4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt
Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Flanagan
Ik zal meer schrijven bij het draadje 'verder na vreemdgaan' inderdaad
Dat snap ik niet
Wat is voor jou dan de meerwaarde Cactus, in een draadje met mensen die hun relatie voortzetten met de vreemdganger? Die mantel der liefde die hen daarin steunt, moet jij nu juist gaan afleggen.
Begrijp het ook niet
De zin niet en de onzin niet.
Dit is jouw draadje, welke wending jij ook zou nemen en hoe het ook afloopt.
Bedankt
Jullie hebben ook wel gelijk hoor. Voor mij is het nu niks over doorgaan na ontrouw. Er is namelijk geen doorgaa. Ik heb het moeilijk en dus weinig online. Ik schrijf later vandaag heel graag mijn gevoelens even op.
Kracht
Maar de tips en het luisterend oor is daar ook fijn. Want bij mij zijn ook wel heel veel gevoelens die gelijkenissen hebben met vreemdgaan. Ik schrijf gewoon bij beide
Moeite
Er zijn hier niet heel veel vorderingen. Alleen dat ik heel erg in de put zit en het uit mezelf niet lukt. Intake bij de psycholoog gehad, wat fijn. De klik was er eigenlijk snel en het voelde niet als 'nummertje'.
Ik zie vader van kinderen nu lange tijd niet. Wisseling van kinderen is via school en/of opa en oma. Niet omdat we niet door de deur kunnen, maar vanwege omgansregeling. Eigenlijk zie ik hem maar 1 x in de 3/4 weken vanaf nu. Vreselijke gedachten. We hebben wat app contact gehad van de week. Het was een belangrijke dag voor hem en ik wenste hem succes etc. En ik gaf aan dat de kinderen uitkeken om met hem te zijn. Zo ontstond er wat contact over en weer.
Niet heel veel nieuws, veel herhaling. Hij voelt zich schuldig, dat hij zich de boeman voelt omdat hij zomaar weg is gegaan. Niet zomaar, maar zonder dat ik het door had en mij te betrekken. Dat het overkomt dat het fout is, dat hij voor zichzelf koos in jaren van stress en strijd in ons gezin, rondom kind. Dat hij niet weet wat de toekomst brengt en hij het niet voor ogen heeft. Dat hij niet weet het geloof te hebben dat we zomaar verder kunnen, het realistisch is om te denken dat het allemaal wel weer gaat. Juist omdat we dan nooit allebei gelukkig zullen zijn in de relatie. Dat hij een ander mens is geworden door de druk in ons gezin en of hij uiteindelijk wel gelukkig wordt met ons, en niet weet of dat het is voor zijn leven. Hij hoopt door aan zichzelf te werken, daar achter te komen.
Hij geeft ook aan dat hij mij/ons gezin niet kan loslaten. Ik niks fouts hebt gedaan en dit echt in hem zit. Wat hij met zijn leven wilt. Het geloof in ons is beschadigd. Zo te lezen erg zwaar en moeilijk. Hij heeft ruimte nodig, dmv hulp te zien hoe alles diep geworteld zit. Dit stuk, (ik heb het allemaal wat anders omschreven vanwege herkenbaarheid) hoe hij het omschrijft, bevestigd dat hij niet meer wilt en terugkomt. Maar hij zegt ook niet 'Cactus' ons leven was mooi met ups en downs, maar we gaan allebei onze eigen kant op. Dat is nu wel al zo, we zijn uit elkaar, maar toch voel ik nog ruimte. Ik heb namelijk zelf ook niet ruimte. Ik denk dat het heel lang gaat duren voor ik zeg: Ik wil niks meer. Ik heb moeite met afwachten en niet weten waar ik aan toe ben.
Ik heb mezelf afgevraagd, waarom ik hem nog zou willen? Waarom wil ik hem. Buiten het feit dat Truus er is (geweest, i don't know) Maar ook, wat is dat toch. Omdat ik vanuit mijn tenen van deze man houd. Onvoorwaardelijk. Is het omdat ik wil pleasen, en iedereen het goed heeft. Zet ik mezelf dan niet weer vreselijk aan de zijlijn. Ik word in alles beperkt in mijn leven, wat gesteldheid betreft. Ik vind het erg lastig.
foutje
Niet=die ruimte
Zoek hulp voor jezelf
Kan een psycholoog zijn, een coach, of de praktijkondersteuner of een goede vriend(in). Als je maar ergens je verhaal kwijt kunt en zorgt dat je overeind blijft. Dus ook goed eten en slapen, en als dat niet lukt, naar de huisarts.
Je kunt niets anders doen dan afwachten. Maar dat betekent niet dat je stil moet blijven zitten. Je gaat nu je eigen koers varen. Go with the flow, en dat betekent voor nu dat jullie gescheiden zijn. Maar neem zo min mogelijk definitieve beslissingen. Geef je man de tijd en ruimte om uit te vogelen wat hij wil. Dat wordt erg zwaar, want je houdt toch hoop. Maar jij bent duidelijk niet bereid om het op te geven, en je man twijfelt ook. Dus naar mijn idee is dit het enige dat je kunt doen. Zelf verder gaan, en dan maar zien wat er zich aandient. Geen verwachtingen, anders dan dat hij zijn verantwoordelijkheid voor de kinderen neemt.
Heel veel sterkte. Ik hoop voor je dat hij er niet te lang over doet om voor zichzelf helder te krijgen wat hij wil. Wel heel goed dat hij zelf inziet dat hij daar hulp bij nodig heeft.
Cactus
Heel erg veel sterkte in deze verdrietige tijd voor jou.
Zorg goed voor jezelf.. ben lief voor je eigen.
Liefs
Hulp genoeg
Dank je Pennestreek en Miss.
Ik heb hulp genoeg. Eerder waren dat vooral vriendinnen en nu nog. POH is al afgerond en ik heb zelf gevraagd voor ''zwaarder'' geschut. Vandaar de psycholoog waar ik volgende week de 2e afspraak mee heb. Ik heb hoop daar meer over mezelf te weten te komen, waarom ik bepaalde dingen doe. Ik hoop weer gelukkig te worden.
Dat laatste stukje Pennestreek dat is het hem nou juist. Ik geef de ruimte en probeer geen verwachtingen te hebben. Ik geef inderdaad nog steeds niet op. Ookal laat ik dat nu niet blijken aan hem, want het heeft geen zin. Ik denk dat ik hoop heb op iets wat niet meer is en/of terug komt. Af en toe hier mijn verhaal ventileren, heb ik soms nodig.
Daar is ook geen knopje voor
helaas, om de hoop uit te zetten. Ik had nog hoop toen we de laatste dingen uit het echtscheidingsconvenant regelden. Daarom is het inderdaad goed dat je op jezelf gaat focussen. Steviger op je benen komen te staan, jezelf beter leren kennen, begrijpen en accepteren (!) gaat je sowieso helpen om weer gelukkig te worden. Of het nou met of zonder je man is.
Waarom laat je hem niet merken dat je niet opgeeft? Mijn man vond het achteraf toch wel heel fijn dat ik altijd zo duidelijk heb laten weten dat de deur open stond. Dat maakte het voor hem makkelijker om terug te komen. Maar je moet doen waar jij je goed bij voelt en wat jij denkt dat goed is.
Sterkte, je doet het hartstikke goed!
Pennestreek
In denk dat het voor man averechts werkt. Dat heeft hij ook in het begin aangegeven. Dat ik het zo graag wilde en ik dat duidelijk liet merken. Hij voelde druk op zich, omdat hij dat niet kan/kon geven. Voor hem was het vreselijk dat de deur nog openstond, want dan kon hij kwa gevoel heen en weer bewegen. Ik zou hem heel graag vertellen dat ik van hem houd en ik hem mis. Dat hij alle ruimte krijgt, maar voor mij voelt het ergens ook unfair. En zet ik mezelf ook enigszins voorschut. Ik die al maanden alle moeite doet en geen enkel respons krijgt. En toen ik de deur spreekwoordelijk sloot en me 2 weken sterker voelde, kwam zijn twijfel. Ik kan niet goed omgaan met geen zekerheid wat dit betreft. Pffff, ik vind mezelf ook complex
Even luchten.
Opnieuw bij de psycholoog geweest vandaag, een uur af en aan gejankt. Zo confronterend allemaal. Hoe positief het is dat ik onvoorwaardelijk voor iemand ga. Met 'man', maar ook in vriendschappen bijvoorbeeld Maar hoe lastig het is, als ik zelf nooit op 1 kom. Het gesprek was fijn, maar ik merk dat het echt een puinhoop is. Ik denk door alle zorgen rondom kind, dat we afhankelijk zijn geworden van elkaar. En ik merk dat nu ook ergens terug. We hebben een fijn gesprek, en later in de week beticht ik hem weer dat hij bij Truus is. In mijn hoofd en dat maak ik dan met opmerkingen. Ik durf niet te vragen over Truus.
Het weekend samen bij sport van kind gaan kijken. Er hangt een spanning, niet negatief. Er worden dubbele opmerkingen gemaakt. We lachen en praten serieus einde dag nog 3 uur samen door, terwijl kids met opa en oma meegaan. We praten over in de toekomst. Hij ineens opnieuw besefte dat een relatie zonder band met kinderen, geen meerwaarde voor hem heeft. Het zo makkelijk zou zijn omdat we van elkaar houden, opnieuw er voor te gaan en te leven. Het simpele leven voor hem, dat is het niet. Misschien nooit. Hij heeft moeite met het feit dat alles weer gewoon wordt, in relatie. Als het eenmaal langer aan de gang is. Ik heb moeite met dat hij eerst maanden wilt ontdekken hoe zijn leven alleen is, en als het prima is oke. En is dat niet zo is cactus weer aan de beurt. Hij wilt dat niet in handen hebben, en mij ook niet laten wachten. Maar ik zeg ook niet: 'ik hoef je niet meer' Hoe makkelijk zou dat nu zijn.
Dan vraag ik me weer af, hangt mijn geluk dan af van hem?! Nee, maar voor mij waren we dat geluk met z'n vieren. tk kan niet mijn leven leiden, en wel zien waar we over een half jaar bijvoorbeeld staan. Ik wil houvast hebben, juist omdat hij alles wat ik hierboven schrijf uitspreekt.
Pfffff
En toen kwamen emotionele zaken naar boven. Alles uitzoeken in ons huis, vanwege de verhuizing. Jeetje wat heftig zeg. We hebben samen zitten huilen.
Ik was er ook vanuit gegaan (naïef misschien) dat Truus verleden is. Tenminste zoveel dingen die hij zei en deed. Voor hem is zijn leven alleen. En soms is Truus daar af en toe bij.
We zijn met elkaar naar bed geweest. Omdat ik dacht dat Truus verleden was, voelde het heel fijn. Ik dacht er niet aan. Tot dat later toch bleek dat ze nog ergens in zijn leven is. Dat hij nooit echt vreemd zou gaan. (En ik geloof hem daar in) maar ik voel me wel, of ik vind dat ik dat van mezelf moet vinden tweede keus. Het gevoel van dan. Waarom neem ik ergens genoegen mee. Hij blijft er bij dat ik hem geen ultimatum mag stellen wat Truus betreft, omdat niemand mag bepalen hoe hij leeft. Hij vindt dat het maar waard moet zijn dat hij alles verliest misschien.
En daarna stelt hij weer, ik wil alleen met de kinderen gaan leren leven. Wonen, leven. En dan kan ik pas overzien hoe mijn leven moet zijn. Heb geduld. Heb ik 0 eigenwaarde? Of wat?
Maar waarom
Ga je met hem naar bed dan? Dat versterkt nu waarschijnlijk je gevoel van tweede keus en gebruikt worden. En je bent ook gebruikt, dat lees ik uit de rest van je verhaal over hoe hij reageert en wil doen wat hij wil.
Ga niet mee in zijn egoïsme, je doet jezelf zoveel te kort.
Ja, waarom? Het gebeurde gewoon vind ik een slap excuus. Ook als iemand vreemdgaat. Maar vanwege emotie, verbondenheid, zoveel jaar samen? We zochten troost bij elkaar?! En ookal zeiden we tegen elkaar of dit wel verstandig is, is het wel gebeurd. Ik vond het fijn, maar zijn koers veranderd niet ineens nee. Hij zei ook, dat hij al weet wat hij nog voelt. Het daarom zo moeilijk is terug te komen. Het mág in zijn ogen niet mislukken. Ik denk niet dat ik ben gebruikt. Ik voel vooral ''hoe kan je het zo waard vinden dit alles op te hebben gegegeven" Want als die Truus wel weg was, had ik dit gevoel niet gehad.
Ik heb moeite met hem als ander persoon te behandelen ofzo. Hoe hij zich nu opstelt "niemand heeft iets over mijn leven te zeggen, wil geen verantwoording afleggen" Hij lijkt wel ergens te willen bewijzen hoe hijbhet ook alleen kan. Met de kanttekening dat als rust is teruggekeerd, het niet ondenkbaar is voor ons. Ik begrijp niet, al vanaf begin niet waarom hij Truus aanhoudt? Ik lijk er ook weinig over te moeten zeggen, want ik mag hem niks opleggen.
Echt niet?
Dat lijkt me toch duidelijk. Truus is de afleiding, de vlucht uit de dagelijkse problemen. Alleen maar de lol, niet de verantwoordelijkheden die een relatie en vooral kinderen met zich mee brengen. Misschien is ze er alleen maar voor de fysieke ontlading, maar misschien kan hij ook wel verhaal bij haar kwijt.
Je man is niet bezig weer bij jullie terug te komen, hij is ook niet bezig een relatie met haar op te bouwen, hij is aan het uitzoeken wie hij is en wat hij wil. En hij wil af en toe ook gewoon bij iemand zijn, fysiek. Die behoefte heeft ieder mens tenslotte. En dat is vooral belangrijk als je zelf niet goed in je vel zit, onzeker bent, bang of verdrietig. Dat is je man allemaal, dus dat hij nog steeds met haar is snap ik helemaal.
Maar ik snap jou ook. Jouw gevoel voor hem is niet weg, en jij bent ook bang, boos, verward en verdrietig. Dus als jullie dan samen zijn en er veel herinneringen boven komen, en emoties, dan kruip je weg bij degene die je altijd troostte. Omdat dat fijn en vertrouwd voelt. Wees niet boos op jezelf. Of op je man. Jullie zijn allebei in de war en emotioneel. Het is man en mij heel regelmatig gebeurd. Wij hebben 1,5 jaar in die schemerfase gezeten...
En wat je ermee moet? Niks. Even van genieten, maar er geen verwachtingen door krijgen. En dat is lastig. Jij hebt nog steeds hoop. En die wordt hierdoor gevoed. Logisch. En dan komt de klap extra hard aan als je man dan toch weer vertrekt.
Heeft hij al hulp? Ik herken de uitspraak dat ‘het niet mag mislukken’. Ik herken hem van mijn man. Dat is een veel te grote opgave, is nooit te garanderen, en dus begint hij er maar niet aan. Je zou hem kunnen vragen om het toch samen te proberen, zónder die voorwaarde eraan te koppelen. Misschien geeft hem dat de ruimte die hij nodig heeft. De garantie dat hij weg kan gaan als het alsnog niet werkt.
Je zou ook met hem kunnen spreken over de zorg voor jullie kind, of daar niet voor jullie wat verlichting in is te brengen door gebruik te maken van logeerhuizen of iets dergelijks. Ik weet dat veel huwelijken stranden omdat de ouders het niet eens worden over de zorg voor een kind. Meestal wil moeder alle zorg zelf doen, en wil vader graag wat meer ruimte. Zo ongelooflijk triest vind ik dat. Heb je al zo’n zware klus te klaren, en dan groei je om die reden uit elkaar. Probeer elkaar daarin te vinden.
Pennestreek
Pennestreek, het is ook wel duidelijk dat het voor de afleiding lijkt te zijn. Ik heb angst dat dit niet zo blijkt te zijn. Maar goed, geen invloed op.
Hij is inderdaad aan het ervaren en ontdekken. Zodra iemand (ik) bijvoorbeeld er iets van vindt, zou dit hem kunnen beïnvloeden. Daarom is hij zo rechtlijnig, ook voor wat hij allemaal bij mij voelt.
Ik snap ergens wel (komt dit uit mijn mond?!) Dat Truus er nog ergens is. Maar dat brengt toch veel meer schade aan?! Maar goed, hij zei maar dat zegt hij vooral voor zichzelf ben ik bang: "denk je echt als jij iemand anders zou hebben gehad, ik je niet meer zou willen. Mocht het zo lopen"
Dank je Pennestreek, zo is het inderdaad. Het voelt dam goed, omdat alles boven komt. En ik vergeet dan ook gewoon dat Truus is geweest er is. Ik wil geen boosheid meer. Ik wil hem en ons gezin. En ik zou willen dat ik het zonder verwachting kon. Ik heb daar moeite mee. Ik vind het vreselijk dat hij weer vertrekt naar zijn leven die in mijn ogen niet echt is. Maar dat moet hij inderdaad ondervinden. Hij zegt ook dat het allemaal in hem zit, ik er niks aan kan doen. Zijn gevoel en kijk op het leven.
Hoe gaat het nu bij jullie?
Hij heeft hulp, maar of hij echt verder komt. Achterste van zijn tong laat hij niet zien ben ik bang. Ik ben 2 weken later begonnen. Hij heeft 2 gesprekken gehad en ik 5. Ik heb gevraagd hoe hij het dan ziet?! Hij wilt eerst kalmte hebben en gaan wonen in zijn nieuwe huis en ervaren hoe het alleen met kinderen is. Rust in zijn hoofd en dan wel zien. Ik wil geen macht hebben dat je op bankje wacht, maar ik vraag je om geduld?! Ik denk niet dat hij dat aandurft, want dan moet hij verantwoording afleggen. Het is ook een te groot iets om te schetsen dat het nooit mag mislukken. Maar dat zegt hij omdat hij dan straks weer weg zou willen en weer 3 mensen 'kapot' maakt. Ik zou graag die stap maken, dat we wel weer verbonden zijn zonder ander in het leven. En dan maar zien, maar te vroeg misschien.
Lief dat je zo meedenkt. Kind ging om het weekend 2 dagen en een nacht naar logeerhuis en een middag in de week. Dit bracht al heel wat rust voor iedereen. Het is heel triest. Zoveel gedaan en als het redelijk op de rit is, gaat het kapot.
Correctie
Dat hij me echt nog wel zou willen ookal zou ik een ander hebben gehad.
Cactus 85
Weet je waarom hij dat tegen je zegt?
Zichzelf goed praten. Dat het niet erg is, om nu een ander te hebben. En dat lucht hem op, het voor zichzelf goed praten. Het is makkelijk zeggen voor hem omdat hij weet dat jij op hem "wacht "
Sorry het is geen aanval maar maakt me wel een beetje boos...
Ik zit in een compleet andere situatie maar herken veel van wat je post. Mijn man is er dan nog wel. Maar heeft vaak op emotioneel vlak en lichamelijk vlak uitgecheckt door vreemd te gaan ( ik post meestal in het draadje verder naar ontrouw)
Na al deze turbulente maanden en weken kan ik zeggen : het is een cadeautje dat ik er nog ben.
Ik het nu zie als een mega harde leerschool de regie over mijn eigen leven op te pakken. Mijn leven en geluk niet meer van hem af te laten hangen.
Jij hebt garantie tot de deur, maar ik ook. Op een compleet ander gebied. Maar begrijp je posts.
Het naar bed gaan met elkaar kun je zien als iets eenmaligs, een cadeautje om je weer even fijn en verbonden te voelen...
Het heeft niets met eigen waarde te maken.. het voelde vertrouwd en op dat momebt goed.
Zo zie ik het hier ook. Hij is er dan nog wel, Maar voor Hoe lang? Dat soort vragen stel ik mezelf ook. Maar lossen niets maar dan ook niets op.
Want morgen kan compleet anders zijn.
Alleen je gedachte kun je omzetten cactus... ga niet op zijn grillen, armen en blikken zitten wachten. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ga genieten dat wat je zelf hebt bereikt. En richt je daarop.
Truus is een uitlaat klep voor hem, net wat pennestreek post. Ik heb ook veel van haar gelezen en adviezen toegepast. Denk niet aan hij komt terug of blijft weg. Denk aan je eigen ik. En gun het tijd...
Ik zie dat ook nu pas in hoor, dat kun je leren en het moet allemaal landen.... steeds met kleine stapjes..
Ken je verhaal
Miss,
Ik denk ergens dat het geen goed praten is, maar zijn werkelijkheid. Maar dat hij weet dat die deur open staat, maakt het misschien voor hem wel makkelijker ergens.
Miss, dank je. Ik ken inderdaad je verhaal.
Wat je schrijft zet me inderdaad wel aan het denken. Met de psycholoog heb ik het ook al wel wat inzichtelijker gekregen.
Ik zou heel graag mijn leven leven, en wel zien hoe het gaat. Maar mijn leven staat on hold door het wachten. Niet omdat ik wil dat mijn leven stilstaat, maar ik nog niet weet hoe het moet.
Gisteren hadden we gezamelijk verjaardag van nichtje. Overdag met bbq aan het einde van de dag. Vreselijk om in dezelfde ruimte te zijn. Ik wilde bij hem zijn. Ik heb me ergens zelfs wanhopig opgesteld misschien, door te zeggen dat ik van hem houd. Bij het weggaan met de kinderen werd ik erg emotioneel. Hij hield me vast en schoot ook vol en gaf aan hoe erg hij het vindt. Doe niet zo moeilijk man Ik wil me helemaal niet afhankelijk opstellen.
Losmaken
Losmaken van een diepe liefde is zoiets als afkicken van een verslaving. De remedie is ook bijna dezelfde: niet in aanraking komen met je 'middel'.
Jouw verdriet (jij mist je man) zou weleens een ander verdriet kunnen zijn dan dat van hem (hij vindt het oprecht erg voor je). Maar dat zijn wel 2 verschillende sporen.
Ik heb zelf achteraf vooral spijt van de lange periode dat ik mezelf (én mijn kinderen) in niemandsland heb laten zitten. Het kon gewoon niet dat ons hechte huwelijk en mooie gezin zomaar stopten. Ik had die tijd weliswaar heel hard nodig om te kunnen gaan afkicken, maar het heeft het proces van losmaken ernstig bemoeilijkt. En ook nu nog, 2,5 jaar later, kan ik van slag raken van gezamenlijke momenten. Alsof je weer die vertrouwdheid in wordt getrokken. Weer even voelt hoe goed en makkelijk je met elkaar 'klikt'. Maar het is een illusie, want in werkelijkheid zijn er leugens, egoïstische keuzes, woede als hij op verantwoordelijkheid wordt gewezen. Mijn ex-man loopt net zo makkelijk weer weg van zijn kinderen en zijn 'oude' leven als het hem uitkomt. Naar truus, uiteraard.
Wat ooit was is vertrouwd en bekend en daarom troostend, maar verwar dat niet met 'spijt'.
Midlife crisis
Jouw verhaal en vooral hoe jij het vanuit jouw partner verteld......
Zoek eens op midlife crisis en wat daar bij komt aan symptomen.
Er wordt over het algemeen en beetje lacherig over gedaan. De 50er met een cabrio en jongere vriendin. Maar in werkelijkheid schuilt er meer achter. En de grootste groep ligt tussen de 35 en 45 jaar.
Het zal je inzicht geven in het gedrag van hem. Ik weet niet in hoeverre het gaat helpen, maar hopelijk zal je in gaan zien dat het niet aan jou ligt.
Helaas ben ik ervaringsdeskundige hierin. Heb zelf ook een knetter van een MLC gehad. Ben nu 40. Heb inmiddels mijzelf aardig terug gevonden / herpakt, maar tegen een enorme prijs.
Mark77
Wat fijn dat jij als ervaringsdeskundige man reageert!
Waar ik heel benieuwd naar ben, en waar denk ik heel veel vrouwen in de situatie van Cactus mee geholpen zouden zijn, is inzicht in wat er had moeten gebeuren om jou uit die MLC te krijgen/houden. Is dat van buitenaf (door je vrouw, een therapeut of wat/wie dan ook) te beïnvloeden? Of is het iets waar je zelf als man geen grip op hebt?
Zou het geholpen hebben als iemand tegen je had gezegd, joh, Mark, dit is nou een MLC, zoek een nieuwe spectaculaire hobby en zit het uit, over een jaar (of 2, of....) is het weer over, maar dan heb je tenminste niet je hele leven overhoop gehaald.
Ik heb ook in de situatie gezeten dat man het niet meer wist, niet meer gelukkig was met zijn leven en (dus) niet met mij, en de oplossing zocht in dan maar uit elkaar. Hij is gelukkig net op tijd tot inkeer gekomen, na 1,5 jaar getwijfel en vervolgens een traject bij de mediator dat eindigde in een uitgewerkt echtscheidingsconvenant. Ik hoef je niet te vertellen wat dat mij en ook de kinderen gekost heeft. Ik had er heel wat voor over gehad als ik het kunnen voorkomen of had kunnen beïnvloeden. En met mij vele dames hier en elders...
Loslaten
Moederziel, dank je.
Misschien heb je gelijk, en ziet hij het inderdaad zo. Hij beredeneerd het alsof hij tussen 2 werelden leeft en daar tussen moet kiezen. Terwijl ik geloof in het niet hoeven kiezen en die werelden samen kunnen gaan (eigen tijd, eigen ding en gezin) ik geloof er in. Hij geeft aan dat je dat ook moet kunnen en willen. Hij veranderd in zijn hoofd weet ik veel keer van gedachten.
Je laatste stuk raakt me diep in mijn hart, want zo voel ik me ook heel erg. Geen stabiliteit kunnen geven aan de kinderen en we zweven maar wat. Oudste kind (met diagnose) heeft het niet meer van de onrust en wat voel ik me een falende moeder, en heb er geen invloed op. Ik kan man en ons gezin niet los laten. Hoe kan dit nou?! Hoezo vindt hij het niet meer waard om te onderzoeken. En dat soort gedachten. Bij hem zijn er denk ik geen leugens en woede. Vooral schuldgevoel en verdriet en boosheid naar zichzelf. En vraagt hij zich af waarom hij zich na al die maanden nog steeds zo ontzettend naar voelt. Waar ik het absoluut niet mee eens ben, maar dat werkt averechts is dat Truus er gewoon lijkt te blijven. Ik geloof in de rebound en de afleiding en daar niks aan hangt, maar ik kan er met mij pet niet bij. En weet je, ik kan en mag er niks over zeggen want hij bepaald dat zelf. Hij begrijpt niet dat als het in de toekomst nog wat is tussen ons, dat dat nog veel meer leed aanricht. Maar hij is daar niet zo mee bezig als ik. Je laatste 2 zinnetjes heb ik al heel wat keren hardop gezegd. Ik denk dat het zo kan zijn. 
Mark, jij ook bedankt.
Dat is het allereerste waar ik aan dacht, en daar kan best iets in zitten. Man zit enorm in de knoop, en ik kan niet precies helder krijgen wat het is. Het is zo vreselijk groot.
Wat Pennestreek naar jou schrijft ben ik ook heel erg benieuwd naar. Buiten het feit dat het in dit geval misschien niet aan mij ligt, was er iets aan te doen? Hebben andere mensen invloed op je gedachten gehad? Ik merk dat 'man' denkt dat ik in de overtuiging hem wil overhalen en hem dan nog verder van me af duw. Want het gaan om mij/ons en ons gezin. Maar ik probeer te zeggen dat er zoveel kan als je gelooft. Is het fijn als vrienden je dan die zogeheten schop onder de hol geven wat je in ....naam aan het doen bent? Zij hebben er geen belang bij namelijk.
Cactus
Lieve Cactus, het doet bijna pijn jou te zien worstelen. Je schrijft dat je niets kunt doen aan de onrust van je kind. Dat kun je wel. En veel belangrijker: aan die van jezelf. Je “hangt” daar bungelend aan een draadje. Je ziekt in alle hoeken en gaten naar redenen, manieren om. En als ik je zou vragen: is je man jouw man en wil hij bij jou zijn zoals jij bij hem wilt zijn? Wat is dan jouw antwoord? Als dat nee is, ga dan heel goed voor jezelf zorgen. Zet de spotlight en focus op jou en je kinderen. Ik hoor jou alleen maar in het hoofd van je man kruipen. In zijn ziel. Alles om maar grip te krijgen. Te begrijpen. Waarom Truus? Waarom niet onderzoeken? Waarom nietvproberen? Laat al die vragen los. Eet, drink, slaap, werk, verdien geld en focus je op het hier en nu, jezelf, de kinderen en de werkelijkheid zoals die nu is. En als die verandert doe je weer precies hetzelfde. En pas als je de vraag: is hij helemaal ‘van en bij jou’ met ja kunt beantwoorden, kun he kijken of je weer in een gezamenlijke werkelijkheid kan komen. Eerder niet. Sterkte meid.
Zoveel emoties
Sorry Roosje, ik heb je reactie gelezen maar vergeten te reageren. Dank voor de moeite. En als antwoord op je vraag: Nee, ik denk niet dat we allebei op dezelfde manier bij elkaar willen zijn. Ik vind ook dat dat niet perse hoeft. Ik bedoel, ik leg de lat waarschijnlijk lager.
Er is heel veel gebeurd, wil niet teveel in detail in verband met herkenbaarheid. Er is veel gepraat en nóg.
Man neemt mij veel dingen kwalijk. Het krijgen van onze kinderen en toen ook nog een moeilijker kind, heeft hem dingen onmogelijk gemaakt. En dat blijft voor hem. Wij hebben elkaar leren kennen in een zeer moeilijke tijd in ons leven. We waren 3 jaar samen en toen kregen we een kind. Van het ene moeilijke gingen we naar het andere 'moeilijke' en haat hij de persoon die toen koos voor wat ik wilde. Al jaren leeft hij met het idee dat ik hem dit heb aangedaan, omdat ik het huisjeboompjebeestje gezin wilde. We waren jong (25) maar ik heb hem niet gedwongen. Ik wilde het graag met hém en heb ook aangegeven als hij het niet wilde, ik dat dan ook nog niet wilde (ookal was het mijn wens toen)
Ik vind het heel erg dat ik het nooit zo heb opgemerkt, heb ik al die jaren oogkleppen op gehad? Hoe kan dat. Ik weet dat hij niet gelukkig was met het gezinsleven, maar dacht dat het vooral kwam door de zorgen om/voor ons kind. Ik heb misschien niet doorgevraagd. Elke keer als hij mij ziet wilt wordt hij herinnert hieraan, ik dat heb aangedaan en ik heb niks geweten.
Hij wilt heel graag opnieuw beginne en dat het werkt, maar we zijn bang dat het niet kan. Hij met alle shit die hij voelt in het gezin en zichzelf niet mag zijn. Ik die hem dit zogezegd heb aangedaan en ik mezelf niet wil wegcijferen en wel sta voor het gezin. Ik wil heel graag met hem leven en genieten met hem van onze kinderen. Maar hoe? En dan nog maar te zwijgen wat er nog allemaal schuilgaat in hem. Hij ziet het leven ergens niet meer en ik kan alleen maar toekijken. Hij zet een stap dichterbij en vervolgens weer terug. Hij kan in een half uur van 'ja, we gaan praten hoe verder naar klaar zijn met het leven, het is uitzichtloos' We leven ons leven, maar laten beide niet los.
Lieve Cactus
Even een hele dikke knuffel. Wat een achtbaan... En wat ben je een sterke vrouw.
Heeft je man nu al hulp gezocht voor zichzelf? Hij is zichzelf in rap tempo gek aan het maken als je het mij vraagt...
Ja, hij heeft achteraf misschien te gemakkelijk gekozen voor kinderen. Zich toen niet gerealiseerd hoeveel verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. En dan ook nog de pech gehad dat een kind veel extra zorg behoeft. Ik snap dat dat heel erg benauwend is. Bij mij neemt dat benauwende gevoel pas sinds een jaar of twee een beetje af.
Maar.... die kinderen zijn er nu eenmaal, en ook hun moeder. Het wordt tijd dat hij stopt met wriemelen om onder die verantwoordelijkheid uit te komen en dat hij leert hoe hij er mee om kan gaan. Ik zie voor hem wel wat in een life coach. Of in ieder geval iemand die hem kan helpen om voor zichzelf een weg te vinden om die verantwoordelijkheid te dragen, en niet bij jou neer te leggen. Wat hij doet is verklaarbaar, want het is heel moeilijk om naar je eigen (niet zo fraaie) aandeel te kijken, maar niet eerlijk en zeker niet helpend. Hij zal sterker moeten worden en moeten leren om van dit leven te genieten. En dat kan pas als hij stopt met vechten tegen de werkelijkheid en gaat accepteren dat dit zijn leven is. En dat is echt geen slecht leven, en het is echt niet zo dat hij helemaal niet meer kan doen wat hij wil. Maar hij moet misschien wel andere wegen zoeken. Die zijn er echt. Maar die gaat hij denk ik in zijn eentje niet vinden.
Ik wens jullie weer veel sterkte en wijsheid.
Als zij maar gelukkig is
Cactus, ik vind het heel wat dat jullie tot dit inzicht gekomen zijn: 'Van het ene moeilijke gingen we naar het andere 'moeilijke' en haat hij de persoon die toen koos voor wat ik wilde. Al jaren leeft hij met het idee dat ik hem dit heb aangedaan, omdat ik het huisjeboompjebeestje gezin wilde.' Je tegenwerping dat je het alleen maar wilde als hij het ook wilde is niet echt behulpzaam: hij wilde dat jij gelukkig was, jij wilde graag kinderen en dus wilde hij ook kinderen. Maar hij wilde vooral dat jij gelukkig was.Je zegt: erg dat ik het niet eerder opgemerkt heb; maar ik denk dat je hier stuit op een taboe, op een miscommunicatie die vaak voorkomt.
Pennestreek zegt waardevolle dingen, maar dit zijn vooral dingen die man kan aangaan.
Wat jezelf betreft, je geeft aan in woorden en daden: 'Ik kan man en ons gezin niet los laten.' Je bent ook actief bezig om relatie man-kinderen goed te houden. Misschien moet je dat toch maar tijdelijk loslaten en kiezen voor relatie man-vrouw.
Hij wil jou graag gelukkig zien, hij wil(de) met je trouwen, maak tijd voor elkaar. Dan maar even zonder de kinderen. Heb je een goede hulp voor je kinderen, iemand die kan oppassen of tijdelijk een weekend kan overnemen? Kun je een beetje lucht scheppen voor jullie samen?
Tsjor
Tranen
Pennestreek, tranen hier. Dank je. Ik ben zo labiel momenteel.
Hij heeft inderdaad hulp, maar hij verteld daar zijn diepste gevoelens niet. Ik vind het vreselijk dat ik alleen mag toekijken hoe hij steeds verder afglijdt. Hij ziet het leven zwart. Het is hem afgenomen en zijn rol als vader (die hij wel had willen zijn, maar later) ook. Hij haat zichzelf en is boos op mij ''jij wilde dit toch en door de stomme keus, bieden wij die basis niet. Waarom was ons samen niet genoeg, waarom hebben we niet eerst genoten maar gelijk na 2,5/3 jaar een kind gekregen. We waren te jong, we hadden niks. Soms denk ik bij mezelf : ik wil de kinderen nooit missen, maar had ik ze maar niet met jou. Dan had ik met je kunnen genieten/leven van de vrouw van wie ik hou. We hebben geen oog voor elkaar, want de kinderen hebben ons nodig. Er is geen plek voor ons samen en individueel'' dit wat hij aangeeft, weet ik nu een week. Dit zit dus al jaren in zijn hoofd. Ik vind het vreselijk, maar tegelijkertijd 'fijn' om te weten wat hem zo dwars zit. En dan denk ik, ik weet nu hoe hij mij ziet en hoe kan dat je nog steeds niet afschrikken. Als ik hem nu spreek kan hii alleen nog maar boos zijn, vreselijk boos. Zo boos dat hij echt nare dingen zegt en niet meer te willen leven. Hij ziet het niet meer, maar weigert hulp. Het is een feit en hoe hij over de situatie denkt. Dat is wat hij er van vindt.
Tsjor: hij bedoelde dat hij dingen heeft gedaan en ik daar gelukkig mee zou zijn. En hij haat die persoon die dat voor de ander heeft gedaan. En nu dingen doet voor zichzelf. Dat man en vrouw wil ik erg graag, maar hoe diep hij nu zit is er helemaal niks. Intense boosheid, op zichzelf, mij en de situatie die wij hebben veroorzaakt. De kinderen wilt hij niet missen. Maar dat er verwachtingen zijn, ergens waar hij bij zou moeten horen, het gevoel te moeten missen in zijn leven. Door die keus toen voor kinderen te gaan, heeft zijn leven verpest. Want hij had vader willen worden, maar dan nu ergens. En doordat het al jaren zo is met een moeilijk kind er ook nog bij, heeft hem dan ook afgenomen.