Doe ik het wel goed?
Dag iedereen, daar ben ik weer eens. Voorjaarsvakantie is gaande hier in huize Bir. Net een aanvaring met mijn jongste dochter. Nog niet uitgepraat, maar ik vind dat ik niet had moeten reageren zoals ik deed. Ik zit er al een poosje over te verzinnen en het was opgebouwde frustratie en verdriet en afwijzing waarmee ik van 0 tot 100 ging en eruit gooide.
Veel kennen mij al een beetje en weten de situatie hier.
Enkele weken geleden vroeg ik de kinderen of ze een weekje of weekendje weg wilden deze vakantie. Ze wilden niet met hun vader en familie op wintersport. Ikzelf zag nu een wintersport nog niet zitten. Oudste bleef heel lang stil, dan weet ik het al. Die verzint redenen om nee te zeggen zonder te kwetsen. En zo was het. Antwoord van de jongste: meh..
Nou, dan probeer ik me daar bij neer te leggen. Ik probeer het vakantiegevoel thuis te krijgen. Dat lukt me niet zo, want ik zie altijd werk liggen en verder voel ik geen energie/zin/motivatie/drive om iets leuks of aan ‘selfcare’ te doen. Ben ook een dag aan de slag gegaan om spullen van mijn ex verder in te pakken. Ik vond post vanaf 2010. 😵💫 Sommige niet opengemaakt, aanmaningen, vervolgens wel betaald, alles door elkaar, enz. Oké zijstraat.
De oudste slaapt uit, leeft vooral voor zichzelf, haar paard en haar vriendje. De jongste slaapt ook uit en hangt vooral op sociaal media op haar kamer. Met haar ben ik wel afgelopen zaterdag samen naar de stad geweest. Dat was leuk. Voor de vakantie had ik nog voorgesteld een dagje of dagjes uit te gaan, maar nu puntje bij paaltje is weer alles: meh.. Ik heb geprobeerd me niet uit het veld te laten slaan en ben 3 van de 4 dagen ‘s middags iets buiten de deur gaan doen voor mezelf. Word ik er gelukkiger van? Nee, het is tijd vullen. Vanmiddag ben ik naar de IKEA geweest en had van die worstjes en broodjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze die lekker zou vinden. Ze had ook vandaag weer nergens zin in om te doen.
Dit is niet haar normaal. Voorheen had ze altijd wel zin om het een of ander te doen. Even mee, een uitje, een spelletje.
Nou kwam ze daarstraks uit haar kamer en zei: gaan we nu eten koken? Dus ik begon over die worstjes, denkend een leuke traktatie meegenomen te hebben. Zij: meh.. oké.. Ik wil gewoon nu eten. Maakt me niet uit wat. Dus ik schoot uit m’n slof dat het echt niet leuk is zo en dat ik ook mijn best doe. En ik heb het in elkaar geflanst en gegeven met een: hier heb je eten, dan kun je daarna weer in je kamer gaan zitten.
Helemaal niet goed. Hoe kom ik toch op zo’n punt dat het me zo van me schiet? Ik had me zo voorgenomen om mijn emoties niet op een ander af te vuren. Zeker niet op de kinderen. Eerst pas op de plaats, eerst nadenken. Maar het lukt me helemaal niet. Hoe moet ik die kinderen leren om goed met hun emoties om te gaan als ik het zelf niet eens kan.
Het lukt maar niet om het gezellig te hebben. Ze zijn niet eens in dezelfde ruimte als ik. Er komt bijna geen gesprek van de grond. (Ja, als ik mensen over de vloer heb, dan wel. Alsof er niks aan de hand is.) We zijn zomaar 3 mensen in een huis die maar wat langs elkaar heen draaien, maar niks sámen. Geen verbinding. Het vliegt me elke keer weer zo aan. Het haalt me zó neer, de sfeer in huis en ik krijg het maar niet gedraaid.
Kan iemand me weer even op weg helpen?
Ik zou de titel willen veranderen, maar dat kan niet geloof ik. Die vraag weet ik het antwoord natuurlijk al op. Nee, niet goed. 😓
Hi Bir_F, eerst even een hart onder de riem en een knuffel, want volgens mij heb je die even nodig.
Ik herken jouw behoefte aan verbinding en het gevoel dat je iets leuks wil ondernemen in de vakantie. Ook de onrust als er teveel leegte in een dag zit. En dan ben ik niet gescheiden dus heb die situatie niet om ook nog eens mee te dealen. Ik kan mij voorstellen dat je gewoon veel aan je hoofd hebt en te verwerken en daardoor afleiding zoekt.
Ook herkenbaar: dat de kinderen niet meer zo zitten te wachten op alle leuke dingen ik bedenk. De 'mwah' reactie komt mij ook heel bekend voor als ik iets voorstel 🙄
Dus eigenlijk is er niks geks aan de hand voor zover ik dat lees uit jouw bericht. Ik denk alleen dat je jouw humeur/onrust op dit moment een beetje teveel bij je kinderen neer legt. En dat is helemaal begrijpelijk; je bent ook maar een mens, maar die worsteling is van jou en daar wil je hen eigenlijk niet mee belasten.
Ik zou zeggen: gewoon even bij je jongste aankloppen, sorry zeggen voor je onredelijke reactie, een dikke knuffel en benoemen dat je zelf een beetje worstelt met de vrije tijd en hoe je die wil invullen.
Hoe oud zijn je kinderen? Kun je iets voor jezelf ondernemen met een vriend of vriendin? Om je gedachten een beetje te verzetten?
Je bent ook maar een mens hè. Je verlangen naar verbinding herken ik. En in je eerdere topic kwam ook al naar voren dat je zó probeert om het góed te doen. En dat herken ik ook. En is zó lastig om af te leren. Hoe meer je probeert het goed te doen, hoe groter de teleurstelling en frustratie.
Wat Kaatjecato al zei, klop ff op de deur bij je dochter en zeg gewoon sorry.
En verder, het verlangen naar samen, naar verbinding, "omarm" dat. Je mag dat hebben. Maar je kan het niet afdwingen bij je kinderen. Laat ook je verdriet daarover toe, ff snotteren op je eigen kamer, in het park, in de auto op weg naar ikea, what ever.
Ik herken ook dat kinderen de ene dag iets leuk/lekker vinden en de volgende dag je aankijken van "hoezo". Dus het kan lastig zijn om ze blij te verrassen.
We zijn allemaal mensen en daarmee feilbaar. Naast alle 100 dingen die we goed doen, doen we ook wel eens iets fout. Dat hoort erbij en is niet erg. Maar het is wel vervelend. Ik herken dit gevoel wel. Je neemt je voor om een bepaalde moeder te zijn en dan zijn er telkens weer momenten dat het even niet lukt.
Wat mij helpt is om te bedenken dat het je kinderen vast ook niet altijd lukt om de kinderen te zijn die ze willen zijn. Dat ze soms niet zo leuk reageren naar jou terwijl ze dat helemaal niet willen. Mijn dochter kan soms echt even heel gefrustreerd zijn over zulke situaties.
Wat helpt; erkennen, ook naar je kinderen, dat je even niet zo aardig was, dat je dat niet meende en dat je het graag beter wil doen. Jouw kinderen zijn pubers, die snappen dat waarschijnlijk wel. Dan geef je elkaar een knuffel en dan ga je samen weer je best doen om elkaar te laten zien dat jullie het beter kunnen.
Een keer een snauw of een sneer, daar komen je kinderen vast wel overheen.
Als de basis liefde is, en ik geloof uit jouw posts echt wel dat dat zo is, dan voelen ze dat.
Je wil het graag goed doen en dan ben je teleurgesteld als je dochter dat niet waardeert. Maar dan doe je het eigenlijk voor jezelf en niet voor haar, jij wil het gevoel hebben dat je een goede moeder bent. En daar heeft zij geen zin in, om je daar in te bevestigen. Helaas.
Als je je nou eens richt op doen wat je zelf graag wil, halen wat je zelf lekker vindt, en dan misschien tegen je dochter eens eerlijk zeggen: ik weet het niet zo goed meer, ik wil het graag goed doen maar het lukt allemaal niet zo. Doe ik het echt zo slecht?
En op een ander moment kun je eens aan je dochter vragen waar zij behoefte aan heeft. En dan luisteren, niet jezelf verdedigen.
Natuurlijk mag je ongevraagd halen wat zij lekker vindt, maar dan niet omdat je hoopt op haar waarderende reactie maar gewoon omdat je iets aardigs wil doen zonder daar een beloning voor te krijgen. Het is vrij normaal dat kinderen van haar leeftijd niet altijd wenselijke reacties geven. Dat wil niet zeggen dat ze je niet waardeert. Maar open en eerlijk met je ouder over emoties praten is awkward. En zeker over de emoties van je ouder.
Ik ben inderdaad sorry gaan zeggen dat ik zo onredelijk reageerde. Ze vond het oké.
Die onrust die Kaatjecato benoemt is niet eens mijn eigen onrust denk ik, maar die van mijn ex-man. Die moest altijd iets te doen hebben, altijd een activiteit, ergens heen, altijd prikkels zoeken. Ik moest soort strijd leveren voor een rustig kopje koffie na het ontbijt. Zo was ik het 20 jaar gewend, zo waren de kinderen het altijd gewend. En nu ik het zelf kan indelen zoals ik het zou willen, ben ik niet gelukkig.
Ja, ik wil graag gezellig dingen met mijn kinderen doen. Hoeft niet eens te zijn wat ik wil, als we maar iets samen doen. Noem me egoïstisch. 🤷🏽♀️
Ik kan ook dingen met een vriendin doen of met iemand van mijn familie. Dat doe ik ook, maar dat is voor mij ‘tijdvulling’. Mijn gezin was altijd mijn prioriteit, mijn fundament onder me, waar ik dacht dat mijn goed goed genoeg was maar niet zo bleek te zijn, en het is kapot. Ik voel me een leeg vat wat maar niet gevuld raakt. In het moment is het oké, als ik thuis kom is dat weer weg. Dan zie ik weer ongelukkige beschadigde kinderen en wij krijgen het niet op de rit. Ik krijg het niet op de rit.
Dit is toch niet wat ik wil voor haar, dit is toch geen jeugd om op terug te kijken? Ik maak me zorgen om de kinderen en ik voel me daarin zo alleen. Als ik met een vriendin daarover praat of mijn (schoon)zussen dan voelt dat als een pleistertje maar de wond blijft bloeden. Zij houden niet van ze zoals ik, zij zien ze niet iedere dag, hun gebrek aan enthousiasme, hun eigen gezin heeft (logisch) prioriteit. Degene die net zoveel van mijn kinderen zou moeten houden, met wie ik mijn zorgen zou moeten kunnen delen, die is ook degene die een bom op ons gezin gooide en vertrok.
AnnaPollewop schreef op 22-02-2024 om 21:38:
Je wil het graag goed doen en dan ben je teleurgesteld als je dochter dat niet waardeert. Maar dan doe je het eigenlijk voor jezelf en niet voor haar, jij wil het gevoel hebben dat je een goede moeder bent. En daar heeft zij geen zin in, om je daar in te bevestigen. Helaas.
Als je je nou eens richt op doen wat je zelf graag wil, halen wat je zelf lekker vindt, en dan misschien tegen je dochter eens eerlijk zeggen: ik weet het niet zo goed meer, ik wil het graag goed doen maar het lukt allemaal niet zo. Doe ik het echt zo slecht?
En op een ander moment kun je eens aan je dochter vragen waar zij behoefte aan heeft. En dan luisteren, niet jezelf verdedigen.Natuurlijk mag je ongevraagd halen wat zij lekker vindt, maar dan niet omdat je hoopt op haar waarderende reactie maar gewoon omdat je iets aardigs wil doen zonder daar een beloning voor te krijgen. Het is vrij normaal dat kinderen van haar leeftijd niet altijd wenselijke reacties geven. Dat wil niet zeggen dat ze je niet waardeert. Maar open en eerlijk met je ouder over emoties praten is awkward. En zeker over de emoties van je ouder.
Ja, ik snap wel dat je dat zegt. Ik denk dat ik het voor haar deed, maar mijn reactie toen ze het niet zo leuk vond als ik gehoopt had zegt iets anders.
Ik vind het heel lastig. Als ik vraag wat zij wil, welk onderwerp dan ook, dan heeft ze geen antwoord. En ik ga dan gokken en proberen om haar toch wat opgewekter te krijgen.
Ik herken dat alleen voelen als het gaat om het zorgen maken om de kinderen. Ik vind het soms verwarrend dat mensen dan over mij beginnen, terwijl ik op dat moment het over het kind wil hebben. En natuurlijk ook over wat ik wel of niet zou kunnen doen. En over de achtergrond. Echt jammer, ik voel met je mee, dat dat vaak moeizaam is. Ik denk wel dat op dit forum mensen echt meedenken als het gaat om ouder kind problemen of kind problemen op zichzelf. Ik heb uit mijn kennissenkring trouwens wel iets relativerends gehoord als het gaat om pubers wat in dit verband denk ik ook wel interessant kan zijn, hoewel het niet over pubers na een scheiding ging. De ouders dachten dat hun puber niet goed in hun vel zat want er kwam zo weinig uit. Een paar jaar later vroegen ze de puber nog eens naar deze periode en hij zei dat hij het prima had gehad.
Maar dat is natuurlijk maar één kant van de zaak. De andere is dat jullie toch alle drie, misschien kun je dat wel zeggen, een trauma hebben. In ieder geval geldt dat denk ik wel voor jou. En het is ontzettend ingewikkeld om dan net zo een goede moeder te willen zijn als eerder. Want op het moment dat er iets vast loopt in dat goede moeder willen zijn (of goed genoeg in ieder geval) loop je niet alleen daar tegen aan, maar ook tegen de frictie die er natuurlijk is tussen zo graag een goede moeder willen zijn en het nog moeten overleven en het verder gaan met het kleine beginnetje dat je misschien gemaakt hebt met de ramp verwerken.
Ik denk dat het goed is dat je dat wel ziet in jezelf dat dat er allebei is. Je bent de moeder die goed genoeg is in deze situatie. En als er toch even geen goede uitkomst is en je je kind niet bereikt (en vermoedt dat dat door meer komt dan alleen het algemene feit dat ze een puber is) dan is de last die je voelt door dat vastlopen even iets van jou alleen die los staat van je puber.
Je staat te alleen, hopelijk kun je in ieder geval zelf wel mild zijn voor jezelf en jezelf ruimte geven om te gaan verwerken.
MamaE schreef op 22-02-2024 om 21:08:
We zijn allemaal mensen en daarmee feilbaar. Naast alle 100 dingen die we goed doen, doen we ook wel eens iets fout. Dat hoort erbij en is niet erg. Maar het is wel vervelend. Ik herken dit gevoel wel. Je neemt je voor om een bepaalde moeder te zijn en dan zijn er telkens weer momenten dat het even niet lukt.
Wat mij helpt is om te bedenken dat het je kinderen vast ook niet altijd lukt om de kinderen te zijn die ze willen zijn. Dat ze soms niet zo leuk reageren naar jou terwijl ze dat helemaal niet willen. Mijn dochter kan soms echt even heel gefrustreerd zijn over zulke situaties.
Wat helpt; erkennen, ook naar je kinderen, dat je even niet zo aardig was, dat je dat niet meende en dat je het graag beter wil doen. Jouw kinderen zijn pubers, die snappen dat waarschijnlijk wel. Dan geef je elkaar een knuffel en dan ga je samen weer je best doen om elkaar te laten zien dat jullie het beter kunnen.
Een keer een snauw of een sneer, daar komen je kinderen vast wel overheen.
Als de basis liefde is, en ik geloof uit jouw posts echt wel dat dat zo is, dan voelen ze dat.
Ja, dit klinkt super logisch. Precies wat ik tegen een ander zou zeggen.
Maar ik kan me niet blijven verontschuldigen voor zo uit de bocht vliegen. Ik moet ineens denken aan mijn moeder, die zei vroeger: sorry?? daar koop ik niks voor.. 😵💫
Het is een van de vele dingen die mijn ex-man me verweten heeft, mijn frustratie fel uiten, terwijl ik wel steeds vaker denk dat hij ook een stevig aandeel had in de aanleiding er naar toe.
Maar ik moet toch een keer ervan leren. Ik heb het besef dat ik dit niet wil, ik doe het nu toch weer. Ja, het gaat beter. Ik kan echt vaker pas op de plaats maken voor ik frustraties uit, bedenken of het behulpzaam is of nodig om te benoemen en wat ik er eigenlijk mee wil bereiken.
Heb je ondersteuning voor jezelf, Bir_F? Bijvoorbeeld via de praktijkondersteuner van een huisarts? Iemand waar je deze worsteling mee kunt delen, die de juiste vragen stelt, een relativerend geluid laat horen?
Je hebt een flinke kluif aan het verwerken van de scheiding, de zorgen om je kinderen, en jouw twijfel of je het wel goed genoeg doet. Soms kom je daar niet alleen uit en dan is het oké om er hulp bij te vragen.
Het klinkt alsof je jouw kinderen wil beschermen tegen de pijn van de scheiding, maar dat kan niet. Althans, je kan die niet wegnemen. Alleen maar zorgen dat je er voor hen bent. De leegte die je ervaart, en de onrust die je aan je ex toeschrijft klinkt alsof je te sterk verbonden bent met de gemoedstoestand van een ander. Het klinkt een beetje als codependentie? Je bent dan eigenlijk te sterk afhankelijk van de waardering en goedkeuring van een ander. Je raakt dan de verbinding met jezelf kwijt (Is mij ook niet onbekend, hoor). Daar kan jij alleen wat mee. Daarmee aan de slag gaan, gaat jou helpen en gaat je uiteindelijk helpen om er voor je kinderen te zijn.
Bir_F schreef op 22-02-2024 om 22:40:
[..]
Ja, dit klinkt super logisch. Precies wat ik tegen een ander zou zeggen.
Maar ik kan me niet blijven verontschuldigen voor zo uit de bocht vliegen. Ik moet ineens denken aan mijn moeder, die zei vroeger: sorry?? daar koop ik niks voor.. 😵💫Het is een van de vele dingen die mijn ex-man me verweten heeft, mijn frustratie fel uiten, terwijl ik wel steeds vaker denk dat hij ook een stevig aandeel had in de aanleiding er naar toe.
Maar ik moet toch een keer ervan leren. Ik heb het besef dat ik dit niet wil, ik doe het nu toch weer. Ja, het gaat beter. Ik kan echt vaker pas op de plaats maken voor ik frustraties uit, bedenken of het behulpzaam is of nodig om te benoemen en wat ik er eigenlijk mee wil bereiken.
Dat zei en zegt mijn vader ook altijd. Hij zegt nooit ergens sorry voor, want dat vindt hij onzin. Ik heb daardoor ook nooit geleerd om ruzies uit te praten of frustraties netjes te uiten. Of ja, nooit...te laat en het is en blijft work in progress.
'Ik kan me niet blijven verontschuldigen'...jawel, dat kan zeker. Voorkomen is natuurlijk beter dan genezen, maar als dat niet lukt, dan is erkennen dat het mis ging en dat je je daarvoor excuseert wel beter dan net doen alsof er niks gebeurd is en je niks fout hebt gedaan. Ook als voorbeeld naar je kinderen toe. Opvoeden is grotendeels voorleven.
En even inhakend op wat je schrijft over dat je ex altijd iets wilde doen...is de reactie van de kinderen nu niet een soort tegenbeweging, daar los van komen en juist even niks hoeven doen en juist doen waar ze zelf zin in hebben ipv wat een ander bedacht heeft? Als puber kan ik me die tegenreactie wel voorstellen.
Hebben de kinderen een mobiel of een tablet, dan zou ik daar schermtijd op zetten. Want dat is waarschijnlijk de reden dat ze de hele dag op hun kamer zitten. In mijn eigen huis heb ik gemerkt dat het humeur van de kinderen door het verminderen van het gebruik van mobiel/tablet sterk verbeterde en ze ook meer andere dingen verzinnen wat ze/we kunnen doen. Ze kunnen wel op hun device maar niet de hele dag.
Daarnaast is de tijd te ongestructureerd. Maak samen met de kinderen een plannetje wat jullie willen doen uit en thuis, en wat jullie willen eten die week. Wat ze willen doen hoeft niet per se alleen altijd met jullie 3 te zijn. Vinden ze het gezellig als een vriendin komt logeren, ook goed. Bedenk dit met elkaar, zet er wensen op van jullie alledrie en wat je je kunt veroorloven, en hang de planning op waar zij hem ook kunnen zien.
Ik ben niet gescheiden, maar als er geen plan is, is het bij ons ook ‘meh‘ met alles. Dat plan hoeft overigens niet heel vol te zijn, bij ons is meestal 1 activiteit per dag voldoende om richting te geven. De rest komt dan vanzelf.
Meid toch. Wees lief voor jezelf. Een verandering heeft tijd nodig. Zeker waar jij meecte maken hebtvgwhad. En je kinderen. Maar wil jij ook niet te snel? Het leuk willen hebben met je kinderen na een heftige tijd, kan zo geforceerd over komen. Voor hen. Maar ook voor jou. Geef het tijd én laat los.
Goed dat je excuus aanbood. Geef komende maanden bewust ruimte voor ander gedrag. Bij jezelf. Bij je kinderen. Ook bleh gevoel. Pubers kunnen trouwens zowiezo erg mweh reacties hebben. Gewoon laten en niet op jezelf betrekken.
Idee voor meer verbinding gaan zoeken: Misschien minder vooruit plannen en per dag iets voorstellen? En korte momenten. Niet meteen dag of dagen. Naar de film en daarna tapas eten? Op bezoek bij x en daar boswandeling doen? Vanavond gourmetten? Samen koken en daarvoor samen boodschappen doen. Stap voor stap.
Jij hebt tijd nodig en zij ook. Het komt goed. Echt.
Xxx
Bir_F schreef op 22-02-2024 om 22:40:
[..]
Ja, dit klinkt super logisch. Precies wat ik tegen een ander zou zeggen.
Maar ik kan me niet blijven verontschuldigen voor zo uit de bocht vliegen. Ik moet ineens denken aan mijn moeder, die zei vroeger: sorry?? daar koop ik niks voor.. 😵💫Het is een van de vele dingen die mijn ex-man me verweten heeft, mijn frustratie fel uiten, terwijl ik wel steeds vaker denk dat hij ook een stevig aandeel had in de aanleiding er naar toe.
Maar ik moet toch een keer ervan leren. Ik heb het besef dat ik dit niet wil, ik doe het nu toch weer. Ja, het gaat beter. Ik kan echt vaker pas op de plaats maken voor ik frustraties uit, bedenken of het behulpzaam is of nodig om te benoemen en wat ik er eigenlijk mee wil bereiken.
Frustratie heeft altijd te maken met verwachtingen. Als de dingen niet gaan zoals je graag zou willen en je er geen invloed op (lijkt) te hebben, dan komt frustratie om de hoek. Dat je die volgens je ex man fel zou uiten, zou aansluiten bij je intrinsieke motivatie om het allemaal goed (perfect) te willen doen (ik praat ook een beetje tegen mezelf nu😎). Jullie (jij en je kinderen) zitten in een patroon dat in 20 jaar is ingesleten, dat krijg je er niet zomaar uit. En dan hebben ze ook nog de puberleeftijd. Misschien zou een gezinstherapeut kunnen helpen. Jij kan deze verandering niet in je eentje bewerkstelligen, daar heb je ook je kinderen bij nodig. Met zo'n therapeut kan je vast ook bespreken hoe je dat naar je kinderen toe brengt. (die zitten vast niet te wachten op "problemen die opgelost moeten worden" maar ik kan me wel voorstellen dat ze openstaan om te kijken hoe jullie ieder beter tot je recht kunnen komen ofzoiets).
In reactie op iedereen:
Ja, ik zeg zeker sorry als het mis gaat. Ik heb er moeite mee waar mijn grenzen liggen. Eigenlijk geen idee. 🤷🏽♀️ En mijn wensen? Mag ik iets willen of moet ik me altijd aanpassen? Hoe communiceer ik wat ik graag wil, waar ligt de ‘kinderen mogen ook iets te willen hebben’ en waar ligt ‘ik ben de ouder en ik bepaal’. En nu loopt alles door elkaar en waai ik met alle winden mee.
Over het plannen.. De een zegt laat het los en kijk hoe het gaat. De ander zegt plan wat dingen, want het is te ongestructureerd en zo gebeurt er niks. En beide hebben gelijk en ik zou vanuit mijzelf de juiste tip moeten voelen voor mij, maar ik weet het gewoon niet meer wat juist is voor mij. Het is alsof er aan alle kanten aan me getrokken word en ik sta zelf nergens meer voor.
Kijkje in mijn hoofd: Ik heb op alle dagen zo’n 20 mogelijke uitkomsten van wat er gaat gebeuren ‘voorzien’, waarbij ik ieder haar wensen en mogelijke plannen al ingecalculeerd heb en daar op kan meebewegen. Zelfs van mensen buiten mijn huishouden die mogelijk iets laten horen. Dat klinkt heel vermoeiend denk ik, maar zo werkt mijn hoofd. Het gaat niet eens heel bewust.
Op vrije dagen zoals nu zijn er dingen die minimaal ‘moeten’, zoals douchen/tandenpoetsen en eten. Dan zijn er dingen die ‘moeten’ die ik graag gedaan zou hebben zodat ik er later niet tegen aan loop, maar die ook later kunnen en dus niet echt prioriteit hebben want ik denk dus ook dagen of zelfs weken vooruit. Dan is er dat ik graag iets samen met de kinderen zou doen, maar ik wil ze niet dwingen dus dan pas ik me aan. Blijkt dat ze niks willen, ga ik terug naar een backup plan voor mezelf waar ik dan niet echt blij van word maar wat ik wel leuk vind. En nu blijkt dat ik na een aantal dagen dan ineens gefrustreerd raak en er een soort ontploffing ontstaat.
Mijn jongste is net behandeling begonnen bij de ggz (cgt) en ik heb dan tegelijkertijd gesprekken bij de gezinsbehandelaar. Indien nodig komen we bij elkaar, is het plan. Er is duidelijk geworden dat ze bepaalde dingen bij mij afdwingt. Waar ik haar eigen verantwoordelijkheid wil geven, want het is er de tijd voor duwt ze mij terug in een rol waarbij ik haar help of overneem. Dat is me niet duidelijk. Dat gaat om regeldingen, zoals afspraken maken die niet zo leuk zijn. De ortho, de psycholoog, laatst de fietsenmaker. Ze gooit haar hakken in het zand of gedraagt zich soort hulpeloos wetend dat ik het nooit zover laat komen dat het verkeerd gaat. Ik zit nu ineens te denken dat het misschien ook gebeurt bij humeurdingen, volgens mij legt ze die ook bij mij neer om op te lossen. En ik schiet in de houding ervoor. Ze gaan ook een intelligentietest doen, waar ik wel erg benieuwd naar ben naar de uitslag. Ze is erg goed in rekenen/wiskunde/ruimtelijk inzicht, minder in talige dingen.