Geen contact met kinderen
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk niet echt een vraag maar ik kan wel wat steun gebruiken.
Na een relatie van 10 jaar, waarvan 5 getrouwd heb ik een week of 5 geleden uit veiligheidsoverwegingen mijn spullen gepakt, met de kinderen (2 en 3 jaar) naar mijn moeder gegaan en voorlopige voorzieningen aangevraagd. Het was al veel langer aan het rommelen en was al langere tijd me aan het afvragen of ik zo nog wel kon en wilde leven, ook met het zicht op de kinderen. Uiteindelijk is zijn agressieve uitbarsting (waarbij hij ook nietsontziend is naar de kinderen) de druppel geweest en heb ik definitief de knoop doorgehakt. Nadat ik vertrokken ben heeft hij geen contact meer met de kinderen gehad (op twee korte belletjes na). Niet omdat ik dat niet wil (ik vind het juist erg belangrijk!) maar hij kijkt gewoon echt niet naar ze om. Vraagt niet naar ze, zoekt ze niet op, wil niet meer betrokken zijn bij dingen die om hen gaan. Ik heb hem meerdere malen duidelijk gemaakt dat hij ten alle tijde contact met ze mag zoeken of ze op mag zoeken maar hij doet gewoon net alsof ze niet bestaan.
Deze week zal de zitting voor de voorlopige voorzieningen plaatsvinden en ook daar is hij enkel gericht op geld. Trekt alles uit de kast om zo min mogelijk alimentatie te hoeven betalen en wil (alleen) in ons huurhuis blijven wonen terwijl ik aan het “kamperen” ben bij mijn moeder met twee kleine kinderen. Nu is de kans vrij groot dat ik exclusief gebruik van het huis krijg, dus daar maak ik me niet heel druk over, maar het doet me echt ontzettend pijn en verdriet dat hij onze kinderen zo in de steek laat. Zelfs een berichtje om even te vragen hoe het met ze gaat zit er niet in. Ik weet dat alles nog heel vers is en ik hoop echt heel erg dat als de rust straks wat weergekeerd is dat de verhoudingen zich zodanig herstellen dat ook het contact met de kinderen weer komt, maar ik schat die kans niet heel groot in. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik hiermee om moet gaan en ik voel me ook erg rot naar de kinderen toe hierover. Niet echt een vraag dus. Maar ik wilde even een beetje van me afschrijven.
5 weken is nog erg kort. Na de voorlopige voorzieningen zal er een echtscheidingsprocedure in gang gezet moeten worden en daarin zal ook een ouderschapsplan gemaakt moeten worden. Dan komt de omgang met de kinderen aan de orde. Als de kinderen naar vader vragen, kunnen ze dan in contact komen met hem? Ik zou niet teveel jammeren over mogelijke schade voor de kinderen, maar vooral uitstralen dat het goed komt, maar het heeft even tijd nodig.
Tsjor
tsjor schreef op 19-09-2021 om 09:40:
5 weken is nog erg kort. Na de voorlopige voorzieningen zal er een echtscheidingsprocedure in gang gezet moeten worden en daarin zal ook een ouderschapsplan gemaakt moeten worden. Dan komt de omgang met de kinderen aan de orde. Als de kinderen naar vader vragen, kunnen ze dan in contact komen met hem? Ik zou niet teveel jammeren over mogelijke schade voor de kinderen, maar vooral uitstralen dat het goed komt, maar het heeft even tijd nodig.
Tsjor
Daar ben ik me ook allemaal van bewust, en jammeren tegen de kinderen doe ik al helemaal niet. Ze vragen vrijwel niet naar hem, geven alleen aan dat ze hun kamer en speelgoed erg missen. Ik heb hen verteld dat papa eerst een eigen plekje gaat zoeken en dat wij daarna terug naar huis gaan. Het doet mij als moeder enkel veel pijn dat hij geen enkele interesse in ze toont en hoewel 5 weken in dit hele proces misschien kort is, is het voor de kinderen een erg lange tijd om hun vader niet te zien.
MenMs schreef op 19-09-2021 om 10:32:
[..]
Daar ben ik me ook allemaal van bewust, en jammeren tegen de kinderen doe ik al helemaal niet. Ze vragen vrijwel niet naar hem, geven alleen aan dat ze hun kamer en speelgoed erg missen. Ik heb hen verteld dat papa eerst een eigen plekje gaat zoeken en dat wij daarna terug naar huis gaan.
Sorry, maar hoe kun je dit nu tegen je kinderen zeggen als je helemaal niet weet of dat gaat gebeuren? En het klinkt als een proces dat lijk lwaarschijnlijk lang gaat duren, voor zulke kleine kinderen is dat onoverzichtlijk lang. Veiligheid en eerlijkheid naar de kinderen toe lijkt mij nummer 1. Ze moeten jou wel volledig kunnen vertrouwen!
Heel veel sterkte! Jesse
Jesse_1 schreef op 19-09-2021 om 11:30:
[..]
Sorry, maar hoe kun je dit nu tegen je kinderen zeggen als je helemaal niet weet of dat gaat gebeuren? En het klinkt als een proces dat lijk lwaarschijnlijk lang gaat duren, voor zulke kleine kinderen is dat onoverzichtlijk lang. Veiligheid en eerlijkheid naar de kinderen toe lijkt mij nummer 1. Ze moeten jou wel volledig kunnen vertrouwen!
Heel veel sterkte! Jesse
Omdat dit of op de korte termijn (middels voorlopige voorzieningen) of op de wat langere termijn (omdat hij uiteindelijk weg zal gaan als hij een ander huis heeft gevonden) zal gebeuren. Natuurlijk is dit niet het enige dat ik tegen ze zeg, maar wat ik maar aan wilde geven is dat ik naar hen toe geen oordeel uitspreek over hun vader en tegelijkertijd hen wel probeer gerust te stellen.
Ik begrijp dat het wat lastig is om iets te kunnen zeggen over een situatie als je niet het volledige verhaal weet. Als ik dat hier allemaal neer zou moeten zetten dan kan ik ook beter een boek schrijven denk ik 
. In ieder geval dank voor je reactie.
Voorlopig zou ik opgelucht zijn dat hij de kinderen niet hoeft te zien. Je schrijft toch zelf dat hij agressief is en daarbij de kinderen niet ontziet? Wellicht is het een idee om bij de voorlopige voorzieningen gelijk ook omgang onder toezicht voor hem te vragen. Heb je ook aangifte gedaan? Dat kan bij verdere rechtszaken tegen je ex van belang zijn.
Dit klinkt in grote lijnen zoals de vader van mijn kinderen.
Uit elkaar gegaan, omdat hij erg gewelddadig was naar mij toe. Ook waar de kinderen bij waren. Uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt en met de kinderen vertrokken.
Daarna heeft hij niet meer naar de kinderen omgekeken. Hij is ze niet op komen zoeken, nooit naar ze gevraagd, etc. Zelfs op hun verjaardagen hebben ze nooit meer wat van hem vernomen.
Natuurlijk hebben ze daar last van gehad. Niet zo zeer van het ontbreken van hem als persoon, maar wel van het ontbreken van een vader. Ikzelf heb er ook een soort van trauma aan overgehouden. Ondanks wat er is gebeurd, hem nog wel gelegenheid geven om de kinderen te zien, contact met ze te hebben, etc, maar dat heeft hij niet gedaan.
A12345, maar had je dan wel iets van een omgangsregeling/zorgregeling afgesproken?
Tsjor
'..... is het voor de kinderen een erg lange tijd om hun vader niet te zien.' Het grootste probleem voor de kinderen is nu dat ze hun eigen kamer missen. Heb je al gevraagd of de kinderen komend weekend bij hem mogen komen, omdat ze hun kamer zo missen?
Tsjor
Daglichtlamp schreef op 19-09-2021 om 15:36:
Voorlopig zou ik opgelucht zijn dat hij de kinderen niet hoeft te zien. Je schrijft toch zelf dat hij agressief is en daarbij de kinderen niet ontziet? Wellicht is het een idee om bij de voorlopige voorzieningen gelijk ook omgang onder toezicht voor hem te vragen. Heb je ook aangifte gedaan? Dat kan bij verdere rechtszaken tegen je ex van belang zijn.
Hij is niet zozeer agressief naar de kinderen toe, maar wel naar mij waar de kinderen bij zijn.
Hij wil in principe helemaal geen omgangsregeling vastleggen omdat hij geen tijd en/of plek voor ze heeft zegt hij. Hij gaat er vanuit dat hij uit het huis gaat en naar een kamer o.i.d. gaat dus heeft dan geen plek.
Ik heb geen aangifte gedaan. Was ik vooralsnog ook niet van plan eigenlijk.
A12345 schreef op 19-09-2021 om 18:46:
Dit klinkt in grote lijnen zoals de vader van mijn kinderen.
Uit elkaar gegaan, omdat hij erg gewelddadig was naar mij toe. Ook waar de kinderen bij waren. Uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt en met de kinderen vertrokken.
Daarna heeft hij niet meer naar de kinderen omgekeken. Hij is ze niet op komen zoeken, nooit naar ze gevraagd, etc. Zelfs op hun verjaardagen hebben ze nooit meer wat van hem vernomen.
Natuurlijk hebben ze daar last van gehad. Niet zo zeer van het ontbreken van hem als persoon, maar wel van het ontbreken van een vader. Ikzelf heb er ook een soort van trauma aan overgehouden. Ondanks wat er is gebeurd, hem nog wel gelegenheid geven om de kinderen te zien, contact met ze te hebben, etc, maar dat heeft hij niet gedaan.
Fijn om wat herkenning te zien. Ik vind het gewoon als moeder ontzettend lastig en pijnlijk om te zien. Ze zijn voor mij echt nummer 1 en ik begrijp niet zo goed hoe hij dat niet zo kan zien en ook alleen maar zo met zichzelf bezig kan zijn. Ik probeer mijn problemen los te zien van zijn band met de kinderen en echt mijn beste beentje voor te zetten maar hij wil gewoon echt niet.
tsjor schreef op 19-09-2021 om 20:09:
'..... is het voor de kinderen een erg lange tijd om hun vader niet te zien.' Het grootste probleem voor de kinderen is nu dat ze hun eigen kamer missen. Heb je al gevraagd of de kinderen komend weekend bij hem mogen komen, omdat ze hun kamer zo missen?
Tsjor
Daar heeft hij geen tijd voor zegt hij, want “ik moet werken zodat ik jou kan betalen” is zijn letterlijke reactie.
tsjor schreef op 19-09-2021 om 20:06:
A12345, maar had je dan wel iets van een omgangsregeling/zorgregeling afgesproken?
Tsjor
Ja, hij kon de kinderen zien (bij mij thuis) als hij dat wilde. Dat is onderling zo schriftelijk afgesproken. Dat kan hij eigenlijk nog steeds.
De kinderen daar dagen alleen laten was geen optie, omdat ze nog klein waren, hij ook agressief was als de kinderen erbij waren en geen enkel benul had van hoe voor kinderen te zorgen. Hij heeft toen nog iets voorgesteld van ik de zoon en jij de dochter, maar ze uit elkaar halen, dat vond ik geen optie.
Daarna hebben ze nooit meer wat van hem vernomen. Nu al bijna 10 jaar niet.
MenMs schreef op 20-09-2021 om 14:00:
[..]
Fijn om wat herkenning te zien. Ik vind het gewoon als moeder ontzettend lastig en pijnlijk om te zien. Ze zijn voor mij echt nummer 1 en ik begrijp niet zo goed hoe hij dat niet zo kan zien en ook alleen maar zo met zichzelf bezig kan zijn. Ik probeer mijn problemen los te zien van zijn band met de kinderen en echt mijn beste beentje voor te zetten maar hij wil gewoon echt niet.
Ik snap dat ook niet. "Ik moet werken voor de alimentatie" was bij mij niet van toepassing, want hij heeft nooit alimentatie betaald.
Voor mij is dit ook lastig geweest. Ik heb er nog steeds wel een trauma aan overgehouden aan die hele situatie wat me nog behoorlijk dwars zit in de rest van mijn leven. Maar van hem verwacht ik al lange tijd niets meer. Ook mijn kinderen hebben al enige tijd geen verwachtingen meer van hem.
Ze missen een vader, maar niet hem. Wat dat betreft hebben ze dezelfde conclusie getrokken als dat ik heb: het interesseert m helemaal niets, anders zoek je wel contact. Helemaal als je daar de mogelijkheden toe hebt.
De kansen daartoe had hij. Mijn problemen met hem (agressiviteit, geen alimentatie betalen) waren wat dat betreft niet eens een beletsel.
MenMs schreef op 20-09-2021 om 14:01:
[..]
Daar heeft hij geen tijd voor zegt hij, want “ik moet werken zodat ik jou kan betalen” is zijn letterlijke reactie.
Hij probeert je een schuldgevoel aan te praten. Niet intrappen. Tijd maken voor de kinderen kan best, ook naast een full-time baan.
A12345 schreef op 20-09-2021 om 14:35:
[..]
Ik snap dat ook niet. "Ik moet werken voor de alimentatie" was bij mij niet van toepassing, want hij heeft nooit alimentatie betaald.
Voor mij is dit ook lastig geweest. Ik heb er nog steeds wel een trauma aan overgehouden aan die hele situatie wat me nog behoorlijk dwars zit in de rest van mijn leven. Maar van hem verwacht ik al lange tijd niets meer. Ook mijn kinderen hebben al enige tijd geen verwachtingen meer van hem.
Ze missen een vader, maar niet hem. Wat dat betreft hebben ze dezelfde conclusie getrokken als dat ik heb: het interesseert m helemaal niets, anders zoek je wel contact. Helemaal als je daar de mogelijkheden toe hebt.
De kansen daartoe had hij. Mijn problemen met hem (agressiviteit, geen alimentatie betalen) waren wat dat betreft niet eens een beletsel.
Ja daar kan ik me wat bij voorstellen. Heb je wel iets van hulpverlening gehad of geen behoefte aan? Ik heb bij de huisarts al wel aan de bel getrokken voor wat hulp. Nog niet direct therapie of iets dergelijks maar wel dat ik met iemand kan praten af en toe en wellicht dat als de rust wat weergekeerd is dat ik dan verder stappen daarin kan nemen. Voor nu ga ik maar een beetje op de automatische piloot..
Maargoed. Ik vind het dan zo vreemd dat de prioriteiten ergens anders liggen. Ik denk dat zo’n regeling voor onze kinderen ook het beste zou zijn. Alle verzorging heb ik altijd gedaan vanaf het moment dat ze geboren waren dus dat zou dan toch opgebouwd moeten worden. Ik heb hem ook al vaker duidelijk gezegd dat hij ten alle tijde ze mag contacten of zien, maar hij gebruikt zijn tijd liever om andere dingen te doen helaas.