Bezoek Stiefkinderen
Ik ben sinds 4 jaar getrouwd met mijn man, hij heeft 2 volwassen kinderen (30 en 27 jaar) en ik heb 4 volwassen kinderen (26, 24, 21 en 19 jaar). Alleen mijn jongste zoon woont nog bij ons thuis.
De jongste zoon van mijn man is een jongere met veel problemen: geldschulden, kan niet goed voor zichzelf zorgen, zit in de bijstand en kan ook niet naar zichzelf kijken.
Voor de schulden etc. wordt nu hulp geregeld dmv SHV. Echter, mijn stiefzoon woont hemelsbreed 200 meter bij ons vandaan. En hij komt iedere dag langs om zijn ongemakken bij zijn vader te ventileren, om te mopperen op iedereen, om op de computer zijn mail te checken (heeft zelf geen internet ivm schulden), kortom ik word er gek van!! Ik heb inmiddels een hekel gekregen aan mijn stiefzoon omdat hij alleen maar voor ellende zorgt. Mijn man doet veel voor hem, lost zijn problemen op voor zover hij kan en rijdt overal met hem achteraan, naar de gemeente, naar de GGZ (toen hij nog ging), naar de reclassering.
Het meest van alles irriteert het mij, dat mijn stiefzoon iedere dag bij ons komt, soms op de meest onmogelijke tijden.
Ik heb dit bij mijn man aangegeven, maar mijn man, wil niet met zijn kind bespreken, dat ca. 3 keer in de week bij ons langs komen prima is, maar niet vaker!
Al het gedoe rondom mijn stiefzoon begint me nu op te breken, ik merk dat ik een muur om me heen begin te trekken richting mijn man en dat ik op sommige momenten overweeg om weg te gaan en weer rustig op mezelf te gaan wonen! Maar hiervoor ben ik niet 4 jaar geleden met mijn man getrouwd.
Wie herkent dit? Wie kan mij advies geven om hiermee om te gaan?
Ineke, waarom nu sluiten?
Vind je de reacties te confronterend?
Ik heb juist de indruk dat je nu dieper komt in het draadje. Dus ik zou je willen aanraden niet te sluiten, wel te blijven lezen.
Ik ben het wel eens met AnneJ. Ik denk dat je van geluk kunt spreken, dat jouw zoon en je stiefzoon niet vergelijkbaar zijn. Jouw zoon kan zelf zijn leven opbouwen, en ook als dat met 40.000 euro studieschuld is (een schuld die mijn dochter nu trouwens ook aan het opbouwen is...).
Advies aan je zoon: zeker niet stoppen, dan wordt je verdiencapaciteit niet groter en heb je alleen maar meer last van die studieschuld zonder dat je de opleiding hebt gehaald.
Daarnaast: je stiefzoon. Je hebt nu eigenlijk twee problemen. Je hebt moeite met je stiefzoon, en je bent niet meer tevreden of gelukkig in je relatie. Zelf verweef je het ene met het andere, probeer dat niet te doen en los van elkaar te zien.
Zelf heb ik de indruk dat je bijvoorbeeld spijt ervan hebt dat je in gemeenschap van goederen bent getrouwd. Eerlijk gezegd vind ik dat ook niet zo slim, zeker niet als je al een heel leven hebt opgebouwd los van elkaar, maar ja, gedane zaken nemen geen keer. Het is nu zoals het is.
Zelf ben ik het niet zo eens met jouw stelling dat je voor alle kinderen evenveel wilt doen. Ik heb een linkje voor je, naar een plaatje dat dat heel duidelijk maakt. Want om gelijke kansen te krijgen moeten kinderen (ook volwassen kinderen) misschien wel ongelijke hulp krijgen:
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/8d/3a/66/8d3a66fde7489ac4cfa8034b74654752.jpg
Op die manier zou je het voor jezelf en ook voor je eigen kinderen kunnen verantwoorden: Pietje heeft nu eenmaal grotere problemen, meer pech, enz. en heeft daarom onze hulp meer nodig...
Probeer niet teveel alleen maar de nadelen te zien. Overigens, heeft je stiefzoon ook contact met zijn moeder, of andere familieleden? Ik zou toch de richting van een hulpcircuit op willen, deze jongen heeft een heel arrangement aan hulp nodig om op de rit te komen. Misschien ook wel medicatie die hij nu niet slikt. Of wie weet slikt hij nu wel medicatie maar werkt die niet of verkeerd.
Echt een nadeel dit van al die patiëntvertrouwelijkheid. Kunnen jullie in contact komen met zijn behandelaar van de GGZ?
Paddington
Natuurlijk heeft mijn stiefzoon onze hulp nodig, dat is het probleem ook niet, ook ik wil hem met alle liefde helpen, maar het leidt nergens toe: 's weekends met hem naar de huisartspost geweest, omdat hij het geestelijk niet meer trok, krijgt hij medicijnen en wordt door de GGZ een 6-weken traject gestart om een beter beeld van hem te krijgen, doet hij gewoon de deur niet open als de GGZ bij hem op de stoep staat, waardoor de GGZ na 2 keer voor een dichte deur bij hem gestaan te hebben, dat ze stoppen met het traject.
Wij hebben tijdelijk zijn financien gedaan. Dan kwam hij zijn pasje halen om 20 euro te pinnen en beloofde geen cent meer te pinnen en het pasje terug te brengen, wordt er nog geen kwartier later 80 euro gepind en het pasje wordt niet terug gebracht.
Op een gegeven moment stond hij erop dat hij zijn financien weer zelf wilde doen en dat heeft ertoe geleid, dat hij nu 12.000,- schuld heeft en geen water in huis, omdat hij is afgesloten. Dit alles ondanks herhaalde vragen van vader of de rekeningen werden betaald, waarop stiefzoon antwoordde dat hij netjes alles betaalde.
Hij kan het dus niet zelf, en dat is niet erg, maar toen ik en de gemeente aangaven, dat het beter zou zijn om hem onder curatele te laten stellen, wil vader daar niets van weten omdat hij bang is dat zijn zoon hem dit kwalijk zal nemen en daardoor niet meer bij hem zal komen. De angst van mijn man snap ik heel goed, maar angst is niet altijd de beste raadgever.
Stiefzoon zit nu bij SHV dus de schulden zullen wel worden geregeld. Nu heeft de gemeente aangegeven, dat ze willen dat hij bij de kringloopwinkel gaat werken (langzaam beginnen en opvoeren)om hem langzaam te laten reintegreren. Stiefzoon heeft bedenktijd gehad en liet ons gisteravond weten, dat hij dat maar niet gaat doen, want hij vindt dat werk niet leuk en dan krijgt hij toch binnen een week ruzie, zoals hij zelf aangeeft. Vader reageert, dat dat consequenties kan hebben voor zijn uitkering, waarop zoon reageert, dat hem dat niets kan schelen omdat hij zich prima zelf kan redden.
Hulp voor zoon, ik zou niet weten welke hulp nog meer, hij lijkt alleen hulp te accepteren als het gaat zoals hij wil.
Hulp voor vader, graag!! als vader maar advies van een professional wilde aannemen. Mijn man praat niet met anderen over de problemen van zijn zoon en zal dus ook zeker niet naar bijv. GGZ toe gaan om hulp voor zichzelf te vragen, bijv. handvaten wat en hoe wat te doen.
Ten aanzien van financiele steun naar mijn stiefzoon en eigen zoon: het is ook helemaal niet zo dat ik geen financiele steun aan mijn stiefzoon wil geven en wel aan die van mij. Beiden krijgen nu 100,- (mijn stiefzoon in de vorm van boodschappen).
Alhoewel ik van mening ben, dat als je echt niet wilt werken voor je geld, je het misschien maar even moet uitzoeken zonder extra steun van ons, misschien dat dat iets in beweging zet.
Emotioneel afstand nemen vind ik dus inderdaad lastig; ik probeer me vooral te concentreren op mijn eigen kinderen en de dingen die goed gaan en het probleem vooral te laten bij mijn man.
Maar dat lukt me niet echt en weet niet goed hoe ik dat moet bereiken.
Gemeente en GGZ
die zijn met stiefzoon bezig. Dan is het helemaal tijd voor jou om een stap terug te doen. Laat het probleem waar het hoort: bij stiefzoon. Geef aan dat jij hem altijd wilt helpen, maar dat hij alleen hulp van jou kan krijgen op jouw voorwaarden.
Het emotionele afstand nemen, ik begrijp dat het lastig is. Misschien helpt het jou om er met iemand over te praten. Hulp voor jou op dat gebied. Voor mij helpt Mindfulnes erg goed. Daarnaast lekker de natuur in, muziek maken enz.
Als je man en zijn zoon over "het probleem" praten, dan kun je ook gewoon even weglopen.
Mirreke
De reacties zijn wel confronterend, maar kan het wel in perspectief zien. Aan de zijkant staan en adviezen geven is alleen veel gemakkelijker dan er middenin te zitten; ik denk dat men ook geen echt beeld krijgt van wat er allemaal speelt, omdat het eigenlijk allemaal veel te veel is om te benoemen wat er allemaal speelt.
Ten aanzien van mijn eigen zoon: daar ligt het probleem niet, hij heeft inmiddels een ander doel voor ogen en dat is helemaal prima.
Wat voor mij vooral lastig is hierin, is het volgende:
toen ik ging samenwonen (en later trouwen) met mijn man heb ik nooit 1 woord vuil gemaakt over het feitelijk meebetalen aan de alimentatie aan zijn ex en het afbetalen van een doorlopend krediet van mijn man, waar ik geen weet van had.
Nu gaf ik alleen maar aan, dat het voor mij niet goed voelt dat, nu wij in een financieel betere situatie zitten, ik financieel niet méér kan bijdragen aan zijn studie, mijn man de deur direct dicht gooide door te zeggen: misschien moeten we de financien dan maar uit elkaar gaan trekken.
Dat hij niet mee wil betalen aan de studieschuld van mijn kinderen, snap ik feitelijk wel, maar ik heb toch ook nooit 1 woord vuil gemaakt aan het feit, dat ik meebetaalde aan zijn alimentatie voor zijn ex en zijn doorlopend krediet?
Aan de ene kant mag ik dus wel helpen, maar hij wil niet helpen.
Beetje uit balans volgens mij. Terwijl ik nog met geen woord had gerept over meer betalen aan mijn zoon, ik legde alleen maar mijn gevoel op tafel.
De animatie t.a.v. gelijke behandeling, snap ik en ben ik ook mee eens. Het ene kind heeft meer hulp nodig dan het andere. Maar financieel vind ik dat wel lastig, de andere kinderen hebben het ook niet breed en moeten ook hard werken om brood op de plank te krijgen. En mijn stiefzoon wil gewoon niets, zelfs niet meewerken aan een reintegratietraject.
Mijn stiefzoon heeft ook nog een moeder en broer. Hij gaat nog wel eens eten bij zijn moeder, met zijn broer heeft hij weinig contact.
Liegen, bedriegen, niet aan afspraken houden, problemen veroorzaken, zijn een aantal dingen, die dit veroorzaakt hebben.
Hulpcircuit is wel opgestart, maar stiefzoon wil niets, is niet thuis als ze bij hem komen, komt niet opdagen op afspraken, vertelt aan de één een heel ander verhaal dan aan de ander, maar....... hij vindt wel, dat hij een recht heeft op een uitkering en dat hij met zijn uitkering mag doen, wat hij wil, want het is zijn geld!
Uitspraken van hem: huisarts is een eikel, de mensen van de GGZ deugen niet, de mensen van de gemeente deugen ook niet, die zeuren maar, de mensen van de belastingdienst moeten hun werk eens goed gaan doen, hij wil niet werken in de groenvoorziening, want hij is toch niet debiel (heeft vmbo, het laagste niveau).
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Paddington
Met enige regelmaat heb ik het hier ook wel over met mijn vriendin, maar wil haar ook niet steeds met mijn frustraties lastig vallen.
En toen ik hier weer even iets plaatste, was zo'n avond, dat het me allemaal teveel werd en ik mijn emotionele emmer even moest legen.
Als stiefzoon er is en dit bespreekt met mijn man, dan loop ik meestal ook weg of ga iets voor mezelf doen, maar kan daar dan niet van genieten, maar zie het meer als wegmoeten omdat ik er niets van weten wil of mag.
Hier schrijven is natuurlijk prima
Wat betreft het feit dat jouw man niet eerlijk tegen jou geweest is, dat vind ik erg naar voor je. Helaas kun je dat nu niet meer veranderen. Als ik tussen de regels doorlees brengt hij het meeste geld binnen. Dat maakt dat hij de macht heeft op dat gebied.
Ik begrijp nu van jou dat de opmerking van je man om de geldzaken dan maar gescheiden te houden jou heel erg steekt. Dit bij het feit dat jij hebt meebetaald aan jaren alimentatie en een doorlopend krediet geeft jou een onbehagelijk gevoel, misschien zelfs nog meer dan het hele probleem met stiefzoon.
In mijn ogen is dat ook van een hele andere orde. Heb je nu wel volledig zicht op alle inkomsten en uitgaven? Zijn er nog meer dingen op dat gebied die jou steken?
Ik vind openheid op alle gebieden een belangrijke basis voor vertrouwen. Kan het zijn dat jij dacht dat je man volledig open was naar jou toe en dat de realisatie dat hij dat niet was, toch al wat vertrouwen kapot heeft gemaakt. Heb jij nu ook het idee dat hij niet helemaal eerlijk en open is over zaken rondom zijn zoon?
Heb je dat al eens aan hem gezegd?
Dat je het niet fair vindt dat jij vroeger wel hebt meebetaald aan zijn schulden en hij jou nu niet helpt?
Ik zou zeggen: prima om de financiën uit elkaar te trekken, maar dan wel met de verrekening van vroegere schulden.
Ginny, niet erg realistisch vind ik
In een lopend huwelijk zo de zaken financieel scheiden, en met terugwerkende kracht 'schulden' verevenen lijkt mij de doodssteek voor je relatie. Hoewel ik je opmerking wel begrijp, want het is inderdaad meten met 2 maten.
@Ineke, lastige situatie. Ik denk dat je man eens een gesprek met de huisarts of een van de hulpverleners van je stiefzoon moet hebben, over hoe hij zijn zoon het beste kan helpen. Ik denk namelijk zoals een aantal mensen hierboven ook al aangaven, dat stiefzoon eerst echt de bodem moet bereiken voor hij op eigen kracht weer op kan krabbelen. Hij heeft echt een vertekend beeld van de werkelijkheid, vinden dat je op van alles (financieel) recht hebt, maar er niets voor willen doen, dat klopt natuurlijk niet. Dat de oorzaak van dit alles misschien ligt in dat hij in zijn jeugd niet de juiste hulp heeft gekregen is heel triest, maar verandert niets aan het feit dat hij het toch op een dag zelf moet leren.
Ik wens je heel veel sterkte.
Hinken op twee gedachten Pennestreek
Of je laat het kind de bodem bereiken of je staat het elke stap bij. Er zit denk ik weinig tussenin en het is niet realistisch gebleken dat vader kind laat vallen.
Ik denk juist dat deze jongeman meer hand in hand begeleiding, bij voorkeur van vader, nodig heeft. Samen doen, motiveren, uitleggen, kleine doelen stellen, en alsnog de begeleiding geven die hij op jongere leeftijd heeft gemist. En zorgen dat hij onvoorwaardelijk op zijn vader kan rekenen. Niets zo onveilig als dubbele hulp, ik help je wel maar als je niet aan mijn voorwaarden voldoet laat ik je vallen.
Ik zou de keuze van vader respecteren en hem waar mogelijk steunen want het valt echt niet mee.
Liegen en fantaseren
Het klinkt alsof het deze jongeman gewoon teveel is, hij is er niet tegen op gewassen.
'Liegen' en 'fantaseren' heeft dan vaak de functie om het eigen ego overeind te houden en bovendien ook om onhaalbare aanspraken van omstanders op afstand te houden. Zelfbescherming.
Dat is echt moeilijk om mee om te gaan maar je beste kans is een goede relatie, een vertrouwensband en samen doen. Met respect.
man en stiefzoon
Het meten met 2 maten, steekt mij inderdaad heel erg. En niet eens zo zeer, dat hij niet wil betalen voor de studie van mijn kinderen, maar het feit dat het niet eens bespreekbaar is!
Heb gisteren en vandaag dit weer met mijn man besproken, hij geeft aan dat het voorstel tot het scheiden van de financien bedoeld was, om een positieve draai te kunnen geven aan mijn gevoel, dat ik tekort geschoten ben t.a.v. de financiele hulp aan mijn kinderen t.a.v. hun studie, door het scheiden van de financien zou ik zelf kunnen beslissen of ik wil bijdragen aan de studie van mijn kinderen.
Het kwartje schijnt niet echt te vallen, dat de meeste pijn bij mij zit in het feit, dat we blijkbaar toch niet echt 'samen' zijn, terwijl dat altijd wel mijn insteek is geweest.
Ik hoop dit een plek te kunnen geven, maar gekwetst heeft het me zeker.
Dit komt dus bovenop het verhaal van mijn stiefzoon, die geen hulp wil, alleen maar als het water hem tot aan de lippen staat; mijn man die zijn zoon niet tot op de bodem wil laten gaan (en ik snap ook wel dat dit zeer doet om dat te moeten zien), maar steeds als vangnet fungeert, terwijl ik vind dat je hem wel klaar moet maken, voor de tijd dat vader er niet meer is, want wie is dan het vangnet?? De hulp van vader zit er steeds tussenin, soms bij de hand nemen en soms dingen zelf laten opknappen (waardoor dingen dan weer niet gedaan worden)waardoor andere dingen zoals aanvraag SHV in het gevaar kan komen. Volgens mij is het inderdaad óf bij de hand nemen óf zelf laten doen en dan zijn neus laten stoten, maar niet soms het 1 en soms het andere.
AnneJ, ik denk dat je het bij het rechte eind hebt t.a.v. het liegen en fantaseren, het in stand houden van zijn eigen ego! Ik heb wel eens gedacht, dat iemand hem uit zijn droom zou moeten helpen. Dat het helemaal niet erg is dat je sommige dingen niet kunt, maar dat je dat wel moet gaan inzien en dat je dan moet kijken naar de mogelijkheden die je wel hebt.
Begeleid kamer wonen zou zeker een goede oplossing voor hem zijn, maar dit zal hij niet willen.
Nee
Was ook meer als spiegel bedoeld.
Ik vind het inderdaad meten met twee maten.
Mensen zijn nog wel eens geneigd om alles alleen vanuit hun eigen perspectief te bekijken.
Een maand verder
We zijn inmiddels een maand verder; het gaat met ups and downs.
Stiefzoon heeft een inbraak bij hem in huis in scene gezet, er waren 2 gitaren weg, z'n ps3 met spellen, een buizen subwoofer en nog wat spullen. Is mijn man zaterdag bij hem in huis, komt bij hem in de badkamer, staat daar 1 van de gitaren, die gestolen zou zijn. Vader roept zijn zoon en wijst hem op de gitaar. Zegt stiefzoon: oh oh, wat ben ik daar blij mee! Hij wist zgn. niet dat daar die gitaar stond! 
Ik probeer me voor te houden, dat de ergenis die ik aan mijn stiefzoon heb, het allemaal niet waard is, dat ik ervoor kies gelukkig te zijn. Soms lukt me dat, soms ook niet. Als het me lukt, kan het soms door hele kleine dingen weer omver geblazen worden, zoals bijv. gisteren.
Mijn man en ik hadden afgesproken, dat de fiets van vader niet meer door stiefzoon gebruikt zou worden,hij kan namelijk via de gemeente een fiets uitzoeken tot 250,- euro. Vorige week vroeg stiefzoon of hij de fiets nog 1 keer mocht gebruiken; vader geeft hem toestemming en zegt, dat het toch echt de laatste keer is en dat stiefzoon zelf voor die fiets moet gaan zorgen.
Kom ik gisteren later thuis dan mijn man, en hoor ik dat hij nu weer zijn zoon voor de allerlaatste keer de fiets mee heeft gegeven, omdat hij vandaag naar de reclassering moet en hij anders moet lopen.
Geloof me, ik snap het allemaal wel, maar als je zegt, dit is voor de laatste keer, dan moet het ook voor de laatste keer zijn!!
Vader gaat steeds over zijn eigen grenzen heen, met een voor hem geldig excuus!
En tuurlijk, wij kregen er weer woorden om en uiteindelijk heb ik het allemaal gedaan!
Vanmorgen de huisarts gebeld en afspraak gemaakt voor morgen, om een verwijsbrief voor de psycholoog te halen; ik trek het niet meer!!
Maar eigenlijk...... gaat mij dit te ver: omdat mijn stiefzoon een beperking heeft/ gehandicapt is, vader daar mee om wil gaan zoals dat voor hem goed voelt, moet ik naar een psycholoog.......hmmm; word er zo moe en ongelukkig van!!
tja
"Maar eigenlijk...... gaat mij dit te ver: omdat mijn stiefzoon een beperking heeft/ gehandicapt is, vader daar mee om wil gaan zoals dat voor hem goed voelt, moet ik naar een psycholoog"
Maar jij bent degene die een probleem heeft (vader en zoon lijken hun modus gevonden te hebben, wat jij daar verder ook van vindt). Dus jij zult zelf een manier moeten zoeken om hier mee om te gaan. Heel goed om daar hulp bij te zoeken als je dat zelf niet lukt!
Verwacht vooral niet dat die hulp zal bestaan uit het veranderen van je vriend en zijn zoon. Het enige dat je kùnt veranderen is hoe jij er mee omgaat en hoe jij je er bij voelt.
ineke
Wat ik echt niet begrijp, is dat jij in gemeenschap van goederen bent getrouwd, terwijl je allebei kinderen uit een eerder huwelijk hebt..... Dat is het echt domste wat je kunt doen (ten opzichte van je kinderen).
Jippox
Ik weet dat de verandering bij mij moet komen, het loslaten, het laten bij vader en zoon en mijn eigen grenzen bewaken. En toch blijf ik hoop houden dat het ooit nog eens weer wat rustiger bij ons wordt.
bieb63
Wij hadden beiden geen vermogen meer uit de vorige relatie en wij hebben bij testament geregeld dat na het overlijden van ons beiden alle 6 kinderen erfgenaam zijn. Dus denk dat we het goed geregeld hebben maar sta open voor reacties.
Verandering
ligt inderdaad bij je zelf.... hoe JIJ er mee omgaat. En dat kan mogelijk weer verandering bij je omgeving te weeg brengen. Maar zoek het in eerste instantie bij jezelf
Beste Ineke, ik kwam op internet dit blog toevallig tegen. Ik heb jouw verhaal gelezen en kon mij erg inleven in jouw gevoel. Ik besef mij dat we nu een aantal jaren verder zijn, maar ben erg benieuwd hoe jouw verhaal is verlopen. Heb je uiteindelijk een oplossing kunnen vinden ? Zijn jullie nog samen?
Groet,