Open over abortus

Na heel lang twijfelen wil ik toch mijn verhaal vertellen zodat ik het ook een plaats kan geven.
Het is begonnen net met corona ik deed juist mijn laatste jaar toen ik ondekte dat ik zwanger was na duidelijke mening van mijn toemalige vriend die het niet wou en ook bleef vertellen ik ga weg ,mij steeds wou overtuigen doe het weg ik heb midden in de corona besloten om dan afspraak te maken ik was juist optijd voor het te mogen doen . Normaal geven ze jou een week de tijd om na te denken ik kreeg geen tijd of was niet meer binnen de termijnen ik heb dus een datum moeten kiezen zo overdonderd van alles kwam ik thuis tot besef dat het dan mijn verjaardag was dat ik 19 werd niemand weet dit tot op heden nog steeds niemand van mijn familie door heel de corona gedoe heb ik ook zo moeten vechten om dit geregeld te krijgen en toen de dag er was moest ik erna gezellig mijn verjaardag in gezin thuis vieren ik mocht niemand zien door corona dus ook totaal niet kunnen verwerken ik begreep langs 1 kant men vriend van toen wel maar nu heb ik hier zo spijt van het maakt het zo moeilijk dat het ook een tweeling was. Het jaar hiervoor had ik een miskraam gekregen dit had ik kunne plaatsen ik was nog jong dat besefte ik ook maar na de heftige periode dat mijn abortus is gepleegt ben ik te weten gekomen dat ik een maand later weer zwanger was en toen heb ik weer voor de zelfde keuze gestaan het lijkt nu of ik geen mama mag worden .
Maar hoe raar het ook klinkt hier had ik meer vrede mee omdat het nog maar juist gebeurt was en moest verwerken wou ik nu niet zwanger zijn. Tot op heden heb ik nog steeds veel last van men 1 ste abortus ik ben hier niet fier op ik was normaal tegen abortus maar ik zie me zelf zo overhaalt worden door men partner toen mijn relatie liep ten einde. Tot op heden kan ik mijn verleden niet loslaten steeds op mijn verjaardag word ik er aan herinnerd. Helaas heb ik nog eens dit moeten mee maken mijn relatie was ten einde en was weer zwanger nieuwe relatie en die wou dit absolute niet na nu bijna 4 jaar gepasseerd te zijn heb ik zo een wil om mama te worden wil me zo bewijzen dat ik dit wel kan. Soms denk ik wat als ik toen wel eerlijk was thuis dan had ik mischien wel steun of iemand die me kende die me kon helpen steunen ik heb geen prachtige jeugd zie men vader ook niet zijn zin was steeds spijt komt vaak telaat wou dit nooit geloven maar ik begin steeds te denken mss toch wel ik heb enorm spijt nu maar ook niet.toen niet toen had ik naar mijn gevoel juiste gedaan ik mis jullie mijn klein mirakels ooit op een dag gaan mijn kinderen weten wat dit gevoel is ik wil hun meedragen om hierover open te praten en ze gaan ook het eerste zijn tegen wie ik het lettelijk mondeling vertel hoop dat ze als ze ooit twijfelen mij ook openhartig komen vertellen zosat ik kan helpen waar ik kan en dat ze niet moeten mee maken wat ik nu mis.