Ongewenst zwanger met 43

Dit

lijkt inderdaad op een nachtmerrie... ik hoop het niet mee te maken. Ik wens je heel veel moed!!

Pfoe, wat een schrik moet dat zijn. Ik wil je er heel veel sterkte mee wensen!
Ik ben jaren geleden ongepland en ongewenst zwanger geworden. Was begin 20, we waren nog niet zo lang samen, en in ieder geval niet aan kinderen toe. Tot ik plots zwanger bleek. En al erg lang, dus abortus was helemaal geen optie meer. Wat was dat ontzettend schrikken, mijn leven leek in één keer te stoppen, alles leek in elkaar te storten. Pfoe, als ik daar nog aan terug denk, het was zo ontzettend heftig.
We hebben echt de knop moeten omzetten, want het kindje ging er gewoon komen, er was niets meer terug te draaien. We werden dus een stuk jonger ouders dan we hadden bedacht (en zijn heel blij met ons kindje geworden, later kwam er zelfs nog een kind bij). Onze situatie was dus wel heel anders dan die van jou, maar dat gevoel van wanhoop... oei, dat komt nu wel weer boven door jouw berichtje.
Veel sterkte!!

1 op de 10 zwangerschappen wordt in nederland afgebroken

Zelf: op mijn 20e ongewenst zwanger. Geen huis, slechte relatie, geen baan, geen omgeving om op terug te vallen. Ik heb niet getwijfeld over de abortus en ook geen spijt gehad.

Onlangs was mijn collega zwanger, net als jij 43, een compleet gezin met twee zorgenkinderen. Gelukkig kon ze de zwangerschap snel laten afbreken.

Moet je echt twee weken wachten op de ingreep? Kan het niet eerder?

Sterkte.

Hoi,

Er kunnen heel veel goede redenen zijn dat je geen kind meer wilt. En ik heb alle respect voor je abortus-wens en ik begrijp dat je je heel naar voelt. Ik zou zeker ook niet ongewenst zwanger willen worden, en ik kan me voorstellen dat je je daarbij ontzettend rot moet voelen.

Maar ik wil toch wel even laten weten dat onderstaande opmerking bij mij verkeerd valt:

"Ik ben 43 en onverwachts en ongewenst zwanger. ... en mijn partner is al 48..... ik wil gewoon echt geen kind meer, voel me veel te oud, als ik 60 ben is het kind nog niet eens 20."

Mijn kind is geboren toen ik 42 was, en mijn partner 45, ben ik nu een "veel te oude" moeder? Is het zielig voor mijn kind, of voor mij, dat ik straks 60 ben als hij nog niet eens 20 is?! Gelukkig voel ik mij niet veel te oud...

Dit doet er niets aan af dat je allerlei goede redenen kunt hebben om het kind niet te willen hoor, en ik kan me voorstellen dat je drie kinderen (te) veel vindt (ik vind voor mezelf één kind genoeg).

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met deze rotsituatie!

Dirksmama

Hoi Dirksmama,

Mailtjes aan forumbeheer richten, zie bovenaan de rubriek. Niet in het draadje plaatsen dus.

Liora

Anoniem en oude moeder

oude moeder,je voelt je aangesproken door anoniem,dat is volkomen onterecht,zei zegt niet dat jij een oude moeder bent en ook niet dat je kind zielig is met een oude moeder.
anoniem voelt zich te oud om nog moeder te worden,en ze wil het haar kind niet aandoen om als 18 jarige een 60 jarige moeder te hebben,dat is haar gevoel hierbij, zij oordeelt daarbij niet over jou,zij verteld alleen hoe zij het ervaart.

anoniem ,ik kan je gevoelens heel goed begrijpen,ik heb zelf 4 kinderen,en had er ook niet aan moeten denken om op mijn 43e nog een keer moeder te worden,ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen!

Bedankt en even over oude moeders

Fijn om zo veel steun te lezen. Bedankt. Ik begrijp ook Dirksmama en Oude moeder goed. Natuurlijk vind ik iemand met 43 niet te oud om moeder te zijn, het ligt aan de persoon zelf.

Ik ben nog maar net uit de baby-peuter-jaren. Onze jongste is nog ee kleuter. Ik heb dus nu nog 2 kleine kinderen en het is heel persoonlijk dat ik dus voel de energie niet te hebben voor nog een zwangerschap en een baby. Het is juist zo wrang, dat anderen het heel graag zouden willen.... en dat maakt het ook dat ik me schuldig en egoistisch voel. En dan ga ik er ook nog maar vanuit dat het een gezond kind zou zijn, laat staan dat er nog heel vel mis zou kunnen gaan en het misschien op een miskraam zou uitlopen.

Ik ben er zeker van dat ik het niet meer wil, alleen het schuldgevoel, daar heb ik moeite mee... en daarom vind ik het zo lastig om er met vriendinnen over te praten. Omdat zij misschien ook nog met die kinderwens zitten en ik ze niet wil kwetsen.

De afspraak duurt nog bijna 2 weken omdat ze er zeker van willen zijn dat ze iets op een echo kunnen zien, anders kun je weer naar huis. En dan moet er ook nog plek zijn in een kliniek in de buurt.... vandaar dat het nog even duurt.

Ik bedoel dit ook niet als een discussie over wel en niet zwangerschap laten beeindigen. Ik denk dat is iedereen zijn eigen keuze, ik schreef dit alleen om het even van me af te zetten en om misschien wat steun of ervaringen van anderen te lezen.

Risico

Ik ben 46 en moet er echt niet aan denken om weer zwanger te worden. Mijn vriend is 6 jaar jonger en heeft nooit kinderen gehad, maar wij hebben in principe wel een kind, mijn dochter uit mijn vorige huwelijk, dat vind hij voldoende. Dus voor hem zou ik daar ook niet meer aan hoeven beginnen en wij zouden zeker voor abortus kiezen.
Mijn dochter is nu 14 en over ene paar jaar kunne wij ook weer wat meer met z'n twwetjes doen en hoeven niet weer met luiers en flessen te beginnen. De hoofdreden voor mij om op latere leeftijd nog een kind te nemen was jaren geleden dat de risico's op afwijkingen ook groter zijn, ondanks dat je vlokkentest en punctie kan laten doen. MOcht het dan niet goed zitten moet je op een later moment in de zwangerschap nog steeds kiezen of je het laat komen.
Ons gezin is compleet en daarom hoeft het voor mij niet meer. Ik heb mij daarom ooklaten steriliseren, zodat ik juist voor dit soort keuzes niet kom te staan. Jullie moeten gewoon met z'n beiden bekijken wat jullie willen.

Ik ben 37

en ik begrijp je heel goed Anoniem. Volkomen legitiem hoe je denkt en voelt. Ik wil je sterkte wensen.

Als ik jouw vriendin was

dan had ik het wel willen weten en bespreken met je, omdat je dan mijn vriendin bent.

Ik heb zelf erg veel moeten doen en lang moeten wachten om zwanger te worden van onze 2e. Wij hadden in die zware periode een vriendin die ook abortus heeft laten doen en dat kon ik volledig begrijpen, ik vond dat ook naar voor haar want dat was ook iets wat ze liever niet op haar pad was tegen gekomen, ze heeft er overigens nooit spijt van gehad.

Nee dus ik zou als vriendin er totaal geen moeite mee hebben om dit te bespreken en ik zou zeker niet afwijzend reageren, jij bent verdrietig en dan hoort een vriendin er gewoon voor je te zijn, ook als ze in een totaal andere situatie zit.

het is misschien een goed idee om jezelf te laten steriliseren met die nieuwe techniek (hoef je niet onder narcose).

Hier thuis vind ik dat vriend maar moet gaan voor klemmetjes.

Veel sterkte komende tijd !

Inderdaad

hoewel jullie situatie tegengesteld lijkt:

Geef je vriendin de kans ook nu een vriendin voor je te zijn en probeer niet te bedenken hoe ze voor je denkt...

Niet
Invullen
Voor
Een
Ander!

Nivea dus.Neem hem met je mee!

Veel verhalen in het archief

Er zijn wel vaker draadjes hierover geweest. Soms zijn daarin zeer aangrijpende verhalen verteld, die beide kanten opgaan, als je begrijpt wat ik bedoel...
Ik weet niet of je dat helpt en of je naar een 'oude' discussie op zoek bent. Het is natuurlijk ook fijn om 'life' reacties op jouw dilemma te krijgen.
In ieder geval kan ik me goed voorstellen hoe dit moet voelen. En als je besluit om het kindje niet te krijgen, kan ik me dat ook goed voorstellen, hoe moeilijk dat ook is.
Aan de andere kant wil ik je wel waarschuwen, probeer echt, voor zover mogelijk, helemaal compleet ZELF achter je eigen besluit te staan. Want als je een beslissing neemt en een stap zet die voor jou niet helemaal goed voelt kun je daar erg verdrietig van worden.
Veel sterkte!

Herkenning

Hallo, ik ben 36 en zat kort gelden in dezelfde situatie als jij. Ik vind het vreemd dat je twee weken moet wachten omdat dan pas een echo mogelijk is. Ik heb een overtijd behandelin gehad. Ze konden op de echo zien dat ik 5 weken en 2 dagen was, erg pril dus. Je komt hiervoor in aanmerking als je niet langer dan 16 dagen over tijd bent.
Ik voel met je mee, het is een ontzettend zware beslissing. Ik kan alleen zeggen dat het mij erg is meegevallen.
Ook ik twijfelde om vriendinnen, zwanger en jaren jonger, deelgenoot te maken. Maar ik ben blij dat ik het wel heb gedaan. Een goede vriendin zal je begrijpen en steunen. Sterkte!

Herken je gevoel

Ik herken het gevoel van paniek, niet nog en kind te willen, ik had het toen ik 33 was. 1 doodgeboren kindje, daarna 2 zeer stresvolle zwangerschappen maar gelukig wel 2 gezonde kinderen die net allebei naar school gingen... en toen een week overtijd. Al vanaf mijn pubertijd heb ik geroepen nooit een abortus te willen. Maar toen ik heb ik het echt overwogen, ik wilde echt geen zwangerschap meer, niet nog een kindje. Gelukkig werd ik alsnog ongesteld. Dat was voor mij wel het moment om meteen een afspraak voor sterilisatie te maken.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, en abortus blijft emotineel denk ik heel moeilijk hoezeer je er ook achter staat.

Heel veel sterkte

Dit is jouw beslissing en wat een ander daarvan denkt staat er gewoon los van. Jij kunt geen kindje krijgen voor een ander, dit is jouw kind waarover jij de beslissing neemt. En die beslissing is heel moeilijk, ook als je besluit een abortus te laten doen. Je kunt 100% achter dat besluit staan, dan nog is het heel zwaar, je had deze keuze nl. helemaal niet willen hoeven maken!
Ik wens je heel erg veel sterkte!

Ik ook

Lieve anoniem,

Ook ik heb dit meegemaakt. 40 jaar, vier kinderen en toen toch opeens weer zwanger. Ik heb een abortus laten doen. Ik vond het ook heel moeilijk om het te delen met anderen vanwege het taboe. Nu, twee jaar later, vertel ik het makkelijker, (soms bewust omdat ik wil dat dat taboe minder wordt) maar ook nog steeds niet aan die vriendin die zelf met heel veel moeite 2 kinderen op de wereld zette.
Ik kan je vertellen dat ik geen seconde heb getwijfeld, ik liep op dat moment en nu bij vlagen nog op mijn tandvlees. Ik vind het leven best pittig. De liefde die ik in me had wilde ik geven aan het gezin dat ik al had.
Ik heb ook nooit spijt gehad. Meer een soort gevoel van stommigheid: hoe hebben we het zover kunnen laten komen. Mijn man had dit ook en is op een holletje naar de uroloog gerend.
Ik werd heel erg begripvol opgevangen in de abortuskliniek. Echt veel begrip en totaal geen veroordeling. Ik lag op de 'uitslaapkamer' naast een vrouw met precies dezelfde situatie. Ook dat hielp.

Voel goed wat je wil of je echt een abortus wil en probeer je er daarna niet meer schuldig over te voelen. En inderdaad een gesprek met een verloskundige of met iemand van de abortuskliniek kan zeker helpen.

Heel heel veel sterkte en liefs

Lastig, maar doen wat je hart je ingeeft.

Ik ben nu bijna 40 en dolgelukkig met 2 kids. Ik zou het vreselijk vinden om nu nog zwanger te worden. Ik heb ook werkelijk geen idee wat ik dan zou moeten doen.
Helemaal overnieuw beginnen terwijl mijn kids al zo groot zijn, ik kan tot op zekere hoogt weer mijn eigen gang gaan. ( sporten, uitgaan, werken enz enz) En natuurlijk komt aan dat overnieuw beginnen ook wel weer een eind! Maar nee............, ik zou het delen met mijn beste vrienden en toch voor een abortus gaan. En dat is geredeneerd op mijn persoonlijke situatie, ik zeg dit zeker niet om iemand te kwetsen. Maar verdrietig zal het zeker zijn.

Groet Caro

Zelfde situatie

Anoniem,
Twee jaar geleden zat ik in dezelfde situatie. Fantastisch gezin, 43 jaar en opeens onverwacht zwanger. Ik had heel sterk het gevoel dat ik dat niet wilde en dat ik het niet kon. Ik heb er veel over gesproken met mijn partner en heb toen gekozen voor een abortus.

Voor mij was dat een heel moeilijk besluit. Maar ik ben zo opgelucht dat ik die keuze kon maken. Het was voor mij een goede beslissing. Ik kan nog steeds de bevrijding voelen die ik voelde toen ik weer wakker werd.

Sterkte de komende weken, ik hoop dat de juiste beslissing voor jou ook rust geeft,

even anders

Anoniem

wat is dit klote! Neem je eigen besluit, waar jij je goed bij voelt. Maar ja, wat voel je nu. Dat is zo moeilijk nu. Wirwar van gevoelens. Ik herken het.
Wel vind ik twee weken erg lang. Een zwangerschap kan je nu echt al wel op een echo zien.

Veel sterkte en een knuffel.

Verdriet

Anoniem

Jeetje, wat een rot-situatie. Ik snap je helemaal. Ben zelfst 33, maar ook bij mij zal een zwangerschap op dit punt een absolute ramp zijn.

Ook al heb ik "maar" 1 kind uit mijn 1ste huwelijk, zij is nu bijna 10 - ik zou nog een zwangerschap lichaamelijk en psychisch niet goed aan kunnen. Laat staan de jaren erna. Onzer gezinsleven is nu goed. Een 2de zal dit vrij fragiele evenwicht verstoren en zeer waarschijnlijk ervoor zorgen, dat dochter achtergestelt wordt (vooral door schoonmoeder, zij heeft al duidelijk gezeggt, dat zij de voorkeur aan echte kleinkinderen zou hebben). Ik wil niet riskieren, dat dochter dit mee moet maken, zij heeft het al moelijk genoeg met haar biologische vader.

Deze - al dan niet biologische - vader moet dus van haar alleen blijven

Man weet, dat als ik nu zwanger zou worden, zou het met hoge waarschijnlijkheid een abortus worden. En hij moest mij beloven, dat hij mij dan in zo'n geval niet dwingt, het kind voralsnog te krijgen. Gewoon omdat een 2de kind erbij een ramp zou zijn voor onzer gezin. Klinkt hard, ik weet het - maar zo is de situatie gewoon.

Ik ben erg nauwkeurig met voorbehoedsmiddelen, maar dat geeft natuurlijk geen garantie, dat het altijd goed blijft gaan.

Heel veel sterkte in elk geval en een dikke cyber-knuffel van mij!

Ook meegemaakt

Ik gaf nog borstvoeding (en was nog niet ongesteld geweest na de bevalling) en lag in het ziekenhuis voor een sterilisatie. Omdat ik nog niet ongesteld was geweest, werd er een zwangerschapstest gedaan. De verpleegkundige vertelde dat er elk jaar wel iemand zwanger bleek, die voor een sterilisatie kwam. We maakten er nog grapjes over. Je snapt het al..ondanks voorbehoedsmiddelen bleek ik zwanger.
Na drie moeizame zwangerschappen en een overleden baby wilde ik niet nog een zwangerschap door. Ik was inmiddels tevreden met mijn gezin. Ik kon niet anders (vond ik)dan voor abortus kiezen. Ik ben ervan overtuigd, dat ik eof mijn gezin een zwangerschap en nog een kindje niet hadden kunnen trekken. De situatie was afschuwelijk en daar heb ik veel verdriet van gehad. Ik donderde heel hard van de al-niet-zo-rose wolk na de komst van mijn jongste. Ik werd gelukkig goed opgevangen in het ziekenhuis en de abortus en sterilisatie werden tegelijk onder volledige narcose uitgevoerd. Het gekke is, dat ik zelf aangaf deze zwangerschap niet te willen (en dat heel zeker wist), dat ik het toch ook heel verdrietig vond, dat we er geen ruimte voor konden maken. Ik vond de wettelijke bedenktijd van 5 dagen heel erg naar, omdat ik zeker was van mijn beslissing. Ik kan me dan ook voorstellen dat twee weken heel lang kunnen duren.Ik heb overigens een aantal van mijn vrienden en familie ingelicht en daarvan veel steun gekregen.
Ik hoop dat jij dat ook gaat krijgen. Ik wens je heel veel sterkte!

Anne

Hoi Anne,

Heel fijn om je verhaal te lezen, je schrijft uit mijn hart. Ik kon er zelfs even om lachen, want ook mijn man heeft de afspraak bij de uroloog nu al staan. Dat gevoel van stommigheid heb ik dus ook, hoe kon ik het zo ver laten komen, ik dacht altijd dat ik me toch best verantwoordelijk gedroeg in mijn leven en dan zoiets... net een puber.

Heel erg bedankt!

Bedankt voor jullie ervaringen

Heel erg bedankt voor jullie lieve verhalen en aandacht voor mijn situatie. Ook de 'ervaringsverhalen' helpen me toch heel erg om me bij mijn gemaakte keuze zover mogelijk goed te blijven voelen.

Het gevoel van stomheid en oonmacht blijft, maar ik ben ervan overtuigt, dat ik voor mijn situatie de juiste keuze maak.

Ik heb inmiddels mijn beste vriendin gesproken en heel veel liefde en begrip van haar gekregen... ze was juist blij om het met me te kunnen delen en mij deed het gesprek erg goed.

De wachttijd voelt nog best lang, ik had misschien erop kunnen staan om eerder te gaan, de dag van mijn laatste menstruatie moet toch eerder geweest zijn als eerst gedacht. Maar in de paniek kon ik niet eens meer goed terugrekenen. Eerder blijkt dan toch nog een probleem met de kliniek in de buurt en ook met het onderbrengen van mijn kinderen, dus ik moet het nog maar volhouden. Voel me erg zwanger, misselijk en moe.

Alle lieve aandacht van jullie helpt wel en doet goed! Hartelijk bedankt!

Hoe lang duurt het tot de hormonen weer uit je lijf zijn?

Nog een vraag voor degenen, die het zelf hebben meegemaakt. Ik voel me nu erg zwanger, heb last van mijn borsten en ben tzt erg misselijk en moe. Hoe lang houdt dit nog aan na de ingreep (ik heb nog steeds moeite om abortus te zeggen...)? 1 week of langer?

Anoniem

ik krijg het woord abortus ook nooit uit mijn mond. Het woord typen vind ik al erg eigenlijk. Maar goed...
Ik denk dat ik me nog een paar dagen zwanger heb gevoeld en toen was dat voorbij. Wel was ik enorm labiel. Dus misschien is het wel goed om daar in de planning voor de dagen daarna rekening mee te houden. Ik kon niks hebben, moest om alles huilen en heb ook wel twijfel gevoeld.
Soms nog denk ik weleens....hoe zou het zijn geweest. Drie kinderen, zou het een meisje zijn geweest. TErwijl ik donders goed weet, dat ik er dan waarschijnlijk niet bij zou zijn geweest om van te genieten. Nog een zwangerschap is simpelweg te risicovol voor mijn gezondheid.

Veel sterkte voor de komende periode en op dé dag zelf. Ik denk aan je.

Liefs Verdriet

Let op

Ik kan me alleen herinneren dat ik in de 'wachttijd' zo zwanger was, zo moe etc. Van daarna kan ik me dat niet meer herinneren.

Wel wil ik je dit nog even meegeven: na twee weken moet je (moest ik in ieder geval) op controle bij de huisarts met urine om te kijken of het hormoon weg is en de behandeling dus gelukt is. Bij mij bleek het hormoon nog steeds in de urine te zitten en leek het dus niet gelukt te zijn. Die schok was echt af-schu-we-lijk. Ik stortte totaal in. Na alles wat ik al had meegemaakt. De huisarts schrok zich ook een hoedje. Hij belde naar de abortuskliniek en die vertelden hem dat dit heel vaak voorkomt...dat er waarschijnlijk niks aan de hand was dat ik over een week nog een keer urine moest laten controleren. Wees dus voorbereid!

Juiste beslissing

Wat ik me kan herinneren uit een ander draadje over dezelfde situatie: 'Er is geen goede beslissing, maar wel een juiste'. Wees lief voor jezelf. Fijn dat je man achter je keuze(s) staat.