Harde conclusies onderzoek jeugd’bescherming’

haarklover schreef op 07-09-2022 om 18:52:

Het helpt ook niet dat tegenwoordig de gemeentes verantwoordelijk zijn voor de jeugdzorg.

Gemeenten bepalen nu zelf welke jeugdhulp ze inkopen. De Jeugdwet schrijft immers voor dat gemeenten alle vormen van hulp voor alle kinderen gelijk moeten aanbieden. Daardoor heeft jeugdbescherming geen voorrang boven iets als paardencoaching.
https://www.ftm.nl/artikelen/uithuisplaatsingen-en-de-wet-marielle-bruning?share=7ElBXTI9lCS1akwGufiuehX%2BPFEL3ADtLF%2Boii9rgEo2q%2B441gqAqA%2BGxqymJg%3D%3D%26utm_medium=social&utm_campaign=sharebuttonleden&utm_source=linkbutton

(de link is 1 dayt geldig, geloof ik)

Wat een verhaal! Hier gaat de onderzoekster nog veel verder in haar kritiek. 

“De wet die kinderbescherming regelt werkt niet, omdat de jeugdzorg als geheel in elkaar aan het storten is. (…)

‘De situatie in Ter Apel is vergelijkbaar met die in de jeugdbescherming,’ stelt Mariëlle Bruning. (…) Het is een schokkende vergelijking, maar Bruning maakt ’m bewust.”

“… de wet [ging] uit van een ideale situatie: kind in de knel, dan dus toezicht en hulp. Is er na twee jaar te weinig veranderd, dan raken ouders hun gezag kwijt en neemt de staat de zorg over. In de praktijk gaat het vrijwel nooit zo: de hulp – in de vorm van behandelingen, familietherapie, hulp bij omgang, pleeggezinnen of gezinshuizen – is pas na lang wachten beschikbaar, of helemaal niet.”

“Wat mij betreft gooien we alle vechtscheidingen eruit. Deze ouders zijn vaak prima opvoeders, ze hebben alleen samen een probleem. Toch zie ik zaken voorbij komen waarbij een kind uit huis geplaatst wordt omdat de ouders elkaar het kind niet gunnen. Belachelijk! In het pleeggezin waar zo’n kind belandt, kan een ander niet terecht.”

“… het is al een paar jaar 1 over 12.“

Over mensen die werken in de jeugdzorg: ”Ik bewonder de mensen die nog durven doorgaan, want ze werken in een ziek stelsel, in een ziek systeem.”

”Als een instelling juridisch verantwoordelijk is voor een kind, en dat kind kan zijn eigen voogd niet eens aan de telefoon krijgen, dan verwaarlozen we deze kinderen volledig.” 

“Wat je als overheid te bieden hebt, moet wel beter zijn dan de situatie waar het kind in zit.’ Dat is nu niet het geval? ‘Heel vaak niet.”

“Dat kind zit even rustig, maar ziet zijn ouders beperkt of onder begeleiding. Hoe kun je als ouder het beste maken van dat ene uurtje begeleide omgang per twee weken, met alle verdriet en rouw in je? Aan terugkeer wordt ook niet gewerkt.”

“De kaalslag bij de jeugdbescherming heeft indirect een juridisch schemergebied geschapen, buiten het blikveld van de rechter. (…) ‘Bizar,’ vindt Bruning dit. ‘Dit drangkader is niets meer dan vrijwillig doormodderen, want dat is lekker goedkoop en levert geen juridisch gedoe op.” 

“Nog zo’n uitvinding uit het schemergebied is het ‘perspectiefbesluit’. (…) Als dit besluit in het nadeel van de ouders uitvalt, dan betekent dit dat het kind nooit meer thuis zal wonen en zal opgroeien in een pleeggezin, gezinshuis of instelling. Niet de rechter, maar de jeugdbescherming zelf hakt die knoop door. (…) Ouders en kinderen worden op deze manier hun rechten ontnomen.“

“[Dit] leidt er ook toe dat in Nederland ouders en kinderen zonder advocaat tegenover de overheid staan. Een advocaat meenemen mag natuurlijk, maar dan moet je zelf op zoek…’…en genoeg geld voor een advocaat hebben.‘Ja, dat ook. Je kan natuurlijk via de raad voor de rechtsbijstand gaan, maar de meeste advocaten willen die zaken niet meer doen, want het is niet meer op te brengen. Als je dit in het buitenland vertelt, staan ze perplex. Er is geen land in de westerse wereld waar kinderen en ouders zonder advocaat tegenover de overheid staan.”

“Moet de jeugdbescherming weggehaald worden bij gemeenten? ‘Ja.”

“Wat gebeurt er als er niets verandert? ‘Dan stromen over een aantal jaar ggz en strafrecht vol en zullen we meer werkloosheid zien. Er moet nú iets gebeuren.” (Wat ze helaas niet zegt: dan veroorzaakt de overheid nog meer lijden bij onschuldige kinderen en ouders) 

Over het gevoel van urgentie bij de politiek (not!): “Minister voor Rechtsbescherming Franc Weerwind heeft al aangekondigd dat hij pas in november een brief gaat sturen.”

Echt, ik val hier bijna van mijn stoel. Ik weet het eigenlijk wel, heb er al vaker over gelezen maar ben toch nog enorm geshockeerd het zo allemaal opgesomd te zien.

En wat me dan toch nog verbaast is deze denkfout: “als de ouders hadden gekund of gewild, was de zaak niet voor de rechter gekomen.” Ik snap niet dat ze die knip nog zo onbekommerd maakt. Ze heeft pijnlijk op een rijtje gezet dat er geen passende hulp is voor echt complexe kinderen. Die is er ook niet als je ‘m wel wil als ouder. Of je moet er heel lang op wachten. Of ze proberen je iets door de strot te duwen wat niet passend is. Als je daarover in de clinch raakt met jeugdzorgwerkers, kom je ook in het gedwongen kader terecht, om dus, zoals deze onderzoekster concludeert: gedwongen nog steeds geen hulp te krijgen. 

Krankzinnig. Wat mij betreft komt er een spoeddebat en gaat het kabinet door het stof en naar huis. Dat lijkt me het enig passende. Hoe slecht het ook uitkomt.

Evaluna schreef op 07-09-2022 om 20:11:

Wat een uitgebreid stuk! Fijn dat je er wat uitgehaald hebt, ik heb het als of gelezen en het is heel herkenbaar. Het functioneert niet.
Hoe het wel moet?
Wat ik heb gezien bij de vechtscheiding/ complexe scheidingen, haal de ouders weg bij jeugdzorg. Meestal zit er minstens een ouder bij met psychische problemen, daar zijn jeugdwerkers helemaal niet toe bekwaam. Laat daar mensen op die werken in de psychische hoek.
Verder zou ik het zo snel niet weten....
Zoveel belangen 😢

In ieder geval prioriteit maken, veel geld maar jeugdzorg, naar gesubsidieerde rechtsbijstand en niet alleen pas als er een OTS in beeld komt. Ook daarvoor al.

En met de kinderen in gesprek, de twaalf jaars grens om bij de rechter iets te kunnen zeggen is al niet zo vast meer heb ik begrepen. Wat mij betreft gaat hij er helemaal af. Luister naar de kinderen, maak tijd voor ze, vraag of ze zich veilig voelen, neem ze serieus.

Zij zegt: 

• Terug naar het Rijk
• Veel geld erbij 
• Altijd rechter laten toetsen 
• Ouders en kinderen altijd een advocaat

En inderdaad: geen uithuisplaatsing bij vechtscheiding (of niet opnemen in het gedwongen kader, dat is me niet zo duidelijk)

Ik lees niks over het proces naar het besluit toe, bijvoorbeeld over het onderzoek en de kwaliteit van dossiers. Maar ik zou hopen dat als er altijd door de rechter getoetst wordt en er altijd een advocaat bij betrokken moet zijn, dat de dossiers ook beter op orde zouden moeten zijn. Maar misschien is dat naïef. Dat er niet aan waarheidsvinding hoeft te worden gedaan (en dat een ouder dus op  basis van subjectief geklets zijn/haar kind kan kwijtraken), vind ik toch ook nog altijd wel heel bizar. Ik begrijp nog altijd niet goed hoe dat kan in een rechtsstaat. 

Het is wel van belang dat het hier voornamelijk gaat over jeugdbescherming, zaken dus waar Veilig Thuis bij betrokken is geweest en waar vrijwillige ‘hulpverlening’ niet voldoende heeft opgeleverd. Alles wat daaraan vooraf gaat, is hier niet onderzocht. Dat betekent wel iets, want dan zie je dus niet hoe de overgang van door ouders gevraagde naar gedwongen hulpverlening plaatsvindt en lijkt het nog alsof het in de ‘gewone’ jeugdzorg wel aardig gaat, dat de kinderen daar een beetje leuk paardencoaching lopen te hebben. Maar zo zit het natuurlijk niet. Die kinderen die uiteindelijk in het gedwongen kader terechtkomen, hebben die inderdaad, zoals ik verwacht, ook merendeels eerst in de door ouders gevraagde jeugdzorg gezeten? En dan ben ik wel benieuwd: hoe is dat daar dan gegaan? Hoe komt het dan dat die daar niet zijn geholpen? Heeft het functioneren van de ‘gewone’ jeugdzorg iets te maken met dat kinderen in het gedwongen kader terechtkomen? Mijn hypothese is: duh, natuurlijk heeft dat er iets mee te maken. Uiteindelijk is het één stelsel. De hulp die dat kind nodig heeft is er niet als de ouders erom vragen en nog steeds niet nadat de ouders gedwongen worden. Het zou pas kloppen als je ook een falende jeugdzorginstelling kon dwingen passende hulp te verlenen, zoals je ouders kunt dwingen. Als de fouten en de schade die ontbrekende en niet passende hulpverlening aanrichten net zo zwaar worden opgenomen als de schade die ouders aanrichten als ze hun kind hulp onthouden. Er zit een enorme blinde vlek in het stelsel en dat is dat de overheid geen ernstige fouten kan maken, niet kan verwaarlozen, niet kan beschadigen. Alleen ouders kunnen dat. Maar dat is dus niet zo. Ook hier heeft de overheid levens kapot gemaakt. 

Temet schreef op 08-09-2022 om 08:53:

Even een paar dingen ophelderen. Gedwongen kader en dwangkader zijn termen voor hetzelfde, namelijk een kinderbeschermingsmaatregel die door de rechter is uitgesproken, een ondertoezichtstelling.

"En wat me dan toch nog verbaast is deze denkfout: “als de ouders hadden gekund of gewild, was de zaak niet voor de rechter gekomen.”- dat is geen denkfout, dat is de wet. In de wet staat dat een ondertoezichtstelling- (ots) kan worden uitgesproken door de rechter als een kind ernstig in zijn ontwikkeling wordt bedreigd en de ouders die het gezag hebben de hulp die nodig is om die ontwikkelingsbedreiging af te wenden niet willen aanvaarden. Aanvaarden ze die hulp wel, dan is een ots niet nodig. Dat wil niet zeggen dat die hulp dan meteen beschikbaar is en dat probleem doet zich voor zowel bij de ots als in het zgn "vrijwillig kader" (ook wel "preventief kader").

Er kan dus sprake zijn van ernstige problematiek en tekortschietende hulp zowel bij ouders die wel de problematiek erkennen en hulp willen, als bij ouders die de problematiek onvoldoende onderkennen en geen hulp willen, of andere hulp (als in: ik ken nog iemand van de kerk met wie we gaan praten bijvoorbeeld).

In het artikel gaat het over ‘drangkader’ (geen dwangkader). Het zit weer achter de betaalmuur dus ik kan niet citeren maar daarbij wordt druk uitgeoefend op ouders voor bijvoorbeeld ‘vrijwillige’ uithuisplaatsing en omdat mensen bang zijn voor een juridisch traject doen ze dat dan. De onderzoekster geeft dus aan dat dat ouders nog minder bescherming biedt dan een juridisch traject en bovendien net zo min goede hulp oplevert. 

De denkfout bestaat eruit dat mensen zich om heel goede redenen kunnen verzetten tegen hulpverleners die geen passende, goede hulp kunnen aanbieden en toch iets willen doordrukken. Ook hier zijn geregeld mensen voorbij gekomen die in conflict raakten met zorgverleners omdat die iets wilden waar de ouders geen heil in zagen en zich daarna bedreigd zagen met drang en dwang. In een stelsel dat picobello in orde is, kun je zeggen: ‘Wie weet het nou beter? Een ouder of een professional? Maar in een stelsel dat zo rot is als een mispel, kun je uittekenen dat jeugdzorgprofessionals heel vaak niet de juiste hulp zullen (kunnen) aanbieden.’ Die professionals zijn dan van mening dat iets beter is dan niets en bestempelen de ouders als weigerachtig. En dan mag je dus volgens de wet gedwongen worden. Maar wat je in dat geval geweigerd hebt is een slecht aanbod. En goed aanbod is er dan niet. Vaak wordt dan gedacht: ‘Zo erg zal het toch niet zijn? Die ouders zullen wel te moeilijk doen. Kinderen zullen toch wel goed geholpen worden!’ Maar dat is dus wat deze vrouw klip en klaar zegt: Nee! Het (noodzakelijke) aanbod is er niet, laat of niet-passend. Niet voor en niet na de dwang. Dat zijn namelijk uiteindelijk dezelfde behandelingen.