puberen cultureel verschijnsel?

Er vindt bij iedereen een ontwikkeling plaats in de hersenen. En iedereen maakt een persoonlijke ontwikkeling door richting volwassenheid. Maar hoe dat tot uiting komt in puberaal gedrag heeft met veel factoren te maken. Opvoeding, problematieken in het gezin die spelen, de maatschappelijke situatie waarin je je bevindt, veiligheid om te kunnen afzetten tegen ouders en ook persoonlijk welbevinden.

Mijn oudste heeft flink gepuberd, mijn jongste heel weinig. Die heeft last van mentale problemen waardoor ze weinig neiging heeft tot afzetten tegen ons. Hoewel ik het na de ervaringen met de oudste nauwelijks durf te zeggen, zou ik het voor haar wel gezond vinden als ze soms wat meer tegengas gaf en wat minder gezeglijk was. 

Lollypopje schreef op 13-08-2022 om 07:58:

Ik was het type ruatige puber waar je weinig van merkte, waarschijnlijk deels omdat mijn oudere zus het andere uiterste was, maar dat betekent niet dat ik niet puberde. Het internaliseerde echter bij mij vooral, waardoor alleen ik zelf er veel last van had. Dus dat je het niet merkt, betekent niet dat het er niet is.

Dit herken ik wel. Hier thuis puberden ze allemaal anders. De oudste was rond zijn 14e tijdelijk onmogelijk, zocht ook buitenshuis grenzen op waardoor hij op school in de problemen kwam. Maar hij was er snel klaar mee (misschien omdat zijn aandoening meer aandacht vroeg dan zijn hormonen?). De tweede was tijdens haar puberteit af en toe wat lamlendig, maar verder gewoon gezellig. Pas tijdens haar studie ging ze een paar jaar grenzen opzoeken - veel drinken, veel vriendjes. De derde is een piekeraar, die lag een paar jaar het liefst in bed en kwam in een enorme existentialistische crisis. De vierde (jongen, 17) is op dit moment thuis verschrikkelijk tegendraads. Buitenshuis gedraagt hij zich echter prima. Zijn mentor noemde hem onlangs nog 'de ideale schoonzoon' 

Zelfde opvoeding, vier compleet verschillende pubers.

yette schreef op 13-08-2022 om 08:02:

[..]

Hoe verklaar je dan dat het ene kind uit een gezin amper lijkt te puberen en het andere kind alle grenzen opzoekt?

Karakter en plaats binnen een gezin. Mijn broers, vooral de middelste, waren ontzettende pubers tot haltstraffen aan toe oa. Ik was het brave zusje dat probeerde het makkelijk te maken voor haar ouders. 

Uiteindelijk ben ik met een burnout thuis komen te zitten vorig jaar omdat ik altijd aanpaste aan wat een ander verwachtte van jongs af aan.

Ik denk dat puberen en je grenzen opzoeken, kijken wat bij jou past etc heel gezond is in de basis. 

Elke puber pubert op zijn eigen manier. Als je als ouder alleen denkt dat je kind pubert als het negatief gedrag vertoont waar jij last van hebt dan mis je waarschijnlijk iets. In al die koppies speelt zich heel veel af en ze veranderen allemaal en worden volwassen.

Vrouw85 schreef op 13-08-2022 om 08:49:

[..]

Karakter en plaats binnen een gezin. Mijn broers, vooral de middelste, waren ontzettende pubers tot haltstraffen aan toe oa. Ik was het brave zusje dat probeerde het makkelijk te maken voor haar ouders.

Uiteindelijk ben ik met een burnout thuis komen te zitten vorig jaar omdat ik altijd aanpaste aan wat een ander verwachtte van jongs af aan.

Ik denk dat puberen en je grenzen opzoeken, kijken wat bij jou past etc heel gezond is in de basis.

Ik denk ook dat al die dingen inderdaad bepalen hoe iemand de puberteit door komt. Vrijwel iedereen krijgt vroeg of laat te maken met dezelfde hormonale veranderingen. Dàt natuurlijke gegeven, noemen we puberteit. Dat die puberteit er bij de een anders uit komt dan bij de ander, wordt beïnvloed door culturele èn natuurlijke omstandigheden. Maar je kan het verschil in uiting tussen de ene puber en de ander niet simpelweg gooien op enkel de opvoeding, de sociale omgeving of de persoonlijkheid. Het is volgens mij een combinatie van culturele factoren (zoals opvoeding en omgeving) en natuurlijke factoren (zoals persoonlijkheid en de leeftijd waarop iemand in de puberteit komt) die maakt dat iedereen op een andere manier reageert. 

In primitievere gemeenschappen (jager/verzamelaar), zoals wij vroeger ook leefden, was je volwassen als je je eigen leeuw of beer had gedood. Dan had je het bewijs geleverd dat je een kundige krijger was en dat was alles wat nodig was voor die positie.

Tegenwoordig (vanaf het moment dat men een meer sedentair leven ging leiden met vee en plantages) moet je heel andere dingen kunnen en dat duurt langer. Je hebt dan veel meer andere mensen nodig om mee samen te werken en ook veel meer kennis en kundigheden.

Toen mijn oudste zou moeten puberen was mijn jongste ernstig ziek,  ze moest veel alleen "overleven" er was dus geen ruimte om te puberen.  Nog steeds is ze heel verstandig en weegt dingen tegen elkaar af om juiste beslissingen te nemen. 
Nu na dik 4 jaar alles met jongste weer mijn of meer goed gaat wordt hij wel een echte puber. Dwars en stout. 
Ik denk dat puberteit wel degelijk nature is door de hormonen en zo maar er moet wel ruimte voor zijn,  als je in de overlevingsmodus staat dan is er geen ruimte om te puberen met afzetten en losmaken en raar gedrag. 

rionyriony schreef op 13-08-2022 om 09:37:

In primitievere gemeenschappen (jager/verzamelaar), zoals wij vroeger ook leefden, was je volwassen als je je eigen leeuw of beer had gedood. Dan had je het bewijs geleverd dat je een kundige krijger was en dat was alles wat nodig was voor die positie.

Tegenwoordig (vanaf het moment dat men een meer sedentair leven ging leiden met vee en plantages) moet je heel andere dingen kunnen en dat duurt langer. Je hebt dan veel meer andere mensen nodig om mee samen te werken en ook veel meer kennis en kundigheden.

Dat verschil tussen de jagers-verzamelaars en wij nu is helemaal niet zo groot in veel opzichten als wij denken. Ik heb laatst een heel interessant boek gelezen van Daniel Liebermann, een professor in de paleo-antropologie: 'Het verhaal van het menselijk lichaam.' Mensen werden niet eerder volwassen bij de jagers-verzamelaars dan nu, wij mensen wel tov andere mensapen zoals chimpansees. 

Hij schrijft dat een gemiddeld meisje bij de jagers-verzamelaars tussen 13 en 16 jaar ging menstrueren, en seksueel en sociaal pas zo'n 5 jaar later volwassen is, en over het algemeen niet voor haar 18e jaar kinderen kreeg. Bij de jongens begon de pubertijd 2 jaar later dan bij de meisjes, en die werden over het algemeen pas met 20 jaar sociaal en seksueel volwassen.

Ik vind dat boek echt een enorme aanrader, heel boeiend.

Rondstruiner schreef op 13-08-2022 om 10:25:

[..]

Dat verschil tussen de jagers-verzamelaars en wij nu is helemaal niet zo groot in veel opzichten als wij denken. Ik heb laatst een heel interessant boek gelezen van Daniel Liebermann, een professor in de paleo-antropologie: 'Het verhaal van het menselijk lichaam.' Mensen werden niet eerder volwassen bij de jagers-verzamelaars dan nu, wij mensen wel tov andere mensapen zoals chimpansees.

Hij schrijft dat een gemiddeld meisje bij de jagers-verzamelaars tussen 13 en 16 jaar ging menstrueren, en seksueel en sociaal pas zo'n 5 jaar later volwassen is, en over het algemeen niet voor haar 18e jaar kinderen kreeg. Bij de jongens begon de pubertijd 2 jaar later dan bij de meisjes, en die werden over het algemeen pas met 20 jaar sociaal en seksueel volwassen.

Ik vind dat boek echt een enorme aanrader, heel boeiend.

Het lijkt mij wel alsof er vooral een langere tussenfase ofzo zit nu, tussen pubertijd en volwassen zijn. Waar ze toen puberden rond de zelfde tijd waren ze daarna gewoon volwassen. En gingen dus kinderen krijgen enz. Nu puberen ze/we rond de zelfde leeftijd. Maar daarna begint niet gelijk het voortplanten en gezinsleven. Dan is er studie, reizen  stappen. Alsof er dus een soort 'extra' fase in de ontwikkeling is die er voor de jagers-verzamelaars niet was.

Er verandert hormonaal nogal wat in die fase en dat was vroeger en in arme gebieden natuurlijk net zo. Maar de omstandigheden bepalen wel de mate waarin er gepuberd kan worden. Mijn opa was op zijn 13e kostwinner van een gezin met zeven kinderen omdat zijn vader door ziekte invalide was geraakt, sociale zekerheid niet bestond (de man lag bijna een jaar in een ziekenhuis 150 km verderop en zijn vrouw kon één keer op bezoek komen omdat de kerk het treinkaartje betaalde) en getrouwde vrouwen van de wet niet mochten werken toen. Dan heb je weinig ruimte om te puberen. 
Dat geldt ook als er bijvoorbeeld een zorgintensief kind is thuis of een gezinslid dat ernstig ziek is. Ook kinderen die zelf ziek zijn (fysiek of mentaal) puberen vaak later, simpelweg omdat op de normale puberleeftijd daar geen of weinig ruimte voor is.

Ik had als kind lichamelijk/hormonaal een erg snelle ontwikkeling, maar emotioneel liep ik juist eerder wat achter en dat vond ik erg lastig, waardoor ik rond mijn 9-12 jaar regelmatig brutaal was thuis (elders niet). Verder hebben mijn zus en ik beide niet erg heftig gepuberd, omdat er weinig was om ons tegen af te zetten want we mochten veel. Wel was het zo dat ik mijn frustraties uitte tegen onze ouders en zij tegen mij, waardoor ze met heel veel weg is gekomen. Ze had ook wel de zucht-fase. Dat op elke vraag wordt gezegd jaaahaaa, doe ik zooohooo en het standaard antwoord 'komt wel goed' op alle zorgen/bezwaren van mijn ouders. Dat haar kamer een puinhoop was, was als student niet beter trouwens. 
We hadden ook geen hele rebelse vrienden etc. Dat werkt ook wel mee. 
Mijn ouders deden me heel veel voor en namen heel veel uit handen en dat heb ik heel lang ook wel makkelijk gevonden, totdat ik rond mijn 22e of zo besefte dat ze me eigenlijk als een soort grote baby behandelden en toen ben ik me daar wel van gaan losmaken. Maar hoe harder ik me losmaakte, hoe meer mijn moeder wilde vasthouden.
Ik heb wat dat betreft zelf wel radicaal andere keuzes gemaakt qua opvoeden en daar wordt dan wat van gevonden. Wat dat betreft ben ik met mijn bijna 40 jaar nog steeds niet uitgepuberd.

Misschien moeten we eerst definiëren wat er onder er onder puberen verstaan wordt.

Natuurlijk maken alle kinderen een ontwikkeling mee.
Uitslapen vind ik bijvoorbeeld niet 'puberen'. Afzetten tegen je ouders, regels, grenzen, dát is m.i. puberen.

Hmm lastig.
Moest er even heel diep over nadenken. 

Ik heb niet gepuberd op de leeftijd waarop een normale tiener dat zou doen besef ik net. 
Wij werden thuis altijd enorm kort gehouden door stiefvader. In mijn geval zelfs inclusief mentale en fysieke mishandeling. Dus denk dat de angst overheerste. 
Pas toen mijn moeder van hem af ging ben ik wat puberaal gedrag gaan vertonen.
Ging me overal tegen afzetten, regie in eigen handen nemen. Heb zelfs mijn moeder eens rake klappen gegeven. Ben er niet trots op, maar het is gebeurd. 
Ik was vooral het stille meisje dat niet opviel. Had geen vrienden, ging braaf naar school en daarna werken. 
Mijn late pubergedrag heeft ook maar kort geduurd. Leerde toen iemand kennen die 6 jaar ouder was en waar ik me aan optrok. Ondanks dat de relatie eigenlijk niet gezond was, heb ik er wel veel aan gehad. Ben in die periode mentaal heel erg gegroeid. 

Denk dat er wel een verband is tussen puberen en de relatie met je ouders. Je zal als ouder veel goed doen, maar genoeg ook niet. Als je de juiste balans daarin kunt vinden dan denk ik dat de kans dat een kind helemaal los slaat kleiner is. 
Je moet alleen wel blijven communiceren en dat is niet iets wat voor iedereen even makkelijk is.

Jesse_1 schreef op 13-08-2022 om 11:22:

Misschien moeten we eerst definiëren wat er onder er onder puberen verstaan wordt.

Natuurlijk maken alle kinderen een ontwikkeling mee.
Uitslapen vind ik bijvoorbeeld niet 'puberen'. Afzetten tegen je ouders, regels, grenzen, dát is m.i. puberen.

Precies. Als je hard moet werken om te kunnen eten ga je niet uitslapen en mopper je niet overdag tegen je ouders want je bent aan het werk. Dat neemt niet weg dat je steeds meer afstand voelt en neemt van je ouders en het huis uit wil en een relatie.