Wanneer ben je een alleenstaande moeder

Ik weet niet wat de wet zegt, maar in mijn ogen ben je een alleenstaande moeder als je kinderen hebt en niet samenwoont met een levenspartner.

Alleen bij 1.

Alleen bij optie 1, vind ik. 
Als je de zorg voor de kinderen niet met een partner kunt delen. 

Alleen optie 1

Als je de zorg voor kinderen alleen hebt.

Wat een leuke vraag waar ik echt nog nooit ook maar 1 seconde over heb nagedacht 

Als de vader is weggewandeld, partner helaas is overleden en als er bewust gekozen is voor bewust alleenstaand moederschap

Bij de rest ga ik er vanuit dat de vader wel in alle belangrijke zaken meebeslist en dat er over diverse zaken overlegd wordt, dan ben je in mijn ogen geen alleenstaande moeder
Doen de vaders dat dan niet - meedenken en meebeslissen -, dan zijn het weggewandelde vaders die om het weekend oppassen en dan betreft het ook weer een alleenstaande moeder in mijn ogen

Nieuwe relaties, in - of uitwonend, doen er niet zo toe voor mij, dat is niet de vader

Maar nu ik dit opschrijf, besef ik mij dat dit niet aan mij is om te bepalen
Als je je een alleenstaande moeder voelt, dan lijkt mij dat sowieso vrij eenzaam en eigenlijk best sneu
Ongeacht waar de vader uithangt, zelfs al is dat elke dag thuis

Oeps! Toevoeging!
Ik bedoel niet dat alle alleenstaande moeders zich eenzaam voelen, ik doel dan meer op die zichzelf een alleenstaande moeder voelen, maar in de categorieen vallen van hierboven waar anderen ze dan niet alleenstaand vinden (Is dit nog logisch? )

Als je alleenstaand bent (geen partner of partner woont niet bij jou) en kinderen hebt.
En ik zou daar aan toe willen voegen minimaal 50% van de zorgtaken. Want om het weekend leuke dingen doen met de kinderen is mooi, maar de zorg- en regeltaken komen dan toch neer op de ouder waar ze de andere 80% van de tijd zijn.

Ook met co-ouderschap ben je gebonden aan je kinderen en heb je de verantwoordelijkheid voor ze in jouw tijd. Dus dagelijkse zorgtaken, maar ook niet zomaar weg kunnen wanneer je dat wil.

Inderdaad, alleen bij optie 1 wat mij betreft. Ik heb weleens een moeder aan tafel gehad (beroepsmatig) die in een soort slachtofferrol iets als ‘ja, maar ik ben dan ook een alleenstaande moeder’ zei, terwijl ze gewoon co-ouderschap had en vader feitelijk nog drukker was met z’n kroost dan zijzelf.

Overigens, de optie die nog mist: als je een kind hebt gekregen via een donor. Dat is in principe ook een alleenstaande moeder (al is het dan een bewuste keuze). 

Verschil met een inwonende nieuwe partner is wel dat bijvoorbeeld zaken als koken, de was, naar school/sport/zwemles/vriendjes brengen en halen makkelijker gedeeld kunnen worden. Ook als je bijvoorbeeld een avond in de week zelf gaat sporten of een hobby hebt, kan dat makkelijker als je partner dan thuis is, ook als is dat niet een ouder van de kinderen. 

Dat vind ik minder alleenstaand dan co-ouderschap zonder inwonende partner. Want in jouw tijd moet je alsnog thuisblijven als je kinderen in bed liggen, ze brengen en halen naar bovengenoemde dingen, regelzaken etc.

Bij een ouder die de kinderen om het weekend heeft, is dat natuurlijk ook wel een beetje zo dat je in de avond niet zomaar weg kunt en dat er een kinderfeestje of sport kan zijn, maar dat is niet vergelijkbaar met de zorgdruk van de ouder die de andere 80% van de tijd voor de kinderen zorgt.

Als je zonder partner woont en kinderen hebt.
Niks dramatisch aan en daar gaat verder niemand over behalve de persoon zelf. Mijn dochter is tegen haar wil verlaten, heeft een kind, geen partner, is dus alleenstaand en moeder. Alsof ze dat oordeel van buitenaf er ook nog bij kan gebruiken, waar gaat dat nou over🙈

Net zoals: alleenstaand of alleengaand; de hele relatiestatus, wat maakt het uit.

ik heb gekozen voor alleen optie 1.

Belastingtechnisch ben je alleenstaande ouder als je kinderen onder de 18 jaar bij jou op hetzelfde adres hebt wonen en je geen partner bij je hebt inwonen.

als je de enige ouder bent in een huishouden. Zo voel ik me 98 procent van de tijd.