alcoholverslaving ex
Hallo allen, ik ben op zoek naar advies/tips hoe te handelen in de volgende situatie.
Expartner en ik zijn ruim 7 jaar uit elkaar, we hebben 2 kinderen van nu 13 en 11. Ik ben bij hem weggegaan na huiselijk geweld. In de eerste jaren na de scheiding verergerde dit zijn agressie waardoor het zich ook op de kinderen is gaan richten, met name op de oudste. Uiteindelijk bleek ex verslaafd aan alcohol, waarna ik hem na het zoveelste incident met oudste kind eigenlijk gedwongen heb om hulp te zoeken voor hij de kinderen weer kon zien. Dit heeft hij gelukkig gedaan (afkickkliniek) waarna we het contact met de kinderen weer hebben opgebouwd tot om de week een weekend en helft vakanties. Vanaf toen is het redelijk goed gegaan, wel soms voor zover ik dat kan beoordelen psychische mishandeling. Omdat het toch hun vader is en ik contact heel belangrijk vind, heb ik vooral ingezet op de kinderen weerbaarder maken en zorgen dat ze zich in ieder geval veilig genoeg voelen het met mij te bespreken als ze ergens mee zitten.
Nu blijkt ex echter een terugval te hebben (ontdekt door oudste kind). Hij heeft deze keer gelukkig wel uit zichzelf hulp gezocht, maar het gaat zichtbaar slechter met hem. Beide kinderen vinden het eng om onder deze omstandigheden naar hem toe te gaan, maar ze zijn ook ontzettend loyaal en willen hem uiteraard niet missen. Ik ben op dit moment eigenlijk alleen verdrietig omdat ik weer moet toekijken hoe mijn kinderen gekwetst worden. Ex staat op het standpunt dat ik hem moet vertrouwen dat hij niet drinkt als de kinderen er zijn en vind de rest van onze zorgen vooral gezeur.
Ik weet oprecht niet meer hoe te handelen. Ik voel me ontzettend machteloos en hoop dat er iemand is die met een frisse blik ziet wat ik nu niet kan zien door mijn emoties.
Ik heb dat ook als positief ervaren. Je hebt het dan ook niet helemaal in je eentje bedacht om bepaalde grenzen te trekken. Door het door te spreken, krijg je zelf ook wat meer afstand. Dat is ook goed. Er komt kalmte en beslistheid in je communicatie. Aan het eind van dat denkproces was ik zeker van wat ik wilde doen, voelde me daarin bevestigd en ik ben ervan overtuigd dat de rust daarvan invloed had op de acceptatie van mijn ex. Die legde zich er onmiddellijk bij neer. Het was ook een hele normale reactie en een redelijke ingreep. Gewoon even rust creëren en dan stappen naar herstel gaan zetten waarbij de (puber)kinderen een belangrijke stem kregen (tot dan toe hadden wij als ouders vaste afspraken gemaakt en daar heb ik toen mee gebroken). Ik denk dat jij, CrazySunday, het ook in zoiets moet zoeken. Het is niet of wel of niet, Het is (indien nodig) tijdelijk niet, op welke voorwaarden weer wel, accepteert hij daar hulp bij etc. Alleen de verwachting dat het fout zal gaan, lijkt me overigens niet genoeg om de omgangsregeling op te schorten. Er zal waarschijnlijk helaas wel eerst iets moeten gebeuren. Ik vind de suggestie van Tsjor om de hulpverlening te vragen de kinderen met hun zorgen en angsten te helpen wel een goede. Ik hoop wel dat de kinderen dan ook durven te praten.
Het blijft wel lastig hoor, ook met die hulpverlening. Na bovenstaand voorval is de situatie nooit meer helemaal stabiel geworden. Een van de kinderen raakte in een heel hevig conflict met vader, mede doordat het met kind zelf niet goed ging. Dan zegt zo’n hulpverlener gewoon weer doodleuk dat vader en ik op een lijn moeten zien te komen. Alsof hij ‘het boekje’ erbij pakt en voorleest hoe het moet. Terwijl hij al betrokken was geweest bij de situatie en toen had geadviseerd vanuit het terechte uitgangspunt dat met vader niet zodanig goed te communiceren valt dat inhoudelijk ‘op één lijn komen’ een te behalen resultaat is. Ik ben daar toen wel in meegegaan omdat ik wel aanvoelde dat er een kruisje bij mijn naam zou komen als ik daar ‘nee’ tegen zou zeggen. Ik heb die hulpverlener toen de rol van gespreksleider ‘gegeven’ en heb me wat positief-afwachtend opgesteld. Maar eens kijken wat hij bij ex kan bereiken. Helemaal niks nada noppes dus. Die man heeft dat toen ook opgegeven. Maar iedere keer dat ik aandring op meer hulp voor kind, komt hij er ‘subtiel’ op terug dat vader en ik toch ook meer op één lijn zouden moeten komen. Dan maak ik maar weer een terugtrekkende beweging.
Het is dus mijn ervaring dat je alert moet blijven in contacten met hulpverleners en dat je strategisch met ze moet omgaan. Mooier kan ik het niet maken.
De kinderen een belangrijke stem geven zoals Omnik zegt is denk ik wel de essentie, ook als ik de andere reacties lees. Ook al willen ze het nu niet, in ieder geval dus alle opties bespreken die ze hebben om met iemand anders dan mij over hun zorgen te praten en erop vertrouwen dat ze inmiddels kunnen zwemmen.
Contact opnemen met zijn hulpverleners was iets waar ik ook al aan zat te denken, maar ik weet nog niet of dat een stap is die ik aandurf. Wil ook zeker weten dat ik het dan zoals hier al gezegd strategisch aanpak omdat het mogelijke voordeel wel op moet wegen tegen de boosheid van ex als ik zoiets doe. Daar ga ik dus zeker nog een paar nachten over nadenken.
Heel erg bedankt voor het meedenken!
