Direct vanuit huis samenwonen?
Middelste zoon, 20, 2e jaar woont nog thuis. Liet recentelijk vallen (toen hem via via een kamer aangeboden werd, die hij dus geweigerd heeft) dat hij en zijn vriendin eigenlijk samen op kamers willen in de loop van het volgende jaar. Of eigenlijk willen gaan samenwonen. In een studio of appartement of zo.
Hij vroeg me wat ik er van vond, en ik heb hem eerlijk verteld dat ik het jammer zou vinden als hij de stap van een poosje op eigen benen staan zou overslaan. Hij is een schat, zij ook. Ze hebben al een paar jaar verkering, en het zou best kunnen dat ze samen blijven. Maar dan nog...ik vind het jammer. Zoon is een rustige, voorzichtige en verantwoordelijke vent. Maar ook wat onzeker over nieuwe dingen. Ik denk dat het voor een deel angst voor het onbekende is die hem tegenhoudt om de stap naar een eigen stekje te nemen.. Ik weet zeker dat het hem goed zou doen, hem zou laten groeien als persoon, zijn sociale leven een extra boost zou geven, en hem veel zou leren. Als hij gaat samenwonen ben ik bang dat hij snel en gemakkelijk in een huisje-boompje- beestje achtige setting gaat blijven hangen, zonder de noodzaak om zelf zijn eigen opvulling van het leven eens te gaan regelen. Daarnaast is er natuurlijk ook altijd een kans dat ze niet bij elkaar gaan blijven. Er is al een een breuk geweest. Als eerste en tweede jaars student zijn ze nog druk bezig volwassen te worden. Er kan nog zoveel gebeuren....
Samenwonen maakt het gelijk wel heel officieel. Als het niet lekker loopt is de stap om een en ander te beëindigen, of een pauze te nemen een stuk lastiger en dramatischer dan wanneer ze elk een eigen stekje hebben.
Ik denk dat vanuit huis naar allebei een jaartje een eigen kamer een veel betere tussenstap zou zijn. Kunnen ze ook regelmatig bij elkaar zijn zonder onder ouderlijk dak te vertoeven. Maar ook hun eigen sociale leven opbouwen zonder dat de ander daar altijd boven op zit. Geen onenigheden over geld of hoe netjes het huis is. ( geld kon nog wel eens een ding worden. Vriendin werkt heel, heel hard ( bijbaan van 24 uur per week, eigenlijk te veel) om zonder lening te kunnen studeren. Ouders hebben het niet breed,. Zoon heeft een studie met veel en onregelmatige contacturen die een structurele bijbaan erg lastig maakt. Hij werkt vooral in de zomervakantie, en heeft een redelijk riant studiepotje voor zijn evt uithuizige studietijd. Het is tot nu toe onaangeroerd.)
Ik heb zoon deze overwegingen meegegeven. Hij vroeg naar mijn mening. Ik heb hem ook verteld dat het niet meer dan dat was, mijn mening. Misschien ook deels gekleurd door hoe ik mijn studententijd beleefd heb. En dat ik me best kan voorstellen dat het een fijn, veilig en heerlijk idee is om samen met vriendin deze stap te nemen. Maar dat er misschien ook facetten aan die stap zijn waar hij nog niet zo goed over heeft nagedacht. En dat hij uiteindelijk zelf moet kiezen. Hij is 20. Het is zijn leven.
Enfin. Het hangt nu even in het niets allemaal. De aangeboden kamer is verzegd, en de plannen van het tweetal nog toekomstmuziek.
Toch zit ik er een beetje mee. Heb ik al teveel gezegd? En zoon daardoor in een richting geduwd? Projecteer ik teveel wat ik zelf leuk en goed vond? Of moet ik juist meer aandringen het eerst een jaartje op eigen benen te doen?
Ik ben zelf op mijn 19e tegen de wil van mijn eigen ouders op kamers gegaan. Ze vonden dat volstrekt overbodig, niet leuk van mij, en hebben me onder protest met minimale support laten gaan. Ik heb ze dat erg kwalijk genomen. Het was overigens een goede keuze. Ik had niet anders gewild. Maar met dat in mijn achterhoofd wil ik zoon absoluut niet het gevoel geven dat hij iets wil dat wij afkeuren. Ik weet veel te goed hoe dat voelt. Tegelijkertijd denk ik dat het beter voor hem zou zijn als....
Maar dat is waarschijnlijk precies wat MIJN ouders dachten, 30 jaar terug. Waarom zo snel. Zelfstandigheid kan een paar jaar later ook wel, enz. enz. Precies wat ik nu ook tegen zoon zeg (al doe ik het wel een stuk genuanceerder en voorzichtiger dan mijn ouders destijds. Denk ik)
Ik ben echt benieuwd wie hier iets over wl zeggen. Doe ik het goed? Ik weet het echt niet.....
Tuintafel
Ideaalbeeld
Persoonlijk vind ik het een mooie gedachte dat een jongere een aantal jaar op zichzelf gaat wonen, het liefst een periode in het buitenland doorbrengt en daar ook een deel van de studie volbrengt en stage loopt, en volop gebruikt maakt van alle mogelijkheden die er geboden worden ivm werkervaring, stages, buitenland ervaring, reizen enz.. En dan pas daarna eventueel gaan trouwen. Ik ben ook al geen voorstander van ongetrouwd samenwonen. En op zich denk ik dat 20 jaar een hele mooie leeftijd is om zelfstandig te gaan wonen.
Maar dat is mijn persoonlijke ideaalbeeld (waar ik zelfs al niet eens echt aan heb voldaan)
In de praktijk maken mijn kinderen andere keuzes.Waar ze uiteraard recht op hebben want het zijn andere mensen.
Waar mijn man vandaan komt is het de gewoonte om thuis te blijven wonen tot je trouwt als het enigszins kan en vind iedereen het juist zielig en onverantwoord als je kinderen al jong op zichzelf laat wonen.
Gemiddeld zijn mijn kinderen meer in die cultuur meegegaan op dat gebied en hebben niet echt de behoefte (gehad) om jong uit huis te gaan.
De zoon die het jongst het huis uit is gegaan deed dat alleen omdat zijn studie niet in de buurt gevolgd kon worden.
Niet elk van mijn kinderen heeft de behoefte gehad aan een buitenland periode, mijn oudste dochter heeft officieus samengewoond voordat ze ging trouwen (al had hij officieel volgens haar een eigen kamer, maar dat heb ik nooit geloofd)en niet allemaal hebben ze zelfstandig gewoond. De twee jongsten wonen nog thuis en zover ik hun inschat lijkt het me niet onrealistisch dat ze nog lang thuisblijven.
Dus de praktijk loopt anders. Maar niettegenstaande draag ik wel mijn ideaalbeeld en wat ik belangrijk vind uit. Ik leg uit waarom ik trouwen een beter plan vind dan samenwonen en waarom ik het zo ontzettend verstandig vind dat ze een jaar of langer naar het buitenland gaan en waarom een paar jaar zelfstandig wonen helemaal geen slecht plan is. Maar het is aan hun wat ze er mee doen.
Mijn man is overigens grote voorstander van uit huis trouwen en alleen op jezelf wonen als het echt niet anders kan wat betreft studie/werk.
Dus zo krijgen ze verschillende perspectieven mee en maken daar zelf hun eigen keuzes uit.
Jaina
" Ik ben ook al geen voorstander van ongetrouwd samenwonen."
Ik kan me af en toe verbazen over jouw ietwat conservatieve denken. De verbazing zit hem in dat we generatiegenoten zijn en ik het gevoel heb dat bepaalde opvattingen meer thuishoren bij de generatie van onze ouders. Ik vind trouwen nog wel romantisch en praktisch, maar als mensen zich er beter bij voelen, stel je voor dat je burgerlijk gaat trouwen... 
, om een samenlevingscontract op te laten stellen bij de notaris, dan hecht ik daar net zoveel waarde aan. Maar ik hecht ook niet aan een kerkelijk huwelijk meer, dus dat zal misschien ook meespelen bij jou en je man. Wij zijn ook nog in de kerk getrouwd, de katholieke terwijl ik dat van huis uit niet ben, maar dat zou ik nu niet meer doen. Mijn ouders vonden samenwonen ook niet geslaagd, nou ja in zoverre, ongeregistreerd en dus nog zonder zekerheden. We hebben daarom wel een levensverzekering afgesloten zodat we niet onverzorgd achter zouden blijven. Dat vonden ze al een prettiger idee.
Kaaskopje
Ik heet geen Jaina, naar ik denk dat dat te maken heeft dat jij een wereld ontvlucht bent en achter gelaten hebt en zij die wereld nog beleefd.
Als gelovige heb je bepaalde ideeën en wijze van leven die soms minder veranderlijk zijn dan wanneer je daarbuiten staat.
Niks mis met beide kanten overigens.
Daarnaast heeft zij naar ik weet een man met andere achtergrond. En alhoewel ik haar heel autonoom vind, moet je in een relatie toch soms rekening met elkaar houden. Ik heb dat zelf ook ervaren.
Ik ben overigens jonger dan jullie en heb ook bepaalde denkbeelden waar sommigen van griezelen. Omgekeerd zal dat ook wel eens het gevolg zijn denk ik.
Saar
Ja, dat weet ik ook wel . Ik ben mijn achtergrond niet ontvlucht overigens. Ik heb er denk ik zo'n 20 jaar over gedaan om van gelovig naar niet gelovig te gaan. Weloverwogen en geen vlucht dus. Ik vind de manier waarop Jaina en haar man met hun verschillen omgaan, voor zover ik dat meekrijg dan, bewonderenswaardig. Ik mopper er wel eens op, omdat ik het er soms wat benauwd van krijg, maar als het gezin en de familie van Jaina hier zijn/haar draai goed in heeft kunnen vinden, is dat alleen maar positief.
Ik zou alleen nooit een gesprek voeren met als inhoud wat mijn ideaalbeeld voor de kinderen is en wat ik geslaagder vindt, dus ook niet dat trouwen beter zou zijn dan samenwonen. Ik heb ze opgevoed en dus hebben ze alles van mij en uiteraard man al cadeau gekregen. Door hoe mijn dochter over haar schoonmoeder praat kun je gewoon merken dat ze onze gezins-manier van denken normaal vindt en die van haar schoonmoeder minder. Daar zie je onze opvoeding dus wel in terug. Je ontkomt nooit aan een zekere mate van invloed van ouders. Ik van de mijne en mijn dochters weer van mij en mijn man. Maar verder stel ik mij zeer bescheiden op. Ik verwacht weinig, ik hoop wel eens wat, maar ze moeten vooral doen wat zij zelf de beste keuze vinden.
Helemaal eens
Ik zou zelf niet staan te juichen als mijn kind direct ging samenwonen. Paar jaar op jezelf wonen, bij voorkeur in een andere regio of een ander land vind ik goed. Niet zaligmakend, niet dat het anders niet goed kan gaan, maar het heeft wel mijn voorkeur. Maar jouw argumenten geven is alles wat je moet willen bij een twintig jarige denk ik, en precies wat je gedaan hebt.
Kaaskopje
Het verschil zit hem toch vooral in geloof denk ik. Waarbij ik in de loop van mijn leven juist sterker bij mijn kerk en geloof betrokken ben geraakt en (wat) orthodoxer ben geworden in mijn opvattingen. Dus dan raken de overtuigingen vanzelf wat uit de pas met die van generatiegenoten. Wel in de wereld maar niet van de wereld zoals dat zo mooi in de Bijbel staat.
Mijn kinderen weten uiteraard hoe ik over zaken denk en uiteraard weten ze hoe de Kerk over zaken denkt maar wat ze daar mij doen is uiteindelijk hun eigen keuze.
Als ouder geef je aan je kinderen bewust en onbewust enorm veel mee over wat je normen en waarden zijn en hoe je in het leven staat. Het is uiteindelijk aan je kinderen wat ze daarmee doen maar vaak zie je natuurlijk wel dat kinderen vaak toch dicht blijven bij wat ze van huis uit hebben meegekregen.
Hier thuis denken mijn man en ik inderdaad soms anders over zaken maar ik vind dat ze zelf eigenlijk helemaal niet zo problematisch in de meeste gevallen. Je geeft je kinderen zo meerdere perspectieven mee en de kinderen mogen best weten dat wij over bepaalde zaken verschillend denken. Dat kan uiteraard soms lastig zijn maar het heeft ook mooie kanten want de kinderen leren zo dat verschillen niet iets zijn wat je moet vermijden of waar je bang voor moet zijn.
Natuurlijk zou ik het allermooist vinden als mijn kinderen mijn pad zouden volgen wat betreft geloof maar dat kan je niet afdwingen. je kan het voorleven. je kan dingen uitleggen maar uiteindelijk kan je niet voor hun beslissen.
Jaina
Hoewel we juist de tegenovergestelde richting in ontwikkeld zijn, willen we hetzelfde, gelukkige kinderen, die eigen beslissingen kunnen nemen .
Mening van een ander
Toen mijn vriend en ik klaar waren met de studie, gingen we samenwonen. Zijn tandarts vond dit een slecht plan!?. Ze vond dat ieder beter eerst op zichzelf kon gaan wonen, dat was zo goed voor je ontwikkeling. Ik vond dit wel heel grappig want ze kende mij niet eens.
Als je samen gaat wonen, zit je niet meteen onder de plak van een ander. Wat een vertekend stereotype beeld van een relatie. Door samenwonen, leer je ook je afspraken of ideeën te delen met degene waarmee je samenwoont, maar ook dat er een leven naast samenwonen bestaat.
Net als in elke relatie, is dit een invulling waarin je ook met vrienden gaat sporten en waar vertrouwen in elkaar de basis vormt. Samenwonen brengt ook een bepaalde ritme in je leven omdat je net wat meer rekening met elkaar houdt dan wanneer je gewend bent alleen te wonen. Daarnaast is het nog gezellig ook.
Het is allebei goed
Ik ben op zich ook voor een periode van zelfstandigheid. Het is best nuttig om die kant van jezelf te leren kennen en hoe je daarmee omgaat. Maar het is geen wet van Meden en Perzen dat je zo'n periode door móet maken. Sinds ik met mijn man samen ben, is mijn zelfvertrouwen alleen maar toegenomen. Dat is positief. Ik weet dat ik meer een mens ben die met iemand wil samenwonen, dan dat ik dag in dag uit alleen ben. Ik kan bepaald niet met iedereen in goede harmonie samenwonen, dat weet ik ook. Die ervaring heb ik toch ook opgedaan voor ik man leerde kennen. Eerdere ervaringen en daardoor verkregen zelfkennis, kunnen nuttig zijn als je iemand leert kennen waarmee je je leven wilt delen. Kán, hoeft niet .
Ik krijg altijd de kriebels als vrouwen én mannen laten merken dat ze dusdanig afhankelijk zijn van de ander, dat ze totaal onthand zouden zijn zonder die ander. Niet weten hoe je de rekeningen moet betalen, niet weten hoe je een ei moet bakken... Dat zal voor de jongere generaties dan de mijne en ouder ook weer minder zijn, maar dat is wel een onderdeel waarom ik vind dat een poosje 'op jezelf' wonen, leerzaam kan zijn.
klopt
Kaaskopje, met jouw laatste alinea ben ik het eens.
En verder vind ik het jammer als mensen al op jonge leeftijd alles alleen met elkaar doen. Zoon HAD bijvoorbeeld een vriend, die al vanaf zijn 17e alles samen doet met zijn vriendin. Nu al 2 jaar spreekt hij nauwelijks meer af met zijn vrienden want hij moet dingen met zijn vriendin doen (shoppen, met de familie eten etc). Jammer dat die 2, in ieder geval die vriend, geen eigen dingen meer heeft. Hij heeft ook zijn werk en sporten opgezegd om zoveel mogelijk bij haar te zijn. Ik probeer mijn kinderen in ieder geval te stimuleren om naast partner ook eigen dingen te hebben.
En dan heb je nog
Mensen zoals ik die wel geloven, maar daarmee niet tegen samenwonen voor het huwelijk zijn. Zoveel mensen, zoveel smaken.
Alles samen doen
Met de wijsheid van nu, zie ik wel dat ik wat klef was vroeger. Zolang we maar bij elkaar waren . Mijn vriendinnen hadden in die periode al (kleine) kinderen, dus ik had ook niet veel mensen waar ik zomaar iets mee kon afspreken. Ik vind mijn dochters daarom érg verstandig dat ze gewoon hun eigen dingen blijven doen. Zo is de jongste net terug van een midweekje met een vriendin. De vrienden van mijn oudste zijn inmiddels ook min of meer de vrienden van haar vriend, maar ze gaat er wel hoofdzakelijk alleen mee om.
Ik ben een alleenstaande vader, heb altijd alleen voor mijn dochter gezorgd, een zware tijd geweest, maar we hebben toch voor elkaar gekregen. Ze is 22 en gaat nu naar Italië om bij haar vriend te wonen. Ik heb het er zwaar mee, weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Laat het haar niet weten, natuurlijk ben ik blij voor haar. Ik ben ook jong uit huis gegaan naar een ander land, vond het geweldig toen. Zal mijn dochter ook zo voelen, ze praat niet graag over haar emoties.
Riche ik denk dat je beter een nieuw topic kunt openen, deze is 5 jaar oud.
Zolang hij nog studeert gewoon lekker thuis blijven wonen, het leven is al duur genoeg zonder een eigen huishouden. Dan kunnen ze nog een paar jaar lekker doorsparen van hun bijbaantjes en hopelijk wordt het leven dan ook weer goedkoper.
Ainne schreef op 21-06-2022 om 12:17:
Riche ik denk dat je beter een nieuw topic kunt openen, deze is 5 jaar oud.
Oh haha 😂
Ainne schreef op 21-06-2022 om 12:17:
Riche ik denk dat je beter een nieuw topic kunt openen, deze is 5 jaar oud.
Voor iedereen: je ziet dat het een oud topic is als je probeert te reageren op een bericht waar minimaal vier weken lang niets gepost is. Probeer het zelf maar eens.
Maar ik zal deze discussie sluiten. Het is inderdaad beter om zelf een nieuwe discussie te openen want nu gaat iedereen reageren op de startvraag omdat men niet ziet dat het een oude discussie was.