het allemaal is gelopen. Maar praten met hem gaat tot op de dag van vandaag niet, en hij heeft zijn dochter ook pas 2 keer gezien sinds. Staat erop dat ik terug kom met haar, en hij geen co vader of weekend vader is. Ik denk inderdaad dat hij ook niet anders kan momenteel en benoem dit ook zo naar mijn dochter, ook blijf ik zeggen dat hij haar mist en veel van haar houdt maar dat papa het te moeilijk heeft. Toch gaat het bij mij steeds meer wringen hoe meer tijd er verstrijkt en hij er niet is voor haar. Ik snap dus ook heel goed je verdriet en onmacht...Alleen jij hebt al wel de kracht gevonden om vooruit te gaan en stappen te zetten omtrent de woning. Ik durf dat niet door uitspraken die hij doet als uit het leven te stappen en wat ik aantref als ik eens mijn post ga halen (depressief huis wat niet wordt bijgehouden). Daardoor durf ik geen stappen te zetten en geef ik hem die ruimte die die schijnbaar nodig heeft...maar hoelang moet je dit op deze manier doen? Praten met een derde staat hij ook niet voor open. (het is alles bij elkaar, dingen die ik geprobeerd heb al 3 jaar gaande).

'Ik wil mijn leven ook weer in gaan vullen, vind het alleen zo pijnlijk hoe het allemaal is gelopen.'
Dat is zeker pijnlijk en zoals je het beschrijft lijken er weinig mogelijkheden om op dit moment de situatie makkelijker te maken. Je ziet iemand die zo op het oog depressief is en helemaal niet om kan gaan met de situatie. En je wil zelf verder.
Het kan zijn dat je een keer een harde lijn moet gaan kiezen: voorlopige voorzieningen aanvragen en de echtscheidingsprocedure in gang zetten. Dat kun je zelf doen.
Jouw grootste probleem is nu huisvesting. Je denkt dat op te lossen als hij het huis uit gaat. Geen idee of het een koophuis of een huurhuis is. Je kunt overwegen om zelf een andere woning te zoeken, zodat je het huisvestingsprobleem in elk geval (tijdelijk) opgelost hebt. Dat is niet gemakkelijk, maar dat is het voor hem ook niet. Je maakt daarmee in elk geval wel duidelijk, dat het uit elkaar gaan een definitieve kwestie is. En dat je in staat bent je eigen leven op te pakken. Het is gemakkelijker als de aanstaande ex meewerkt, maar ook zonder die medewerking is het niet onmogelijk. Je leven hoeft neit stil te staan, alleen de stappen die je moet zetten zijn moeilijker.

Tsjor

Cheerio schreef op 23-09-2021 om 16:36:

Ik durf dat niet door uitspraken die hij doet als uit het leven te stappen en wat ik aantref als ik eens mijn post ga halen (depressief huis wat niet wordt bijgehouden). Daardoor durf ik geen stappen te zetten en geef ik hem die ruimte die die schijnbaar nodig heeft...maar hoelang moet je dit op deze manier doen? Praten met een derde staat hij ook niet voor open. (het is alles bij elkaar, dingen die ik geprobeerd heb al 3 jaar gaande).

Zijn manipulatie met dreigen met suïcide werkt dus. Het lukt hem daarmee jou ‘vast te houden’. Het is aan jou om een beslissing te nemen of je je verantwoordelijk laat stellen voor zijn depressieve gevoelens en de eventuele consequenties die hij daaraan zou kunnen verbinden. Ik snap de zwaarte van de dreiging maar denk toch dat het belangrijk is te beseffen dat hij over de waarde van zijn leven gaat, dat hij nieuwe zin en levenslust moet zoeken als zijn leven somber en leeg is geworden. Ik denk ook dat je daden moet gaan stellen, je van hem los moet gaan maken. Ik zou een ultimatum stellen: op korte termijn samen met een mediator praten om gezamenlijk een stappenplan te maken en anders ga jij eenzijdig een scheiding aanvragen. Vraag wel eerst juridisch advies wat wel en niet kan. Ik zou, wat Tsjor ook al zegt, zoveel mogelijk kijken naar dingen die je zelf kan regelen. Dus bijvoorbeeld niet afwachten of hij het huis verlaat maar zelf gaan zoeken. Nu staat je leven kennelijk al drie jaar op pauze? Neem stappen om daar uit te komen waarbij je hem niet nodig hebt. Je hoeft niet tegen hem te gaan vechten. Je kan met mededogen handelen en spreken. Maar je hoeft je niet zo sterk door hem te laten bepalen. 

Met een beetje geluk beseft hij dat hij wat te doen heeft als jij de impasse doorbreekt. Als hij toch dieper zou wegzakken, is dat heel erg triest maar niet jouw verantwoordelijkheid. Een pittige depressie met serieuze suïcidaliteit is niet iets wat een ‘lieve vrouw’ even kan fixen. Daar moet hij hulp bij zoeken. En dat kan niemand anders doen dan hijzelf. Je kunt eventueel zijn familie of vrienden proberen in te schakelen, zijn huisarts bellen, hemzelf aanmoedigen hulp te aanvaarden. Maar het kan niet van jou afhangen of zijn leven de moeite waard is of niet.