Pleegouder worden (als alleenstaande)
Ik ben 28, single en zit al enige tijd met het idee om pleegouder te worden. Ik werk voltijds en twijfel welke variant het beste bij mij past (langdurig of deeltijd). Nu ben ik dus op zoek naar ervaringen. Ik zou graag ervaringen horen van mensen die zelf ook pleegouder(s) zijn. Hoe ervaren jullie het? Hebben jullie tips? Denken jullie dat het doenbaar is als alleenstaande?
Marty1984 schreef op 23-04-2023 om 19:33:
[..]
Bwah ... Met eigen kinderen moet je ook altijd "aan" staan.
Vindt ook iedereen vrij normaal.
Bij pleegzorg heb je een kind dat je niet vanaf geboorte kent, dat niet op jou lijkt, je weet niet wat het al heeft meegemaakt en wat de uitwerking daarvan op het kind is, het is van slag omdat het ineens niet meer thuis mag wonen, en je hebt naast het kind ook te maken met de biologische ouders en met allerlei mensen van jeugdzorg. Je draagt een andere verantwoording (immers niet je eigen kind) waardoor je veel keuzes niet zelf kan maken, en alles gaat moeizamer (ga maar even met spoed op zaterdag naar de tandarts zonder verzekering, bsn of ID laat staan medische status. Leuke uitdaging).
En het kind wil in veel gevallen helemaal niet bij jou zijn en vindt je ook niet leuk. Zeker niet snachts met kiespijn.
Dus nee, het is niet hetzelfde als een eigen kind.
Marty1984 schreef op 23-04-2023 om 19:33:
[..]
Bwah ... Met eigen kinderen moet je ook altijd "aan" staan.
Vindt ook iedereen vrij normaal.
Alleen zijn dit wel kinderen met vaak een flinke rugzak. Dat is niet 'standaard' en ja, je weet dat het tijdelijk is, maar toch kan het een flinke belasting zijn. Zeker als je alleen bent.
Het lijkt me mooi om deze kinderen op te vangen, maar het vraagt ook wel wat van je.
Ik zou hier heel, heel goed over nadenken. Bezint eer ge begint.
Pleegkinderen hebben vaak veel meegemaakt, een behoorlijke rugzak, allerhande etiketjes en trauma's zijn eerder regel dan uitzondering. En dat is heel pittig. Bij een eigen kind al, laat staan bij een kind dat niet van jezelf is en waarvan je dat deel van de geschiedenis niet samen hebt meegemaakt. De band die tussen een eigen kind en jou al bestaat, moet je met een pleegkind nog opbouwen. Dat kost tijd, inzet, geduld en energie.
Een combinatie met fulltime werk lijkt me niet haalbaar. Pleegkinderen hebben vaak veel zorg en aandacht nodig. Je hebt allerhande afspraken met jeugdzorg, pleegzorg, de biologische ouders, school, allerlei therapeuten en behandelaren. Ze zijn door de problematiek ook niet altijd geschikt voor plaatsing op een reguliere school/opvang.
Ik zou het ook niet wenselijk vinden eerlijk gezegd. Dan moet je al naar een pleeggezin en dan doet je pleegouder je heel de week naar de opvang.
Ook lijkt het me persoonlijk heel zwaar om het in je eentje te doen. Als je met zijn tweeën bent, kun je dingen samen doen, taken verdelen, met elkaar sparren over hoe met bepaalde dingen om te gaan. Maar goed, ik heb ook al vrij vroeg in mijn leven besloten dat ik sowieso niet bewust wilde kiezen voor alleenstaand ouderschap en ik vind dat terugkijkend op de afgelopen acht jaar nog steeds een van de meest wijze beslissingen die ik ooit genomen heb.
Weekend- of vakantiepleegzorg lijkt me wel een optie voor jou. Dat is ook wel zwaar en je staat meer 'aan' dan bij een eigen kind, maar wel haalbaar naast je baan.
Zie het als dat er kinderen komen logeren. Je staat dan vaak ook net wat meer 'aan', er zijn niet-eigen mensen in je huis, je wil vaak ook iets extra's bieden qua activiteiten. Dat is leuk, maar het kost ook energie, althans, voor mij wel.
Dat kunnen ook kinderen zijn die het niet per se slecht hebben thuis en daar ook gewoon wonen, maar waar bijvoorbeeld net wat minder aandacht voor is dan ze verdienen omdat bijvoorbeeld de ouder(s) ziek zijn en daardoor weinig energie hebben om dingen te ondernemen, weinig mobiel zijn, etc.
Prillewits schreef op 23-04-2023 om 20:17:
[..]
Bij pleegzorg heb je een kind dat je niet vanaf geboorte kent, dat niet op jou lijkt, je weet niet wat het al heeft meegemaakt en wat de uitwerking daarvan op het kind is, het is van slag omdat het ineens niet meer thuis mag wonen, en je hebt naast het kind ook te maken met de biologische ouders en met allerlei mensen van jeugdzorg. Je draagt een andere verantwoording (immers niet je eigen kind) waardoor je veel keuzes niet zelf kan maken, en alles gaat moeizamer (ga maar even met spoed op zaterdag naar de tandarts zonder verzekering, bsn of ID laat staan medische status. Leuke uitdaging).
En het kind wil in veel gevallen helemaal niet bij jou zijn en vindt je ook niet leuk. Zeker niet snachts met kiespijn.
Dus nee, het is niet hetzelfde als een eigen kind.
Dat heeft mijn collega ook aan de hand gehad. Het is vrij gebruikelijk dat haar pleegkinderen een verwaarloosd gebit hebben, dus inmiddels kent ze alle speciale tandartsen wel. Het is inderdaad gedoe met de verzekering en toestemming om behandelingen te laten uitvoeren.
start eerst bij een informatieavond. Vanuit daar kan je de verplichte cursus doen, en dan eventueel het traject aangaan tot (weekend) pleegouder.
Het is denk ik inderdaad niet te doen als je fulltime werkt en alleenstaand bent. Dan is kind telkens bij opvang of iets dergelijks en dat lijkt me voor een kind met al een moeilijke start niet bevordelijk. En ik zou er inderdaad wel ook echt goed over nadenken. Kennis van me doet dit ook, bij hen is er wel altijd iemand thuis. Zij hebben van 1 moeder 2 kinderen in huis genomen, omdat moeder de zorg niet aan kon. Inmiddels zitten ze met 4 pleegkinderen, want moeder heeft er nog 2 bij gemaakt. Halfbroertjes/halfzusjes (want van andere vaders) laat je niet stikken vind het pleeggezin. Maar het is wel echt een hele moeilijke situatie nu met ineens 4 pleegkinderen waar je er eerst maar 2 had en dit ook eigenlijk niet voorzien had. De pleegkinderen zet je ook niet zomaar weer uit huis als het dus even niet zo loopt als je voor ogen had. Het is echt een hele verantwoordelijkheid en die moet je wel willen en aan kunnen.
Ik zou eerst naar een info-avond gaan en in jouw situatie lijkt me weekendopvang inderdaad makkelijker dan voltijds, vanwege je werk. Succes in ieder geval met je keus!
MamaE schreef op 23-04-2023 om 21:20:
Ik zou hier heel, heel goed over nadenken. Bezint eer ge begint.
Pleegkinderen hebben vaak veel meegemaakt, een behoorlijke rugzak, allerhande etiketjes en trauma's zijn eerder regel dan uitzondering. En dat is heel pittig. Bij een eigen kind al, laat staan bij een kind dat niet van jezelf is en waarvan je dat deel van de geschiedenis niet samen hebt meegemaakt. De band die tussen een eigen kind en jou al bestaat, moet je met een pleegkind nog opbouwen. Dat kost tijd, inzet, geduld en energie.
Een combinatie met fulltime werk lijkt me niet haalbaar. Pleegkinderen hebben vaak veel zorg en aandacht nodig. Je hebt allerhande afspraken met jeugdzorg, pleegzorg, de biologische ouders, school, allerlei therapeuten en behandelaren. Ze zijn door de problematiek ook niet altijd geschikt voor plaatsing op een reguliere school/opvang.
Ik zou het ook niet wenselijk vinden eerlijk gezegd. Dan moet je al naar een pleeggezin en dan doet je pleegouder je heel de week naar de opvang.
Ook lijkt het me persoonlijk heel zwaar om het in je eentje te doen. Als je met zijn tweeën bent, kun je dingen samen doen, taken verdelen, met elkaar sparren over hoe met bepaalde dingen om te gaan. Maar goed, ik heb ook al vrij vroeg in mijn leven besloten dat ik sowieso niet bewust wilde kiezen voor alleenstaand ouderschap en ik vind dat terugkijkend op de afgelopen acht jaar nog steeds een van de meest wijze beslissingen die ik ooit genomen heb.
Weekend- of vakantiepleegzorg lijkt me wel een optie voor jou. Dat is ook wel zwaar en je staat meer 'aan' dan bij een eigen kind, maar wel haalbaar naast je baan.
Zie het als dat er kinderen komen logeren. Je staat dan vaak ook net wat meer 'aan', er zijn niet-eigen mensen in je huis, je wil vaak ook iets extra's bieden qua activiteiten. Dat is leuk, maar het kost ook energie, althans, voor mij wel.
Dat kunnen ook kinderen zijn die het niet per se slecht hebben thuis en daar ook gewoon wonen, maar waar bijvoorbeeld net wat minder aandacht voor is dan ze verdienen omdat bijvoorbeeld de ouder(s) ziek zijn en daardoor weinig energie hebben om dingen te ondernemen, weinig mobiel zijn, etc.
Dikgedrukte is ontzettend waar en wordt denk ik enorm onderschat. Wij hebben een pleegzoon, die fulltime bij ons woont. Man en ik zorgen samen voor hem, ik werk 3 dagen, man 4 en dat is in de praktijk vaak nog teveel ivm alle afspraken die wij hebben met en voor pleegkind. Daarnaast is kind heel zorgintensief, met een flinke rugzak. Maar dat is geen bezwaar voor ons en was ook wel een bewuste keuze.
Ik zou eens naar een info-avond gaan en je laten voorlichten, want er zijn best wel mogelijkheden. En die avonden zijn ontzettend nuttig, er komen dan ook pleegouders (ook deeltijd bij ons) aan het woord die je hun ervaringen vertellen.
