Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Je zou bij de huisarts eens kunnen vragen om een casemanager nah. Zij kunnen kijken of ze je ergens bij kunnen ondersteunen en eventueel bemiddelen als er zorg nodig is. Als die er niet zijn kan een casemanager dementie dat vaak ook. Ik werk in de verslavingszorg en een alcoholverslaving in combinatie met dementie/nah is bijna niet te behandelen. Normaal kan je met cognitieve gedragstherapie of medicatie ondersteunen maar bij cognitieve schade is dat erg lastig.
Schroom niet om hulp te vragen voor jezelf het lijkt me heel zwaar en eenzaam voor je.
Ik heb niet alles zorgvuldig gelezen, dus misschien heb ik dit gemist (in dat geval sorry), maar wat is jouw boodschap naar je kinderen? Is dat "ja, het is vreselijk om te zien hoe je moeder veranderd is, maar wat moet ik dan, ik kan haar toch ook niet aan haar lot overlaten?", of is dat "je moeder kan er niets aan doen en ze is wel je moeder, zet je er overheen"? Ik zou me kunnen voorstellen dat als je meer naar het tweede neigt - de kinderen moeten maar inschikken omdat moeder geen verwijt mag worden gemaakt - dat de kinderen er dan wel klaar mee zijn. Hun moeder heeft een compleet andere, en behoorlijk nare persoonlijkheid gekregen, en in plaats van steun van hun vader, krijgen ze verwijten.
Kan je niet meer de eerste kant op? Dus dat je erkent dat het gedrag van je vrouw naar is, en enorm belastend is voor iedereen, en dat je probeert samen een manier te vinden om daarmee om te gaan? En kan jij niet zoveel mogelijk zelf contact met je kinderen onderhouden, los van je vrouw? Desnoods achter haar rug om, ik zou daar geen gewetensbezwaren over hebben eerlijk gezegd. Met andere woorden: je blijft wel voor je vrouw zorgen (als je dat nog volhoudt), maar je trekt toch ook je eigen plan en bouwt aan je eigen leven en relaties, los van haar.
En inderdaad, ga met de huisarts of andere zorgverleners praten en zoek steun voor jezelf. Dit is te veel om in je eentje te moeten dragen.
tsjor schreef op 10-12-2024 om 08:02:
Ik vroeg me ook af of het mogelijk is dat de kinderen af en toe
bijspringen, zodat jij een paar uur de handen vrij hebt. Dus dat ze
zelf even voor hun moeder moeten zorgen en dan met jou bespreken wat
daarvoor nodig is, wanneer het goed gaat en wat de risico's zijn. Het
kan zijn dat het toch een keer nodig is, bijvoorbeeld als jij de zorg
(tijdelijk) niet meer kunt dragen.
Tsjor
Serieus? Als hij er nu 1 heeft die afstand heeft genomen, heeft hij er na zo'n voorstel 3.
Als je je moeder al niet trekt op korte sociale gelegenheden, moet je daar zeker niet een paar uur verantwoordelijk voor gemaakt worden.
Patrik, knap dat je het steeds breder bent gaan bekijken.
Los van je kinderen, hebben jij en je vrouw hulp? Lotgenotencontact? Bij mijn ouders is dat tijdens de revalidatie en veeeele therapieën toen aangeboden. Mijn ouders zijn niet van die praters en houden niet van psychologisch gewauwel. Maar ze hebben hier echt veel aan.
Ik denk dat wat ruimte/begrip/herkenning jou goed zou doen. En ik denk dat dat de relatie met je kinderen goed zou doen. Je vertrekt nog steeds veel (begrijpelijk) vanuit boosheid. En dat helpt je relatie met je kinderen niet. Hun moeder is al nauwelijks aanspreekbaar. Als jij de hele tijd boos, gefrustreerd en verwijtend bent, is er weinig om aan vast te houden voor je kinderen.
Probeer een andere uitlaatklep te vinden. Ik denk echt dat een lotgenotengroep helpt. Je bent niet alleen. En ze kunnen je vast ook helpen met tips en tricks.
Sterkte.
Patrik schreef op 12-12-2024 om 05:28:
[..]
Mede door de posts van Meesje, Miraval en Kataravrouw ben ik gaan inzien dat het probleem veel dieper ligt. Het drankmisbruik is de bliksemafleider. Het drankmisbruik is het grootste ongemak dat door iedereen ervaren en gezien word en ook haar eigen veiligheid in het gedrang brengt. Maar er is veel meer. Na haar crash nu 10 jaar geleden stak het drankmisbruik zijn kop op maar viel niet op. Ik werkte toen nog en was weinig thuis, bij thuiskomst lag ze meestal in bed herstellende van.....maar in feite was ze haar roes aan het uitslapen. In de weekends bleef ze nuchter.Het is eigenlijk maar opgevallen toen ze aan de beter hand was en er terug BBQ's en familiefeestjes georganiseerd werden dat er iets aan de hand was. Naarmate ze er meer en meer op betrapt werdt viel de gêne weg en dronk ze zich gewoon lazarus waar iedereen bij was.Afspraken werden vergeten, valpartijen, gebroken brillen, gebroken tanden,kwetsuren, kookpotten op het vuur en zij aan het slapen....
Maar er is meer, gaande weg ontpopte ze zich meer en meer tot een dominante vrouw die steeds haar eigen wil wil doordrukken en steeds haar visie op feiten als de enige ware beschouwd. Over bepaalde onderwerpen kan ze uren blijven doordrammen. Ook begon ze pestgedrag te vertonen. Als je ergens geconcentreerd mee bezig bent, een boek of tijdschrift lezen, het nieuwsbericht volgen enz...wil ze steeds de aandacht naar haar toe trekken door één of ander verhaal te vertellen of een gesprek op te starten. Wanneer je dan vraagt om ingeval van het nieuwsbericht even te pauzeren is ze duidelijk geïrriteerd.
Ze vertoont meer en meer impulsief gedrag.Toen de kinderen de schenking weigerden was ze furieus. Met de woorden ze willen mijn geld nu niet , later zullen ze het ook niet hebben" is ze veelvuldig reizen beginnen boeken. Ze is gewoon niet te stoppen " ga je niet mee dan ga ik alleen" wat moet je dan doen? Als je thuisblijft wat gebeurd er dan ......Al meermaals meegemaakt dat ze zich in een hotelbar lazarus zuipt en je haar letterlijk naar de kamer moet dragen. Probeer je haar te stoppen dan worden er in volle publiek scenes gemaakt en vliegen allerlei verwijten naar je hoofd. A rato van om de twee drie maand worden er het laatste anderhalf jaar reizen geboekt en niet de minste. Nu ik ga ook eens graag op reis, het zijn haar centen maar op deze manier.,.....
Ook haar gedrag tov derden laat veel te wensen over. De mensen schoferen, ongezouten haar mening zeggen, racistische uitspraken doen. Het hoort er allemaal bij. In het verkeer is ze niet te genieten een geluk ze rijd maar uiterst zelden meer ( maar toch mag haar eigen stadswagentje niet weg). Op iedereen zit ze te foeteren. Ik ben een zeer kalme en hoffelijke chaufeur en laat me totaal niet opjagen wat haar dan ook irriteert en voor een sneeuwbal effect
Er zijn nog wel gedragsstoornissen die ik niet opgenoemd heb en waar iedereen zich aan stoort en die allemaal voortvloeien te gevolge van NAH en inplaats van begripvol te zijn voor de situatie als reactie daarop je eigen moeder in de vergeetput gooien dat kan er bij mij niet in. Voor mijn part is dit iemand doden zonder te moorden.
Met dank aan de vele reacties, medeleven en goed bedoelde raad die ik veelvuldig gekregen heb van de mede forumleden.
Ik heb al eerder aan je gevraagd of ze wilsbekwaam is, jij zei ja, ze is niet gek.
Toch denk ik, aan de hand van je post, dat ze niet wilsbekwaam is. Het lijkt erop dat ze de gevolgen van haar acties niet kan overzien. Misschien is het verstandig om je in te lezen over bewindvoering en/of curatele. Hoe zit het met de medische kant, heb je een volmacht of levenstestament?
Voor jezelf denk ik dat het goed is als je een steunpunt mantelzorg opzoekt. Als mantelzorger heb jij ook grenzen aan je kunnen. Als jij er aan onderdoor gaat, dan staat je vrouw alleen.
En het autorijden, heeft ze niet haar rijbewijs in moeten inleveren? Mocht ze een ongeluk veroorzaken dan is ze niet verzekerd.
WAT ZEGT DE BELGISCHE WETGEVING? WAARSCHUWING
De Belgische wetgeving stelt dat u na het doormaken van een herseninfarct gedurende een periode van 6 maanden geen auto- of motorvoertuig mag besturen indien u over een rijbewijs groep 1* beschikt. Voor personen met rijbewijs groep 2** geldt een rijongeschiktheid voor de periode van 1 jaar. Uw arts bezorgt u een attest model VII. Met dit attest en uw rijbewijs moet u zich binnen de vier dagen melden bij het gemeentehuis. Bij inleveren van uw rijbewijs of aanpassingen van uw rijbewijs moet u uw verzekeringsmaatschappij steeds op de hoogte brengen. Voor patiënten met een TIA gelden andere regels. Een TIA (transient ischemische attack) is een voorbijgaande beroerte, de verschijnselen moeten verdwijnen binnen de 24 uur om van een TIA te kunnen spreken. Voor deze patiënten geldt er geen rijongeschiktheid.
https://www.azmol.be/content/uploads/2023/05/20230504-Autorijden-na-een-beroerte.pdf
@Patrik, ik heb nog niet gelezen of jij en je vrouw ondersteuning hebben bij deze hele nare ziekte, maar dit lijkt mij wel erg zinvol, om toch wat meer begrip te krijgen.
Dit staat er op de site over NAH :
Emotionele gevolgen:Andere karakterveranderingen die kunnen optreden: sociaal onaangepast gedrag (decorumverlies); vloeken en agressiviteit; snel huilen; verhoogde prikkelbaarheid; veranderd gevoel voor humor. Als reactie van degene met NAH op de klachten of op de reacties van de omgeving.
BritgetJones007 schreef op 12-12-2024 om 06:20:
[..]
Maar nu beschrijf je dus precies de reden waarom je kinderen geen contact meer wensen. Hun moeder is er niet meer, bestaat dus ook letterlijk niet meer qua persoonlijkheid. Sterker nog, hun moeder is een persoon geworden die schadelijk en traumatiserend gedrag vertoont in bijzijn van haar kinderen. En ook 'en publiek' gedrag laat zien wat schadelijk is voor de kinderen. En ook al kan jou vrouw er niks aan doen, ik denk dat dit gedrag ze wegjaagd.
ik denk dat je de impact onderschat wat het gedrag van jou vrouw met hun doet.Ik kan mij voorstellen dat ze elke keer een 'deuk' oplopen, waarvan ze moeten bijkomen. Het lijkt mij erg pijnlijk om mee te maken. En waarschijnlijk zit hun emmer vol en kunnen ze het gedrag niet meer aanzien.
Dat is natuurlijk een hele nare situatie, want je vrouw kan hier niks aan doen.
Als je je in je kinderen verplaatst: wat halen zij nog uit de bezoekjes aan hun moeder? Of is het alleen nog maar vooral een opgave?
Nogmaals: heeft jou vrouw dagbesteding? Moet jij ook niet af en toe wat ademruimte om bij te tanken? Moet jou vrouw geen begeleider ofzo? Ik weet niet of zo iemand bestaat, een professional ondersteuner?
je gaat nu uit van de kinderen, hoeveel pijn en verdriet zij hebben. ik denk er juist aan hoeveel pijn en verdriet de moeder heeft, ze wil zo graag die oude moeder nog zijn, en leuk en zorgzaam en gezellig, maar door deze vreselijke nare ziekte lukt dit haar niet meer, en is ze een schim geworden van zichzelf, en daarnaast ook "gezegend" met een karakter waar ze zelf ook niet op zit te wachten. Het is een hele eenzame, verdrietige ziekte
Patrik, ik lees je laatste berichten over je vrouw en wat je zoal meemaakt. Ik zie ook dat je vragen van forummers naar “hoe is dit voor je kinderen? Praat je er met ze over?” vermijdt. Kan het zo zijn dat je zelf tegen een grens aan loopt aan wat je nog kunt verdragen? Want dat mag, het is ook begrijpelijk. Je mag een streep trekken en voor jezelf kiezen. Het is vreselijk wat je vrouw is overkomen, maar dat zij veranderd is wil niet zeggen dat jij en/of de kinderen daar iedere prijs voor moeten betalen. En daarom: durf je misschien niet te benoemen wat je kinderen vinden en voelen omdat jij dit inmiddels zelf ook voelt en vindt en je daar schuldgevoel over ervaart? Want in dat geval mag je dat schuldgevoel loslaten. Je hoeft jezelf niet levenslangs eenzame opsluiting op te leggen omdat je vrouw NAH heeft.
lavande! schreef op 14-12-2024 om 02:29:
[..]
je gaat nu uit van de kinderen, hoeveel pijn en verdriet zij hebben. ik denk er juist aan hoeveel pijn en verdriet de moeder heeft, ze wil zo graag die oude moeder nog zijn, en leuk en zorgzaam en gezellig, maar door deze vreselijke nare ziekte lukt dit haar niet meer, en is ze een schim geworden van zichzelf, en daarnaast ook "gezegend" met een karakter waar ze zelf ook niet op zit te wachten. Het is een hele eenzame, verdrietige ziekte
Klopt, het is een heel verdrietige situatie voor her hele gezin, dus iedereen die ermee te maken heeft. Ik haalde dit meer aan, omdat hij zich afvraagt wat erachter kan zitten bij zijn kinderen.
ten eerste voel ik me je mee. Het is niet gemakkelijk, niet voor jou maar ook niet voor je kinderen.
Wat ik je wel mee meegeven is dat ondanks dat je vrouw niks kan doen aan de aanleiding, NAH geen vrijbrief is voor bepaalt gedrag. Ik werk heel veel met mensen met NAH en wij zorgen voor zogenaamd ziekteinzicht. Wat is moelijk? En wat kan je er aan doen? Het lijkt of je vrouw helemaal geen verantwoordelijkheid neemt voor haar gedrag en dat iedereen alles maar moet accepteren. En dat gaat wringen. Als je vrouw laat zien dat zij het ook vervelend vindt en verantwoordelijkheid neemt is het ook gemakkelijker voor de mensen om haar heen.
Kimdekim schreef op 14-12-2024 om 10:23:
ten eerste voel ik me je mee. Het is niet gemakkelijk, niet voor jou maar ook niet voor je kinderen.
Wat ik je wel mee meegeven is dat ondanks dat je vrouw niks kan doen aan de aanleiding, NAH geen vrijbrief is voor bepaalt gedrag. Ik werk heel veel met mensen met NAH en wij zorgen voor zogenaamd ziekteinzicht. Wat is moelijk? En wat kan je er aan doen? Het lijkt of je vrouw helemaal geen verantwoordelijkheid neemt voor haar gedrag en dat iedereen alles maar moet accepteren. En dat gaat wringen. Als je vrouw laat zien dat zij het ook vervelend vindt en verantwoordelijkheid neemt is het ook gemakkelijker voor de mensen om haar heen.
Patrik, je bevindt je in een moeilijke positie. Kan je geen brief schrijven aan de kinderen waarin je ze eerst gelijk geeft: ja hun moeder is onberekenbaar en soms vervelend geworden en je kan je voorstellen dat ze tabak hebben van haar gedrag. Maar vervolgens meteen uitleggen wat de impact van een NAH is met artikelen hierover die ze kunnen lezen.
Maar ook hoe jijzelf lijdt onder haar veranderde gedrag en dat er nu ook nog eens bijkomt dat je geen contact meer met de kinderen hebt. Maar dat jij , als vader hun steun en sympathie nodig. Wees niet te trots, ga er niet van uit dat zij toch wel moeten weten wat NAH doet. Ik merk zelf ook dat ik door het lezen van dit draadje ineens veel meer begrip krijg voor de NAH patienten en hun omgeving.
Als ik jou was, zou ik een brief schrijven. Nog voor de kerst.
Dat is het hem juist, na 2 jaar onderzoek en 1,5 jaar cognitieve gedragstherapie is ze ontslagen uit het uz gent. Voor haar was dit het signaal 'ik ben genezen'. Ze ziet gewoon niet in wat haar problemen zijn. Ze was vroeger al een vrouw die niet open stond voor kritiek en weinig relativeringsvermogen had ook had ze geen zin voor humor. Deze dingen komen nu ook meer en meer tot uiting. Deze week een ganse week met haar doorgebracht, geen hete hangijzers aangesneden, niet over de kinderen gepraat, niet over haar gedrag gepraat een paar keer gaan uit eten, wat naar tv gekeken naar programma's die ze graag zag, ze heeft niet gedronken en alles is normaal verlopen. Maar als er ergens iets mis gaat, als ze zich mentaal niet goed voelt, als ze vind dat ze niet genoeg aandacht krijgt of dat er met haar gesold of gelachen wordt of zovele andere dingen die een trigger kunnen zijn en waar een normale mens zijn schouders voor optrekt en relativeerd.....dan kan dit een totale omslag te weeg brengen in haar gedrag. Het zijn net 2 personen die erg zwart wit zijn. Gaat het goed en voelt ze zich goed in haar vel dan is de meegaande persoon met het goede karakter en gedrag aanwezig. Zijn er prikkels aanwezig die op haar inwerken dan komt de persoon met het slechte karakter en gedrag naar boven. En dit wil ze zelf niet inzien. Alle gesprekken over haar toestand worden uit de weg gegaan en afgeblokt en resulteren in ongepast gedrag, koppigheid,verwijten en drankmisbruik.
Fascinerend hoe je in je openingspost vraagt: "Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder." en in je laatste post zegt: "Ze was vroeger al een vrouw die niet open stond voor kritiek en weinig relativeringsvermogen had ook had ze geen zin voor humor." en "Alle gesprekken over haar toestand worden uit de weg gegaan en afgeblokt en resulteren in ongepast gedrag, koppigheid, verwijten en drankmisbruik."
Ben je door dit draadje tot het inzicht gekomen dat er veel meer aan de hand is, of was dat altijd al duidelijk maar wilde je daar niet aan toegeven? Deze situatie is voor alle betrokkenen vreselijk en ik denk dat je kinderen zich enorm miskend voelen en niet goed inschatten hoe de situatie ook voor jou is. Ik zou met je kinderen in gesprek gaan en vertellen dat je niet goed hebt doorgehad hoe erg het is dat hun moeder zo veranderd is, en daar je excuses voor aanbieden. En ook aangeven dat het voor jou een nare en eenzame situatie is. En dan samen kijken hoe jullie elkaar daarin kunnen helpen. Je kunt ze hier vandaag nog voor uitnodigen. Sterkte!
je schrijft dus, dat je vrouw altijd al een 'moeilijk' persoonlijkheid had en dit nu wordt uitvergroot door haar medische toestand.
Ik zou mijzelf en mijn moeder omschrijven als een open, warme, betrokken en vriendelijke knuffelmoeder waar de kinderen altijd bij terecht kunnen.
Ik kan mij voorstellen dat als jou kinderen altijd al hebben moeten omgaan met een moeder zonder relativeringsvermogen, zonder humor en niet tegen kritiek kon, dan stel ik mij daarbij voor dat altijd al moeilijk was (afgaande op jou kant van het verhaal).
Kan het zijn dat jou zoon hier dus ook al eerder tegenaan liep
