Doe ik het wel goed?
Dag iedereen, daar ben ik weer eens. Voorjaarsvakantie is gaande hier in huize Bir. Net een aanvaring met mijn jongste dochter. Nog niet uitgepraat, maar ik vind dat ik niet had moeten reageren zoals ik deed. Ik zit er al een poosje over te verzinnen en het was opgebouwde frustratie en verdriet en afwijzing waarmee ik van 0 tot 100 ging en eruit gooide.
Veel kennen mij al een beetje en weten de situatie hier.
Enkele weken geleden vroeg ik de kinderen of ze een weekje of weekendje weg wilden deze vakantie. Ze wilden niet met hun vader en familie op wintersport. Ikzelf zag nu een wintersport nog niet zitten. Oudste bleef heel lang stil, dan weet ik het al. Die verzint redenen om nee te zeggen zonder te kwetsen. En zo was het. Antwoord van de jongste: meh..
Nou, dan probeer ik me daar bij neer te leggen. Ik probeer het vakantiegevoel thuis te krijgen. Dat lukt me niet zo, want ik zie altijd werk liggen en verder voel ik geen energie/zin/motivatie/drive om iets leuks of aan ‘selfcare’ te doen. Ben ook een dag aan de slag gegaan om spullen van mijn ex verder in te pakken. Ik vond post vanaf 2010. 😵💫 Sommige niet opengemaakt, aanmaningen, vervolgens wel betaald, alles door elkaar, enz. Oké zijstraat.
De oudste slaapt uit, leeft vooral voor zichzelf, haar paard en haar vriendje. De jongste slaapt ook uit en hangt vooral op sociaal media op haar kamer. Met haar ben ik wel afgelopen zaterdag samen naar de stad geweest. Dat was leuk. Voor de vakantie had ik nog voorgesteld een dagje of dagjes uit te gaan, maar nu puntje bij paaltje is weer alles: meh.. Ik heb geprobeerd me niet uit het veld te laten slaan en ben 3 van de 4 dagen ‘s middags iets buiten de deur gaan doen voor mezelf. Word ik er gelukkiger van? Nee, het is tijd vullen. Vanmiddag ben ik naar de IKEA geweest en had van die worstjes en broodjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze die lekker zou vinden. Ze had ook vandaag weer nergens zin in om te doen.
Dit is niet haar normaal. Voorheen had ze altijd wel zin om het een of ander te doen. Even mee, een uitje, een spelletje.
Nou kwam ze daarstraks uit haar kamer en zei: gaan we nu eten koken? Dus ik begon over die worstjes, denkend een leuke traktatie meegenomen te hebben. Zij: meh.. oké.. Ik wil gewoon nu eten. Maakt me niet uit wat. Dus ik schoot uit m’n slof dat het echt niet leuk is zo en dat ik ook mijn best doe. En ik heb het in elkaar geflanst en gegeven met een: hier heb je eten, dan kun je daarna weer in je kamer gaan zitten.
Helemaal niet goed. Hoe kom ik toch op zo’n punt dat het me zo van me schiet? Ik had me zo voorgenomen om mijn emoties niet op een ander af te vuren. Zeker niet op de kinderen. Eerst pas op de plaats, eerst nadenken. Maar het lukt me helemaal niet. Hoe moet ik die kinderen leren om goed met hun emoties om te gaan als ik het zelf niet eens kan.
Het lukt maar niet om het gezellig te hebben. Ze zijn niet eens in dezelfde ruimte als ik. Er komt bijna geen gesprek van de grond. (Ja, als ik mensen over de vloer heb, dan wel. Alsof er niks aan de hand is.) We zijn zomaar 3 mensen in een huis die maar wat langs elkaar heen draaien, maar niks sámen. Geen verbinding. Het vliegt me elke keer weer zo aan. Het haalt me zó neer, de sfeer in huis en ik krijg het maar niet gedraaid.
Kan iemand me weer even op weg helpen?
Ook geen ramp toch als het niet aanslaat. Ik sluit vaak aan op wat ze kort daarvoor hebben aangegeven. Het hoeft niet 'te werken', gewoon leuk om iets te geven.
Pippeltje schreef op 25-02-2024 om 11:18:
Heb je nagevraagd of ze zo dacht? Misschien vond ze het wel heerlijk om lekker met rust gelaten te worden?
Nou, als ze daar eens antwoord op zou geven..
Ze heeft geen woorden voor emoties of voor moeilijke dingen. Alles blijft binnen in haar borrelen en sudderen en komt nooit naar buiten. Open vragen stellen werkt niet, geen antwoord. Gokken werkt niet, zéker verkeerd gokken niet. Dan kan ik weer dagen inpakken. Wachten of ze zelf iets zegt erover werkt niet, dat gebeurt nooit. Ik zie aan alles dat er zoveel dwars zit, wat ze niet uit.
Toen haar vader net vertrokken was en ik bijvoorbeeld zei dat ik even boodschappen ging doen, keek ze me met paniek in haar ogen aan. Maar geen woorden. Op dat moment heb ik haar meerdere keren verzekerd dat ik altijd bij haar terug wil komen en voor haar wil zorgen. Ik heb mijn locatie voor haar aangezet zodat ze kon zien waar ik was. Dit is anderhalf jaar geleden. Die locatie gebruikt ze nog af en toe, terwijl ze gewoon kan weten waar ik ben.
Alle emoties die ze had werden nooit in woorden geuit, maar met gedrag getoond. Een donderwolk van emotie boven haar hoofd. Onzichtbaar voor het oog, maar vurige pijlen die op mij gericht waren om maar te begrijpen dat ze zich zo naar voelt, maar geen woorden. Nooit woorden.
Die donderwolk is minder overduidelijk aanwezig, maar ik zie het nog steeds. Ze voelt zich naar, maar er komt niks uit. Héél soms een zinnetje, maar zodra ik verder vraag wat ze bedoeld en/of ik haar goed begrepen heb klapt ze weer dicht.
Met dit gedrag dwingt ze iets af van mij, het wordt bewust en onbewust ingezet. Mijn idee is dat ik daar toch elke keer op moet reageren, omdat ze het vertrouwen moet krijgen dat ik haar niet verlaat. Dat ik er ben. Dat ik haar wil helpen. Ik zou het graag in een andere vorm gieten, ik denk alleen dat ze dat nog niet kan.
Ik zit te denken, misschien helpt het als je een keer over iets zelf laat merken (niet over haar, maar kan verder over iets groots of kleins gaan) dat je dat lastig vind, in woorden, dat zij dan daarvan kan leren.
Ooit lang geleden toen mijn oudste, een heel gevoelig kind, net naar school ging, praatte hij daar niet over terwijl zijn hoofd wel (te) vol zat. Ik heb toen bedacht dat ik hem bij het naar bed brengen wat dingetjes over mijn werk kon vertellen. Iets grappigs of lastigs. Totdat dat een beetje een gewoonte werd en dan vroeg ik hem als ik klaar was, en jij, heb jij nog wat grappigs meegemaakt?
Andere leeftijd natuurlijk. Maar het idee is dat het misschien beter werkt als je iets voordat dan in de directe confrontatie.
Als ik je berichtjes zo lees, Bir_F, loopt er heel veel door elkaar heen. Veel verschillende dingen om mee te dealen, maar ook in jouw hoofd. De grenzen zijn een beetje 'blurry', zeg maar. Dat is niet raar gezien de omstandigheden en daar kan je echt een beetje op vast lopen. Je weet niet meer waar het een begint en het ander eindigt, en onder stress wordt dat erger. Je bent jezelf een beetje kwijt geraakt in de context van echtscheiding en zorgen om je dochter(s).
Ik denk dat je inderdaad een neutrale derde nodig hebt om af en toe orde te scheppen. Dat mag uiteraard hier, maar misschien nog beter bij een professional.
Wat mij helpt in dit soort situaties: vertragen..... Dus mijn oordelen en reacties uitstellen. We zijn vaak geneigd meteen actie te willen ondernemen, maar dat is vaak niet nodig en soms zelfs schadelijk als we overal direct op reageren. Je mag later reageren, op iets terug komen. Je kunt dus iets 'luier' zijn en wat meer achterover leunen. Soms wordt dan vanzelf duidelijk of een situatie iets van jou vraagt (soms niet, blijkt later) en wat die situatie precies van je vraagt.
En wat mij ook helpt: bij mijn kernwaarden blijven. Dat klinkt een beetje vaag maar die kernwaarden helpen mij omgaan met situaties die een beetje ambigue zijn. Soms weet je gewoon even niet wat een situatie (een rommelige kamer) van jou vraagt: moet ik ingrijpen en structuur bieden (oftewel verwachtingen hebben dat dochter dit moet kunnen/leren)? Of moet ik dit juist loslaten? (Dochter zelf op het punt laten komen dat ze de rommel zat is). Of dochter helpen door haar kamer voor haar op te ruimen? Mijn belangrijkste kernwaarde is dat ik in verbinding blijft met mijn kind. De 'juiste' reactie is dus afhankelijk van wat mijn kind op dat moment nodig heeft. En als ik dat niet zeker weet, stel ik het uit (zie mijn tip hierboven). In dat geval is de kamer langer rommelig maar ik heb in elk geval geen conflict gecreëerd over de rommelige kamer. Als ik zie dat mijn kind door somberheid even zelf niet toekomt aan het opruimen kan ik ervoor kiezen om dat als relatiegebaren voor hem/haar te doen. Dan zal iemand anders zeggen: Nou, zo leert ie het nooit. Maar daar heb ik gewoon vertrouwen in, dat dat echt wel komt. En als ik zie dat de volgende keer de situatie iets anders vraagt, doe ik dat.
Ik probeer dus minder rigide te kijken naar wat mijn kind nodig heeft. Gedachten als: "maar als ik het mijn kind nu niet leer, leert ie het nooit" zijn zelden helpend en zorgen er vaak voor dat je controle wil uitoefenen of geen ruimte meer hebt om een situatie flexibel aan te pakken.
Het is een lang verhaal geworden en ik hoop dat duidelijk wordt wat ik bedoel 😊
De hele dag alles wat je doet of laat analyseren, beoordelen en bekritiseren is heel vermoeiend. Je bent waarschijnlijk je eigen grootste vijand (welkom bij de club).
Je kinderen zijn niet heel de dag afhankelijk van jou. Als jij gewoon meldt 'zaterdag ga ik naar vriendin X', dan is dat prima.
Ik ga zelf extreem slecht op onuitgesproken verwachtingen. Als iemand iets van mij wil of nodig heeft, maar dat niet zegt en vervolgens teleurgesteld is, tja, daar kan ik gewoon niks mee. Dat is wel iets dat je kinderen ook moeten leren. Want anders blijft hun leven een aaneenschakeling van frustraties. En dat is in niemands belang.
Over een paar weken is het meivakantie. Dan kun je vooraf even de planning met ze doornemen; jullie hebben vakantie en ik heb vrij. Wat willen jullie gaan doen? Welke dag/tijd? Ik wil zelf graag nog x of y gaan doen, op die en die dag. Dan kan iedereen zijn verwachtingen en plannen uitspreken. Dat geeft voor iedereen duidelijkheid.
Er zijn voor je kinderen is iets anders dan 24/7 aanwezig zijn voor als het op aanvraag een keer gewenst is.
Ik herinner me dat je vertelde dat je jongste dochter zich een keer wel in jouw beschrijving herkende (dat ze dat liet merken) dat ze in een boze donderwolk kon veranderen als ze haar zin niet kreeg. Het kan natuurlijk best zijn dat ze het nu subtieler aanpakt en haar 'net doen of er niks aan de hand is, maar toch..' gedrag, wel uitoefent om jou te beïnvloeden.
Misschien is ze pas in het donker in bed gaan liggen toen jij bijna thuis kwam. Of is dit heel slecht om te denken? Ik bedoel niet dat ze een slecht iemand is. Ze weet zelf misschien niet waarom ze zo doet. Ik bedoel denk ik meer dat het niet uit te sluiten is dat haar gedrag bedoeld is om jou te beïnvloeden. En misschien gewoon wel om je te testen. Reden te meer om zoveel mogelijk bij jezelf te blijven. Milde grapjes maken als dat lukt. Mild in die zin dat ze niet bedoeld zijn om scherpe confrontaties te veroorzaken.
Dit is ook de leeftijd waarin pubers liever een appje ontvangen als vorm van communiceren. Gewoon een simpele mededeling.
Vb ‘ ik ga nu bij vriendin weg en ben zo laat thuis’ . Vaak reageert dochter dan met de vraag ‘wat eten we?’ . Meer korte uitwisseling van info zodat jullie beiden weten waar ieder aan toe is.
Inderdaad loopt er heel veel door elkaar.
Zoveel emoties. Gemis van mijn gezin zoals het was. Niet de man zelf. Ik mis de vanzelfsprekendheid van hoe we weekenden indeelden en de vakanties die we vierden. Ik probeer het wel in te vullen, maar het komt niet zo van de grond. Weerstand bij de kinderen als ik iets bedenk, om zelf iets te bedenken of het ook niet weten.
Gemis van mijn plekje in de vriendengroep die we hadden. Niet gelooft worden door ze met wat ik zelf niet kon begrijpen en er volledig in vastliep. Ik twijfel nu nog aan mijn visie van wat er gebeurt is, van de relatie en wat nou de realiteit was. En dan ook dat mijn kinderen ze ook (moeten) missen, omdat ik al die stappen terug gedaan heb.
Ik heb nul contact met mijn ex-man, omdat dat denk ik beter is voor mij, maar de gesprekken in mijn hoofd gaan soms nog door hoewel ik het probeer te stoppen. Hij zit sowieso alle dagen op mijn schouder te oordelen. Ik ben de ene keer bang dat de kinderen zeer weinig contact hebben met hun vader om of door mij en mijn reactie. En de andere keer denk ik te zien dat het wel hun eigen keuze is en dat ze hem beter doorzien dan ik.
Gemis van mijn plekje in mijn schoonfamilie, vooral mijn schoonouders. Maar ook nu een heel ander gezicht zien. Bij de mediator kwamen we niet verder en mijn eigen advocaat komt achter behoorlijk grote dingen die achter gehouden zijn, ik denk omdat ze dat zien als ‘familiebezit’ terwijl het volgens de wet hoogstwaarschijnlijk in de gemeenschap valt. De leugens en manipulatie die daar over tafel zijn gegaan, maar waarbij steeds gedaan werd alsof het allemaal zo eerlijk en goedbedoeld was. Ik vind dat moeilijk te verteren. Ik zat daar in emotie en tegenover me zat een manipulerende man die naar de pijpen van zijn vader de zakenman van de familie danst. De kinderen werd mee geschermd, maar die hadden geen prioriteit, alleen hoe ze zo goedkoop mogelijk van mij af konden komen. Damn, wat voel ik me niet serieus genomen en over me heen gelopen.
Terwijl ik dit laatste stukje teruglees, vraag ik me direct weer af of ik het nú dan wel goed zie ipv de 20 jaar ervoor en of ik niet verblind ben door bitterheid. Maar sowieso mogen de kinderen dit nooit van mij horen. Ik heb gelukkig een fijne advocaat gevonden.
Ons huis, waar hij anderhalf jaar geleden uit vertrokken is, waar ik mijn ziel en zaligheid in gelegd heb, wil hij voor zichzelf. Het grootste gedeelte van zijn shit staat hier nog. Ik heb het maar ingepakt. Hij hóórt niet eens dat de kinderen aangeven er te willen blijven wonen met mama. Blijkbaar wil hij er met zijn 🤮 in wonen. Hij heeft zelf, terwijl de scheiding nog lang niet rond was, een appartement gekocht (in onze gemeenschap van goederen dus😵💫) en is daar gaan samenwonen. Er is overigens geen plek voor de kinderen daar. Ook niet voor die van haar trouwens, niet dat mij dat iets uit moet maken. Hoe bedenkt iemand het?
De zorgen om de kinderen. De oudste wat minder dan de jongste. Die heeft het soort een plekje en een oordeel gegeven en daar houdt ze aan vast. De jongste nog behoorlijk in de knoop.
En zo moe, mennn wat ben ik moe. Niet lichamelijk, maar in mijn hoofd. Ik zou wel 20 jaar willen slapen en wakker worden als alles voorbij is. En toch sta ik elke dag weer op, ik werk 3 dagen, doe wat taken in huis, probeer een sociaal leven in te richten en te verzinnen wat ik nou eigenlijk wil. En tegelijk níet vast te lopen in mijn gedachtengangen richting het verleden over waarom ik zo blind was voor hoe ik nooit prioriteit was en de kinderen ook niet en of ik dat dan nu wel goed zie.
Ik moet denk ik kleiner denken. Niet alles in één keer willen bedenken en oplossen. Iedere dag die gelukt is, is er weer 1. Verdriet er maar gewoon laten zijn. Geen verwachtingen.
Lastig vind ik dat. Ik probeer in mijn hoofd álles te omvatten, denk van verleden verklaren tot nu dagelijkse routine voor mezelf tot vrijetijdsbesteding tot allemaal gelukkig zijn (🤯) en weer een toekomst zien, en er dan een plan voor op te stellen om er aan te werken. Lukt niet zo best. 🤷🏽♀️
De belangrijkste les die ik heb geleerd in die periode is dat je het beste even stil kunt staan. Als je het allemaal even niet meer weet, dan doe je gewoon even niets, behalve je routine. Je werk, het huishouden. Misschien een keer koekjes bakken voor de kinderen. En zo wacht je totdat je het stukje bij stukje wel weer weet. Dan neem je een stapje en weer en stapje. En zo kom je er (waar ik nog niet ben).
Ik kon bijna een jaar lang niet eens een boek lezen, mijn grootste hobby. Dagen kon ik me verliezen in een boek en ineens kon ik het nog geen alinea volhouden. Je bodem slaat onder je voeten weg, maar die groeit weer terug. Langzaam maar zeker. Zo lang je maar vertrouwen hebt en niet te snel wilt. En geef je kinderen het vertrouwen dat het goed komt. Dat ze het goed doen. Dat je trots op ze bent. Het is moeilijk, maar dat is normaal.
Onze verhalen lijken erg op elkaar. Mijn kinderen zijn hun vader kwijt, ik mijn maatje van 30+ jaar. Ik werd ook belazerd, maar kwam op tijd bij zinnen. Jij ook. Neem je tijd. Die heb je nodig.
Bir, het klinkt alsof je in een depressie bent of aan het komen bent. Antindepressiva kunnen helpen om de (herkenbare en terechte) storm in je hoofd te kalmeren. Ik zou het overleggen met de huisarts. Zelf heb ik 1,5 jaar gebruikt, het kan helpen om door de ergste donkerte heen te komen.
elledoris schreef op 26-02-2024 om 19:55:
Bir, het klinkt alsof je in een depressie bent of aan het komen bent. Antindepressiva kunnen helpen om de (herkenbare en terechte) storm in je hoofd te kalmeren. Ik zou het overleggen met de huisarts. Zelf heb ik 1,5 jaar gebruikt, het kan helpen om door de ergste donkerte heen te komen.
Ja ik heb ook dit idee.
Het klinkt ook wel als overwerkt (of burn-out of hoe het op het moment heet in psychologenland) wat niet vreemd zou zijn met alle stress. oververmoeidheid leidt trouwens ook tot depressieve gevoelens.
Sowieso kun je nu niets regelen voor de toekomst. Hoewel onze cultuur vol zit met het idee dat alles wat we nu doen allesbepalend is voor de rest van ons leven en dat van wie ons lief zijn, is dat natuurlijk grote onzin (behoudens bepaalde extreme beslissingen, en dan nog).
Je kunt de toekomst niet nu op de rit zetten zodat je er niet naar om hoeft te kijken, en je kunt het ook niet nu per ongeluk verpesten met iets kleins. Wat je nu doet heeft invloed op nu, en later zie je wel weer.
“Ik ben alleen maar nu, dacht de eekhoorn, ik ben nooit later geweest en ik zal nooit vroeger worden”. Uit Toon Tellegen, “Het komt goed”.
Bir_F schreef op 26-02-2024 om 19:36:
Ik moet denk ik kleiner denken. Niet alles in één keer willen bedenken en oplossen. Iedere dag die gelukt is, is er weer 1. Verdriet er maar gewoon laten zijn. Geen verwachtingen.
Lastig vind ik dat. Ik probeer in mijn hoofd álles te omvatten, denk van verleden verklaren tot nu dagelijkse routine voor mezelf tot vrijetijdsbesteding tot allemaal gelukkig zijn (🤯) en weer een toekomst zien, en er dan een plan voor op te stellen om er aan te werken. Lukt niet zo best. 🤷🏽♀️
Jaa! Dat denken hoort bij je en zal ook wel met jouw opgroeien te maken hebben. Ik zou maar gewoon accepteren dat je een ‘denker’ bent. Maar het gaat erom hoe je daar dan mee omgaat inderdaad.
Bir_F schreef op 26-02-2024 om 19:36:
Ik probeer in mijn hoofd álles te omvatten, denk van verleden verklaren tot nu dagelijkse routine voor mezelf tot vrijetijdsbesteding tot allemaal gelukkig zijn (🤯) en weer een toekomst zien, en er dan een plan voor op te stellen om er aan te werken. Lukt niet zo best. 🤷🏽♀️
Alles wat je voor elkaar krijgt om een dag door te komen, hoe klein ook, doe je omdat je een toekomst ziet. En is daaraan werken.
En als jullie niet elke dag allemaal gelukkig zijn is dat niet een bewijs dat je niet goed bezig bent.