Burnout
Ik (man) werkte boven mijn kunnen en ben de laatste jaren regelmatig overspannen geweest maar had geen mogelijkheid om een stapje terug te doen vanwege de financiële verplichtingen. Mijn vrouw werkte niet en ik heb haar gevraagd te gaan werken zodat ik een stapje terug kon doen maar dat wilde zij niet. Een jaar geleden heeft mijn werkgever dringend verzocht ander werk te zoeken nadat ik voor de zoveelste keer langdurig in de ziektewet zat en überhaupt steeds slechter ging functioneren. Ik heb ander werk gevonden maar door de financiële eisen uiteraard weer in een vergelijkbare functie, hier ging het ook niet en ben ik ook in de ziektewet gekomen en is mijn contract niet verlengd. Nu is er een burn out vast gesteld. Thuis liepen de spanningen ook steeds verder en ik heb besloten te scheiden. Uiteraard is mijn inkomen nu gedaald en ik heb geen idee waar dit de komende jaren naar toe gaat, ik vrees dat ik uiteindelijk in de bijstand kom. Het huis zal verkocht moeten worden. Nu verwijt mijn vrouw maar ook een deel van de omgeving dat ik harder mijn best moet doen in het belang van de kinderen en mijn aanstaande ex, ik heb jarenlang mijn best gedaan maar het lukt niet meer. Ik heb jarenlang mijn best heb gedaan maar het lukt niet meer. Toch heb ik een schuldgevoel en weet daar niet mee om te gaan. Heeft iemand tips?
"Harder je best doen" tegen iemand die een burnout heeft? Dat is niet bepaald een empathische omgeving waar jij in zit. Ik zou me er niet te veel van aantrekken: jij hebt zo hard geprobeerd dat je over je grenzen heen bent gegaan en nu ben je even op. Voel je aub niet schuldig; dat kost alleen energie.
Verder niet zo snel een advies. Ik wens je veel sterkte!
Je hebt beslist geen reden om je schuldig te moeten voelen maar ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik vraag me wel af waarom je vrouw jou wel verwijten maakt maar zelf niet aan het werk wilde gaan toen je haar dat vroeg. Is er een reden voor dat ze niet kan of wil werken?
Wellicht kun je contact opnemen met je huisarts of praktijkondersteuner?
Bedankt Pippeltje, zelfs mijn GGZ behandelaar en psycholoog vinden dat ik niet moet scheiden maar thuis kan ik geen rust vinden en zij hebben geen oplossing waar ik dan heen kan.
Dan, Zij wilde thuis zijn voor de kinderen, toen zij een paar jaar terug na verschillende ruzies over werken enz wel een paar uur ging werken zat ik er al zover doorheen dat het mij nauwelijks meer lukte om meer in huis te doen wat ook weer ruzies veroorzaakte. De huisarts begrijpt mij wel maar mijn GGZ behandelaar dus niet.
Wil je zelf echt scheiden, houd je niet meer van je vrouw en zie je geen mogelijkheden om weer dichter bij elkaar te komen?
Of weet je vooral dat je zo echt niet verder kunt gaan, dat je aan deze manier van leven onderdoor gaat en daarom scheiden als enige uitweg ziet?
Er zijn natuurlijk veel alleenstaande mensen die geen keus hebben en in hun eentje het gezinsinkomen moeten verdienen. Maar wat het me mentaal bij jou zwaar lijkt te maken en voor afstand in jullie relatie zorgt is dat je blijkbaar niet minder kunt/mag gaan werken, geen rustigere baan met lager inkomen mag/kunt accepteren omdat je vrouw niet wil werken en blijkbaar ook niet genoegen wil nemen met een lagere levensstandaard?
Zelfs niet als ze ziet dat jij al vaker langdurig uit bent gevallen. Dat lijkt me heel eenzaam.
Ziet je vrouw het verband tussen de druk die jij voelt qua werk/financieel vanuit thuis en jouw (terugkerende) uitval?
Ziet ze de relatie tussen jouw wens om te scheiden en haar onwil om meer balans in werk en rust voor allebei te creëren?
Als ze dat niet (genoeg) ziet, kun je misschien proberen -met hulp/relatietherapie?- het daar echt over te hebben.
Als ze dat wel genoeg ziet en beseft, maar daar verder niet iets aan wil veranderen dan lijkt het me inderdaad bijna onmogelijk hier goed en vooral gezond voor jou uit te komen.
Hoe oud zijn de kinderen? En hebben jullie de beslissing dat zij thuis zou blijven destijds samen gemaakt? Ik begrijp wel dat het niet altijd mogelijk is om gelijk aan de slag te gaan met bijvoorbeeld jonge kinderen omdat er dan ook nog opvang geregeld moet worden. Maar dat is iets anders dan wel kunnen maar niet bereid zijn om weer te gaan werken om jou te ontlasten.
Ik wil mijn aanstaande ex niet de schuld geven maar ik vind het moeilijk dat zij en een deel van de omgeving mij verwijten niet harder mijn best te doen.
Een burnout heeft bijna altijd een onderliggende oorzaak en in mijn geval zijn dat er meerdere en sommige redelijk complex. Ik heb mijn grenzen moeilijk aan kunnen geven en daar is door mijn ex maar vooral ook door (eerdere) hulpverlening misbruik van gemaakt. Ik heb mijn uiterste best gedaan te doen wat er van mij gevraagd werd de maar het lukt mij helaas niet meer. Ik vind het moeilijk daar een schuldgevoel over te hebben en dat dit door een deel van de omgeving ook nog ingewreven wordt. Ik wil niet scheiden maar door mijn onderliggende problemen en de burnout kan ik niet thuis zijn en blijft er niets anders over.
Is het geen optie om tijdelijk weg te gaan? Naar een vakantiewoning bijvoorbeeld. Zodat je daar echt tot rust kan komen en je na verloop van tijd -als je je beter voelt- ook een echte keuze kunt maken over hoe en wat je verder wil?
Wat een rare situatie zit jij in. Helaas herken ik er veel. In mijn geval heeft mijn ex last van een narcistische borderline syndroom. Wanneer je weet welke psychische stoornis jouw partner heeft, dan helpt je dat in het er mee omgaan. Ik wil niet zeggen dat jouw partner het zelfde heeft, maar ik raad je wel aan om je hier in te gaan verdiepen. De reden hiervoor is dat het natuurlijk te gek voor woorden is dat je burned-out bent en desondanks toch door moet werken terwijl dat jou alleen maar verder in de shit drukt. Ik zou bijna zeggen misdadig. Maar mensen met een heftige psychische stoornis kunnen over lijken gaan. Vaak niet eens bewust. Het vervelende is dat bijv narcisten in eerste instantie zeer joviaal over komen, waardoor jij en de mensen in jouw omgeving zich niet kunnen voorstellen hoe destructief deze mensen kunnen zijn.
Ik hoop voor jou dat dit niet aan de orde is. Maar voor jouw eigen zekerheid adviseer ik je om je hier over in te lezen of nog beter, mensen op te zoeken, die er ervaring mee hebben.
Uit ervaring weet ik dat als je eenmaal burned-out bent mede door een destructieve relatie, je dit jaren kan kosten om er weer boven op te komen.
Succes en veel wijsheid.
Jippox schreef op 02-12-2021 om 11:26:
Is het geen optie om tijdelijk weg te gaan? Naar een vakantiewoning bijvoorbeeld. Zodat je daar echt tot rust kan komen en je na verloop van tijd -als je je beter voelt- ook een echte keuze kunt maken over hoe en wat je verder wil?
Dit lijkt mij ook heel verstandig, zo hoef je nog niet gelijk te denken aan scheiden maar kun je wel je rust nemen.
Er kunnen natuurlijk redenen zijn dat je vrouw het niet aan kan om te werken maar als ze weet dat jij continu op je tenen hebt gelopen om het financieel bol te kunnen werken, dan zal ze toch iets moeten. Zelf ben ik juist het type dat zou proberen om (tijdelijk) uren erbij te krijgen of een bijbaan te nemen, juist omdat ik nooit zou willen dat mijn man zo op zijn tenen moet lopen.
Ik ben al een tijdje van huis maar geen middelen voor een plek waar ik mij prettig voel. Door de afstand ben ik tot de conclusie gekomen dat terugkeer (voorlopig) niet werkt voor mij. Mijn vrouw doet nu wel haar best maar de schade is jaren geleden toegebracht en nu niet zomaar op te lossen, het is zeker niet alleen haar schuld en ik begrijp dat zij niet wil scheiden voor oa de kinderen maar helaas kan ik niet meer anders.
Je hebt geen middelen voor een plek waar je je prettig voelt. Maar heb je die middelen dan opeens wel als je gaat scheiden?
Niet ineens maar dan kan ik wel ergens naar toe werken. Nu gaat mijn inkomen/uitkering volledig naar het gezin en huis, na een scheiding moet ik naar draagkracht bijdragen. Zij zullen er op achteruit gaan en dat is precies de reden waarom ik mij schuldig voel en mij dit verweten wordt.
Ik kom nog even terug. We hebben al gesprekken gehad met een mediator maar door mijn schuldgevoel en de onwil van mijn vrouw hebben wij hier beide geen vaart achter gezet. Ik was al bezig met een sociale huurwoning en urgentie, nu heb ik een woning toegewezen gekregen waardoor de scheiding echt noodzakelijk is. Sinds mijn vrouw dit weet wordt ik helemaal overstelpt met smeekbeden en dat ook de kinderen het vreselijk vinden, ik moet de scheiding doorzetten maar wil ook rekening houden met haar gevoelens. Hoe kan ik dit oplossen?
Nobody schreef op 13-12-2021 om 14:55:
Ik kom nog even terug. We hebben al gesprekken gehad met een mediator maar door mijn schuldgevoel en de onwil van mijn vrouw hebben wij hier beide geen vaart achter gezet. Ik was al bezig met een sociale huurwoning en urgentie, nu heb ik een woning toegewezen gekregen waardoor de scheiding echt noodzakelijk is. Sinds mijn vrouw dit weet wordt ik helemaal overstelpt met smeekbeden en dat ook de kinderen het vreselijk vinden, ik moet de scheiding doorzetten maar wil ook rekening houden met haar gevoelens. Hoe kan ik dit oplossen?
Sta je nog steeds achter je keuze om te scheiden? Of voel je je vooral verplicht de scheiding door te zetten omdat je een huurwoning toegewezen gekregen hebt?
Het is veel complexer als ik eigenlijk durf te schrijven vanwege herkenbaarheid maar ik vrees dat het toch al wel herkenbaar is en misschien heeft iemand anders er ook nog wel eens wat aan.
verwijderd op verzoek van TO.