Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

dochter wil moeder niet zien...

Ik heb een puberdochter, die totaal geen contact met me wilt, tenzij het gaat zoals zij het wilt. Moeders dus alleen blijven... denk ik dan... daar pas ik voor, ook ik mag weer gelukkig zijn.

Hoe zij het wilt; deze zin zal vragen bij jullie oproepen en ik zal proberen toe te lichten. Met mijn ex had ik een relatie die op het eind alleen nog maar uit spanningen bestond, mijn ongelukkige gevoel kwam doordat ik altijd idee had dat hij zich behoorlijk met andere vrouwen bezig hield. Ik ben verliefd geworden op een andere man; de start was heel moeilijk, hebben elkaar even los moeten laten, maar het gevoel bleek sterk en het gaat nu al anderhalf jaar goed tussen ons.

Na beëindiging relatie ex krijg je pas de verhalen te horen en mijn relatie scheen idd grotendeels uit bedrog te bestaan. Ik heb dit nooit geuit naar mijn dochter en zal dat tot op de dag van vandaag ook nooit doen.
Mijn ex voelt zich de bedrogene in dit verhaal (heel wrang met wat je weet) en of hij of anderen hebben altijd het onderwerp met mijn nieuwe vriend levendig gehouden, waardoor mijn dochter haar mening is gaan vormen of haar mening is gevormd door een ander... ik weet het niet.

Ik ben oprecht weer gelukkig; zij is het echter er niet mee eens en heeft ervoor gekozen bij haar vader te gaan wonen, maar ze wilt ook geen dag of weekend meer naar mij toekomen. Ik woon nog op mezelf maar dat zal in de toekomst ook veranderen.

We zijn compleet vreemden voor elkaar geworden. Ik laat het; ik heb het allemaal gevreten en ik wil niets zeggen over haar vader, want het blijft immers haar vader.
Ik kan alleen maar hopen dat ooit haar ogen open gaan, maar ik ben er bang voor dat ze het voor nu allemaal prima vindt. Ze is keihard en verbaal sterk; alles wat ik niet ben, dus het kost me heel veel energie.

Ben ik nu een slechte moeder door nu te beslissen nu dan echt even geen moeite te doen, want het wordt iedere keer afgekapt. Appjes die ik stuur worden zo kort mogelijk beantwoord of zelfs pas dagen later geopend...


Phryne Fisher

Phryne Fisher

16-06-2017 om 13:51

In huis?

Wil je dochter die man niet over de vloer of mag je überhaupt niet met hem omgaan? Mijn dochter en vriend kunnen ook niet overweg. Zij heeft er geen behoefte aan om hem 'ooit' nog te zien. Hij komt hier dus niet over de vloer als de kinderen er zijn, maar wij hebben een soort omgangsregeling gelijk aan die van de kinderen. Nu de kinderen oud genoeg zijn om 's avonds alleen te zijn van ik ook wel eens op andere dagen een avondje naar mijn vriend, maar mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we het over en weer geen probleem vinden dat de kinderen prioriteit hebben.

just-me

just-me

16-06-2017 om 15:45 Topicstarter

Lastig...

Ik heb nog een dochter en tussen mijn vriend en hem gaat het nu wel goed. Ook met zijn kinderen ga ik prima. Ik denk dat dat mede heeft te maken met hoe een ex zich hierin ook opstelt naar de kinderen toe. De kinderen onderling gaan ook prima.
Dat mijn dochter hier nog in huis was kwam er niets positiefs uit haar. Verveeld kijken, niet mee eten omdat ze met vrienden eet en haar hielen lichten zodra ik even een tel de deur uit ga voor een boodschap.
Moet ik wanneer ik dan het weekend haar hier heb, alles opzij zetten en dan nog maar moet afwachten of mevrouw thuis komt eten en op Mn tenen loop in afwachting hoe haar pet staat?
Ik snap wat je zegt hoor, maar waarom mag de vader binnen een half jaar al samen wonen met een andere vrouw en ik zou nog jaren moeten wachten in de hoop dat Mn dochter bij draait?
Ze zegt het nooit te accepteren.

Al ga ik een uur even langs mn partner, dan kan mn ex alweer om de hoek komen dat ik de kinderen alleen laat en mijn partner boven mijn kinderen verkies.

Het is allemaal heel lastig en zeker hoe mee om te gaan.

just-me

just-me

16-06-2017 om 15:47 Topicstarter

Omgangsregeling

Ik heb overigens elf dagen de kinderen en dan drie dagen niet. Zou dat dan in moeten houden dat hij niet eens hier kan komen of ik even naar hem toe kan? Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik zou dat niet trekken--

Phryne Fisher

Phryne Fisher

16-06-2017 om 19:01

Tja

Ze woont nu bij haar vader dus wat is dan het probleem om je vriend de dagen die ze wel bij jou is even niet te zien? Over een jaar of 3-5 gaat ze waarschijnlijk toch op zichzelf wonen en dan kun je weer doen wat je wilt. Wat je ex doet is niet relevant. Kennelijk heeft ze daar minder moeite met de nieuwe partner. En over of jij al dan niet je kinderen een avond alleen laat heeft hij niets te zeggen. Hier mopperen de kinderen daar wel eens over, maar ik doe het echt miet wekelijks. Dat is dan dus een gevalletje jammer voor ze. Maar ik haal hier niemand in huis die ze niet willen en in principe gaan zij voor (mijn liefdesgeluk).

Roze bloem

Roze bloem

17-06-2017 om 17:36

Maak er werk van

Ik weet niet zo goed waarom je het laat, misschien omdat je niet weet hoe het anders moet, maar ik zou toch vechten voor een relatie met je dochter.

Toen mijn ouders na een jarenlang slecht huwelijk eindelijk scheidden, hakte dat er bij mij, beginnende puber, behoorlijk in. Er was naast opluchting ook rouw om het verlies van 'samen' mijn ouders, een 'samen' rondom ons als kinderen, naast ook dat mijn vader en ook mijn moeder hún eigen weg gingen, één waar ik zelf niet meer toe leek te horen of keuze in had. Gek genoeg dacht ik dat als besloten was om te scheiden, mijn ouders zich weer meer met ons kinderen gingen bezig houden. Ik had er niet op gerekend dat er daarna nog meer gerouwd zou worden. Als gezin, hielden wij op, ook met maar 1 ouder ipv 2. Dat heb ik heel moeilijk gevonden.

En toen kreeg mijn moeder ook nog een vriend. De aandacht die zij voor ons had kunnen hebben, ging helemaal naar die vriend toe. Zij had het recht om ook gelukkig te zijn, gunde ik haar dat niet? Natuurlijk vond ik het fijn om mijn moeder gelukkig te zien, maar daar plukte ik niet de vruchten van. Allen de wrange vruchten. Het was juist heel pijnlijk omdat het mijn verdriet zo duidelijk maakte en gelijk -naast haar gelukkige gezicht- was mijn verdriet ongepast en werd ontkend.

Het zou mij niet verbazen als dochter eigenlijk ontzettend naar een mamma verlangt. Jouw berusting kan zij juist zien als een afwijzing of niet meer van haar houden. Jouw relatie met jouw vriend, kan zij dan zien als een bevestiging daarvan. Stuur haar juist berichtjes, briefjes, kaarten dat je van haar houdt en haar mist, niet goed weet hoe jij je nu moet verhouden naar haar. Hou haar op de hoogte van alle (triviale) dingen in je leven. En ja, zonder vriend te noemen of aanwezig te laten zijn. Daarmee onderhoud je toch het contact, ook al reageert zij niet.

Als je de relatie met je dochter laat, verlies je haar mogelijk voorgoed. Zou je niet juist in gesprek met haar gaan, eventueel onder professionele begeleiding?

Niki73

Niki73

19-06-2017 om 09:35

Ik zie wel mogelijkheden

Je dochter woont nu bij haar vader. Dan lijkt het me toch niet zo moeilijk om aan te bieden dat zij af en toe bij jou kan komen en dat jij er dan voor zorgt dat je vriend er dan niet is. Kan ze niet af en toe komen eten? Kunnen jullie samen gaan shopppen of lunchen, iets wat zij leuk vindt? Zet niet in op een volledige omgangsregeling, zet in op contact. Kort contact is ook contact, maar zorg op die korte momenten dat wel dat jij er voor haar bent en dat die momenten positief, zonder verwijten (van jouw kant in elk geval) verlopen.

Je kunt principieel doen en volhouden dat ze jouw vriend maar "moet" accepteren, maar je ziet wat daarvan komt: je raakt haar kwijt. Jij en je vriend zijn de volwassenen hier, laat zien hoe je hier volwassen mee kunt omgaan. Als zij jouw vriend niet wil ontmoeten, zorg dan voor een ontmoeting zonder vriend.

Paddington

Paddington

19-06-2017 om 10:00

Investeren

in de relatie met je dochter, juist nu. Het klinkt misschien hard, maar je dochter blijft je dochter, je vriend kan zomaar vriend-af zijn.
Dus moet je dan je liefdesleven opzij zetten voor je dochter? Absoluut! Het is nog maar een paar jaar. Persoonlijk zou ik er als ik jou was echt alles aan doen om een betere band te krijgen met dochter.

Je zegt dat je dat niet trekt, waarom niet? Waarom ben jij zo afhankelijk? Als jij dat al bent van je vriend, hoe afhankelijk verwacht jij dan dat dochter is van jou?

Stop met vergelijken met je ex-partner. Jij bent niet je ex-partner, jij bent haar moeder. Ze heeft je nodig, wees er dan voor haar.

Jasmijn

Jasmijn

19-06-2017 om 10:11

zoals roze bloem

De andere tips zijn ook al heel goed maar Roze Bloem voegt nog toe dat je haar kleine berichtjes e.d. kunt sturen. Ik doe dit ook naar mijn kinderen en merk dat dat gewaardeerd wordt (daar waar hun vader een keer per maand appt 'hoe is het ermee'? ... en meer niet, wat je heel onaardig en afstandelijk vinden) ("het maandelijkse appje" moppert mijn dochter dan al, ex gaat op geen van hun verhalen in, en appt na een maand opnieuw)
Maar juist die kleine dingetjes maken het contact fijn, als je in een winkel loopt en een leuk truitje ziet wat ze misschien wel leuk vindt, daar maak ik dan een fotootje van en app het haar "iets voor jou?" of mijn zoon die gek op katten is, de leukste kattenfilmpje daar tag ik hem dan in, en hij stuurt lieve foto's van de kat naar mij. Die kleine, wellicht suffe dingetjes, geven mijn kinderen toch het gevoel dat hun ouder met ze bezig is, aan ze denkt en ze belangrijk vindt.
Mijn vriend hebben ze het eerste half jaar niet eens gezien, ik zag hem alleen als zij er niet waren. Langzamerhand heb ik hem geïntroduceerd, maar nog steeds zien ze hem niet vaak (ik ga meestal naar hem) en ben 5 van de 7 avonden hier thuis bij mijn kinderen, 2 avondjes naar vriend (vinden de kinderen prima) en zo is langzamerhand de balans gekomen.
Ik zou je dochter toch subtiel, zonder alle details te benoemen, proberen uit te leggen dat de scheiding beslist niet alleen door jou komt, en dat papa ook zijn fouten heeft gemaakt en dat jij juist niet wilt dat ze partij kiest voor één ouder en dat het jammer is dat papa dit niet zo goed kan scheiden. (niet te veel en te vaak zeggen, maar ik zou wel degelijk proberen aan te geven dat er nog een andere kant aan het verhaal zit)

Wat wil je horen?

Just me, je klinkt behoorlijk vermoeid moet ik zeggen. Moe van de strijd met je ex en dan nu nog die boze puberdochter erbij.

Alles in je bericht schreeuwt eigenlijk om geruststelling of goedkeuring op je vraag 'ben ik een slechte moeder als ik beslis even geen moeite te doen?'

Dus mijn vraag is eigenlijk: wat wil je precies van ons? Je besluit is volgens mij al genomen, en je noemt ook argumenten waarmee je deze beslissing kunt rechtvaardigen:
je dochter is opstandig en dwars en overruled jou op verbaal niveau
je moet alles voor haar opzij zetten en dan komt en gaat ze ook nog eens zoals het haar uitkomt
toen ze nog bij je in huis woonde kwam er ook al niets positiefs uit
de vader heeft ook binnen een half jaar een andere relatie, dus waarom moet jij wachten?

Het is denk ik niet aan ons om te beoordelen of je een 'slechte moeder' bent. Het is simpelweg aan jou om de consequenties van je beslissing te overzien. Tuurlijk kun je het contact helemaal met haar stopzetten. Dat zal voor de korte termijn zeker heel goed zijn. Het geeft jou de rust om zonder spanningen je nieuwe relatie op te bouwen. En je dochter vindt het prima, want die hoeft jou nevernooit meer te zien en gaat ook nevernooit jouw relatie accepteren (denkt ze...).

Maar... het is natuurlijk wel een puber en jij bent de volwassene. Eerlijk gezegd zie ik niet zoveel extreems in haar gedrag. Ze heeft, al dan niet gevoed door jouw ex, een bepaald idee van je. En daarom is jullie relatie nu vol spanningen.

Eens is jouw dochter echter volwassen en kan ze (hopelijk) anders naar de situatie terugkijken. Hoe makkelijk is dan nog jullie contact te herstellen? Hoe ver ben je tegen die tijd vervreemd van elkaar geraakt? Dat zijn vragen die jij je als volwassene wel kunt stellen en zij niet. Want daar is ze simpelweg te jong en teveel puber voor.

Probeer de lange termijn in het oog te houden. Dat is denk ik mijn voornaamste boodschap. En doe dan wat je goed lijkt. Contact kan ook minimaal zijn he: regelmatig een appje, maar dan zonder de hoop of verwachting dat er een antwoord komt. Dan hou je toch het lijntje vast.

just-me

just-me

20-06-2017 om 07:49 Topicstarter

Bedankt

Voor alle oprechte reacties.

Ik heb van de week mijn best gedaan...
Dochter geslaagd; niet rechtstreeks van haar gehoord maar Ok... ze zit nu eenmaal in deze fase.

Ik heb haar gefeliciteerd en kreeg een jaaaa, geslaagd! Verder ook succes gewenst met de keuze wat ze nu gaat doen. Ook gemeld dat mijn ouders het fijn zouden vinden als ze ook even laat weten dat ze geslaagd is. Dat heeft ze gelukkig gedaan. Ook bij mijn ouders komt ze totaal niet, wat ik best moeilijk vind voor mijn ouders, want ook dat doet hen verdriet.

Van de week even spullen moeten afgeven bij mijn ex en mijn andere dochter doet open.
Ik wilde me van mijn goede kant laten zien en vroeg of mijn dochter in de tuin zat. Nee boven maar loop maar even door hoor.
Ik naar boven; hoi! Oh hoi... nogmaals van harte he, goed van je! Reactie... ja...
Ik buig voorover maar zie dat ze niet op mijn bezoek zit te wachten.
Oh, geen kus? Nee....

Ik heb het gehouden bij jammer, nogmaals van harte en mama gaat dan weer, dag. Ik ben heel rustig gebleven, maar de tranen gingen met naar buiten lopen over mijn wangen... Tuurlijk van verdriet, maar ook van woede omdat het voor mij als onrechtvaardig voelt.

Ik weet dat ik de volwassene ben, maar wat voel je je dan klein...
hoe mijn ex mij behandelde, zo voelde ik het nu ook bij mijn dochter, alsof ik niets voorstel.

ik begrijp heel goed wat jullie schrijven en kan me daar ook deels in vinden, maar tot dusverre is alle energie die ik in haar steek direct afgekapt. Ik ben ooit met haar bij dokter geweest en ze liep daar gewoon witheet de kamer uit.
De arts zei dat beste is dat beide ouders gewoon met de billen bloot moeten gaan, maar dat is iets wat nooit zal gebeuren...

Tuurlijk wil ik contact maar ze wilt niet; wanneer ik haar op straat tegen kom zie je echt de reactie van oh shit en ze steekt haar hand op uit pure beleefdheid maar met een nietszeggende blik.
Ze maakt het zichzelf zo lastig; ook bij mijn ex thuis is ze niet echt handelbaar.

Fijn dat jullie gereageerd hebben; ik weet dat het handelen bij mezelf ligt maar het is allemaal heel moeilijk wanneer onverwachte bezoekjes niet op prijs worden gesteld, aldus de vriendin namens mijn dochter.
Laat ik niets horen, is het niet goed, maar denk ik goed te doen, is het ook niet goed.

Komt tijd, komt raad. Ik zal er altijd voor haar zijn.
Mijn bezoekje van van de week voelde heel vernederend, maar zal weer eens poging wagen... al weet ik dat het niet goed ontvangen wordt.

Niki73

Niki73

20-06-2017 om 09:38

Goed gedaan

Dat ze geslaagd is, is de perfecte gelegenheid om zo'n enthousiast appje te sturen. Jammer dat ze het niet direct zelf liet weten, maar dat kon je blijkbaar al van je af laten glijden. Mijn complimenten.

"Laat ik niets horen, is het niet goed, maar denk ik goed te doen, is het ook niet goed."
En toch zou ik gewoon af en toe, klein, contact blijven zoeken. Zodat ze weet dat jij er bent en aan haar denkt.
"Mijn bezoekje van van de week voelde heel vernederend, maar zal weer eens poging wagen... al weet ik dat het niet goed ontvangen wordt."
Als je er zonder verwachtingen in stapt, kan het zomaar meevallen. Het gaat erom dat jij interesse toont, niet dat zij daar (nu) laaiend enthousiast op reageert. Ergens in haar binnenste zal ze toch registreren dat zij ertoe doet voor jou, en daar gaat het om.

just-me

just-me

20-06-2017 om 13:17 Topicstarter

Afentoe

Zal ik dan idd bij aanleidingen daartoe een appje sturen.
Gisteren gesolliciteerd, dus zal eens peilen en wat je zegt; het is beter geen verwachtingen te hebben.

vlinder72

vlinder72

20-06-2017 om 13:20

Opmerking

Deze opmerking van je: Ze maakt het zichzelf zo lastig; ook bij mijn ex thuis is ze niet echt handelbaar

Dit is echt veelzeggend. Je dochter is aan het puberen. Ze doet dus niet alleen naar jou toe zo naar. Misschien moet je ook minder persoonlijk nemen.

Blijf aandacht aan haar schenken. En hou je vriend voorlopig bij haar vandaan.

Paddington

Paddington

20-06-2017 om 14:30

Ook zonder 'echte' gelegenheid

Dus bijvoorbeeld een truitje waarvan je denkt dat deze haar leuk staat. Geen 'zware' onderwerpen willen aanboren, maar juist de koetjes en kalfjes. Gewoon om haar te laten weten dat je aan haar denkt.

just-me

just-me

27-06-2017 om 13:56 Topicstarter

geinformeerd

naar hoe haar sollicitatiegesprek was gegaan; kreeg een kort bericht, maar in ieder geval een antwoord terug. Krijg het vrijdag te horen. Laat je het dan even weten?
Even het balletje bij haar neergelegd dus, maar eigenlijk al wetende dat ze het niet zou laten weten en nee.... ik moest dat weer horen via de vriendin van mijn ex.

Verder worden verhalen door de vriendin van mijn ex, danwel door mijn ex uit zijn verband getrokken.
Een vrouw meldde mijn ex-schoonmoeder dat ze het maar zielig voor mijn dochter vindt, met als voorbeeld gevende dat ik zo het kadootje voor het slagen op bed heb gedonderd en ben weggegaan... het maakt mij verder niet uit wat mensen van me denken en doe ik maar verder niets met de informatie.
Maar toch, het klopt niet... ik had totaal geen kadootje bij me niets...

Waarom moet je verhalen aandikken... is het op waarheid berust dan mag je dat gerust uiten, maar verzin er geen dingen bij.

Ze is zo geslepen/gehaaid... ik denk dat beter is ook contact met haar te minderen.

Zo word ik aangesproken om feit dat mijn andere dochter van 15 jaar gedronken had in het weekend dat ze bij hun was en dat we daar maar eens goed met z'n allen over moeten praten.
Vervolgens hoor ik dat mijn andere dochter heeft staan blowen, ze ook door hen betrapt is, en daar wordt dan geen melding van gemaakt.... krom krom krom...

moest het weer even kwijt, maar voorlopig zie ik er geen verandering in.

Gelukkig zijn er mensen die me goed kennen en het verhaal meteen weerleggen door te zeggen dat het geheel anders is, zo ook mijn ex-schoonmoeder. En dat steunt me.

Mijn vriend kan alles heel goed relativeren, waardoor ik ook rustig kan blijven en daar ben ik heel blij mee... ik wil er niet meer om huilen. We zijn vijf jaar verder.

just-me

just-me

27-06-2017 om 13:58 Topicstarter

via via

hoor ik dat mijn oudste dochter geblowd had, niet van mijn ex en zijn vriendin.

Was in mijn vorige tekst denk ik niet geheel duidelijk.

just-me

just-me

03-07-2017 om 09:30 Topicstarter

Moet ik alles alleen doen?

De diploma-uitreiking komt eraan van mijn oudste dochter.
Ik vind het moeilijk alleen heen te gaan en mijn vriend heeft gezegd, ik ben er voor je. Na laatste aanvaring was ik ook niet meer van plan te gaan, maar mijn vriend vind dat ik wel moet gaan, maar hij er dan naast me zal staan.
Ik kijk liefst vanaf gepaste afstand naar de uitreiking en ga dan liefst ook meteen weg.

Ik heb totaal niet de behoefte bij mijn ex en zijn vriendin te gaan zitten. Ik ben totaal niet betrokken bij haar schooljaar en heb heel sterk het gevoel de buitenstaander te zijn, die even een kijkje komt nemen.

Ik heb zeerzeker de steun van mijn vriend nodig, omdat ik daar met een dubbel gevoel zal staan. Ik zal naar een gezin kijken, die het allemaal oh zo goed doet.
Ik heb geen fijn gevoel bij mijn ex en zijn vriendin en heb gevoel dan mee te doen in een toneelstuk van kijk eens hoe leuk we met elkaar omgaan, terwijl dat voor mij helemaal niet zo voelt. Zij voelen dat andersom geheid niet, maar dat is omdat ik me steeds aanpas.
Ik voel me gekleineerd, zeker omdat ik continue ook op mijn vingers getikt wordt hoe ik het moet doen met het huiswerk van mijn jongste dochter. Bij hun wordt ze overal bij geholpen vanaf moment dat boek tevoorschijn komt.
Ik ben van mening dat een deel van deze verantwoordelijkheid voor huiswerk toch echt bij het kind ligt. Ik kan er zijn voor het overhoren of het uitleggen, wanneer er echt iets niet begrepen wordt. Ik heb het gevoel alsof ik zelf weer op school zit. Als mijn jongste blijft zitten, is dat ook mijn schuld, aldus mijn ex in een boze bui.
Hij laat alles aan zijn vriendin over en doet net of hij alles regelt.
Maar terug naar de diploma-uitreiking, ik dwaal af...

Ik mag mee naar de eindmusical van mijn vriend zijn zoon. En dan zou ik hem moeten ontzeggen er voor mij te zijn, ondanks dat heel mijn lijf hem niets liever erbij wil hebben, omdat ik weet hoe moeilijk dit voor mij gaat worden.
Moet ik alles altijd dan maar alleen blijven doen... ik schuif hierin ook mijn vriend aan de kant en dat zou voor mij ook niet goed voelen, wanneer hij die keuze zou moeten maken en mij meldt dat ik ergens niet bij mag zijn.

Ik heb het al vier jaar moeilijk en houd overal rekening mee, behalve met mijn eigen gevoel. Ik hoop dat iemand hier herkenning in heeft.

Ik wil geen twee levens leiden... ene kant, de moeder die dan alleen is en dan voor de rest wel een moeder die een fijne relatie heeft.
Mijn jongste dochter gaat prima met mijn vriend en zijn kinderen; ik zie dat hij geniet van de kleine dingen, die wij vroeger nooit deden, omdat we alleen maar met onszelf bezig waren, althans, mijn leven was geheel ingericht op mijn ex. Nu zie ik dat ik daar niet goed aan heb gedaan, maar ik kan dat helaas niet meer ongedaan maken.

Angela67

Angela67

03-07-2017 om 09:41

diploma uitreiking is eenmalig

ik zou de zaak niet op de spits drijven en per se met je vriend willen gaan.
Je weet precies wat er gaat gebeuren en wat je wel en niet wilt.
Je wilt er zijn, gaat op afstand van ex en vriendin zitten en je herhaalt voor jezelf: ik ben hier omdat ik graag dit moment met mijn eigen ogen zie. Dat kun je prima zonder vriend.
gr Angela

Angela67

Angela67

03-07-2017 om 09:43

en ik bedoel absoluut niet te zeggen dat het makkelijk zal zijn, het zal emotioneel moeilijk zijn, dat klopt, maar het is eenmalig en jij weet waarom je dit wilt. Desnoods app je je dochter even dat je graag komt en dat er misschien geen gelegenheid is om haar persoonlijk te feliciteren (als ex 'grote ruimte' inneeemt en je kunt/wilt daar niet bij zijn) maar dat je het heel fijn zult vinden om bij het moment te zijn.
gr Angela

dochter

Die diploma uitreiking, dat is echt iets van/voor je dochter. En als zij jouw vriend er liever niet bij heeft, dan zou ik de wens van je dochter op zo'n moment echt voor laten gaan. Hoe lastig dat wellicht voor jezelf ook is, het gaat hier om háár en niet om jou (en al helemaal niet om je vriend).

Angela67

Angela67

03-07-2017 om 10:33

afhankelijk

ik denk dat het handig is dat je je onafhankelijk van je vriend opstelt. Ja je zult altijd twee gescheiden personen zijn, maar dat is niet per definitie erg. Hij kan jou steunen op afstand en dat moet toch genoeg zijn? Juist dit soort dingen zijn prima oefenmateriaal. Jij mag er zijn, jij bent haar moeder en je hebt geen zin in gezeik van je ex en/of confrontatie met hem. Prima, heel slim. Maar jij hebt je vriend niet nodig om daar te zijn voor iets wat jouw dochter aangaat.
gr Angela

Steun via app

Gewoon gaan, gewoon naast je ex gaan zitten en af en toe met vriend appen, dit kan jij! Je dochter kan je dan nooit verwijten dat je er niet was of dat je niet naar haar luistert.

Lente

Lente

03-07-2017 om 11:22

Eens met de anderen

Zonder vriend gaan en zeker niet achteraf gaan zitten. Gewoon in de buurt van je ex.
En die app tussendoor lijkt me een goed idee.

Vergeet niet bloemen mee te nemen

Verhuiswagen

Verhuiswagen

03-07-2017 om 14:30

Zit met hetzelfde en sta er anders in

Ook ik ga naar de diploma uitreiking van mijn dochter. Alleen. Gewoon omdat ik dat zo wil. T is een moment wat nooit meer overgedaan kan worden. Ik ben de moeder en ben Belangrijk. Of ik n relatie heb kan ik op andere momenten laten zien.

Jackie

Jackie

03-07-2017 om 15:00

Gaan

Ik vind ook dat je moet gaan! Met bloemen en alles! Laat je dochter zien hoe sterk je bent en dat je daar voor háár bent.
Ik snap echt heel goed dat het heel oneerlijk kan voelen, vader zit daar wél gezellig met zijn vriendin maar jij mag niemand menemen.. Maar dit is háár dag, zie het als haar feestje. En je vriend is niet uitgenodigd. Dat is vervelend maar probeer daar geen punt van te maken want voor je dochter bereik je daar niets mee. Blijf je jezelf er aan herinneren dat ze pubert en dat ze op een dag een volwassen vrouw zal worden met wie je op dit alles terug kan komen, en dat ze je dan echt zal begrijpen.
En inderdaad, whatsappen met je vriend, misschien ook foto's maken en versturen zodat je daar toch een beetje samen bent.

just-me

just-me

04-07-2017 om 11:42 Topicstarter

goed gesprek met mijn vriend gehad

Mijn vriend gaf aan dat het ons totaal niet in de weg zal staan, wanneer ik alleen ga... en daarmee glijdt wel meteen weer een last van mijn schouders. Ik wil geen keuzes maken, maar wordt hiertoe toch weer verplicht gezien de situatie. Gelukkig kunnen we dit goed bespreken.
Ik had het gevoel dat ik hem daarmee weer zou kwetsen.

Ik heb mijn dochter een app gestuurd en gemeld dat gezien de laatste keer ik er toch wel moeite mee heb alleen te komen/ dat er iemand voor me wilde zijn, maar WE besloten hebben dat ik toch alleen kom, omdat ik zeerzeker de diploma-uitreiking niet wil missen.
Ik heb wel aangegeven een eigen plekje in de kerk op te zoeken.

Verder heb ik voorgesteld eens wat af te spreken.

Dit is aanleiding omdat mijn dochter mij van de week vroeg niets te uiten over haar naar anderen. Ik heb aangegeven dat wanneer mensen vragen hoe het met me gaat en vervolgens hoe het met mijn kinderen gaat, ik geen prachtig verhaal kan ophangen, maar er rekening mee zal houden...

Wat ik wel in haar app waardeerde is dat ze snapt dat het een rotsituatie is voor me en eindigend met maarja.... maar goed... ze denkt er toch hopelijk over na.

Roze Bloem

Roze Bloem

04-07-2017 om 12:04

Wat opvalt

Je schrijft;
Mijn vriend gaf aan dat het ons totaal niet in de weg zal staan, wanneer ik alleen ga... en daarmee glijdt wel meteen weer een last van mijn schouders. Ik wil geen keuzes maken, maar wordt hiertoe toch weer verplicht gezien de situatie. Gelukkig kunnen we dit goed bespreken.
Ik had het gevoel dat ik hem daarmee weer zou kwetsen.

Wat hier naar voren komt is dat jij het zien van jouw dochter, afhankelijk maakt van de gevoelens jouw vriend. Voelt jouw dochter dat niet haarfijn aan? Zo kies je natuurlijk nooit echt voor je kind. Dit is voorwaardelijke liefde. Daar voelen kinderen zich absoluut niet veilig bij. De sms die jij haar stuurde, zegt iets als 'ik heb het moeilijk op jouw glorieuze dag, maar het gaat om mijn aanwezigheid, niet om of ik bij jou ben, op jouw glorieuze dag: met mij dient rekening gehouden te worden, ik kies nu (eventjes) voor jou en laat mijn vriend -met zijn toestemming- thuis en daar verwacht ik wat voor terug. Dit is de rol en het verantwoordingsgehalte van een kind. Wie is hier nu volwassen?

Het zou mij een rotzorg zijn of ik mijn partner zou kwetsen, ik zou gaan. Ik zou er zijn. En partner zou daar begrip voor moeten hebben. Heeft hij dat niet, dan corrumpeert hij de liefde van en naar mijn kind en dan kan hij gaan. En daar heb ik zeker niet zijn goedkeuring, toestemming of begrip voor nodig.
Wil jij jouw dochter eigenlijk wel onvoorwaardelijk zien?

Jij, als volwassen vrouw, geeft nu vorm aan de relatie met jouw dochter. Ga je niet naar haar examen, 1 van de mijlpalen in haar leven, en stel jij je als een kind op, dan zal zij later zeggen, als zij, staand voor een volgende mijlpaal (bijv haar bruiloft) terugkijkt naar de vorige mijlpalen; 'tja, mijn moeder was er toen ook niet (echt) bij, ik kan het zonder haar ook af.'.

Wil jij je zo opstellen dat zij dat zo zal zien?!

Amsterdamse

Amsterdamse

04-07-2017 om 12:16

Jouw gedrag

Dit ga je vast niet leuk vinden, maar ik vind echt dat je je gedrag moet aanpassen, en je gedachtengangen ook. JIJ lijkt hier wel de puber. Je dochter zit middenin de puberteit, haar ouders zijn gescheiden, er spelen vast allemaal andere puberdingen in haar leven die ingewikkeld zijn, en jij gaat zo verongelijkt zitten doen. Je probeert steeds je punt te maken naar je dochter, ook weer in die laatste app, zo de nadruk op 'WE hebben besloten'.
Zelfs ík krijg er de kriebels van, het is zo opgedrongen en bedillerig.

Mijn advies: laat de relatie met je vriend buiten de relatie met je dochter. Bouw aan een moeder-dochter relatie, niet aan een 'nieuw gezinnetje' of zoiets. Geen andere boodschappen meer in je communicatie, niks meer over hoe JIJ vindt dat zij zich moet gedragen en voelen. Open en zonder oordelen. Laat het pubernukkige gedrag langs je heen gaan, glimlach bij jezelf erover en realiseer je dat het hoogstwaarschijnlijk niet persoonlijk is. Reageer met humor, of een digitale kus. Haal de spanning eruit door zelf de volwassene te zijn.

Succes.

Pennestreek

Pennestreek

04-07-2017 om 12:56

Helemaal eens met Amsterdamse

Ik vind inderdaad dat je in je communicatie naar je dochter erg veroordelend doet. En waarom in dat laatste appje nou weer je vriend erbij halen? Je dochter wil niets over hem horen, laat dat dan! En dat je ergens moeite mee hebt gezien de laatste keer...blabla, echt, vermoei je dochter daar nou niet mee, ze is een puber en heeft daar dus per definitie geen belangstelling voor. In haar functieomschrijving staat dat ze als puber alleen aan zichzelf moet denken en dat doet ze prima zo te zien. Ga daar nou niet tegenin, maar laat alleen maar ZIEN dat je haar belangrijk vindt, door er te ZIJN. Dat is voor nu het belangrijkste. En dan kun je, als de verhoudingen hopelijk iets versoepelen, van daaruit verder bouwen.
Maar vriend dus uit de buurt van dochter houden, niet meer over hem hebben, ook niet via een omweg of verwijzingen, alleen maar belangstellend communiceren met je dochter. Het alleen maar over haar hebben dus, ook niet over jezelf, je trubbels, je zorgen, je wensen. Die doen er nu even niet toe, niet voor haar.

mee eens

Helemaal eens met de woorden van Roze Bloem. #6
Het gezin is weg, en mn ouders leefden ineens een eigen leven. God wat val je als kind in een gat zeg.

Er werd nog wel voor mij gezorgd in de zin van bad/brood/bed, maar de leuke dingen, hun vrije tijd en het plezier was met de nieuwe partners. Werd er net als jouw dochter opstandig en vervelend van, en niemand die daar doorheen prikte. Moeder-dochtertijd, het is nooit meer teruggekomen. De nieuwe partner gedoog ik nu inmiddels, 30 jaar later, met die persoon is in principe niks mis, maar mij destijds zo opgedrongen, mijn moeder was gewoon geen individu meer. Laat het los, dan komt het naar je toe. Vergeet niet dat jíj verliefd op hem bent, je kinderen niet.

Kan het wel uitschreeuwen zeg, hoe verzin je het om zo door te drammen over je vriend mee naar de diploma-uitreiking van je dochter. Ga er heen in je mooiste jurk, grote bos bloemen, ga wél naast je ex zitten. Mijn ouders zaten in beide hoeken van de zaal, ik werd als kind van binnen letterlijk uit elkaar gescheurd bij die aanblik. Je bestaat genetisch gezien ook uit die 2 mensen, en als die zo met elkaar omgaan voel je dat tot in het diepst van je ziel.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.