Schuldig voelen om weer te gaan werken en moeite met loslaten
Hallo mede forum bezoekers.
Ik ben 2 jaar geleden gestopt met mijn baan omdat wij als gezin even op adem moesten komen, mijn partner had een flinke burnout gehad en ik werd zelf helaas ziek waardoor ik echt 'over de kop'ging en alle druk en hectiek daardoor niet meer aankon.
na wikken en wegen toen besloten om uit het werk te stappen(dit moest toen lichamelijk ook), rust in het gezin te creëren en dan zien we het wel. Hoe rooskleurig ik het zag om thuis te blijven als moeder zo viel het me tegen, ik werkte aan mijn herstel en het duurde een jaar voor ik mij lichamelijk weer goed begon te voelen, ik heb steeds het idee gehad dat ik voor de rest even op pauze stond omdat ik thuis was, veel nieuwe ideeën gehad voor een loopbaan switch maar ook dat bracht veel onrust. Ik heb het afgelopen jaar steeds gezegd: mocht er bij mijn laatste werkgever weer plek komen dan pak ik die kans. En nu is het zover dat er een plekje vrij komt en slaat het schuldgevoel toe, onze oudste ziet er enorm tegenop om weer naar de opvang te gaan, onze jongste van 3 start volgend jaar zomer met de basisschool en zal ook behoorlijk moeten wennen aan opvang omdat hij vanaf 1 jaar al bij mij is. Nu twijfel ik zo of ik het wel moet doen, moet ik toch voor mijzelf gaan en de baan weer oppakken of moet ik er toch zolang het kan volledig voor hun zijn? Hoe gaan jullie om met dat schuldgevoel naar hen toe? Ik merk aan mijzelf dat ik het loslaten van de kinderen enorm moeilijk vind, onze oudste is erg onzeker en vind het ook moeilijk in groep 4. Hoe leer je dat loslaten of hoe gaan jullie hiermee om? Financieel redden we het nu wel maar met de wensen die we nog hebben(andere woning) zou het wel welkom zijn als ik ook weer 3 dagen ga werken. Hoe staan jullie erin? Ik kan de kinderen wel iedere dag zelf naar school brengen, het zou dus voor de jongste gaan om 2 dagen gastouder en voor onze oudste 3 x 3 uren per week op de BSO. Ik merk dat ik het hoofdzakelijk fijn vind om er voor ze te zijn, geen opvang stress, ze zelf overal heen brengen en weer ophalen maar merk ook dat ik een stukje van mijzelf mis.Ik groei nu zelf niet verder en sta voor mijn gevoel nu even stil.
Ik zou de baan zeker aannemen! Voor de jongste zou ik misschien wel kijken of hij niet naar een peutergroep kan waar ze de hele dag opvang aanbieden zodat hij na de peuterspeelzaal niet ook nog naar een gastouder hoeft. Of is er optie dat man beide kinderen om 14 uur ophaalt? Dat scheelt 1 middag opvang. En als hij dan de dagen dat jij vrij bent een lange dag werkt kan hij die uren deels weer compenseren.
Als mij het idee bekruipt dat ik ergens tekort schiet, stel ik mezelf weleens de vraag "zou dit ook van mij worden verwacht als ik een man was geweest?" Is het antwoord nee, dan kan ik eventueel opkomend schuldgevoel resoluut de kop indrukken.
Dus: je schuldig voelen omdat je tegenover een ziek familielid nog steeds niets van je hebt laten horen: ja. Je schuldig voelen omdat je werkt terwijl je jonge kinderen hebt: nee.
Dankjullie wel allemaal voor de reacties en de onderbouwing hiervan! Wat fijn om te lezen, ik laat het even een paar dagen bekomen, ik merk dat ik het ene moment op de dag denk: yes! Kom maar op!Maar ook momenten waarop ik het nu al moeilijk vind dat ze weer naar een opvang moeten.( voor mijn man is vroeg stoppen nu niet mogelijk, hij is reeds ingeboekt op een bepaald aantal uren, dagen en werktijden voor aankomend jaar, wat lastig uitleggen maar het is een baan waarin op tijdschema gebouwd wordt) helaas hebben wij geen familie/opa of oma op terug te vallen. Daarom maakt het de keus ook wat lastig, het lijkt me fijn om naast trotse mama ook weer even zelf ondernemend te zijn maar ik blijf wel voorstander van een goede balans tussen werk en gezin zodat we niet weer in hetzelfde terug vallen. Omdat ik fysiek aanwezig moet zijn op de werkvloer binnen openingstijden is thuiswerken daarom geen optie.
Keuzes maken is moeilijk, wel bedankt voor jullie onderbouwing, ik hen gelukkig nog wat tijd om een goede keuze te maken.
"voor mijn man is vroeg stoppen nu niet mogelijk, hij is reeds ingeboekt op een bepaald aantal uren, dagen en werktijden voor aankomend jaar, wat lastig uitleggen maar het schema gebouwd wordt"
Ja en dat is dus precies waar het over gaat. Ik heb nog nooit een vrouw gezien die reeds voor een jaar is ingeboekt (onderwijs, verzorging, techniek, informatica, defensie) en niets kan wijzigen omdat ze haar kind moet ophalen (of voor een zieke partner zorgt, zelf ziek wordt, een ongeluk krijgt onderweg enz)
Het is bekend dat mannen harder bij hun baas op tafel moeten slaan voor werktijdverkorting of meer flexibiliteit. Ik hoop van harte voor jou dat je man dat ook doet en dat zijn baas meewerkt, anders een dag extra opvang.
Het werd in 1965 al tegen mijn vader gezegd: 'kom jij maar gewoon werken want je hebt thuis een vrouw'. Dat mijn moeder ook werk deed waar ze 'onmisbaar' was deed niet ter zake en bestond überhaupt nog nauwelijks.
En zo komt het altijd weer bij te vrouw terecht. Het is inderdaad echt onzin dat je man voor een jaar niet eerder kan stoppen etc voor de kinderen. Sterker, als je man aangeeft een dag minder te willen werken, dan kan en mag zijn werkgever dat niet zomaar weigeren.
Hier moet ik even op inhaken omdat het nu lijkt dat mijn man niets wil. Maar mijn man is zelfstandig dus niet voor een baas. Hij kon deze opdracht voor langere tijd krijgen en dat geeft ons financiële zekerheid, je tekent daarop een contract en maakt afspraken met dit bedrijf. Je kunt dit niet zomaar wijzigen, daar zitten consequenties aan(financiële gevolgen)en ook wil je graag dat zo'n bedrijf je weer eens inschakeld, hierin neem ik het wel voor hem op, we hebben dit besluit 2 jaar geleden genomen en daarop heeft hij opdrachten aangenomen, dat gaf ons zekerheid. We hadden niet gedacht dat het mij na 2 jaar alweer begon te 'kriebelen' om weer wat te gaan doen. Hij laat mij in alles vrij, om eigen keuzes te maken, alles is oke en in alles wordt ik gesteund maar er zijn inderdaad al wel afspraken gemaakt. Daarom heen zijn we aan het kijken wat er mogelijk is voor mij om een mooie balans te vinden. Zijn onderneming geeft ons de financiële zekerheid en dat heb je natuurlijk wel gewoon nodig. Dus alle lof voor mijn man!!
Jantine007 schreef op 21-10-2023 om 23:08:
Dankjullie wel allemaal voor de reacties en de onderbouwing hiervan! Wat fijn om te lezen, ik laat het even een paar dagen bekomen, ik merk dat ik het ene moment op de dag denk: yes! Kom maar op!Maar ook momenten waarop ik het nu al moeilijk vind dat ze weer naar een opvang moeten.( voor mijn man is vroeg stoppen nu niet mogelijk, hij is reeds ingeboekt op een bepaald aantal uren, dagen en werktijden voor aankomend jaar, wat lastig uitleggen maar het is een baan waarin op tijdschema gebouwd wordt) helaas hebben wij geen familie/opa of oma op terug te vallen. Daarom maakt het de keus ook wat lastig, het lijkt me fijn om naast trotse mama ook weer even zelf ondernemend te zijn maar ik blijf wel voorstander van een goede balans tussen werk en gezin zodat we niet weer in hetzelfde terug vallen. Omdat ik fysiek aanwezig moet zijn op de werkvloer binnen openingstijden is thuiswerken daarom geen optie.
Keuzes maken is moeilijk, wel bedankt voor jullie onderbouwing, ik hen gelukkig nog wat tijd om een goede keuze te maken.
Drie dagen opvang is echt niet erg. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Natuurlijk is het even moeilijk en aanpassen. Ook gaat het natuurlijk ten koste van flexibiliteit en is het meer gedoe als een kind ziek is. Maar daar staat tegenover dat je werk je waarschijnlijk ook heel veel positieve energie gaat opleveren. Want jij mist het. En daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen.
Ik herken het wel deels hoor. Ik kom net uit mijn zwangerschapsverlof. Al na een paar weken wilde ik dolgraag ook weer werken en toch toen het eenmaal zover was had ik enorme koudwatervrees om dan ook echt weer naar kantoor te gaan. Hoe moest dat praktisch met kolven, wat als kind ziek zou worden etc. Het heeft me vier weken gekost om weer echt naar kantoor te durven, maar wat was het fijn. Ondanks dat het kolven inderdaad meer gedoe is op kantoor dan thuis, het stressvol was om in de ochtend op tijd klaar te zijn er en ik vermoeider thuis kwam.
Geef het gewoon een kans. Zeg ja, ga ervoor en als je dan over een maand denkt het lukt toch niet dan stop je weer.
Jillz schreef op 22-10-2023 om 08:25:
[..]
Drie dagen opvang is echt niet erg. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Natuurlijk is het even moeilijk en aanpassen. Ook gaat het natuurlijk ten koste van flexibiliteit en is het meer gedoe als een kind ziek is. Maar daar staat tegenover dat je werk je waarschijnlijk ook heel veel positieve energie gaat opleveren. Want jij mist het. En daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen.
Ik herken het wel deels hoor. Ik kom net uit mijn zwangerschapsverlof. Al na een paar weken wilde ik dolgraag ook weer werken en toch toen het eenmaal zover was had ik enorme koudwatervrees om dan ook echt weer naar kantoor te gaan. Hoe moest dat praktisch met kolven, wat als kind ziek zou worden etc. Het heeft me vier weken gekost om weer echt naar kantoor te durven, maar wat was het fijn. Ondanks dat het kolven inderdaad meer gedoe is op kantoor dan thuis, het stressvol was om in de ochtend op tijd klaar te zijn er en ik vermoeider thuis kwam.
Geef het gewoon een kans. Zeg ja, ga ervoor en als je dan over een maand denkt het lukt toch niet dan stop je weer.
En hoe bevalt het nu? Toch blij dat die stap gezet is? Of blijft het met een gemengd gevoel?
'Hij laat mij in alles vrij, om eigen keuzes te maken, alles is oke en in alles wordt ik gesteund maar er zijn inderdaad al wel afspraken gemaak'
Ik hoop dat jullie ook deze keuze samen maken en daar ook samen de verantwoordelijkheid voor nemen. Wat gebeurt er als je man bij de opdrachtgever in overleg een paar uur per week minder komt? Krijgt hij dan een boete/aanklacht? Wordt hij eruit gegooid? Jouw baan gaat de financiële zekerheid ook vergroten. En wat als jij of een van de kinderen ernstig ziek wordt?
Jantine007 schreef op 22-10-2023 om 08:29:
[..]
En hoe bevalt het nu? Toch blij dat die stap gezet is? Of blijft het met een gemengd gevoel?
Ik denk niet dat je jouw situatie een-op-een kunt vergelijken met die van een pasbevallen vrouw. In die zin dat het voor jou waarsschijnlijk makkelijker zal zijn. 🙂 Ik zou gewoon een (langere) periode van bijvoorbeeld 3 of 6 maanden met jezelf afspreken om te evalueren hoe het gaat en op welk vlak er bijgestuurd moet worden. Een maand is te kort denk ik, dan zijn jullie allemaal nog aan het wennen, dat kost wat tijd.
En toch zou ik ook wat meer van je man verwachten. Het feit dat hij bepaalde deliverables op tijd moet opleveren (ik ook!), betekent niet dat hij nooit eens een paar uur eerder kan stoppen. Trap niet zoals veel vrouwen in de val dat jij denkt dat je thuis alles wat onverwacht is of fout loopt moet oplossen. De jaren '50 zijn al heel lang voorbij.
Jantine007 schreef op 22-10-2023 om 08:29:
[..]
En hoe bevalt het nu? Toch blij dat die stap gezet is? Of blijft het met een gemengd gevoel?
Ik ben nog steeds heel blij op de dagen dat ik op kantoor werk. Geen gemengde gevoelens gewoon blij. Ik werk totaal vier dagen waarvan de helft ongeveer op kantoor en de helft thuis. Man werkt vier dagen op locatie. Kinderen gaan drie dagen naar opvang en school/bso.
Echt, zoals ik al eerder schreef, je gaat je ongetwijfeld nog een keer schuldig voelen. Ik ben dit jaar van baan gewisseld (flinke stap omhoog in carrière), maar het betekent wel meer reistijd en daardoor een extra dag BSO voor zoon. Die ging twee dagen, nu drie. En echt, als ik zoon na een hele drukke werkweek op vrijdagmiddag ophaal bij de BSO bekruipt me nog steeds af en toe het gevoel dat ik hem tekort doe. Het slaat nergens op (hij wil nooit mee naar huis als ik er ben, zo leuk heeft hij het daar), maar het gevoel blijft. Toch zou dat voor mij nooit of te nimmer doorslaggevend zijn om (bijvoorbeeld) te stoppen met werken of in dit geval, die andere baan niet aan te nemen.
Maar kan je man dan niet 1 dag je oudste uit school halen en dat compenseren met de andere 4 dagen wat langer te werken?
net alles gelezen. Alsof het de jaren vijftig weer zijn! De man moet werken, is niet flexibel, de vrouw voelt zich schuldig als ze haar, pardon hun kindertjes bij iemand anders achterlaat.
Neem gewoon die baan aan, dat is goed voor je eigenwaarde, voor je financiële zekerheid als jullie ooit mochten gaan scheiden. Volgens Tanja Traag van het CBS lag het percentage scheidingen de laatste jaren op 40%.
En mochten jullie te veel stress krijgen van al het geregel en brengen en halen van de kinderen, dan kun je altijd tijdelijk stoppen en later weer gaan werken. Of doe eens heel gek: jij gaat fulltime werken en je man stopt tijdelijk. O nee, dat kan natuurlijk niet 😜
