Advies nodig: Scheiding met gezamenlijke huurwoning en kind van 5 jaar
Hallo allemaal,
Ik zit in een moeilijke situatie en hoop dat jullie me advies kunnen geven. Mijn ex-partner en ik hebben besloten uit elkaar te gaan na een relatie van 11 jaar. We wonen samen in een sociale huurwoning, waarvoor we beiden hebben getekend, en we hebben een kind van 5 jaar oud. Op dit moment wonen we nog steeds samen, wat de situatie erg gespannen maakt.
De aanleiding voor onze breuk is dat zij vreemd is gegaan met een andere man. Dit gebeurde op mijn verjaardag, terwijl ze tegen mij had gezegd dat ze extra moest werken. Ik ben hier zelf achter gekomen, en ze heeft toegegeven dat het klopt. Ze toont echter geen spijt, praat nog steeds met die man en, naar mijn idee, ziet hem ook nog regelmatig.
Wat het extra lastig maakt, is dat ik dit nooit heb zien aankomen. Ik had gehoopt met haar oud te worden en onze toekomst samen op te bouwen. Het doet me ontzettend veel pijn om haar elke dag te zien. Toch lijkt zij zich nergens druk om te maken; ze wil zelfs kerst en andere feestdagen nog samen vieren, terwijl ik haar het liefst helemaal niet meer zie, omdat dit emotioneel te zwaar is voor mij.
Wat meer achtergrond:
- Ouderlijk gezag: Ja heb ik, voor getekend bij de geboorte.
- Relatiestatus: We zijn niet getrouwd en hebben geen samenlevingscontract.
- Financiën: Ik werk al 5 jaar als ZZP'er, waarbij ik vanuit huis werk. Dit geeft mij de mogelijkheid om mijn tijd flexibel in te delen en er altijd voor ons kind te zijn. Ik heb de afgelopen 9 jaar alle kosten betaald. Mijn ex is pas 3 maanden geleden begonnen met werken en een opleiding, maar verdient op dit moment slechts 800-900 euro per maand. Ze heeft weinig financiële ruimte en zegt dat ze, mocht ik naar een advocaat of rechter stappen, zal stoppen met werken en haar opleiding, zodat ze meer kans denkt te maken om het huis toegewezen te krijgen. Ik weet niet hoe sterk dit argument is in haar voordeel, maar het maakt me erg onzeker.
- Zorgverdeling: Ik ben degene die ons kind elke dag naar school brengt, ophaalt, en ’s avonds doucht, tanden laat poetsen en naar bed brengt. Daarnaast doe ik de was, terwijl zij deze alleen opvouwt. Mijn ex maakt meestal het avondeten, maar verder regel ik alles. Zij helpt in de ochtend met aankleden, maar slaapt in het weekend en tijdens vakanties slaapt ze ALTIJD uit, terwijl ik opsta wanneer ons kind wakker wordt.
- Huisvesting: Het gaat om een sociale huurwoning waar we beiden hebben getekend. Ik wil graag in het huis blijven, omdat ik de buurt geweldig vind en ons kind hier een fijne omgeving heeft. Mijn ex zegt echter dat zij wilt blijven en dat ik moet vertrekken. Ze geeft aan dat we nog 1 of 2 jaar samen in het huis blijven wonen totdat een van ons een andere woning heeft gevonden en dat ik daar maar "aan moet wennen." Dit vind ik een belachelijke uitspraak, want ik vind dat als je fout bent geweest, je gewoon weg moet gaan. Het probleem is echter dat zij weinig verdient en niet zomaar een woning kan vinden.
- Mediator: Ik heb ervoor gekozen om naar een mediator te gaan in de hoop tot een oplossing te komen, aangezien zij moeilijk doet en niet bereid lijkt om mee te werken. Ze heeft duidelijk aangegeven niet te willen vertrekken. Ik hoop via de mediator toch een compromis te bereiken, maar ik ben benieuwd wat mijn rechten zijn als we er niet uitkomen.
Ik kan het niet aan dat zij hier blijft wonen en er straks allemaal mannen over de vloer komen in "mijn" huis. Hoe kijkt een rechter naar deze situatie? Sta ik sterk of heeft zij een grotere kans om het huis toegewezen te krijgen?
Alvast bedankt voor jullie hulp en adviezen!
"Ik kan het niet aan dat zij hier blijft wonen en er straks allemaal mannen over de vloer komen in "mijn" huis."
Waarschijnlijk is ze verliefd op de ene man in kwestie, laten we allemaal mannen dus maar achterwege, en boeit het haar daarom allemaal niks meer. Lijkt me heel vreselijk om samen te wonen met zo veel emotie naar haar toe. Kunnen jullie niet birdnesten voorlopig.. Dan voelt zij ook hoe het is om alleen voor kind te zorgen.
Je zegt dat jullie beiden voor de woning hebben getekend. Pak dat huurcontract erbij en kijk of jullie gezamenlijk (mede)huurders zijn. Waarschijnlijk wel, trouwens. Dan hebben jullie beiden evenveel recht op de woning. Het idee dat degene die 'fout' is (dat is altijd de ander, overigens) 'gewoon weg moet gaan' is juridisch onjuist. Dat jij het onverdraaglijk vindt dat er straks "allemaal mannen" (waarom meerdere? ) over de vloer komen in ''jouw'' huis legt ook al geen gewicht in de schaal. Het is begrijpelijk dat je kwaad en teleurgesteld bent, maar voor de vraag wie waar recht op heeft maakt dat allemaal niet uit.
Op basis van alle (min of meer objectieve) omstandigheden van het geval zal moeten worden bekeken (door jullie, en/of uiteindelijk door de rechter) aan wie het huurrecht moet worden toegewezen.
Bij een echtscheiding zijn er speciale procedures rond het toewijzen van het huurrecht van de echtelijke woning. Jullie zijn niet getrouwd en er komt dus geen echtscheiding, dan lopen de procedures iets anders. Als jullie er samen uitkomen zijn juridische procedures overigens niet nodig. Officieel moeten jullie een ouderschapsplan maken, maar als je dat niet doet dan kraait er geen haan naar.
Mooi dat je een mediator hebt benaderd, maar mediation heeft alleen maar zin als beide partijen het weliswaar oneens zijn (als ze het eens zijn is er geen mediation nodig), maar wel de oprechte wens hebben er in overleg uit te komen. Is die wens er niet werkelijk dan heeft mediation geen zin, en dan moet je gewoon meteen een eigen advocaat in de arm nemen om jouw belangen te behartigen.
Kijk of zij toch met die mediator in gesprek wil en of het ernaar uitziet dat mediation daadwerkelijk wat oplevert. Is dat niet zo, zoek dan een eigen advocaat, en wel eentje die een beetje thuis is in de lokale regels rond woonruimtetoewijzing en kennis heeft van de "sociale kaart" in jouw woonplaats/regio. Want de regels rond woonruimtetoewijzing zijn ook van belang bij het nemen van besluiten over wie in de woning achterblijft.
In mijn geval ging mijn inmiddels ex man vreemd, huis hadden we samen gehuurd via de woningbouw maar hij trok enthousiast in bij zijn nieuwe vriendin en tekende een afstandsverklaring voor de huurwoning. Dus tja, kan je haar niet enthousiast krijgen om bij die nieuwe vriend te gaan wonen? Dan is jouw woonruimte in ieder geval veilig gesteld. En anders hebben jullie inderdaad allebei evenveel recht op die woning, zij dus ook.
Niet getrouwd en geen samenlevingscontract. Als je er onderling uit kunt komen hoef je dus niet naar de rechter. Voor het ouderschapsplan hoeft het niet. Maar als je geen overeenstemming krijgt en als er bijvoorbeeld wel uitspraken moeten komen over de woning en eventuele alimentatie dan moet het wel via de rechter. Temet heeft al uitgelegd waarom mediation alleen niet kan, dan kun je beter een eigen advocaat nemen. Eventueel kun je dan ook voorlopige voorzieningen aanvragen, waarbij de woning tijdelijk toegewezen wordt aan een van de twee, totdat er een definitieve regeling is. Die definitieve regeling moet dan wel binnen afzienbare tijd er komen.
Even terug, zij is vreemd gegaan en ze ziet deze man nog steeds. Is het zo dat zij de relatie met jou wil beëindigen? Of wil jij het beëindigen omdat je het onverdraaglijk vindt? Is een goed gesprek met elkaar, eventueel relatietherapie geen oplossing meer?
Tsjor
" Eventueel kun je dan ook voorlopige voorzieningen aanvragen, waarbij de woning tijdelijk toegewezen wordt aan een van de twee, totdat er een definitieve regeling is. Die definitieve regeling moet dan wel binnen afzienbare tijd er komen."
De standaard voorlopige voorzieningen bij echtscheiding zijn niet mogelijk als er geen huwelijk is. Op zich kan je wel een tijdelijke voorziening vragen terwijl er een hoofdprocedure loopt, maar eea werkt wel anders dan bij een echtscheiding. Maar goed, dat is advocatenwerk.
_Anoniem_ schreef op 26-11-2024 om 12:17:
In mijn geval ging mijn inmiddels ex man vreemd, huis hadden we samen gehuurd via de woningbouw maar hij trok enthousiast in bij zijn nieuwe vriendin en tekende een afstandsverklaring voor de huurwoning. Dus tja, kan je haar niet enthousiast krijgen om bij die nieuwe vriend te gaan wonen? Dan is jouw woonruimte in ieder geval veilig gesteld. En anders hebben jullie inderdaad allebei evenveel recht op die woning, zij dus ook.
Dat is voor het kind niet de beste optie. Ik snap je gedachtegang maar het is egoïstisch gedacht.