Accepteren en verwerken, zit er helemaal doorheen.

Het is ook zwaar klote. Kun je iemand bellen? Een familielid, vriendin, hulplijn, desnoods de huisarts.
Blijf hier niet alleen mee zitten. Dit is de tijd om op je netwerk te steunen.
Sterkte, je moet hier doorheen, maar er komen betere tijden. Beloofd.

ach wat rot. Ik snap je hoor, ik stond te huilen in de rij van de kassa van de AH. Niet omdat ik wilde huilen, de tranen liepen als vanzelf over mijn wangen. 
Ooit wordt het beter, maar voor nu is het gewoon doorademen en af en toe een hoekje opzoeken (wc?) waar je even je tranen de vrije loop mag laten. Heel veel sterkte, het hakt er zo in, zo'n scheiding die van één kant ingezet is. Virtuele hug voor jou: {{{{{{{{{{{{{A.nne}}}}}}}}}}}}

Wat mij helpt: sporten en mindfullness. Download een app voor korte meditatiemomenten zodat je het bv even kan doen voor het slapen gaan. Ik heb meditation moments. Sta vooral stil bij wat er goed gaat,  hoe je nog voor je kinderen zorgt en elke dag weer op staat bijvoorbeeld. En waar je dankbaar voor bent. Het helpt me door elke fase heen.

En verder proberen positieve stappen vooruit te nemen. Hang bv die foto op die hij niet mooi vindt, maar jij wel. 

Iets verwerken en accepteren kost tijd, veel tijd. Als je een scheiding twee weken na de aankondiging al hebt geaccepteerd betekent dat dat je zelf ook al veel langer uitgecheckt was in de relatie.
Natuurlijk ben je verdrietig. Jij wilde verder en vechten voor je relatie, terwijl je man er klaar mee is. De scheiding is daarmee niet jouw keuze. En daar mag je verdrietig om zijn, boos, weet ik het allemaal.

Jouw gevoel is heel erg herkenbaar voor velen en helaas, ook dit hoort erbij en moet je doorheen om naar de volgende fase te kunnen gaan. Ik zou je willen adviseren te stoppen met vechten, want in je eentje vechten voor iets wat er niet meer is en nooit meer zal zijn vreet ontzettend veel (weggegooide) energie!

Kun je je gevoel en emoties met iemand delen, vriendin misschien? Het verdriet mag er ook gewoon zijn, dus laat het vooral ook toe. Misschien is er iemand die je kinderen kan opvangen of kunnen ze mss even bij je man zijn, zodat jij even je gevoel en emoties vrijelijk kunt laten gaan? 

Is er ook een vriendin die jou kan helpen met het regelen van bepaalde zaken, even op een rijtje zetten van belangrijke to-do-zaken?

A.nne schreef op 24-04-2023 om 20:15:

[..]

Ik ben gestopt met vechten, maar pff. De emoties zijn erg intens.. Ik kan m'n gevoel wel delen met vriendinnen, of m'n ouders. Maar ik wil ze niet met mijn shit belasten, ik schaam me, ik vind het heel lastig om te zeggen: ik ben gebroken.

Ik doe m'n best, maar alles is ineens een hele grote opgave geworden.

Het is juist heel belangrijk om wel steun te zoeken bij je familie en vriendinnen. Doe dat gewoon, dat helpt enorm. En huilen is normaal. Het zou raar zijn als je niet zou huilen. Je houdt nog van deze man en je wilt dit niet. Niet voor jezelf en niet voor je kinderen. Je kunt dat beter uiten bij je vriendinnen en ouders dan bij je man. Wat ik ook nog doe is afspreken bij de psycholoog die we samen bezochten. In mijn eentje. Omdat zij hem kent en mij goed kan spiegelen. Geeft mij inzicht en versnelt mijn verwerking. De eerste keer ging ik bijna dood van ellende daar met die lege stoel naast me. Maar elke stap helpt. 

A.nne schreef op 25-04-2023 om 07:51:

Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Ik heb een wat betere nacht gehad, en vanmorgen was oké. 2 van de 3 kinderen zitten nu op de opvang, wat leuks doen met de oudste vandaag want die heeft vakantie. Ik zit er niet op te wachten, maar m'n kind verdiend dit.. en ik moet door. Zij houden me op de been op dit moment.

Het is heel lastig om me niet te uiten bij mijn man, omdat we nog samenwonen. En we beiden hopen dat we een vriendschap over houden. Maar in deze periode, in deze situatie is dat erg ingewikkeld en complex.

Die vriendschap kan later pas. Nu moet jij loskomen. Hij is al los, of in ieder geval veel verder. De situatie is ongelijk. Jij moet de ruimte nemen om los te komen en hij moet je die ruimte geven. Weet dat mannen heel snel weer een nieuwe relatie kunnen hebben. Mijn man zat na meer dan 30 jaar samen binnen een paar dagen alweer op tinder en begon na een week te daten en had binnen een paar weken een nieuwe vriendin. Dus maak jezelf los.

En dat losmaken doet enorm veel pijn en geeft heel veel stress. Je kan daar alle hulp bij gebruiken, dus vraag die hulp ook. Behalve aan je man!

 Ik schaam me, dat ik mijn relatie niet heb kunnen redden. 

Je kan niet een relatie redden in je eentje want een relatie is tussen twee mensen. Als er eentje uitcheckt zoals je man, dan is het einde verhaal. En dan kun je maar op een ding trots zijn en dat is dat je het in je eentje goed gaat redden. 
sterkte

Sini

ik denk dat je zolang je samen woont niet kan loslaten. Je ziet hem, spreekt hem, alles is nog zoals t was, voor t oog dan, dan is loslaten haast onmogelijk. Ik snap dat t nu niet anders kan maar dit is een hele zware opgave voor jou waarbij je juist alle steun nodig hebt dus huil uit bij wie dan ook, ga alleen erop uit, een vakantie boeken met vriendinnen bv of je zus of moeder of desnoods alleen, schakel hem als t ware uit, hij is geen deel meer van jou. Heel veel sterkte, ik zou dit ook niet trekken, maar je kan liefde niet dwingen en zeker weten is er na hem nieuw geluk voor jou. Liefs 

De psycholoog waar ik bij kwam nav relatieproblemen (vreemdgaan partner, vrienden die het wisten) zei toen ik zei ik schaam mij: heb je het gevoel dat je hebt gefaald. En dat was zo. 

Zij maakte mij klip en klaar duidelijk dat ik niet had gefaald, maar moet leren (anders) omgaan met de gevolgen van keuzes van mijn man. Bijvoorbeeld mij niet druk maken over wat anderen zouden denken. Of mijzelf schuld geven. Of mijzelf naar beneden halen.

Probeer het zo ook te zien, het leven loopt anders dan je had gedacht en gewild. Je hebt niet gefaald. Je bent nog steeds een goede moeder. Een leuke vrouw. Een dierbare vriendin (ook voor jouw man). 

Je hoeft je dus niet te schamen. Je bent goed zoals je bent.