Alimentatie aanpassen?
Moet de alimentatie aangepast worden als deze gebaseerd is op draagkracht maar de betaler gaat (tijdelijk) meer inkomsten krijgen?
Ik ben de betaler en verwacht niet dat mijn ex er zelf om gaat vragen maar zit naast een evt wettelijke verplichting met een paar morele afwegingen.
Alimentatie is voor zover ik weet bedoeld om de levensstandaard van de kinderen van voor de scheiding zoveel mogelijk te handhaven. Dat kan natuurlijk niet altijd, want twee huishoudens zijn sowieso duurder dan één.
Het zou wel netjes zijn om de alimentatie te verhogen als je meer gaat verdienen.
Als iemand minder gaat verdienen, bijvoorbeeld als iemand werkloos raakt of door ziekte niet meer kan werken, dan ga je ook minder betalen.
In jouw geval is de situatie met je ex en kinderen nogal complex. En de extra inkomsten zijn tijdelijk. Als je dat nu zou verhogen, geeft het alleen maar gedoe als het later weer omlaag moet. Kun je niet je kinderen met hun verjaardag een extraatje sturen of zo?
Ja.
MamaE: je verwart de draagkracht met de behoefte. De behoefte is wat iemand zou moeten betalen om de levensstandaard van voor de scheiding te handhaven. In veel gevallen lukt dat niet en hoeft dat niet van de wet, en dan zeggen we dat er naar draagkracht betaald wordt.
Nobody geeft aan dat hij naar draagkracht betaalt. Dat impliceert dat hij niet de gehele behoefte betaalt. Dus wettelijk gezien moet hij zijn bijdrage te verhogen als zijn draagkracht toeneemt. Wettelijk gezien hoeft nooit meer te betalen dan de behoefte (die "bevroren" is en niet aangepast wordt aan zijn inkomen). Moreel gezien zou het netter zijn als - indien hij daar de draagkracht voor heeft - om wat extra te betalen bovenop de "behoefte" om zo de schuld uit het verleden (het gat tussen draagkracht en behoefte) in te lossen.
nee, de alimentatie is vastgesteld op moment van uit elkaar gaan met een inkomens die er toen waren.
De wettelijke jaarlijkse indexatie moet wel.
Aanpassing kan vrijwillig bij nieuwe afspraak if afgedwongen via de rechter maar niet alleen omdat je inkomen tijdelijk veranderd of omdat je ern andere baan met beter salaris krijgt. Tenzij daar in het convenant afspraken over zijn gemaakt.
Meestal bij partneralimentatie bij hoger inkomen van de ontvanger dat het dan naar beneden gaat. Soms bv als de betaler nog op school zit en later een hoger inkomen mag verwachten kan er wat opgenomen worden over verhogen van ka.
syboor schreef op 05-05-2023 om 11:01:
Ja.
MamaE: je verwart de draagkracht met de behoefte. De behoefte is wat iemand zou moeten betalen om de levensstandaard van voor de scheiding te handhaven. In veel gevallen lukt dat niet en hoeft dat niet van de wet, en dan zeggen we dat er naar draagkracht betaald wordt.
Nobody geeft aan dat hij naar draagkracht betaalt. Dat impliceert dat hij niet de gehele behoefte betaalt. Dus wettelijk gezien moet hij zijn bijdrage te verhogen als zijn draagkracht toeneemt. Wettelijk gezien hoeft nooit meer te betalen dan de behoefte (die "bevroren" is en niet aangepast wordt aan zijn inkomen). Moreel gezien zou het netter zijn als - indien hij daar de draagkracht voor heeft - om wat extra te betalen bovenop de "behoefte" om zo de schuld uit het verleden (het gat tussen draagkracht en behoefte) in te lossen.
Duidelijk. Ik bedoelde inderdaad dat je niet altijd de levensstandaard volledig kan handhaven na een scheiding. Dat de behoefte vaststaat vind ik eigenlijk niet zo logisch, want de behoefte van kinderen verandert met de jaren.
Ik vind het moreel gezien ook wel zo netjes om meer te gaan betalen als je meer gaat verdienen. Maar nobody geeft aan dat dit tijdelijk is. Hoe lang is dat? Hoe veel meer? Om hoe veel extra geld zou het dan in totaal gaan? Want als je steeds eenzijdig het bedrag gaat aanpassen, is dat ook wel voer voor discussies en gedoe.
Ik zou het dan begrijpen als je zegt 'ik maak eenmalig een bepaald extra bedrag over of stuur dat naar de kinderen'. In het licht van de geschiedenis van nobody lijkt hij me erg gebaat bij rust en duidelijkheid en niet bij gedoe en gesoebat met allerlei instanties rondom alimentatie. Nu weet ik best dat alimentatie voor en in het belang van de kinderen is, maar als nobody door stress en gedoe dusdanig uit balans raakt dat hij zijn werk weer kwijtraakt is dat ook niet in het belang van de kinderen.
Als het maar tijdelijk is, vind ik MamaE's voorstel om moeder en/of kinderen een extraatje te geven, helemaal niet zo gek. Dat scheelt een hoop gedoe.
MamaE beschrijft mijn morele afwegingen. Daarnaast ben ik na de berekening al iets naar beneden gegaan en niet aan laten passen en ik moet een auto kopen omdat ik anders de dubbele of driedubbele reistijd niet overzie. De vaste kosten van die auto ga ik niet eens volledig vergoed krijgen en de investering nooit terugkrijgen als het inderdaad maar tijdelijk is, dat ik bij de scheiding afstand heb gedaan waar ik een mooie auto van had kunnen kopen speelt voor mij moreel mee maar daar tegenover merken de kinderen daar natuurlijk niets van en staat daar niets over op papier. Als het doorgaat zal ik maar in overleg gaan met mijn ex, ik verwacht dat er op dit gebied overlegd kan worden.
Natuurlijk kun je daarover overleggen, maar levert dat niet ook onnodig gedoe en stress op?
Is het niet veel simpeler om je ex mee te delen dat je een meevallertje hebt gehad en dat je daarom x euro extra stort? Daarover zal ze heus niet klagen, en zo krijg je geen onnodige discussies. Wel zo rustig voor jou.
Ik heb indertijd gemaakte afspraken niet meer herzien, niet toen mijn inkomen erg veel minder werd en ik heb me niet meer bemoeit met zijn inkomen, we waren gescheiden. Dat heeft veel rust opgeleverd en die rust is ook veel waard.
Wat hij wel deed, wellicht al naar gelang zijn inkomen, is dat hij bepaalde dure dingen voor de kinderen kocht als de kinderen bij hem waren, zoals een betere fiets, laptop, mobiel etc. etc. Daar zijn nooit afspraken over gemaakt, het waren bijzonder prettige (voor mij) extraatjes naar de kinderen toe, prettig voor mij, omdat het wel noodzakelijke uitgaven waren.
Ik zou me zoiets ook kunnen voorstellen: alimentatieafspraken zijn gemaakt, klaar. Er bestaat geen wet of regeling waarin staat dat je, als je draagkracht het op een later tijdstip toelaat, dat je dan het bedrag van de behoefte alsnog moet betalen. Na de scheiding wordt de situatie aangepast aan wat dan mogelijk is. De behoefte verandert, wat ieder kan bijdragen verandert. Laat elkaar los, want anders kun je wel aan het rekenen blijven. En laat ieder zelf bepalen en beslissen hoe hij/zij het beste iets kan doen voor de kinderen.
Tsjor
IMI-x2 schreef op 05-05-2023 om 13:23:
Natuurlijk kun je daarover overleggen, maar levert dat niet ook onnodig gedoe en stress op?
Is het niet veel simpeler om je ex mee te delen dat je een meevallertje hebt gehad en dat je daarom x euro extra stort? Daarover zal ze heus niet klagen, en zo krijg je geen onnodige discussies. Wel zo rustig voor jou.
In plaats van een bedrag storten kun je ook met haar overleggen: wat zal ik voor de kinderen kopen (als je zelf niet iets kunt bedenken). Mochten de extra inkomsten structureler worden kun je altijd nog overwegen om het zelf op een spaarrekening te zetten voor je kinderen.
Tsjor
Als het wettelijk is kan ik beter overleggen want dan heb ik meer kans dat ze een deal wil maken, zij zal niet snel instanties oid inschakelen maar afhankelijk van haar bui en eventuele tegenvallers is er kans dat ze anders van alles kan verwijten. Zelfs als ik wat overmaak is er nog een kans dat ze mij verdenkt mi er goedkoop afgemaakt te hebben. Ik heb een 0 op de meter woning en zelfs daarover heeft ze gesuggereerd dat ik wel meer kon betalen toen vorig jaar alles omhoogschoot. Moreel begrijp ik heel veel maar dat ik 20 jaar vrijwel volledige overwaarde achtergelaten heb doet wel wat in een situatie als deze.
het is niet wettelijk.
De afspraken liggen vast op moment van scheiden.
Zie ook het antwoord van Tjor en mijn eerdere antwoord.
Wat staat er in je convenant, daar staan de gemaakte afspraken. Staat daar dat je meer moet betalen als je inkomen omhoog gaat? Waarschijnlijk niet.
Er staat niets over in het convenant, buiten de jaarlijkse indexatie is de hele toekomst op dit gebied genegeerd. Ik wilde en kon niet vooruit lopen omdat de toekomst voor mij één groot onduidelijk vraagteken was.
Iemand had geschreven dat het wel wettelijk was en ik dacht dat jullie er vanuit jullie zelf of samen langsgegaan waren. Eigenlijk maakt het bij nader inzien toch ook niet uit, zij kan zich sowieso gepasseerd voelen als ik niet overleg en moreel vind ik dat ik er wat mee moet. Anders krijg ik extra gewetensgewroeging mocht het ooit maar hopelijk nooit noodzakelijk zijn het naar beneden aan te passen.
spendeer meer aan je kinderen als ze bij jou zijn, het hoeft niet in de vorm van alimentatie via je ex.
Ik denk dat mijn ex zijn salaris (dat op moment van scheiden al riant was) zeker verdubbeld misschien nu wel nog meer geworden is. Had zoon daardoor recht op meer: nee.
Mijn inkomen had wel invloed op de pa, die ging volgens afspraak in het convenant naar beneden.
Dus als het niet in het convenant staat is geen afdwingbaar recht. Je kunt zelf bepalen wat je wil en hoe je dat invult.
Door mijn psychische problemen, jarenlange moeizame relatie en als ouders vrijwel nooit op één lijn gestaan te hebben is er geen omgang en ben ik dus alleen de betalende ouder zoals ik altijd geweest ben. Moreel wil ik mijn verantwoordelijkheid nemen ook al is dat in slechts beperkte mate financieel, zelf zou ik nooit een aanpassing vragen als er aan de kant van ex dingen veranderen maar het enige waar ik invloed op heb is wat ik zelf doe.
Wat jij schrijft dat de PA verlaagd zou worden als je meer ging verdienen verbaasd mij want had hij ook omhoog gegaan als je door omstandigheden minder had gaan verdienen? Ik ben blij dat het bij ons geregeld is naar de omstandigheden en wetgeving van dat moment en niets over de toekomst. Alimentatie en scheidingsafspraken verbazen mij wel vaker, kortgeleden hoorde ik een afspraak dat de alimentatie gewijzigd zou worden bij een nieuwe samenwoningsrelatie. Gevolg stel woont praktisch al een jaar samen maar houden het andere huis aan als postadres en dat tijdens het huidige woning tekort. Wanneer je echt in de problemen en de bijstand komt, welke kans ik voor mijzelf en mijn ex tijdens de scheiding niet uitsloot, vraag ik mij überhaupt af of zelf gemaakte afspraken overeind blijven
voor PA is dat een vrij gebruikelijke afspraak, ook dat het bij samenwonen aangepast wordt in dat geval vervalt het meestal.
Dat is wel duidelijk een onderscheid tussen PA en KA.
Maar als jij je moreel verantwoordelijk voelt om meer bij te dragen en je kunt dat nu ook dan komt het ten goede van je kinderen. Dat is toch fijn voor hun. Je ex niet eisen dat het structureel wordt of afdwingen. Dan zal er een rechtzaak of notariële acte moeten komen.