alcoholverslaving ex
Hallo allen, ik ben op zoek naar advies/tips hoe te handelen in de volgende situatie.
Expartner en ik zijn ruim 7 jaar uit elkaar, we hebben 2 kinderen van nu 13 en 11. Ik ben bij hem weggegaan na huiselijk geweld. In de eerste jaren na de scheiding verergerde dit zijn agressie waardoor het zich ook op de kinderen is gaan richten, met name op de oudste. Uiteindelijk bleek ex verslaafd aan alcohol, waarna ik hem na het zoveelste incident met oudste kind eigenlijk gedwongen heb om hulp te zoeken voor hij de kinderen weer kon zien. Dit heeft hij gelukkig gedaan (afkickkliniek) waarna we het contact met de kinderen weer hebben opgebouwd tot om de week een weekend en helft vakanties. Vanaf toen is het redelijk goed gegaan, wel soms voor zover ik dat kan beoordelen psychische mishandeling. Omdat het toch hun vader is en ik contact heel belangrijk vind, heb ik vooral ingezet op de kinderen weerbaarder maken en zorgen dat ze zich in ieder geval veilig genoeg voelen het met mij te bespreken als ze ergens mee zitten.
Nu blijkt ex echter een terugval te hebben (ontdekt door oudste kind). Hij heeft deze keer gelukkig wel uit zichzelf hulp gezocht, maar het gaat zichtbaar slechter met hem. Beide kinderen vinden het eng om onder deze omstandigheden naar hem toe te gaan, maar ze zijn ook ontzettend loyaal en willen hem uiteraard niet missen. Ik ben op dit moment eigenlijk alleen verdrietig omdat ik weer moet toekijken hoe mijn kinderen gekwetst worden. Ex staat op het standpunt dat ik hem moet vertrouwen dat hij niet drinkt als de kinderen er zijn en vind de rest van onze zorgen vooral gezeur.
Ik weet oprecht niet meer hoe te handelen. Ik voel me ontzettend machteloos en hoop dat er iemand is die met een frisse blik ziet wat ik nu niet kan zien door mijn emoties.
Een praktische vraag en een juridische vraag (die laatste omdat ik jurist ben en het nu eenmaal niet laten kan).
Praktisch: hoe ver wonen jullie bij elkaar vandaan, en is er ov tussen jullie beide huizen?
Juridisch: is de omgangsregeling vastgelegd in een beslissing van de rechter?
Groeten,
Temet
Temet schreef op 03-06-2021 om 10:53:
Een praktische vraag en een juridische vraag (die laatste omdat ik jurist ben en het nu eenmaal niet laten kan).
Praktisch: hoe ver wonen jullie bij elkaar vandaan, en is er ov tussen jullie beide huizen?
Juridisch: is de omgangsregeling vastgelegd in een beslissing van de rechter?
Groeten,
Temet
Ja, er is ov, dat is ook hoe ze altijd naar vader gaan (reizen dan wel samen met hem). Reistijd is max 30 minuten. Ze kunnen dit nog niet alleen ivm beperkingen van oudste kind. Ik kan ze in noodgevallen wel altijd ophalen en heb daar nu ook afspraken over gemaakt met ze.
Nee, we hebben wel een ouderschapsplan maar alles geregeld zonder tussenkomst van rechter of instanties (en dit wil ik het allerliefst ook zo houden tenzij er echt geen andere mogelijkheden meer zijn).
Je zou met je kinderen kunnen bespreken wat nu "eng" is aan het contact met hun vader nu er sprake is van een terugval. Wat kan er veranderd worden aan het contact zodat het niet, of in elk geval minder eng is?
En zijn er trouwens al plannen voor de zomervakantie? Want bij een weekendje naar vader kan je nog afspreken dat je ze direct komt halen als ze bellen, maar als vader drie weken met ze op een camping bij het Gardameer zit wordt dat misschien wat lastig.
Groeten,
Temet
Ik kan me ook voorstellen, dat het belastende voor de kinderen vooral hun eigen zorgen zijn. Stel dat vader inderdaad niet drinkt als de kinderen er zijn. Maar de kinderen zien wel, dat hij achteruit gaat en dat baart ze zorgen, want daar kunnen ze niet mee omgaan. Misschien is het toch goed als ze daar met iemand over kunnen praten. Als ex-partners kun je afstand nemen van elkaar, maar kinderen houden toch zorg voor hun ouders. Het is veel complexer om je daartoe te verhouden. Ze zijn nu nog jong, maar op een leeftijd van 13 jaar kan dat een rol gaan spelen.
Tsjor
De kinderen geven aan vooral bang te zijn dat vader weer net zo agressief wordt als voor de opname in de afkickkliniek. Enerzijds omdat ze dus blijkbaar doorhebben dat drank zijn remmingen wegneemt, anderzijds zijn ze bang dat als hij doordeweeks drinkt en dit dan in het weekend niet kan, juist dit extra stress bij vader oplevert. Ze zien in ieder geval dat zijn lontje weer korter is geworden. Jongste kind lijkt dit vooral goed te praten omdat ze het moeilijk vindt iets negatiefs over vader te zeggen of denken. Oudste kind is vooral bezig met vragen als wanneer hij sterker gaat zijn als papa, op welke plekken hij hem het beste kan terugslaan als papa hem wel weer zou aanvallen, en of hij dan ook 112 mag bellen ipv mij.
Tsjor, ik zie wel dat ze bezorgd zijn om hem, maar vooralsnog lijkt de nadruk dus op hun eigen angst te liggen. Ik besef me overigens dat dit ook een manier kan zijn om woorden te geven aan dingen die in het verleden zijn gebeurd en ze nog te jong waren dit echt te uiten. Ik kan niet onbevooroordeeld kijken maar voor mij ziet het eruit als trauma dat nu de kop opsteekt. Er met iemand anders dan mij over praten willen ze niet, mede omdat vader heeft gezegd dat als ze ooit tegen een buitenstaander vertellen wat er speelt, de kinderbescherming ingeschakeld zal worden.
Temet, de zomervakantie is geregeld maar ze blijven in Nederland dus dat zou geen extra problemen moeten opleveren, behalve dan dat ze er dan ook doordeweeks zijn en dat nu dus de momenten zijn dat vader drinkt.
Zorgen dat ze een mobiele telefoon hebben en dat ze altijd kunnen bellen. Maar op een gegeven moment kan het ook zijn dat ze zelf besluiten om niet meer te gaan. Ze beginnen daar oud genoeg voor te worden.
Tsjor
In hoeverre valt het mij aan te rekenen als het wel misgaat? Ben ik gek dat ik ze laat gaan of de slechtste moeder die ik in deze situatie kan zijn?
Je doet wat binnen je vermogen ligt. Niet alles ligt binnen je vermogen.
Tsjor
Dat is in zijn algemeenheid niet te zeggen. Als je daaraan twijfelt, zou ik een klankbord zoeken. Veilig Thuis heeft mij ooit in een situatie met geweld duidelijk te verstaan gegeven dat ik verantwoordelijkheid draag voor de veiligheid van mijn kinderen, ook als ze bij mijn ex zijn. Als ik weet zou hebben van ernstige veiligheidsrisico’s zou ik daarnaar moeten handelen. Hoe je die ernst dan zou moeten inschatten? Tja, ingewikkeld.
Ik heb toen op hun aanraden contact gezocht met een jeugdzorgconsulent van de gemeente. Ik heb zijn adviezen opgevolgd. Hij steunde me in het tijdelijk opschorten van de omgangsregeling. Gelukkig pakte dat goed uit en hoefde dat niet lang te duren. Ik wilde ook gewoon ergens gedocumenteerd hebben staan dat ik de situatie serieus had genomen, actie had ondernomen, voor het geval dat het allemaal nog moeilijker zou gaan worden. Het geeft ook een basis voor later handelen.
Daar zit wel een risico in. Als ze met interventies komen waar je niet achter staat, kun je er bijna niet onderuit er toch in mee te gaan. Misschien is de huisarts een goede eerste stap?
Ik heb Veilig Thuis toen overigens anoniem gebeld, door nummerherkenning uit te schakelen en geen namen te noemen. Ik heb het toen wel als een nuttig gesprek ervaren. De persoon die ik sprak, dacht goed en genuanceerd met mij mee. Maar oplosbaar is de situatie natuurlijk niet echt. Wat Tsjor zegt, blijft altijd waar.
Wat mij intrigeert is dat oude dreigement van je ex met de kinderbescherming. Wat dachten je kinderen dan dat er in dat geval zou gebeuren? Uithuisplaatsing?
Groeten,
Temet
Omnik, voor de opname van ex heb ik de kinderen wel thuis gehouden. Het probleem is dat ex zichzelf als slachtoffer ziet en het gooit op ouderverstoting. Hij is niet of nauwelijks in staat te reflecteren op zijn eigen handelen en is erg overtuigend naar derden. Hij heeft in die periode via een instantie geprobeerd mij te dwingen de kinderen weer mee te geven. Ik ben om mijn goede wil te tonen toen 1x het gesprek aangegaan, en ben er huilend weer vertrokken. Het ging alleen maar over dat vader net zoveel rechten heeft de kinderen te zien. Dit was niet Veilig Thuis, maar dit staat dan wel heel haaks op hetgeen jij hier benoemt. Kan ik het als moeder überhaupt wel goed doen? Ik verstoor de band met vader als ik de kinderen thuishoudt, maar ik ben wel verantwoordelijk als ze wel gaan. De hulpverleners die hem nu ondersteunen lijken overigens ook volledig mee te gaan in zijn verhaal, wat mij dan weer extra onrust oplevert omdat hij zo vrij spel krijgt door te gaan met alles op anderen te schuiven en dus ook geen verantwoordelijkheid meer hoeft te nemen.
Temet, de boodschap van die uitspraak was inderdaad dat de kinderen dan niet meer naar vader toe zouden mogen van de kinderbescherming (heel anders dus dan hij bij verslavingshulp beweert). Ook ik ben trouwens gewaarschuwd: mocht ik het ooit wagen een melding te doen zal hij er eentje terugdoen en alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat ik de kinderen dan ook niet meer mag zien. Ik wil die strijd niet, ik zie niet hoe de kinderen daar ooit beter van kunnen worden.
Voor de volledigheid: ik heb natuurlijk geprobeerd dat idee uit het hoofd van de kinderen te praten en ze uitgelegd dat ze vrij zijn om met een volwassene die ze vertrouwen te praten over dingen die ze niet prettig vinden. Dat veroorzaakte vooral twijfel wie er nou de waarheid sprak, papa of mama.
Crazy Sunday, volgens mij bestaat de kinderen- en jongerenrechtswinkel nog steeds. En de kindertelefoon is er ook nog. Misschien kunnen je kinderen daar eens mee bellen, voor advies, informatie, of om gewoon te spuien.
Groeten,
Temet
'De hulpverleners die hem nu ondersteunen lijken overigens ook volledig
mee te gaan in zijn verhaal, wat mij dan weer extra onrust oplevert
omdat hij zo vrij spel krijgt door te gaan met alles op anderen te
schuiven en dus ook geen verantwoordelijkheid meer hoeft te nemen'
Een stoutmoedig idee: zou je die hulpverleners niet kunnen bellen en vragen of ze ook een keer met je kinderen willen praten, zodat de inbreng van de kinderen over de relatie met hun vader meegenomen kan worden in de hulpverlening aan vader? Het gaat nu niet goed, misschien kunnen ze vader helpen om het beter te laten gaan.
Ik vind het overigens te ver gaan om de volledige verantwoordelijkheid voor wat er bij vader gebeurt bij jou te leggen. Natuurlijk, als ouder ben je ervoor verantwoordelijk dat je een kind dat niet kan zwemmen niet het diepe water in laat gaan. Maar als er schoolzwemmen is is de school verantwoordelijk.
Omnik; 'Als ik weet zou hebben van ernstige veiligheidsrisico’s zou ik daarnaar
moeten handelen. Hoe je die ernst dan zou moeten inschatten? Tja,
ingewikkeld' En hoe te handelen daarna, dat is ook ingewikkeld. Ik vind het wel mooi dat je hulp kreeg van de jeugdzorgconsulent van de gemeente. Het helpt als je de afwegingen niet in je eentje moet maken, maar kunt bespreken met iemand die niet partijdig is. Een goed voorbeeld van hulp van de gemeente.
Tsjor