Klagen over stiefouder
sinds mijn scheiding in 2019 hebben mijn kinderen een nieuwe stiefmoeder (hun vader heeft haar zwanger gemaakt tijdens hun affaire en hij koos voor haar) wat best een heftige tijd voor ze was. Ze hoorden binnen een maand dat papa en mama gingen scheiden en dat papa nog een baby kreeg met iemand die ze niet kenden.
We zijn nu een paar jaar verder,
De regels en situatie bij papa is heel anders als bij ons, stiefmoeder heeft het duidelijk voor het zeggen en bepaald wat de kinderen wel en niet mogen eten (geen suiker, alle biologisch), laat ze heel veel huishoudelijke taken doen, en zet ze regelmatig buiten/uit huis omdat ze het niet aankan en tijd nodig heeft voor zichzelf. De kinderen logeren bijna wekelijks bij hun oma of ze worden met papa samen weggestuurd omdat zij tijd alleen nodig heeft.
Als de kinderen na een week bij papa weer thuiskomen moeten ze zeker de eerste dag maar vaak gedurende de hele week, hun ei kwijt en klagen over hun stief.
Ik vind dit best lastig, ik laat hun hun gal spuwen maar ik kan er verder niks mee, al zou ik soms best graag even op hoge poten op willen bellen en verhaal halen, ik hou me in.
Ik geef regelmatig bij oudste van 13 aan dat ik hier niks mee kan en dat ze dingen waar ze tegenaan loopt met papa moet bespreken maar dat durft ze niet want hij kiest de kant van stief.
Het doet me af en toe wel pijn om te horen dat ze daar zo op de te tweede rang staan (alles draait om het half broertje) en ik kan boeken vol schrijven over de dingen die stief en papa wel of juist niet doen en de gekke acties waar mijn kinderen de dupe van worden. Daar zijn overduidelijk 2 gezinnen in 1 huis.
Mij man zegt dit duurt niet lang meer en dan kiezen ze voor ons omdat ze het hier fijner vinden dan bij papa en dat wil ik natuurlijk ook niet ik gun de kinderen een fijne plek bij papa en mama.
Meer mensen die ervaring hebben hiermee en tips of adviezen hebben om hier mee om te gaan? Ik twijfel soms of ik het goed aanpak.
_Audrey schreef op 09-07-2023 om 19:11:
Hier ook zo'n ex. De kinderen zijn keihard weggepest door zijn nieuwe vriendin en hij deed er niks aan. Het resultaat is dat de kinderen hun vader al jaren niet meer zien en niks meer met hem te maken willen hebben. Echt een enorm verdrietige situatie.
Ik wist destijds ook niet wat ik ermee moest. Het idee "zijn huis, zijn regels" houdt ook een keer op als je kinderen voor de zoveelste keer huilend thuiskomen, omdat zij weer eens iets geflikt had. En met mij praten deed hij al helemaal niet. Dus toen ze aangaven niet meer daarheen te willen heb ik ze uiteindelijk groot gelijk gegeven. Hem interesseerde het toch niet of ze er wel of niet waren.
Even uit nieuwsgierigheid: hoe ging dat dan in de praktijk? Heb je gewoon geappt 'ze komen niet meer'? En hoe oud waren je kinderen toen? En legde je ex zich daar onmiddellijk bij neer?
Temet schreef op 09-07-2023 om 19:16:
[..]
Even uit nieuwsgierigheid: hoe ging dat dan in de praktijk? Heb je gewoon geappt 'ze komen niet meer'? En hoe oud waren je kinderen toen? En legde je ex zich daar onmiddellijk bij neer?
Ik had geen enkel contact met hem, dat was niet mogelijk.
In een notendop: mijn dochter heeft zelf aangegeven bij vader dat ze (in eerste instantie voorlopig) niet meer daar naartoe ging. Dat vond hij jammer, maar 'begreep het wel'. Mijn zoon ging toen nog wel, totdat zij iets flikte waardoor hij zijn spullen pakte en naar hier kwam en tegen zijn vader zei dat hij niet meer terugkwam. Sindsdien zijn ze allebei nooit meer daarheen gegaan en hij heeft nooit moeite gedaan om met ze te praten oid, dus kennelijk vind hij het wel best zo.
Ze waren toen rond 13/14 jaar. Hier ging natuurlijk lang dikke ellende aan vooraf, kinderen doen dit niet zomaar.
'Dus toen ze aangaven niet meer daarheen te willen heb ik ze uiteindelijk groot gelijk gegeven.' Ja, dat kan het gevolg zijn. En dat is dan een keuze van de kinderen zelf. Mijn 3 kinderen hebben alledrie zo'n periode gehad, ergens in de puberteit. Als ze oud genoeg zijn en het is hun eigen beslissing, dan is dat zo. Ik heb er wel voor gezorgd dat het geen definitieve beslissing was. Later pakten ze het contact wel weer op (geen omgangsregeling meer). Gelukkig maar, want daardoor was het afscheid van ex bij zijn overlijden goed.
Ouder-kind-relaties zijn levenslang, dus daarom is het belangrijk dat kinderen zelf daarin zoveel mogelijk hun eigen weg daarin kunnen vinden.
Tsjor
De titel valt mij op, namelijk “klagen over stiefouder”. Maar eigenlijk gaat jouw klacht over jouw man. Heel pijnlijk dat hij niet voor zijn kinderen zorgt zoals jij voor ogen hebt. 
Ik zou wel onderscheid maken. Sommige dingen zijn hooguit vervelend. Zo stond mijn ex hier ook aan de deur om maandverband met dochter terwijl de supermarkt nog open was. Dat noem ik dan ‘vervelend’. Maar ‘pijnlijk’ vond ik dat hij dan samen met nieuwe vriendin en háár kinderen op vakantie ging en niet met zijn eigen kinderen weg wilde. Daar hadden de kinderen zelf namelijk het meeste last van.
Nu ze ouder zijn (21) maken we grapjes “ach je weet toch hoe papa is” maar toen ze 12 waren, was het echt heel moeilijk. Wat ik heb geprobeerd is om niet de nieuwe vriendin als heks te zien, maar om naar ex te blijven kijken. En hém blijven aanspreken als vader. Het beste werkte appen, met een verslag van hoe zijn gedrag impact had op het gevoel van onze kinderen. Zonder verder erbij te vertellen wat hij anders moest doen of verwijtend te zijn.
Ik heb hem namelijk één keer een slechte vader genoemd (dat was na het vakantie akkefietje) maar dat vond hij beledigend want hij vond zichzelf een goede vader. Dus ik probeerde dat soort oordelen weg te laten met als grootste doel om het contact tussen hem en zijn kinderen te behouden. Dat hield dus ook in dat ik niet ging oordelen als hij patat serveerde en ik gezond, en ik boswandelingen en paardrijden en hij schermpjes. Dat gebeurde namelijk ook al tijdens ons huwelijk, dat had niks met die nieuwe vriendin te maken. Maar oh wat kon ik lekker klagen daarover tegen mijn beste vriendin. 
Wat ik dan wel weer leuk vindt, is dat ze hem inmiddels gedumpt heeft wegens dezelfde dingen waarom het tussen ons niet goed liep. Heerlijk leedvermaak is dat. Zo’n hekel heb ik nog wel aan hem eerlijk gezegd. En dat krijgen de kinderen toch mee, en dat vind ik heel fout van mezelf omdat ik wéét dat als ik hun vader afwijs, ik een deel van hun afwijs. Toen ze jonger waren, hield ik mijn afkeer daarom meer verborgen, hoop ik althans, en nu maken we samen een beetje grapjes over zijn gedrag. “Oooo ja, typisch papa om X niet te willen regelen, kom, doen wij het even samen”. Ik blijf maar compenseren. Niet voor hem, ik doe het voor onze kinderen.
Het was ook heel lastig dat mijn ex vond dat ik strikt ‘mijn’ deel moest doen. Dat gaat natuurlijk niet. Als ik een sport regel die wekelijks op zaterdag plaatsvindt, dan zat dat ook in zijn om-de-weekse-weekend. Dan moet hij toch echt zelf regelen dat ze daar kunnen komen als hij zo ver weg wil wonen (bij nieuwe vriendin) Dus dat moet in overleg. Dus zei hij nee. Een veto. Kan je hoog of laag springen, of je regelt sport op donderdagavond (in mijn geval). Maar daar kun je dan niet de nieuwe vriendin de schuld van geven. Zijn beslissing. En dan luchtte ik mijn hart bij mijn vriendin en dan probeerde ik zo neutraal mogelijk te blijven naar de kinderen.
Zou het een optie zijn om een afspraak te maken voor je dochter met de POH van de huisarts of een vertrouwenspersoon via school. Je dochter kan dan zelf haar verhaal doen en heeft iemand die met haar meedenkt. Dan blijft het buiten jou liggen zodat je kinderen ook geen loyaliteitsconflict hoeven voelen.
ToetieToover schreef op 10-07-2023 om 09:03:
....
Maar ‘pijnlijk’ vond ik dat hij dan samen met nieuwe vriendin en háár kinderen op vakantie ging en niet met zijn eigen kinderen weg wilde. Daar hadden de kinderen zelf namelijk het meeste last van.
Ik heb hem namelijk één keer een slechte vader genoemd (dat was na het vakantie akkefietje) maar dat vond hij beledigend want hij vond zichzelf een goede vader.
Dit is zo alle grenzen over, belachelijk,kwetsend, kleineren, grof en zo intens gemeen. Het behoeft geeneens uitleg hoe jou kinderen en jij je daardoor gevoeld moeten hebben. Dit is zo'n intens gemene actie.
Had hij vaker dit soort acties?
BritgetJones007 schreef op 10-07-2023 om 12:20:
[..]
Dit is zo alle grenzen over, belachelijk,kwetsend, kleineren, grof en zo intens gemeen. Het behoeft geeneens uitleg hoe jou kinderen en jij je daardoor gevoeld moeten hebben. Dit is zo'n intens gemene actie.
Had hij vaker dit soort acties?
Hmmm, dit was één van de ergste en mijn allernetste scheldwoord (slechte vader) leidde meteen tot een tijdelijke communicatiestop. Laten we zeggen dat hij een lange gebruiksaanwijzing heeft en dat het fijn is dat ik geen contact meer hoef te hebben omdat het niet meer nodig is.
Pfff, feest van herkenning hier. Ex ging ook met zijn nieuwe vrouw en haar kinderen naar Portugal, dochter mocht niet mee. Met Sinterklaas werd dochter wel uitgenodigd, dan kreeg ze een paar sokken terwijl de kinderen van stiefmoeder spelletjes voor de WII kregen of leuke sierraden. Nodig het kind dan gewoon niet uit. Een bepaalde voedselallergie van mijn dochter was 'onzin', waardoor we twee keer op de eerste hulp zijn beland. Vader belde dan mij, ik haalde het kind op en reed door naar de SEH, want stief vond dat ze zich aanstelde. De volgende vrouw van ex vond dat dochter wel erg lang over haar studie deed (ze liep gewoon nominaal, het was een lange studie) en vond dat dochters toelage moest worden gestopt zodat zij haar twee pakjes sigaretten per dag kon blijven roken.
Het probleem met dit soort mannen is dat ze gewoon kijken naar wat het minste gezeik oplevert en dat is gewoon doen wat je huidige vrouw zegt. Die kinderen zijn er maar hooguit de helft van de tijd en die vrouw is er altijd. Wat het met de kinderen doet, tja, jammer dan. Dochter was een jaar of 12 toen ze het verder verdomde om bij haar vader en zijn tweede vrouw te blijven slapen, want dan moest ze bij stiefbroer op de kamer en dat vond ze een viezerik. Ze had gelijk, hij werd later opgepakt en veroordeeld omdat hij een loverboy was. Stief vond het prima dat dochter daar niet meer kwam. En vader vond wat zijn vrouw vond. Zo heeft dochter haar vader jarenlang alleen gezien als hij bedacht dat hij wel even een ijsje met haar kon eten. Tot die volgende (derde) vrouw kwam en dochter zo slecht werd behandeld dat ze tegen haar vader heeft gezegd dat ze hem alleen nog wilde zien zonder die trol. Dat was natuurlijk tegen het zere been dus ze zien elkaar hooguit twee keer per jaar.
Het enige wat je kunt doen is een stabiel thuis voor de kinderen creëren, ze aanhoren en bevestigen dat het raar is wat er gebeurt. Heel af en toe schiet ik nog wel eens uit mijn slof tegen ex. Mijn dochter is inmiddels volwassen, ze is afgestudeerd en heeft een baan en al 6 jaar een relatie. Als stief weer eens stom doet en vader erin meegaat sis ik hem nog wel eens toe dat hij haar afstuderen al heeft gemist en dat als hij zo doorgaat hij ook haar bruiloft gaat missen én het contact met zijn eventuele kleinkinderen. Maar of het binnenkomt?
Het is me onduidelijk of dochter niet met vader wil praten omdat ze nog hoop heeft maar bang is voor teleurstelling ("nee" horen is erger dan nooit iets gevraagd hebben) of omdat ze helemaal klaar met 'm is. Als het niet praten voortkomt uit angst en conflictmijdend gedrag, zou ik niet - zoals je man - verwachten dat ze binnenkort voor jullie kiest.
Ik zou de gesprekken met dochter niet beperken tot alleen maar begrip, maar wel pushen richting "wat wil je nou"? Wat zullen we doen? Ga jij dit bespreken en moet ik je helpen? Wil je dat ik dit bespreek met papa? Als ze niets wil bespreken, vraag hoe ze de relatie voor zich ziet als ze 18 is. Wat zou ze dan willen?
Stuur die gesprekken over stief ook steeds richting papa: wat zou je willen dat papa hieraan doet? Als ze met papa en al uit het huis gezet worden kun je dat zielig vinden, maar zoiets is eigenlijk een prachtige kans voor papa. Wat kan papa doen om er iets leuks van te maken?
Als je denkt dat ze misschien wel helemaal klaar is met vader en "haar tijd uitzit", dan is er naast haar eigen timide, conflictmijdende gedrag ook nog de loyaliteit naar haar jongere broertje. Haar wens om haar broertje te beschermen (die kwetsbaar is en waarvan jij als moeder er bovendien sterk van overtuigd bent dan het in zijn belang is om de omgangsregeling te houden zoals die is) kan ook een belemmering zijn voor haar om haar wensen te uiten en haar pad uit te stippelen. Om die reden kan het goed zijn als ze gaat praten met een vertrouwenspersoon of therapeut; iemand die geen loyaliteit heeft naar jou of je zoon.
S.ndra schreef op 09-07-2023 om 19:05:
Heel naar voor je kinderen. Uit huis gestuurd worden, uitjes zonder hen, oma doet hun was… Ik vind het te bizar voor woorden. Je hebt er niks aan, maar dit heeft in mijn ogen niet zoveel te maken met elk huis zijn eigen regels.
Helemaal mee eens. Wat een signaal is dit naar hen toe? Voor mij is dit geen "verschil in opvoedstijl" meer, maar een regelrecht signaal: wij willen jullie liever niet hier.
Is het geen optie om de ouderwetse regeling te hanteren: 1 weekend per twee weken bij papa. En dit dan te verkopen aan ze als: dan hebben jullie lekker wat tijd voor jezelf als kersvers gezin. Krijg je die discussie ook niet. Ik zou proberen mijn kinderen zo min mogelijk aan deze mensen bloot te stellen... Sterkte to!
