Open over abortus
Na heel lang twijfelen wil ik toch mijn verhaal vertellen zodat ik het ook een plaats kan geven.
Het is begonnen net met corona ik deed juist mijn laatste jaar toen ik ondekte dat ik zwanger was na duidelijke mening van mijn toemalige vriend die het niet wou en ook bleef vertellen ik ga weg ,mij steeds wou overtuigen doe het weg ik heb midden in de corona besloten om dan afspraak te maken ik was juist optijd voor het te mogen doen . Normaal geven ze jou een week de tijd om na te denken ik kreeg geen tijd of was niet meer binnen de termijnen ik heb dus een datum moeten kiezen zo overdonderd van alles kwam ik thuis tot besef dat het dan mijn verjaardag was dat ik 19 werd niemand weet dit tot op heden nog steeds niemand van mijn familie door heel de corona gedoe heb ik ook zo moeten vechten om dit geregeld te krijgen en toen de dag er was moest ik erna gezellig mijn verjaardag in gezin thuis vieren ik mocht niemand zien door corona dus ook totaal niet kunnen verwerken ik begreep langs 1 kant men vriend van toen wel maar nu heb ik hier zo spijt van het maakt het zo moeilijk dat het ook een tweeling was. Het jaar hiervoor had ik een miskraam gekregen dit had ik kunne plaatsen ik was nog jong dat besefte ik ook maar na de heftige periode dat mijn abortus is gepleegt ben ik te weten gekomen dat ik een maand later weer zwanger was en toen heb ik weer voor de zelfde keuze gestaan het lijkt nu of ik geen mama mag worden .
Maar hoe raar het ook klinkt hier had ik meer vrede mee omdat het nog maar juist gebeurt was en moest verwerken wou ik nu niet zwanger zijn. Tot op heden heb ik nog steeds veel last van men 1 ste abortus ik ben hier niet fier op ik was normaal tegen abortus maar ik zie me zelf zo overhaalt worden door men partner toen mijn relatie liep ten einde. Tot op heden kan ik mijn verleden niet loslaten steeds op mijn verjaardag word ik er aan herinnerd. Helaas heb ik nog eens dit moeten mee maken mijn relatie was ten einde en was weer zwanger nieuwe relatie en die wou dit absolute niet na nu bijna 4 jaar gepasseerd te zijn heb ik zo een wil om mama te worden wil me zo bewijzen dat ik dit wel kan. Soms denk ik wat als ik toen wel eerlijk was thuis dan had ik mischien wel steun of iemand die me kende die me kon helpen steunen ik heb geen prachtige jeugd zie men vader ook niet zijn zin was steeds spijt komt vaak telaat wou dit nooit geloven maar ik begin steeds te denken mss toch wel ik heb enorm spijt nu maar ook niet.toen niet toen had ik naar mijn gevoel juiste gedaan ik mis jullie mijn klein mirakels ooit op een dag gaan mijn kinderen weten wat dit gevoel is ik wil hun meedragen om hierover open te praten en ze gaan ook het eerste zijn tegen wie ik het lettelijk mondeling vertel hoop dat ze als ze ooit twijfelen mij ook openhartig komen vertellen zosat ik kan helpen waar ik kan en dat ze niet moeten mee maken wat ik nu mis.
Ik vind het heel rot voor je dat je het er nog zo moeilijk mee hebt. Maar heel eerlijk: om te beginnen kan ik maar moeilijk een touw aan je verhaal vastknopen. Als ik het allemaal goed begrepen heb, had je op je 18e al een miskraam, op je 19e een abortus terwijl je relatie op zijn eind liep en daar enorm veel spijt van, en dat toch een paar jaar later nog een abortus. Heb je niet opgelet bij biologie?? En dan heb je nu een enorme kinderwens, maar geen partner, tenminste, daar heb je het niet over. Ik zou zeggen: wees blij. Ga eerst eens zelf volwassen worden. Een kind is geen speelgoed. En abortus is geen anticonceptie. Ik zou hulp zoeken voor mezelf als ik jou was. Een mentaal niet stabiele moeder is geen gezonde basis voor een kind.
En je moet echt nooit, maar dan ook nooit, je kinderen opzadelen met jouw spijt van je abortussen, dat is geen gezond voornemen. Natuurlijk hoop je dat als je kinderen krijgt, ze bij jou terecht kunnen en willen met hun problemen. Maar ze in geuren en kleuren vertellen welke fouten jij gemaakt hebt op dat vlak lijkt me een heel slecht idee.
Hoe dan ook, sterkte hiermee. Ik geloof best dat je veel spijt en verdriet hebt, dus zoek iemand die je daarmee kan helpen.
ach wat een enorm verdriet draag je met je mee! Is dit de eerste keer dat je erover praat met iemand? ( nu online)
ik denk dat het wel duidelijk een onverwerkt trauma is voor je.
Misschien heb je hier iets aan?
https://fiom.nl/ongewenst-zwanger/abortus/online-module-abortusverwerking#:~:text=Fiom%20kan%20je%20helpen%20bij,persoonlijke%20gesprekken%20(op%20locatie).
Als je je verleden kan accepteren, zul je leren om het met je mee te dragen en hoe je ermee om kunt gaan.
Er is hulp hiervoor.
Je hebt moeilijke keuzes moeten maken. Het heeft jou gevormd hoe jij nu bent.
Gun jezelf gelukkig te zijn.
Of je moeder kan worden of je kinderen zult krijgen en of je je kinderen alles zult vertellen alles wat jou nu bezighoudt laat het varen.
Ikzelf heb moeite met dingen loslaten.
Ik pieker me suf, slapeloze nachten en me gezondheid gaat achteruit.
Wat mij helpt is praten erover en vragen hoe anderen het zouden doen. De problemen een plek geven en weer doorgaan.
Echt rot voor je. Je hebt je min of meer laten chanteren door je ex. Ik zou hulp zoeken voor het verwerken hiervan.
Verder: ga met je huisarts praten over anti-conceptie want abortus is geen anti-conceptie.
Hoe kan het dat je al zover zwanger bent van een tweeling dat je nog nét abortus kan doen, maar dat niemand dat dan weet? Dat is wel al zichtbaar toch?
Je klinkt alsof je een onzeker, makkelijk te beïnvloeden persoontje was die deed wat anderen zeiden, en dat je daardoor beslissingen hebt genomen die je nu niet meer zo zou nemen. Natuurlijk is dit "wijsheid achteraf met de kennis van nu". Je stond sterk onder druk door mensen die er belang bij hadden en die hun vrijheid sterk ingeperkt zagen als jij hun kind zou krijgen en die wisten hoe jij te beïnvloeden was. Ook je vriend was kennelijk niet erg bezig met preventie.
Maar goed, jouw klompjes cellen zijn nooit iets geworden. Het is mijn ouders wel overkomen, voordat ik bestond, dat op een koude winternacht een kind stierf. Mijn moeder stond er nooit open voor dit te bespreken en deed defensief als je ernaar vroeg. Waarom weet ik niet. Ik was alleen op kinderlijk niveau geïnteresseerd (omdat ik niet wist wat het was om een kind te verliezen) en misschien kon ze het op deze manier niet bespreken.
Dat laatste zeg ik omdat jij je kennelijk ongerust voelt hoe je eventueel latere kinderen erover zullen denken. Op een kinderlijk niveau, denk ik: passend bij hun leeftijd.
Ik zou naar de huisarts gaan, meisje. Je kunt hier hulp bij krijgen. Het is goed om hier met een professional over te praten.
En dan kun je meteen om anticonceptie vragen.
Joszy schreef op 11-12-2024 om 06:33:
Hoe kan het dat je al zover zwanger bent van een tweeling dat je nog nét abortus kan doen, maar dat niemand dat dan weet? Dat is wel al zichtbaar toch?
dit inderdaad, aangevuld met
na de heftige periode dat mijn abortus is gepleegt ben ik te weten gekomen dat ik een maand later weer zwanger was en toen heb ik weer voor de zelfde keuze gestaan het lijkt nu of ik geen mama mag worden
ik vind het vreemd, dat je een maand later dan al weer zwanger zou zijn?
Niks raars aan, na 2 weken kun je alweer ovuleren.
Wat wel raar is, is dat dit stel blijkbaar geen anticonceptie gebruikte.
Je verhaal is een beetje warrig. Begrijp ik nu goed dat je vier keer zwanger bent geweest?
Best heftig allemaal. En goed dat je er nu ruimte aan geeft om het te bespreken, ook al is dat online en anoniem. Maar hierna zou ik je dringend willen adviseren om contact op te nemen met je huisarts. Voor psychische hulp, maar ook voor anticonceptie.
hoe vervelend dat dit juist op je verjaardag moest. Wat een naar verjaardagscadeau heeft je ex je gegeven.
Een dergelijke beslissing nemen, op zo'n jonge leeftijd is moeilijk. Zeker wanneer je geen contact hebt met je omgeving. Ik had ooit een ex die zei: "als mijn vriendin ooit zwanger wordt, moet ze het weg laten halen". Zo'n 10 jaar later kreeg hij met zijn huidige vrouw 2 kinderen.
Gelukkig zijn mijn moeder, uit zichzelf, al in het begin van die relatie, dat als ik per ongeluk zwanger werd (ik was al een paar jaar aan de pil), ze ervoor me zou zijn, en dat ik geen abortus hoefde te laten plegen (ik woonde toen nog thuis).
Dus toen die ex die opmerking maakte, was ik wel ontzet, maar ik wist me ook gesteund door mijn familie.
Ik heb binnen die relatie wel een keer de MAP genomen, na het vergeten van de pil. Toen ik daar ontzettend veel last van had, heeft hij mij wel gesteund. En ik denk dat hij toen ook een beter perspectief heeft gekregen, over wat zo iets eigenlijk betekent. Want veel jong volwassen mannen weten dat helemaal niet. Die hebben stoere praatjes met hun vrienden. Maar beseffen niet wat het inhoudt.
Voor dat je iets nieuws begint, vraag eens bij je ouders of beste vriendin of zo, of zij er voor je zouden zijn, als jij een kind alleen op zou moeten voeden. Dan weet je vooraf hoe het zit. Dan hoef je dat in die moeilijke, maar ook hele korte periode, niet nog uit te zoeken.
Zeespiegel, eerlijk waar, als ik een jongen/jongeman zou zijn en ik zou geen controle hebben over het vaderschap, omdat zoiets voor me beslist wordt, zou ik ook in paniek raken. Ik ga er dan wel vanuit dat ik gewoon in overleg met het meisje gekozen heb voor een bepaald type AC. Maar kom op, het zijn de oertijden niet meer waar je gewoon een kind kreeg, of je daar nu zin in zou hebben of niet. Ik vind het daarom niet veel te maken hebben met kunnen rekenen op, maar een logisch gevolg van veel te jong zwanger raken, terwijl je het leven nog moet uitvogelen. Nog moet onderzoeken of dit wel de partner voor je is en of je uberhaupt een kinderwens hebt. Wie zit er met 18, 19 of 20 nou te wachten op een kind waar je helemaal geen zeggenschap over hebt gehad?
Diyer schreef op 12-12-2024 om 12:26:
Zeespiegel, eerlijk waar, als ik een jongen/jongeman zou zijn en ik zou geen controle hebben over het vaderschap, omdat zoiets voor me beslist wordt, zou ik ook in paniek raken. Ik ga er dan wel vanuit dat ik gewoon in overleg met het meisje gekozen heb voor een bepaald type AC. Maar kom op, het zijn de oertijden niet meer waar je gewoon een kind kreeg, of je daar nu zin in zou hebben of niet. Ik vind het daarom niet veel te maken hebben met kunnen rekenen op, maar een logisch gevolg van veel te jong zwanger raken, terwijl je het leven nog moet uitvogelen. Nog moet onderzoeken of dit wel de partner voor je is en of je uberhaupt een kinderwens hebt. Wie zit er met 18, 19 of 20 nou te wachten op een kind waar je helemaal geen zeggenschap over hebt gehad?
Die opmerking werd niet tegen mij maar over mij gemaakt. Vond dat juist heel caveman achtig.
Als de verwekker geen vader wil zijn, is dat zijn keuze. Dat hoeft niet automatisch te leiden tot abortus. Er zijn genoeg alleen staande moeders, die het wel redden. Sommige met hulp. En sommige tegen wil en dank. En sommige kiezen er zelfs bewust voor.
Tuurlijk is het beter wanneer je er samen uitkomt. Maar voorzover ik begrijp, had TO niet het gevoel dat ze een inspraak had, in wat toch een ingreep in haar lichaam is. Haar lichaam.
Zeespiegel schreef op 12-12-2024 om 16:51:
[..]
Die opmerking werd niet tegen mij maar over mij gemaakt. Vond dat juist heel caveman achtig.
Als de verwekker geen vader wil zijn, is dat zijn keuze. Dat hoeft niet automatisch te leiden tot abortus. Er zijn genoeg alleen staande moeders, die het wel redden. Sommige met hulp. En sommige tegen wil en dank. En sommige kiezen er zelfs bewust voor.
Tuurlijk is het beter wanneer je er samen uitkomt. Maar voorzover ik begrijp, had TO niet het gevoel dat ze een inspraak had, in wat toch een ingreep in haar lichaam is. Haar lichaam.
Maar dat is natuurlijk onzin. Niemand kan je dwingen tot een ingreep in jouw lijf die jij niet wilt. Dat je er later spijt van krijgt, dat kan. Maar je krijgt vziw altijd een gesprek en bedenktijd. Zelfs als je, zoals TO, op het randje zit. Dus ze zal destijds toch ook het meeste voor abortus hebben gevoeld. Wat me ook heel verstandig lijkt in haar geval als ik het zo lees.
Neemt niet weg dat het natuurlijk pijnlijk en verdrietig is/kan zijn. En spijt kan ze natuurlijk ook hebben. Toch lijkt het me de beste beslissing geweest. En: het terugdraaien kan niet. Dus ze moet het verwerken. En dat kan wellicht het beste met professionele hulp. En goede AC!! Om dit niet nog eens mee te hoeven maken.
Engeltje schreef op 12-12-2024 om 18:21:
[..]
Maar dat is natuurlijk onzin. Niemand kan je dwingen tot een ingreep in jouw lijf die jij niet wilt. Dat je er later spijt van krijgt, dat kan. Maar je krijgt vziw altijd een gesprek en bedenktijd. Zelfs als je, zoals TO, op het randje zit. Dus ze zal destijds toch ook het meeste voor abortus hebben gevoeld. Wat me ook heel verstandig lijkt in haar geval als ik het zo lees.
Neemt niet weg dat het natuurlijk pijnlijk en verdrietig is/kan zijn. En spijt kan ze natuurlijk ook hebben. Toch lijkt het me de beste beslissing geweest. En: het terugdraaien kan niet. Dus ze moet het verwerken. En dat kan wellicht het beste met professionele hulp. En goede AC!! Om dit niet nog eens mee te hoeven maken.
Dwang kent vele vormen.
