Controlerende ex
Geen idee waar ik moet beginnen. Ik ben inmiddels al 5 jaar gescheiden en al 5 jaar probeert mijn ex de controle te houden over mij en mijn kids als ze hier zijn. Al heel veel problemen en discussies gehad omdat er elke keer opnieuw iets is wat hij wil van de bankrekeningen die ze hier hadden (die wilde hij hebben) tot het punt dat hij wekelijks nu me lastigvalt met dat ik de kinderen schaadt, ze niet goed te eten geef en ze veel te dik zijn in zijn ogen. De meiden hebben daar menig traantje om gelaten dat vader ze te dik noemt. Het verhaal is te lang om hier op te schrijven. Nu is er sinds mijn dochter hulp krijgt (blijkt autisme te hebben) hulpverlening gezien mijn dochter daar steeds problemen had en zich volgens hem uiterst agressief gedroeg. Dit gedrag herkende ik hier thuis niet en dus na veel gedoe tussen haar en vader aan de bel getrokken. Toen zijn er instanties bij betrokken en is dus ook de autisme vast gesteld. Sinds de hulp er is zet hij nog meer druk uit tot het punt dat ik zelf naar de huisarts ben gegaan omdat de constante controle zoveel stress opleverde dat ik zo niet door kon. Van de hulp trekt hij zich weinig aan en achter hun rug om zegt hij bij andere hulpverlening vooral slechte dingen over bestaande hulp die hem is aangeboden.
Nu begon afgelopen week weer dezelfde discussie waarbij ik dan ook mijn vraag hier gewoon neer wil zetten. Hij wil Perse dat de kinderen op hobbies gaan, daar zaten ze voor corona ook op alleen 2 ervan stopte en 1 liep door. Degene met autisme gaf aan het er nu niet bij te kunnen gebruiken omdat zowel school en de psycholoog al veel is samen. Daar is hij het niet mee eens en iedereen moet perse op een hobby. Is het niet zo dat ik zelf mag kiezen wat ze doen in mijn tijd? Is dit iets wat hij mij op kan leggen? Ik heb voor 1 kind alweer iets gevonden wat nu na corona weer kan maar 1 wil nog niks en de ander twijfelt. Is het ook zo dat hij mij kan dwingen dit samen met hem te moeten regelen terwijl ze hier zijn als ze een hobby hebben?
Excuses voor de vele vragen maar mijn ex is erg goed in mij dingen aanpraten en ompraten en daardoor zie ik door de bomen het bos niet meer.
Ik wil vooral rust hier thuis en rust met de kids om ons eigen leven hier te hebben en als ze daar zijn dat hij dan rustig zijn leventje daar heeft. Is dit echt heel raar?
Ik zou eerst aan je omgeving vragen op welke punten zij vinden dat hij gelijk heeft. Daar zou ik dan wat mee doen.
Voor wat betreft de punten waarop hij geen gelijk heeft kun je hem dat natuurlijk aangeven en meedelen dat je daar niets mee gaat doen.
Autisme is erfelijk. Zaken willen controleren en voorspelbaar maken en je aan algemeen geldende regeltjes willen houden kan daar een uiting van zijn.
Uitleggen waarom iets al dan niet afwijkt van de algemeen geldende regel kan helpen. Het is soms wat zoeken.
Omstanders snappen er overigens vaak nog minder van dan jijzelf en je kinderen.
Even ter verduidelijking, mij. Dochter is autistisch, ex is daar nooit op getest maar heeft eerder narcistische trekken.
ik vraag me eerder af in hoeverre hij mij kan zeggen wat ik moet doen in de tijd dat mijn kinderen bij mij zijn. Hij heeft iedere keer nieuwe 'verzoeken'
en als ik daar nee op zeg dan gaat hij net zolang door tot het ja wordt. Hulpverlening heeft gezegd dat ik moet zorgen dat mijn nee ook nee blijft en niet over me moet laten lopen. Hij brengt het echter altijd zo dat ik aan mezelf ga twijfelen
Misschien is het een idee om je eigen houding eens onder de loep te nemen, eventueel met iemand die daar goed in is. Coach, therapeut oid. Je bericht klinkt namelijk alsof de ex een beetje (veel) over je heen loopt. Je bent niet meer met hem getrouwd, hij heeft niks te zeggen over jou en over hoe jij de tijd invult als de kinderen bij jou zijn. Als hij een hobby wil zoekt 'ie er maar zelf een. Dus rug recht, geen discussies meer. Zo is het en zoek het verder maar uit-houding naar de ex. Teugels strak houden dan kun je ook, als het nodig is, een beetje toegeven. Maar alleen als dat voor jou goed voelt. Jullie bepalen samen de opvoeding van jullie kinderen maar dat vullen jullie ieder voor zich in, in de eigen tijd.
Ook, bedenk dat het allemaal een kwestie van tijd is. Je kinderen worden elk jaar zelfstandiger en mondiger. Probeer je kinderen te coachen naar een manier om te leren omgaan met mensen met andere opvattingen en toch bij zichzelf te blijven. Hebben ze hun leven lang plezier van.
Nee, natuurlijk kan hij jou niet dwingen. Denk je nu echt dat een rechter daarin mee zou gaan? Jij bepaalt wat er gebeurt in de tijd dat de kinderen bij jou zijn, en hij brpaalt wat er gebeurt als ze bij hem zijn.
Als de dames (te) weinig bewegen naar zijn zin, kun je regelmatig met ze gaan wandelen. Als dat kan in de natuur, zal dat waarschijnlijk ook heilzaam en rustgevend zijn voor de dochter met autisme.
Overigens is autisme erfelijk, kan het zijn dat vader ook trekken heeft en jullie daarom zo moeilijk kan loslaten? Daar kun en hoef jij niets mee te doen, jullie zijn gescheiden, maar het kan helpen om zijn gedrag te relativeren.
Push een persoon met ASS te ver, en hij/zij zal uiteindelijk depressief wegkruipen of agressief worden. Vader heeft blijkbaar dringend psycho-educatie rondom autisme nodig. Ik zou je alleen dringend aanraden dat niet zelf te suggereren, maar je dochter samen de hulpverlening te laten vertellen wat er nodig is. Van jou uit gaat het toch verkeerd vallen.
Verder nog een dringende tip bij controlerende exen: communiceer zo zakelijk (niet-emotioneel) en zo weinig (!) mogelijk. Laat zoveel mogelijk van je afglijden. Communiceer bij voorkeur alleen per e-mail, dan kun je rustig de tijd nemen om kort, kalm en zakelijk te reageren en heb je meteen een archief. Ten slotte, als hij iets eist, kun je ook rustig en beleefd "nee" zeggen. Dat is je goed recht.
Hoe oud zijn de kinderen?
En nee, hij kan niet in jouw tijd bepalen wat de kinderen doen, net als andersom overigens.
Mijn kinderen zijn 14 (degene met autisme) 11 en een tweeling van 8. De oudste zijn meiden de jongste zijn jongens.
Psycho educatie werd na het psychologische onderzoek van mijn dochter gelijk al ingepland. Een online cursus van drie sessies. Ik heb er voor gezorgd dat ik op een andere dag zit dan mijn ex. Zelf heb ik al de nodige ervaring met autisme gezien mijn vriend en zijn zoon het ook hebben dus voor mij niet nieuw. Ik had dan ook niet echt een probleem met mijn dochter of het feit dat ze nu dan ineens gediagnosticeerd was. Het was al jaren duidelijk dat ze net iets andere omgang nodig had en dat was prima. Met wat structuur in huis was er niet veel aan de hand. Behalve het stuk dat ze steeds problemen had bij haar vader die vond dat ze zich moest aanpassen omdat in het gezin te passen. Daar kwamen steeds discussies van daar en dat zorgde ervoor dat ze steeds minder graag ging tot het punt dat ze huilend mee werd gesleept. Instanties willen de band tussen vader en kind verbeteren en vandaar dat ze de test voor hadden gesteld, want als er autisme uit zou komen zou duidelijk zijn dat hij ook een deel aan moet passen. Nu dat zo is vindt hij nog steeds dat ze maar moet leren omgaan ermee en sociaal wenselijk gedrag moet hebben. Dat afdwingen merk ik bij haar werkt averechts. En inderdaad ze is nu sinds een jaar depressief en bij vader ook gefrustreerd en agressief.
Andersom heb ik overigens geheel de behoefte niet om te zeggen wat ze of hij moet doen. De weekenden vrij probeer ik bij te tanken en wat te doen voor mezelf. Ik zou het zeer vermoeiend vinden als ik daar de boel ook in de gaten zou moeten houden. Daarom heb ik toen er problemen waren met mijn dochter daar haar naar de huisarts gestuurd en aangegeven dat ik niet degene ben die er tussen kan gaan zitten en dat wilde ik ook niet
Eerlijk gezegd vind ik het verdrietig dat je aan jezelf twijfelt in plaats van boos op hem te worden dat hij door zijn gedrag en uitlatingen zijn (jouw!) kinderen ongelukkig maakt. Het lijkt mij dat als je je kinderen niet in gevaar brengt hij geen bal te zeggen heeft over hoe jij ze grootbrengt. Zeker als het gaat over een verplichte (?!) hobby of zijn mening dat kinderen blijkbaar superslank moeten zijn. Daar gaan je haren toch recht overeind van staan?
Hij zal straks wel oogsten wat hij nu zaait, want dan willen de kinderen niet meer naar hem toe. Zeker met de oudste heeft hij niet zoveel tijd meer om nog aan een beetje leuke omgangsregeling te werken.
Maar goed, dat zal hij wel niet willen horen. Nou ja, we weten wat er gebeurt met wie niet horen wil.
Groeten,
Temet
Je ex kan niet bepalen hoe jij je leven lijdt. Helaas kan dat andersom net zo min.
Wat je wel zelf in de hand hebt is je eigen grens. Leer nee zeggen en daarbij blijven, leer je emotioneel van hem af te schermen, leer zijn kritiek van je af te laten glijden
Het maakt niet uit of hij boos of teleurgesteld is of denkt het beter te weten. Als hij ergens last van heeft is dat zijn probleem. Dans niet meer naar zijn pijpen.
Daarmee creëer je niet alleen rust voor jezelf, maar laat je ook aan je dochters zien hoe zij hun rug kunnen rechten en voor zichzelf op kunnen komen.
Zoek een coach of therapeut die je tips en handvatten kan geven om je mentale/verbale weerbaarheid te vergroten.
Succes. Hopelijk wordt de situatie snel beter
Zelf was ik dus ook naar de huisarts gegaan toen hij afgelopen jaar steeds meer druk op me ging zetten en steeds meer wilde dat ik ging doen. Aangegeven dat hoe vaak ik ook nee zeg hij alleen maar moeilijker gaat doen. Hij stuurde bijvoorbeeld als ik ergens op niet ja zei een mail naar de hulpverlening van mijn dochter met wat zijn verzoek was en dat hij het daar het gesprek daarop erover wilde hebben. In dat gesprek viel hij me dan op een keurig nette manier aan met iedereen erbij en als ik dan opnieuw nee zei met mijn reden erbij ging hij dwingender en vervelender praten. Die gesprekken sloopte me enorm en dat heb ik bij de huisarts verteld. Die stuurde me naar een praktijkondersteuner en daar heb ik voor het eerst alles kunnen vertellen over een aantal weken verspreid. Die luisterde en begreep het en daar ga ik nog steeds naartoe. Ze heeft me doorgestuurd naar een psycholoog om sterker te worden en voor trauma verwerking gezien ze vond dat wat er is gebeurd in het verleden daaronder viel. Daar sta ik nu op de wachtlijst en daar sta ik ook achter. Ik heb me altijd geschaamd dat ik hem mij zo heb laten bespelen en behandelen.
Nee, hij heeft niets over jouw tijd met de kinderen te zeggen. Dus als hij dat wil dan zal hij dat zelf moeten regelen, in zijn tijd. Als dat moeilijk is is dat zijn probleem, dat hoef jij niets aan te doen.
Als een hobby gedeeltelijk ook in jouw tijd zou vallen is het jouw keuze wat je daar mee doet. Hij mag het vriendelijk vragen en daar houdt het mee op.
Het is belangrijk te beseffen dat hij eraan gewend is (geraakt) gelijk te krijgen en net zo lang vol te houden tot hij zijn zin krijgt. Dat betekent ook dat jij, zijn gesprekspartner, eraan gewend bent geraakt net zo lang door te praten tot hij zijn zin heeft gekregen. Ik denk dat de moeilijkste vraag die je jezelf nu kunt stellen is: "Waarom doe ík dat? Waarom kap ik het gesprek niet na één of hooguit twee keer argumenten te hebben gewisseld af?"
Ik kwam erachter dat dit voor mij samenhing met het idee van hoe een gesprek zou moeten eindigen. Als een gesprek níet eindigt op een manier waarop ik kan afsluiten, blijf ik erin hangen. Dat komt er eigenlijk op neer dat die ander mijn belang niet expliciet erkent en niet lijkt te beseffen dat ik het recht heb om zelf iets te willen, ook als dat anders is dan wat de ander wil. Ik heb van oudsher sterk de neiging dan te blijven hangen in de ander daarvan te willen overtuigen. In plaats van vast te houden aan wat ik (niet) wil en het gesprek als de argumenten zich beginnen te herhalen simpelweg te beëindigen en mijn conclusies te trekken.
Het vervelende is natuurlijk: als je erg afhankelijk bent van de ander voor de erkenning van jouw recht om voor jezelf meningen, voorkeuren, gedragsopties te kiezen, zonder daarbij de goedkeuring van de ander nodig te hebben, dan ben je bij een partner met narcistische trekken een vogel voor de kat. Die zal dat gesprek zelf nooit afbreken want die móet gelijk krijgen. En jij gaat het gesprek niet afbreken want jij móet erkenning krijgen.
Wat verschillende mensen hier al hebben gezegd: natuurlijk 'mag' jouw ex niet van jou verwachten dat jij al zijn eisen inwilligt. Maar hij doet het toch. Het enige wat erop zit is te zien dat hij dat doet en te leren voor jezelf te denken en te handelen en hem de toegang te ontzeggen tot jouw binnenwereld en daar eigen baas te worden.
Boekentip: het gaslight effect van Robin Stern
Polkadot79 schreef op 26-06-2021 om 09:19:
Zelf was ik dus ook naar de huisarts gegaan toen hij afgelopen jaar steeds meer druk op me ging zetten en steeds meer wilde dat ik ging doen. Aangegeven dat hoe vaak ik ook nee zeg hij alleen maar moeilijker gaat doen. Hij stuurde bijvoorbeeld als ik ergens op niet ja zei een mail naar de hulpverlening van mijn dochter met wat zijn verzoek was en dat hij het daar het gesprek daarop erover wilde hebben. In dat gesprek viel hij me dan op een keurig nette manier aan met iedereen erbij en als ik dan opnieuw nee zei met mijn reden erbij ging hij dwingender en vervelender praten. Die gesprekken sloopte me enorm en dat heb ik bij de huisarts verteld. Die stuurde me naar een praktijkondersteuner en daar heb ik voor het eerst alles kunnen vertellen over een aantal weken verspreid. Die luisterde en begreep het en daar ga ik nog steeds naartoe. Ze heeft me doorgestuurd naar een psycholoog om sterker te worden en voor trauma verwerking gezien ze vond dat wat er is gebeurd in het verleden daaronder viel. Daar sta ik nu op de wachtlijst en daar sta ik ook achter. Ik heb me altijd geschaamd dat ik hem mij zo heb laten bespelen en behandelen.
Hoe gaat dat dan bij die hulpverleners rond je kind. Gaan die met hem mee of zien die ook hoe dwingend en vervelend hij praat? Als dat laatste het geval is, is het juist 'goed' dat het er dáár uitkomt. Ik snap wel dat je zegt dat het je sloopt. Ik ken dat soort interactie. Je hebt het gevoel dat er de hele tijd aan je getrokken wordt en je moet enorm je best doen er niet op te reageren, je kalmte te bewaren en het te houden bij je redelijk simpele standpunt met een paar argumenten, waarmee je het gesprek bent ingegaan. En toch: als je dat niet doet, voorbij een bepaald punt je kaken stijf op elkaar houdt, en ex maar door en door duwt en ratelt en dwingt, gaan die hulpverleners ook zien dat hij 'niet spoort'. Als jij niet meer reageert, gaat hij proberen die hulpverleners te 'overtuigen'. Die gaan zich dan net zo aangevallen en onder druk gezet voelen als jij! Op die manier valt jij in zijn eigen zwaard want je ziet dan bij hulpverleners ook het luikje dichtgaan: Oh, zó'n man! Al snel hebben ze dan een heel aardig beeld van hoe de verhoudingen liggen en al zullen ze dat niet zo gemakkelijk uitspreken, het is mijn ervaring dat ze er in de meeste gevallen wél naar handelen.
Die schaamte is begrijpelijk en herkenbaar. Maar het is belangrijk om te beseffen dat jouw intentie steeds is geweest om 'er samen uit te komen'. Rondom mijn scheiding raadde een professional, die mijn ex ook goed kende, mij met klem af om een mediator in de arm te nemen. Hij zei: "De opdracht van een mediator is om er samen uit te komen, te bemiddelen. Als dan één partner helemaal niet beweegt, gaat hij aan de ander trekken. Dat ben jij dan." Dit zijn geen normale interacties, geen normale verwachtingen of verhoudingen. Je groeit vanzelf helemaal 'scheef'. Zeker als je, zoals ik besef, zo'n patroon uit je jeugd ook nog eens hebt meegekregen. Wees mild voor jezelf! Neem je voor om beter voor jezelf te gaan zorgen, in plaats van jezelf op je kop te geven voor 'alles wat je verkeerd hebt gedaan'. Het enige wat in mijn ervaring helpt bij dit type interactie is afstand nemen van die persoon, zowel fysiek als mentaal.