Controlerende ex
Geen idee waar ik moet beginnen. Ik ben inmiddels al 5 jaar gescheiden en al 5 jaar probeert mijn ex de controle te houden over mij en mijn kids als ze hier zijn. Al heel veel problemen en discussies gehad omdat er elke keer opnieuw iets is wat hij wil van de bankrekeningen die ze hier hadden (die wilde hij hebben) tot het punt dat hij wekelijks nu me lastigvalt met dat ik de kinderen schaadt, ze niet goed te eten geef en ze veel te dik zijn in zijn ogen. De meiden hebben daar menig traantje om gelaten dat vader ze te dik noemt. Het verhaal is te lang om hier op te schrijven. Nu is er sinds mijn dochter hulp krijgt (blijkt autisme te hebben) hulpverlening gezien mijn dochter daar steeds problemen had en zich volgens hem uiterst agressief gedroeg. Dit gedrag herkende ik hier thuis niet en dus na veel gedoe tussen haar en vader aan de bel getrokken. Toen zijn er instanties bij betrokken en is dus ook de autisme vast gesteld. Sinds de hulp er is zet hij nog meer druk uit tot het punt dat ik zelf naar de huisarts ben gegaan omdat de constante controle zoveel stress opleverde dat ik zo niet door kon. Van de hulp trekt hij zich weinig aan en achter hun rug om zegt hij bij andere hulpverlening vooral slechte dingen over bestaande hulp die hem is aangeboden.
Nu begon afgelopen week weer dezelfde discussie waarbij ik dan ook mijn vraag hier gewoon neer wil zetten. Hij wil Perse dat de kinderen op hobbies gaan, daar zaten ze voor corona ook op alleen 2 ervan stopte en 1 liep door. Degene met autisme gaf aan het er nu niet bij te kunnen gebruiken omdat zowel school en de psycholoog al veel is samen. Daar is hij het niet mee eens en iedereen moet perse op een hobby. Is het niet zo dat ik zelf mag kiezen wat ze doen in mijn tijd? Is dit iets wat hij mij op kan leggen? Ik heb voor 1 kind alweer iets gevonden wat nu na corona weer kan maar 1 wil nog niks en de ander twijfelt. Is het ook zo dat hij mij kan dwingen dit samen met hem te moeten regelen terwijl ze hier zijn als ze een hobby hebben?
Excuses voor de vele vragen maar mijn ex is erg goed in mij dingen aanpraten en ompraten en daardoor zie ik door de bomen het bos niet meer.
Ik wil vooral rust hier thuis en rust met de kids om ons eigen leven hier te hebben en als ze daar zijn dat hij dan rustig zijn leventje daar heeft. Is dit echt heel raar?
Temet schreef op 05-09-2021 om 10:15:
Hij pakt het handig aan tegenover hulpverleners door die kreet 'loyaliteitsconflict'. Dan denken ze meteen asn echtscheidingsproblematiek, en dat moet dan met betere communicatie verholpen worden. Dus dan moet iedereen weer samen om tafel, en heeft hij je waar hij je hebben wil. Fijn dat die praktijkondersteuner voor je in de bres gesprongen is.
Groeten,
Temet
Ja precies dat dus. Elke organisatie hoort dat woord graag en iedere keer begint hij over de scheiding. Vermoeiend en onbegrijpelijk gezien hij al lang hertrouwt is die ook een gezin heeft en een nieuw kind heeft.
ArianneH schreef op 05-09-2021 om 10:15:
[..]
Oke, dat punt van tijdig boeken is wel wat, zeker met 4 kinderen. Misschien zou je het om die reden wel kunnen doen. Dan heb je in elk geval rond de vakantie sneller duidelijkheid. Je hebt nog wat jaren te gaan.
Maar dan moet het dus klip en klaar en op het uur en wie brengt of ophaalt, nauwkeurig zijn. En dan zit je daar ook aan vast, ook als het voor jezelf onhandig blijkt te zijn. Laat de regeling goed door andere mensen checken voor hij ingediend wordt of hij volkomen duidelijk is.
Maar hij zal blijven zeuren over vakantie en andere dingen.
Ja, hij blijft zeuren. Dat voorkom je niet met een waterdicht plan, maar een hoop discussies kun je dan wel schrappen.
Nu draait het elke vakantie om hem. Zij kan niks regelen totdat er een regeling is. Daar geniet hij van, van die afhankelijkheid. Anders zou hij nu ook wel kunnen reageren op haar voorstellen voor de herfst- en de kerstvakantie.
Nu kan ze geen kant op. Ze weet niet wanneer de kinderen er wel en niet zijn. Ja, ook voor haar betekent het dat alles vast ligt. En dat ze het dus wel na moet kunnen komen.
Verder zal ze moeten leren een middenweg te vinden tussen het strikt noodzakelijke communiceren (wat wel minder wordt bij een waterdicht plan) en hem niet geven wat hij wil (zich op de kast laten jagen, aandacht, macht, etc). Voor hem is het allemaal maar een spel waarschijnlijk. Vraag me zelfs af of het hem wel om de kinderen te doen is. Grote kans van niet. De kinderen zijn de koning of de koningin in zijn schaakspelletje.
Polkadot79 schreef op 05-09-2021 om 10:22:
[..]
Ja precies dat dus. Elke organisatie hoort dat woord graag en iedere keer begint hij over de scheiding. Vermoeiend en onbegrijpelijk gezien hij al lang hertrouwt is die ook een gezin heeft en een nieuw kind heeft.
Ook wel het kenmerk van een narcist. Strooien met wat termen, wat dingen die ze via Google hebben gevonden opratelen en zo de indruk wekken dat ze ergens verstand van hebben.
heeft een van jullie dat ook als ik vragen mag? En is de situatie verbeterd nav je eigen aangepaste gedrag naar de ander?
Je kinderen ‘s nachts uit bed bellen om hun moeder onder druk te zetten is natuurlijk extreem. Maar dat soort dingen zullen hulpverleners en juristen ook extreem vinden. Als hij steeds meer openlijk extreem gedrag gaat vertonen, zal voor omstanders duidelijker worden hoe de verhoudingen liggen en wat de mogelijkheden (niet) zijn. Ik durf niet te beweren dat het daarna allemaal beter zal worden. Ik ken jouw ex niet en heb geen idee hoe lang die gaat ‘volhouden’. Maar er zit een kans in dat het dwingende gedrag zal afnemen als hij minder ruimte voelt. Een lakmoesproef is natuurlijk ook in hoeverre hij zijn kinderen daadwerkelijk gaat meeslepen in zijn strijd tegen jou. Als je afstand neemt en alleen nog maar functioneel en zakelijk communiceert, zal moeten blijken wat hij gaat doen. Dat is zonder meer spannend en zenuwslopend.
Ik herken dat hulpverleners iedere keer weer vooraan willen beginnen. Op den duur ging ik iets zeggen als: ‘Gezien onze voorgeschiedenis is samen in gesprek gaan niet haalbaar. We hebben met veel moeite een evenwicht bereikt en dat is niet gediend bij opnieuw oplaaiende conflicten.”
Soms ontkom je er toch niet aan. Ik voer nooit alleen moeilijke gesprekken met hem, alleen met een professional erbij ((jurist, hulpverlener, arts). Mijn strategie is dan geweest zo weinig mogelijk tegendruk te geven. Ik zet mijn dingen neer. Ex gaat ratelen over wat hij vindt, of hij blijft juist heel vaag en er komt niks concreets van zijn kant. Als je daar dan op in zou gaan of je er tegen zou verzetten, ontstaat een conflict en is de conclusie dat de ouders er samen niet uitkomen en waar twee vechten hebben twee schuld. Als mijn ex in zijn eentje op dat podium staat, maakt hij eigenlijk nooit een goede indruk op mensen. Juist als ik me terughoudend opstel, raakt hij vaak steeds meer van de kook. Als ik me heel coöperatief opstel, blijkt bijvoorbeeld dat hij helemaal niks kan bijdragen aan de situatie. Hij heeft vooral meningen. Ik weet niet hoe dat met die van jou is. Misschien lukt het hem beter om zich niet te laten triggeren, zijn zelfbeheersing te bewaren voor de buitenwereld. Het klinkt raar maar dat zou jammer zijn. Het is beter als zijn gedrag in de buitenwereld bekend raakt. Als hij nog iets van gezond verstand heeft en niet zelfdestructief is, zal hij namelijk afhaken als hij voelt dat hij zijn momentum en zijn respect van buitenstaanders verliest. Want dat is iedere keer extreem pijnlijk natuurlijk.
Wat betreft die communicatie open houden: natuurlijk moet dat! Maar alleen in het redelijke en constructieve. Er is echt geen frequente, intensieve communicatie nodig. Googel de term parallel ouderschap maar eens.
Omnik schreef op 05-09-2021 om 10:51:
Je kinderen ‘s nachts uit bed bellen om hun moeder onder druk te zetten is natuurlijk extreem. Maar dat soort dingen zullen hulpverleners en juristen ook extreem vinden. Als hij steeds meer openlijk extreem gedrag gaat vertonen, zal voor omstanders duidelijker worden hoe de verhoudingen liggen en wat de mogelijkheden (niet) zijn. Ik durf niet te beweren dat het daarna allemaal beter zal worden. Ik ken jouw ex niet en heb geen idee hoe lang die gaat ‘volhouden’. Maar er zit een kans in dat het dwingende gedrag zal afnemen als hij minder ruimte voelt. Een lakmoesproef is natuurlijk ook in hoeverre hij zijn kinderen daadwerkelijk gaat meeslepen in zijn strijd tegen jou. Als je afstand neemt en alleen nog maar functioneel en zakelijk communiceert, zal moeten blijken wat hij gaat doen. Dat is zonder meer spannend en zenuwslopend.
Ik herken dat hulpverleners iedere keer weer vooraan willen beginnen. Op den duur ging ik iets zeggen als: ‘Gezien onze voorgeschiedenis is samen in gesprek gaan niet haalbaar. We hebben met veel moeite een evenwicht bereikt en dat is niet gediend bij opnieuw oplaaiende conflicten.”
Soms ontkom je er toch niet aan. Ik voernooit alleen moeilijke gesprekken met hem, alleen met een professional erbij ((jurist, hulpverlener, arts). Mijn strategie is dan geweest zo weinig mogelijk tegendruk te geven. Ik zet mijn dingen neer. Ex gaat ratelen over wat hij vindt, of hij blijft juist heel vaag en er komt niks concreets van zijn kant. Als je daar dan op in zou gaan of je er tegen zou verzetten, ontstaat een conflict en is de conclusie dat de ouders er samen niet uitkomen en waar twee vechten hebben twee schuld. Als mijn ex in zijn eentje op dat podium staat, maakt hij eigenlijk nooit een goede indruk op mensen. Juist als ik me terughoudend opstel, raakt hij vaak steeds meer van de kook. Als ik me heel coöperatief opstel, blijkt bijvoorbeeld dat hij helemaal niks kan bijdragen aan de situatie. Hij heeft vooral meningen. Ik weet niet hoe dat met die van jou is. Misschien lukt het hem beter om zich niet te laten triggeren, zijn zelfbeheersing te bewaren voor de buitenwereld. Het klinkt raar maar dat zou jammer zijn. Het is beter als zijn gedrag in de buitenwereld bekend raakt. Als hij nog iets van gezond verstand heeft en niet zelfdestructief is, zal hij namelijk afhaken als hij voelt dat hij zijn momentum en zijn respect van buitenstaanders verliest. Want dat is iedere keer extreem pijnlijk natuurlijk.
Wat betreft die communicatie open houden: natuurlijk moet dat! Maar alleen in het redelijke en constructieve. Er is echt geen frequente, intensieve communicatie nodig. Googel de term parallel ouderschap maar eens.
Dat parallel ouderschap heb ik wat van gelezen maar is dat ook een traject waar je doorheen gaat zoals bij hulpverlening of scheiding ?
Polkadot79 schreef op 05-09-2021 om 10:48:
heeft een van jullie dat ook als ik vragen mag? En is de situatie verbeterd nav je eigen aangepaste gedrag naar de ander?
Ja dus. Ik heb heel lang echt alleen per mail gecommuniceerd, reageerde in de beginfase op veel dingen met ‘ik overleg het met mijn advocaat’. Ik antwoordde nooit als ik veel emotie voelde, liet berichten vaak enkele dagen liggen. Ik ben helemaal gestopt met dingen uit te vechten. Mijn ex is daar rustiger van geworden. Als er iets spannends is met de kinderen (hier ook diagnoses en hulpverleners) vlamt het wel weer eens op. En het blijft ergerlijk dat hij zo afhaakt als het er echt op aankomt. Maar dat heb ik leren verdragen. Het is niet anders. Gelukkig heeft mijn ex de kinderen nooit structureel gebruikt om mij op stang te jagen. Er zijn wel eens wat dingen geweest maar dat is incidenteel. Zijn woede vlamt af en toe weer eens op als daar een aanleiding voor is en dan is het weer een tijdje spannend. Ook niet fijn maar het had veel erger gekund. Daar ben ik in ieder geval ook echt wel bang voor geweest. Ik heb geleerd om door de angst voor wat hij gaat doen heen te gaan. Dat was de eerste keer het moeilijkst. Daar heb ik toen ook hulp bij gehad, gelukkig! En ik heb veel geleerd over lezen over (grenzen stellen bij) bordeline. Het blijft zenuwslopend, dit soort agressie in je je leven. Maar bij mij is het wel redelijk binnen de perken gebleven.
Polkadot79 schreef op 05-09-2021 om 11:04:
[..]
Dat parallel ouderschap heb ik wat van gelezen maar is dat ook een traject waar je doorheen gaat zoals bij hulpverlening of scheiding ?
Ja en nee. Op zich is het meer gedrag dan een afspraak. Maar parallel ouderschap vergt wel dat discussiepunten zoveel mogelijk getackled worden middels schriftelijke afspraken.
Zo dat je niet meer moet discussiëren over hoe en waar de verjaardag van 'n kind, van school halen of bij jou ophalen, halen of brengen, etc.
Je schrijft dan zo ongeveer alles uit. Dan is er amper nog iets om over te discussiëren. Het staat immers op papier en dat is bindend.
Maar goed, met zo iemand als jouw ex is dat op korte termijn lastig waarschijnlijk.
Polkadot79 schreef op 05-09-2021 om 11:04:
[..]
Dat parallel ouderschap heb ik wat van gelezen maar is dat ook een traject waar je doorheen gaat zoals bij hulpverlening of scheiding ?
Dat weet ik niet. Ik heb het gewoon zelf zo ontwikkeld, met hulp van een therapeut. Ik heb die term ook pas gevonden toen ik het zelf al zo deed. Voor mij is het meer een concept: dat je juist je verantwoordelijkheid neemt voor het welzijn van je kinderen door de intensiteit van het contact drastisch te verlagen en dat je daarvoor strategisch en kernachtig moet leren communiceren. Als je dit zelf ‘snapt’, ben je veel minder gevoelig voor kritiek en twijfel je minder over of je meer zou moeten communiceren. Je kunt het dan ook duidelijker overbrengen aan anderen. Het is gewoon niet zo dat meer communicatie in alle gevallen beter is. Hoe voor de hand dat ook lijkt te liggen.
Omnik schreef op 05-09-2021 om 11:17:
[..]
Dat weet ik niet. Ik heb het gewoon zelf zo ontwikkeld, met hulp van een therapeut. Ik heb die term ook pas gevonden toen ik het zelf al zo deed. Voor mij is het meer een concept: dat je juist je verantwoordelijkheid neemt voor het welzijn van je kinderen door de intensiteit van het contact drastisch te verlagen en dat je daarvoor strategisch en kernachtig moet leren communiceren. Als je dit zelf ‘snapt’, ben je veel minder gevoelig voor kritiek en twijfel je minder over of je meer zou moeten communiceren. Je kunt het dan ook duidelijker overbrengen aan anderen. Het is gewoon niet zo dat meer communicatie in alle gevallen beter is. Hoe voor de hand dat ook lijkt te liggen.
Ik ga dat met mijn praktijkondersteuner ook bespreken zodra ze terug is van vakantie
over daar 's nachts wakker bellen van de kinderen: dan ziet je toch dat ze hun trekken niet in de buurt hebben als ze slapen, of op z'n minst het geluid uit.
De communicatie open houden betekent volgens mij niet dat je continu beschikbaar moet zijn. Als je een mailadres hebt dat je 1 keer per dag controleert hou je de communicatie ook open.
Een vriendin met ook een moeilijke ex heeft een workshop gedaan bij de auteur van ‘Destructieve relaties op de schop’. Ze vindt dat ze daar veel aan heeft gehad:
https://janstorms.org/nl/boeken/
Tijgeroog schreef op 05-09-2021 om 14:02:
over daar 's nachts wakker bellen van de kinderen: dan ziet je toch dat ze hun trekken niet in de buurt hebben als ze slapen, of op z'n minst het geluid uit.
De communicatie open houden betekent volgens mij niet dat je continu beschikbaar moet zijn. Als je een mailadres hebt dat je 1 keer per dag controleert hou je de communicatie ook open.
Het was ochtend al maar gezien we na 00.00 terug waren van vakantie sliepen er in de ochtend nog 2
'Ja absoluut maar die blijft niet altijd in beeld.' Gelukkig is de praktijkondersteuner wel in beeld en gelukkig begrijpt ze de situatie goed. Ik vind de suggestie van Arianne H wel goed: bespreek of je haar mag inschakelen als er weer een nieuw hulpverleningstraject start, zodat zij kan uitleggen waarom dingen als 'beter communiceren' niet gaat werken. Vraag eventueel of ze haar verhaal goed, kort en bondig op papier zet, mocht zij uit beeld verdwijnen.
Ik ben helemaal geen voorstander van 'beter communiceren' na een echtscheiding. Je moet elkaar juist los gaan laten. 'Als je eenmaal gescheiden bent moet je je niet gedragen alsof je nog getrouwd bent' zei mijn mediator/advocaat heel wijs.
Parallel ouderschap betekent dat je je realiseert dat je gescheiden bent en dat ieder ouder is op zijn/haar manier; dat je invloed op elkaar kwijt bent.
'Kenmerkend voor het parallel ouderschap is dat de beide
huishoudens geheel los van elkaar bestaan. De emotionele betrokkenheid tussen
de ouders is klein. Er is minimaal contact en alleen over het
hoogstnoodzakelijke wordt gecommuniceerd. Er zijn strakke, gedetailleerde en
duidelijk omlijnde afspraken met weinig flexibiliteit. Iedere ouder voert de
eigen regie over zijn of haar ouderrol. Als de twee leggers van een turnbrug.
Ze raken elkaar niet, maar bieden wel beiden steun aan de turnster.' Zie: '
https://nieuwestap.nl/wat-is-parallel-ouderschap/
Wat betreft die afspraken, dat zouden vooral afspraken moeten zijn die juist niet gedetailleerd alles vastleggen. Bijvoorbeeld afspraken over: wat is 1 week (van zo laat tot hoe laat, welke dag). Afspraken over feestdagen die vallen in een periode waarin kinderen bij de een dan wel bij de ander zijn zoveel mogelijk niet veranderen. Idem voor verjaardagen etc. Ja, dat kan betekenen dat je op je verjaardag alleen zit, maar het volgende jaar zit de partner alleen. Vakanties ook globaal vastleggen: de eerste 3 weken zijn voor je ex, de laatste 3 weken zijn voor jou. Dan hoef je alleen maar het schema van de vakanties voor het komende jaar door te sturen. Ik zou gewoon boeken.
Nu is een probleem, dat er hulpverleningstrajecten lopen en alle hulpverleners willen graag beide ouders tegelijk zien en nog liever: daar de problemen leggen. Ik zou in jouw situatie zeggen: ik wil de gesprekken alleen voeren, want ik ben gescheiden. Dat komt zeker de opmerking: ja, maar jullie zijn toch allebei ouders..... Maar we zijn ook gescheiden ouders. Ik voed op op mijn manier en hij op zijn manier. De domme mensen denken dat dat niet kan, maar dat is niet zo. Kinderen kunnen heel goed met twee verschillende situaties omgaan. Het grootste probleem is dat de hulpverlening dat twee gesprekken moet voeren. Maar als ze het goed doen, dan is dat ook zinnig. In jouw gezin zullen de problemen met je kind zich anders voordoen dan in het gezin van je ex. Dus als je echt goede hulpverleners kunt vinden, dan snappen die dat twee gescheiden ouders niet één gezin zijn, maar twee verschillende opvoedsituaties. Vanaf dat moment praat je alleen over je eigen hulpvraag: tegen welke problemen loop jij aan; daar wil je hulp voor. En in dat verhaal komt je ex niet meer voor.
Even terugkomend op die afspraken: volgens mij hebben jullie al afspraken, maar krijgt hij het toch voor elkaar om ergens over te gaan zeuren. Ik denk dat hij verslaafd is aan de spanning en het gevoel van in-conflict-staan. Ik hoop dat je geen nieuwe afspraken moet gaan maken, want dan krijg je alles weer over je heen. Als er al afspraken liggen, dan boek je gewoon. Als in het ouderschapsconvenant staat dat alles in overleg moet, dan zou ik overwegen om inderdaad een nieuw ouderschapsconvenant te maken. Daarvoor moet je wel naar de rechter, overleggen met hem en een advocaat in de arm nemen. Het 'in overleg' moet eruit, want dat werkt niet.
Tsjor
tsjor schreef op 05-09-2021 om 20:52:
'Ja absoluut maar die blijft niet altijd in beeld.' Gelukkig is de praktijkondersteuner wel in beeld en gelukkig begrijpt ze de situatie goed. Ik vind de suggestie van Arianne H wel goed: bespreek of je haar mag inschakelen als er weer een nieuw hulpverleningstraject start, zodat zij kan uitleggen waarom dingen als 'beter communiceren' niet gaat werken. Vraag eventueel of ze haar verhaal goed, kort en bondig op papier zet, mocht zij uit beeld verdwijnen.
Ik ben helemaal geen voorstander van 'beter communiceren' na een echtscheiding. Je moet elkaar juist los gaan laten. 'Als je eenmaal gescheiden bent moet je je niet gedragen alsof je nog getrouwd bent' zei mijn mediator/advocaat heel wijs.
Parallel ouderschap betekent dat je je realiseert dat je gescheiden bent en dat ieder ouder is op zijn/haar manier; dat je invloed op elkaar kwijt bent.
'Kenmerkend voor het parallel ouderschap is dat de beide
huishoudens geheel los van elkaar bestaan. De emotionele betrokkenheid tussen
de ouders is klein. Er is minimaal contact en alleen over het
hoogstnoodzakelijke wordt gecommuniceerd. Er zijn strakke, gedetailleerde en
duidelijk omlijnde afspraken met weinig flexibiliteit. Iedere ouder voert de
eigen regie over zijn of haar ouderrol. Als de twee leggers van een turnbrug.
Ze raken elkaar niet, maar bieden wel beiden steun aan de turnster.' Zie: '
https://nieuwestap.nl/wat-is-parallel-ouderschap/
Wat betreft die afspraken, dat zouden vooral afspraken moeten zijn die juist niet gedetailleerd alles vastleggen. Bijvoorbeeld afspraken over: wat is 1 week (van zo laat tot hoe laat, welke dag). Afspraken over feestdagen die vallen in een periode waarin kinderen bij de een dan wel bij de ander zijn zoveel mogelijk niet veranderen. Idem voor verjaardagen etc. Ja, dat kan betekenen dat je op je verjaardag alleen zit, maar het volgende jaar zit de partner alleen. Vakanties ook globaal vastleggen: de eerste 3 weken zijn voor je ex, de laatste 3 weken zijn voor jou. Dan hoef je alleen maar het schema van de vakanties voor het komende jaar door te sturen. Ik zou gewoon boeken.
Nu is een probleem, dat er hulpverleningstrajecten lopen en alle hulpverleners willen graag beide ouders tegelijk zien en nog liever: daar de problemen leggen. Ik zou in jouw situatie zeggen: ik wil de gesprekken alleen voeren, want ik ben gescheiden. Dat komt zeker de opmerking: ja, maar jullie zijn toch allebei ouders..... Maar we zijn ook gescheiden ouders. Ik voed op op mijn manier en hij op zijn manier. De domme mensen denken dat dat niet kan, maar dat is niet zo. Kinderen kunnen heel goed met twee verschillende situaties omgaan. Het grootste probleem is dat de hulpverlening dat twee gesprekken moet voeren. Maar als ze het goed doen, dan is dat ook zinnig. In jouw gezin zullen de problemen met je kind zich anders voordoen dan in het gezin van je ex. Dus als je echt goede hulpverleners kunt vinden, dan snappen die dat twee gescheiden ouders niet één gezin zijn, maar twee verschillende opvoedsituaties. Vanaf dat moment praat je alleen over je eigen hulpvraag: tegen welke problemen loop jij aan; daar wil je hulp voor. En in dat verhaal komt je ex niet meer voor.
Even terugkomend op die afspraken: volgens mij hebben jullie al afspraken, maar krijgt hij het toch voor elkaar om ergens over te gaan zeuren. Ik denk dat hij verslaafd is aan de spanning en het gevoel van in-conflict-staan. Ik hoop dat je geen nieuwe afspraken moet gaan maken, want dan krijg je alles weer over je heen. Als er al afspraken liggen, dan boek je gewoon. Als in het ouderschapsconvenant staat dat alles in overleg moet, dan zou ik overwegen om inderdaad een nieuw ouderschapsconvenant te maken. Daarvoor moet je wel naar de rechter, overleggen met hem en een advocaat in de arm nemen. Het 'in overleg' moet eruit, want dat werkt niet.
Tsjor
Ik ben het geheel met je eens. In een van de gesprekken waar ze ons bij elkaar hebben gezet heb ik precies dat gezegd. Gescheiden betekent loslaten en dat doet de andere kant geheel niet.
De hulpverlening is ooit begonnen nadat ik mijn dochter heb moeten ophalen daar nadat ze mij huilend belde en vervolgens mijn ex belde dat ik haar maar op moest halen want het ging echt niet meer. Hij had haar hardhandig aangepakt en tegen de deur geduwd en de ruzie is enorm uit de hand gelopen. Dat was voor mij de druppel en ben ik naar de huisarts gegaan. Uitgelegd wat er was gebeurd en dat ik er tussen sta terwijl ik dat niet kan, ik kan die persoon niet zijn die het op gaat lossen tussen hun. Dat vond zij ook en stuurde mijn dochter door naar de praktijkondersteuner voor kinderen. De eerste begreep het gelijk alleen die ging na 2 weken weg, degene die het overnam sprak ons niet en heeft na een kort gesprek van 15 min besloten dat het waarschijnlijk lag aan de situatie gescheiden ouders. Mijn dochter voelde zich enorm onbegrepen want dat was niet waarvoor ze was gegaan. Ze had aangeven juist iemand nodig te hebben die haar om leerde gaan met haar vader. De praktijkondersteuner liet veilig thuis komen, die wilde beide gezinnen spreken om vervolgens na 2 gesprekken. Af te sluiten en de hulpverlening van vader doet vrij weinig en degene die er voor mijn dochter is praat het meeste met mij gezien ze nog minderjarig is. Ik had geheel geen hulpvraag voor mezelf maar omdat vader en dochter niet overweg konden met elkaar werd er verder gezocht. Vader wil dat dochter verandert en hulpverlening dacht dat er wellicht autisme meespeelde bij mijn dochter. Zodoende kwam er weer een andere instantie die de autisme testen deden en ook gesprekken had met ons en vervolgens mijn dochter. Ik ben enorm klaar met alle gesprekken en hulp. De hulp die nodig was bij hem thuis (heeft hij overigens gek genoeg zelf ook uitgesproken) lijkt er gewoon niet te zijn of komen waardoor alles waar het mee begon gewoon nog steeds speelt. Met als enige verandering dat zijn enorme drang naar controle over mij en dit huis toe is genomen door alle toegereikte podia's.