Bezoek Stiefkinderen
Ik ben sinds 4 jaar getrouwd met mijn man, hij heeft 2 volwassen kinderen (30 en 27 jaar) en ik heb 4 volwassen kinderen (26, 24, 21 en 19 jaar). Alleen mijn jongste zoon woont nog bij ons thuis.
De jongste zoon van mijn man is een jongere met veel problemen: geldschulden, kan niet goed voor zichzelf zorgen, zit in de bijstand en kan ook niet naar zichzelf kijken.
Voor de schulden etc. wordt nu hulp geregeld dmv SHV. Echter, mijn stiefzoon woont hemelsbreed 200 meter bij ons vandaan. En hij komt iedere dag langs om zijn ongemakken bij zijn vader te ventileren, om te mopperen op iedereen, om op de computer zijn mail te checken (heeft zelf geen internet ivm schulden), kortom ik word er gek van!! Ik heb inmiddels een hekel gekregen aan mijn stiefzoon omdat hij alleen maar voor ellende zorgt. Mijn man doet veel voor hem, lost zijn problemen op voor zover hij kan en rijdt overal met hem achteraan, naar de gemeente, naar de GGZ (toen hij nog ging), naar de reclassering.
Het meest van alles irriteert het mij, dat mijn stiefzoon iedere dag bij ons komt, soms op de meest onmogelijke tijden.
Ik heb dit bij mijn man aangegeven, maar mijn man, wil niet met zijn kind bespreken, dat ca. 3 keer in de week bij ons langs komen prima is, maar niet vaker!
Al het gedoe rondom mijn stiefzoon begint me nu op te breken, ik merk dat ik een muur om me heen begin te trekken richting mijn man en dat ik op sommige momenten overweeg om weg te gaan en weer rustig op mezelf te gaan wonen! Maar hiervoor ben ik niet 4 jaar geleden met mijn man getrouwd.
Wie herkent dit? Wie kan mij advies geven om hiermee om te gaan?
Advies: draai rol om
Dat je verwachtingen zo worden gedwarsboomd, begrijp ik. Het helpt om de rol om te draaien:' Wat als het jouw zoon was en je man jou onder druk zette. Dat voelt toch ook niet goed?'.
Snap het wel!
ik begrijp wat je bedoelt en dat probeer ik ook steeds te doen, maar het is toch niet gezond, als je volwassen kind iedere dag bij je op bezoek komt? En als het dan nog een beetje gezellig zou zijn, maar het is altijd alleen maar gemopper op de hele wereld; iedereen doet alles verkeerd, behalve hijzelf.
Ik twijfel of ik zal blijven; ik wil mijn man ook niet scheiden van zijn kind, misschien is dan de enige optie om zelf maar weg te gaan!
Het gaat dus om een vent van 27
En natuurlijk blijft het zijn kind maar het had ook zijn broer kunnen zijn die iedere dag komt. Ik weet niet of iemand geholpen wordt om steeds maar alle faciliteiten beschikbaar te stellen. Ik vind het niet kunnen en jouw voorstel 3 keer per week vind ik al heel genereus.
Plan van aanpak
Je schrijft dat het een volwassen kind is, maar eigenlijk is het dat niet.
Het gaat om een hulpbehoevend kind. Stel dat het om een zwakbegaafd kind zou gaan, zou je het dan anders zien?
Woont je stiefzoon begeleid of zelfstandig? Is hij opgeleid? Het gaat niet echt goed met hem.. Kunnen jullie een plan van aanpak opstellen, en in overleg (met huisarts?) een plan opstellen om zijn zelfstandigheid te vergroten?
Wake-up
Weet je man dat jij er zo in staat ( scheiding) of denkt hij dat het wel los loopt?
Je man heet jouw 19- jarige zoon ook welkom, zonder voorwaarden. Dat bemoeilijkt een goed gesprek. Nu ja, dat gesprek zal er toch een keer van komen.
Maar
Wat doet die zoon nu precies als hij langskomt? Hij checkt zijn email en moppert wat tegen vader? Als hij aan het mopperen is dan zou ik boven gaan en dat aan man over laten. Verder zou ik zelf geen limiet stellen aan hoe vaak mijn volwassen kinderen langs mogen komen. Dat zou ik vreemd vinden. Mijn niet meer thuiswonende kinderen hebben allemaal een sleutel en komen en gaan zoals het hun uitkomt. Mijn ene zoon woont vlak in de buurt en is hier ook bijna dagelijks. Dat voelt voor mij als normaal en vertrouwd. Mijn verder weg wonende kinderen logeren hier vaak, soms weken en maanden.
Maar ik begrijp wel dat het heel anders aanvoelt met een stiefzoon, zeker als je die pas als volwassen man hebt leren kennen. Dan voelt het natuurlijk inderdaad als een inbreuk op je privacy.
Het lijkt mij moeilijk om die twee perspectieven met elkaar te combineren: aan de ene kant de ouder voor wie het volwassen kind altijd welkom is en aan de andere kant de stiefouder die het kind pas als volwassene heeft leren kennen en dus geen behoefte aan een extra iemand die constant in en uit loopt.
En veel heeft ook met je houding te maken tegenover familie en privacy. Ik ken een huwelijk wat hier op stuk gelopen is. Een neef van mijn man was getrouwd met een hele aardige vrouw. Zij kon er echter niet tegen dat de neef constant familie over de vloer had, zelf bij familie langs ging en dat er nooit een limiet zat aan hoe lang mensen bleven. Zij was juist erg gesteld op haar privacy. Uiteindelijk is dat mis gegaan. Heel vervelend voor beide partijen.
Al zoveel geprobeerd!
Toen ik bij hen kwam wonen en tegen de problemen aan ging lopen (liegen, bedriegen, fantaseren en het niets doen) hebben we in overleg besloten dat hij voor behandeling naar de GGZ zou gaan. Toen men daar "te dichtbij" kwam, is hij afgehaakt, daarbij komt dat hij er zelf niet heen ging, als wij erop wilden vertrouwen dat hij er heen ging, moest hij worden gebracht.
Gedurende de afgelopen 6 jaren zijn er alleen maar problemen geweest: rekeningen niet betaald, schuld bij de belastingdienst, betrokken bij inbraak, etc.
Het niet betalen van rekeningen heeft inmiddels 2 keer tot een dreigende ontruiming van zijn woning geleid, wat door tussenkomst van mijn man net op het laatste moment is afgewend.
Inmiddels is SHV ingeschakeld en heeft hij ook nog een veroordeling voor mishandeling van zijn ex-vriendin gekregen.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn stiefzoon begeleid kamer moet wonen in plaats van zelfstandig, alleen mijn man heeft geen idee hoe hij dit in werking moet stellen en de verwachting is dat mijn stiefzoon dat ook niet zal willen, hij is immers 27, dus verplichting lukt niet.
Voor de veroordeling heeft hij een taakstraf en verplichte behandeling AFPN (Ambulante Forensiche psychiatrie); zoals eigenlijk alleen maar tot op heden is gebeurt, zal mijn stiefzoon niet zelf naar zijn afspraken gaan met de reclassering en het AFPN, maar zal mijn man hem uiteindelijk brengen, om op die manier zijn voorwaardelijke straf van 1 maand cel te voorkomen, omdat mijn man de mening heeft, dat hij niet beter wordt van een maand zitten.
Als mijn stiefzoon komt, ga ik meestal ook naar boven of naar buiten, maar het voelt daardoor niet meer als 'mijn' huis; dagelijks word ik dus min of meer verplicht om of naar boven te gaan of verplicht met de hond te gaan wandelen.
Mijn zoon van 19 is een gemakkelijke jongen, die naar school gaat, een bijbaantje heeft en lekker zijn eigen ding doet, zonder dat hij daarbij ergenis veroorzaakt.
Als ik van tevoren had geweten, dat mijn stiefzoon zo'n problematische man/jongen is, was is niet met mijn man gaan samenwonen. Mijn man heeft de beperking van zijn zoon niet goed op het netvlies gehad.
Ik ben zelf een alleenstaande moeder van 4 kinderen geweest, waarvan 1 kind in de puberteit voor de nodige problemen heeft gezorgd. In die periode heb ik mij vaak afgevraagd, of een eventuele nieuwe partner zou kunnen leven met de perikelen van mijn zoon, immers alleen de eigen ouder heeft de onvoorwaardelijke liefde voor haar/zijn eigen kind.
Waarom heeft mijn man zich dat nooit afgevraagd?
Ik heb huis en vrienden achter gelaten om met hem in zijn woonplaats en zijn huis opnieuw te beginnen.
Opties
Wat een vreselijk lastige situatie.
Als je hier zelf niet over kan doordringen tot je man zou ik zeker een keer proberen een familie opstelling te doen f samen te praten met een therapeut.
Ook je man is niet bij machte om zijn gedrag te veranderen.
Als zijn zoon jonger was zat hij nu wellicht in een leefhuis. Begeleid wonen is misschien echt zon gek idee niet. Of dagopvang.
Ik zou het hier zeker over hebben met je man. Jullie kunnen dit niet alleen, je man ook niet. SHV is niet hetzelfde als begeleid wonen.
Is je stiefzoon zwakbegaafd/verslavingsgevoelig?
Ga een keer met je huisarts praten..bespreek de opties.
Ik snap dat dit voor jou zo niet werkt..
goed grenzen aan gaan geven
Een man van 27 jaar die betrokken is bij inbraken, schulden heeft en veroordeeld voor mishandeling van ex partner dat is wat anders als een jong volwassene die moeite heeft zich een weg te vinden in het volwassen leven. Daar had 10 jaar geleden al aan gewerkt moeten worden het lijkt mij nu eerlijk gezegd te laat.
Ik zou toch proberen om hele goede afspraken met je man te maken over de bezoekfrequentie. Hoe gaat jouw zoon van 19 om met zijn stiefbroer?
Volwassen, tenminste wettelijk gezien
Mijn stiefzoon is natuurlijk volwassen, volgens de wet en dat maakt het allemaal heel erg lastig.
SHV is inderdaad alleen maar voor zijn schulden.
Hij heeft de een of andere beperking, maar als 'ouders' weten wij niet welke aandoening omdat hij de GGZ geen toestemming heeft gegeven om dit met ons te delen.
Verder is hij dus ook een zorgmijder, totdat hem het water tot aan de lippen staat; dan moet er volgens hem onmiddellijk iets gebeuren; zodra het weer iets beter gaat, laat hij het weer afweten en staat de GGZ bij hem op de stoep en doet hij de deur niet open omdat hij nog in bed ligt.
Begeleid wonen bespreekbaar maken heeft geen zin; hij zal dit niet willen, aan hem mankeert niets volgens hem!
Miekemieke, ben het helemaal met je eens, in zijn jeugd had er iets aan gedaan moeten worden, maar toen werden de ouders van het kastje naar de muur gestuurd en is er geen oplossing voor zijn gedrag gevonden. En nu lijkt het te laat te zijn omdat je hem eigenlijk nergens meer toe kunt verplichten.
Morgen heb ik weer een afspraak met de huisarts, voor de 3e keer ofzo, gewoon omdat ik het niet meer trek! Zit nu op m'n werk, maar de tranen prikken achter m'n ogen!
Kan ik straks weer m'n hele hebben en houden oppakken en weer opnieuw beginnen?
Mijn zoon van 19 zegt 'hoi' en 'dag' en verder negeert hij hem of gaat naar zijn kamer; dat doen mijn andere kinderen trouwens ook, want er komt alleen maar onzin uit zijn mond, hele verhalen, waar niets van klopt of om zijn eigen handelen goed te praten, terwijl hij zelf hartstikke fout is.
Wat baal ik van deze hele situatie!!!
patient
Hij is een ggz patient, dit gedrag doet hij niet expres. Kleine kinderen halen ook niet expres verkeerde dingen uit.
Dat beeld helpt misschien om het beter te begrijpen, je kan hem ook niet vergelijken net je eigen kind.
Vervolgens is het wel belangrijk met je man je gevoelens te bespreken!
Je man
Ik zou wat je hier neerzet ook precies op deze manier met je man bespreken.
Misschien wil hij je echt niet kwijt en weet hij niet dat het zo diep bij je zit.
GGZ-patient
Een GGZ-patient is hij inderdaad, maar hij wil zich niet laten behandelen.
Maar ik kan niet meer met medeleven naar hem kijken; daarvoor is er teveel gebeurd.
Af en toe probeer ik mijn man advies te geven, maar hij wil het doen, zoals dat voor hem goed voelt. En dat snap ik heel goed, maar het gaat nu ten koste van mij, want ik heb er last van!!
Ik heb mijn eigen zaakjes met mijn kinderen zelf opgelost en dat is zeker niet gemakkelijk geweest! Ik heb 1 van mijn kind helaas tijdelijk uit huis moeten laten plaatsen omdat er geen land meer met hem te bezeilen was. Mijn kind gaat het nu heel goed!
Soms moet je inpopulaire maatregelen nemen, waar het kind uiteindelijk goed uitkomt!
Die stap lijkt echter voor mijn man te groot!
Latten
Op mij komt het over dat jouw man het zorgmijdende gedrag van zijn zoon in stand houdt. Daar lijkt me niemand bij gebaat.Sterker nog, ik zou dit voor een eigen kind van die leeftijd al niet willen en kunnen opbrengen. De zoon van jouw man lijkt me geen prettig heerschap.
Is er geen mogelijkheid om te gaan latten zodat je afstand kunt nemen van de problematiek en het aan je man kunt overlaten?
Lastig
De zoon heeft natuurlijk grote problemen en ongetwijfeld geen tot weinig zelf-inzicht. Helaas zijn er heel veel mensen die er zo tussen vallen in de maatschappij. Ze hebben hulp nodig maar ze accepteren het niet want niet zij hebben een probleem maar de wereld. Dat kan best het gevolg zijn van een hersenafwijking oid.
Moeilijk inderdaad. Wat moet je er mee? Als het je eigen kind is accepteer je veel.
Als het niet je eigen kind is dan is het een ander verhaal. Ik kan me voorstellen dat dit te veel wordt.
Maar wat kan je er mee? De perspectieven van je man en jij zijn heel anders.
Praktische hulp voor de zoon is wel te regelen maar dat wil hij zelf niet.
Ik zou het ook niet weten zo.
Het zou ook zonde om hierdoor je huwelijk (als dat verder wel goed is) in de problemen te laten komen maar hoe kan je dat vermijden?
Even heel praktisch, als het vooral gaat om bij jullie email te checken en te internetten, kunnen jullie niet aanbieden om dat voor hem te betalen? Dan nemen jullie een internet connectie in zijn huis, betalen jullie dat rechtstreeks en dan heeft daar dat tenminste. Misschien schelen die paar tientjes per maand toch weer veel heen-en weer geloop van de zoon.
Huisarts
Vanmorgen bij de huisarts geweest: goed gesprek met mijn man en consequent zijn.
Dat gesprek met mijn man heb ik al meerdere keren gehad, maar haalt niet veel uit, hij snapt mij wel, maar doet er verder niets mee.
En consequent zijn is blijkbaar lastig voor mijn man, mijn stiefzoon weet hem zo te bespelen dat mijn man soms toch weer overstag gaat en toegeeft.
Verder kan de huisarts niets betekenen: hij kan het niet met ons hebben over de diagnose en hoe daarmee om te gaan en als mijn stiefzoon zich niet wil laten behandelen, is daarmee de kous af omdat hij volwassen is.
En ondertussen hebben wij een probleem!
Het internetgebeuren voor mijn stiefzoon betalen is inderdaad een mogelijkheid, echter vinden zowel mijn man als ik dat lastig naar de andere kinderen toe. Wij zijn van mening dat wat je de een doet, je de ander ook moet doen. Maar ik ga er nog over nadenken.
In ieder geval bedankt voor jullie reacties en ik hou jullie op de hoogte.
Begrip
De regel: iets voor de één betalen, dan ook voor de ander is begrijpelijk. Maar dit is een situatie die om wat begrip vraagt. Als de de andere kinderen uitlegt waarom jullie een abonnement betalen ( puur om meer privacy te verkrijgen), hoop ik dat ze hier begrip voor hebben. Jullie hebben al zorg genoeg.
Hier betaalde vroeger mijn vader de zwemlessen van mijn neefjes omdat mijn zus krap bij kas zat. Sommigen vonden dat krom, was ook wel zo. Ik had er niet zo'n moeite mee; ik wist waarom hij dat deed.
Ik weet niet of jullie hem kunnen begeleiden naar een werktraject. Het zou mooi zijn als hij een doel heeft in zijn leven. Niets doen verlamd.
Gesprek
Inmiddels een aantal dagen verder en mijn man heeft toch een gesprek met zijn zoon gehad; mijn man raakte ook gestresst van iedere dag geconfronteerd te worden met de ellende van zijn zoon.
Zoon lijkt het goed opgepakt te hebben en er is voor zover ik weet, afgesproken dat hij maximaal 2x per week bij ons komt; zit hij in psychische nood dan is hij natuurlijk altijd welkom.
Dit weekend dus inderdaad een weekend zonder stiefzoon gehad en het is heerlijk rustig!! Is voor mij zo'n verademing!!
Deze week natuurlijk wel weer geconfronteerd met de dingen die er spelen rondom mijn stiefzoon, omdat mijn man dingen moet regelen etc., maar in plaats van in mijn hoofd te gaan piekeren over hoe dingen zullen gaan etc., hou ik mezelf voor 'het komt wel goed, het komt wel goed'. ik realiseer me wel dat ik mezelf vermoedelijk voor de gek hou, maar op deze manier probeer ik de stress bij mij buiten de deur te houden. Hopen dat het op deze manier blijft gaan, deze kleine week 'rust' hebben we in ieder geval weer gehad.
Een werktraject opstarten voor mijn stiefzoon lijkt geen optie; hij zegt wel te willen werken, maar doet niets om daar toe te komen; via de gemeente werken bij de plantsoenendienst is hem te min en zelf komt hij nergens toe, zelfs niet tot het opruimen van zijn huis.
Ook de ondersteuning van de GGZ is inmiddels weer gestopt omdat mijn stiefzoon gewoon niet thuis is of nog in bed ligt te slapen.
Ik heb geen idee hoe het met hem verder moet; hopelijk heeft de verplichte therapie bij het AFPN positieve invloed want anders voorzie ik, dat het leven van mijn stiefzoon niet zal veranderen en dat zijn huidige manier van leven de rest van zijn leven zo zal blijven.
Geen enkele uitzicht op verbetering dan dus! Helaas, vooral voor hemzelf!
1 praktische tip voor zoon
Toen ik depressief waas, zei mijn psycholoog dat ik mijn huis moest gaan opruimen. Dat was wel het laatste wat ik wilde. Hij zei me dat ik 1 plankje, 1 kastje, of 1 hoekje per dag moest doen. Al was hetmaar een plankje met boeken afstoffen en recht zetten. Want zulke kleine overwinningen geven je toch een goed gevoel. Uiteindelijk kom je wel ergens. Niet meteen in een strak opgeruimd huis, maar toch komt er meer orde.
Verder wens ik jullie veel sterkte. Blijf praten, blijf hem vertellen dat jullie van hem houden maar dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Dat hij hulp kan krijgen, maar dat hij het uiteindelijk zelf moet doen.
Onder de mensen
Door iets buitenshuis te gaan doen, kom je onder de mensen. Een soort van afleiding ipv gefocused blijven op problemen zodat er geen vertrouwen is in een verbetering.
Hij heeft geen groene vingers. Waar is hij handig in?
@Pandora, gaf de psycholoog aan dat een patient dat juist in zijn eentje moet doen of samen met een paar dierbaren ter motivatie? (Eigenlijk net als de steun bij een verhuizing.)
De jongen is natuurlijk geen klein kind meer maar moet wel op de rails getrokken worden.
heel bot gesteld...
Je stiefzoon wil niet veranderen en je partner staat eigenlijk machteloos.
Ik vraag me af in hoeverre "bemoeizorg" tegenwoordig mogelijk is. Met "hij wil niet" kom je niet verder. En "ik wil niet"-gedrag wordt in stand gehouden zolang vader nog bijspringt en de boel telkens vlot trekt. Logisch, want je wil je kind niet zien vastlopen.
En toch is dat misschien, hoe wrang en zuur ook, de enige oplossing.
Ik ken meerdere gevallen waarin men pas actie ging ondernemen nadat de persoon in kwestie volkomen vastgelopen was, inclusief schulden en dakloosheid. Als er niemand meer is die ze uit de brand helpt, ze er helemaal alleen voorstaan en niets anders kunnen dan naar het Leger des Heils, de GGZ etc. stappen en zeggen: "Ik zit vast."
En leren dat ze opnieuw vastlopen als ze wegblijven van in dit geval de GGZ. Omdat er niemand meer is die hen de handen boven het hoofd houdt.
Pas als dat inzicht er is, kan er gerichte hulp komen, zoals begeleid wonen.
Maar als ouder is het zo moeilijk om de handen er vanaf te trekken zodat ze daadwerkelijk de bodem raken en inzien dat ze het niet alleen redden.
Jij kan er niets tegen doen. Als vader zijn handen er niet vanaf wil trekken kun je hem moeilijk dwingen en heb je dit te accepteren. Kun en wil je dat?
Zelf doen, samen doen
Ik moest het zelf doen. Want zelf doen geeft voldoening over je eigen prestaties. Over andermans prestaties voel je geen voldoening.
Maar om deze jongen op gang te trekken, kan vader (of stiefmoeder) denk ik best 1 plankje doen en zoon 1 plankje, zolang vader/stiefmoeder het werk maar niet uit handen neemt. Je moet het niet voor hem doen, maar met hem doen (en zet een muziekje op). En dus ook niet meer doen dan wat zoon doet. En dat kan nog wel eens een puntje zijn voor veel ouders.
Ik zou het timen en dan zeggen: zie je, het kostte je 10 minuten (of 20). Kijk even wat je bereikt hebt. Dat kun je morgen toch weer? (en nu heb je koffie verdiend!)
Vergeet niet dat het heel moeilijk is voor depressieve personen om op gang te komen. Dat is geen onwil, het is echt moeilijk. Alsof ze zich eerst uit taaie stroop of teer moeten lostrekken. Dus ga niet pushen om meer. Kleine stapjes.
Komen we hier uit???
Stiefzoon komt inmiddels iets minder, dus dat geeft wel wat rust.
Nu wordt mijn stiefzoon door de gemeente een reintegratietraject aangeboden en kan hij gaan werken met behoud van uitkering bij de kringloopwinkel. En ja hoor, .... mijn stiefzoon denkt dat hij dat maar niet gaat doen, heeft hij geen zin in!
Mijn man en ik ondersteunen mijn stiefzoon maandelijks nog met ca. 100,- aan boodschappen. Ik ben van mening dat als je niet werken wilt, je ook hier geen recht meer op hebt! Mijn man vindt dat zijn zoon eigenlijk ook moet gaan werken, maar wil hem de boodschappen niet onthouden!
Verder gebruikt stiefzoon de fiets van mijn man al bijna een jaar! De gemeente hier heeft nu met ingang van 1 mei 250,- per uitkeringsgerechtigde beschikbaar gesteld, om te besteden voor noodzakelijke dingen, bijv. fiets of wasmachine. In principe was afgesproken dat mijn stiefzoon zich daar dan ook een fiets zou uitzoeken, maar alles wat er gebeurt, mijn zoon gebruikt nog steeds de fiets van mijn man. Mijn man stelt geen ultimatum, terwijl ik denk, dat dat de enige oplossing is, om de stiefzoon in beweging te krijgen.
Verder heb ik ten aanzien van mijn eigen kinderen (4 stuks)een min of meer schuldig gevoel dat ik bij de oudste 2 financieel niet heb kunnen bijdragen aan hun studie. De 3e is nu sinds 3 jaar op kamers en die ondersteunen we iedere maand met 100,-. Mijn zoon overweegt te stoppen met studeren, gezien de grote studieschuld die hij opbouwt (naast de bijdrage van zijn vader en de beurs, moest hij lenen) Hij overweegt om niet naar het HBO te gaan omdat hij dan weer moet lenen en aan het eind van zijn studie dus een studieschuld heeft van ca. 40.000,-.
Ik heb bij mijn man aangegeven dat het niet fijn in mijn gevoel zit, dat ik/wij financieel niet meer bijdragen dan 100,-, terwijl wij het financieel best goed hebben (verdienen allebei, mijn man fulltime, ik 24 uur per week). Mijn man reageerde, dat we dan misschien moeten overwegen de financien uit elkaar te halen, ondanks dat we in gemeenschap van goederen zijn getrouwd. Ik wist niet wat ik hoorde: ik heb notabene de eerste 4 jaar, dat ik met mijn man samenwoonde, mee betaald aan de 400,- alimentatie voor zijn ex-partner en mee betaald aan de aflossing van het doorlopend krediet van mijn man, waar ik niets van wist, toen ik met hem ging samenwonen! Nooit 1 keer heb ik hier iets van gezegd, we gingen samen verder, dus ook op dat gebied en nu het om mijn kinderen gaat, moet ik het alleen doen???
Het voelt zo k.. allemaal!!!
Ik wil niet weer alleen verder.... maar ik wil ook niet op deze manier oud worden!!!
Begrijpelijk Ineke
Ik snap heel goed dat je deze stiefzoon inmiddels als de stoorzender in je relatie bent gaan beschouwen. Zonder hem hadden jullie het gewoon veel makkelijker. Toch zou je eens met andermans ogen naar deze draad moeten kijken. Ik ben het heel erg eens met de andere posters dat het heel begrijpelijk is dat vader hier onvoorwaardelijk voor zijn zoon kiest. De jongen valt tussen wal en schip en het is onvermogen geen onwil, met zelfs een verleden waarin hulp van het kastje naar de muur ging en het vertrouwen er gewoon niet is.
Dan meldt je dit: "Mijn man en ik ondersteunen mijn stiefzoon maandelijks nog met ca. 100,- aan boodschappen. Ik ben van mening dat als je niet werken wilt, je ook hier geen recht meer op hebt!"
En dan wil je wel dat jullie jou zoon met geld gaan ondersteunen omdat hij overweegt te stoppen met zijn studie want de schuld loopt zo op. Jou zoon is een jongen met kansen en daar mag je heel dankbaar voor zijn maar is natuurlijk geen match met de zoon van je partner.
Ik heb dan ook veel waardering voor de vader van deze jongen.
Ik snap die fiets ook niet. Ik denk dat een fiets van de gemeente er pas komt als het vader lukt om dat samen met zijn zoon voor elkaar te krijgen en niet door deze jongen klem te zetten.
Het is heel erg jammer maar ik begrijp heel goed hoe kinderen op deze manier een relatie onder druk krijgen. Dat zou zelfs als je geen stiefgezin was een grote druk op de relatie leggen.
Helaas steven je hier zelf eigenhandig af op een relatiebreuk en dat spijt me. Misschien kun je nog eens goed overwegen hoe je je partner kunt steunen in de zorg voor zijn kind zonder daar allerlei door jou bedachte voorwaarden aan te stellen. Gewoon ook onvoorwaardelijk want het valt niet mee als je kind zo kwetsbaar is, dat doet echt pijn en je wordt een leeuw en als anderen daar met onbegrip op reageren dan houd je de boot af. Weet ik uit ervaring.
Reactie op AnneJ
Ik begrijp je reactie heel goed, ik doe zelf ook alles voor mijn kinderen, maar ik weet ook dat je soms ook dingen moet doen, om de ander in beweging te krijgen: hij gaat nl wel op de fiets naar een nabij gelegen dorp om jointjes te kopen, maar vertikt het op de fiets naar dat zelfde dorp te gaan om bij de bank iets te regelen.
Steeds loopt mijn man daar maar weer achteraan en dat vind ik ook prima, als dat voor hem goed voelt.
Je liefde voor je kind is onvoorwaardelijk, maar soms moet je impopulaire maatregelen nemen; zelf heb ik 1 van mijn kinderen, die een hele moeilijke pubertijd heeft gehad, laten opnemen in een instelling, omdat ik geen grip meer op hem had. Ik zat met tranen bij de rechtszaak, die ik notabene zelf had aangevraagd. Maar het tijdelijk verblijf buitenshuis van mijn zoon heeft er uiteindelijk wel mee aan bijgedragen, dat hij nu staat, waar hij staat. wat ik bedoel te zeggen, is dat je soms iets moet doen, ook al gaat het tegen je gevoel in, met als doel je kind verder te helpen.
Vader durft dit niet, heeft al een bepaalde periode geen contact gehad met zijn andere zoon en is nu bang, dat als hij bepaalde maatregelen neemt, zijn andere zoon hem misschien tijdelijk niet wil zien.
Maar naast mijn man en zijn zoon ben ik er ook nog! En ik wil gelukkig zijn en dat ben ik nu niet! Helaas!
kortzichtig
Uit eigen motivatie een jointje halen is toch echt wat anders dan een hoofdpijnactie bij de bank. Het is nogal kortzichtig redeneren.
Waarom denk je dat deze jongen niet naar de bank gaat? Omdat het een ....., zelf in te vullen, is? En al is hij dat gaat zo'n opmerking: als je dit kan moet je dat ook kunnen, hem en jou ook maar enigszins helpen?
Wat voor jou gewerkt heeft bij jou zoon, de uithuisplaatsing, is geen garantie dat dat ook zal werken voor de zoon van je man.
Dat zijn strohalmen waar je je aan vasthoudt in de hoop dat het probleem dan zal verdwijnen. Het klinkt wanhopig en onrealistisch.
En je hebt al gemerkt aan je man dat hij jou daarin geen stem van betekenis geeft en niet op jou oordeel vertrouwt. Dat is de realiteit.
Ik denk dat je hierin alleen zelf kunt kiezen en als het je teveel wordt dan zou ik daar toch maar over nadenken.
Ik begrijp ook wel dat het je daarom zo aan de lippen staat. Het spant er nu gewoon om, of je dit nog wil, je man die onvoorwaardelijk voor zijn zoon kiest en jou daar niet bij betrekt, of dat je de stekker eruit trekt. Met alle consequenties van dien.
Ik wens je in elk geval veel sterkte.
Misschien zou je zelf even een time out kunnen nemen om wat tot jezelf te komen en eens rustig verder na te denken. Soms kom je geen steek verder als je maar in de situatie blijft.
Bedankt
Bedankt voor je reactie! En natuurlijk zet je reactie me wel aan tot denken. Je hebt alleen geen idee, wat dit alles met mij doet.
Ik ben voor mijn man verhuisd, heb mijn huis en vrienden achter me gelaten, niet wetend dat het zo erg gesteld was met zijn zoon.
Het huis hebben we verbouwd, ook van mijn geld en het geld van mijn moeder en mocht het tot een breuk komen tussen ons, dan houdt mijn man het huis, want ik kan het niet betalen. Ik heb daardoor ook het gevoel, dat ik in een tang zit: of ik accepteer deze situatie zoals die is of ik vertrek, .... weer alles achterlatend.
Moeilijk
AnneJ wat een waardevolle reacties heb je geschreven. Mooi omschreven en zo waar. Ineke, in je laatste posting haal je er zoveel andere dingen bij die m.i. los staan van de problematiek rondom je stiefzoon. Dat zijn dingen die je hem niet kan aanrekenen maar zo komt dat wel op mij over. Je verwacht dat je man meegaat in jouw suggesties hoe om te gaan met zijn zoon. Je man kiest zijn eigen pad hierin en dat wringt nog het meest omdat jij huis en haard voor hem hebt achtergelaten. Maar helaas, zo werkt het niet.
Misschien is het geen gek idee dat je er even tussenuit gaat. Weg uit de situatie en tot rust te komen. Sterkte!
Sluiten
Dank voor jullie reacties, ik zal ze zeker meenemen in mijn overdenkingen en het omgaan met mijn man en zijn zoon.
Ik ga dit 'draadje' nu sluiten.
Ineke
Je hebt geregeld dat hij nog maar 2x per week komt. Nu wordt het zaak voor jou om het los te laten. Helaas voor jou is dit nu een zaak tussen jouw man en zijn zoon.
Als het bij jou zo erg is, dat het jouw geluk in de weg staat, dan zul je bij jezelf te raden moeten gaan waarom dat is. Wat AnneJ ook al aangeeft: jouw zoon heeft kansen, heeft mogelijkheden. Zijn zoon veel minder, die heeft jullie hulp hard nodig.
Wat ik zou doen in jouw geval is informatie zoeken over welke hulp er mogelijk is. Wat is er aan hulp voor je man mogelijk. Het is duidelijk dat hij er heel erg mee zit en niet weet wat hij moet doen. Vaak is het dan makkelijker om dingen aan te nemen van een professional dan van je partner.
Probeer emotioneel afstand te nemen van de situatie. Maak het gezellig met de jongen als hij er is. Probeer daarnaast goed voor jezelf te zorgen. Het klinkt misschien heel erg hard, maar het is niet jouw kind, het is daarom maar deels jouw probleem. Het is voornamelijk een probleem van je man. Hij zal zelf een weg moeten zien te vinden hoe hij zijn zoon kan en wil helpen.
Natuurlijk kun jij je grenzen aangeven en dat heb je gedaan: niet elke dag. Persoonlijk vind ik niet dat je kunt maken dat jouw zoon financiële steun krijgt en zijn zoon niet.
Wat maakt het dat jij nu niet gelukkig bent? Wat kun jij er zelf aan doen?