Aanpassen alimentatie?
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van mijn man, op zijn initiatief. De scheiding was een hoop gedoe, uiteindelijk ben ik akkoord gegaan met minder kinderalimentatie dan hij volgens de tremanormen moest betalen en geen partneralimentatie, om er maar vanaf te zijn en verder te kunnen met mijn leven. Ik betaal van die KA alle kosten voor de kinderen, vader betaalt de kosten voor verblijf bij hem (eten en g/l/w, eventuele uitstapjes). De kinderen (pubers) zouden om het weekend en een doordeweekse dag bij hem zijn.
De oudste (17) wil, sinds hij samenwoont met degene met wie hij mij bedrogen heeft, niet meer naar zijn vader en slaapt er in ieder geval nooit meer. De jongste (13) daarentegen is sinds kort juist heel erg gericht op vader en wil eigenlijk liever niet meer bij mij zijn. Dat vind ik heel erg, maar ik laat het maar zo, dwingen heeft geen zin. School is wel in het dorp waar ik woon, dus jongste gaat nu met OV naar school.
Nu heeft vader eenzijdig de alimentatie aangepast, in verband met het feit dat hij nu veel meer verblijfskosten heeft voor jongste. Hij betaalt ook het OV.
Ik heb in eerste instantie laten weten dat ik het er niet mee eens ben, vanwege die toch al te laag vastgestelde alimentatie en omdat ik niet wil dat we bij iedere verandering weer de alimentatie opnieuw vast moeten stellen. Maar ik neig er nu naar om voor te stellen de hele berekening opnieuw te doen. De situatie is door zijn samenwonen en een nieuwe beter betaalde baan toch al flink verander. Wat raden jullie mij aan? Akkoord gaan met deze verlaging zonder enig overleg? Akkoord gaan met verlaging, maar dat ik dan zelf een berekening maak? Of officiele herberekening voorstellen?
Precies Tsjor! Het gaat niet om 'dwingen' maar inderdaad om dingen die geen keuze zijn. We hebben allemaal wel eens geen zin (school, werk) maar daar kunnen we ook niet voor kiezen, dat zijn gewoon dingen die moeten. Maar zie daar ex maar eens van te overtuigen... Ik heb nog een poging gedaan via mijn ex-schoonouders, maar die hebben nooit veel interesse gehad in onze kinderen, en zien ex en de kleinkinderen niet tot nauwelijks. Het is dat ik oudste af en toe eens oppor om even te bellen, maar ze hebben niet eens iets laten horen toen hij geslaagd was. Verder heb ik geen contact meer met vrienden die nog wel contact hebben met hem. Alleen zijn zus spreek ik nog wel eens, die is het wel met mijn zienswijze eens maar zal hem er nooit op aanspreken. Bang dat ze de relatie met hem en neefje dan opblaast.
De enige optie die ik nog zie is een rechtszaak, maar daar ga ik de relatie met zoon natuurlijk niet mee verbeteren dus dat ga ik niet doen. Af en toe vlieg ik echt tegen de muren op en heb ik wanen waarin ik ex van alles toewens 👿. Gelukkig/helaas ben ik verder een heel redelijk mens, dus dan bel ik mijn vriendinnen en poets ik mijn huis van onder naar boven 
tot mijn bui weer wat gezakt is.
tsjor schreef op 21-07-2022 om 12:53:
Tsja, 13 jaar is wel zo'n leeftijd waarop kinderen zo langzamerhand een eigen mening hebben die meetelt. Maar ik ben het niet eens met de vader. Het is ook zijn taak om te zorgen dat een kind met beide ouders kontakt houdt. Dat doe je niet door te dwingen, maar wel door bepaalde keuzes als onvermijdelijk voor te leggen. Bij een 13-jarige kan dat nog wel denk ik.
Tsjor
Nee dat werkt alleen maar tegen op die leeftijd.
Engeltje, realiseer je je wel dat je met de oudste (die inderdaad echt een stuk ouder is) in de omgekeerde positie zit? Tsjor
Hoi Engeltje,
Je verhaal is voor mij deels herkenbaar. Mijn ex is nooit gestopt met mij proberen te raken via de kinderen. Tegelijkertijd hing hij tegenover hen het slachtoffer uit. Hij had nooit geld voor uitjes, schoolspullen, vakantie of kleding bijvoorbeeld, want hij moest mij zoveel betalen. (Ik hoef er vast niet bij te vertellen dat dat niet waar was) Mijn jongste is ook bij mijn ex gaan wonen toen hij 15 was. Ik denk dat hij het gewoon zat was om altijd maar die klaagzang over zijn moeder aan te horen. En dat niet alleen, ook het eeuwige commentaar over mijn familie, vrienden en mijn partner zal hem vast de keel uit gehangen hebben. Hij doet nu zijn vaders zin en is van het gezeur af. Nu krijgt hij alleen nog commentaar over zijn karakter en wordt hij continu gekleineerd, maar blijkbaar is dat voor hem te verkiezen boven het er altijd tussenin zitten. Hij heeft nu toch een bepaalde mate van rust. Ik maak me daar wel zorgen over, maar ik denk dat hij wel voor zichzelf op gaat komen als hij zich los kan maken van zijn vader, als hij wat ouder is. Ik denk ook dat hij ervoor heeft gekozen om bij zijn vader te gaan wonen omdat hij weet dat hij zich over mij geen zorgen hoeft te maken. Zijn moeder red het prima. Ik heb hem laten gaan zonder verwijten of bezwaren en zonder aan hem te trekken. Hij weet dat mijn hart en huis altijd voor hem openstaan en dat geldt ook voor mijn partner, vrienden en familie. In het begin (eerste jaar) was er ook weinig contact. Voor hem uit zelfbescherming denk ik en om commentaar van zijn vader te voorkomen, maar nu hij ouder is en alles tot rust gekomen is komt hij bijna ieder weekend langs en blijft hij ook slapen. Onze band is onverwoestbaar gebleken. Mijn ex heeft daar weinig op aan te merken, nu hij voor zijn gevoel ‘gewonnen’ heeft.
Ik hoop dat mijn verhaal jou wat moed en hoop kan geven. Het is heel moeilijk en verdrietig om je kind voortijdig los te moeten laten en weinig contact te hebben, maar geef het tijd, neem wat afstand, wacht af tot je zoon uit zichzelf komt. Het kost tijd, maar het komt goed.
Dankjewel Zonne2017. Het zou zomaar kunnen dat bij mijn zoon dat sentiment ook een rol speelt. Maar vooral dat bij vader alles mag en ik van de rust, reinheid, regelmaat ben is voor hem de reden. Ik begrijp van de oudste dat jongste soms tot diep in de nacht zit te gamen. Dat mocht hier (uiteraard) niet. Mijn zoon is nog een stukje jonger, 14 jaar nu. En waar voorheen elk dubbeltje werd omgedraaid door ex (behalve voor zichzelf) kan het nu niet op. Heb ik al eerder over geschreven. Deze puber is daar erg gevoelig voor. Oudste niet, die zegt, ik ben niet te koop.
Ik hoop ook dat het goed komt, uiteindelijk. Ik doe mijn best om niet aan zoon te trekken. Maar ik vind dat erg lastig. En ik val ex er ook niet mee lastig, maar die app over de vakantie hakte er even in.
Fijn voor jou dat het contact weer hersteld is. Ik zou er wat voor over hebben om te weten dat dat hier ook gaat gebeuren. Maar ik heb er een hard hoofd in...
tsjor schreef op 21-07-2022 om 15:53:
Engeltje, realiseer je je wel dat je met de oudste (die inderdaad echt een stuk ouder is) in de omgekeerde positie zit? Tsjor
Nee, hoezo? Ik ben degene die hem regelmatig zegt dat hij bij zijn vader langs moet, dat hij zijn opa en oma en tante eens moet bellen. Maar hij geeft aan dat hij niet zoveel zin heeft om steeds zelf contact te moeten opnemen met mensen die zelf nooit eens bellen of belangstelling tonen. Ik kan hem dat niet kwalijk nemen. Maar ik blijf er wel op hameren. Ook als hij volgende maand 18 wordt. Maar deze mensen maken het er wel helemaal zelf naar dat het contact verwatert...
Vader presteerde het vorige maand om tegen oudste te zeggen dat hij alleen maar langs komt om te eten. Alsof hij bij mij niks zou krijgen of zo? Zoon vindt zo'n diner nog wel te doen, anders weet hij niet wat hij zou moeten daar. Heeft geen eigen plekje daar, en heeft niks met de nieuwe vrouw van zijn vader. Hij heeft al een paar keer aangegeven dat hij het leuk zou vinden om wat te gaan doen, maar daar gaat vader niet op in. Terwijl mij dat nou fantastisch zou lijken, als ze als mannen onder elkaar wat leuks gaan doen. Zou helemaal fijn zijn als jongste ook mee zou gaan. Maar ex wil niks doen zonder nieuwe vrouw en haar dochter, waar mijn zoon ook niks mee heeft, er ook bij. Tja.
Dat speelde hier ook mee. Het tot diep in de nacht mogen gamen, de soort games (gewelddadig), weinig structuur, geen regelmaat. Doe waar je zin in hebt, chips als ontbijt ? Waarom niet ?! Het was bij mij een stuk strenger. Pubers zijn en blijven ook echte opportunisten wat dat betreft. Dat geeft niet, dat hoort erbij. Ik snap dat je op dit moment pessimistisch bent na zo’n bericht. Van uit eigen ervaring zou ik je willen zeggen: probeer alle idiote, oneerlijke, onrechtvaardige en onlogische beslissingen en gedragingen van je ex los te laten en vooral los te zien van je zoon. Je zoon is aan het overleven en kiest de plek waar hij op dit moment het meeste voordeel uit haalt. Wat je oudste zegt (ik ben niet te koop) is ws deels karakter, maar het ondersteund ook mijn verhaal : Als ze ouder zijn gaan ze anders denken en anders kijken. Heb vertrouwen in de opvoeding die je jouw zoon(s) hebt gegeven. Heb ook vertrouwen in je zoon, dat hij doet wat voor hem nu het beste is. Het is geen statische situatie en vroeg of laat komt er weer beweging in. Ik voel met je mee, sterkte.
'Ik ben degene die hem regelmatig zegt dat hij bij zijn vader langs moet, dat hij zijn opa en oma en tante eens moet bellen. Maar hij geeft aan dat hij niet zoveel zin heeft om steeds zelf contact te moeten opnemen met mensen die zelf nooit eens bellen of belangstelling tonen.'
Je ex zegt (over de vakantie): 'Mijn ex zegt alleen maar dat hij zoon niet kan dwingen.'
Nu zal het best zo zijn dat jij naar jouw gevoel meer je best doet om oudste naar vader te bewegen dan hij, maar uiteindelijk is de uitkomst hetzelfde: oudste gaat niet naar vader, jongste niet naar moeder, en beide ouders beseffen dat zij hun kinderen niet kunnen dwingen.
Daarin zit de overeenkomst.
Tsjor
Oudste gaat dus wél naar vader en belt wel met zijn grootouders en tante omdat ik dat zeg. En dit is een bijna volwassen man, maar die doet dus wel wat ik zeg. Onder protest vaak, maar toch. Dat is mijn verantwoordelijkheid als moeder, dat hij contact houdt met de andere kant van de familie. Ook als die dat zelf niet boeiend (genoeg) vinden. Dáárom vind ik dus dat ex behoort wat te verwijten valt. De jongste is 14, die valt echt nog wel te sturen als je dat als vader echt belangrijk vindt.
Engeltje schreef op 22-07-2022 om 12:34:
Oudste gaat dus wél naar vader en belt wel met zijn grootouders en tante omdat ik dat zeg. En dit is een bijna volwassen man, maar die doet dus wel wat ik zeg. Onder protest vaak, maar toch. Dat is mijn verantwoordelijkheid als moeder, dat hij contact houdt met de andere kant van de familie. Ook als die dat zelf niet boeiend (genoeg) vinden. Dáárom vind ik dus dat ex behoort wat te verwijten valt. De jongste is 14, die valt echt nog wel te sturen als je dat als vader echt belangrijk vindt.
Maar tis toch geen ruilhandel? Als kind niet wil dan wil die niet, hij gaat het niet leuker vinden als hij gedwongen wordt
Nee, het is geen ruilhandel. Maar je neemt je verantwoordelijkheid als ouder naar mijn smaak niet serieus als je een 15-jarige de weg van de minste weerstand (?) laat kiezen en het toestaat dat er totaal geen contact is met de andere ouder, broer en andere familie. Een omgangsregeling wordt niet voor niets zo belangrijk gevonden bij een scheiding.
Als een moeder haar kind weg zou houden bij de vader worden er hele rechtszaken gevoerd, maar dat wil ik mijn zoon niet aandoen. Ik weet wel dat dit niet goed is voor zijn ontwikkeling. Er is een naam voor: ouderverstoting. Google daar maar eens op. Ook op dit forum valt er wel het een en ander over te lezen.
En ik neem ex dus wel heel erg kwalijk dat hij zonder meer van zoon accepteert dat hij geen contact wil. Je moet als ouder doen wat het beste is voor het kind. En geen contact met de andere ouder IS gewoon niet goed. Tenzij er sprake is van mishandeling of misbruik natuurlijk. Maar dat is hier niet aan de orde.
En wat is ‘dwingen’? Nee, hij hoeft niet een auto in geduwd te worden, maar je kunt als ouder toch gewoon stellen dat iets is zoals het is? Om het weekend naar moeder, of eens in de week daar eten, maakt me niet uit wat maar een minimale hoeveelheid contact moet toch kunnen. Net zoals dat je een kind ‘dwingt’ om naar school te gaan, huiswerk te maken, de konijnenkooi schoon te maken. Het hoort er gewoon bij. Geen discussie.
Maar bij een 15 jarige werkt dat iets stellen zoals het is niet meer, die trekt zn eigen plan, hoe lullig ook. Wil je per se contact terwijl je weet dat je kind dat niet hoeft/wil? Voor wie is het dan nog leuk?
Battle-Royale schreef op 22-07-2022 om 13:29:
Maar bij een 15 jarige werkt dat iets stellen zoals het is niet meer, die trekt zn eigen plan, hoe lullig ook. Wil je per se contact terwijl je weet dat je kind dat niet hoeft/wil? Voor wie is het dan nog leuk?
Bij mijn oudste werkt dat dus wel, stellen dat hij contact moet opnemen met zijn vader. Hij snapt ook wel dat zijn vader toch altijd zijn vader blijft. En dat hij uiteindelijk ook de opa van zijn kinderen zal zijn. Hij ziet ook wel dat zijn vader dan misschien wat behoorlijk lullige dingen heeft gedaan, maar dat er ook wel goede kanten aan de man zitten. Sommige dingen hoeven niet 'leuk' te zijn. School is ook niet 'leuk' vaak. En ik vind werken ook niet 'leuk' per se. Maar het hoort er gewoon bij. Dat vindt iedereen de normaalste zaak van de wereld. Maar het IS niet normaal om geen contact te hebben met (een van) je ouders. Dat je als volwassene die beslissing neemt, met de levenservaring die je inmiddels hebt, dat is prima. Maar als puber, met je nog niet uitgerijpte brein, kun je geen weloverwogen beslissing nemen. Daar heb je je ouders voor. Je mag ook niet voor niets nog niet stemmen en autorijden!
Ik snap dat het voor jou ingewikkeld en misschien wel pijnlijk is om je dat te realiseren, want wellicht had je nu toch anders gekozen, of misschien mis je toch een moeder al is de band niet heel best, of misschien mis je toch een oma voor je kinderen, ik heb geen idee. Het is in ieder geval lastig om terug te komen op een besluit dat je als licht ontvlambare puber hebt genomen. Een mens is ontstellend goed in het voor zichzelf bevestigen dat hij het goed doet/heeft gedaan. Je wil nou eenmaal niet aan jezelf toe hoeven geven dat je er misschien naast zat.
Maar ik vind het echt kindermishandeling als de ene ouder een kind van 14 niet tegenhoudt, hem niet tegen zichzelf beschermt, en toestaat dat het contact met de andere ouder verbroken wordt. Dat vind ik oprecht. En niet alleen omdat het nu om mezelf gaat. Als het kind 2 jaar jonger was geweest was er ook geen rechter geweest die niet een omgangsregeling had opgelegd. Ik denk zelfs dat ik dat nu nog voor elkaar zou kunnen krijgen. Maar ik wil mijn kind niet blootstellen aan een rechtsgang. Hoe graag ik ook zou willen dat hij gewoon af en toe eens komt eten, of gewoon laat weten hoe het op school gaat.
Engeltje schreef op 26-07-2022 om 12:16:
[..]
Bij mijn oudste werkt dat dus wel, stellen dat hij contact moet opnemen met zijn vader. Hij snapt ook wel dat zijn vader toch altijd zijn vader blijft. En dat hij uiteindelijk ook de opa van zijn kinderen zal zijn. Hij ziet ook wel dat zijn vader dan misschien wat behoorlijk lullige dingen heeft gedaan, maar dat er ook wel goede kanten aan de man zitten. Sommige dingen hoeven niet 'leuk' te zijn. School is ook niet 'leuk' vaak. En ik vind werken ook niet 'leuk' per se. Maar het hoort er gewoon bij. Dat vindt iedereen de normaalste zaak van de wereld. Maar het IS niet normaal om geen contact te hebben met (een van) je ouders. Dat je als volwassene die beslissing neemt, met de levenservaring die je inmiddels hebt, dat is prima. Maar als puber, met je nog niet uitgerijpte brein, kun je geen weloverwogen beslissing nemen. Daar heb je je ouders voor. Je mag ook niet voor niets nog niet stemmen en autorijden!
Ik snap dat het voor jou ingewikkeld en misschien wel pijnlijk is om je dat te realiseren, want wellicht had je nu toch anders gekozen, of misschien mis je toch een moeder al is de band niet heel best, of misschien mis je toch een oma voor je kinderen, ik heb geen idee. Het is in ieder geval lastig om terug te komen op een besluit dat je als licht ontvlambare puber hebt genomen. Een mens is ontstellend goed in het voor zichzelf bevestigen dat hij het goed doet/heeft gedaan. Je wil nou eenmaal niet aan jezelf toe hoeven geven dat je er misschien naast zat.
Maar ik vind het echt kindermishandeling als de ene ouder een kind van 14 niet tegenhoudt, hem niet tegen zichzelf beschermt, en toestaat dat het contact met de andere ouder verbroken wordt. Dat vind ik oprecht. En niet alleen omdat het nu om mezelf gaat. Als het kind 2 jaar jonger was geweest was er ook geen rechter geweest die niet een omgangsregeling had opgelegd. Ik denk zelfs dat ik dat nu nog voor elkaar zou kunnen krijgen. Maar ik wil mijn kind niet blootstellen aan een rechtsgang. Hoe graag ik ook zou willen dat hij gewoon af en toe eens komt eten, of gewoon laat weten hoe het op school gaat.
Tja ik begrijp dat het voor jou heel lastig en verdrietig is dat je jongste niet naar je toe wilt. En dat je er daarom zo overdenkt.
Ik maak in mijn werk ook vaak de andere kant mee: pubers die door een omgangsregeling en de andere ouder dus gedwongen worden om de andere ouder te zien, terwijl ze dat niet willen. Ook dat heeft veel psychische gevolgen. Jij stelt het erg simpel van ach een keertje komen eten; dit kan bij een puber dagen stress of andere psychische problemen veroorzaken met alle gevolgen van dien. Is dat dan geen kindermishandeling?
De vergelijking met werk of school vind ik toch wel wat anders; als je je werk echt niet leuk vind kun je van baan wisselen en van school kun je ook wisselen als je het er echt niet naar je zin hebt of het einde is in zicht omdat je over 1,5 jaar examen doet. Maar verplicht naar iemand toe moeten waar je geen goede band mee hebt/ je niet prettig bij voelt etc en dat nog jarenlang...kan ook heel heftig zijn voor een puber en is ook niet zonder gevolgen.
Jij denkt dat het komt omdat jongste zoon daar meer mag zoals lang gamen, heeft hij dat ook zo uitgesproken? Of speelt er wellicht meer? Ipv rechtsgang ( waarbij de rechter op deze leeftijd zeker rekening zal houden met je zoon is mijn ervaring) misschien een gesprek met een psycholoog een idee om te kijken waar zijn onwelwillendheid vandaan komt? Je zegt dat je het heel erg vind dat je ex er zo in mee gaat; daar kun je gelijk in hebben maar misschien verteld je zoon daar meer over waarom hij niet wil. Niet iedereen is hecht met zn ouder(s) en mist ze, ook op latere leeftijd hoeft dat niet zo te zijn.
Blijft voor jou een nare situatie, waar ik je oprecht sterkte mee wens.
Gingergirl schreef op 26-07-2022 om 13:01:
[..]
Tja ik begrijp dat het voor jou heel lastig en verdrietig is dat je jongste niet naar je toe wilt. En dat je er daarom zo overdenkt.
Jij denkt dat het komt omdat jongste zoon daar meer mag zoals lang gamen, heeft hij dat ook zo uitgesproken? Of speelt er wellicht meer? Ipv rechtsgang misschien een gesprek met een psycholoog een idee om te kijken waar zijn onwelwillendheid vandaan komt? Je zegt dat je het heel erg vind dat je ex er zo in mee gaat; daar kun je gelijk in hebben maar misschien verteld je zoon daar meer over waarom hij niet wil.
Ik denk dat "hij wil daar alleen heen omdat hij langer mag gamen" niet getuigt van veel inzicht of interesse in de beweegredenen van het kind.
En ik verwacht niet dat die zoon daar zijn diepste gevoelens tegenover gaat zetten bij zijn moeder. Als hij die al helder kan verwoorden.
Laat hem gewoon met rust, dan vindt hij zijn pad wel. Als iedereen de deur open laat staan (figuurlijk) dan komt het wel goed. Dat hij er genoeg van heeft dat alles wat hij doet of zegt, onderdeel wordt van de strijd tussen pa en ma kan ik me levendig voorstellen. Als je 13 bent wil je dat alles om jou draait, niet om het kwetsbare ego van je ouders.