dochter wil moeder niet zien...

In huis?

Wil je dochter die man niet over de vloer of mag je überhaupt niet met hem omgaan? Mijn dochter en vriend kunnen ook niet overweg. Zij heeft er geen behoefte aan om hem 'ooit' nog te zien. Hij komt hier dus niet over de vloer als de kinderen er zijn, maar wij hebben een soort omgangsregeling gelijk aan die van de kinderen. Nu de kinderen oud genoeg zijn om 's avonds alleen te zijn van ik ook wel eens op andere dagen een avondje naar mijn vriend, maar mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we het over en weer geen probleem vinden dat de kinderen prioriteit hebben.

Tja

Ze woont nu bij haar vader dus wat is dan het probleem om je vriend de dagen die ze wel bij jou is even niet te zien? Over een jaar of 3-5 gaat ze waarschijnlijk toch op zichzelf wonen en dan kun je weer doen wat je wilt. Wat je ex doet is niet relevant. Kennelijk heeft ze daar minder moeite met de nieuwe partner. En over of jij al dan niet je kinderen een avond alleen laat heeft hij niets te zeggen. Hier mopperen de kinderen daar wel eens over, maar ik doe het echt miet wekelijks. Dat is dan dus een gevalletje jammer voor ze. Maar ik haal hier niemand in huis die ze niet willen en in principe gaan zij voor (mijn liefdesgeluk).

Maak er werk van

Ik weet niet zo goed waarom je het laat, misschien omdat je niet weet hoe het anders moet, maar ik zou toch vechten voor een relatie met je dochter.

Toen mijn ouders na een jarenlang slecht huwelijk eindelijk scheidden, hakte dat er bij mij, beginnende puber, behoorlijk in. Er was naast opluchting ook rouw om het verlies van 'samen' mijn ouders, een 'samen' rondom ons als kinderen, naast ook dat mijn vader en ook mijn moeder hún eigen weg gingen, één waar ik zelf niet meer toe leek te horen of keuze in had. Gek genoeg dacht ik dat als besloten was om te scheiden, mijn ouders zich weer meer met ons kinderen gingen bezig houden. Ik had er niet op gerekend dat er daarna nog meer gerouwd zou worden. Als gezin, hielden wij op, ook met maar 1 ouder ipv 2. Dat heb ik heel moeilijk gevonden.

En toen kreeg mijn moeder ook nog een vriend. De aandacht die zij voor ons had kunnen hebben, ging helemaal naar die vriend toe. Zij had het recht om ook gelukkig te zijn, gunde ik haar dat niet? Natuurlijk vond ik het fijn om mijn moeder gelukkig te zien, maar daar plukte ik niet de vruchten van. Allen de wrange vruchten. Het was juist heel pijnlijk omdat het mijn verdriet zo duidelijk maakte en gelijk -naast haar gelukkige gezicht- was mijn verdriet ongepast en werd ontkend.

Het zou mij niet verbazen als dochter eigenlijk ontzettend naar een mamma verlangt. Jouw berusting kan zij juist zien als een afwijzing of niet meer van haar houden. Jouw relatie met jouw vriend, kan zij dan zien als een bevestiging daarvan. Stuur haar juist berichtjes, briefjes, kaarten dat je van haar houdt en haar mist, niet goed weet hoe jij je nu moet verhouden naar haar. Hou haar op de hoogte van alle (triviale) dingen in je leven. En ja, zonder vriend te noemen of aanwezig te laten zijn. Daarmee onderhoud je toch het contact, ook al reageert zij niet.

Als je de relatie met je dochter laat, verlies je haar mogelijk voorgoed. Zou je niet juist in gesprek met haar gaan, eventueel onder professionele begeleiding?

Ik zie wel mogelijkheden

Je dochter woont nu bij haar vader. Dan lijkt het me toch niet zo moeilijk om aan te bieden dat zij af en toe bij jou kan komen en dat jij er dan voor zorgt dat je vriend er dan niet is. Kan ze niet af en toe komen eten? Kunnen jullie samen gaan shopppen of lunchen, iets wat zij leuk vindt? Zet niet in op een volledige omgangsregeling, zet in op contact. Kort contact is ook contact, maar zorg op die korte momenten dat wel dat jij er voor haar bent en dat die momenten positief, zonder verwijten (van jouw kant in elk geval) verlopen.

Je kunt principieel doen en volhouden dat ze jouw vriend maar "moet" accepteren, maar je ziet wat daarvan komt: je raakt haar kwijt. Jij en je vriend zijn de volwassenen hier, laat zien hoe je hier volwassen mee kunt omgaan. Als zij jouw vriend niet wil ontmoeten, zorg dan voor een ontmoeting zonder vriend.

Investeren

in de relatie met je dochter, juist nu. Het klinkt misschien hard, maar je dochter blijft je dochter, je vriend kan zomaar vriend-af zijn.
Dus moet je dan je liefdesleven opzij zetten voor je dochter? Absoluut! Het is nog maar een paar jaar. Persoonlijk zou ik er als ik jou was echt alles aan doen om een betere band te krijgen met dochter.

Je zegt dat je dat niet trekt, waarom niet? Waarom ben jij zo afhankelijk? Als jij dat al bent van je vriend, hoe afhankelijk verwacht jij dan dat dochter is van jou?

Stop met vergelijken met je ex-partner. Jij bent niet je ex-partner, jij bent haar moeder. Ze heeft je nodig, wees er dan voor haar.

zoals roze bloem

De andere tips zijn ook al heel goed maar Roze Bloem voegt nog toe dat je haar kleine berichtjes e.d. kunt sturen. Ik doe dit ook naar mijn kinderen en merk dat dat gewaardeerd wordt (daar waar hun vader een keer per maand appt 'hoe is het ermee'? ... en meer niet, wat je heel onaardig en afstandelijk vinden) ("het maandelijkse appje" moppert mijn dochter dan al, ex gaat op geen van hun verhalen in, en appt na een maand opnieuw)
Maar juist die kleine dingetjes maken het contact fijn, als je in een winkel loopt en een leuk truitje ziet wat ze misschien wel leuk vindt, daar maak ik dan een fotootje van en app het haar "iets voor jou?" of mijn zoon die gek op katten is, de leukste kattenfilmpje daar tag ik hem dan in, en hij stuurt lieve foto's van de kat naar mij. Die kleine, wellicht suffe dingetjes, geven mijn kinderen toch het gevoel dat hun ouder met ze bezig is, aan ze denkt en ze belangrijk vindt.
Mijn vriend hebben ze het eerste half jaar niet eens gezien, ik zag hem alleen als zij er niet waren. Langzamerhand heb ik hem geïntroduceerd, maar nog steeds zien ze hem niet vaak (ik ga meestal naar hem) en ben 5 van de 7 avonden hier thuis bij mijn kinderen, 2 avondjes naar vriend (vinden de kinderen prima) en zo is langzamerhand de balans gekomen.
Ik zou je dochter toch subtiel, zonder alle details te benoemen, proberen uit te leggen dat de scheiding beslist niet alleen door jou komt, en dat papa ook zijn fouten heeft gemaakt en dat jij juist niet wilt dat ze partij kiest voor één ouder en dat het jammer is dat papa dit niet zo goed kan scheiden. (niet te veel en te vaak zeggen, maar ik zou wel degelijk proberen aan te geven dat er nog een andere kant aan het verhaal zit)

Wat wil je horen?

Just me, je klinkt behoorlijk vermoeid moet ik zeggen. Moe van de strijd met je ex en dan nu nog die boze puberdochter erbij.

Alles in je bericht schreeuwt eigenlijk om geruststelling of goedkeuring op je vraag 'ben ik een slechte moeder als ik beslis even geen moeite te doen?'

Dus mijn vraag is eigenlijk: wat wil je precies van ons? Je besluit is volgens mij al genomen, en je noemt ook argumenten waarmee je deze beslissing kunt rechtvaardigen:
je dochter is opstandig en dwars en overruled jou op verbaal niveau
je moet alles voor haar opzij zetten en dan komt en gaat ze ook nog eens zoals het haar uitkomt
toen ze nog bij je in huis woonde kwam er ook al niets positiefs uit
de vader heeft ook binnen een half jaar een andere relatie, dus waarom moet jij wachten?

Het is denk ik niet aan ons om te beoordelen of je een 'slechte moeder' bent. Het is simpelweg aan jou om de consequenties van je beslissing te overzien. Tuurlijk kun je het contact helemaal met haar stopzetten. Dat zal voor de korte termijn zeker heel goed zijn. Het geeft jou de rust om zonder spanningen je nieuwe relatie op te bouwen. En je dochter vindt het prima, want die hoeft jou nevernooit meer te zien en gaat ook nevernooit jouw relatie accepteren (denkt ze...).

Maar... het is natuurlijk wel een puber en jij bent de volwassene. Eerlijk gezegd zie ik niet zoveel extreems in haar gedrag. Ze heeft, al dan niet gevoed door jouw ex, een bepaald idee van je. En daarom is jullie relatie nu vol spanningen.

Eens is jouw dochter echter volwassen en kan ze (hopelijk) anders naar de situatie terugkijken. Hoe makkelijk is dan nog jullie contact te herstellen? Hoe ver ben je tegen die tijd vervreemd van elkaar geraakt? Dat zijn vragen die jij je als volwassene wel kunt stellen en zij niet. Want daar is ze simpelweg te jong en teveel puber voor.

Probeer de lange termijn in het oog te houden. Dat is denk ik mijn voornaamste boodschap. En doe dan wat je goed lijkt. Contact kan ook minimaal zijn he: regelmatig een appje, maar dan zonder de hoop of verwachting dat er een antwoord komt. Dan hou je toch het lijntje vast.

Goed gedaan

Dat ze geslaagd is, is de perfecte gelegenheid om zo'n enthousiast appje te sturen. Jammer dat ze het niet direct zelf liet weten, maar dat kon je blijkbaar al van je af laten glijden. Mijn complimenten.

"Laat ik niets horen, is het niet goed, maar denk ik goed te doen, is het ook niet goed."
En toch zou ik gewoon af en toe, klein, contact blijven zoeken. Zodat ze weet dat jij er bent en aan haar denkt.
"Mijn bezoekje van van de week voelde heel vernederend, maar zal weer eens poging wagen... al weet ik dat het niet goed ontvangen wordt."
Als je er zonder verwachtingen in stapt, kan het zomaar meevallen. Het gaat erom dat jij interesse toont, niet dat zij daar (nu) laaiend enthousiast op reageert. Ergens in haar binnenste zal ze toch registreren dat zij ertoe doet voor jou, en daar gaat het om.

Opmerking

Deze opmerking van je: Ze maakt het zichzelf zo lastig; ook bij mijn ex thuis is ze niet echt handelbaar

Dit is echt veelzeggend. Je dochter is aan het puberen. Ze doet dus niet alleen naar jou toe zo naar. Misschien moet je ook minder persoonlijk nemen.

Blijf aandacht aan haar schenken. En hou je vriend voorlopig bij haar vandaan.

Ook zonder 'echte' gelegenheid

Dus bijvoorbeeld een truitje waarvan je denkt dat deze haar leuk staat. Geen 'zware' onderwerpen willen aanboren, maar juist de koetjes en kalfjes. Gewoon om haar te laten weten dat je aan haar denkt.

diploma uitreiking is eenmalig

ik zou de zaak niet op de spits drijven en per se met je vriend willen gaan.
Je weet precies wat er gaat gebeuren en wat je wel en niet wilt.
Je wilt er zijn, gaat op afstand van ex en vriendin zitten en je herhaalt voor jezelf: ik ben hier omdat ik graag dit moment met mijn eigen ogen zie. Dat kun je prima zonder vriend.
gr Angela

en ik bedoel absoluut niet te zeggen dat het makkelijk zal zijn, het zal emotioneel moeilijk zijn, dat klopt, maar het is eenmalig en jij weet waarom je dit wilt. Desnoods app je je dochter even dat je graag komt en dat er misschien geen gelegenheid is om haar persoonlijk te feliciteren (als ex 'grote ruimte' inneeemt en je kunt/wilt daar niet bij zijn) maar dat je het heel fijn zult vinden om bij het moment te zijn.
gr Angela

dochter

Die diploma uitreiking, dat is echt iets van/voor je dochter. En als zij jouw vriend er liever niet bij heeft, dan zou ik de wens van je dochter op zo'n moment echt voor laten gaan. Hoe lastig dat wellicht voor jezelf ook is, het gaat hier om háár en niet om jou (en al helemaal niet om je vriend).

afhankelijk

ik denk dat het handig is dat je je onafhankelijk van je vriend opstelt. Ja je zult altijd twee gescheiden personen zijn, maar dat is niet per definitie erg. Hij kan jou steunen op afstand en dat moet toch genoeg zijn? Juist dit soort dingen zijn prima oefenmateriaal. Jij mag er zijn, jij bent haar moeder en je hebt geen zin in gezeik van je ex en/of confrontatie met hem. Prima, heel slim. Maar jij hebt je vriend niet nodig om daar te zijn voor iets wat jouw dochter aangaat.
gr Angela

Steun via app

Gewoon gaan, gewoon naast je ex gaan zitten en af en toe met vriend appen, dit kan jij! Je dochter kan je dan nooit verwijten dat je er niet was of dat je niet naar haar luistert.

Eens met de anderen

Zonder vriend gaan en zeker niet achteraf gaan zitten. Gewoon in de buurt van je ex.
En die app tussendoor lijkt me een goed idee.

Vergeet niet bloemen mee te nemen

Zit met hetzelfde en sta er anders in

Ook ik ga naar de diploma uitreiking van mijn dochter. Alleen. Gewoon omdat ik dat zo wil. T is een moment wat nooit meer overgedaan kan worden. Ik ben de moeder en ben Belangrijk. Of ik n relatie heb kan ik op andere momenten laten zien.

Gaan

Ik vind ook dat je moet gaan! Met bloemen en alles! Laat je dochter zien hoe sterk je bent en dat je daar voor háár bent.
Ik snap echt heel goed dat het heel oneerlijk kan voelen, vader zit daar wél gezellig met zijn vriendin maar jij mag niemand menemen.. Maar dit is háár dag, zie het als haar feestje. En je vriend is niet uitgenodigd. Dat is vervelend maar probeer daar geen punt van te maken want voor je dochter bereik je daar niets mee. Blijf je jezelf er aan herinneren dat ze pubert en dat ze op een dag een volwassen vrouw zal worden met wie je op dit alles terug kan komen, en dat ze je dan echt zal begrijpen.
En inderdaad, whatsappen met je vriend, misschien ook foto's maken en versturen zodat je daar toch een beetje samen bent.

Wat opvalt

Je schrijft;
Mijn vriend gaf aan dat het ons totaal niet in de weg zal staan, wanneer ik alleen ga... en daarmee glijdt wel meteen weer een last van mijn schouders. Ik wil geen keuzes maken, maar wordt hiertoe toch weer verplicht gezien de situatie. Gelukkig kunnen we dit goed bespreken.
Ik had het gevoel dat ik hem daarmee weer zou kwetsen.

Wat hier naar voren komt is dat jij het zien van jouw dochter, afhankelijk maakt van de gevoelens jouw vriend. Voelt jouw dochter dat niet haarfijn aan? Zo kies je natuurlijk nooit echt voor je kind. Dit is voorwaardelijke liefde. Daar voelen kinderen zich absoluut niet veilig bij. De sms die jij haar stuurde, zegt iets als 'ik heb het moeilijk op jouw glorieuze dag, maar het gaat om mijn aanwezigheid, niet om of ik bij jou ben, op jouw glorieuze dag: met mij dient rekening gehouden te worden, ik kies nu (eventjes) voor jou en laat mijn vriend -met zijn toestemming- thuis en daar verwacht ik wat voor terug. Dit is de rol en het verantwoordingsgehalte van een kind. Wie is hier nu volwassen?

Het zou mij een rotzorg zijn of ik mijn partner zou kwetsen, ik zou gaan. Ik zou er zijn. En partner zou daar begrip voor moeten hebben. Heeft hij dat niet, dan corrumpeert hij de liefde van en naar mijn kind en dan kan hij gaan. En daar heb ik zeker niet zijn goedkeuring, toestemming of begrip voor nodig.
Wil jij jouw dochter eigenlijk wel onvoorwaardelijk zien?

Jij, als volwassen vrouw, geeft nu vorm aan de relatie met jouw dochter. Ga je niet naar haar examen, 1 van de mijlpalen in haar leven, en stel jij je als een kind op, dan zal zij later zeggen, als zij, staand voor een volgende mijlpaal (bijv haar bruiloft) terugkijkt naar de vorige mijlpalen; 'tja, mijn moeder was er toen ook niet (echt) bij, ik kan het zonder haar ook af.'.

Wil jij je zo opstellen dat zij dat zo zal zien?!

Jouw gedrag

Dit ga je vast niet leuk vinden, maar ik vind echt dat je je gedrag moet aanpassen, en je gedachtengangen ook. JIJ lijkt hier wel de puber. Je dochter zit middenin de puberteit, haar ouders zijn gescheiden, er spelen vast allemaal andere puberdingen in haar leven die ingewikkeld zijn, en jij gaat zo verongelijkt zitten doen. Je probeert steeds je punt te maken naar je dochter, ook weer in die laatste app, zo de nadruk op 'WE hebben besloten'.
Zelfs ík krijg er de kriebels van, het is zo opgedrongen en bedillerig.

Mijn advies: laat de relatie met je vriend buiten de relatie met je dochter. Bouw aan een moeder-dochter relatie, niet aan een 'nieuw gezinnetje' of zoiets. Geen andere boodschappen meer in je communicatie, niks meer over hoe JIJ vindt dat zij zich moet gedragen en voelen. Open en zonder oordelen. Laat het pubernukkige gedrag langs je heen gaan, glimlach bij jezelf erover en realiseer je dat het hoogstwaarschijnlijk niet persoonlijk is. Reageer met humor, of een digitale kus. Haal de spanning eruit door zelf de volwassene te zijn.

Succes.

Helemaal eens met Amsterdamse

Ik vind inderdaad dat je in je communicatie naar je dochter erg veroordelend doet. En waarom in dat laatste appje nou weer je vriend erbij halen? Je dochter wil niets over hem horen, laat dat dan! En dat je ergens moeite mee hebt gezien de laatste keer...blabla, echt, vermoei je dochter daar nou niet mee, ze is een puber en heeft daar dus per definitie geen belangstelling voor. In haar functieomschrijving staat dat ze als puber alleen aan zichzelf moet denken en dat doet ze prima zo te zien. Ga daar nou niet tegenin, maar laat alleen maar ZIEN dat je haar belangrijk vindt, door er te ZIJN. Dat is voor nu het belangrijkste. En dan kun je, als de verhoudingen hopelijk iets versoepelen, van daaruit verder bouwen.
Maar vriend dus uit de buurt van dochter houden, niet meer over hem hebben, ook niet via een omweg of verwijzingen, alleen maar belangstellend communiceren met je dochter. Het alleen maar over haar hebben dus, ook niet over jezelf, je trubbels, je zorgen, je wensen. Die doen er nu even niet toe, niet voor haar.

mee eens

Helemaal eens met de woorden van Roze Bloem. #6
Het gezin is weg, en mn ouders leefden ineens een eigen leven. God wat val je als kind in een gat zeg.

Er werd nog wel voor mij gezorgd in de zin van bad/brood/bed, maar de leuke dingen, hun vrije tijd en het plezier was met de nieuwe partners. Werd er net als jouw dochter opstandig en vervelend van, en niemand die daar doorheen prikte. Moeder-dochtertijd, het is nooit meer teruggekomen. De nieuwe partner gedoog ik nu inmiddels, 30 jaar later, met die persoon is in principe niks mis, maar mij destijds zo opgedrongen, mijn moeder was gewoon geen individu meer. Laat het los, dan komt het naar je toe. Vergeet niet dat jíj verliefd op hem bent, je kinderen niet.

Kan het wel uitschreeuwen zeg, hoe verzin je het om zo door te drammen over je vriend mee naar de diploma-uitreiking van je dochter. Ga er heen in je mooiste jurk, grote bos bloemen, ga wél naast je ex zitten. Mijn ouders zaten in beide hoeken van de zaal, ik werd als kind van binnen letterlijk uit elkaar gescheurd bij die aanblik. Je bestaat genetisch gezien ook uit die 2 mensen, en als die zo met elkaar omgaan voel je dat tot in het diepst van je ziel.