Direct vanuit huis samenwonen?
Middelste zoon, 20, 2e jaar woont nog thuis. Liet recentelijk vallen (toen hem via via een kamer aangeboden werd, die hij dus geweigerd heeft) dat hij en zijn vriendin eigenlijk samen op kamers willen in de loop van het volgende jaar. Of eigenlijk willen gaan samenwonen. In een studio of appartement of zo.
Hij vroeg me wat ik er van vond, en ik heb hem eerlijk verteld dat ik het jammer zou vinden als hij de stap van een poosje op eigen benen staan zou overslaan. Hij is een schat, zij ook. Ze hebben al een paar jaar verkering, en het zou best kunnen dat ze samen blijven. Maar dan nog...ik vind het jammer. Zoon is een rustige, voorzichtige en verantwoordelijke vent. Maar ook wat onzeker over nieuwe dingen. Ik denk dat het voor een deel angst voor het onbekende is die hem tegenhoudt om de stap naar een eigen stekje te nemen.. Ik weet zeker dat het hem goed zou doen, hem zou laten groeien als persoon, zijn sociale leven een extra boost zou geven, en hem veel zou leren. Als hij gaat samenwonen ben ik bang dat hij snel en gemakkelijk in een huisje-boompje- beestje achtige setting gaat blijven hangen, zonder de noodzaak om zelf zijn eigen opvulling van het leven eens te gaan regelen. Daarnaast is er natuurlijk ook altijd een kans dat ze niet bij elkaar gaan blijven. Er is al een een breuk geweest. Als eerste en tweede jaars student zijn ze nog druk bezig volwassen te worden. Er kan nog zoveel gebeuren....
Samenwonen maakt het gelijk wel heel officieel. Als het niet lekker loopt is de stap om een en ander te beëindigen, of een pauze te nemen een stuk lastiger en dramatischer dan wanneer ze elk een eigen stekje hebben.
Ik denk dat vanuit huis naar allebei een jaartje een eigen kamer een veel betere tussenstap zou zijn. Kunnen ze ook regelmatig bij elkaar zijn zonder onder ouderlijk dak te vertoeven. Maar ook hun eigen sociale leven opbouwen zonder dat de ander daar altijd boven op zit. Geen onenigheden over geld of hoe netjes het huis is. ( geld kon nog wel eens een ding worden. Vriendin werkt heel, heel hard ( bijbaan van 24 uur per week, eigenlijk te veel) om zonder lening te kunnen studeren. Ouders hebben het niet breed,. Zoon heeft een studie met veel en onregelmatige contacturen die een structurele bijbaan erg lastig maakt. Hij werkt vooral in de zomervakantie, en heeft een redelijk riant studiepotje voor zijn evt uithuizige studietijd. Het is tot nu toe onaangeroerd.)
Ik heb zoon deze overwegingen meegegeven. Hij vroeg naar mijn mening. Ik heb hem ook verteld dat het niet meer dan dat was, mijn mening. Misschien ook deels gekleurd door hoe ik mijn studententijd beleefd heb. En dat ik me best kan voorstellen dat het een fijn, veilig en heerlijk idee is om samen met vriendin deze stap te nemen. Maar dat er misschien ook facetten aan die stap zijn waar hij nog niet zo goed over heeft nagedacht. En dat hij uiteindelijk zelf moet kiezen. Hij is 20. Het is zijn leven.
Enfin. Het hangt nu even in het niets allemaal. De aangeboden kamer is verzegd, en de plannen van het tweetal nog toekomstmuziek.
Toch zit ik er een beetje mee. Heb ik al teveel gezegd? En zoon daardoor in een richting geduwd? Projecteer ik teveel wat ik zelf leuk en goed vond? Of moet ik juist meer aandringen het eerst een jaartje op eigen benen te doen?
Ik ben zelf op mijn 19e tegen de wil van mijn eigen ouders op kamers gegaan. Ze vonden dat volstrekt overbodig, niet leuk van mij, en hebben me onder protest met minimale support laten gaan. Ik heb ze dat erg kwalijk genomen. Het was overigens een goede keuze. Ik had niet anders gewild. Maar met dat in mijn achterhoofd wil ik zoon absoluut niet het gevoel geven dat hij iets wil dat wij afkeuren. Ik weet veel te goed hoe dat voelt. Tegelijkertijd denk ik dat het beter voor hem zou zijn als....
Maar dat is waarschijnlijk precies wat MIJN ouders dachten, 30 jaar terug. Waarom zo snel. Zelfstandigheid kan een paar jaar later ook wel, enz. enz. Precies wat ik nu ook tegen zoon zeg (al doe ik het wel een stuk genuanceerder en voorzichtiger dan mijn ouders destijds. Denk ik)
Ik ben echt benieuwd wie hier iets over wl zeggen. Doe ik het goed? Ik weet het echt niet.....
Tuintafel
Geld
Wat de relatie zelf betreft, zou ik zeggen dat ze ervoor moeten gaan als ze dat willen, maar wat geld betreft zie ik meer hobbels. Ik weet niet hoe lang de vriendin van je zoon nog moet studeren? En de studiepot voor je zoon... mag hij die mee in deze situatie? Als vriendin niet wil lenen, dan lijkt me dat ze ook in haar eentje nog niet zelfstandig kan wonen, met je zoon erbij die blijkbaar niet kan werken vanwege zijn eigen studie, lijkt me niet dat dat een andere uitkomst zal geven. Veel te duur. Het is dus niet alleen je zoon die een beslissing moet nemen, maar ook de vriendin.
Mijn jongste dochter leent volledig en werkt er flink bij. Ze heeft een zelfstandig huishouden, dus huur plus andere vaste lasten. Ze stelt de lening naar beneden of naar boven bij daar waar mogelijk en nodig. Ze gaat op vakantie, dat is haar met al dat harde werken ook gegund.
Nog even over een jaartje apart wonen: ik snap je gedachten over 'even op jezelf', maar zelfvertrouwen kan ook juist groeien binnen een relatie en als ze duidelijke afspraken kunnen maken over eigen activiteiten met eigen vrienden, hoeft dat ook geen punt te zijn. Als ze állebei graag samen willen wonen en dus duidelijk geen behoefte hebben aan een zelfstandige periode zou ik me daar verder buiten houden als ik jou was. Ik zie ook niet wat de winst is als ze apart blijven wonen. Ze hebben voor elkaar gekozen, dus nog even in alle vrijheid andere relaties uitproberen, lijkt mij niet aan de orde.
Mijn oudste dochter heeft inmiddels 2 jaar een relatie. Ze zijn vrij snel samen gaan wonen en dat vloog vriend blijkbaar naar de keel, want die heeft dochter toch weer even naar ons gestuurd. Hij twijfelde blijkbaar of hij een goede keus had gemaakt en hij woonde bij aanvang van de 'verkering' nog maar net op zichzelf. Mijn gedachten daarover waren deels begrip en deels toch ook chagrijn. Ik denk dat hij schrok toen ze eigen meubels meenam, terwijl hij nog maar net zijn eigen flatje naar eigen smaak had ingericht. De afspraak is toen gemaakt dat ze een jaar apart zouden blijven wonen en als het dan nog 'aan' was, zouden ze weer gaan samenwonen. Om eerlijk te zijn, zijn ze amper apart geweest in dat jaar. Dochter sliep wel eens een nachtje bij ons en dat was het dan. Ze is inmiddels al wéken niet meer thuis komen slapen. Het lijkt nu dus beklonken.
Dochter en schoonzoon hebben allebei eigen vrienden, waar ze apart en samen mee omgaan.
Mijn jongste dochter en haar vriend wonen apart. Ik heb de indruk dat zij (nog) niet willen kiezen voor een leven samen, ondanks dat hun relatie toch redelijk stabiel lijkt te zijn. Als je het nog niet weet, kun je beter apart blijven, dat vind ik dan wel verstandig.
Kleine correctie
Mijn dochter leent volledig, maar ze heeft er nog wel een basisbeurs bij.
Gelijk gaan samenwonen
Ik ben op mijn 19e gaan samenwonen maar daar ben ik niet minder zelfstandig door geworden. Dat hangt toch ook een beetje van jezelf af? Mijn ex is na de scheiding eerst twee jaar bij zijn ouders gegaan en daarna weer gaan samenwonen. Hij heeft dus nog nooit op zichzelf gewoond maar waarschijnlijk zou het best lukken als het moest.
je kunt niet in de toekomst kijken
en je hebt je mening niet opgedrongen aan je zoon maar gewoon verteld hoe jij er tegenaan kijkt. Je hebt het ook vanuit zijn kant bekeken en het is nu aan hem en zijn vriendin wat ze ermee doen. Misschien is het beter om eerst een tijdje zelfstandig te gaan wonen alvorens samen te gaan wonen, misschien ook niet.
Het komt zoals het gaat
Ik ben ook van uit huis gaan samenwonen.
Toegegeven, het was een beetje gek. Niet wat ik gepland had.
Maar het ging zo.
"een tijdje op zichzelf wonen' is trouwens wellicht een luxe van lang vervlogen tijden.
Waar vind je dan nog een betaalbare woning?
Maak je niet druk. Er zijn geen formules voor succes.
Laat hem zijn leven leiden.
Ach
Ik ben ook direct gaan samenwonen. Nooit op kamers geweest omdat mijn ouders vlakbij mijn opleiding wonen. Tijdens mijn opleiding waren we veel samen en hadden we een soort van gezamenlijk huishouden, na mijn studie kwam een leuke baan op zijn pad en zijn we naar de andere kant van Nederland verhuisd en hebben we een huis gekocht.
Dat is bijna dertig jaar geleden. Kan prima, voel me niet afhankelijk of onzeker of wat dan ook. Heeft met karakter te maken en of het evenwichtig is in geld en arbeid wat iemand inbrengt.
Ik denk dat je het goed gedaan hebt
Je hebt je mening gegeven en aangegeven dat het een mening is.
Dan zou ik het nu verder laten rusten, niet meer doorvragen en meningen aanvullen.
Tenzij je zoon zelf aanvullende vragen stelt, zou ik alleen positief reageren op wat hij vertelt,
Je mening voor je houden dus.
Net als vroeger
Er zijn geen formules voor succes.. wauw Miriam, dat vind ik een goeie ..
Je hebt natuurlijk volkomen gelijk. Het is maar wat je gewend bent.. de generatie van onze ouders trouwde gelijk vanuit huis. Leverde dat betere huwelijken op..? Tja.. we kennen allemaal genoeg verhalen van paren die beter uit elkaar hadden kunnen/willen gaan maar daar de (economische) middelen niet voor hadden. Maar er zijn toch heel veel mensen hun leven lang bij elkaar gebleven.
In onze generatie werd 'eerst op jezelf' en 'laat kinderen krijgen' de norm. Beter..? Ik weet t niet.. was wat onze ouders deden dan zo fout? Ik snap je, Tuintafel. Mijn oudste heeft maar heel even op zichzelf gewoond voordat zijn vriendin (direct vanuit het ouderlijk huis) bij hem in trok. Ze kregen ook al heel jong verkering. Houdt het stand? Geen idee.. Heb ik net als jij gewaarschuwd voor de risico's? Ja. Maar ze weten het zeker. Tot nu toe zijn ze gelukkig met hun keuze en ik kan alleen maar hopen dat dat zo blijft.
Dank jullie wel
Wat relativerende woorden. Precies wat ik nodig had. Ik ben trouwens wel verbaasd dat er tot nu toe niemand is geweest die volmondig beaamde dat 'eerst even op jezelf' inderdaad een veel beter plan is. Ik denk dat mijn gevoel inderdaad deels ( vooral?) zijn oorsprong heeft in mijn eigen ervaringen als student.
Heerlijk, zo'n forum
Tuintafel
Ikzelf was 21
Ik was zelf 21 toen ik samen ging wonen, ik had met de 15 al verkering met deze jongen en we zijn nog steeds samen. Zelfs al 12.50 jaar getrouwd. En als het mis ging dan ging het maar mis, mijn broer en zus woonde ook vroeg samen en dat is mis gegaan. Maar ze zijn nu ook weer gelukkig. Maar wij hebben als voorbeeld een moeder die met de 21 al drie kinderen had en ze was 18 toen ze trouwden, deze zijn trouwens ook nog steeds gelukkig samen.
Drie keer
Ik heb drie keer samengewoond. OK, dat is niet echt een verdienste, maar heel erg vind ik het ook niet. Alleen wonen is makkelijker, dat dan weer wel
Je hebt niet gevraagd of eerst alleen wonen beter was
Je vroeg of je het goed deed, zoals je het deed.
En dat was een prima vraag.
Inhoudelijk ben ik het met je eens. Maar daarnaast vind ik dat de jongvolwassene eigen keuzes moet maken. En dat heb je prima aangepakt.
Ik heb mijn dochter afgeraden om ooit met iemand samen te gaan wonen, die nooit alleen gewoond heeft 
Dat was voordat er überhaupt een vriend was.
Daarna heb ik het er niet meer over gehad.
Lente,
Die visie waar je niet perse om gevraagd hebt die krijg je er hier op OOL vaak gratis bij. Verbaasde me dat dat tot nu toe niet echt gebeurd was. En dat de ervaringsverhalen eerder de andere kant op gingen...
Maar ik ben gerustgesteld over mijn aanpak. En daar ging het idd om.
Tuintafel
Eens met je overwegingen, Tuintafel
Natuurlijk, het loopt zoals het loopt en er is geen vast recept voor relatiesucces. Maar vanuit ervaringen om me heen kan ik me helemaal vinden in jouw reserves. Het is heel waardevol als iemand eerst ontdekt hoe het is om op zichzelf te zijn, zonder directe nabijheid van een ander. Ik denk dat het helpt om goed uit te vinden wat je zelf belangrijk vindt, het helpt ook zelfvertrouwen te ontwikkelen.
Ik ben ooit van thuis naar samen gegaan, zonder tussenstap. Mijn ouders hadden het heel rottig gevonden als ik zinder noodzaak op kamers was gegaan, en ik was niet zo doortastend als TS. Bij m'n eigen kinderen verliep het divers. Bij hun vrienden ook. En al met al is mijn conclusie dat het wijs is eerst op eigen benen te staan en uit te vinden hoe dat is.
toekomst voorspellen kan niemand
Ik zie bij dochter en vriend(21), beide studerend en samenwonend na een half jaar, dat het prima uitpakt. Ze leren rekening met elkaar te houden, zich aan te passen aan de anders opruimwoede of chaotische inslag, pikken een gezamenlijke kookhobby op.
Financiën blijven gescheiden. 1 rekening waar gezamelijk geld op gestort wordt en daarvan wordt huur, boodschappen ed van betaald. Ze zijn een stuk goedkoper uit dan allebei apart wonend, dat vinden ze ook een leuk bijkomend voordeel.
Ik hoor jullie denken: nu noem je allemaal dingen op die je met medestudenten ook ontwikkeld maar dochter is er positiever door veranderd. Zelfstandiger geworden. Aparte levens met vrienden hebben ze nog allebei.
Ik zou het lekker loslaten.
Twee kwesties
Is eerst alleen wonen beter dan gelijk trouwen/samenwonen? Ik denk niet dat je dat zo kan stellen. Wel denk ik dat een periode alleen wonen goed kan zijn voor de karakter vorming. Je leert jezelf beter kennen en je leer om op jezelf te zijn en met jezelf te leven. Dat heeft veel voordelen. Maar het leven loopt zoals het loopt en er kunnen uitstekende redenen zijn om niet eerst op jezelf te gaan wonen maar gelijk te trouwen/samenwonen. Dat is meer inhoudelijk.
De tweede kwestie, of je er goed aan hebt gedaan dit te bespreken. Ja, dat vind ik wel. Een deel van het volwassen worden is te leren om je eigen keuzes te maken en daar verantwoordelijkheid voor te nemen. Als je gelijk wil samenwonen dan is dat prima maar dat is je eigen keuze en die beslissing maak je zelf. Een deel van volwassen worden is ook om keuzes te leren maken waar je ouders het niet mee eens zijn. Je hoeft niet alles te doen wat je ouders zouden doen. Je mag (je moet) je eigen beslissingen nemen en daar zelf de verantwoordelijkheid voor nemen.
Andersom mag je als ouder het ook prima niet eens zijn met de beslissingen die je kinderen nemen. Je mag rustig je eigen mening geven en je argumenten waarom je het geen goede beslissing vind. Dat is juist je kind serieus nemen. Je beschouwt hem/haar nu als een gelijke. Niet meer als een klein kind dat je in bescherming neemt tegen allerlei zaken. Als hij/zij een beslissing maakt waar je het niet mee eens bent mag je dat best zeggen. Maar uiteraard heb je vervolgens je neer te leggen bij die beslissing.
Dus ik vind inderdaad dat je het prima hebt gedaan. je hebt je mening gegeven. Je zoon zal uiteindelijk zelf beslissen wat hij gaat doen en zo hoort het ook. Maar ongetwijfeld zal hij jouw woorden ook meenemen in zijn overdenkingen.
hier
Toen dochter ging studeren, zou ze in ieder geval op kamers moeten gaan want de woonplaats van ons en de studeerplek liggen te ver uit elkaar. Toevallig studeerde vriendje in dezelfde plaats maar woonde hij op een half uur afstand. Vriendje zag dit een mooi gelegenheid om samen te gaan wonen. Dochter kwam bij mij en vroeg mij wat ik daar van vond. Ik vind om verschillende redenen geen goed idee, onder andere omdat ik de relatie niet zo stabiel vind.
Ik heb tegen dochter gezegd wat ik zou doen, niet wat zij moet doen. Ik zou niet geen samenwonen. Een nieuwe plek betekent nieuwe uitdagingen en nieuwe mensen leren kennen. Ik zou eerst een basis in die plek willen hebben, voordat ik ging samenwonen. Dochter vond dat zelf ook. Ze woont nu in een leuk studentenhuis, zit in een commissie, heeft leuke studievrienden en vriendje ziet ze ook geregeld maar ze heeft wel haar eigen plek. Het bevalt haar goed en ze is blij dat ze (nog) niet samenwoont. Laatst bekende ze dat ze blij was dat ze niet samenwoonde vanwege haar eigen vrijheid en omdat ze nog steeds niet weet of hij wel de ware is. Daar ging ze deze zomer eens goed over nadenken.
Mijn ervaring
Mijn ouders hebben mij bijzonder weinig verboden, maar ze hebben me wel ten stelligste afgeraden om direct uit huis te gaan samenwonen, precies om te reden van karaktervorming, zelfvertrouwen, weten dat je op eigen benen kunt staan e.d. Ik ben blij dat ik een paar jaar op mezelf heb gewoond voordat ik ging samenwonen.
Toen ik na een relatie van 20 jaar ging scheiden, was het alleen wonen dus niet iets waar ik tegenop zag. Ik wist dat ik alleen ook gelukkig kon zijn. Dat heeft me ervan weerhouden te lang in een slechte relatie te blijven hangen. Juist bij een jongen als de zoon van TS, die opziet tegen nieuwe situaties, zou ik daar best een beetje bang voor zijn.
Eigen ervaring
Ik ben op mijn 18e direct samen gaan wonen, eigenlijk omdat het niet zo makkelijk was om aan een kamer te komen. Toevallig konden we een etage overnemen van iemand, dus dat was een makkelijke oplossing.
Mijn ouders vonden het vreselijk; hebben uit alle macht geprobeerd dit tegen te houden. Tevergeefs. En onnodig. Ik kreeg het binnen de kortste keren Spaans benauwd en ben zo snel mogelijk vertrokken. Daarna was de relatie ook snel over, dat wel. Ik voelde me zo beperkt door dat samenwonen dat ik toen toch opeens héél snel een (ieniemini) kamertje vond ergens.
Moraal: ach, het gaat zoals het gaat. Als ik wél happy was geweest op die etage, was het ook goed geweest. Ik vind dat je beslist je mening kunt geven, hij heeft er zelfs om gevraagd. Maar tegenhouden kun je het niet, als ouder. En dat hoeft ook niet.
Tuintafel
Op zich ben ik wel voor een periode van op jezelf wonen vanuit het ouderlijk huis, maar als kind al een dusdanig stevige relatie heeft, dat samenwonen niet een kwestie is van 'wil ik wel', maar meer 'wanneer?', dan heeft een periode 'op jezelf' niet zoveel zin als ze daar zelf geen behoefte aan hebben. In geval van mijn schoonzoon, had hij nog wel behoefte aan een periode 'even alleen'. Een beetje jammer dat hij dat pas ontdekte toen de meubels van dochter al verhuisd waren, maar ik begreep de behoefte wel. Mijn man had aanvankelijk ook wat koudwatervrees bij onze relatie. Het was in korte tijd nogal 'vast' en af en toe had hij tijd nodig om daarvan bij te komen. Maar toen er na 5 maanden een flat op ons pad kwam, een kans die we niet zomaar weer zouden krijgen, heeft hij ook niet langer getwijfeld.
22
Ik was 22 toen ik van huis uit trouwde en 46 toen ik " op mezelf" ging.
Nooit tegenop gezien, geen problemen gehad, mezelf kende ik al sinds de dag dat ik was geboren en volwassen was ik (helaas) al jong.
Je wordt wie je wordt en hoe je leven loopt. Mijn dochters hebben beide wel even op zichzelf gewoond, noodzakelijkerwijs.
Mijn oudste ontmoette Mr. Right en woonde voor ik het wist samen. Met mijn zegen, ik zag dat het goed zat.
Het loopt zoals het loopt.
Ik snap de gedachte dus wel maar heb er in de praktijk nooit nadelen van gezien, van beide kanten niet.
Andere bedenkingen
Wat zonde dat hij die kamer heeft laten lopen. Waarom zou die een belemmering zijn voor het samenwoonplan? Middelste heeft nu een kamer in een buitenwijk via ssh, en is direct weg als hij via via iets beters krijgt, Ik zou me niet met de keuze wel of niet direct uit huis met een partner samen gaan wonen bemoeien. Daar heb ik ook niet echt een mening over. Ik zie hoe goed mijn middelste en zijn vriendin het al sinds hun vijftiende hebben.Ik ben zelf pas na zes jaar samen gaan wonen en dan ook nog alleen maar omdat mijn man stadsvernieuwingsurgent werd en we alleen met zijn tweeen een driekamerwoning konden krijgen. Dat is weer het andere uiterste 
Maar een twintigjarige die NU een mooie kamer afslaat omdat hij vage plannen heeft "in de loop van volgend jaar" samen te gaan wonen met iemand voor wie uitwonend studeren niet echt haalbaar lijkt, zou ik misschien toch iets meer richting zelfstandigheid masseren. Want wat je zo vertelt lijkt de kans dat hij dan totdat vriendin klaar is thuis woont, misschien nog wel reëler is dan dat ze op korte termijn samen gaan wonen. En op je 25e nog je natje en je droogje laten verzorgen door je moeder,tsja, ik weet dat er hier verschillend over gedacht wordt, maar daar ben ik persoonlijk niet zo'n voorstander van.
Heeft de studie die vriendin doet zulke slechte vooruitzichten dat ze niet wil lenen? Want die voorwaarden zijn heel gunstig.
Ik heb bij mijn zoon wel eens laten vallen dat ik niet hoop dat hij op zijn 35e met drie kinderen zich af gaat vragen wat hij allemaal misgelopen is op amoureus gebied en als nog op avontuur gaat. Zijn reactie: Misgelopen?Duh, zeker al die spannende Soa's die ik niet af heb kunnen vinken"
Maria
"Toen ik na een relatie van 20 jaar ging scheiden, was het alleen wonen dus niet iets waar ik tegenop zag. Ik wist dat ik alleen ook gelukkig kon zijn. Dat heeft me ervan weerhouden te lang in een slechte relatie te blijven hangen."
En toch he.... als je na 20 jaar relatie weer alleen bent, zijn het dan echt die paar jaar op een studentenkamertje die maken 'dat je echt wel op eigen benen kan staan'? En dat je daardoor weet dat je 'alleen ook gelukkig kan zijn'?
Ik heb pas écht geleerd een huishouden te runnen, administratie te doen etc. toen ik een eigen gezin had, niet toen ik nog in een bezemhok woonde.
Neemt niet weg dat ik het absoluut zou aanmoedigen dat mensen eerst een tijdje op zichzelf gaan wonen, zeker als de relatie nog maar pril is. Ik heb trouwens een tijd met mijn toenmalige vriendje in hetzelfde studentenhuis gewoond. Dat was ook best leuk
Andersom
Ik denk dat je eerder andersom moet redeneren, ijsvogeltje, namelijk dat veel mensen in een relatie blijven hangen omdat ze bang zijn om alleen te wonen, bang zijn voor de stilte en de eenzaamheid.
Natje/droogje 25 jaar
En op je 25e nog je natje en je droogje laten verzorgen door je moeder,tsja, ik weet dat er hier verschillend over gedacht wordt, maar daar ben ik persoonlijk niet zo'n voorstander van.===
Ik ben voor vrije keuze van een studerend kind. Als thuiswonen uit kostenbesparing praktischer is dan uit huis gaan, dan zou ik niet weten waarom een kind uit huis gemasseerd moet worden. Ik vind het wel belangrijk dat een volwassen kind meewerkt aan een prettige sfeer in huis. Als die eronder gaat lijden, dan masseer ik harder dan wanneer het allemaal in goede harmonie gaat.
Maria
Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die niet bang zijn voor eenzaamheid en stilte na een (lang)huwelijk/samenwonen. Wat ik in mijn omgeving zag was, dat dat niet uitmaakte of je alleen had gewoond of niet. Ik geloof dat ook niet echt, en ook niet dat op eigen benen kunnen staan omdat je alleen gewoond hebt.
Daarom dus
Kaaskopje schreef: dan zou ik niet weten waarom een kind uit huis gemasseerd moet worden.
Uh, wat dacht je van het feit dat als jongste 25 is, man en ik al dik de zestig gepasseerd zijn. Kosten kunnen kunnen een doorslaggevende reden zijn voor een jongere om het zelfstandig worden nog wat uit te stellen. Maar als volwassen kind uit koudwatervrees of gemakzucht thuis blijft plakken, dan schop ik hem niet huis uit, maar ik zou wel de voordelen van een zelfstandig leven voorspiegelen, en daar financieel aan bijdragen. ( Dat doen we trouwens al) Omdat ik denk dat het voor een jongere -alleen of met een geliefde - goed en fijn is een periode te hebben waarin je wat kunt freewheelen voordat het echte leven begint met verplichtingen en verantwoordelijkheden van werk, hypotheek, en kinderen. Ik had het zelf echt niet willen missen. En bovendien hoop ik op nog zo'n freewheelperiode straks met man als de opvoedtaak erop zit, voordat we achter de rollator schuifelen.
Mijn dochter en haar vriend hebben het gedaan
Mijn dochter was 18 jaar, eindexamen gedaan, haar vriend 19 en ook eindexamen. De eerste jaar daarna (voorbereidend jaar op de Kunstacademie in Den Haag) heeft ze nog thuis gewoond, in september 2011 (ze was toen 19,5) werd ze aangenomen op de HKU (Utrecht dus) en haar vriend studeerde er ook. Ze hebben nog even gekeken naar aparte kamers maar een flatje samen bleek goedkoper, en ze waren toch al de hele tijd bij elkaar. Ze zijn nog steeds samen, afgestudeerd (dochter maar net want heeft een studieswitch gedaan) aan het werk en wonen inmiddels weer in Haarlem in superleuk appartement.
Ze waren dus net geen 18 en net geen 20 toen ze verkering kregen, nu 26 en 28. Nog steeds "going strong".
Er zijn evenveel levenswegen als er mensen zijn. De meeste hier in Nederland (West-Europa zullen we zeggen) hebben een redelijke gestroomlijnd idee: eindexamen, wie weet tussenjaar, studeren en op kamer, lekker feesten maar niet te, paar vriendjes om de kunst af te kijken, reizen, eerste baan, eerste huis etc.. Dat het anders loopt is niet beter of minder. Ik begrijp je twijfels maar je moet het echt laten gaan. Hoe wil je hem dan overtuigen dat hij het moet doen zoals je zelf denkt? Dat heb ik geprobeerd met mijn dochter, bijzondere "strongheaded" jonge dame, en kreeg (terecht) een pets op mijn neus. Ik heb inmiddels alleen maar bewondering voor hoe ze het doet.
Sterkte met loslaten
Sini
Kenfan..
Je legt precies de vinger op de zere plek. Dat hij die kamer afsloeg uit het vage idee een lossige afspraak te schenden die hij met zijn vriendin heeft gemaakt. Dat gebruikt hij eigenlijk ook een beetje als 'smoes' om nog niet te hoeven. Koudwatervrees idd. En daar baal ik meer van dan van het feit of ie nou eerst in zijn uppie gaat of toch meteen samen. Daar ben ik eigenlijk redelijk neutraal in na te overdenken wat hier allemaal werd gezegd.
Jemig. Een prachtige kamer. Met aparte slaapkamer. Voor een redelijke prijs in een nette buurt. Dat komt niet zomaar nog een keer voorbij. Zeker niet als je niet expliciet op jacht gaat. En stiekem denk ik dat zijn vriendin zo'n kans wel aan zou grijpen als die zich voordeed, en simpelweg zou zeggen dat dat samenwonen toch gewoon kan als ze samen iets gevonden hebben...en dat is toch ook zo?
Overigens zijn arbeidsperspectieven van vriendin best aardig. En ik denk ook wel dat ze gaat lenen als ze de deur uit gaat. Ziij is ook wel een klein beetje klaar met het thuis wonen, zowel qua locatie/ reistijd, baan in studiestad, maar ook wel wen beetje klaar met ouders en broers/zussen. Niet heibel of zo, maar wel toe aan een eigen leven. Ze is een beetje anders dan haar vader, broer,zus, en voelt zich niet altijd even goed op haar plek thuis.
Ik denk overigens niet dat zoon tot 25e blijft plakken. Over een jaar vertrekt zijn jongere broer zeker weten, die heeft nu al een studie ver weg uitgezocht, en ik denk niet dat hij thuisstaat blijven als zijn jongere broer de vleugels uitslaat...
Maar ja. Inderdaad. Zo balen dat hij niet 'gewoon' in het diepe is gesprongen en die kamer gehuurd heeft. Het past herl erg bij zijn aard...maar soms....had ik hem graag een tikje driester gezien.
Tuintafel
En dank je sini
Voor de goede raad. Want je hebt ook helemaal gelijk natuurlijk