4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt
Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Ik snap wat je zegt.
Hier hebben we de kinderen in eerste instantie verteld dat papa en mama niet meer verliefd waren. Dat we altijd van hen houden. Oudste heeft mij veel de schuld gegeven, terwijl het niet mijn keus is. ''Waarom heb jij bepaald dat ik papa zo weinig mag zien'' ''papa is alleen'' (En dan dacht ik, ja daaaag. Papa is bij Truus en vindt gezin alleen maar lastig) Dit dacht ik in het begin van de breuk.
Uiteindelijk vroeg oudste waarom ik zo verdrietig was terwijl het ook mijn keus was. Toen heb ik aangegeven dat papa niet meer verliefd was op mama. Ik heb man inderdaad zelf de 'problemen' met de kinderen laten oplossen. Het was zijn keus.
Hoe gaat het nu met jouw? Een paar jaar verder (heb ik gelezen)
Jongste
Oudste zei eens, toen ze hem een collega zag begroeten: jeetje..zolang heeft hij mamma nog nooit aangeraakt, waarop jongste me smalend aankeek en sneerde..ja..gek he?
Dat was de enige keer dat ik door pijn overmand heb gezegd: dat is inderdaad gek als je de waarheid zou weten, maar dan moet je maar even met je vader praten.
Toen hij de waarheid vertelde schrok jongste en zei tegen mij: ik begrijp je; geen mooie daad van hem.
Sindsdien heb ik mijn met-mij-ruziezoekende-puber terug ( als in weer van mij houdend) en hij heeft haar niet verloren.
Ik ben nu 5 jaar na de scheiding en gemiddeld genomen gaat het goed. Ik ben soms bevrijd en heel gelukkig, soms korte tijd terug naar af, maar gemiddeld en over de lange linie genomen gaat het goed/- genoeg. Spijt heb ik nooit gehad, behalve spijt dat ik niet eerder ben gegaan, maar alles loopt zoals het loopt.
Mijn voorbeeld is niet om jou ergens naar toe te praten. Als je verder kunt: doen, als er liefde is: ga er voor.
Mijn enige tipje, gekleurd door eigen ervaring: blijf trouw aan jezelf en zorg dat jullie elkaar een eerlijke kans geven zonder afleidende factoren. Ik vind dat je daar recht op hebt en dat mag eisen.
Want natuurlijk is de veiligheid en warmte ook voor kinderen de beste optie. Maar die ingrediënten moeten er dan wel zijn. Jij mag er niet aan onderdoor gaan.
Wat naar Plons dat de kinderen dat zo hebben ervaren en hebben gezien. Ik ben niet uit om man zwart te maken, maar ik heb eerder wel.moeite gehad positief over hem te praten. Dan dacht ik weleens 'Papa wilde dit zo en heeft binnen een aantal weken 1 of andere alleswatviesenlelijk is Truus, jullie kunnen trots zijn op zo'n vader' maar ja, ik koop er helemaal niks voor.
Fijn dat het goed genoeg gaat. Zo naar dat het zoveel leed veroorzaakt en daarna ook ergens blijft. Hebben de kinderen nog contact met vader?
Er is heel veel liefde van beide kanten, maar Truus staat dat in de weg. Voor man is dat maar 2% wat in de weg staat. De andere dingen doen het meer. Eisen heb ik gedaan, heeft geen zin. Hij laat zich niks zeggen. Want dan maakt hijneen beslissing om mijn pijn weg te nemen. Hij wilt op zijn eiten houtje de beslissing nemen, want dat vindt hij het eerlijkst.
Dank je Plons.
Ik lijk me wat rustiger te voelen de laatste 3 dagen. Maar ik weet niet of dat goed is. Vlak, in mezelf gekeerd, maar geen verdriet. Juist emotieloos dus ook niet zwaar in de put. Kan zo weer veranderen. Huis gaat langzaam leeg en gaan elkaar eind van de week weer zien. Moeilijk.
Iets ouder misschien
Mijn kinderen waren misschien iets ouder, beide keien in analyseren en mede daardoor (en vanwege wat inzet van mijn kant) konden ze het scheiden, wat een woordkeuze , en hem zien als hun vader die niet sterk is in relaties en fouten heeft gemaakt. Ook in zijn ouderschap, dat is tenslotte ook een relatie, was hij er voor de leuke dingen. Dat hebben ze zelf ontdekt toen ze met hem bleven wonen tot ze op kamers gingen. Ik vond dat mooi om te zien. Hoe ze van hem bleven houden en die zaken konden scheiden.
Cactus, hoe is het met je?
Ik moest aan je denken.
Pennstreek, lief van je!
Ik weet het allemaal niet. Het is zo heftig allemaal. Aantrekken en afstoten. Ik dacht te weten wat ik wil. Ik sta al maanden voor iets in mijn leven, mijn man met mijn gezin. Maar eigenlijk wil ik iets wat er nooit! gaat zijn. Hij schopt tegen alles aan. Blijft in gesprek willen gaan (en ik ook, het lijkt niet gezond) om vervolgens door het lint te gaan en heel boos is op de situatie. Hij heeft toen geen kinderen gewild, en ik heb toen niet in gezien dat hij dat echt niet wilde. Zijn leven is daardoor compleet k.t. Hij heeft het meerdere keren besproken en ik alleen maar ging voor mijn belang: het gezin. ''En nu heb je wat je wilde, je gezin maar je man kwijt' Eigen schuld dikke bult idee. We zijn emotioneel helemaal verstrikt geraakt en geen van beiden wilt loslaten. Is dat ziekelijk?
Ik reageer later nog, ik ben even leeg.
Hij was er zelf bij
Jemig, wat probeert hij je te kwetsen! Hij was er zelf bij en heeft nu als een volwassen vent zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Hij lijkt wel een dwarse puber nu. Hormonen?
Het enige wat jij nu kunt doen is jezelf beschermen en proberen een zo stabiel mogelijke thuisbasis te vormen voor je kinderen, ook zonder je man.
Je kinderen kun je niet voor alles afschermen, ze zullen hun eigen relatie met hun vader op moeten bouwen, maar je kunt wel opvangen en begeleiden.
En allereerst: blijf zelf op de been! Je kunt een ander pas op de been helpen als je zelf stabiel staat.
elkaar blijven opzoeken
Cactus, ik lees je verhaal toch vooral vanuit het perspectief van iemand die een depressie doormaakt. Dan kan het blijven opzoeken betekenen dat hij ergens nog een draadje kontakt met de wereld zoekt. Wellicht is het goed om discussies dan te vermijden, ze helpen niet. De keuzes zijn indertijd gemaakt. Achteraf kun je er van alles over zeggen. En het enige zinnige wat je erover kunt zeggen is: ik heb niet begrepen dat het voor jou zo zwaarwegend was (jij); en: ik heb vooraf niet begrepen hoe groot de impact was (hij).
Ik hoop dat de huisarts, medicatie en therapie hem kan helpen. Ik zou even wachten tot dat goed op gang komt.
Ondertussen las ik afgelopen weekend in De Gelderlander een artikel van iemand die cursussen over vaderschap geeft; wel zo te zien vooral aan jonge vaders en dat is je vriend niet. Maar wellicht toch een suggestie voor hem om in die wereld van vaders wat meer rond te neuzen.
https://www.gelderlander.nl/nijmegen/training-in-vaderschap-vaders-die-lat-mag-best-wat-lager~a9d03d2a/
Tsjor
Ach, ik heb zo met jullie allebei te doen
Ik zie je man enorm worstelen, en jou enorm veel pijn doen in zijn verwarring. Geloof me, hij doet en zegt dit niet om jou te kwetsen, maar hij weet met zichzelf duidelijk echt geen raad. Volg het advies van Tsjor op, geen discussies, het heeft nu geen zin. Het enige wat er nu moet en kan, is dat je man behandeld wordt. Geen idee of het echt een depressie is of dat er meer of iets anders speelt. Hij moet echt geholpen worden. En jij kunt dat niet, en dat moet je ook niet willen. Jij bent zijn vrouw, de moeder van zijn kinderen, maar niet zijn dokter of therapeut.
Als jij het zelf aan kan: luister dan naar hem. Hoor hem aan. Maar ga dus niet in discussie. Je mantra zou kunnen zijn: ik snap dat je het heel moeilijk hebt nu. En dat gaan we oplossen. Ik zal je steunen, maar ik kan je niet helpen.
Voor nu zou ik ook even geen grote beslissingen nemen. En hem dat ook niet laten doen. Eerst moet hij weer een beetje alles op een rijtje hebben.
Maar ik kan me goed voorstellen dat het nu voor jou ook teveel is. Dat moet je hem dan ook duidelijk maken. Zorg goed voor jezelf. Hou wat afstand, ook al is dat moeilijk.
Dikke knuffel meis. Hou vol.
Hij wilt mij absoluut niet bewust kwetsen. Maar de dingen die hij zegt, zijn wel kwetsend. Hij zoekt inderdaad als we elkaar zien contact en gaat met mij gesprekken aan. Ik doe dit ook en kap het ook niet af. Ik probeer sinds 2 weken inderdaad aan te horen, zonder discussie. Maar ik heb het gevoel mezelf te verdedigen, ook tegenover mijn kinderen. Dat ik hen te kort doe als ik accepteer dat hij een verkeerde keus heeft gemaakt. Tsjor, ik heb al vaak genoeg aangegeven dat ik het vreselijk vind dat hij zich al jaren zo voelt. Dat op het moment we een kindje kregen, hij mij zo ks gaan bekijken. Dat is zó pijnlijk voor ons beiden. Hij geeft dan aan, dat ik als vriendin dit had moeten zien dat hij het toen niet wilde. Ik heb dan niet gezien. Hij gaat zich nooit mengen in dat soort zaken. Hij heeft er een afkeer tegen. Medicatie heeft hij gekregen, maar de huisarts heeft te kennen gegeven dat hij meer heeft aan psychotherapie. Hij wilt dit in gaan zetten, maar heeft wachttijd.
Pennestreek, ik weet het. Het zit in mijn aard om te zorgen en te denken voor. Als we dan wel discussies hebben, merk ik dat ik ze uit de weg ga als het teveel wordt. Hij verwacht van mij te horen waarom ik denk dat wel werkt tussen ons. Omdat hij oprecht het geloof niet heeft, maar het wel erg graag zou willen. Hij geeft ook aan wat ik nog met hem moet. Na alles wat hij gedaan gezegd en niet gedaan heeft. Ik geef dan aan dat ik genoeg heb verteld waarom ik de wil wel heb.
De grote beslissing is inderdaad niet het moment, maar ik wil ergens zekerheid. Ik kan niet tegen doorkabbelen. We leven al maanden het leven apart, maar ik hang er nog tussen. Ik woon sinds een week in een appartement met mijn kinderen en hij krijgt a.s. week de sleutel en kan er eigenlijk direct in. Ook nog eens op 10 min fietsafstand van elkaar, dus prettig voor de kinderen.
Het maakt me bang, want dan is alles voorbij. En dan zegt hij weer, als er nog veel is komt dat contact wel tussen ons. Aantrekken en afstoten.
Ik hou vol, maak er wat van met de kinderen. Die afstand is er nu wel. Maar ik wil niet in de wachtstand zitten ( want ik geef toe dat ik dat toch doe, en ik vind mezelf daar echt stom om 
)
Veel gebeurd
Er gebeurd momenteel heel erg veel. We hebben veel tijd doorgebracht wb de afwikkeling van het huis. Hebben heel veel gepraat en zijn ook samen geweest een avond/nacht. We trekken naar elkaar toe. We hebben zonder boosheid en verwijt naar elkaar geluisterd en onze gevoelens uitgesproken. Hij ziet mij als zijn vrouw en iemand anders kan dat voor hem niet zijn. Of in iedergeval nu niet, als hij zich zo naar mij voelt niet klaar te zijn met me. Hij ziet mij nu, iemand die hij helemaal niet kende in de positieve zin. De andere kant van mij. We hadden beide bepaalde kriebels en deden ons best voor elkaar. Er is niks besloten, alleen dat we nog veel meer moeten praten en we niet klaar zijn. Na die avond word ik weer onzeker en heb ik bepaalde verwachtingen. Ik wil me niet aan hem op dringen, want hij zit natuurlijk wel erg in de knoop met veel dingen. Maar het was zo echt.
Ik zoek er dan van alles achter als hij even niet reageert. Ben dan vreselijk onzeker, omdat ik niet weet wat er in hem om gaat, als we niet samen zijn. Reageer straks verder, moest het even kwijt.
Lieve Cactus
Wat vreselijk verwarrend weer allemaal. Fijn dat jullie een paar mooie momenten hebben gedeeld. Dat zijn weer mooie herinneringen, en hopelijk maakt het je vriend duidelijk dat er nog genoeg liefde is tussen jullie.
Maar hang er niet teveel aan en reken je niet rijk. Hij zwabbert nog steeds enorm, en ik denk echt dat hij dat zal blijven doen zolang hij niet zelf op zoek gaat naar hulp.
Ik zou (toch) proberen mijn eigen leven nu vorm te geven zonder hem. En laat hem dat ook doen. Hopelijk lukt hem dat, zonder Truus, en dan kunnen jullie van daaruit weer kijken of en hoe jullie verder kunnen. Vreselijk moeilijk, want jij hangt inderdaad in een niemandsland, maar dat kun je dus opvangen/tegengaan door je eigen leven weer te gaan leven. Ga uit van een 'normale' gescheiden situatie. Dat biedt ook duidelijkheid voor de kinderen. En ga daar eerst aan wennen. Ik denk dat het je vriend ook gaat helpen als er weer rust en regelmaat in jullie leven is. Dan kan hij meer focussen op zichzelf dan op de vraag waarom jij eventueel toch met hem verder wil. Hij draait in een kringetje rond, daar moet hij eerst uit en ik heb niet het idee dat jij hem daarbij kan helpen. Dus neem en hou afstand, hoe moeilijk ook.
Dikke knuffel weer.
Ik weet het
Hoi Pennestreek,
De liefde en verbondenheid is er zeker, maar is dat voor he genoeg. Dat rond zwabberen wat jij zegt is wel heel erg waar. Ik kan er moeilijk mee om gaan, want ik merk dat ik bepaalde verwachtingen heb.
Die eigen leven is precies wat we doen. Ik denk alleen hoe we het doen?! Ik weet niet hoe het anders moet. We praten weer erg veel, met hopelijk een doel die tevoorschijn komt. Truus is hij mee gestopt. Hij heeft het er wel moeilijk mee, omdat zij er was in de moeilijke periode. Maar zij kan niet bestaan om de breuk met mij te verwerken. Hij is niet klaar met mij. In de zin kwa relatie misschien, maar anders niet klaar emotioneel. En hoe dat te verwerken.
Nu Truus weg is heb ik niet perse het gevoel van 'yes, hij kiest voor mij' helemaal niet juist. Maar er staat niks tussen in om dingen evt mogelijk te maken. Ik word langzaam gek van mezelf. Die afstand bewaren vind ik nu nog moeilijker. Kinderen zullen heus wat voelen, maar ons samenzijn/gesprekken gaam buiten de kinderen pm
Teken van leven
Hoe doe ik dat toch? Mijn leven leven zonder dat het in het teken staat van 'mans' besluit. Het zakelijk houden rondom de kinderen lukt me niet. We hebben de afgelopen tijd veel samen doorgebracht. Ik bleef wat langer hangen, gingen samen uiteten, bleef ook slapen. Ik doe het allemaal zelf, maar moet het vooral niet zien als date. Ik hoor keer op keer van hem dat mijn doel in het leven is hij en ons gezin. Voor hem is gelukkig zijn het doel, en dat is niet perse mét mij. Als ik dan wat afstand creëer dan haakt hij ergens weer aan. Ik houd het zelf in stand, maar niet meer vol. Zoek dingen op en zoek contact. Ik lijk het leven niet te kunnen leiden, zonder dat het doel is hij en ons gezin weer samen. Hij geeft ook terug dat het beide kanten op kan gaan, als we het de tijd maar geven. De mensen om me heen zeggen pak je leven op etc. Dat wil ik ook, ik weet niet hoe. Ik lijk het niet te kunnen. Man vindt het vreselijk om met het idee te leven dat ik (als hij niet meer is als vader van onze kinderen) ik hem helemaal ontken als mens. Dat ik hem geen geluk gun als ik niet met hem ben. Ik wil alles voor de kinderen, dus ook een goede verstandhouding. Ik lijk het niet te kunnen. Die confrontatie dat we alleen ouders zijn van voelt niet zo. Als hij met mij is in relatie is hij niet gelukkig, stopt voot hem het ontdekken van het leven. Ik veroordeel mezelf ontzettend eigenlijk. Nu staat er niks in de weg, hebben we allebei ons appartementje en kan ik het niet laten gebeuren. Ik wil een doorbraak en leg dat in zijn handen, omdat hij 2 keuzes maken kan. Écht stoppen, maar ook weer beginnen. Ik kan alleen maar beslissen te stoppen. Kon ik het maar, maar ik voel het niet. Ik merk wel dat het zo niet meer kan, ik raak mezelf kwijt.
Ik schaam me zelfs ergens naar jullie, maar is gelukkig anoniem.
Schuld
Het is wel een mooi tiepje die man van jou. Eerst ging het erom dat jij hem buiten zijn wil om overgehaald hebt om kinderen te krijgen wat jou een kanjer van een schuldgevoel opleverde en nu vindt hij het weer zo erg dat je hem 'geen geluk gunt als hij niet bij jou is' hup weer een portie schuldgevoel bij jou.
Misschien kun je die projectie teruggeven aan hem? Als hij geen schuldgevoel heeft over de spijt om aan kinderen te beginnen en om vervolgens nu uit de relatie te stappen en zelf gelukkig te worden dan is het toch goed? Dit bedoel ik zonder ironie trouwens.
En dan kun jij vervolgens ook het schuldgevoel proberen aan de kant te zetten. Ja je wilde graag een gezin en schatte om welke redenen dan ook misschien niet helemaal goed in dat hij daar niet aan toe was. (en hij was er wel zelf bij uiteindelijk) Dat is gebeurd en kun je niet veranderen. En ja, nu zou je het liefst als familie verder gaan, in een relatie met hem. En heel legitiem erg verdrietig zijn als dat niet gebeurt. En of je hem dan nog geluk gunt of niet is eigenlijk zijn zaak niet eens, laat hij zichzelf het geluk maar gunnen.
Veel wijsheid en sterkte gewenst met het ontrafelen, jullie lijken nu een beetje gevangen te zitten met z'n tweeën, waarbij jij heel veel op je neemt waar hij eigenlijk lekker zelf mee aan de slag mag 
Je leven
of geluk hoeft niet zo afhankelijk en onderdanig accepterend te zijn. Hij komt erg egoïstisch over en ik zou je bijna aan je haren mee willen trekken en je te laten zien dat er niets valt te kunnen: je moet het doen.
consistent
Ja, het komt op mij over alsof hij erg consistent is.
in wat hij wil.
Hij wil gelukkig worden en eigenlijk ook wel met jou. Maar ik denk dat jij vervolgens steeds de kinderen daar tussen schuift, in de verhalen, zorgen, argumenten om beslissingen te nemen etc. Alsof hij met jou wil praten, jij tegenover hem zit, maar steeds een foto van de kinderen voor je gezicht houdt. Zo komt het op mij een beetje over.
Je wil de relatie goed hebben: voor de kinderen: 'Ik wil alles voor de kinderen, dus ook een goede verstandhouding.'
Dus niet voor jezelf, voor hem of voor jullie relatie. Ik denk dat daarin de pijn zit.
Tsjor
Knor, ik geef het wel terug. Ik krijg alleen van hem te horen dat ik op een bepaalde manier communiceer en dat manipulatief zou zijn. Ik geloof niet in bewust kwetsen. Als hij zou weten dat wij op goede voet de kinderen kunnen opvoeden en ik dat oke kan zonder volledig ontkennen van hem, dan is de keus voor hem gemaakt denk ik. Zijn leven gelukkig leiden. Gevangen zitten we, dat klopt. Ik word keer op keer afgewezen. En als het me dan teveel word, dan zet hij een stap dichterbij.
Bobbie, dank je. Ik wil helemaal niet afhankelijk zijn. Het komt bijna over dat hij alles maar kan doen, en ik toch blijf willen. Dat is inderdaad mijn valkuil, want ik wil altijd het beste voor anderen. Ik leer steeds meer dingen voor mezelf te willen. Voor mij was dat dacht ik met hem en onze kinderen. Voor hem is dat voor zichzelf.
Tsjor, zo is het juist niet. Ik schuif de kinderen er juist niet tussen. De gesprekken gaan nu over waarom ik het wil, los van de kinderen. Ik wil de relatie goed hebben met hem en daarnaast hebben we ook ons gezin. Wat goed voor mij is, is niet goed voor hem. Hii heeft meer nodig op relatie gebied, al.krijg ik niet goed duidelijk wat dat is. Dat is niet persoonlijk bedoeld zegt hij, maar soms kan een mens (ik) dat niet (meer) geven. Hij kan niet accepteren dat we de kinderen hebben en dit nu zijn leven is. Als hij mij ziet, komt vaak de boosheid omhoog. Ik bedoelde die verstandhouding anders, zie reactie op Knor.
Realistisch
Dit klinkt niet zo realistisch, het is al eerder gezegd, emotioneel onrijp eigenlijk.
Ik zou echt meer afstand nemen omdat het jezelf aantast.
Je kunt er best naast gaan staan, naast je man, en hem wat aanhoren en bevestigen, het valt ook allemaal niet mee, maar ik zou er toch niet zelf in mee gaan en dan ook nog proberen er soep van te koken.
Het is hem teveel geworden en in plaats van dat te erkennen krijg jij het op je boterham.
Hij kan die verantwoordelijkheid niet dragen, hij kan niet accepteren dat hij het zo af laat weten. Dus legt hij het bij jou. Dat heet egobescherming.
Hij heeft meer nodig op relatiegebied?
Echt, dit is niet in orde. Zolang jij hierin mee gaat kan hij zich verschuilen achter jou. Laat je hem los dan zal hij zichzelf recht in de ogen moeten kijken.
Hoef je allemaal ook geen oordeel over te vellen, het is wat het is. Maar het wordt tijd dat je om je eigen psychische gezondheid denkt en niet meegezogen wordt in de prietpraat van je man.
Ik begrijp het niet
'Tsjor, zo is het juist niet. Ik schuif de kinderen er juist niet tussen.' zeg je. Maar even later zeg je: 'Hij kan niet accepteren dat we de kinderen hebben en dit nu zijn leven is.' Ik denk echt dat jij degene bent die hem daar steeds op wijst of hebt gewezen. Goed als de gesprekken nu over jou en hem en jullie gaan.
Tsjor
Opoffering
'Dat is inderdaad mijn valkuil, want ik wil altijd het beste voor anderen.' Die 'anderen' zijn dan de kinderen en de man en daarmee het gezin dat jij graag wilt.In die zin is het zorgen voor de kinderen geen grootste vorm van opoffering, maar evengoed iets wat in je eigen belang is. In jouw situatie was dat wel heel duidelijk, omdat jij degene was die de kinderen wilde.
Maar mijn 'gekriebel' op dit gebied ligt iets breder hoor: Kinderen krijgen is op zich geen grootse inspanning en voor kinderen zorgen is geen grootse opoffering. Het biedt je namelijk ontzettend veel op het gebied van zingeving, identiteit, sociale positie etc. Het gaat wel gepaard met enige moeite, soms of vaak zelfs veel moeite. En dat kan zwaar zijn. Maar ik zou mezelf geen moeder-theresa-status aanpraten als iemand die zichzelf opoffert voor het beste voor anderen als je zelf kinderen krijgt en voor de kinderen zo goed mogelijk zorgt.
Zeker niet als je het in tegenstelling doet tot de ander, die alleen maar kiest voor zichzelf etc. etc.
Het is van beiden eigen belang en opoffering, zij het dat de moeite die ieder levert op andere gebieden kan liggen. Als je dat kunt zien, dan kun je met elkaar praten als twee gelijkwaardige partners. Anders praat je met elkaar als een heilige met een zondaar.
Tsjor
Tsjor
Dat idee krijg ik nou helemaal niet van TO, dat ze als een heilige tegenover een zondaar praat. Ik heb het idee dat dat heel erg in jouw hoofd zit, dat alle vrouwen zo omgaan met hun vreemdgaande man.
Tsjor
Ik ben het niet eens hoe jij het ziet. De anderen zijn dus niet perse mijn kinderen en man. Ik zie het voor mezelf helemaal niet als opoffering. Hier laat ik het even bij.
Twee kanten
Ik probeer altijd ook een andere kant te laten zien, want instemming met je eigen visie leidt tot een kokervisie. als je daar dan niet verder mee komt, dan is het goed om wellicht eens te kijken of er ook een andere kant is.
Ja, het zit zeker ook in mijn hoofd, de manier waarop vrouwen met kinderen omgaan en de manier waarop vrouwen met vaders omgaan, daar zit soms nogal wat scheefs in. We onderschatten bijvoorbeeld hoe vaak mannen instemmen met het krijgen van kinderen omdat vrouwen dat zo graag willen en zij graag willen dat vrouwen gelukkig zijn. Toch zullen we dat niet bestempelen als 'zorgen voor anderen; jezelf voorbij gaan etc. ' Idem voor de man die vervolgens nerveus wordt en vooral veel gaat werken, omdat hij denkt te moeten zorgen voor huis en raad. Toch wordt dat regelmatig bestempeld als 'gebrek aan zorg' en 'egoïsme'. En dat wordt dan ook graag hier op het forum bevestigd. Helpt het om verder te komen?
In de situatie van Cactus gaat het niet zozeer over vreemd gaan, maar over iemand die blijkbaar eigenlijk geen kinderen wilde en dat nu bevestigd ziet nu de kinderen er zijn; en ook nog extra zorg en aandacht vragen.
AnneJ zegt bijvoorbeeld in het eerste deel terecht: 'Het is hem teveel geworden en in plaats van dat te erkennen krijg jij het op je boterham.' Nou ja, je kunt ook zeggen: 'Het is hem teveel geworden en in plaats van dat te erkennen krijgt hij het als verwijt over zich heen.' En dan kun je het hele riedeltje erachteraan doen: er wordt geen rekening met hem gehouden, hij wordt over het hoofd gezien, hij wordt niet gehoord etc. etc.
Cactus, ik was wel benieuwd naar dit zinnetje: ' Als hij zou weten dat wij op goede voet de kinderen kunnen opvoeden en ik dat oke kan zonder volledig ontkennen van hem, dan is de keus voor hem gemaakt denk ik. Zijn leven gelukkig leiden.' Dan gaat het verder over gevangen zitten en dat je steeds weer afgewezen wordt door hem etc. Maar ik weet niet goed wat je bedoelt met 'zijn keus'. Bedoel je dan dat hij weg zou gaan of dat hij het probleem opgelost is en hij zou blijven?
Tsjor
Juist vanuit 3e persoon
Ik bekijk het juist niet alleen van mijn eigen kant. Ik probeer er juist vanaf een afstand naar te kijken. Als je dan het stuk van AnneJ schetst. Wat bedoel je dan? Krijgt hij het als verwijt over zich heen? Ik denk niet dat je het helemaal helder schetst
Ik bedoelde met dat stuk, dat als wij écht volledig stoppen met elkaar. Dus uitspreken en daar volledig naar handelen. En hij weet dat ik zou kunnen omgaan met hem op vriendschappelijke manier en dat hij een belangrijk persoon in mijn leven blijft. Ik denk dat hij dan echt kiest voor zijn geluk. Zijn eigen leven zonder mij. Zonder wij 4 als gezin. Hii is bang dat ik niet kan om gaan met hem als niet partner, daar het pijn punt zit. Ik hem volledig ga ontkennen als mens.
Wat geeft dat?
Cactus, wat geeft dat?
Als je eens volledig voor jezelf en kinderen gaat kiezen?
En hem gaan ontkennen als mens lijkt me wat ver gezocht. Hij is de vader van je kinderen, voor altijd. Als hij dat zo voelt dan is dat zijn probleem.
Volgens mij heb jij al lang zat gedobberd op het water.
En ermee gedealt.
Mag ik vragen hoe oud je kinderen zijn?
Loslaten zonder ontkenning
Maar je kunt elkaar toch op een vriendelijke manier loslaten, zonder dat je de ander gaat ontkennen? Je kunt een ander ook niet dwingen om bij je te blijven. Of je zou er niet gelukkig van moeten worden als je wist dat de ander bij je bleef om wat voor reden dan ook, terwijl die persoon dat eigenlijk niet wil.
Ik hoopte eigenlijk dat jullie een modus zouden vinden, waarbij je elkaar wat meer ruimte geeft in de zin van hem wat minder vastpint op het gezin en jullie samen wat meer ruimte voor elkaar, eventueel in een soort lat-relatie als dat moet, zonder dat je echt uit elkaar gaat. En dat je vanuit die modus elkaar weer gaat ontdekken.
Jullie wilden in het voorjaar van 2019 nog trouwen! Dus ergens ligt er een grote toenadering tot elkaar, maar ook een groot obstakel.
Tsjor
Miss
Dat geeft helemaal niks. Dat zou weleens goed zijn. Ik ga sowieso voor mijn kinderen. Maar door de situatie ben ik daar wel heel erg mee bezig. Voel me dan weer tekort naar de kinderen. Daarom, ik wil hem niet ontkennen. Hij is geen slechte man (daar gaat het verdedigen weer ) Ik kan niet ontkennen dat ik bij het gegeven dat er écht geen ruimte meer is voor ons als stel/gezin, ik daar heel veel moeite mee zou blijven houden. Ik weet niet hoe dat zou zijn.
Van het dealen heb ik momenteel heel erg. Ik heb zoveel willen doen voor ons. Gewacht, geslikt. Er komt nog steeds weinig respons. Maar mij helemaal kan hij niet, tijd kan zoveel duidelijk maken. Nu Truus uit beeld is (hij ging wel met haar uiteten pas geleden, gewoon gezellig) geeft hij aan dat tijd veel duidelijk kan maken. Ook als blijkt dat het niet is tussen ons. Terwijl ik dit typ voel ik het het heel erg in zijn handen liggen. Als hij doorwilt dan ben ik er. Wilt hij mij zien, ben ik er etc. Als ik tijd met hem wil doorbrengen is er een blokkade. Nou ja, ik weet het wel. Gevangen zo.
De kinderen zijn 8 en net 5. Ook daar gaat het niet zo goed mee. En daardoor gaat het bij mij ook wat doen in mijn hoofd. Ik heb het maanden gewild, gevochten. En nu vraagt hij tijd en ruimte doordat Truus weg is en hij nu kan ervaren hoe het echt zou zijn, de breuk tussen ons. Voor mij is de tijd op. Lang genoeg geweest.
Tsjor
Dat ontkennen wil ik helemaal niet. Neemt niet weg dat ik het heel lastig vind, ondat ik dat wel voel. Maar liefde is niet te dwingen. En ik zou die tijd en ruimte willen geven, maar ergens is het voor mij op. Hoe kan ik ooit het grvoel nog krijgen dat hij me echt-echt wilt. Zie wat ik naar Miss schrijf. Ik wil die tijd, maar vanuit hem zijn er dan 'regeltjes'
Je gezin
Je bent zelf wel een gezinsmens, dat ben ik ook. Ik ging met mijn kinderen op pad. Vooral veel naar musea of wetenschapsdagen. Vaak met een vriendin met (klein)kinderen. En ik ging met ze kamperen. Ongeveer de leeftijd van jou kinderen.
Schaatsen, bijvoorbeeld in het Spoorwegmuseum.
Naar familie en vrienden.
We zaten ook nog midden in de zwemles en de muziekles. Gewoon afleiding.
Naast mijn werk geen tijd om te piekeren.
Elke dag naar school fietsen met de kinderen heb ik nu nog hele goede herinneringen aan. Als een moeder olifant met haar jongen dwalend op de vlakte.
Thuisblijven was vaak moeilijk, mijn kinderen hebben een vorm van autisme en dat kon nog weleens drama zijn enzovoort.
Aan het samen weggaan heb ik hele goede herinneringen.