Burnout, mantelzorg, jonge kinderen
Ik kan hier online weinig over vinden terwijl het regelmatig voor moet komen dus ik hoop op tips en ervaringen.
Ik heb nu al meer dan een jaar een burnout. Voor de onderliggende zaken heb ik therapie gevolgd. Dat heeft geholpen en ik zit nu weer op de helft van mijn uren maar mijn herstel stagneert helemaal. De ergste crisis is voorbij maar ik herken mezelf nauwelijks. Alles blijft me te veel.
Ik weet wel waarom het niet opschiet. Het devies is natuurlijk rust rust rust en niet over je grenzen maar ik heb een jong gezin, een moeder met Alzheimer en een chronisch zieke partner. Je moet wel door.
Qua opvang, ondersteuning in huis en zorg voor mijn ouders is het maximale al geregeld. Aan sociale verplichtingen doen we allang niet meer. Waar mogelijk word ik ontlast, maar er blijft nog zo veel over. Vooral mentaal kom ik niet tot rust. Ik voel me klem zitten. Doordat ik het hoognodige altijd ben blijven oppakken overschatten mensen me ook. Op werk worden mensen ongeduldig. De bedrijfsarts vindt het nu wel lang duren.
Wat moet ik doen? Ik wil me zo graag weer mezelf voelen en ik neem rust waar ik kan maar zelfs dan blijft de onrust omdat ik weet dat de plicht daarna altijd weer roept.
Eleanor schreef op 04-01-2025 om 10:34:
[..]
Nee helaas niet. Het is een pittige baan met veel tekorten en uitval. Voorheen kreeg ik er wel veel energie van en was ik er goed in, maar op halve kracht is het drama.
ACT heb ik veel aan gehad, maar zelfs na 6 jaar therapie (jaren voor mijn burnout om een traumatische jeugd te verwerken) ben ik de veeleisendheid naar mezelf toe nooit helemaal kwijtgeraakt. Ik heb wat kwetsbaarheden maar daar was goed mee te leven totdat mijn zoon een zeer slechte slaper bleek, mijn man en mijn moeder ziek werden en ik op straat een vervelend geweldsincident meemaakte.
Klinkt als trauma
Ptss maar ik wil geen diagnose stellen.
En geen energie krijgen van je werk is ook niet goed.
Ik zou weer naar mijn huisarts gaan en misschien eerst weer stoppen met werken.. sterkte
Roos57 schreef op 04-01-2025 om 11:19:
[..]
Klinkt als trauma
Ptss maar ik wil geen diagnose stellen.
En geen energie krijgen van je werk is ook niet goed.
Ik zou weer naar mijn huisarts gaan en misschien eerst weer stoppen met werken.. sterkte
Ben het eens, TS dat het klinkt alsof je een sterke identificering hebt met 'hup je schouders eronder zetten, je best doen, het allemaal alleen moeten doen en maar doorgaan´ Mag je van jezelf het niet meer kunnen? Waarbij ik heel erg de stemmetjes begrijp in jezelf die zeggen 'maar ik moet wel door, als ik het niet doe, wie doet het dan?" Begrijpelijk want voor een deel is dat ook zo. Maar voor een ander deel ook niet. Bijvoorbeeld voor je werk. Alles begint met aan jezelf durven toegeven dat het niet gaat
Je vroeg hoe ik erover heen gekomen ben (zelf ziek, kind met geboortedefect, partner met psychische problemen, demente narcistische moeder). Nou dingen losten zich op doordat het uitging met partner, moeder kwam te overlijden en kind operaties heeft gehad. Voor die tijd heb ik qua werk ook moeten inleveren, wat ik heel erg vond, want ik hield van mijn werk. Maar het ging gewoon niet. Wat mij hielp waren uren voor mijzelf waarin ik kunst maakte.
Iemand hier zei dat het klets was dat een bedrijfsarts zegt 'je kan voor je moeder en je kinderen zorgen dus je kan ook werken. Ja het is een bijzonder rare redenering maar wel de gangbare redenering bij bedrijfsartsen en het UWV. Draag die zorgtaken daarom niet aan als argument. Meld je liever weer ziek en zeg dat het niet gaat. Neem desnoods contact op met een vakbond over wat je het beste kunt zeggen. Maar voor alles geldt: jij moet toegeven aan je zelf dat het te veel is allemaal. Dat maakt je geen minder mens, integendeel, dat maakt je mens.
Sterkte
Het begint met accepteren. Met hetgeen jij hebt meegemaakt is het niet gek dat het nog niet goed met je gaat. Ik denk dat je nog meer therapie nodig hebt, gezien het niet beter met je gaat. Ik neem aan dat je medisch goed bent onderzocht? En dus bijvoorbeeld ook regelmatig een uitgebreid bloedbeeld wordt bepaald?
Je zult echt prioriteiten moeten stellen, ik denk dat dat beter worden en je gezin zijn. Hoe graag je ook wilt, de zorg voor je moeder kan je er niet bij hebben. Onderzoek of zij opgenomen kan worden op een plek speciaal voor dementerenden. Ook al wil ze dat niet, als er niemand is die echt voor haar kan zorgen heeft ze geen keus. En natuurlijk wil je dat liever niet, maar ik denk dat het echt beter voor je is. Ik vond zelf het regelen van zorg rondom een dementerende thuiswonende persoon al veel werk naast een fulltime baan. Ook ik deed dit alleen. Na opname kon ik deze zorg loslaten. Ik heb daar geen schuldgevoel aan over gehouden, het is beter zo voor iedereen.
Kijk ook welke hulp je voor je gezin kunt laten organiseren. Waar loop je nu nog echt tegenaan? Met de bedrijfsarts kun je het best open kaart spelen, wellicht dat je weer even volledig ziek kunt melden?
Eleanor schreef op 04-01-2025 om 10:41:
[..
Therapie is al afgerond. Het idee was dat mijn burnout veroorzaakt werd doordat ik ben blijven rondlopen met klachten na een geweldsincident en doordat ik veel op mijn bord heb. Behandeling bestond dus uit emdr en oefenen met grenzen aangeven. Alle therapiedoelen behaald, maar de burnoutklachten zakken niet verder.
Als je naar de holistische kijk op een burnout kijkt zijn er 3 punten van invloed.
- Niet genomen rouw
- plekverwarring (bijvoorbeeld voor je ouder zorgen ipv dat ouder voor kou zorgt)
- gebrek aan passie (en dan niet op seksueel gebied, maar daarbuiten)
Klinkt alsof jouw therapie niet aansloot bij een burnout.
Ik lees ook mee. Hier een vergelijkbare situatie waarbij ik inmiddels een half jaar thuis zit. En man 9 maanden. Ook hier veel zorgen en ik heb ook nog geen idee hoe we ooit ons leven weer moeten combineren met werk.
Ik sloeg even aan op het sociale leven dat afwezig is. Wij hadden in eerste instantie ook alles naar een volledig minimum gehaald. Dus makkelijk eten, huishouden laten doen door anderen en verder laten versloffen, geen sociaal leven meer etc.
Op advies van de psycholoog van man geven we nu meer voorrang aan ons sociale leven en leuke dingen doen. Waarbij we alleen dingen doen waar we daadwerkelijk energie van krijgen. In het begin schoot ik in de weerstand zo van hoe zo dan moet ik nu ook nog leuke dingen gaan doen alsof ik daar tijd, ruimte en zin in heb. Toch merk ik wel dat het de sleur van negatieve energie slurpende taken wat doorbreekt. Het is geen wondermiddel maar het zijn lichtpuntjes die alles net iets meer de moeite waard maken.
We spreken ook weer af met vrienden ook al weten we nog niet of we dat die dag wel of niet aankunnen. Goede vrienden begrijpen het gelukkig als we last minute afzeggen. We hebben ook meegemaakt dat we iets afgesproken hadden en dat we afzegde en dat zo iemand dan zei joh als je het fijn vind kom ik naar je toe en dan kom ik in die tijd gewoon even helpen met wat er maar nodig is. Dat is heel fijn.
Wat ik ook merk is dat ik met jonge kinderen beter de deur uit kan gaan. Ook al kost de deur uitgaan me veel energie en vind ik veel dingen overprikkelend. Thuisblijven vind ik nog zwaarder. Wat voor mij werkt is plekken opzoeken die kind vriendelijk zijn maar niet voor de hand liggen. Bijvoorbeeld bezoekerscentrum van een natuurgebied, museum. Het is daar vaak relatief rustig.
Eens met het advies van Toetietoover. Na een jaar burnout bleef ik maar moe. Pas nu snap ik dat rusten en leuke dingen doen niet genoeg is voor een goed herstel.
Waar het om gaat is: je teert steeds in op je reserve-energie omdat je van alles moet - en jij moet nog zó veel meer dan ik in mijn leven moet!
Eerste prioriteit: je reserve-energie opbouwen. De methode: twee uur rust, 15 minuten met de ogen dicht liggen op bed. Die methode kun je aan iedereen communiceren (een les in assertiviteit!) en er gebeuren nieuwe dingen als je dit consequent toepast.
Zo voel ik nu voor het eerst hoe moe ik eigenlijk ben. En ik word ook heel verdrietig om het feit dat ik een jaar lang alles had gedaan wat nog nét ging: daardoor zat ik mijn eigen herstel in de weg. Ondanks therapie, mindfulness, ontspanning zoeken, vrienden opzoeken, rusten als ik moe was.
Ik doe dit nu vier weken en ik merk vooruitgang! Ik kan nu twee uur en een kwartier actief zijn en dan pas een kwartier rusten. Bovendien ben ik in die twee uur efficiënter en geconcentreerder.
Nog een tip: de app ''untire now'' is voor vermoeidheid na een kankerbehandeling. De module ''vermoeidheid'' en ''reserve-energie opbouwen'' zijn bijzonder verhelderend en helpen je deze methode dagelijks toe te passen.
Laatste tip: Een ervaringsdeskundige schrijft heel goed over deze methode (en nog veel meer) op een blog met de titel kakikhebeenburnout met daarachter punt nl. (Ik mag nog geen linkjes plaatsen).
Sterkte!
Jillz schreef op 04-01-2025 om 20:37:
Ik lees ook mee. Hier een vergelijkbare situatie waarbij ik inmiddels een half jaar thuis zit. En man 9 maanden. Ook hier veel zorgen en ik heb ook nog geen idee hoe we ooit ons leven weer moeten combineren met werk.
Ik sloeg even aan op het sociale leven dat afwezig is. Wij hadden in eerste instantie ook alles naar een volledig minimum gehaald. Dus makkelijk eten, huishouden laten doen door anderen en verder laten versloffen, geen sociaal leven meer etc.
Op advies van de psycholoog van man geven we nu meer voorrang aan ons sociale leven en leuke dingen doen. Waarbij we alleen dingen doen waar we daadwerkelijk energie van krijgen. In het begin schoot ik in de weerstand zo van hoe zo dan moet ik nu ook nog leuke dingen gaan doen alsof ik daar tijd, ruimte en zin in heb. Toch merk ik wel dat het de sleur van negatieve energie slurpende taken wat doorbreekt. Het is geen wondermiddel maar het zijn lichtpuntjes die alles net iets meer de moeite waard maken.
We spreken ook weer af met vrienden ook al weten we nog niet of we dat die dag wel of niet aankunnen. Goede vrienden begrijpen het gelukkig als we last minute afzeggen. We hebben ook meegemaakt dat we iets afgesproken hadden en dat we afzegde en dat zo iemand dan zei joh als je het fijn vind kom ik naar je toe en dan kom ik in die tijd gewoon even helpen met wat er maar nodig is. Dat is heel fijn.
Wat ik ook merk is dat ik met jonge kinderen beter de deur uit kan gaan. Ook al kost de deur uitgaan me veel energie en vind ik veel dingen overprikkelend. Thuisblijven vind ik nog zwaarder. Wat voor mij werkt is plekken opzoeken die kind vriendelijk zijn maar niet voor de hand liggen. Bijvoorbeeld bezoekerscentrum van een natuurgebied, museum. Het is daar vaak relatief rustig.
Dat advies over met jonge kinderen de deur uitgaan, omdat thuis blijven zwaarder is, ervaar ik ook. Al is het maar even samen naar de winkel ofzo.
Ik herken je situatie heel erg. Ik ben ook mantelzorger en heb een gezin en een burn-out. Het is heel moeilijk om er bovenop te komen.
Mijn moeder woont sinds een half jaar in Het Gastenhuis, een woon-zorgvorm waarvan er diverse zijn in Nederland. Onder dezelfde naam, maar er zijn meerdere van dit soort kleinschalige huizen. Je hebt een gemiddeld pensioen nodig om het te kunnen betalen (en een wlz-indicatie).
Het is echt heel erg fijn wonen, fijne sfeer, prima vers gekookt eten, open-deuren-beleid. En ik ben, na de verhuizing die ik natuurlijk wel moest regelen, helemaal ontzorgd. Alle hulp en zorg (waaronder ook huisarts en tandarts) zijn geregeld binnen dit huis. Mogelijk is dit voor je moeder een optie.
Wellicht een open deur, maar ik sla even aan op wat je over je moeder zegt. Je wil haar niet in de steek laten, maar draai het nu eens om. Stel je voor dat één van jouw kinderen aan de zorg voor jou onderdoor zou gaan. Wat zou jij daarvan vinden?
Eleanor schreef op 03-01-2025 om 14:29:
[..]
Dat laatste. Het huishouden geeft me geen stress. Ik doe het hoognodige op mijn gemak met een muziekje op terwijl de kinderen 'helpen.' Geen drukke uitstapjes, maar lekker veel naar het bos achter ons huis.
Het moeilijkste vind ik dat ik (emotioneel) beschikbaar wil zijn voor mijn gezin en in mindere mate ook voor mijn moeder. Ik wil niet dat mensen er onder lijden dat ik ziek ben en zeker mijn kinderen niet. Daar gaat veel energie in zitten.
Ja, maar dat kan dus niet he. Jij lijdt er immers ook onder dat je partner ziek is en je moeder hulp nodig heeft. Waarom zouden de mensen om je heen er geen last van mogen hebben dat jij ziek bent? Daar is niks mis mee. Ook voor kinderen niet. Die willen graag helpen waar ze kunnen, nu scheep je ze op met machteloosheid. Ze voelen dat je het niet aankan, je doet net of je het wel kan en zij kunnen niks doen. En tegelijk geef je het voorbeeld dat het goed is om door te bikkelen tot je erbij neervalt. Vraag je steeds af of je van je kinderen zou eisen dat zij in jouw situatie hetzelfde zouden doen, en zo nee, eis het ook niet van jezelf.
Ik vond zelf, al is het vrij absurdistisch, het boek "The woman who went to bed for a year" heel interessant. Vooral omdat ik me realiseerde dat ik dat ook zo graag zou willen, helemaal niks doen, tijd voor mijzelf, en dat mensen iets voor je doen uit vriendelijkheid en niet om wat terug te willen. Het boek is vrij extreem, maar ik probeer dat na een jaar thuis zitten (geen idee of het burnout was, long covid, ASS, chronische migraine, overgang, hartproblemen of alles tegelijk) wel meer te doen. Gestimuleerd door man en kinderen, want die willen graag dat ik niet meer onderuit ga. Dan hebben ze nl helemaal niks meer aan mij.
Nou zijn mijn kinderen al groot, dat helpt natuurlijk wel. Al wil ik eigenlijk ook nog steeds alles voor ze regelen. Maar dat is niet opvoeden natuurlijk. Dat is graag een perfecte moeder willen zijn, en daar moet ik mee ophouden. Want dat gaat dan over mij en niet over hun (met dank aan alle Omdenken podcasts).
Jij hebt je burnout gebruikt om vooral anderen te helpen. Dat werkt natuurlijk niet goed. Het is tijd dat je jezelf gaat helpen. En ja, dat is makkelijk gezegd. Maar anderen hier zeggen het ook: als jij er niet meer bent dan moet je gezin ook verder. Ze doen dat hoogstwaarschijnlijk een stuk liever mét jou. Niet omdat jij dan alle werk doet, maar omdat ze van je houden en willen dat je gelukkig bent.
AnnaPollewop schreef op 05-01-2025 om 20:53:
[..]
Ja, maar dat kan dus niet he. Jij lijdt er immers ook onder dat je partner ziek is en je moeder hulp nodig heeft. Waarom zouden de mensen om je heen er geen last van mogen hebben dat jij ziek bent?
Jij hebt je burnout gebruikt om vooral anderen te helpen. Dat werkt natuurlijk niet goed.
Dit komt wel binnen. Het klinkt zo onlogisch als ik het zo lees, terwijl het in mijn hoofd juist zo logisch leek. Dankjewel.
Er zijn zinvolle dingen gezegd en ik neem alles mee. Hopelijk heb ik later energie om er dieper op in te gaan maar het moet even bezinken.
Het is gewoon k*t als je lijf niet kan wat jij graag wil.
Verder maak je gewoon voortgang (zelfs al is het soms 1 stap vooruit 2 terug). Je hebt voldoende de kraan dicht gedraaid om weer aan het werk te kunnen, maar met werk stroomt je emmer gewoon weer over. Dus stapje terug en opnieuw opzoek naar de balans.
Kleine dingen kunnen al helpen, wat vaker een dutje doen (en dus een uurtje niet beschikbaar te zijn voor je gezin). Je moeder bellen/een kaartje sturen ipv langsgaan.
