Hoe begeleid ik zoon (9) bij dreigende minecraftverslaving?
Zoon van ruim 9 speelt sinds twee jaar minecraft. Hij is sowieso al gek op alles wat een scherm heeft, maar vooral minecraft vindt hij fantastisch. Sinds pakweg een halfjaar baart zijn gerichtheid op het spel me zorgen. Ik vermoed dat dit samenvalt met de overstap van single- naar multiplayer, maar ook daarvoor was hij hooked.
Hij vraagt vaak of hij achter de pc mag, en vindt het heel moeilijk om dan "nee" te accepteren. Hij gaat er niet stiekem achter (kan ook niet, pc staat in de woonkamer), maar vindt het naar mijn smaak veel te erg als zijn tijd om is of als hij er eens helemaal niet op mag.
Ik ken de vuistregel van gemiddeld niet meer dan 2 uur schermgebruik per dag. Daar komt hij niet aan. Ook mag hij na het avondeten niet meer op zijn tablet of pc, ik weet dat ze zeker een uur voor het slapen gaan niet meer naar een scherm moeten staren. Doordat hij natuurlijk een flink deel van de dag op school zit, en daarbij ook nog voetbalt (3 trainingen plus 1 wedstrijd) plus op judo zit, én regelmatig speelafspraakjes heeft, komt hij bij lange na niet aan die 2 uur per dag. Toch vind ik het niet goed gaan. Zeer incidenteel zit hij er opeens lang achter, zoals vandaag: ik was weg en hij heeft 3 uur kunnen gamen. Ik zou dat op zich niet bezwaarlijk vinden, als hij maar niet zo verdrietig reageert als hij er dan af moet. Hij was bijna wanhopig, vraagt ook steeds of hij dan "straks" nog een halfuurtje mag. Nee, dat vind ik niet goed. Plus als hij erachter zit, bijvoorbeeld een uurtje, en ik roep hem, is hij er bijna niet vandaan te trekken.
Mijn vragen: Wat zouden jullie doen? Harder ingrijpen (bijvoorbeeld in de zin van minecraft verbieden, of limiteren tot een half uur per keer)?
Het is in mijn drukke chaotische gezin lastig om hem een vast dagelijks (half)uurtje te geven. Maar misschien ligt toch daarin de oplossing? Meer structuur zodat hij nooit meer hoeft te vragen wanneer hij mag? Wanneer is schermgebruik zorgwekkend? Hoe begeleid ik hem hier het beste bij? Of vinden jullie dit nog onder normaal gedrag vallen?
Spelen en programmeren
Spelletjes en programmeren zijn dan wel even iets *heel* anders kan ik je uit eigen ervaring vertellen.
En een vreselijk goeie programmeur zijn kan ook nog op heel veel manieren. Er zijn er maar weinig, of liever, helemaal niet die op alle vlakken en niveaus uitblinken.
"Zijn verslaving is zó erg, dat hij al op zijn tiende computertalen in één keer doorgronden kon."
Dit is een nonsenszinnetje zoals iedere programmeur je kan vertellen.
Maar mensen zijn dol op mythes over computerwizards dus laat me jullie feestje niet verstoren.
veelzijdigheid
Ook dat is weer zo'n mooi plaatje: zo'n veelzijdig kind. Dat je een veelzijdige opvoeding geeft, tuurlijk. Maar dat is iets anders dan dit bij je kind *willen* zien.
Mijn ene kind is braaf veelzijdig, dan ook alom geliefd. Bij dit kind treed ik dan ook strenger op tegen scherm ge-/misbruik (neiging veel tv te kijken) want dat doet dit kind goed en er is nog zoveel meer.
Andere kind zit veel eenzijdiger in elkaar.
Ikzelf ook wel, met periodes. Ik heb niet veel vrije tijd dus als dan doe ik toch het liefst wat ik het liefst doe: lezen.
Tuurlijk blijf ik proberen eenzijdige kind te prikkelen andere zaken te onderzoeken, maar probeer niet uit te zenden naar hem dat er iets mis is met zijn eenzijdigheid.
Voor mij zijn het nu allemaal hobbies, staat los van loopbanen etc. Maar ook in maatschappij heb je veelzijdige mensen nodig en mensen die zich meer specialiseren.
heul anders..
Zo anders is het nou ook weer niet hoor. Coden kun je stap voor stap leren, bij wijze van spelletje zelfs (wij moesten het leren met Lego). Geen magie, geen totally different ball park.
En misschien kan hij niet in een keer vloeiend een hem onbekende taal coden, maar er zijn wel concepten achter computertalen, en als je die kent weet je bij een volgende taal al wel een beetje hoe alles in elkaar steekt.
Barveaux
Jouw zoon kan heel veel hebben aan CKV namelijk algemene ontwikkeling. Dat gaat veel verder dan rekenen, taal en de VO-versies daarvan. En daar heb je altijd wat aan in je verdere leven en ook in je loopbaan.
Anoniempje
(waarom je bij zo'n onderwerp anoniem wil zijn...?)
"Zo anders is het nou ook weer niet hoor. Coden kun je stap voor stap leren, bij wijze van spelletje zelfs (wij moesten het leren met Lego). Geen magie, geen totally different ball park."
Totally different ball park. Ik ken hele volksstammen die prima spelletjes kunnen doen en maar (relatief) heel weinig mensen die coden 'snappen'. Ik heb het ze geprobeerd te leren en bij de meeste mensen krijg je het er gewoon niet in.
"En misschien kan hij niet in een keer vloeiend een hem onbekende taal coden, maar er zijn wel concepten achter computertalen, en als je die kent weet je bij een volgende taal al wel een beetje hoe alles in elkaar steekt."
Natuurlijk, als je coden 'snapt', kun je je alles eigen maken want het komt steeds op hetzelfde neer. En geloof me, ik 'snap' het. Ik snapte het zelfs al voordat ik ook maar 1 computer had aangeraakt (alleen door te kijken naar een Teleac computercursus op TV), maar de onderstaande zin vind ik nog steeds (leken)onzin:
"Zijn verslaving is zó erg, dat hij al op zijn tiende computertalen in één keer doorgronden kon."
snappen
"En geloof me, ik 'snap' het. Ik snapte het zelfs al voordat ik ook maar 1 computer had aangeraakt"
Dan ben je in goed gezelschap, de eerste programmeur van Nederland programmeerde al voordat hij een computer tot zijn beschikking had.
Maar goed
"En geloof me, ik 'snap' het. Ik snapte het zelfs al voordat ik ook maar 1 computer had aangeraakt (alleen door te kijken naar een Teleac computercursus op TV)"
Het is maar goed dat je moeder jou destijds niet van de TV heeft weggestuurd omdat ze dacht dat je vierkante ogen kreeg : )
Ouder
Ik was toen wel wat ouder, een jaar of 19 of zo, misschien woonde ik al op mezelf. Boven de leeftijd dat mijn moeder mijn TV consumptie zou hebben kunnen controleren.
wel een verschil
Ik vind het wel een verschil of een kind de hele dag obsessief een bepaald spel wil spelen of dat een kind bezig is met programmeren en dergelijke. Dat laatste heeft inderdaad ook nog nut. Ik zie niet het verband tussen goed spelletjes kunnen spelen en goed kunnen programmeren. Bovendien heeft lang niet elke gamer interesse in hoe computers werken.
Overigens zou ik ook hopen dat een jonge programmeur nog een andere interesses heeft buiten de computer om. Als ik een kind zou hebben wat helemaal dol was op programmeren zou ik hem/haar daar alle vrijheid toegeven maar ik zou ook wel wensen dat betreffend kind nog wat andere interesses heeft.
Tja
Ik als ouder vindt minecraft geweldig, herkende mij ook in dit stuk: http://www.newyorker.com/culture/cultural-comment/minecraft-parent .
Ik vind moeite met opeens stoppen en graag nog even willen nou niet direct tekenen van verslaving.
Toen mijn dochter 7 was hield ze van playmobilen. Ze brkeek het boekje duizend keer, bouwde en bouwde, ging eindeloos op Marktplaats zoeken, en vond het heel erg als ze halverwege moest stoppen.
En ja, ze had ook school, bso, speelafspraakjes, sport, muziekles enzovoort enzovoort, maar was er wel uren zoet mee.
Nu is ze 9 en gek op minecraft. Leest er boeken over, kijkt youtube filmpjes, speelt eindeloos en vindt het erg als ze halverwege moet stoppen. En heeft school, bso, speelafspraakjes (waar ze soms een hele middag in 1 wereld minecraften en eindeloos onderhandelen en samen iets bouwen) enz enz.
Niemand heeft ooit gesuggereerd dat het eerste niet goed was. Nee, het was leuk en creatief wat ze bouwde. Ik vind het tweede ook leuk. Ik zie haar leren, ontdekken, doorzetten, samenwerken en plezier hebben.
Loes
Vind
Ik vind dus
Alleen maar gamen
"Ik vind het wel een verschil of een kind de hele dag obsessief een bepaald spel wil spelen of dat een kind bezig is met programmeren en dergelijke."
Mijn broertje speelde alleen maar computergames. Ook obsessief. De obsessie kwam in alles terug.
Zelfs zijn tekeningen waren robots en krijgers zoals je die in computergames zag. Zelfde met de muziekjes die hij op de DS maakte, die waren geïnspireerd op de blikken muziekjes van oude computergames.
Nu is hij gamedesigner. Dus zelfs als je computer passie zo nauw is dat het alleen games betreft, wil dat nog niet zeggen dat het een waardeloze passie is waarmee je je leven vergooit.
Ik wil alleen maar zeggen.
Niet alles aan gamen is slecht.
Het is een bron van creativiteit, en voor de jongere generaties is het zelfs een heus cultuurgoed. De generaties van na 1975 hebben warme herinneringen aan de spelletjes in hun jeugd. Indiana Jones en Jaws maakte toen nadruk op veel jonge mensen, maar Super Mario Bros en Pac-Man net zo goed.
De eerste films over spelletjes zijn dan ook al een feit, denk aan 'Wreck-it Ralph'.
Strips hadden vroeger hetzelfde slechte imago als games. Allemaal rommel, beter kan je iets nuttigs doen. Nu erkennen we dat als een verhaal tekeningen en ballonnetjes bevat, dat niet per se betekent dat het tijdverspilling is om het te lezen. Stripromans als 'Maus' (over de ervaringen van de vader van de tekenaar tijdens de Holocaust) en 'Persepolis' (over een opgroeiend meisje in Iran) worden als serieuze literatuur gezien.
Games hebben nog een lange weg te gaan..
